สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่333 สาวใช้ตัวแสบ237

ตอนที่333 สาวใช้ตัวแสบ237
เธอก้มมองพื้นด้วยสีหน้างงๆ เหมือนคนพูดอะไรไม่ออก พลางคิดนู้นนี่นั้นไปคนเดียวอยู่นั้น ประตูก็เปิดออก และเย่เชินหลินก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าดีอกดีใจ
หากตอนนี้ไม่มีม่านประตูมาขวางกั้น เธอคงจะบินไปอยู่ตรงหน้าเขา จับที่ใบหน้าของเขาด้วยความดีใจ สบตาเขา และพูดกับเขาว่า: “ฉันเฝ้ารอคุณมาเนิ่นนาน เฝ้ารอทุกลมหายใจเข้าออก ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!”
แต่ทว่า ในตอนนี้เธอสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดที่จะกล้าเข้าไปหาเขา เธอไม่รู้ว่าจะเข้าไปหาเขาด้วยสถานะอะไรและด้วยเหตุผลอะไร
เธอยืนขึ้นด้วยสีหน้าจืดชืดไปทางเขาที่ยิ้มเล็กน้อย และพูดเบาๆ ว่า: “คุณเย่ กลับมาแล้วหรอคะ?”
ใช่ครับ เขายังคงเป็นเป้าหมายทางการค้าของเธอ เธอยังต้องการพึ่งความสามารถของเขาเพื่อที่จะฟ้องร้องคดี หวีซานซานและพ่อของเธอให้ถึงที่สุด
ความรู้สึกของเธอไม่ได้สำคัญอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่รู้สึกผิดอะไรอีกแล้ว เธอคิดถึงเขา รอเขา อยากเห็นเขามีความสุข นั้นคือสิ่งที่เธอสมัครใจทำทั้งหมด แต่เขากลับไม่สนใจไยดีเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่พอใจเขาได้อยู่ดี
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย แต่มองเธออย่างเย็นชา เขาค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ และดูมีสง่าราศี และหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
เขาเอื้อมมือออกมาอย่างช้าๆ และยกคางของเธอขึ้นมาเบาๆ แล้วพูดขึ้นอย่างคลุมเครือว่า: “คุณส่งข้อความมาหาผมหลายครั้ง ผมได้รับแล้วนะครับ”
คุณดึงฉันทำไมกันคะ? คิดว่าฉันยังรู้สึกแย่ไม่พออีกหรอคะ? ในใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกปวดร้าว ฉันเข้าใจแล้ว ต่อไปฉันจะไม่พูดจาแบบนี้อีก ฉันรู้ตัวดีว่าฉันเป็นใคร
“รอผมอยู่ตลอดหรอ?” เขาถามขึ้นเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร เธอถูกบังคับให้มองไปที่เขา จริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากจะหลบหน้าเขาหรอก เธอพยายามตั้งสติ ใจเย็นเหมือนน้ำนิ่งไหลลึก แต่ในใจกลับเต้นแรงตุบตับๆ
“ทำไมถึงไม่กระตือรือร้นเหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้นะ?” เขาพูดขึ้นพร้อมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ กระตือรือร้นเป็นคำธรรมดาทั่วไปที่ดูมีความหมายแฝงอย่างมีนัยยะ ดูเหมือนว่าเธอจะคิดถึงเขามาก และอยากให้เขากลับมาหาเธอ ในตอนนี้เธอรู้สึกอยากจะมอบทั้งกายและใจให้กับเขา
หลังจากที่เธอจีบเขามานานแสนนาน คำว่าศักดิ์ศรีนั้น เธอได้โยนทิ้งไปหมดแล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตาม เธอไม่ควรจะรู้สึกแย่ แต่ก็รู้สึกไปแล้ว และเธอควรจะอดทนเอาไว้
เธอหัวเราะแห้งๆ เจื่อนๆ แทบจะดูไม่ออกเลยว่าเธอหัวเราะ
“คุณเย่ แล้วคุณจะให้ฉันทำอย่างไรหล่ะคะ?”
