สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่335 สาวใช้ตัวแสบ239

ตอนที่335 สาวใช้ตัวแสบ239
“ลักษณะค่อนข้างเก็บตัวและขี้อาย ทำงานขยันขันแข็ง และละเอียดลออมาก”
“เข้าใจแล้วหล่ะ จะบอกอะไรให้นะ เธอ……” ส้งหลิงหลิงกระซิบที่หูของเซียวเสี่ยวลี่ เซียวเสี่ยวลี่พยักหน้า และพูดว่า เข้าใจๆ
ในมื้อเย็น ฟางลี่น่าเห็นส้งหลิงหลิง เธอมีความสุขมากกว่าที่ได้เห็นแม่บุญธรรมของเธอซะอีก ในที่สุดก็หามาแทนฉันได้ซะทีนะ เธอมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ส่วนเซี่ยชีหรั่นก็มองไปที่โต๊ะอย่างสบายใจ
เย่เชินหลินเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามา หลังจากที่เขามา แม่บ้านก็เตรียมเสิร์ฟอาหาร
ส้งหลิงหลิงดูเอาอกเอาใจเขามาก เธอตักข้าวให้เย่เชินหลิน แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่สนใจ และแทบจะไม่มองหน้าเธฮเลยด้วยซ้ำ และแน่นอนว่า เขาก็ไม่ได้มองเซี่ยชีหรั่นด้วย ก็เพราะเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ยังไงหล่ะ
จิ่วจิ่วส่งสัญญาณให้เซี่ยชีหรั่นรับรู้ เธอแค่แอบยิ้มเขินๆ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
พอตกช่วงเย็น เย่เชินหลินบอกให้จิ่วจิ่วไปหาหมอห่าว แล้วให้เขาจัดยามาให้เซี่ยชีหรั่น เธอถามเย่เชินหลินว่าไม่ให้เซี่ยชีหรั่นกินยาคุมด้วยหรอ
“เธออยากให้ลูกกับคุณ จริงหรอ คุณเย่ ครั้งที่แล้วที่พาสุนัขเข้ามา เธอบอกให้ฉันพาสุนัขไปฉีดยาก่อนถ้าหากคุณต้องการจะเลี้ยง เพราะสุนัขมีหมัดเยอะ แมลงต่างๆ ก็ทำให้สุขภาพมันแย่ได้”
เย่เชินหลินเม้มปากอย่างแรง ไล่มันไป และบอกให้มันออกไปข้างนอก
จิ่วจิ่วไม่มีทางเลือก และต้องทำตามที่เย่เชินหลินสั่ง และเขาก็ไม่กล้าบอกหมอห่าวตรงๆ ว่าจะขอยานี้ ถ้าหากเซี่ยชีหรั่นท้องขึ้นมาจริงๆ ล่ะ และถ้าเขาไม่ต้องการเด็กในท้องของเธอ เธอก็ต้องไปทำแท้งยังงั้นหรอ
หลังจากที่จิ่วจิ่วเดินจากไป เย่เชินหลินนั่งทบทวนคำพูดของเธออยู่ลำพังที่โต๊ะ ทุกคำพูดของจิ่วจิ่วทำให้เขานึกถึงความหลอนที่จะเกิดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่น เขาไม่ควรปล่อยให้เธอท้อง เพราะหลังจากที่เธอท้อง และเธอจำเรื่องราวของโม้เสี่ยวจุนได้ จะเอาเด็กมาเสี่ยงด้วยคงจะไม่ดีแน่
เขาเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบบุหรี่ออกมา จุดไฟ สูบอย่างต่อเนื่อง ข้ามวันข้ามคืนไปเลย
จิ่วจิ่วและหมอห่าวเอายาไปให้เซี่ยชีหรั่นที่ห้องของเธอ จิ่วจิ่วยื่นมาไปให้เธอ เธอรับยาอย่างใจเย็น เอาเข้าปากและดื่มน้ำตาม สูดหายใจเข้าลึกๆ และยิ้มออกมาเบาๆ
จิ่วจิ่วรู้ดีว่าที่เธอยิ้มเพราะอะไร ก็เพราะเธอไม่อยากทำให้จิ่วจิ่วต้องกังวลใจ แม้ว่าจริงๆ แล้ว เธอจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม เธอพร้อมแล้วที่จะให้ลูกกับคุณเย่ เธอพร้อมแล้วจริงๆ ใช่มั้ย? เขาเป็นคนเย็นชา และความเย็นชาของเขาจะบาดลึกลงไปในจิตใจของเธอ
หลังจากที่หมอห่าวเดินออกไป จิ่วจิ่วพยายามจะปลอบใจเธอ แต่เธอดันชิงพูดก่อน: “ฉันไม่เป็นไร เธอไม่เห็นหรอว่าตอนกลางวัน เขายัง….เขาแค่โกรธ เดี๋ยวก็หาย เธอไม่ต้องกังวลใจไปหรอกหน่า”
จิ่วจิ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก และกลับไปที่ห้องทำงานของเธอเอง
ในคืนนั้น เซี่ยชีหรั่นยังคงนอนกับหรงหรง เย่เชินหลินก็ไม่ได้มาหาเธอ เธอได้เรียนรู้ถึงความผิดหวัง และความเสียใจ
จิ่วจิ่วเป็นคนที่ซื่อมาก วันต่อมา เมื่อเธอเห็นเซี่ยชีหรั่นไม่สบายใจ เธอก็อยู่ในบ้าน ไม่ได้ออกไปไหน
“เธอไม่ได้บอกว่า จะเอารูปรถอะไรบางอย่างออกมาให้ฉันดูหรอ? ฉันอยากเห็นจริงๆ รีบไปเอามาเร็ว!”
