สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 338สาวใช้ตัวแสบ42

ตอนที่ 338 สาวใช้ตัวแสบ242
อย่านะ เขาเป็นน้องชายของคุณ คุณจะให้เขาตายโดยไม่หลบตาไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นยืนนิ่งอยู่นั่น ไม่กล้าก็าวเข้าไปอีก แถมยังไม่กล้าให้เขารู้ว่าเธอได้เห็นรูปภาพนั้นแล้ว เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอยังสนใจอยู่ ไม่งั้นสถานการณ์คงจะแย่ลง
เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่น สีหน้าเย็นชามาก ต่อมาก็ถามขึ้น“ทำไมไม่ร้องไห้ล่ะ เห็นรูปภาพของเขา เธอควรร้องไห้ไม่ใช่หรอ”
เขาสนใจมาก เพราะเขาหลงรักผู้หญิงคนนี้เหมือนติดพิษ ศักดิ์ศรีของเขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงของเขาไปนึกถึงผู้ชายคนอื่น แม้คนนั้นเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม โดยเฉพาะคนที่เสียชีวิตแล้ว แม้โอกาสที่เขาอยากจะไปแข่งขันก็ไม่มีอีก
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาปล่อยเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เขายอมพูดออกมานั่นก็แสดงว่าเธอมีโอกาสได้แสดงความในใจของเธอแล้ว
เธอค่อยๆเดินไปหาเขา แล้วยื่นมือไปจับเม้าส์กดปิดรูปนั้นไป และย้ายไปยังถังรีไซเคิลโดยตรง จากนี้ไปรูปนี้จะไม่ปรากฏในหน้าจอคอมเขาอีก
เย่เชินหลินเม้มปาก มองทุกการกระทำของเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร
วันนี้ที่เขาเปิดรูปภาพนี้มาดูเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มีส่วนเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น ก็มี…..เขาอยากมองโม่เสี่ยวจุนให้ละเอียด เขาไม่ได้เหมือนเขามาก คงไม่ใช่เย่จื่อห้าน
“ยอมลบไปแล้วหรอ ไม่ร้องไห้แล้วหรอ”เย่เชินหลินถาม
เธอมองเขาแล้วตอบอย่างนิ่งสงบ“ให้เขาไปแบบสบายใจเถอะได้ไหม ฉันจะไม่นึกถึงเขาอีกแล้ว และจะไม่ให้เรื่องเหมือนครั้งที่แล้วเกิดขึ้นอีก ฉันรู้ว่าคุณมีอำนาจสูง ถ้าคุณอยากจะหาเรื่องคนที่เสียชีวิตแล้วคุณก็ทำได้ แต่มันไม่จำเป็นจริงๆ คุณปล่อยเขาเถอะ”เธอไม่สามารถบอกว่าเขาเป็นน้องชายของเขา เลยมีแต่พูดแบบนี้ออกมา
“เธอรับรองว่าจะไม่นึกถึงคนนี้อีก？”เสียงเขายังคงเย็นชา แต่เธอฟังออกว่าเขาอยากได้คำตอบนี้มาก
“ฉันรับรองค่ะ จะไม่คิดถึงคนนี้อีก”เสียงเธอเบาๆแต่กลับแน่วแน่มาก
ให้อภัยฉันเถอะนะเสี่ยวจุน ฉันจะเอาคุณมาไว้ในจุดที่ลึกที่สุดในใจฉัน ถ้าฉันจะนึกถึงคุณ มันจะเป็นช่วงเวลาที่เป็นตอนคืน ฉันจะไม่ให้เขาพบเห็น จะไม่ขาดขว้างทางที่แก็แค้นให้คุณ
