สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่336 สาวใช้ตัวแสบ240

ตอนที่336 สาวใช้ตัวแสบ240
“ฮือๆๆ…”
เจ้าหมาน้อยนี้เหมือนไม่เข้าใจมากว่าทำไมที่นั่นมีนม แต่มันกลับกินไม่ได้ ไม่ทราบว่าเป็นกำลังจะบ่อเซี่ยชีหรั่นหรือว่าเป็นความหวังอย่างอื่น มันก็ฮือๆอยู่ตลอด ร้องจนทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกปวดใจ
เธอวางเจ้าหมาน้อยลง แล้วพูดเบาว่า“อย่าโทษฉันนะ ฉันก็หมดหนทางแล้ว ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันไม่มีสิทธิไปขอเอาของที่นี่ แม้นมแก็วเดียวก็ตาม ถ้าเขาไม่อยากให้ฉันก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ของที่นี่ทั้งหมดล้วนเป็นของของคนที่แซ่เย่ แต่เขาไม่ชอบฉันแล้ว ดังนั้นเพียงแค่เขายังให้ฉันกินฉันก็ควรขอบใจเขามากแล้ว”
ไม่รู้ทำไม พูดไปๆเธอก็ยิ่งรู้สึกปวดใจมากขึ้น เสียงก็เริ่มสะอื้นขึ้นมา
เธอคาดหวังไปหลายวัน เดิมทีเธอคิดว่าตนเองกำลังอยู่ในความรัก แต่สุดท้ายเขากลับมาแล้ว แม้มองก็ไม่มองเธอแวบเดียว
ไม่ว่าเธอจะพูดกับตนเองยังไง ความเจ็บปวดในใจนั้นก็ยังหายไปไม่ได้ อยากจะระบายแต่กลับระบายออกมาไม่ได้
เธอหลับตา น้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมา เธอเองก็ไม่ควบคุมมันแล้ว บางทีอาจจะร้องไห้ออกมาแล้วในใจก็รู้สึกดีขึ้น
หรงหรงยังคงส่งเสียงฮือๆอยู่ เซี่ยชีหรั่นคิดว่ามันคงหิวมากแล้ว มีแต่ถอนหายใจและพูดว่า“อย่าร้องอีกแล้วหรงหรง อย่างนี้มันจะทำให้ใช้กำลังไปเยอะและเธอก็ยิ่งหิวมากไปอีก เธอทนอีกหน่อย เดี๋ยวรอพ่อบ้านกลับมาแล้วฉันไปขอเขาเอานมได้ ถึงตอนนั้นฉันจะขอเอาเยอะหน่อย วางไว้ในตู้เย็น แล้วเธอก็ไม่ต้องอดอาหารอีกแล้ว”
“แม้หมาตัวหนึ่งก็ปกป้องไม่ได้ รู้แต่ร้องไห้เท่านั้นเองหรือ？”ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เป็นเย่เชินหลิน
เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างกังวล แล้วสายตาก็สบเข้าดวงตาที่กำลังโกรธเกรี้ยวคู่นั้น
เขาดูเหมือนกำลังโมโห แม้สีหน้ายังคงเฉยเมยอยู่
เธอไม่รู้ว่าเขามายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เธอแน่ใจว่าตอนเธอมา เขาไม่อยู่
เขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดรึเปล่า คำที่เธอพูดว่าเขาไม่ชอบเธอแล้ว เขาได้ยินไปรึยัง เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก เธอรู้สึกเสียใจมากที่ตนเองไม่ได้ลืมตาไว้ตอนที่พูดคำพูดเหล่านั้น ไม่ได้พบเห็นเขาทันที
เขาเป็นคนขี้สงสัยขนาดนั้น เขาจะคิดหรือไม่ว่าที่เธอพูดแบบนั้นเป็นเพื่อดึงความสนใจของเขา？
