สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่312 สาวใช้ตัวแสบ216

ตอนที่312สาวใช้ตัวแสบ216
“ได้แล้ว เราเดินเล่นกันต่อเถอะ” ไห่ลี่หมินพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และลุกขึ้นเดินไป
ในเวลานี้เย่เชินหลินขับรถเร็วราวกับติดปีก
เขาขับรถไปที่ประตูบ้าน และไม่ได้ขับเข้าไปที่ลานจอด เมื่อจอดรถก็พุ่งเดินเข้าไป กลับไม่พบเซี่ยชีหรั่น
“อยู่ที่ไหน?” เขากดโทรเบอร์ของเซี่ยชีหรั่น
“คุณเย่ คุณกลับมาแล้ว? ฉันอยู่สวนดอกไม้กับคุณไห่ค่ะ”
“เธอกลับมา! บอกไห่ลี่หมินให้รอฉันที่สวนดอกไม้!”
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงที่ไม่พอใจปกติทั่วไป เซี่ยชีหรั่นเหงื่อซึม มองไห่ลี่หมินด้วยความกังวล
“กลับไปเถอะ ไม่เป็นไร”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ และพูดกับไห่ลี่หมินด้วยเสียงเบา: “คุณทำแบบนี้ทำไม ต่อไปไม่ต้องมาพบฉันแล้ว แบบนี้ฉันไม่สบายใจได้”
“ฉันจะมาให้น้อยลง แต่ว่า ถ้าทำได้จริงๆ ฉันก็ไม่ชอบเธอแล้ว” ไห่ลี่หมินยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง และพูดเบาๆ: “รีบไปเถอะ ไปช้าเดี๋ยวเขาจะโกรธเธอได้”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า และบอกกับไห่ลี่หมิน: “เรื่องของเย่จื่อห้านที่ถามคุณในวันนี้ ได้โปรดอย่าบอกเย่เชินหลินนะคะ ฉันไม่อยากให้เขาเสียใจ”
“รู้แล้ว!”
เย่จื่อห้านสามคำนี้เป็นคำต้องห้าม พวกเขาแทบจะไม่พูดถึง เขาจะไม่เปิดแผลของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นเดินไปทางบ้าน เดินไปถึงครึ่งทางก็เจอเข้ากับเย่เชินหลินที่ก้าวเท้ายาวเดินมา
“คุณเย่คะ คุณไห่แค่มาดูฉันจริงๆ ไม่มีความหมายอื่น คุณพูดคุยดีๆกับเขาได้ไหม?” เซี่ยชีหรั่นขอร้อง
“กลับไปรอที่ห้อง! ดูว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง!” เย่เชินหลินเหลือบมองน้ำตาบนใบหน้าเธอ ใบหน้าเข้มขรึม หลังจากประโยคนี้ ก็ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า
“คุณเย่!”
“เธอยิ่งขอร้อง ฉันยิ่งชกหนัก!”
ครั้งนี้เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าพูดเยอะอีก เพียงก้มศีรษะลง และกลับบ้านอย่างไม่สบายใจ
เมื่อเย่เชินหลินเห็นไห่ลี่หมิน ยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็เสยหมัดไป
นายมาฉันไป ครั้งนี้เย่เชินหลินไม่ได้บาดเจ็บ ไห่ลี่หมินก็ชกเขากลับไปหลายที ดวงตาเขียวช้ำเล็กน้อย และมุมปากก็มีเลือดออก
“ไม่รังแกภรรยาเพื่อน นายไม่รู้เหรอ?” เย่เชินหลินชกเสร็จแล้ว หน้าก็ยังมืดมนอยู่
“เธอไม่ใช่ภรรยาของนาย หากนายดูแลรักษาเธอจริง แต่งงานกับเธอ ฉันจะไม่มองเธออีกเลย แต่ผู้หญิงที่ดีแบบนี้ นายยังรุนแรงกับเธอขนาดนี้ ฉันทนดูไม่ได้ อย่างไรก็ตามนายยังไม่แต่งงาน อย่าหวังว่าฉันจะเลิกสนใจเธอ”
เขาก็ไม่ได้ลับๆล่อๆ เขาไล่จีบเธออย่างโจ่งแจ้งอยู่แล้ว
เย่เชินหลินยิ้มอย่างเย็นชา และพูดช้าๆ: “น่าเสียดายไม่ว่านายจะคิดไม่ซื่อยังไงก็ไร้ประโยชน์!”