เย่เชินหลินจ้องมองใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่น แล้วออกคำสั่งว่า“พูดอีกครั้ง”
“ฉันรับรองค่ะ จะไม่คิดถึงคนนี้อีก”เธอพูดออกมาอีกครั้ง
“ผู้หญิงสมควรตาย”เย่เชินหลินด่าเบาๆก็ยื่นมือไปกอดเอวของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอต้องล้มแล้วนั่งลงต้นขาของเขา จูบของเขาก็กดลงไปทันที
ก็คือคำตอบนี้ สุดท้ายก็รอจนเธอพูดออกมาแล้ว เธอสัญญาแล้วงั้นเขาก็เชื่อเธอเป็นครั้งสุดท้าย เชื่อเธอว่าเธอจะทำได้
แม้เขาจะปลอมตัวเป็นยังไงเธอก็ยังรู้ว่าถ้าเขาไม่สนใจเธอจริงๆทำไมมัวแต่จับเรื่องของโม่เสี่ยวจุนไม่ให้ผ่าน ผู้ชายคนนี้ความหยิ่งในเกียรติมากเกินไป ไม่ยอมให้คนอื่นมองความรู้สึกของเขาออก เหมือนกับว่าการรักคนหนึ่งเป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก
ที่จริงเธอกับเขาต่างกันตรงไหน เมื่อเห็นเขาพาผู้หญิงคนอื่นกลับมา เธอเองก็แสร้งเป็นไม่สนใจไม่ใช่หรอ
ถ้าเธอไม่สนใจจริงๆ ตอนที่เขาจูบเธอ เธอก็ไม่ตัวสั่น แถมยังรู้สึกหวานไปด้วยหรอก
นี่คงจะเรียกว่ารัก ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่เธอก็หลุมรักเขาไปแล้ว
หลังจากร่วมรักเสร็จ เซี่ยชีหรั่นทั้งตัวอ่อนเพลียไปหมด เขาอุ้มเธอพลิกตัว แล้วมองหน้าของเธอที่แดงก่ำแต่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“มาหาฉันมีเรื่องอะไร”เขาไม่ได้เร่งรีบจะไปเหมือนครั้งที่แล้ว แต่กลับเป็นพูดใกล้ๆกับเธอ
“พรุ่งนี้ฉันอยากไปข้างนอกกับจิ่วจิ่ว เธอบอกว่าตลาดดอกไม้นั้นคึกคักมาก ช่วงนี้ฉันรู้สึกเบื่อๆ ฉันออกไปได้ไหมคะ”
เขายื่นมือไปลูบใบหน้าเล็กๆของเธอ แล้วพูดจางๆว่า“แล้วเธอจะจำได้ต้องกลับมาไหม”
เสียงนั้นเบามาก ดูเหมือนเป็นแค่ถามไปเฉยๆ แต่ความหมายในนั้นกลับสับสนมาก
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเบาๆแล้วสับเข้าสายตาของเขา
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะอยู่ข้างๆคุณตลอดชีวิต เพียงแค่คุณไม่ไล่ฉันไป ฉันก็จะกลับมา”
แม้อยู่ข้างๆคุณจะโดนผู้หญิงคนอื่นรังแก แม้จะอยู่ในฐานะที่ไม่เหมาะสม ฉันก็ไม่ไป นี่เป็นสัญญาของฉัน แต่เธอก็เข้าใจอยู่ว่านี่ไม่ใช่เพียงแค่สัญญาเท่านั้น เธอรักเขาไปแล้ว การรักคนอื่นหนึ่งมันเป็นเรื่องที่ต่ำต้อยมาก
เพียงแค่เขาส่งสายตาที่มั่นใจให้กับเธอ เธอก็ยอมตายเพื่อเขา
