สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่351 สาวใช้ตัวแสบ255

ตอนที่351 สาวใช้ตัวแสบ255
น้ำตาของเธอบีบใจเขาให้เจ็บ ทำให้คิ้วเขาขมวดเข้ามาอย่างแน่น
เขากางแขนทั้งสองข้างออก อยากจะกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดนัก แต่ก็หยุดไว้
ระหว่างที่ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเธอพูดโกหกไหม เขาไม่ควรจะหวั่นไหวกับเธอแล้ว ไม่อย่างนั้นจะทำให้เขาดูโง่กว่าเดิม
……
คืนนี้ไห่ลี่หมินไม่มีการนัดบอดแล้ว ไห่ฉิงฉิงบอกว่าจะเลี้ยงเขาทานข้าว สองพี่น้องเลือกร้านอาหารที่สวยสง่า
“พี่！”
ไห่ฉิงฉิงเรียก ไห่ลี่หมินตอบอืมคำเดียว ว่า มีอะไร　
เธอหัวเราะ ส่ายหัว พูด ไม่มีอะไร
เธออยู่ดีดีก็ไม่อยากพูด ไห่ลี่หมินแย่งผู้หญิงกับเย่เชินหลิน ก็เหนื่อยมากพอแล้ว ถ้าให้เขารู้ว่ายังมีชายรูปหล่อที่คล้ายโจรสลัดกำลังหาเซี่ยชีหรั่น เธอกลัวว่าจะกระตุ้นพี่ชายเธอจนเป็นบ้าจริงๆ
ผู้ชายคนนั้นถามเธอ เธอรู้จักเซี่ยชีหรั่นไหม?หรือว่าเคยได้ยินชื่อนี้ไหม เธอนึกถึงสิ่งที่พี่ชายเธอเคยพูด บอกว่าเซี่ยชีหรั่นคือกำพร้า เธอเป็นผู้หญิงให้เย่เชินหลินในตระกูลเย่ก็เป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือก เธออยากจะแก้แค้นให้กับแฟนหนุ่มที่จากไปของเธอ
ไห่ฉิงฉิงคิด เซี่ยชีหรั่นน่าจะไม่มีครอบครัวหรือญาติอะไร เพราะฉะนั้นคนที่หาเธอ ก็คงจะเป็นคนที่ตามจีบเธอ และอาจจะเป็นไปได้ที่เป็นฝั่งศัตรู
ยังไงก็ตามผู้ชายคนนั้นดูแล้วน่ากลัว ถ้าไม่ใช่คนดี แล้วเธอเปิดเผยเรื่องของเซี่ยชีหรั่นให้เขา จะให้พี่ชายโทษเธอให้ตายหรอ
ตอนนั้นเธอจึงพูดอย่างไม่ลังเล:“เซี่ยชีหรั่นอะไร ไม่เคยได้ยินนะ!”
เธอพึ่งตอบไป มือถือของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นมาแล้ว เขารับสายแล้วพูด:“ตระกูลโม่หาเจอแล้ว?ได้!”
ไห่ฉิงฉิงรู้สึกตัวเองไม่ถนัดการโกหก คิดว่าอีกฝ่ายจะถามเธอต่อ ไม่รู้ทำไม ผู้ชายคนนั้นเรียกรถแล้วไปอย่างรีบร้อน　　
“มีเรื่องอะไรก็พูด ทำไมต้องลังเล ไม่เหมือนนิสัยเธอเลย”คำพูดของไห่ลี่หมินยังไม่จบ มือถือก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล”
“ที่เธอมีรูปภาพเย่จื่อห้านไหม?ฉันจำได้เธอถ่ายกับฉิงฉิงรูปหนึ่ง”
เย่เชินหลินพูดถึงเย่จื่อห้านเอง ไม่เหมือนปกติ ไห่ลี่หมินรีบจริงจังขึ้นมาทันที
“มี จะเอาตอนนี้?ฉันรีบส่งไปให้!”