“ไม่ใช่เพราะนายใช้วิธีไม่สะอาดครอบครองเธอ มีความสามารถนายก็ปล่อยเธอไป เรามาสู้ด้วยความเท่าเทียม ฉันยืนยัน…ตุบ…”ขณะพูดไม่คิดว่า เย่เชินหลินก็เสยหมัดไปอีกที ไห่ลี่หมินเกลียดจนกัดฟัน
“เชินหลิน คืนนี้ฉันเลี้ยงนายกับเซี่ยชีหรั่นทานข้าว” ไห่ลี่หมินที่ถูกชก ยังหยิบยกคำขอนี้ขึ้นมาโดยไม่กลัว
“ใครกินข้าวของนาย? คืนนี้นายมีนัดบอดไม่ใช่เหรอ? คุณน้าลี่บ้านนายบอกไว้แล้ว หากคืนนี้นายไม่กลับไปนัดบอด คืนนี้เขาไม่กินข้าว นายคิดเอาเอง”
“นายโหด!” สองคำนี้ไห่ลี่หมินกัดฟันพูด และเดินไปอย่างไม่สบอารมณ์
ช่วงนี้เขาต้องขอบคุณเย่เชินหลิน นัดบอดไม่สิ้นสุดจริงๆ ปัญหาคือสองคนก่อนที่เขาให้คนจัดการมีความน่าเชื่อถือ แต่ช่วงนี้เขาอยากจะแก้แค้นเขา จึงหาคุณภาพที่ดีให้เขา คุณภาพกว่ารายการนัดบอดในรายการอีก
มีผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งหน้าจัด
มาถึงก็ถามเขาทันที: “เรื่องบนเตียงของคุณเป็นยังไงบ้าง? หน้าตาก็ใช้ได้ ไม่รู้ว่าภายนอกดูดีภายในจะแย่รึเปล่า” พูดจบ ยังมองไปส่วนล่างของเขาอย่างดูถูก ไห่ลี่หมินเกือบพ่นกาแฟออกมา
“หากนายไม่มีธุระยังมาก่อกวนผู้หญิงของฉัน ฉันยังมีโหดกว่านี้ นายรอไว้!” เย่เชินหลินพูดแรงอย่างช้าๆ
ไห่ลี่หมินเดินไปไกลพอสมควร ก็หยุดเดินและพูดยั่วยุเขา: “กลัวถูกก่อกวน ก็จับตามองดูให้ดี ดีกับเธอบ้าง อย่าให้ตัวคนเดียวปล่อยทิ้งไว้ตามลำพังในบ้าน เธออ่อนแอมาก…”
“หุบปาก! ไม่ต้องให้นายมาสงสาร หากพูดอีกครั้ง ฉันให้นายได้อนาจารแน่ นายเชื่อไหม?”