“ไปเถอะ ต่อไปถ้าอยากออกไปก็ให้พ่อบ้านเตรียมรถให้เธอ แต่ต้องให้บอดี้การ์ดที่นี่ไปด้วย จิ่วจิ่วก็ต้องอยู่ข้างๆเธอ”
“จริงหรอ”เซี่ยชีหรั่นถามอย่างดีใจ
เธอไม่ได้ออกไปทำอะไรหรอก เพียงแค่ทุกคนก็อยากได้อิสระเท่านั้น
อีกทั้งเธอก็รู้สึกว่านี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี ต่อไปเธอยังอยากจะออกไปทำงาน เธอสามารถเป็นผู้หญิงของเขาตลอดชีวิต แต่เธอไม่อยากเป็นผู้หญิงที่แบบต้องพึ่งพาเขาถึงจะใช้ชีวิตต่อไปได้
เธอไม่ต้องการงานที่มีเงินเดือนสูง เพียงแค่พอใช้จ่ายก็พอ
แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้เขายอมตกลงให้เธอออกไปตามใจมันก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว เธอจะไม่ไปบอกกับเขาว่าอยากไปทำงานตอนนี้ นั่นมันมากเกินไปแล้ว เขาคงไม่ดีใจ
“อยากออกไปขนาดนี้เลยหรอ”เธอไม่สามารถมองออกอารมณ์ของเขา นี่เขากำลังโทษที่เธอดีใจมากเกินไปหรอ？
เธอยิ้มอย่างระมัดระวัง พูดว่า“เปล่าค่ะ เพียงแค่จิ่วจิ่วขี้บ่น บอกว่าอยากจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอ นิสัยของเธอคุณก็รู้ดีอยู่นี่”
“อยู่ข้างนอก ห้ามไปมองผู้ชายคนอื่นแม้แต่ตาเดียว ถ้ามีผู้ชายมาทักทายกับเธอ เธอก็อย่าไปสนใจเขา จำไว้รึยัง”สีหน้าของเย่เชินหลินดุดันมาก
ท่าทางของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกทั้งโกรธทั้งตลก
“จำไว้แล้วค่ะ ฉันแค่ออกไปแป๊บเดียวก็กลับมาแล้ว สถานการณ์ที่คุณพูดถึงมันจะไม่เกิดขึ้นหรอก”
“เพื่อความปลอดภัย ฉัน….”เย่เชินหลินพูดถึงครึ่ง แล้วพลิกตัวกดทับร่างของเธออีกครั้ง
เขาอยากทำให้เธอหมดแรง จนให้เธอไม่สามารถมีแรงไปอ่อยผู้ชายคนอื่นอีก
“อย่า…..อื่ม…”
สุดท้ายเซี่ยชีหรั่นรู้สึกเสียใจมาก เธอควรคุยเรื่องนี้ตอนที่พวกเธอทั้งสวนคนสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอยู่ อย่างนั้นก็ไม่ต้องโดนเขาเอานานขนาดนี้แล้ว
จนถึงเวลาข้าวเที่ยงเขาถึงหยุดลง
ตอนนี้เธอสงสัยจริงๆว่าพรุ่งนี้จะสามารถลงจากเตียงออกไปกับจิ่วจิ่วได้รึเปล่า
“ข้าวเที่ยงเธอไม่ต้องไปกินที่ห้องอาหารแล้ว”เขาอาบน้ำเสร็จแล้วก็พูดกับเธอ เวลานี้พ่อบ้านมาเรียกเขาไปกินข้าวเที่ยงพอดี
ตอนเย่เชินหลินออกจากห้อง ส้งหลิงหลิงเดินมาถึงประตูห้องของเขาพอดี พ่อบ้านเดินไปที่ห้องประตูของเซี่ยชีหรั่นกำลังจะเคาะประตู เซี่ยชีหรั่นก็พูดขึ้น“ไม่ต้องไปเรียกเธอแล้ว เธอกำลังนอนอยู่ในห้องฉัน อาหารเที่ยงเตรียมไปก่อน รอเธอตื่นแล้วค่อยให้จิ่วจิ่วส่งไปให้เธอ”