“ไม่เห็นจะต้องทำอะไรเลย ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ตื่นเต้นเร้าใจสักหน่อย” เขาพูดอย่างใจเย็น และค่อยๆ ก้มศีรษะมาจูบที่ริมฝีปากบางๆ ของเธอ
ตั้งแต่เข้าประตูมา ทุกประโยคที่เขาพูดดูเนิบนาบ เชื่องช้าและคลุมเครือมาก แต่ทว่าการจูบของเขากลับร้อนแรง เร่าร้อน แทบไม่เหลือความสง่าราศีไว้เลย เขาดูกระตือรือร้นมากจนเธอต้านทานไม่ไหว มือของเขาค่อยๆ เอื้อมไปจับที่ศีรษะของเธอ เอนคอเธอขึ้นเล็กน้อย และเริ่มจูบเธออย่างดูดดื่ม
ริมฝีปากของเขาครอบริมฝีปากเธอ และไม่เหลือพื้นที่ในอากาศเลยสักนิด
เธอไม่ต้องการให้เขาจูบเธอ เธอไม่ต้องการ แต่เธอก็ต่อต้านเขาไม่ไหว
แต่แล้ว ทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น เธอบอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่ล้มตัวลง ไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ต้องการ แต่ตอนนี้สมองของเธอกลับไม่แล่น เหมือนเธอกำลังจะลอย สับสนและมึนงงอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนี้เซลล์สมองของเธอไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เหมือนคนที่กำลังจะเป็นลม และเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา
อยากจูบเธอ อยากจูบเธอใจจะขาด นี่คือสิ่งที่เขาคิดทุกนาทีหลังจากที่เขาแยกกับเธอ
มันเป็นความมั่นใจและความภาคภูมิใจของผู้ชายที่ไม่ต้องการให้ผู้หญิงรู้ว่า เขาคิดถึงเธอมากกว่าที่เธอคิดถึงเขา
เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น จะไปตามผู้หญิงเห็นทีคงจะเป็นไปไม่ได้
เขาพยายามหักห้ามใจตัวเอง ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วคิดถึงเธอมาก ส่วนเธอเอง มีความสุขและพยายามทำทุกวิถีทางที่จะได้อยู่ใกล้ๆ กับเขา
หากส้งหลิงหลิงไปชอบผู้ชายคนอื่นแล้ว เขาก็คงจะตัดขาดความรู้สึกระหว่างเขาและเธอ ปล่อยให้เธอเก็บข้าวเก็บของและเดินไปตามทางของเธอ
แต่เพราะเป็นเธอ เขาเกลียดเธอเข้าไส้ มือข้างหนึ่งของเขาพยายามพยุงคอและหลังของเธอไว้ ในขณะที่มืออีกข้างของเขาลูบไล้หลังเธออย่างหนักหน่วง
เขาโอบรัดเธอแน่มาก ถ้าหากแน่นกว่านี้ แน่นอนว่าเธอคงจะหายใจไม่ออกแล้ว
สำหรับเธอ มันเป็นช่วงเวลารอคอยเป็นช่วงที่ยาวนานมาก แต่สำหรับเขาแล้ว เขาไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย
คุณกล้าพูดถึงชื่อผู้ชายคนอื่นอีกละก็ ผมจะจัดการเธอแน่ๆ! ครั้งนี้เธอจำไว้ หากเธอคิดถึงมัน ก็อย่าทำให้ผมรู้ เพราะถ้าเธอพูดชื่อมันอีก ผมจะไม่มาหาเธออีกเลย
เขาจูบเธอหนักมากขึ้นไปอีก มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ให้สมกับที่เขาคิดถึงเธอมาหลายวันหลายคืนผ่านริมฝีปากและลิ้นที่เขามอบให้เธอทั้งหมด แสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อให้เธอรู้และพยายามจะพูดกับเธอทั้งหมด เขาจูบเธอซ้ำไปซ้ำมา บดขยี้ขึ้นเรื่อยๆ
และไม่รู้ว่าตอนไหน เขาผลักเธอลงไปบนเตียง และจูบเธออย่างเร่าร้อน ไล่ตั้งแต่ริมฝีปากของเธอ ไล่ไปที่คางอันนุ่มนวล จากนั้นก็ไหลไปสู่ไหปลาร้าสีขาวดั่งงาช้างที่เซ็กซี่มาก ต่ำลงไปเรื่อยๆ …..
เซี่ยชีหรั่นสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามกลัดกั้นใจตัวเองไม่ให้คิดไปไกล
เธอสัมผัสถึงความเร่าร้อนที่อยู่ภายในกายของเขา ดูเหมือนเขาจะรีบเร่งและใจร้อนกับเธอมาก แต่น่าเศร้าที่เธอได้ครอบครองเขา เพียงแค่กาย
การมีอะไรกันแค่กาย แต่ไม่ได้ออกมาจากจิตใจ เป็นเรื่องที่น่าเศร้ายิ่งนัก แต่สำหรับเธอ ทุกอย่างออกมาจากจิตใจ ซึ่งเขาเองก็คงจะไม่เคยรู้
ในตอนนี้เย่เชินหลินค่อยๆ รูดซิปกระโปรงของเซี่ยชีหรั่นออกอย่างช้าๆ และทันใดนั้นเอง เสียงลูกบิดประตูก็เปิดเข้ามา
“ชีหรั่น ฉันพาหรงหรงมาส่งคืนเธอแล้ว ไหนลองเห่าเรียกเธอหน่อยสิ?”