“ฉันไม่ไป ถ้าฉันไป แล้วพวกหล่อนมารังแกเธอจะทำยังไง?” จิ่วจิ่วอุ้มหรงหรงขึ้นมา แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“พ่อบ้านก็ยังอยู่ เดี๋ยวฉันรออยู่ที่สวนดอกไม้หล่ะกัน ที่นี่ไม่อันตรายหรอก ไม่มีหน้าผา ไม่มีแม่น้ำ แถวๆ นี้ก็มีแต่บ้านคนเท่านั้น ใครจะสามารถมาทำอะไรฉันได้ เธอรีบไปเถอะ”
ก่อนหน้านี้ 1 คืน จิ่วจิ่วพึ่งจะฝันถึงรถของเธอ เธอฝันว่าเธอโดนวางยา ไม่มีใครเห็นเธอ และเธอก็ตาย
หลังจากที่ดูๆ อยู่นาน พ่อบ้านก็เหมือนจะทำตัวดีขึ้น มาดูแลเซี่ยชีหรั่นมากขึ้น ส่วนคุณเย่ก็ไม่ได้ออกไปไหน จิ่วจิ่วคิดว่า เขาคงไม่อยากให้ใครมารังแกเธออีก
หลังจากคิดอยู่นาน จิ่วจิ่วก็บอกเซี่ยชีหรั่นว่าไม่ให้เธออยู่ห้องคนเดียว ให้ไปเดินในที่ที่มีคนพลุกพล่าน แล้วเธอก็เดินออกจากประตูไป
จิ่วจิ่วใจร้ายมากที่ซื้อกระโปรงเอวสูงที่เธอไม่กล้า กระโปรงลายแอปเปิ้ลสีเขียว และก็มีดอกบัวเล็กๆ อยู่ข้างๆ ดูสดใสและน่ารักไม่เบาเลย จริงๆ แล้วเธอไม่ค่อยชอบรูปแอปเปิ้ลเท่าไหร่ แต่มันก็เหมาะกับเธอมากๆ เลย
ไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหน ทั้งผู้ชายหรือผู้หญิงก็มีแต่คนมองเธอทั้งนั้น มันทำให้เธอมั่นใจมากขึ้นตอนอยู่กับเชอเฮ่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อครั้งที่แล้วเขาบ้วนน้ำลายลงที่พื้น เธอคิดว่าเชอเฮ่าจะสำนึกที่จะเปลี่ยนแปลงความเย็นชาและกังวลใจของเขา เมื่อ 2 ครั้งก่อน
ตอนที่เธอหยิบมือถือและเดินเข้าในร้านของเขา เธอก็เห็นลูกค้า 2-3 คน เชอเฮ่ากำลังอธิบายวิธีการใช้งานให้กับพวกเขา เขากำลังอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการทำงานของมือถือ และบางจุดที่อาจทำให้เกิดปัญหา
ปกติแล้วจิ่วจิ่วจะเบื่อมากเลยหล่ะ เธอไม่รู้ว่าเขารู้อะไร แต่ครั้งนี้เธอคิดว่าฟังลื่นหูกว่าฟังเพลงอีก
เธอยืนอยู่ข้างๆ กรงสีทอง และแอบฟังอยู่นาน เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าจุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่ ก็เพราะเธอจะมาถ่ายรูปเขาและเอากลับไปให้เซี่ยชีหรั่นดู
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รัวถ่ายรูปเชอเฮ่าไปถ่ายรูป ดูดีทุกรูปเลย ฝีมือเธอก็ไม่เบาเลยนะเนี่ย และเราก็เป็นนางแบบได้ด้วย เธอจำได้ดี
เธอมองรูปของเชอเฮ่าในมือถือของเธอ ริมฝีปากเบาบางและดูเซ็กซี่มาก เธอเริ่มคิดอีกครั้ง……
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นพาหรงหรงไปนั่งอยู่ตรงม้านั่งในสวนดอกไม้ มันตะโกนเรียกเธอ ดูท่าว่ามันน่าจะหิวแล้ว แต่ในตู้เย็นก็ไม่เหลือนมแล้วด้วยสิ เธอจึงพามันเดินไปที่ห้องครัว