สีหน้าของส้งหลิงหลิงทั้งแดงทั้งอึดอัด เธอฝืนยิ้มออกมาแล้วก็พูดกับพ่อบ้านว่า“คุณอย่าลืมไปแล้วล่ะ ร่างกายของน้องหรั่นไม่ค่อยดี อย่าให้เธออดอาหารนาน”
เย่เชินหลินตั้งใจพูดให้ส้งหลิงหลิงฟัง ไม่เพียงแต่เรื่องนี้ เขายังมีเรื่องอื่นต้องเตือนเธอ
“พ่อบ้าน วันนี้เซี่ยชีหรั่นไปห้องครัวเอานม ผู้หญิงหั่นผักในนั้นไม่ยอมให้ ฉันได้ไล่เธอกับสามีเธอออกแล้ว ต่อไปพวกแกจำไว้ เซี่ยชีหรั่นก็เป็นนายหญิงที่นี่ เธออยากได้ของอะไรก็ต้องให้หมด คืนนี้แกไปเปิดประชุม บอกความหมายของฉันลงไป ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสียเปรียบ เพียงแค่ที่นี่ยังเป็นของตระกูลเย่ ไม่ว่าใครจะรังแกเธอ ฉันล้วนไม่ปล่อย”
พ่อบ้านก็รู้ว่าเย่เชินหลินต้องใจพูดให้กับส้งหลิงหลิงฟัง โดยทั่วไปแล้วในบ้านนี้มีใครไม่รู้ฐานะของเซี่ยชีหรั่น และมีใครกล้าไปหาเรื่องเธอ ก็มีแต่ส้งหลิงหลิงเท่านั้น
“ขอโทษครับคุณเย่ เป็นฉันสั่งสอนพวกเขาไม่ดีเอง คืนนี้ฉันจะเปิดประชุม แจ้งความหมายของคุณให้พวกเขาทราบดีๆ ”
“อื่ม”
เย่เชินหลินพูดเสร็จก็เดินไป ส้งหลิงหลิงก็เดิมตามหลังเขาไป
เธอรู้ดีว่าเย่เชินหลินรู้แล้วว่าเป็นเธอให้คนไปหาเรื่องเซี่ยชีหรั่น แม้ข้างนอกจะดูเป็นว่าเขายังรักษาฐานะเธออยู่ แต่เขาก็ยังไม่ได้พูดเรื่องออกมาตรงๆ นี่นั่นหมายความว่ายังไง หมายความว่าเธอส้งหลิงหลิงยังมีโอกาสอยู่ เขายังไม่แข็งใจที่จะไล่เธอออกไป หรือเขาต้องการใช้เธอมาให้เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวของเขา
ตอนกินข้าวเที่ยงเซี่ยชีหรั่นส่งข้อความมาให้เธอ“พี่หลิงหลิง ผู้หญิงหั่นผักนั้นโดนคุณเย่ไล่ออกแล้ว เธอให้ฉันมาเอาเงินกับคุณ ยังมีงานของเธอด้วย คุณว่า…….”
“บอกให้เธอรอก่อน หลังฉันกินข้าวเที่ยงเสร็จค่อยไปหาเธอที่ห้องครัว”ส้งหลิงหลิงพูด
หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จเย่เชินหลินก็กลับไปพักที่ห้อง เซี่ยชีหรั่นยังหลับสนิทอยู่
เขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองดูสภาพนอนหลับของเธอ หลังผู้หญิงเอากับผู้ชายเสร็จแล้วก็นอนหลับไป นี่เป็นการยืนยันพลังของผู้ชาย ดูเหมือนก็เป็นการยืนยันความรักของพวกเขาทั้งสองคน
นังผู้หญิงน้อย ถ้าเธอไม่ใช้แรงเหมือน เธอจะเหนื่อยขนาดนี้หรอ
เขายืนนิ้วไปจับใบหน้าที่นุ่มนวลของของเธอสองที
มีเพียงแต่เขารู้ว่าในใจเขาก็อยากรักเธอทุกเวลา อยากเห็นเธอยิ้ม อยากเห็นเธอพึ่งพาเขา แต่ทำไมสิ่งที่ตรงข้ามกับรักเป็นแค้นหละ ตอนที่เธอยิ่งรักคนหนึ่งเธอก็ยิ่งทนไม่ได้ที่คนนั้นไม่รักเธอ