“ได้”เย่เชินหลินก็ไม่เกรงใจ แค่พูดคำว่าได้ก็วางสายแล้ว
ตระกูลเย่ไม่มีรูปภาพเย่จื่อห้าน แต่ตระกูลไห่มี ตอนนั้นเวลาที่ไห่ฉิงฉิงและเย่จื่อห้านเกิดก็ไม่ต่างกัน คุณนายไห่และฝู้เฟิ่งหยีก็หยอกเล่นว่าจะ จับหมั้น ระหว่างที่เด็กทั้งสองอายุระหว่างสองขวบ ได้ถ่ายรูปด้วยกันรูปหนึ่ง
เรื่องนี้จนถึงตอนนี้เย่เชินหลินก็ยังจำได้ หลังจาก บ้านเขานำรูปภาพทั้งหมดของเย่จื่อห้านไปทำลายหมดนั้นบางครั้งเขาก็คิดถึงเย่จื่อห้านนัก ยังแอบไปถึงตระกูลไห่เพื่อไปดู แต่มันเป็นความลับระหว่างเขาและไห่ลี่หมิน
รูปนั้น ก็โดนไห่ลี่หมินเก็บไว้แล้ว ไม่ให้คนอื่นเห็น
“เธอทานคนเดียวนะ ฉันจะไปตระกูลเย่”ไห่ลี่หมินลุกขึ้น ไม่หยุดรอ
ไห่ฉิงฉิงไม่ถามอะไร ปกติไห่ลี่หมินไม่ค่อยชอบที่คนอื่นถามเขาว่าเขาไปทำอะไร โดนเฉพาะเขาตอนนี้ดูเร่งรีบมาก เธอก็ยิ่งไม่พูดมากแล้ว
เซี่ยชีหรั่นโดนเย่เชินหลินพามาที่ห้อง ประตูห้องปิดไว้แน่น เขากำลังดูดบุหรี่ ส่วนเธอก็มองเขาอย่างสงบ
เธอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ เขาไม่เชื่อคำพูดเธอ เขาต้องการหลักฐาน แต่เธอก็เข้าใจ
มองคิ้วของเขาที่ขมวดเข้ามา เธออยากจะไปลูบให้มันไม่ต้องขมวดจริงๆ แต่เธอไม่ทำอะไร แค่ยืนอยู่กับที่อย่างสงบ
สองคนต่างอยู่ในความสงบแบบนี้จนกระทั่งไห่ลี่หมินมา เย่เชินหลินได้ยินพ่อบ้านพูด:“รถคุณไห่อยู่หน้าประตู”　
“ให้เขาเข้ามา !”เย่เชินหลินกดบุหรี่อย่างแรง แล้วมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชาอีกรอบ
“ดีสุดอย่าโกหกฉัน!”
เขาพูดจบ เดินถึงหน้าประตู เปิดประตูออก รอไห่ลี่หมินเข้ามา
เซี่ยชีหรั่นก็อยากเห็นรูปภาพนั้นก่อน เดินไปข้างเขา
ตอนไห่ลี่หมินเข้ามา ส้งหลิงหลิงออกมาจากห้องเธอพอดี ยังมีสาวใช้ที่ติดตัวอยู่หลังสองคน
“เอามาหรือยัง?”เสียงเย่เชินหลินมีความรีบ แบมือให้ไห่ลี่หมิน
“เอามาแล้ว!”ไห่ลี่หมินเอารูปภาพออกมาจากกระเป๋าเงินอย่างระมัดระวัง ให้เย่เชินหลิน
“มาดู!เขาใช่โม่เสี่ยวจุนไหม!”
ตอนนี้ทั้งสามต่างตื่นเต้น พูดคุยกันทางหน้าประตู ไม่มีใครไปคิดว่าผนังมีหู　
ระหว่างส้งหลิงหลิงเดินผ่าน ก็ได้ยินเสียงสั่นของเซี่ยชีหรั่นพอดี:“ใช่!ใช่!ใช่เขาคือโม่เสี่ยวจุนจริงๆ”พูดจบน้ำตาก็ ไม่หยุดที่จะเทไหลลงมา　
“เสี่ยวจุนคือเย่จื่อห้าน เย่จื่อห้านก็คือเสี่ยวจุน เสี่ยวจุน เธอรู้ไหม?ฉันหาครอบครัวเธอเจอแล้ว คือเขา เขาคือเย่เชินหลิน เขาคือพี่ชายของเธอ!”เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยน้ำตาที่ไม่หยุดไหล ในใจเย่เชินหลินก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
มือของเขาสั่นอย่างแรง พูดออกมากับเธอด้วยเสียงสั่น:“ดูให้ดี ห้ามดูผิด!”　
