สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่311 สาวใช้ตัวแสบ215

ตอนที่311 สาวใช้ตัวแสบ215
สิ่งสำคัญคือ เธอไม่อยากเห็นผู้ชายคนนั้นโกรธจริงๆ เธอหวังอยากให้เขามีความสุขในทุกๆวัน
“คุณมา คุณเย่รู้รึเปล่า? ตอนนี้ในวิลล่าคนน้อยมาก ไม่มีใครอยู่ที่นี่ หากเขากลับมากะทันหัน เข้าใจผิด ก็ยากที่จะอธิบาย”
“อีกสักพักเขาจะกลับมารึเปล่า เขาอยู่ที่บ้านฉัน” ไห่ลี่หมินพูดแล้วเดินถึงตรงหน้าไม่ไกลจากเธอ หาเก้าอี้มานั่งลง
เทศกาลทุกปี แม้ว่าตระกูลเย่ไม่จัดงาน แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็จะให้เย่เชินหลินไปเยี่ยมชายชราหญิงชรา และยังมีคุณนายไห่ที่ตระกูลไห่
ไห่ลี่หมินรู้ว่าวันนี้เย่เชินหลินต้องไป เขาเลยเจาะจงเลือกวันนี้มาดูเซี่ยชีหรั่น
ตั้งแต่รู้ว่าวิลล่าของตระกูลเย่เปลี่ยนแปลงเป็นว่างเปล่า เขาเป็นห่วงเธอตลอด กลัวเธออยู่ที่นี่ไม่มีกิน ก็กลัว
“แล้วเขารู้ว่าคุณมาไหม?” เซี่ยชีหรั่นไล่ถามไปหนึ่งคำถาม ในใจก็รู้สึกกระวนกระวาย
แม้ว่าเธอจะรู้สึกได้ว่าไห่ลี่หมินไม่ใช่คนที่จะมาทำอะไรไม่ดีต่อเธอ เว้นก็แต่ตอนนั้นที่ช่วยตามหาโม่เสี่ยวหนง เขาโอบไหล่เธอ มากสุดเขาก็แค่เคยกอดเธอสองครั้ง แล้วก็ไม่เคยทำอะไรล่วงเกินต่อเธออีก
ถึงเป็นเช่นนี้ อย่างไรพวกเขาชายหญิงก็อยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง ให้พูดก็อธิบายไม่ชัดเจน
“เขารู้ว่าจะนำความเดือดร้อนมาให้เธอ ดังนั้นฉันเลยไม่ได้บอกเขา ตอนที่ฉันมา ภรรยาของพ่อบ้านก็เรียกพ่อบ้านไปช่วยเตรียมอาหารเที่ยงแล้ว เธอสบายใจได้ เขาคงไม่มาหรอก”
ฉันก็แค่อยากมาดูเธอ ดูว่าเธอปลอดภัยไหม นี่เป็นขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นเล็กๆ เป็นขนมไหว้พระจันทร์กวางตุ้งที่อร่อยมาก เธอฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่นี่คนเดียว ยังไงก็ต้องกินสองชิ้นเพื่อเป็นสัญญาลักษณ์ มา เธอกินหมดแล้ว ฉันค่อยไป”
มีคนใส่ใจเธอขนาดนี้ ทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงไม่รู้สึกใจเต้น
เธออยากให้เขารีบไป แต่ก็รู้สึกว่าเขาตั้งใจมาโดยเฉพาะ หากไล่เขาไปตรงๆ ก็เกินคน
เมื่อคิดแล้ว เธอก็ยังพูดเสียงเบาว่า: “ขอบคุณ ฉันกินชิ้นเดียว คุณก็รีบกลับไปเถอะ”
ไห่ลี่หมินพยักหน้า รับช่วยเธอแกะขนมไหว้พระจันทร์ เป็นขนมชิ้นเล็กๆ แต่ทำได้ประณีตมาก
สีสันดูแล้วละเอียดอ่อนมาก แค่เห็นก็ทำให้รู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที
เซี่ยชีหรั่นหยิบขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้กิน เสียงมือถือก็ดังขึ้น
เป็นไปได้ไหมที่เย่เชินหลินจะรู้ว่าไห่ลี่หมินมา? เธอกระวนกระวายเล็กน้อย มองดูมือถือปรากฏคำว่าคุณเย่ นานกว่าจะกดรับสาย
ไห่ลี่หมินนิ่งมาก และพูดเบาๆ: “รับสิ เขารู้ก็ไม่เป็นไร หากเขาถามว่าฉันอยู่ที่นี่ไหม เธอแค่พูดตามความจริงก็พอ เขาไม่ทำให้เธอลำบากใจ มากสุดฉันให้เขาสองหมัด”
เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ และกดรับสาย เย่เชินหลินเสียงเข้มขรึม กัดฟันเล็กน้อย: “ไอ้ไห่ลี่หมินสารเลว ไปหาเธอใช่ไหม?”