ในตอนนั้น พ่อครัวเลี่ยวก็ไม่อยู่ด้วยสิ ก็มันยังเช้าๆ อยู่นี่เนาะ มีเพียงแต่แม่ครัว 3 คนที่กำลังหั่นผักและยืนคุยกันอยู่
“เอ๊ะ เธอได้ยินรึเปล่า ที่คุณเย่กับส้งหลิงหลิงจะแต่งงานกันแล้ว” ผู้หญิงที่ใส่ชุดสีม่วงๆ พูดขึ้น
“ใครจะไม่รู้เล่า และไม่ยินมาว่าน่าจะจัดงานแต่งในเดือนหน้าแล้วด้วย”
เซี่ยชีหรั่นยืนอึ้งอยู่หน้าประตูไปสักพัก เธอไม่อยากเข้าไป หรงหรงมองไปที่เธออีกครั้ง หากเข้าไป เธอคงไม่อยากขัดจังหวะตอนที่พวกหล่อนกำลังพูดคุยกันเรื่องนี้
บางทีเธออาจจะรู้สึกแย่ แต่เธอก็ไม่อยากที่จะยอมรับความจริง เธอคิดว่าเธอควรใจเย็นๆ และทำเป็นไม่สนใจอะไร
แล้วถ้ามีใครถามเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขาหล่ะ เธอควรจะทำยังไงเธอควรจะตอบแบบคนใจกว้าง เพื่อให้พวกเราดีใจ เพื่อให้พวกเขามีความสุขยังงั้นหรอ เธอไม่ได้อยากเห็นเขามีความสุขหรอกหรอ เขากำลังจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่คู่ควรและเหมาะสมกับเขา เขาควรจะมีความสุขไม่ใช่หรอ
“เขาได้แต่งงานดี มีชีวิตที่ดี เพราะส้งหลิงหลิง เธอเป็นคนเพอร์เฟคมากทีเดียว เธอดูสิ แม้จะมาไม่นาน แต่ก็ดูแลพวกเราดีมาก พูดจาดี แถมยังชอบเอานู้นเอานี่มาให้กิน ตั้งแต่ไหนแต่ไรฉันยังไม่เคยเจอใครเหมือนเธอมาก่อนเลย”
“เธอมีอะไรดีนักหรอ ฉันว่าเธอเสแสร้งมากกว่ามั่ง ฉันคิดว่าคุณเย่อยู่กับเซี่ยชีหรั่นน่าจะดูมีความสุขกว่าตั้งเยอะ เธอดูเป็นแม่ศรีเรือนมากกว่าอีก เหมือนกับเรื่องไดอาน่าปริ้นเซสยังไงหล่ะ รอให้เธอเข้ามาเป็นคุณนายของบ้านหลังนี้ ก็คงจะดีไม่น้อย”
หลังจากที่ได้ยินพวกหล่อนพูด เธอก็เดินจากประตูไป หน้าเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ แบบเขินๆ
“ฮึม เซี่ยชีหรั่น แล้วเธอคิดว่าไงอ่ะ ฉันมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เธอดูดีมากตอนที่ไว้ผมยาว มีอะไรดีนักหรอ ดูๆ ไปแล้วส้งเป็นคนที่กระตือรือร้นมากๆ เลย ไม่รู้ว่าเธอเก่งขนาดไหน แต่เธอดูอเมซิ่งมาก เหมือนว่าเชอเฮ่าน่าจะมีใจให้เธอ พยายามจีบเธออยู่ และก็อยากกำจัดคุณเย่ออกไป? เธอน่าจะทำใจลำบากแล้วหล่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
ในตอนนั้นผู้หญิงที่ใส่ชุดสีม่วงเข้มหั่นกะหล่ำปลีเสร็จแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่กำลังจะเดินจากไป
“คุณเซี่ย มีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอถามขึ้น
เธอตกใจไม่น้อยที่ผู้หญิงคนนั้นถามขึ้น เพราะเธอไม่อยากเดินเข้าไป เธอพยายามทำใจสบายๆ
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ…..” เธอยังไม่ทันจะพูดจบ หรงหรงก็เห่าออกมาด้วยความไม่พอใจ ช่วยไม่ได้แล้วหล่ะ เธอหันกลับไปพูดว่า: “ฉันมาเอานมนิดหน่อยจ๊ะ พอดีหรงหรงหิวแล้ว”
