สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่353 สาวใช้ตัวแสบ257

ตอนที่353 สาวใช้ตัวแสบ257
“ฉัน……”เธอไม่รู้ว่ามีหรือไม่มีนี่ เธอจำได้ตอนพวกเธอสัมภาษณ์อยู่ที่ห้องโถง ก็มีกล้องอยู่ ฉะนั้นเธอคิดและคิดว่าทางเดินฉนวนก็มี หรือว่าไม่มี?
เซี่ยชีหรั่นอยากจะอธิบายมาก อธิบายพันรอบ หมื่นรอบ แต่เธอก็ค่อยๆเงียบลง เธอก็เข้าใจทันที บางทีเขาก็ไม่ยอมที่จะเชื่อว่าน้องชายเขาจากไปแล้วเป็นเรื่องจริง　
เธอไม่พูดอะไรอีก แค่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสงบ
“ทำไมไม่พูดแล้ว?”เขาถามขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นหันหัว มองเย่เชินหลินอย่างสงบ ค่อยๆเปิดปาก:“คุณเย่ ท่านสามารถไม่เชื่อได้ว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง เพราะว่าฉันตอนนี้ไม่สามารถที่จะหาหลักฐานได้แล้ว ท่านก็คิดว่าฉันตั้งใจทำรูปภาพหาย ฉันไม่อยากพูดมาก ฉันเข้าใจ ฉันห้ามท่านปล่อยพวกเขาพ่อลูกไม่ได้ ถ้าท่านไม่กลัวว่าสักวันจะเสียใจภายหลัง ท่านก็ทำแบบนั้นเถอะ ฉันจะไม่ข้อร้องท่านสักครั้งแล้ว ฉันจะไม่บอกว่าเขาเป็นน้องชายของท่าน ฉันจะไม่มีวันพูด”
เซี่ยชีหรั่นกำลังใช้วิธีกดดัน และเธอเองก็ทนไม่ไหวและทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าโม่เสี่ยวจุนคือเย่จื่อห้าน แต่ยากที่จะพูด แต่ไม่ว่ายังไง เธอไม่สามารถที่จะเห็นเขาปล่อยคนที่ฆ่าน้องชายเขา ตอนนี้คงต้องถอย บังคับเขาให้ได้
“ไม่ต้องให้เธอเตือน ฉันจะสืบให้ถึงที่สุด”เย่เชินหลินบีบคางเซี่ยชีหรั่นไว้ มองไปที่ใบหน้าเล็กของเธอ
“อย่าคิดว่าแบบนี้ก็จะทำลายหลักฐานทุกอย่างได้ ฉันยังมีวิธี เซี่ยชีหรั่น ถ้าเธอกล้าโกหกฉัน เธอจำไว้ฉันจะทำให้เธอทรมาน!”
“ฉันไม่กลัว ท่านสืบอย่างตามสบายเลย”เธอมองกลับเขา สายตามีความไม่ยอม
ตั้งแต่เขารู้จักเธอ เธอก็เหมือนไม่เคยมีสายตาและสีหน้าแบบนี้ เธอมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอ?
มองกัน เป็นเวลานาน เขาจ้องเธอ เธอก็จ้องเขา เหมือนต่างอยากพิสูจน์ว่าอีกฝ่ายผิด ตัวเองถูก
ถ้าเธอโกหกเขาจริงๆ เขาควรจัดการเธอยังไง?
เธอทำให้เขาไม่วางใจแบบนี้ ในใจเธอก็มีเขา เธอไม่มีทางโกหกเขา สายตาเขามีความสงสัยเธอ และซ่อนความไม่เต็มใจที่ต้องทำแบบนี้
มองกันเป็นเวลานานาน ทันใดนั้นเขาก็เข้ามาใกล้เธอ จูบริมฝีปากเธออย่างไม่มีการเตือนอะไร
เขาเหมือนกำลังถูกไปที่ริมฝีปากเธอ ในใจก็พูดขึ้นมาเป็นรอบรอบ ยัยตัวเล็ก เธออย่าโกหกฉัน อย่าโกหกฉัน!