เย่เชินหลินรู้สึกหงุดหงิดมาก เขามองผู้หญิงที่ท่าทางน่าสงสารที่อยู่ตรงหน้า อยากกอดเธอเข้าอ้อมกอดแล้วปลอบใจเธอ บอกเธอว่าทุกอย่างที่นี่มันเป็นของเขา แต่ก็สามารถยกให้เธอทั้งหมด รวมทั้งหัวใจของเขา แต่เธออยากได้ไหม เธอไปเอาของไม่ได้อาจจะรู้สึกเสียใจ แต่ถ้ายกของทุกอย่างให้เธอ เธอก็คงไม่ได้ดีใจสักเท่าไหร่หรอก
ก็เหมือนตอนที่อยู่ที่บ่อน้ำพุนั้น เขาไปเอาใจเธอเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังจมอยู่ในความรัก แต่กลับเห็นเธอวิ่งไปเพื่อหาผู้ชายคนอื่น
เขาจะไม่ให้โอกาสเธอมาทำร้ายหัวใจเขาอีก จะไม่ให้เธอมาเหยียดหยามศักดิ์ศรีสูงส่งของเขาอีก
เย่เชินหลินเม้มปาก แล้วยื่นมาไปเอาหรงหรงที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ ท่าทางเขาดูอ่อนโยนมาก
“เช็ดน้ำตาแล้วตามฉันมา”
เขาพูดอย่างเย็นชา หันตัวแล้วก็เดินไป
เขาจะมองเธออีกไม่ได้ ถ้ามองอีกเขาคงอดไม่ได้ที่จะไปกอดเธอ และเช็ดน้ำตาให้เธอ ง้อให้เธอยิ้มออกมา
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเขาคงไม่ได้ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ดังนั้นถึงจะเงียบสงัดแบบนี้
ตอนนี้เธอไม่อยากไปคิดมาก แค่ปัญหาอดอาหารของหรงหรงได้แก็ไขก็พอแล้ว
เธอเช็ดน้ำตาแล้วเดินตามหลังเขาไป
เขาพาเธอไปที่ห้องครัว ตอนที่เดินถึงประตูห้องครัว เซี่ยชีหรั่นจึงนึกออกว่าเขาเป็นคนนิสัยไม่ดี เธอต้องช่วยข้อร้องไห้ผู้หญิงแกร่งคนนั้นก่อน ก็เหมือนที่เธอพูดนั้น เธออาจจะเป็นเพราะหน้าที่ของเธอถึงจะหาเรื่องตนเอง บางทีอาจจะส้งหลิงหลิงให้คำสั่งไปแล้วก็ได้ แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินไปหาเรื่องเขาเพราะเรื่องเล็กแบบนี้
“คุณเย่ เมื่อเอานมแล้วเราก็ไป ได้ไหมคะ ที่จริง…ทุกคนที่นี่ต่างมีหน้าที่ของตนเอง เธอแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”
เย่เชินหลินไม่สนใจเธอ อุ้มหรงหรงแล้วก็เดินเข้าห้องครัว สีหน้าเขาดูไม่น่าดูมาก
ผู้หญิงสามคนในนั้นเห็นเย่เชินหลินมาแล้ว แถมยังอุ้มหมาน้อยมาด้วย ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที โดยเฉพาะผู้หญิงแกร่งคนนั้น ท่าทางจองหองในตอนแรกนั้นได้หายไปหมด
เซียวเสี่ยวลี่เคยบ่งบอกเธอว่าซื่อสัตย์กับคุณส้ง ต่อไปต้องมีผลดีมากมาย ไม่แน่อนาคตอาจจะให้เธอเป็นหัวหน้าก็ได้
อีกทั้งที่นี่เป็นห้องครัว คุณเย่ปกติก็ไม่ค่อยเข้ามาอยู่แล้ว ความหมายของเซียวเสี่ยวลี่ก็คือให้เธอประชดประชันเซี่ยชีหรั่นตอนที่เธอมาห้องครัว
แต่คาดไม่ถึงเธอแค่ทำครั้งแรกก็โดนคุณเย่รู้ไปแล้ว
“คุณเย่ ท่านมาแล้วรึ ไอหยาเมื่อคุณเซี่ยเข้ามา บ่าวบอกกับเธอว่าบ้านตระกูลเย่มีกฎ…..”ผู้หญิงแกร่งคนนั้นอยากจะอธิบายและโยนความผิดทั้งหมดไปให้เซี่ยชีหรั่น