ไห่ลี่หมินเชื่อจริงๆ นายคนนี้โหดที่สุด เขาได้เป็นประธานคนต่อไป เพื่อชื่อเสียงของครอบครัว ไม่ควรให้เขามาทำลายอย่างไร้เหตุ
เมื่อเย่เชินหลินกลับถึงบ้าน เซี่ยชีหรั่นที่ไม่สบายใจอย่างหนัก กวนนิ้วมือ เดินไปเดินมาในห้องไม่หยุดหย่อน
หากเธอเห็นไห่ลี่หมินถูกซ้อมอย่างสาหัส เธอรู้แน่นอนว่าความกังวลของเธอนั้นไม่ศูนย์เปล่า
แน่นอนไห่ลี่หมินไม่คิดว่าตัวเองถูกซ้อมเป็นเรื่องน่าเศร้า และก็คงจะอายไม่ไปให้เธอเห็นต่อหน้า
ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเดินมาจากโถงทางเดิน เซี่ยชีหรั่นหยุดฝีเท้า อยากไปเปิดประตู ก็จะรู้ว่าเธอร้อนรน ยิ่งทำให้ใครบางคนหึงและอิจฉามากขึ้นเท่านั้น
เธอก็เลยสงบสติอารมณ์ของตัวเอง รอเงียบๆให้เขาเดินเข้ามาตำหนิ
เย่เชินหลินเปิดประตูเข้ามา สีหน้าซีด ท่าทางมืดครึ้มได้มากเท่าไหร่ก็มืดครึ้มได้มากเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นเพียงแค่จ้องมองเขา ไม่กล้าพูดไปเรื่อย เช่นนั้น ดวงตาที่กังวลของเธอก็ส่งความรู้สึกไปให้เขา
“อยากถามฉัน ไอ้นามสกุลไห่ถูกฉันทำอะไรไปบ้างไหม?” เขาถามอย่างเย็นชา
เธออยากรู้ อยากรู้มาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาตรงไปตรงมา เธอยังมีทักษะเล็กน้อย
เธอยิ้มเล็กน้อย: “เขาไม่ทำอะไรคุณก็ดีแล้ว คุณไม่บาดเจ็บ ฉันก็สบายใจ”
ผู้หญิงดีจริง! เธอกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์แล้ว!
สีหน้าของเขาเย็นชาตามปกติ ตามมาด้วยคำที่ดูหมิ่น: “ร่างกายที่ขาดสารอาหารของเขา ยังอยากจะทำร้านฉัน?”
เซี่ยชีหรั่นทำให้เขาอยากจะหัวเราะเยาะจริงๆ แต่เธอเหรอจะกล้าหัวเราะ เลยรีบประจบประแจงเขา: “แน่นอนอยู่แล้ว เขาผอมขนาดนั้น แค่มองลมยังแข็งแรงกว่า ใครจะไปแข็งแรงเหมือนคุณ คุณคงไม่ซ้อมเขาจนเข้าโรงพยาบาลหรอกนะ?”
ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้อ้อมค้อม แต่ก็ยังอยากรู้สถานการณ์ของไห่ลี่หมิน แม้ว่าตอนนี้เขาจะเข้าใจว่า ไห่ลี่หมินเป็นคนร้อนแรงอยู่แล้ว เขาใส่ใจเธอขนาดนี้ ก็ต้องมีหึงบ้าง
“ทำไม เธอหมายความว่ายังอยากจะไปเยี่ยมเขางั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ยังไงเขาก็มาเยี่ยมฉัน บาดเจ็บแบบนี้ ฉันก็รู้สึกไม่ดี คุณอย่าโกรธเลย ฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนทั่วไปจริงๆ”
เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงก็ยังไม่พอใจมาก: “แค่เพื่อนทั่วไป เธอยังร้องไห้ต่อหน้าเขา?”
เซี่ยชีหรั่นแตะใบหน้าโดยไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าน้ำตาที่เหือดแห้งตั้งนานแล้ว เขายังมองออก
สำหรับเรื่องนี้เธอไม่สามารถปิดบังได้ ไม่ควรให้เขาเข้าใจผิดโดยไม่มีเหตุผล
“คุณเย่คะ คุณนั่งลง และฟังฉันพูดช้าๆได้ไหมคะ?” เรื่องใหญ่ขนาดนี้ มีความกดดันจริงๆ
เย่เชินหลินสีหน้าไร้ปฏิกิริยา แต่ก็นั่งลงบนเตียงของเธอ
“วันนี้เขาบอกฉันว่าหวีซานซานถูกขังแล้ว ฉันตื่นเต้นจนร้องไห้ นี่ไม่เกี่ยวกับเขาจริงๆ ไม่ว่าใครเป็นคนบอก ฉันก็ร้องไห้”
เธอหวังอยากให้เย่เชินหลินพูดเรื่องนี้ออกจากปากด้วยตัวเองกับเธอจริงๆ แต่เขาไม่ได้บอก เธอก็ไม่อยากเดาว่าเพราะอะไร
“ฉันไม่เคยรู้ นามสกุลไห่จะปากมากขนาดนี้”
เซี่ยชีหรั่นเพิกเฉยกับคำพูดถากถางของเขา เธอนั่งลงตรงหน้าเขา เงยหน้าขึ้นมองเขา และถามอย่างจริงจัง: “ทำไมหวีซานซานถูกขังคะ คุณไม่ได้บอกฉัน?”
