สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่354 สาวใช้ตัวแสบ258

ตอนที่354 สาวใช้ตัวแสบ258
“เอาไว้!”รถขับออกไปใหม่ เสียงของเย่เชินหลินลอยมา
เธอถึงพึ่งคิดได้ ทั้งตัวเธอไม่มีเงินสดจริงๆ เงินเดือนของตระกูลเย่โอนเข้าทางบัตรเครดิต เธอออกมากับเย่เชินหลิน ไม่ได้คิดว่าจะพกเงินและบัตร
แม่เขาไม่สบายแล้ว ในตอนที่เขาเร่งรีบแบบนั้น ยังคิดถึงเธอที่ไม่มีเงินแล้วจะลำบาก
ใครบอกว่าเขาไม่รู้สึกอะไรและใจร้ายกับเธอ?
เซี่ยชีหรั่นอึ้งสักพักและมองรถที่ไปอย่างเร็ว ตาก็ค่อยๆซึมไปด้วยน้ำตา
เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน ทำไมท่านเป็นคนแบบนี้ เป็นคนที่ทำให้ทนที่จะไม่รักไม่ได้ และทนที่จะไม่เกลียดแบบนี้?
เธอไม่อยากคิดมาก ขึ้นชั้นหกตามที่อยู่ เคาะประตู ไม่มีคนตอบรับ ไม่รู้ว่าไม่ได้ยินหรือเปล่า โทรเบอร์ของพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยง ก็ไม่รับ เธอคิดแล้วคิด ก็ไปจับแตะที่ใต้กล่องหนังสือพิมพ์ จับโดนกุญแจจริงด้วย
คุณแม่โม่เป็นคนที่แปลกคนหนึ่ง ความชินของชีวิตประจำวันก็แปลกทั้งนั้น สมมุติท่านกลัวไม่มีกุญแจเข้าบ้าน ก็จะแอบติดกระเป๋าใบเล็กในใต้กล้องหนังสือพิมพ์บ้านตัวเองในเวลากลางคืน ข้างในเก็บกุญแจสำรองไว้หนึ่งคู่
ท่านยังชอบนำเงินสดไว้ในบ้าน กลางคืนก็ล็อคประตูนำเงินสดทุกอย่างมานับหนึ่งรอบถึงจะนอนได้อย่างสบายใจ
เซี่ยชีหรั่นเองกลับไม่รู้ว่าท่านไม่ใช้สมุดบัญชีเงินฝากและบัตรเครดิตธนาคาร แต่แค่ใช้แค่เงินสด ครั้งหนึ่งเธอเคยได้ยินโม่เสี่ยวจุนพูดถึง ถึงรู้
คิดถึงโม่เสี่ยวจุน เธอก็ใจลอยสักพัก ถึงเปิดประตูเข้าไป ในห้องไม่มีคน
เดาว่าพวกเขาอาจจะไปโรงพยาบาลแล้ว เซี่ยชีหรั่นโทรไปที่คุณพ่อโม่อีกครั้ง รับสายแล้ว　
“พ่อ ฉันคือชีหรั่น ได้ยินว่าแม่ไม่สบาย พวกท่านอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ฉันไปดูท่าน”
“ชีหรั่น เธอกลับมายังไงเนี่ย?แม่เธออยู่โรงพยาบาลซาน ชั้นห้า เตียงที่28”
“ฉันรีบไป”
เซี่ยชีหรั่นก็ออกจากบ้านล็อคประตูเรียบร้อย ระหว่างเดินมาข้างทางจะเรียกรถ เธอถึงพึ่งรู้ว่าเย่เชินหลินให้เงินเธอมันจำเป็นมากแค่ไหน
เธอจับกระเป๋าเงินแน่นขึ้น เหมือนจับมือของผู้ชายคนนั้นไว้　
มาถึงโรงพยาบาล หาเตียงของคุณแม่โม่เจอ เซี่ยชีหรั่นเข้ามาอย่างแรก ก็เรียกอย่างเคารพเกรงใจ:“พ่อ แม่!”
แม่เลี้ยงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงก็รีบลุกขึ้นมานั่ง พูดอย่างตะโกนและโกรธใส่เธอ:“เธอยังรู้หรอว่าต้องกลับมา?เธอไปตายที่ไหนแล้ว?เสียดายที่ฉันเลี้ยงแกยี่สิบปี อุตสาห์เรียนจบ ยังหวังให้เธอหาเงินกตัญญูฉัน เธอนี่ดี ดึงดันจะแก้แค้นให้คนตาย แก้แค้นอะไร แก้แค้นแล้ว มีใครจะให้เงินเธอไหม หะ?”