แต่เธอเพิ่งพูดถึงครึ่ง เย่เชินหลินก็ตัดบทเธอไปอย่างเย็นชา
“รู้เธอเป็นใครไหม？”เขาพลางพูด พลางเหลือบไปมองเซี่ยชีหรั่น
“รู้ค่ะรู้ เธอเป็นเซี…คุณเซี่ยค่ะ”
“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เธอคิดว่าผู้หญิงของฉันมาเอานมแก็วเดียวก็ไม่ได้งั้นหรือ”เสียงอขงเย่เชินหลินไม่ได้ดังมาก แต่กลับทำให้ผู้หญิงคนนั้นกลัวจนขาสั่น
“บ่าวผิดแล้วค่ะคุณเย่ บ่าวผิดแล้ว ต่อไปบ่าวจะไม่กล้าพูดแบบนั้นกับคุณเซี่ยอีก คุณเซี่ย คุณให้อภัยฉันนะ แม้คุณจะด่าฉัน ฉันก็ไม่มีทางค่ะ เพราะห้องครัวมีกฎอยู่ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้คุณเอาได้ยังไง”ตอนนี้ผู้หญิงแกร่งคนนี้รู้ว่ามาขอร้องแล้ว
แม้เซี่ยชีหรั่นไม่ชอบการกระทำของเธอ แต่ก็ยังไม่อยากให้เย่เชินหลินหาเรื่องเธอ
ตอนที่เธอเพิ่งอยากจะเอ่ยปากขอร้องให้เธอก็ได้ยินเย่เชินหลินพูดอีกว่า“ไม่มีครั้งต่อไปอีก！ รอพ่อบ้านกลับมา เธอก็ไปหาเขาให้จ่ายเงินเดือนให้เรียบร้อย ยังมีผู้ชายของเธอด้วย บ้านตระกูลเย่จะไม่รับจ้างพวกเอสองคนอีกต่อไป”
“ไม่ค่ะคุณเย่ บ่าวรู้ว่าบ่าวผิดแล้ว ท่านไล่ฉันออกคนเดียวก็พอ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับสามีของฉัน”ผู้หญิงแกร่งคนนั้นคุกเข่าลงและไปจับแขนของเย่เชินหลิน
ปีที่แล้ว สามีเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ค่ารักษาล้วนเป็นตระกูลเย่จ่ายให้หมด
ถ้าไปจากที่นี่แล้วจะไปหางานได้เงินเดือนสูงแบบนี้ที่ไหนได้อีก ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจภายหลังมากจริงๆ แต่เย่เชินหลินกลับไม่มองเธอแม้แต่แวบเดียว
การลงโทษนี้ เขารู้สึกว่ามันเบาสุดแล้ว
“คุณเย่ อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะ เธอเองก็พูดถูก นี่เป็นความผิดของเธอคนเดียว ไม่เกี่ยวกับครอบครัวเธอ คุณลงโทษแบบนี้คงจะหนักเกินไปแล้วค่ะ”เย่เชินหลินเงยหน้ามองเขาและขอร้องไปด้วย
“หนักหรอ”เย่เชินหลินยิ้มเสียดสี
“ฉันบอกอะไรให้เธอรู้นะ ของในห้องครัวนี้พวกมันก็เอาไปได้ตามใจชอบ เนื้อ แป้งสาลี ข้าวมัน เธอมาทำงานคนเดียวที่นี่ แต่คนในบ้านของเธอล้วนกินของของบ้านตระกูลเย่ เธอเองสามารถเอาของไปได้มากมาย แต่ผู้หญิงของฉันแม้นมแก็วเดียวก็เอาไม่ได้ เธอไม่รู้สึกหรอว่าถ้าให้ทำแบบนี้อีกต่อไป ที่นี่ก็ไม่ใช่ของของตระกูลเย่แล้ว”
ปกติพวกคนรับใช้แอบขโมยของออกไปเขาก็รู้อยู่ เพียงแค่เขารู้สึกว่ามันแค่เงินเล็กๆน้อยๆ ไม่ต้องไปถือสา ถ้าไม่ใช่พวกเขาขาดเงินพวกเขาก็ไม่อยากไปขโมยหรอก
