สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่346 สาวใช้ตัวแสบ250

ตอนที่346 สาวใช้ตัวแสบ250
ส้งหลิงหลิงเช็ดน้ำตาตัวเองเรียบร้อยตั้งนานแล้ว จัดการหน้าผมตัวเองเรียบร้อยแล้ว เรียกจงหยุนซางอย่างกระตือรือร้น:พี่หยุนซาง พี่มาแล้วหรอ?”
“อืม มาแล้ว!”จงหยุนซางตอบอย่างอ่อนโยน ยิ้มให้เธอ
เซี่ยชีหรั่นมองจงหยุนซาง ไม่รู้ทำไม มองเธอแล้วทำให้เธอรู้สึกสบาย　
หลังจากที่ต่างคนต่างทักทายกัน ไม่เหมือนครั้งที่แล้วที่ส้งหลิงหลิงพาเซี่ยชีหรั่นแนะนำไปทั่ว ครั้งนี้คือเย่เชินหลินที่โอบเอวเธอไว้ พูดกับจงหยุนซาง:“เธอคือผู้หญิงของฉัน เซี่ยชีหรั่น!”
ไห่ลี่หมินมองมือใหญ่ของเย่เชินหลินที่โอบไปรอบเอวของเซี่ยชีหรั่นอย่างอิจฉา คิ้วขมวดขึ้นมาทันที
เซี่ยชีหรั่นก็มีความอึดอัดใจเล็กน้อย เพราะยังไงส้งหลิงหลิงก็ยังอยู่ เย่เชินหลินพูดชัดเจนขนาดนี้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา มักรู้สึกแปลกเล็กน้อย หน้าของส้งหลิงหลิงเสียใจเหมือนถูกไฟเผาไหม้ จงหยุนซางกวาดมองไปที่ส้งหลิงหลิงพริบเดียว จากนั้นก็มองมาที่เซี่ยชีหรั่น
“ฉันเคยเห็นเธอ”เธอค่อยๆพูด จากนั้นคิ้วเธอก็ค่อยๆขมวดขึ้น เหมือนกำลังคิดว่าเธอเคยเห็นเธอที่ไหนกันแน่
เพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด ส้งหลิงหลิงอธิบายกับจงหยุนซางอย่างสนิทสนม:“เธอเคยเห็นสิ ครั้งนั้นตอนที่เย่เชินหลินบาดเจ็บ ตระกูลเย่จัดงานปาร์ตี้ เธอก็มาแล้วไม่ใช่หรอ?ฉันยังพาเซี่ยชีหรั่นไปแนะนำกับทุกคน ตอนนั้นเธอเป็นน้องสาวญาติห่างห่างของฉัน หลังจากนั้นก็……เหอะ เพราะฉะนั้นเธอเคยเห็น”
คำว่าหลังจากนั้นก็….พูดเอาเซี่ยชีหรั่นคงไม่ต้องอธิบายว่าอึดอัดแค่ไหน เธอไม่ต้องพูดชัดเจนใครก็เข้าใจ ความหมายของส้งหลิงหลิงคือ หลังจากนั้นเธอก็มีอะไรกับเย่เชินหลินลับหลัง เหมือน เธอโดนทรยศแล้ว
ไม่รู้ทำไมเซี่ยชีหรั่นไม่อยากที่จะให้จงหยุนซางคิดว่าเธอคือผู้หญิงไร้ยางอายแบบนั้น ความรู้สึกแบบนี้แปลกเล็กน้อย
“ไม่ใช่ ฉันคิดว่าไม่ใช่ครั้งที่แล้ว ฉันยังเคยเห็นเธอที่ไหนอีกแน่นอน บางที….”บางทีไม่ใช่เคยเห็นเธอ แต่เป็นเพราะมีคนหน้าคล้ายเธอ?