เธอรู้สึกงงเล็กน้อย เขากำลังโกรธอยู่ไม่ใช่หรอ?ทำไมอยู่ดีดีก็มาจูบเธอ　
แต่เธอ ทำไมทั้งทั้งที่กำลังว่าเขาที่ไม่เชื่อเธอ เสียใจกับเขาและผิดหวัง แต่ก็ยังหวั่นไหวกับจูบของเขา
ระหว่างที่เธอผลักเขาออก เขาก็สิ้นสุดกับจูบนี้แล้ว
จากนั้นในรถก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม พวกเขาต่างมองไปที่นอกหน้าต่าง ไม่ได้มองซึ่งกันและกัน
ในความเงียบ ทันใดนั้นท้องของเซี่ยชีหรั่นก็ร้องขึ้นมา เธอมีความอึดอัดใจเล็กน้อย
“กลับ หาร้านอาหารที่ดีแล้วหยุดก่อน”เย่เชินหลินสั่ง
“ฉันไม่เป็นไร ที่จริงฉันยังทนได้ “เซี่ยชีหรั่นพูดเบาเสียง เขาไม่สนใจเธอ
คนขับรถฟังแค่คำสั่งของเย่เชินหลิน แล้วกลับหัว ถึงในเมืองหลินเจียง หาร้านอาหารที่เกรดสูง จอดรถ
เซี่ยชีหรั่นก็ไม่พูดอะไร ตามเย่เชินหลินอย่างสงบ เข้าร้านอาหารนั่งลง เพราะทำธุระข้างนอก เย่เชินหลินเรียกคนขับรถเข้ามาทานข้าวด้วยกัน
สั่งอาหารเยอะมาก ที่จริงเซี่ยชีหรั่นไม่ค่อยอยากอาหาร แต่ไม่อยากเปลือง ก็ยังบังคับให้ตัวเองกินหน่อย เย่เชินหลินเองก็ไม่ขยับตะเกียบกิน
ถ้าเธอจำไม่ผิดผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเธอที่ไม่ได้ทานอะไรเมื่อคืน ร่างกายเขาทำมาจากเหล็กหรือไง?
“ทำไมไม่ทานข้าว?”สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว ถามเขา
“ไปเถอะ!”เย่เชินหลินเห็นเธอและคนขับรถใกล้จะทานเรียบร้อยแล้ว จึงลุกขึ้น
“ท่านไม่ทาน ฉันไม่ไป!”ก็เหมือนครั้งที่แล้วที่เธอไม่ให้เขาดื่มเหล้า ครั้งนี้นิสัยของเธอแบบนั้นก็เกิดขึ้นอีกแล้ว
จะบอกว่าเธอไม่ได้เรื่องก็ตาม เธอก็แค่ไม่อยากเห็นเขาไม่ทานข้าว ไม่ว่าเขาจะทำยังไงกับเธอ เขาทำเพื่อเธอเยอะขนาดไหน เธอจะลืมได้ยังไง　
อีกอย่าง ความรักก็ไม่สามารถที่จะใช้ว่าใครดีกับใครมาเทียบเคียง เธอคิดแม้ครั้งนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่มีรอยยิ้มให้เธอ บางทีเธอก็ลืมเขาไม่ลง เธอกับเขามีความลึกซึ้ง ก็เหมือนคนคนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เธอจะไม่สะทกสะท้านอะไรได้อย่างไร
เย่เชินหลินมองผู้หญิงที่ดึงดันคนนี้ เธอเป็นห่วงเขา เขาจะไม่รู้สึกได้ยังไง
ถ้าเธออ่อนโยนขึ้นมา ทำให้ผู้ชายรู้สึกได้ว่ามีแค่เธอ ก็ไม่ต้องการทั้งโลก
เขาไม่พูดอะไร และไม่ทานข้าว แต่แค่ก้มตัวลงแล้วอุ้มเธอโดยตรง
“ท่านปล่อยฉันนะ!ทานข้าวเสร็จค่อยไป!”คำพูดของเซี่ยชีหรั่น ก็แค่ผ่านหูเขา และไม่สนว่าในร้านอาหารจะมีสายตาที่มองเยอะขนาดไหน เขาเดินก้าวใหญ่จากไป
คนขับรถรีบจ่ายเงิน แล้วตามออกมา