คุณพ่อโม่ก็ไม่ได้ไม่ดีกับเซี่ยชีหรั่นขนาดนั้น แค่ท่านเขานิ่งและเชื่อฟังเกินไป ฟังภรรยาจนชินแล้ว ครั้งนี้คุณแม่โม่ด่าที่ห้องพักผู้ป่วยขนาดนี้ ท่านเขาไม่รู้จะเอาหน้าไว้ไหนและคุณแม่โม่เธอไม่สบายอีก จึงเตือนอย่างเบาเสียง:“อย่าทะเลาะกันแล้ว เธอก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือไง?ได้ยินเธอไม่สบาย ก็รีบกลับมา เธอต้องการอะไรอีก?”
คุณแม่โม่จ้องคุณพ่อโม่อย่างแรง เสียงยิ่งดังกว่าเดิม:“เธอกลับมาแล้วได้อะไร?เงินหายแล้ว พูดมาสิเมื่อคืนทำไมคุณไม่อยู่บ้าน !เงินหายแล้ว!นั่นเป็นเงินเลี้ยงการแก่กรรมของฉัน คุณจะให้ฉันอยู่ยังไงเนี่ย?”
พูดจบ ท่านก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างหนัก ความเสียใจแบบนี้ไม่ใช่ปลอมออกมา ท่านเขาเจ็บใจจริงๆที่เงินพวกนั้นหายแล้ว เหมือน จะเอาชีวิตท่านไปชัดชัด
เริ่มแรกที่ท่านตัดสินใจรับเงินมาเอง เซี่ยชีหรั่นก็เกลียดท่านมาก แต่ตอนนี้ดูท่านร้องไห้เสียใจขนาดนี้เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว
เดินกี่ก้าวมาข้างเขา เธอปลอบใจเบาเบา:“แม่ แม่อย่ากังวลเลย แจ้งความหรือยัง?เงินเยอะขนาดนั้นก็ถือว่าเป็นคดีใหญ่แล้ว แจ้งความก็น่าจะแก้ปัญหาได้”
ได้ยินคำว่าแจ้งความ คุณแม่โม่เหมือนจะใจเย็นลงมา ด่าเธออย่างเบาเสียง:“แกพูดอะไรของแก แจ้งความอะไร?ไม่แน่ ……เสี่ยวหนงเป็นคนเอา”
“ทำไมถึงพูดแบบนี้?”เซี่ยชีหรั่นถาม
“ทำไม?เรื่องบ้านพวกเราใส่เงินสดนี้ ยังมีใครรู้ ไม่ใช่คนในบ้านเราไม่กี่คนหรอ?เธอและพ่อและฉัน พวกเราก็ไม่มีทางเอา เสี่ยวจุนตายแล้ว ก็มีแค่เธอกับเสี่ยวหนงรู้ว่าในบ้านมีเงินสด…..”
“แม่ แม่รู้ได้ยังไงว่าจะเป็นคนที่รู้ว่าในบ้านมีเงินสดทำ?”
“ฉันรู้ได้ยังไง?ในบ้านไม่ได้ไม่มีใครแตะอะไร ก็มีแค่กล่องลังที่ใส่หนังสือพิมพ์เก่าในห้องครัวโดนเอาไป ถ้าคนที่ไม่รู้จริงๆ ใครจะไปขโมยเงินถึงห้องครัว ใครจะไปคิดว่าเราจะนำเงินไว้ในกล่องลังที่ใส่ขยะ?”พอพูดถึงอันนี้ คุณแม่โม่ก็ใจร้อนกว่าปกติ เงินเยอะขนาดนั้น ทุกคืนท่านก็จะนับนานมาก
เมื่อคืนก่อนนอนท่านยังนับอยู่ ยังอยู่ ไม่ขาดไปสักบาท แต่เช้านี้ตื่นมา กล่องหายแล้ว เหมือนเห็นผีอย่างนั้น หน้าต่างในบ้านก็ไม่แตก ประตูก็ไม่โดนแงะออก ชั้นหก ถ้าจะบอกโจรปีนขึ้นมาก็ไม่ง่าย อีกอย่างนี่ก็ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว หน้าต่างก็โดนปิดอย่างแน่น ไม่มีทางเข้าไปได้
ทั้งหมดนี้ก็พิสูจน์แล้ว ว่าต้องเป็นคนสนิททำ ในบ้านไม่กี่คนนี้ เธอลองคิดอีกรอบ โม่เสี่ยวจุนตายแล้วโม่เสี่ยวหนงกับเซี่ยชีหรั่น….
“เดี๋ยวนะ!เซี่ยชีหรั่น เธอกลับมาเวลานี้ได้ยังไง?เธอใช่ไหม?เธอแน่!เธอเป็นคนขโมยเงิน!ขโมยแล้วก็ร้อนตัว อยากมาดูว่าเป็นยังไงบ้างใช่ไหม?”