พระเจ้า เขารู้จริงด้วย
เธอเหลือบไปที่ไห่ลี่หมิน เขาพยักหน้าให้เธอ และตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา: “ใช่ค่ะ คุณเย่ เขามาที่วิลล่า”
“บอกให้เขารออยู่ที่นั่น ฉันกลับไปฉลองวันไหว้พระจันทร์กับเขา!” เย่เชินหลินพูดจบ กดตัดสายทันที
“คุณรีบไปเถอะค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น รีบจนจะผลักไห่ลี่หมิน แต่เขาก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น ด้วยสีหน้าไม่แยแส
“ไม่เป็นไร เขารู้ว่าฉันไม่ทำอะไรเธอ มากสุดก็แค่ฝึกซ้อมกับฉัน เธออย่ากังวล กินขนมไหว้พระจันทร์เถอะ ตอนนี้เรามาพูดคุยกันอย่างโจ่งแจ้ง รอเขากลับมา”
เขานิ่งขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นร้อนใจมากจริงๆ
คนทำด้วยเนื้อ พวกเขาชกกันไปมาแบบนี้ ไม่เจ็บเหรอ?”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถไล่เขาไปได้ เซี่ยชีหรั่นเลยพูด: “ไม่อย่างนั้น คุณไปรอเขาที่ห้องหนังสือไหม?”
“เธอกินก่อน หลังกินเสร็จ เราไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้” ไห่ลี่หมิน รู้โดยสัญชาตญาณว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร
ข้อเสนอของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจอย่างหนัก
เพราะไม่มีคนอื่นอยู่ในบ้าน จนถึงตอนนี้เซี่ยชีหรั่นยังคงใส่ชุดนอน เนื่องจากเธอต้องออกไปเดินเล่นกับไห่ลี่หมิน เธอจึงจำเป็นต้องไปเปลี่ยนเป็นชุดทางการเล็กน้อย
“ได้ ฉันไปรอเธอที่ลานบ้าน” ไห่ลี่หมินกล่าวอย่างสุภาพ
หลังจากเขาเดินไป เซี่ยชีหรั่นล็อคประตูให้ดี ไปตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อคอเต่าสีเขียวเข้ม และคลุมด้วยกระโปรงสีเดียวกัน
เธอมองไปที่กระจก เพื่อให้แน่ใจว่าได้แต่งตัวด้วยชุดที่มิดชิดที่สุดแล้ว เย่เชินหลิน แบบนี้คุณจะไม่โกรธฉันใช่ไหม?
เมื่อเธอปรากฏตรงหน้าไห่ลี่หมิน เขาเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย
“จำเป็นต้องใส่ให้เหมือนแม่ชีไหม? เย่เชินหลินคงไม่หัวโบราณระดับนั้น สบายใจได้”
เซี่ยชีหรั่นเขินเล็กน้อย พร้อมพูดด้วยเสียงเบา: “คุณเชิญค่ะ!”
ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางที่มีดอกจัสมินสีม่วงปลูกไว้ เวลานี้เซี่ยชีหรั่นสงบลงช้าๆ ยังไงเย่เชินหลินก็รู้แล้ว ความโมโหยังคงปล่อยเธอไป กลายเป็นเรื่องที่แน่นอน เธอแก้ไขไม่ได้
“คุณรู้เรื่องของน้องชายเย่เชินหลินไหม?” เซี่ยชีหรั่นหยุดเดินแล้วถามไห่ลี่หมิน
จากนั้นไห่ลี่หมินก็นั่งลง และพูดกับเซี่ยชีหรั่น: “นั่งลงสิ เธออยากรู้อะไร แค่ถามฉันมา”
เป็นเวลาหลายวัน เซี่ยชีหรั่นได้แต่มองหาคนที่สามารถยืนยันได้ว่าโม่เสี่ยวจุนใช่เย่จื่อห้านของตระกูลเย่ที่หายตัวไปรึเปล่า ในที่สุดวันนี้ก็ได้พบกับคนที่รู้เรื่องนี้
“เขาชื่อเย่จื่อห้านใช่ไหม?” เธอถามเสียงเบา ไห่ลี่หมินพยักหน้า
เซี่ยชีหรั่นเธอเลือกถามคำถามที่ธรรมดาที่สุดข้อหนึ่ง ต่อไป เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ยังถามอย่างแน่วแน่: “เขาเกิดปีไหน? แล้วหายตัวไปตั้งแต่อายุเท่าไหร่? รูปร่างหน้าตาเป็นยังไง คุณสามารถบอกฉันได้ไหม?”
“ให้ฉันคิดดูก่อน” ไห่ลี่หมินหยุดสักพัก และพูดช้าๆ: “เย่เชินหลินปีนี้อายุสามสิบปี น้องชายเขาน่าจะอายุยี่สิบห้าปี”
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นกระตุกเล็กน้อย เหมือนจะทะลุออกมาจากลำคอ
เธอระงับความตื่นเต้นไว้ และฟังไห่ลี่หมินพูดอย่างต่อเนื่อง: “เขาหายตัวไปอายุประมาณสองขวบกว่า ส่วนรูปร่างหน้าตา ค่อนข้างพูดยาก แค่ริมฝีปากบนที่เหมือนเย่เชินหลินมาก”
ทั้งหมดนี้สอดคล้องกัน หลังจากเซี่ยชีหรั่นสงบมานาน จึงถามด้วยความลังเล: “ฉันเห็นในห้องของเย่เชินหลินเคยวางดอกไม้จัสมินสีม่วงไว้ และยังมีสองข้างทางนี้ก็ปลูกดอกจัสมินสีม่วงไว้มากมาย เหมือนว่าคุณนายก็ชอบมาก ถ้าอย่างนั้น เย่จื่อห้านที่หายตัวไปก็ชอบด้วยใช่ไหม?”
“อันนี้เธอทายถูกแล้ว เย่จื่อห้านน้อยชื่นชอบกลิ่นของดอกไม้จัสมินสีม่วง เหมือนว่าจะชอบตั้งแต่เกิด ฉันจำได้ว่าครั้งนั้นฉันชอบพับกิ่งของดอกจัสมินสีม่วงแกล้งเขาบ่อยๆ เขาได้กลิ่นหอมนั้นหัวเราะได้อย่างไร้เดียงสา”
การคาดเดาทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นความจริง เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรจะดีใจแทนโม่เสี่ยวจุน หรือว่าเสียใจกับเย่เชินหลินและครอบครัวของเขา
เธอไม่ได้ถามอะไรอีก แต่สงบลง เธอจ้องมองดอกไม้จัสมินสีม่วงตรงหน้า และมองด้วยความว่างเปล่า
หลังจากเธอเงียบไปนาน ไห่ลี่หมินก็ถามเธอเสียงเบา: “ชีหรั่น ทำไมถามถึงเรื่องของเย่จื่อห้านมากมายขนาดนี้?”