มารยาทของเย่เชินหลิน ถ้ามีผู้ตามเขาจะไม่จ่ายเงินเอง ผู้ตามสามารถขอรายรับรายจ่ายของทุกเดือนก่อนได้ สุดท้ายจะคิดรวมกันสิ้นเดือน
คนขับรถเปิดประตู เย่เชินหลินนำเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในรถ ตัวเองถึงจะขึ้นรถ
“เซี่ยชีหรั่น!พาฉันไปบ้านพวกเธอ ฉันหมายถึงบ้านพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงเธอ ฉันจะไปหาสิ่งที่สามารถยืนยันสถานะของโม่เสี่ยวจุนได้”
เซี่ยชีหรั่นเหมือนตื่นขึ้นมาในความฝัน พึ่งนึกขึ้นได้ เธอลืมเงื่อนงำสำคัญนี้ได้อย่างไร ตระกูลโม่น่าจะมีหลักฐานที่เกี่ยวกับโม่เสี่ยวจุนเยอะสิ
จากนั้นเธอพึ่งรับรู้ได้ว่าทำไมเธอถึงไม่คิดขึ้นไปอีก ตั้งแต่โม่เสี่ยวจุนเกิดเรื่อง พ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงบอกว่ามันเป็นข้อห้าม จึงนำของทุกอย่างไปเผาหมดแล้ว ตอนนั้นเธอคิดไม่ถึง มาคิดตอนนี้ แค่กลัวว่าจะเป็นแผนของหวีซานซาน
แม้แต่เธอที่เก็บรูปภาพของโม่เสี่ยวจุนต่างเอง ก็โดนพวกเขาค้นแล้วบังคับเผา　
หลังจากที่เธอโดนปิดในคุกออกมา ตระกูลโม่ก็ย้ายออกไปหมดแล้ว เธอหาพวกเขาไม่เจอเลย ถ้าไม่ใช่ว่าเธอเจอหวีซานซานที่บ้านวิวล่า หวีซานซานให้โม่เสี่ยวหนงมาพูดกับเธอ ชาตินี้เธอคงไม่รู้ว่าพวกเขาไปไหนแล้ว
ยังไม่รอที่เธอจะนำเหตุการณ์นี้พูดให้เย่เชินหลินอย่างความจริง มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา เป็นเบอร์ที่คุ้นเคยโทรมา
“ใคร?”เย่เชินหลินเห็นเธอไม่รับ ถามเธออย่างสงบเย็นชา
มือถือนี้เขาเหมือนเคยพูด สามารถคิดต่อกับเขาแค่คนเดียว ตอนนี้มีคนโทรหาเธอ เธอกลับไม่รับ จะเป็นไห่ลี่หมินหรือเปล่า?หรือว่าเธอยังมีความลับอีกเยอะ……
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากรับสาย เป็นเพราะอีกฝ่ายคือโม่เสี่ยวหนง
ถ้าไม่มีเธอ เรื่องคงไม่ต้องใหญ่โตขนาดนี้ เธออยากจะไม่รับสายเธอทั้งชาติจริงๆ
สุดท้ายเป็นเพราะความลึกซึ้งที่พากันมาตั้งแต่เด็ก เธอก็เหมือนครึ่งแม่ของเธอ จะมีที่ไหนที่แม่จะไม่ให้อภัยลูก เธอจะโกรธแค่ไหน ก็ยังคงกดรับสาย เสียงไม่ได้ดีนัก
“มีเรื่องหรอ?”
“พี่ ฉันมาเที่ยวทัศนศึกษาแล้ว พึ่งรับสายของพ่อ บอกว่าที่บ้านเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นฟังคำว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ใจก็ตึงขึ้นมาทันที รีบถาม:“เรื่องอะไร?”
“พี่รู้ใช่ไหม หวีซานซานชดใช้ค่าเสียหายกับบ้านเรา ชดใช้แล้วหนึ่งล้าน ตอนนั้นพ่อกับแม่ซื้อบ้านหลังหนึ่งได้แล้วย้ายออก เงินที่เหลือฉันก็ใช้ไปเล็กน้อย ยังมีสามแสน หายแล้ว!”