“คิดว่าไม่จำเป็น” น้ำเสียงของเขาไม่แยแส ราวกับว่าหวีซานซานถูกกักขังไม่เกี่ยวกับเธอ ราวกับว่าเรื่องแบบนี้ในโลกของเขาเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมาก
แต่สำหรับเธอ เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ
เธอพูดพร้อมยิ้มบางๆ: “ทำไมถึงไม่จำเป็น หากคุณบอกฉัน ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของเสี่ยวหนงหากคุณบอกฉัน หัวใจที่ถูกแขวนไว้ก็วางลง เวลาปีกว่ามานี้ ฉันรอคอยเช้ารอคอยค่ำ รอให้วันนี้มาถึง” บางทีในใจเธอคิดว่าเขาเป็นคนใกล้ตัวเธอที่สุด ดังนั้นเวลานี้เป็นเวลาที่พูดมาก เธอไม่ได้นึกถึงว่าเขาได้ฟังเรื่องพวกนี้แล้วจะไม่พอใจรึเปล่า
เขาก็ไม่พูดอะไร และก็ไม่หยุด ที่จะฟังเธอพูด
“ในชีวิตนี้ของฉัน หากรอไม่ถึงวันที่หวีซานซานได้ชดใช้เรื่องทั้งหมดที่ทำกับเธอ ฉันจะไม่สามารถมีความสุขได้อย่างแท้จริง ดังนั้นคุณควรจะบอกฉัน หากคุณบอกฉัน ฉันจะขอบคุณคุณ ฉันจะขอบคุณคุณไปตลอด!”
เซี่ยชีหรั่นเผยความในใจจากใจจริงของเธอให้เขา สีหน้าของเย่เชินหลินก็ยังไม่แสดงให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลง แต่เมื่อมองดีๆ ดวงตาของเขากลับเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม
“ขอบคุณ?” เขาพูดสองคำนี้ซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดูหมิ่น
“ใช่ค่ะ ฉันขอบคุณคุณ ฉันจะตอบแทนด้วยชั่วชีวิตของฉัน”
“ขอบคุณ!” เขาพูดอีกครั้ง น้ำเสียงที่เขาพูดครั้งนี้เพิ่มน้ำหนักมากขึ้นพร้อมกัดฟันเล็กน้อย
“ฉันอยากขอบคุณเป็นเรื่องง่ายมาก บริจาคเงินให้กับบ้านพักคนชรา พวกเขาก็จะขอบคุณฉัน เมื่อถึงโรงพยาบาลเดินไปหนึ่งรอบ เห็นใครไม่มีเงินหาหมอ ฉันยื่นมือไป พวกเขาก็จะขอบคุณฉันไปตลอดชีวิต บนโลกใบนี้ จนถึงตอนนี้ คนที่จะขอบคุณฉันคงมีนับหมื่นคนขึ้นไปแล้ว คุณจะเป็นหนึ่งในนั้นไหม?”
เซี่ยชีหรั่นรู้ เขาแค่อยากยืนยันความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาก็แค่นั้น หรืออาจอยากได้ยินเธอพูดว่า เธอรักเขา ในใจเธอ เขาสำคัญมากกว่าใคร
เธอชัดเจนความคิดของเขา ไม่ว่าเขาจะชอบเธอจริงๆ หรือเพียงแค่ตอบสนองความพึงพอใจอยากชนะของเขา ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน เขาอยากให้เธอยอมรับว่าเขาคือคนรักของเธอ
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า และพูดอย่างจริงใจ: “ไม่ ฉันไม่เหมือนพวกเขา ฉันไม่เพียงแค่ขอบคุณคุณ ฉันยังชื่นชมคุณ คิดว่าคุณคือผู้ชายที่น่าดึงดูดที่สุดในโลก ในโลกนี้คุณเป็นคนเดียวที่ฉัน จะเข้าใกล้มากที่สุด”