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเพิ่งดึงสติกลับมา ยิ้มกับเขาบางๆ และพูด: “ฉันแค่ได้ยินคุณนายพูดถึง เห็นท่านเหมือนว่าหลายปีมานี้ก็ยังไม่ลืมเรื่องนี้ ท่านเสียใจมาก เย่เชินหลินก็ใส่ใจมาก ฉันก็แค่อยากรู้สถานการณ์เพิ่มเติมของเย่จื่อห้านให้มากกว่านี้ ไม่แน่วันไหนที่ฉันเจอเขา สามารถช่วยให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน”
“เธอเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีจริงๆ!” ไห่ลี่หมินพูดยกย่อง และจ้องมองใบหน้าเล็กของเซี่ยชีหรั่น มองแล้วมองอีก
เซี่ยชีหรั่นหลบตา และพูดเบาๆ: “คุณชมเกินไปแล้ว”
ในเวลานี้เธอยังคงเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน เขาไม่ดีเลยชอบพูดแต่เรื่องเดิมๆ ดังนั้นไห่ลี่หมินเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
“แน่นอนพวกเขาไม่เคยลืมเย่จื่อห้านน้อย อย่าว่าแต่พวกเขา ฉันก็คือ คนที่ช่วยพวกเขาตามหา เพราะว่าตอนที่เขาหายตัวไปอายุยังน้อยมาก บนตัวไม่มีปานที่เห็นได้ชัดเจน และไม่มีเบาะแสที่เป็นประโยชน์ เคยเห็นบางอย่างที่คล้ายกันมาก หลังจากเปรียบเทียบDNA ก็ไม่ใช่”
“คุณว่า ถ้าหากพวกเขาพบแล้วว่าคนที่ตามหา…” เซี่ยชีหรั่นอยากพูด ว่าหากเสียชีวิตแล้ว พวกเขายอมรับได้รึเปล่า?
ถามได้แค่ครึ่ง เธอจึงเลิกพูด
“ถ้าหากทำไม?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว: “ไม่ทำไม ฉันเป็นคนชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไปกันเถอะ เราไปเดินเล่นตรงสวนดอกไม้และบ่อปลาแถวนั้นกันดีกว่า คาดว่าคุณเย่ก็ใกล้ถึงแล้ว”
เธอไม่อยากพูดเยอะ ไห่ลี่หมินก็ไม่ต้องถามอะไรมาก
ทั้งสองก็เดินไปตามทาง ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ไห่ลี่หมินก็ถามเซี่ยชีหรั่น: “เรื่องที่หวีซานซานถูกเข้าคุกเธอรู้รึเปล่า?”
“จริงเหรอ? หวีซานซานถูกเข้าคุกแล้ว?” เซี่ยชีหรั่นคว้าเสื้อของไห่ลี่หมินอย่างตื่นเต้น และถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ดัง
ไห่ลี่หมินไม่เคยเห็นเธอตื่นเต้นได้ขนาดนี้ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ เจ้าเย่เชินหลินก็แปลกจริงๆ ทำไมเขาต้องลักลอบนำตัวหวีซานซานเข้าไป หรือเพราะเซี่ยชีหรั่น? แล้วทำไมนำเข้าไปแล้วไม่บอกเธอ?
“ใช่! เธอถูกสงสัยว่าถูกลักพาตัว และจงใจฆ่าเธอ แม้ว่าคดีของโม่เสี่ยวจุนจะไม่ชัดเจน แต่ทั้งสองนี้เป็นคดีอาชญากรรมที่ร้ายแรง นานพอที่เธอจะถูกขังไว้นานเกินสิบปี”
“จริงเหรอ? จริงเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอีกครั้ง ควรจะดีใจ แต่ก็ยิ้มไม่ออก เพียงก้มตัวลง ศีรษะก้มลงพร้อมเสียงร้องไห้ดังออกมา
เสี่ยวจุน นายได้ยินรึยัง? เธอจะต้องเข้าคุก! เธอจะต้องเข้าคุกแล้ว! เธอศูนย์เสียอิสรภาพ นายก็มีความสุขใช่ไหม?
นายสบายใจได้ ฉันจะให้เย่เชินหลินหาวิธี จะต้องนำคดีอาชญากรรมของนายเพิ่มเธอเข้าไป สิบปี สำหรับเธอแล้ว น้อยมาก เธอสมควรตาย สมควรชดใช้ชีวิตให้นาย!
เซี่ยชีหรั่นร้องไห้อย่างอนาถ เธอร้องไห้ทำให้ไห่ลี่หมินรู้สึกว่าหัวใจของเขาเหมือนจะแตกสลาย
เขาก็นั่งลง ตบหลังเธอเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ปลอบใจเธอ บางทีเธออาจต้องการระบาย
หลังจากร้องไห้มานาน เซี่ยชีหรั่นก็เงยหน้าขึ้น ไห่ลี่หมินหยิบกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้เธอ เธอกลืนน้ำลายและพูดขอบคุณ จากนั้นก็เช็ดน้ำตา