การปล่อยให้คนไปขโมยก็เท่ากับการอบรมพวกเขาไม่ทำเรื่องผิดกฎหมาย ตอนนี้ให้เขาเจอไปแล้วเขาก็ต้องมาจัดการ
อีกทั้งแม้แม่ครัวคนนี้จะกล้าหาญแต่ก็คงไม่กล้าไปหาเรื่องกับผู้หญิงของเขา เบื้องหลังของเธอคงจะ…..หึ ตอนนี้เขาก็เพียงแค่ใช้ส้งหลิงหลิงมากระตุ้นเซี่ยชีหรั่นเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าถ้าครอบครัวนี้ตกงานไปแล้ว เด็กของพวกเขาก็ต้องน่าสงสารมาก
เธอยังอยากจะพูดอีก เย่เชินหลินกลับถามว่า“จะให้มันกินอีกไหม”
ความหมายของเขาชัดเจนมากแล้ว ให้เธออย่าพูดอีก ยังไงก็ไร้ผล
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและคิดในใจว่า หวังว่าผู้หญิงคนนี้จะจดจำประสบการณ์ครั้งนี้ไว้ อย่าไปโดนคนอื่นหลอกใช้อีก อย่างนั้นเรื่องของวันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี
เซี่ยชีหรั่นไปเอานมออกจากตู้เย็น แต่เธอกลัวจะเจอผู้หญิงแกร่งแบบนี้อีก ดังนั้นเธอเลยเอาออกกล่องใหญ่ออกมาให้หมด
เย่เชินหลินเหมือนมองความคิดเธอออก เลยพูดเบาๆ“ไม่ต้องเอาเยอะขนาดนี้หรอก แค่เอาส่วนที่พอมันกินก็พอ”
“ค่ะ”เธอตอบแล้วก็ไปเอาแก็วเล็กมา เทนมเข้าไปแล้วเอาไปอุ่นในเตาอบไมโครเวฟ
“พวกเธอจำไว้ ต่อไปของที่เซี่ยชีหรั่นต้องการ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ก็ต้องให้เธอเอา ฉันไม่อยากได้ยินว่ามีคนมาหาเรื่องเธออีก”เย่เชินหลินพูดด้วยความเยือกเย็น ผู้หญิงอีกสองคนรีบตอบรับไป
ผู้หญิงแกร่งคนนั้นรู้ว่าแม้จะขอร้องอีกก็คงไม่มีประโยชน์อีกแล้ว ในใจก็นึกถึงเรื่องที่เซียวเสี่ยวลี่เคยรับรองกับเธอว่าถ้าเธอโดนไล่ออกไป คุณส้งจะให้เงินให้เธอมากมาย
และก็หางานให้เธอด้วย งานนั้นดีกว่างานที่เธอทำในตอนนี้ตั้งเยอะ ถ้าไม่มีเงื่อนไขเหล่านี้เธอจะตกลงได้ยัง
เธอคิดในใจว่ารอพวกเขาไปแล้วเธอก็ไปหาส้งหลิงหลิง ถึงตอนนั้นแม้จะต้องออกไปเธอก็ไม่กลัวแล้ว
เซี่ยชีหรั่นหยิบแก็วนมแล้วเดินตามหลังของเย่เชินหลิน ในใจเธอรู้สึกสับสนอีกครั้ง
เหมือนเป็นความขอบใจบวกกับความโกรธ แต่ความรู้สึกหวานในใจก็ผุดออกมาจนควบคุมไม่ได้
บางทีเขาแค่เป็นเพื่อปกป้องศักดิ์ศรี รู้สึกว่าผู้หญิงของตนเองกลับโดนคนทำแบบนี้ รู้สึกตนเองเสียหน้ามากเท่านั้นเอง
เธอต้องคิดแบบนี้ ไม่งั้นเพียงแค่เขาทำดีต่อเธอเล็กน้อยเธอก็หลงใหลไปเลยทันที จนลืมฐานะตนเองไป
“จะไปให้นมให้หรงหรงที่ไหน”เย่เชินหลินถาม
“อื่ม？”ได้ยินคำว่าหรงหรงออกจากปากของเขา เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจมาก
เขากลับหันมาแล้วถามอีกว่า“มันเชื่อหรงหรงไม่ใช่หรอ”
“ใช่ค่ะ มันเชื่อหรงหรง คิดไม่ถึงเลยว่าคุณยังจำได้”เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