“แม่ แม่พูดอะไรเนี่ย!เสี่ยวหนงเป็นคนบอกฉัน ว่าเงินในบ้านหาย ฉันถึงรีบกลับมา”เซี่ยชีหรั่นรีบอธิบาย คุณแม่โม่ฟังไม่เข้าหูด้วยเลย
“ตอนฉันจะรับเงิน เธอก็ไม่ยอม ฉันว่าเธอคงหาวิธี จะเอาเงินนี้ไปให้ได้ ฉันนี่เลี้ยงเธอซะเปล่า เลี้ยงเธอหลายปีขนาดนี้ แม้แต่เงินแก่กรรมของฉันก็คิดที่จะหาวิธี เอาไปจากฉัน เธอออกไปเลยนะ !ไม่สิ เอาเงินออกมา!แล้วค่อยไปไกลไกล!”
นิสัยโม่เสี่ยวหนงก็เหมือนแม่เธอ คิดไม่มั่วขึ้นมา ก็ไม่มีทางฟังคนอื่น
เซี่ยชีหรั่นสูดหายใจ ค่อยๆพูด:“แม่ แม่อย่าลนได้ไหม?ฉันไม่ได้เอา ถ้าท่านไม่เชื่อฉันจริงๆ ก็แจ้งความเถอะ！”　
คุณแม่โม่ไป๋จงเจี๋ยจะกล้าแจ้งความที่ไหน เธอกลัวว่าถ้าเป็นลูกสาวเธอโม่เสี่ยวหนงเอาเงินไป ทำให้แจ้งความเป็นเรื่องใหญ่ จะกระทบไม่ดีต่อลูกสาวตัวเอง
“ยังไงฉันก็ไม่แจ้งความ เรื่องนี้เธอเป็นคนทำ แม้จะไม่ใช่เธอ ก็เกี่ยวกับเธอ เธอต้องชดใช้การเสียหายของฉัน!”ไป๋จงเจี๋ยพูดอย่างอารมณ์ร้อน
ท่านตะโกนมากเกินไป ท่านเหนื่อยเล็กน้อย จึงนอนลงกับเตียงอีกรอบ
เซี่ยชีหรั่นพูดปลอบท่านอย่างเบาเสียง:“แม่ ท่านกลัวว่าแจ้งความแล้วเสี่ยวหนงเป็นคนทำ เธอจะลำบากใช่ไหม ฉันว่าไม่ค่อยเป็นไปได้ที่จะเป็นเธอ…..”แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ โม่เสี่ยวหนงสามารถทำเรื่องอะไรได้ เซี่ยชีหรั่นก็ไม่แน่ใจ
ถ้าไม่ใช่เธอ ก็ไม่มีใครที่จะชัดเจนกับเหตุการณ์ที่บ้านขนาดนี้แล้ว
“ช่างเถอะช่างเถอะ ไม่พูดพวกนี้แล้ว!ไปซื้อของกินมาให้ฉัน ฉันอารมณ์ไม่ดีจนตอนนี้ยังไม่ได้ทานข้าว คุณโม่ คุณลางานไม่ได้ไม่ใช่หรอ ?ไปทำงานเถอะ ที่นี่มียัยเด็กบ้านี้ก็ได้แล้ว”
ยัยเด็กบ้านี่ น่าจะเป็นฉายาที่ได้ยินบ่อยเมื่อไป๋จงเจี๋ยเรียกเซี่ยชีหรั่น เธอก็ชินแล้ว
“พ่อ ท่านไปทำงานเถอะ ดูแลสุขภาพด้วย”เซี่ยชีหรั่นพูดกับโม่เว่ยปิง
“ได้ งั้นฉันไปแล้ว แม่เธอพูดอะไร เธอก็ไม่ต้องคิดมาก “โม่เว่ยปิงอยากเตือนเตือน เซี่ยชีหรั่นแค่พยักหน้าอย่างอ่อนโยน พูด:“พ่อ ท่านไว้ใจไปทำงานเถอะ ฉันไม่โกรธหรอก”
“เธอก็โกรธไม่ได้ นี่ก็เข้าโรงพยาบาลแล้ว ก็พักผ่อนดีดีเถอะ เด็กอุตส่าห์กลับมา”โม่เว่ยปิงเตือนภรรยาอีกรอบ ไป๋จงเจี๋ยก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิด:ไม่ไข่ว่าคุณไม่ได้เรื่องหรอ ถ้าคุณเป็นเจ้านายที่มีเงินเป็นหมื่นล้าน เงินหายแค่นี้ฉันก็จะคิดซะว่าไม่มีอะไร ฉันจำเป็นต้องมาอารมณ์ร้อนจนไม่สบายไหม?”