ที่แท้ก็เรื่องนี้
ถ้าพวกเขาเกิดเรื่องอื่นขึ้น ถ้าเงินนี้ไม่ได้มาแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็อาจจะรีบร้อนแทนพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงแน่นอน แต่เงินนี้ แลกมากับชีวิตโม่เสี่ยวจุน ตอนนั้นเธอไม่ยอมให้พวกเขารับเงินนี้มาแทบตาย แต่ก็ห้ามไม่ได้เลย
ตอนนี้เงินนี้ไม่มีแล้ว เธอแค่รู้สึกสะใจ อาจจะเป็นโม่เสี่ยวจุนที่อยู่บนสวรรค์ นำเงินนี้ไป
สีหน้าเธอเย็นชาทันที ตอบเธอ:“เงินนี้ก็ไม่ใช่พวกเธอที่ควรรับตั้งแต่แรก หายก็เป็นผลที่ดีแล้ว”
“แก!”โม่เสี่ยวหนงพูด“แก” จากนั้นก็พูดอย่างโกรธ：“ยังไงฉันก็จะบอกเรื่องนี้กับเธอ เงินหายแล้ว แม่กังวล ไม่สบายนอนโรงพยาบาลแล้ว พ่อทำงานยุ่งลางานไม่ได้ พี่จะหาวิธีไปดูแลท่านไหม ก็เรื่องของพี่ ยังไงพี่ก็ไม่มีจิตใจ ฉันก็ไม่กล้าคาดหวังกับพี่ แต่ฉันไม่มีเวลาไป พี่ก็จัดการเอาเอง!ฉันส่งที่อยู่ให้พี่!”
พูดจบ โม่เสี่ยวหนงกดวางสาย ไม่ให้โอกาสเซี่ยชีหรั่นพูด
เธอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะกลับไป แม้แม่เลี้ยงจะไม่ทำเหมือนเธอเป็นลูกสาว เธอก็ยังคงคิดถึงท่านอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงของโม่เสี่ยวจุนทำให้เซี่ยชีหรั่นเสียใจสุดขีด เธอก็กตัญญูกับพ่อแม่ตระกูลโม่มากมาก
ข้อความของโม่เสี่ยวหนงส่งมาอย่างเร็ว มีแค่ที่อยู่ใหม่ของตระกูลโม่และเบอร์โทรของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง นอกนั้นก็ไม่มีอะไร คำพูดที่รบกวนเกรงใจเธอให้ดูแลพ่อแม่แทนเธอสักคำก็ไม่มี
เซี่ยชีหรั่นยังคงห่วงสุขภาพร่างกายของแม่เลี้ยง อยากกลับไปดู เธอมองเย่เชินหลิน อยากฟังว่าเขาจะพูดอะไร
“บอกที่อยู่ให้กับคนขับ”เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นอยากบอกกับเย่เชินหลินว่าที่นั่นอาจจะไม่มีของที่โม่เสี่ยวจุนเหลือไว้ แต่เธอก็ยังคาดหวัง ที่จะมีอะไรหลงเหลือ
รถจอดอยู่ที่หน้าประตูใหม่ตระกูลเย่ เย่เชินหลินเริ่มแรกจะลงรถกับเธอไปดูตระกูลโม่ แต่ไม่คาดคิด เขามีเบอร์โทรเข้ามา เป็นพ่อบ้านที่โทรมา
รับสาย เสียงของพ่อบ้านรีบลนมาก:“คุณเย่ คุณนายอยู่ดีดีก็มา ได้ยินสาวใช้คุยเรื่องน้องชายที่จากไปของท่าน ท่านเป็นลมไปแล้ว”
ตอนนี้เย่เชินหลินนั่งอยู่ในรถ มองสีหน้าของเย่เชินหลินที่เปลี่ยนไป อยากถามเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทันใดนั้นประตูรถก็โดนปิดอย่างแรง รถก็ขับออกไปอย่างเร็ว
“เย่……”เธอวิ่งตามสองก้าว จากนั้นมือถือก็ดังขึ้น สายของเย่เชินหลิน
“แม่ฉันไม่สบาย ฉันต้องรีบกลับบ้าน เธอหาของของโม่เสี่ยวจุนได้ ฉันจะเรียกคนมารับเธอ”
“แม่เลี้ยงฉันก็ไม่สบาย ให้เวลาฉันไม่กี่วันอยู่ที่นี่ดูแลท่านได้ไหม?รออาการดีขึ้น ฉันกลับไปเอง”เซี่ยชีหรั่นถาม
“รู้แล้ว”
เย่เชินหลินพูดจบแล้วตัดสาย แต่ที่เขาบอกว่ารู้แล้วนั้นหมายความว่าอะไร เธอไม่ค่อยชัดเจน แต่ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นก็ไม่สนใจอะไรละเอียดขนาดนั้นแล้ว
เซี่ยชีหรั่นกำลังจะหันหลังขึ้นตึก ก็เห็นรถของเย่เชินหลินถอยกลับมาอย่างเร็ว จากนั้นหน้าต่างก็เปิดออก กระเป๋าเงินลอยออกมาจากหน้าต่าง โยนลงมาที่ใต้เท้าเธอพอดี