สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 359สาวใช้ตัวแสบ263

ตอนที่ 359สาวใช้ตัวแสบ263
รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่เขามีต่อเธอ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอบอุ่นและหวานชื่นในหัวใจของเธอ
รอก่อน คุณเย่ ในสองวันนี้แม่ของฉันยังไม่หายดี พ่อก็ต้องไปทำงาน ดังนั้นฉันจำเป็นต้องอยู่ดูแลเธอที่บ้าน จริงๆแล้วฉันอยากกลับไปมาก แต่ฉันยังกลับไม่ได้ คุณอนุญาตให้ฉันกลับตอนเช้าวันมะรืนนี้ได้ไหม”
เย่เชินหลินเงียบไปสักพัก ขณะที่รอเซี่ยชีหรั่นมีความกังวลเล็กน้อย ไม่รู้เพราะอะไร หรือในใจของเธอต้องการให้เขาบังคับให้เธอกลับไป ถ้าเช่นนั้นเธอก็จะได้เจอเขาทันที แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะดูเห็นแกตัวเกินไป และอกตัญญูมาก
“ถ้ามีปัญหาให้นึกถึงฉันเป็นคนแรก ถ้าเจอปัญหา ห้ามขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนอื่น จำได้หรือยัง” หลังจากเงียบไปนาน เย่เชินหลินถึงพูดออกมาเช่นนั้น
“คุณอนุญาตให้ฉันอยู่ต่อแล้วใช่ไหม ขอบคุณคุณมาก ฉันจะรีบกลับในเช้าวันมะรืน ตอนเที่ยงก็คงถึงแล้ว” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกซาบซึ้งใจในเวลาเดียวกัน ก็รู้สึกเศร้าใจเพราะต้องรออีกสองวันถึงจะได้เจอเขา
เธอพูดกับตัวเอง ไม่เป็นไร เธอเคยกล่าวไว้ว่าจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต ตลอดชีวิตยาวนานมาก ตราบใดที่เขาไม่ปฏิเสธเธอ เธอก็จะได้เจอเขาทุกวัน
“แล้วแต่” เขาพูดอย่างเย็นชา เซี่ยชีหรั่นเบะปากโดยไม่ตั้งใจ
“คุณยังไม่ได้รายงานแนวคิดเลย อย่าให้ฉันต้องเตือนคุณทุกครั้ง”　　
ให้เธอพูดแนวคิดอีกแล้ว เขาไม่ชอบคนพูดถึงความรักสองคำนี้ เกลียดการพูดพล่ามเรื่องรักไม่ใช่หรือ
เธอกัดริมฝีปากอย่างเป็นปกติ รายงานอย่างตรงไปตรงมา “ฉันคิดว่า……ฉันคิดถึงคุณ”
หัวใจของเขาแน่นอีกครั้ง
แม้ว่าเธอจะพูดทุกวัน เขายังจะยินดีที่ฟังเธอพูดอย่างนั้นเหรอ เขาเกลียดคนที่วันๆได้แต่พูดเรื่องความรักจริงๆใช่ไหม แต่ตอนนี้เขากลายเป็นอะไรไป
ผู้หญิงเจ้ากรรม เธอเกลี้ยกล่อมคนเก่ง รอเธอกลับมา เขาจะจัดการยังไงกับเธอ
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเขาจะวางสายแล้ว แต่ไม่ใช่ เขาหาเรื่องมาคุยต่อ แต่เซี่ยชีหรั่นก็ถามถึงอาการของคุณแม่เขาด้วย เขาบอกว่าท่านประธานเย่มารับคุณแม่ของเขาไปแล้ว ทั้งสองคุยกันสักพักหนึ่งแล้วค่อยวางสายโทรศัพท์
วันถัดไปทุกอย่างเหมือนปกติ แต่เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าไป๋จงเจี๋ยหางานที่ไหนมาให้เธอทำมากมาย ประมาณว่าไม่ได้หยุดหย่อนเลย จนถึงตอนบ่ายเธอเหนื่อยมากอยากปีนขึ้นนอนบนเตียง
ไป๋จงเจี๋ยอารมณ์ดีมาก ก่อนจะไปเล่นไพ่นกกระจอกยังอุตส่าห์แต่งตัวด้วย
เธอชอบเล่นไพ่นกกระจอกมาก เมื่อก่อนก็มักจะพาเซี่ยชีหรั่นไปด้วย ผู้ใหญ่เล่นไพ่ เธอก็จะรับผิดชอบดูแลเด็กๆที่มากับเพื่อนแม่ หรือทำกับข้าวทำความสะอาดเป็นต้น
ดังนั้นกิจกรรมเหล่านี้ เธอคุ้นเคยและเคยชินกับมัน จึงไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
ก่อนจะไป เซี่ยชีหรั่นได้ยินไป๋จงเจี๋ยพูดว่าจะทานข้าวที่บ้าเพื่อน เธอจึงเตรียมอาหารเย็นไว้สำหรับโม่เว่ยปิง จึงออกไปกับไป๋จงเจี๋ย
คืนก่อนก่อนวางสายโทรศัพท์ เย่เชินหลินบอกไว้ว่า ไม่มาจะไปไหนก็ต้องพกโทรศัพท์เสมอ ถ้าเขาต้องการหาเธอ ต้องเจอตัวทันที ห้ามไม่รับสายโทรศัพท์
เมื่อเซี่ยชีหรั่นถูกไป๋จงเจี๋ยเร่งให้รีบออกเดินทาง นึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย เธอไม่สนใจว่าจะโดนด่าแค่ไหน เธอยังคงยืนยันที่จะกลับไปเอาโทรศัพท์ของเธอมาจนได้
ไป๋จงเจี๋ยรับโทรศัพท์ของผู้หญิงคนหนึ่งบนรถแท็กซี่ อีกฝ่ายถามอย่างหงุดหงิด “ทำไมยังมาไม่ถึง”