เซี่ยชีหรั่นหยิบรูปภาพจากบนมือเขา แล้วดูละเอียดอีกที ความจริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องดูละเอียดขนาดนั้น ไม่มีทางผิดหรอก แต่เธอหวังที่จะให้เย่เชินหลินรู้ว่าเธอจริงจังพอ เธอจึงดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วพูดอย่างจริงจัง:“ใช่เขา ฉันจะดูผิดได้ยังไง ฉันอยู่บ้านเด็กกำพร้าเคยเห็นรูปภาพสะสมของเขา แต่รูปนั้นจะใหญ่กว่านี้เล็กน้อย แต่มั่นใจว่าเป็นเขา ไม่มีผิด”
ไห่ลี่หมินตอนนี้ก็รู้และขอบคุณภูมิใจนัก ตระกูลเย่ตามหาเย่จื่อห้านมาหลายปี หาเจอสักที แต่ใครจะไปคิดคนที่หาเจอเป็นคนที่ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
ในฐานะเพื่อนตั้งแต่เล็กจนโต ไห่ลี่หมินไม่รู้จริงๆว่าควรปลอบใจเย่เชินหลินยังไง
เย่เชินหลินหลับตาลง แล้วเงียบสงบสักพัก ตอนเขาลืมตาขึ้น เซี่ยชีหรั่นมองเห็นน้ำตาที่ซ่อนอยู่ในดวงตาเขา แค่ไม่ไหลออกมาอย่างเซี่ยชีหรั่นเท่านั้น
“เก็บรูปภาพนี้ไว้ดีดี พรุ่งนี้ฉันพาเธอไปบ้านเด็กกำพร้าแต่เช้า ต้องเทียบกับรูปภาพที่นั่น ฉันถึงจะเชื่อ!”
เย่เชินหลินพูดจบ ดึงไห่ลี่หมินไว้ พูด:“ไปกับฉัน ฉันกลับบ้าน”
เขาไม่มองเซี่ยชีหรั่นอีก แต่ก็ไม่สังเกตเห็นส้งหลิงหลิงที่หยุดอยู่ไม่ไกล ตอนนี้ในใจเขาไม่สามารถที่จะยัดเรื่องอื่นเข้ามาจริงๆ เขาห่วงว่าในบ้านนี้จะมีคนที่แม่เขาส่งมา ถ้าแม่เขารู้เรื่องนี้ คงจะแย่ ฉะนั้นเขาจึงต้องรีบกลับบ้านเป็นอย่างแรก
เซี่ยชีหรั่นกำรูปภาพในมือไว้แน่น แค่รู้สึกหนักใจนัก
เธอไม่ทานข้าว ยังคงจับรูปภาพนั้นแล้วดู ก่อนอาบน้ำ เธอนำรูปภาพใส่เข้าไปในกระเป๋าที่จะเอาไปที่บ้านกำพร้าพรุ่งนี้　
วันที่สองที่เช้านัก เย่เชินหลินก็กลับมาถึงบ้านวิวล่าแล้ว ในใจพ่อบ้านตอนนี้ก็เห็นเย่เชินหลินเป็นเจ้านายเขา ไม่ได้นำเรื่องเมื่อวานพูดให้ฝู้เฟิ่งหยี เพราะฉะนั้นสิ่งที่เย่เชินหลินห่วงไม่เกิดขึ้น ท่านไม่รู้อะไร
เรื่องนี้เย่เชินหลินระมัดระวังมาก แม้จะยืนยันแล้ว ก็ไม่แน่ที่เขาจะพูดเรื่องน้องชายเขาจากไปแล้วให้แม่เขาฟัง แบบนั้นมันโหดเหี้ยมกับท่านเกินไป
เซี่ยชีหรั่นทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็อยู่ในห้องอย่างสงบแล้วรอเย่เชินหลินกลับมา
เธอเชื่อ ว่าวันนี้ถ้ายืนยันตัวตนของโม่เสี่ยวจุนได้ คราวหลังเรื่องแก้แค้นให้เขาก็ง่ายและชัดเจนแล้ว แต่หลังจากนี้เย่เชินหลินอาจจะไม่ดีใจแล้ว รอจับพ่อลูกแซ่หวีได้อย่างสมบูรณ์ เธอก็จะนำความคิดและใจให้เขาและสนใจเขาทุกอย่าง
เธอจะใช้ทั้งชีวิตอยู่เป็นเพื่อนเขา ให้เขามีความสุขขึ้นมา
ทางเดินฉนวนมีเสียงฝีเท้าของเย่เชินหลิน และเสียงที่กำลังสั่งพ่อบ้าน
ก่อนไป เซี่ยชีหรั่นตรวจสอบสิ่งของอย่างเคยชิน ที่จริงของไม่เยอะ แค่กระเป๋าใบเดียว เธอเปิดกระเป๋า อยากจะดูว่ารูปภาพยังอยู่ไหม
รูปภาพหาย!
เธอไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย หาไปทั้งนอกและในของกระเป๋าหลายหลายรอบ ไม่เห็นแล้วจริงด้วย!
เธอยืนขึ้น เริ่มหาไปทั่ว ที่ที่เธอเคยไปทุกที่ และห้องอาบน้ำ ห้องน้ำ และใต้หมอน แม้แต่ตู้เสื้อผ้าในห้อง ใต้เตียง …..หาไปทุกที่ทุกทาง ก็หาไม่เจอ
ระหว่างที่เธอก้มตัวลงหา ประตูเปิดออก เย่เชินหลินอยู่หน้าประตู
“ไปกันเถอะ!”เสียงของเขามีความเหนื่อยล้า ฟังออกว่านอนไม่พอ แต่ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจพวกนี้แล้ว
“เธอกำลังหาอะไร?”เห็นเซี่ยชีหรั่นไม่ตอบ เย่เชินหลินเข้ามา มองเธออย่างใจร้อน
จนถึงตอนนี้ ที่จริงแล้วเขายังไม่ยอมเชื่อว่าโม่เสี่ยวจุนคือเย่จื่อห้าน เขาหวังแค่ไหนที่อยากให้น้องชายเขามีชีวิตอยู่บนโลกดีดี ฉะนั้นอารมณ์เขาตอนนี้ไม่ดีนัก แม้แต่ไปบ้านกำพร้าก็ไม่อยากจะไป
แต่เขาเข้าใจเรื่องนี้ไม่มีทางจะย้อนกลับไปได้แล้ว ต้องเผชิญหน้าอย่างเดียว
“รูปภาพ…..รูปภาพหาย”เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วมองเขา พูดเสียงต่ำ ใจก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที
รูปภาพหาย เย่เชินหลินเป็นคนขี้สงสัย จะคิดว่าเธอตั้งใจทำหายไหม
แปลกมากจริงๆ เธอตรวจรูปภาพหลายครั้งมาก จะหายได้อย่างไร ใครจะเอารูปภาพรูปเดียวทำอะไร
“อะไรนะ?”เย่เชินหลินทำสีหน้านิ่งหมอง เดินมาถึงหน้าเธอ
“รูปภาพ เมื่อคืนฉันตรวจดูหลายรอบ เก็บไว้ในกระเป๋านี้ ว่าจะเอาไปเช้านี้ แต่ จะหายได้ยังไง?”
หรือว่ามีคนเข้ามาระหว่างที่เธอไม่อยู่?เธอไม่มีกุญแจห้องจริง ฉะนั้นเธอเข้าออกก็ไม่มีทางล็อคประตูห้องได้แค่ปิดประตู ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ เธอก็ออกไปไม่กี่ครั้ง ระหว่างที่อาบน้ำก็ใช้เวลานานหน่อย
“เซี่ยชีหรั่น!เธอบอกฉัน โม่เสี่ยวจุนเป็นเย่จื่อห้าน เป็นเรื่องจริงหรือปลอม?เธอมีโอกาสนี้ครั้งเดียวที่พูดความจริงกับฉัน ฉันยังให้อภัยเธอได้ ถ้าเธอยังดึงดัน แล้วตรวจสอบออกมาว่าเขาไม่ใช่ ฉัน….”สายตาเย่เชินหลินมีความเย็นชาพริบเดียว แล้วพูดอย่างเยือกเย็นต่อ:“ฉันจะทำให้เธอเจ็บไม่ต่างจากตาย!”
ใช่ ไม่มีใครสามารถนำเรื่องเย่จื่อห้านมาล้อเล่น โดยเฉพาะเธอ ถ้ากล้านำเหตุผลที่โม่เสี่ยวจุนเป็นเย่จื่อห้านมาแก้แค้นให้เธอ เขายิ่งไม่ให้อภัยกับการโกหกของเธอ