เป็นจิ่วจิ่วนั่นเอง เธอพาหรงหรงออกไปเดินเล่นนิดหน่อย เธอโล่งอกโล่งใจไม่เบา เธอบอกว่าเธอเหนื่อยและหมดเรี่ยวหมดแรงมาก ตอนที่เธอเห็นเย่เชินหลินอยู่กับส้งหลิงหลิง
ไม่อยากให้เธอจมอยู่กับโลกของเธอ ก็เลยพาหรงหรงกลับมาหาแล้ว
วันนี้เย่เชินหลินไม่อยู่ จิ่วจิ่วเคาะประตูหน้าบ้านของเซี่ยชีหรั่นสองครั้ง เธอบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ เข้ามาเลย เธอชินแล้ว
นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่เห็นฉากเร่าร้อน จริงๆ แล้วครั้งที่แล้วสองคนนี้ก็ทะเลาะกันหนักมาก แต่สุดท้ายก็จบลงที่เรื่องบนเตียงทุกที
ก็ช่วยไม่ได้นี่เนาะ ใบหน้าของเธอเริ่มแดงก่ำ
“ขอโทษ ขอโทษที่ขัดจังหวะ เธอสองคนทำต่อเถอะ! ทำต่อ!” หลังจากที่เธอพูดตะกุกตะกัก แล้วก็รีบวิ่งออกไป แต่หลังจากที่ออกไปแล้วพึ่งคิดได้ว่า ปล่อยหรงหรงให้กลับเข้าไปในบ้านแล้วด้วยสิ
มันจะไปรบกวนพวกเธอมั้ยนะ? ถ้าเกิดมันเข้าไปขัดจังหวะ แล้วเธอกรีดร้องจะเป็นยังไง?
ไม่ได้การหล่ะ หากไม่มีเชื้อเพลิง ไฟก็ไม่ติด รีบไปเอามันออกมาดีกว่า
หน้าของเธอแดงก่ำ และมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า: “คุณเย่ เดี๋ยวฉันจะพา หรงหรงไปอยู่ข้างนอกได้มั้ยคะ?”
ตอนที่จิ่วจิ่วเข้ามา คุณเย่เหลือบมองไปที่เธอ และก็ไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร และเขาก็ก้มจูบเธออย่างเมามันต่อไป จนเหมือนจะสามารถเขมือบเธอได้แล้ว เขาจูบเธอจนกระทั่งหน้าอกของเธอกลายเป็นสีแดงๆ ม่วงๆ เป็นจ้ำๆ
จริงๆแล้วเซี่ยชีหรั่นอยากจะผลักเขาออกไป แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ
เธอเดาว่าจิ่วจิ่วเข้ามา เพื่อที่จะพาหรงหรงออกไป เพราะตอนนี้มันกำลังวิ่งไปอยู่ข้างเตียง นั่นเป็นเพราะ มันไม่แน่ใจว่ากำลังมีใครบางคน “รังแก” เจ้าของมันอยู่รึเปล่า มันจ้องมองไปที่เย่เชินหลิน ด้วยสายตาดุดันเหมือนกับว่ามันกำลังเตือนเขาอยู่
แม้ว่ามันจะไม่ได้เห่าดังมากนัก แต่นั่นก็แสดงให้เห็นถึงความประทับใจที่มันพยายามปกป้องเจ้าของตัวเองเอามากๆ เลยหล่ะ
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเย่เชินหลินชอบสุนัขรึเปล่า นี่เป็นบ้านของเขา หรือว่ามีแค่เขาคนเดียวที่ไม่โอเคกับสุนัข เพราะเขาไม่ยอมให้เธอเลี้ยง ฟังดูแล้วชะตากรรมของหรงหรง ช่างน่าสงสารมากๆ เลยใช่มั้ย?