อาจเป็นเพราะครั้งนั้นที่มาดูเย่เชินหลิน พูดเรื่องสองครอบครัวกับเขาอย่างรีบร้อนเกินไป จึงไม่ได้ดูหน้าตาของเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด วันนี้เห็นแล้ว แปลกจริงที่คุ้นตา
เธอจ้องเซี่ยชีหรั่นสักพัก รู้สึกขึ้นมาว่าตัวเองเสียมารยาทเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา พูด:“แปลกจริงมองแล้วคุ้นตาดี”
“อากจะเป็นน้องสาวเธอหรือเปล่า?หลิงหลิงก็พูดว่าเธอเหมือน “เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างเย็นๆ มุมปากแขวนรอยยิ้มแดกดัน
หน้าส้งหลิงหลิงร้อนไปมา ยิ้มอย่างแห้ง ขาจะยืนทนไม่แล้ว
จงหยุนซางไม่ใช่มองไม่ออกว่าท่าทีของเย่เชินหลินไม่ดีกับเธอ สีหน้าของเธอนิ่งแล้วก็นิ่ง ตั้งแต่ที่เธอนำสายตาไปไว้ตัวเขานั้น ก็กะไว้แล้ว ชาตินี้ในใจเธอคงจะรู้สึกไม่สบายแน่
เธอยังคงยิ้ม:“เชินหลินนี่ชอบล้อเล่นตลอดเลย ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว จะมีน้องสาวได้อย่างไร”
“นั่งเถอะ!”เย่เชินหลินพูดจบ จงหยุนซางและไห่ลี่หมินต่างนั่งลง แต่สายตาไห่ลี่หมินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่นั่งข้างเขา แล้วเขาก็ใช้สายตาสื่อให้เซี่ยชีหรั่นนั่งข้างเขา
พ่อบ้านก็สั่งให้สาวใช้ที่มาใหม่มาดูแล ทุกคนเริ่มพูดคุยกัน
ส้งหลิงหลิงพูดคุยกับไห่ลี่หมิน ถามเขาพวกเรื่องของไห่ฉิงฉิง
สายตาของจงหยุนซางมักมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างไม่รู้ตัว ในหัวสมองไม่หยุดที่จะค้นความทรงจำ ในที่สุด เธอคิดขึ้นมาได้แล้ว….　
มันคือปีที่แล้วในงานเลี้ยง ตอนนั้นจงหยุนซางไปร่วมงานกับพ่อของเธอหัวหน้าจง ในงานเลี้ยงเจอคุณนายของเสนาธิการหลี่ ท่านดูเป็นสาวนัก เสน่ห์และความสง่างามคงทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานจำได้และประทับใจ อย่าพูดถึงผู้ชายเลย แม้ผู้หญิง ก็จะมองเธอไม่แพ้กัน
แม้พวกผู้ชายจะเกรงกลัวตำแหน่งเสนาธิการหลี่ ไม่กล้ามองจ้องไปที่คุณนายโดยตรง แต่ก็ยังทนไม่ไหวที่จะแอบมอง
เธอสำรวจเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด เห็นว่าแม้เสน่ห์เธอและคุณนายหลีจะไม่เหมือนกัน แต่รายละเอียดใบหน้าคล้ายกันมาก ถ้าให้พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน บอกว่าพวกเธอคือแม่ลูก ก็ไม่มีใครสงสัยความจริงแน่นอน　
แต่ชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของสองสามีภรรยาเสนาธิการหลี่ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มาทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ที่นี่กับเย่เชินหลินหรอก
“วันนี้มามีธุระหรอ?”เย่เชินหลินถามจงหยุนซางเบาเบา เธอถึงพึ่งได้สติกลับมา
“ก็แค่มาดูว่าคุณหายดีหรือยัง ยังอยากเชิญคุณทานข้าวสักมื้อ”จงหยุนซางพูดเบาเสียง ใบหน้ามีรอยยิ้ม ท่าทางสง่างามและมีเกียรติ
ไม่ต้องพูดเย่เชินหลินก็รู้ปฏิกิริยาเธอแบบนี้ ไม่แปลกที่เสนาธิการหลี่มีลูกสาวกตัญญูแบบนี้ มักจะทำงานสามัคคีเพื่อสองครอบครัว
“คืนนี้ก็ทานข้าวเย็นที่นี่ไปก่อนค่อยกลับไปเถอะ”เย่เชินหลินพูดจบ สั่งพ่อบ้าน:“เตรียมเลย คืนนี้คุณไห่และคุณจงจะทานมื้อเย็นที่นี่
“รับทราบ คุณเย่!”