โม่เว่ยปิงถอนหายใจ พูด:“ใช่ฉันไม่มีปัญญา ให้เธอมีชีวิตดีดีไม่ได้ เธอจะโทษฉันก็ได้ ก็แค่ดูแลสุขภาพดีดี”
พูดจบโม่เว่ยปิงก็มองภรรยาสักแปบ แล้วหันหลังออกจากห้องพักผู้ป่วย ไปทำงานแล้ว
หลายปีที่ผ่านมานี้สองคนต่างก็เป็นแบบนี้ ไป๋จงเจี๋ยอารมณ์ร้อนและเป็นใหญ่ โม่เว่ยปิงก็มีหน้าที่ขอโทษ เซี่ยชีหรั่นก็เห็นชินแล้ว แต่การกระทำของโม่เว่ยปิงกลับทำให้เธอรู้สึกดี เธอรู้สึกนับถือพ่อเลี้ยงคนนี้ เขาสามารถดีกับภรรยาเขาแบบนี้
บางทีแบบนี้อาจจะนับว่าเป็นรักแท้ แม้ความรักของคุณพ่อโม่ดูแล้วไม่ค่อยดีนัก แต่เขากลับจริงๆใจๆ แม้กระทั่งไม่มีศักดิ์ศรีก็ยอม เย่เชินหลินกลับไม่มีทางเป็นแบบนี้ หลักการแข็งแบบนั้น และศักดิ์ศรีที่แข็งแกร่ง ไม่มีผู้หญิงที่สามารถควบคุมเขาในโลกของเขา
“ยัยเด็กบ้านี่ แกยังยืนอยู่ตรงนี้ทำไม?ไม่ได้ยินว่าฉันจะทานข้าวหรอ?”คำพูดของไป๋จงเจี๋ยทำให้สมาธิเซี่ยชีหรั่นกลับมาทันที
“ขอโทษค่ะ แม่ แม่อยากทานอะไร?”
“ฉันอยากทานอะไร เธอก็ไม่ใช่ไม่รู้ ฉันว่าแกนี่หนีไปอยู่ข้างนอกปีหนึ่ง ก็เหมือนคนไม่เต็มไปแล้ว ความฉลาดรู้ทันของแกเมื่อก่อนหายไปไหนแล้ว?”
เธอก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าท่านจะทานอะไร ปัญหาคือคนอย่างท่านเอาใจและดูแลยาก เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้ท่านจะทานอะไร ของที่ซื้อมาท่านอาจจะไม่พอใจ ก็จะด่าว่าเธอ ให้เธอไปซื้ออีกรอบ
“แม่ ทานข้าวต้มไหม?ท่านไม่สบายอยู่ ระบบย่อยไม่ดี”
“ทานข้าวต้ม?ทานข้าวต้มจะอิ่มได้ยังไง?ฉันจะทานเนื้อวัว!ไปดูร้านเนื้อยอดนิยมเปิดหรือไม่เปิด!”
“แม่ ทานเนื้อวัวตอนนี้ไม่ค่อยย่อย จะไม่สบาย รอท่านหายแล้ว…”
“เธอไม่อยากใช้เงินเธอใช่ไหม?แม้เงินที่ซื้อเนื้อวัวให้ฉันก็ไม่ยอม?พวกเธอฟัง พวกเธอฟัง ฉันเลี้ยงเธอให้โตซะเปล่าใช่ไหม แม้แต่เนื้อวัวยังไม่อยากซื้อให้ฉัน!”ไป๋จงเจี๋ยบ่นไปบ่นมา ผู้ป่วยในห้องและญาติผู้ป่วยที่มาเยื่ยมก็ต่างมองมาที่พวกเธอ
เซี่ยชีหรั่นก้มหัวลงอย่างอึดอัด เธอรู้สึกว่าแม่เลี้ยงยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้ว อาจเป็นเพราะวันนี้เงินหายอารมณ์จึงไม่ดี เมื่อก่อนแม้ท่านจะด่าเธอ บางครั้งก็จะใช้มือตีเธอ ก็อยู่ในบ้านทั้งนั้น ไม่มีทางให้คนนอกรู้ว่าท่านไม่ดีกับลูกเลี้ยง
“แม่ ได้ งั้นฉันไปซื้อให้ท่าน!”
เซี่ยชีหรั่นเดินถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย ไป๋จงเจี๋ยก็พูดออกมาอีกว่า:“ฉันจะกินเกาลัดอีก ซื้อแบบเกรดสูงสูงแบบนั้น “