“นี่ไงๆ นมอยู่ในตู้เย็น” ผู้หญิงที่ใส่ชุดม่วงเข้มพูดขึ้น
“ขอบคุณจ๊ะ!” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย หลังจากที่พูดจบ แล้วเดินไปที่ตู้เย็น
ในตอนที่เธอเอื้อมไปเปิดตู้เย็น มีผู้หญิงคนหนึ่งหยุดและพูดกับเธอด้วยคำพูดที่เย็นชาว่า: “ขอโทษด้วยจริงๆ นะ ของทุกอย่างที่นี่ถูกนับไว้หมดแล้ว ถ้าจะหยิบไป เราต้องจ่ายเงิน”
“เธอพูดอะไรอ่ะ หล่อนเป็นคุณเซี่ยนะ…..” ผู้หญิงที่ใส่ชุดสีม่วงพูดขึ้นเพื่อหยุดผู้หญิงคนนั้น แต่เธอไม่ได้สนใจและพูดเสียงดังขึ้น
“คุณเซี่ยเป็นใครกัน? นี่เป็นบ้านของตระกูลเย่นะ พวกเราฟังเฉพาะคุณเย่และคนที่จะมาเป็นภริยาของเขาในอนาคต ถ้าเธอจะเอานมให้หล่อน เวลาที่พ่อบ้านมาตรวจสอบ เธอก็อย่าลืมจ่ายเงินให้เธอด้วยหล่ะกัน เราอาจถูกกล่าวหาว่าขโมยไปกิน และโดนไล่ออกจากงานก็ได้นะ”
เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่คนที่หน้าด่านแต่อย่างไร หลังจากที่ได้ยินเธอพูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็คิดว่ามันฟังดูมีเหตุผลมากทีเดียว
เธออยู่ในฐานะอะไร และมีสิทธิ์อะไรที่จะมาเอาของที่นี่
เธอหันหลังกลับ และพาหรงหรงเดินออกไป แต่ตอนนี้หรงหรงหิวจนตาลายไปหมดแล้ว
เพื่อหรงหรง เธอยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้นอย่างอ้อนวอน: “พี่สาว เอาแบบนี้ได้มั้ย? วันนี้พ่อบ้านไม่อยู่ เดี๋ยวฉันขอเอานมไปก่อน พอเขากลับมา เดี๋ยวฉันจะบอกเขาเอง”
“ไม่ได้!” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น เธอฉายแววตาดุดัน ตราบใดที่เธอยังอยู่ เธอจะไม่ให้ใครเอาอะไรไปทั้งนั้น
ส่วนผู้หญิงอีก 2 คนก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร และพวกเธอก็เป็นลูกน้องของหล่อนด้วย พวกนางพยายามเกลี้ยกล่อมอยู่นาน แต่เธอก็ไม่ฟัง และเพื่อที่จะรักษางานนี้ไว้ เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรมากนักหรอก
แล้วเซี่ยชีหรั่นควรจะทำยังไงดี? เธอไม่อยากจะทะเลาะกับหล่อน ก็เลยพาหรงหรงเดินออกมา
เธอจูงหรงหรงเดินออกมาช้าๆ ผ่านสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วง และเธอก็เดินมานั่งที่ม้านั่ง ที่เธอและเย่เชินหลินชอบมานั่งด้วยกันเป็นประจำ มือทั้งสองจับไปที่ขาเล็กๆ ของหรงหรง มองดูใบหน้าของมันและพูดขึ้นว่า: “ขอโทษจริงๆ นะ หรงหรง ฉันมันไม่ได้เรื่องเลยใช่มั้ย แค่นมกล่องเดียวก็เอามาให้แกไม่ได้ แกเลยต้องมาทนหิวแบบนี้ หรือว่าฉันควรจะเอาแกกลับไปอยู่กับเจ้าของคนเก่า พวกเขาอาจจะดูแลแกได้ดีกว่าฉันก็ได้นะ”