พ่อบ้านรับคำสั่งรีบไปจัดการ ต่างคนต่างพูดคุยกันต่อ เซี่ยชีหรั่นนั่งกับพวกเขา ความจริงแล้วเธอไม่มีอะไรจะพูดคุย อีกอย่างไห่ลี่หมินบางทีก็จะชอบมองเธอสักพัก เธอกลัวเขามองเยอะ เย่เชินหลินจะไม่ดีใจ
“หลิงหลิง ก่อนฉันมาฉันได้รับสายของพานหยูพอดี เธอมีเรื่องให้ฉันบอกเธอ”ไห่ลี่หมินพูดกับส้งหลิงหลิงขึ้นมา
“คุณยังติดต่อกับพานหยูอยู่หรอ?”ส้งหลิงหลิงไม่เชื่อเล็กน้อย พานหยูเกลียดเขาจนไม่รู้ยังไง
“ทุกคนเป็นเพื่อนกัน”
ไห่ลี่หมินพูดจบ มองไปที่เย่เชินหลิน มุมปากงอแล้วถามเขา:“ฉันอยากคุยกับส้งหลิงหลิงส่วนตัว สะดวกไหม?”　
“มีอะไรไม่สะดวก แล้วแต่”เสียงของเย่เชินหลินดูแล้วแต่จริงๆ ไห่ลี่หมินแอบคิด ถ้าฉันบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับเซี่ยชีหรั่นส่วนตัว แกยังจะพูดแบบนี้อีกไหม?
สีหน้าส้งหลิงหลิงอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงยืนขึ้น พูดด้วยเสียงที่ไม่เย็นและไม่รีบร้อน:“วันนี้เป็นเกียรติจริง ยังได้พูดคุยส่วนตัวกับคุณชายไห่”
สองคนเดินออกจากห้องแขก นั่งลงที่โซฟาของห้องโถง เหตุผลที่เลือกที่ที่เพราะทุกคนสามารถเห็นได้ ก็เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย　
“ไม่ใช่พานหยูให้คุณหาฉันใช่ไหม?”ส้งหลิงหลิงถาม
“ไม่ใช่ ฉันเป็นคนจะหาเธอเอง ฉันอยากเตือนเธอ อย่าทำทุกอย่างให้เกินไป วันนี้เซี่ยชีหรั่นไม่เป็นอะไร แล้วถ้าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริง เย่เชินหลินจะหาหลักฐานเจอหรือไม่เจอ เธอก็หนีไม่พ้น”
ส้งหลิงหลิงใจหาย แปลกที่เขารู้เรื่องนี้เร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?จากนั้นพึ่งคิดได้ขึ้นมา ครั้งที่แล้วที่เซี่ยชีหรั่นโดนช่วยก็คงเป็นแผนของเขา
ยัยผู้หญิงเฮงซวย ไม่รู้เอาความสามารถจากไหน ทำให้เย่เชินหลินหลง แม้ไห่ลี่หมินยังวิ่งมาเตือนเธอแล้ว
“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร”ส้งหลิงหลิงพูดอย่างเย็นชา เหมือนไม่อยากที่จะพูดต่อ ลุกขึ้นแล้วอยากเดินจากไป
“ฉันคิดมาตลอดว่าเธอฉลาด เธออยากรักษาสถานะคู่หมั้นไว้ คิดวิธีและแผนดึงเธอออกจากเย่เชินหลิน มันปกติดี แต่จำเป็นต้องลงมือหนักขนาดนี้ไหม?แม้เธอสำเร็จแล้ว เย่เชินหลินจะยอมอยู่กับเธอหรอ?มันเป็นไม่ได้หรอก!คิดดีดีเถอะ ถ้าคิดไม่ได้อีก แล้วลงมือกับเธอ อย่าบอกว่าฉันไม่เตือนเธอ เย่เชินหลินสามารถลงมือกับส้งซูหาวได้ ฉันก็ทำได้ ฉันไม่มีใจที่ดีเหมือนเย่เชินหลินแบบนั้น และไม่มีความสัมพันธ์พิเศษอะไรกับเธอ ไม่มีทางที่จะหยุดง่ายๆ”
ไห่ลี่หมินพูดจบอย่างเยือกเย็น ไม่รอให้ส้งหลิงหลิงพูดอะไร ก็ยืนขึ้นแล้วจากไป