“คุณเย่ จิ่วจิ่วเข้ามาเพื่อที่จะอุ้มหรงหรงออกไป ตอนนี้เธอก็กำลังจะไปแล้วหล่ะ ให้เธอเข้ามาแปบนึงได้มั้ยคะ?” เซี่ยชีหรั่นขอร้องเขาด้วยความอ้อนวอน
เย่เชินหลินเหยียดแขนขึ้นไปข้างบน และจ้องมองผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เขาพึ่งจะจูบ เขาก้มจูบเธอตรงริมฝีปากเบาๆ อีกครั้ง
“ฉันไม่คิดว่าสุนัขจะเข้ามา เพราะหลังจากที่เข้ามา มันก็ไม่ได้ไปไหนอีก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่หรอก หรือเธออยากให้มันเข้ามาดูมาพวกเราทำอะไรหรอ? ดูเหมือนว่ามันจะสนใจมากๆ เลยหล่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเม้มปากเล็กน้อย และหันกลับไปมองที่เขา ด้วยแววตาที่รู้สึกสงสัยไม่น้อย แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็พยายามเก็บอาการ เพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขา
หรงหรงยังคงเห่าเรียกร้องความสนใจไม่ยอมหยุด ส่วนจิ่วจิ่วก็เคาะประตูก็อกๆ และยืนรออย่างใจเย็น เซี่ยชีหรั่นเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก เพราะเธออยากให้จิ่วจิ่วเข้ามา และอยากให้เขาลุกออกจากตัวเธอเสียก่อน เธออายมาก และรู้สึกเก้ๆ กังๆ ยังไงชอบกลแฮะ
“เข้ามาสิคะ!” เซี่ยชีหรั่นยังอยากที่จะพูดกับเขาต่อ เชิญให้เขาเข้ามา แต่เธอยังไม่ทันจะพูดอะไร เขาก็ชิงพูดก่อน 3 คำ และเขาก็ผลักเธอลงไป และเอามือรูดซิปกระโปรงของเธอลง
ใบหน้าของเธอดูกังวลใจไม่น้อย และเธอก็พูดขึ้นเบาๆ ว่า: “คุณอย่าทำอย่างงี้เลยค่ะ มันทำให้ฉันดูไม่ดีเท่าไหร่”
เธอรู้สึกผิดไม่น้อย
อันที่จริง ถ้าหากเขาแคร์เธอมากพอ เขาคงไม่อยากให้ใครมองว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย ยังไงซะผู้หญิงทุกคนล้วนแต่อายที่จะทำเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว และกลัวว่าคนจะดูถูกและมองเธอในทางไม่ดี
เซี่ยชีหรั่นเม้มปาก และหันหน้าหนี เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังทำตัวไม่ถูก
เธอรู้ดีว่าเขาต้องเคลื่อนไหวแรงขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างของเธอเบาเหมือนขึ้นสวรรค์ เขาทำแรงมากจนตกจากเตียง มือยื่นไปแตะที่หรงหรง มันตกใจรีบวิ่งออกไป
จิ่วจิ่วเห็นร่างของทับไปที่หางของมันเข้าอย่างจัง และเซี่ยชีหรั่นไม่สามารถหยุดมองเขาได้เลย
ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเธอควรจะรู้สึกอย่างไร ในหนึ่งก็อยากขอบคุณเขา ส่วนอีกใจก็อยากโมโหที่เขามาแกล้งเธอ?
เขามักจะชอบทำให้เธอรู้สึกสับสน เพราะบางทีเขาก็พาเธอขึ้นสวรรค์ แต่บางทีเขาก็ฉุดเธอลงนรก
เย่เชินหลิน คุณเป็นคนที่ฉลาดมากทีเดียว ฉันก็ไม่ใช่ศัตรูของคุณหรอก ปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้องหล่ะ? คุณพูดถูก ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาบ้านๆ คนหนึ่ง ปล่อยให้ฉันไปมีชีวิตเงียบๆ คนเดียวเถอะ
พวกคุณกำลังจะแต่งงานกันแล้ว ฉันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน หากคุณแต่งงานกับเธอแล้ว แต่ยังให้ฉันมาอยู่ด้วย แล้วคุณจะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเธอได้อย่างไรกัน? มันดูเป็นการไม่ให้เกียรติเธอมากเกินไปรึเปล่า?
“ขอบคุณคุณเย่ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ!” จิ่วจิ่วหน้าแดงขึ้น และขอโทษซ้ำหลายครั้ง
“หลังจากนี้ ถ้าจะเข้ามาในห้อง ให้เคาะประตูก่อน” เขาบอกจิ่วจิ่ว เธอจึงพูดว่าเข้าใจแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เธอก็รู้สึกว่าไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย เธออายมากเลยหล่ะ