มื้อเย็นจบแล้ว จงหยุนซางและไห่ลี่หมินกลับไป ไห่ลี่หมินไม่ได้พูดคุยส่วนตัวกับเซี่ยชีหรั่นแม้แต่น้อย แม้ไม่ได้พูด เซี่ยชีหรั่นก็รู้ว่าเขามาเพื่อเธอ ในใจเธอนอกจากขอบคุณ ก็มีความรู้สึกผิด เหมือนว่าจะติดบุญคุณของเขาเล็กน้อย
ก่อนไห่ลี่หมินจากไปมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง เขาไม่ใช่ไม่อยากคุยกับเธอ เขากลัวว่าจะนำความลำบากมาให้เธอแค่นั้น
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าคืนนี้ที่จะต้อนรับเธอคือนิสัยฟ้าฝนถล่มของเย่เชินหลิน แต่ไม่คาดคิด เธอนอนที่ห้องของเขาก็จริง แต่เขาไม่ทำอะไรกับเธอ แค่นอนกอดเธออย่างสงบ
……
ดึกแล้ว ในบาร์เยี่ยหั่ว เป็นช่วงเวลาที่คึกคัก
ไห่ฉิงฉิงนั่งอยู่อย่างสงบที่มุมใดมุมหนึ่ง มองนักร้องที่อยู่บนเวทีอย่างหลงใหล เขากำลังดีดกีตาร์ร้องเพลงรักที่ลึกซึ้ง
“เพลงนี้ มอบให้กับผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด หวังว่าท้องฟ้าของเธอจะสดใสตลอดกาล”เสียงของผู้ชายน่าดึงดูดซ่อนเสียงที่แหบเล็กน้อย ผมยุ่งเหยิงที่ปล่อยลงมาอย่างตามใจ
ช่วงนี้ไห่ฉิงฉิงหลงเขามาก ทั้งสองคนกำลังอยู่ในความรัก
ฟังสารภาพรักของเขา ไห่ฉิงฉิงมีความสุขจนริมฝีปากยิ้มโค้ง เธอตัดสินใจแล้ว จะพาเขากลับบ้าน แม้เขาจะเป็นแค่นักร้องตามสถานที่ที่ไม่มีที่พำนักถาวร ไม่มีครอบครัวฐานะสมควรคู่กันเหมือนบ้านเธอ
แต่เมื่อตอนที่ความรักมา ผู้หญิงมักจะไม่สนอะไร ไห่ฉิงฉิงคอยตามจีบเย่เชินหลินมาหลายปี เขาไม่มีท่าทีจะตอบรับ อย่างน้อยครั้งนี้ที่เธอพยายามก็ได้สิ่งตอบแทนมา
น่าจะต้องพูดว่าไม่ใช่เธอพยายาม แต่เธอแค่ได้ เขาเจอเธอก่อน บอกว่าเสน่ห์เธอไม่เหมือนใคร เหมือนผู้หญิงในฝันที่เขาตามหาหลายปี
บางทีผู้หญิงก็แพ้ผู้ชายในหมวดหมู่แบบนี้ ตอนที่เขาใช้สายตาหลงใหลมองเธออย่างลึกซึ้ง ไห่ฉิงฉิงก็รู้สึกว่าใจตัวเองโดยการสั่นสะเทือนดึงออกไปแล้ว
แม้เธออยากจะรักษาความสตรี ยังคิดว่าจะรีบหวั่นไหวไม่ได้ อยากที่จะสำรวจไปก่อน แต่อยู่ในความรักร้อนแรงของเขา เธอเหมือนที่จะอดใจรอไม่ได้ ตกลงไปในกับดักรักอย่างเร็ว
เพื่อเขา เธอเตรียมที่จะขัดคำสั่งของคนในครอบครัวแล้ว ถ้าพวกเขาจะไม่เห็นด้วยอย่างมาก ไม่แน่เธออาจจะตามเขาไปทุกที่ หนีตามเขาไป
“ฉิงฉิง ฉันรักเธอ!แต่งงานกับฉันได้ไหม?ฉันอาจจะให้ชีวิตที่หรูหรากับเธอไม่ได้ แต่ฉันจะร้องเพลงรักให้เธอไปตลอดกาล!”ชายมองไปที่ทิศทางของไห่ฉิงฉิง สารภาพรักอย่างลึกซึ้ง ไห่ฉิงฉิงตื่นเต้นจนพร้อมที่จะระเบิดน้ำตาออกมา
ในขณะที่กำลังจะพูดว่า อืม ทันใดนั้นข้อมือของเธอก็โดนใครบางคนจับไว้ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างหู:“อย่าเชื่อเขา เขากำลังหลอกเธอ!ไปกับฉัน!”
ไห่ฉิงฉิงตกตะลึงและมองผู้ชายที่อยู่ดีดีก็โผล่มา ใบหน้าหล่อ และหน้าตาที่ดูจริงใจ ไม่เหมือนคนที่โกหกคนอื่นไปมั่ว