“จะไปถึงในไม่ช้า ตอนนี้อยู่บนรถแล้ว ไม่ต้องกังวล จะถึงเร็วๆนี้”
ไป๋จงเจี๋ยวางสายโทรศัพท์ มองเซี่ยชีหรั่นที่นั่งอยู่ข้างๆ คิดในใจ คนก็อยู่นี่แล้ว ไม่สามารถหนีได้แน่นอน
เขาเป็นถึงหลานชายของหัวหน้าตำรวจเลยนะ แม้ว่าเธอจะถูกข่มขืน ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เซี่ยชีหรั่นจะดื้อรั้นแค่ไหนก็ตาม เป็นผู้หญิงหัวโบราณแค่ไหน แล้วจะทำอะไรได้
เมื่อถึงเวลานั้นอย่างมากก็แค่ให้พวกเขาขังเธอไว้ หลังคลอดลูกแล้ว ก็ไม่ต้องกลัวมาเธอจะนอกใจ
ยังไงเรื่องนี้เธอก็จะต้องทำให้สำเร็จ เธอเลี้ยงเธอมาตั้งหลายปี ใช้เธอไปแลกเงินมาให้เธอมันไม่เหมาะสมตรงไหน ว่าไปแล้ว ผู้ชายกลัวอะไร เขามีเงินขนาดนั้น เธอแต่งกับเขา ยังต้องขอบคุณแม่บุญธรรมด้วยซ้ำที่ช่วยเธอ
ตลอดทาง ไป๋จงเจี๋ยเห็นเซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์ไว้อย่างแน่ คนอย่างเธอไม่เคยให้ความสำคัญกับสิ่งของอะไรเลยตั้งแต่เด็ก ทำไมดูรักโทรศัพท์เครื่องนี้จังเลย มีค่ามากหรือ ไป๋จงเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองเล็กน้อย รู้สึกว่าโทรศัพท์เครื่องนี้น่าจะมีค่ามากจริงๆ
“ชีหรั่นฉันว่า โทรศัพท์เครื่องนี้ราคาเท่าไหร่หรือ” ไป๋จงเจี๋ยถามอย่างสงสัย
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดว่า “มันเนของบริษัท ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าราคาเท่าไหร่”
“ฉันว่าก็ไม่เลวนะ ให้เสี่ยวหนงได้ไหม” พูดๆอยู่ไป๋จงเจี๋ยก็ยื่นมือไปหยิบมา
เซี่ยชีหรั่นคาดไม่ถึงว่าเธอจะชอบโทรศัพท์ของเธอ เธอรีบจับมือถือของเธออย่างแน่นไว้ หลบมือของเธอทัน
“แม่คะ เครื่องนี้ให้เขาไม่ได้ บริษัท มีกฎระเบียบ ต้องใช้ส่วนตัว
“โกหกใครหรือ บริษัทไหนมีกฎระเบียบเช่นนี้บ้าง ฉันบอกให้ฉันก็ต้องให้ฉันสิ ฉันเลี้ยงเธอมาขนาดนี้ แค่โทรศัพท์เครื่องเดียวก็ยังให้ฉันไม่ได้เชียวหรือ ไม่ได้เรื่องจริงๆ”
ไป๋จงเจี๋ยพูดอยู่ ยื่นมือไปแย่งอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นก็หลบอีก ทำให้ไป๋จงเจี๋ยโมโหมาก
ลูกสาวบุญธรรมที่ไม่เคยขัดใจเธอตั้งแต่เล็กจนโต แต่มาวันนี้ขัดเธอเพราะโทรศัพท์เครื่องเดียว เธอไม่เชื่อว่า เธอจะแย่งมันมาไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นมีอะไรดีๆ ก็ให้เสี่ยวหนงได้เธอไม่สนใจ แต่โทรศัพท์เครื่องนี้ถ้าเธอให้โม่เสี่ยวหนง ไม่รู้เย่เชินหลินจะโกรธมากขนาดไหน ว่าไป ถึงแม้เขาจะไม่ได้แคร์โทรศัพท์เครื่องนี้ แต่เธอก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ใคร ถึงแม้จะเป็นแค่สิ่งของเล็กๆ ถ้ามีความทรงจำระหว่างเธอกับเย่เชินหลิน แม้แต่ไป๋จงเจี๋ย เธอก็ให้ไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ไป๋จงเจี๋ยด้วยความใจเย็น น้ำเสียงสุภาพ แต่พูดด้วยความยืนยันว่า “แม่คะ โทรศัพท์เครื่องนี้หนูให้ไม่ได้จริงๆ โปรดอย่าทำให้หนูลำบากใจเลยนะคะ”
“เก่งแล้วใช่ไหม ถ้าฉันจะเอามันมาให้ได้ เธอจะว่ายังไง” ไป๋จงเจี๋ยพูดด้วยเสียงขมขู่ แม้แต่คนขับแท็กซี่ก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอแล้วขมวดคิ้ว รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างไร้เหตุผลเกินไป
“แม่คะ หนูอยู่ดูแลแม่ เพราะหนูเป็นห่วงแม่ แม่ก็อย่าบีบบังคับหนูเลยนะ มือถือเครื่องนี้หนูให้ไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าแม่ยังจะบังคับหนูอีก หนูจะกลับไปตอนนี้เลย”
“เธอ” ไป๋จงเจี๋ยคาดไม่ถึงว่าตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่อยู่ในความควบคุมของเธอแล้ว
อีนังหนู คิดว่าโตแล้วปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ เธอสู้เธอไม่ได้แล้วใช่ไหม ถ้าไม่ใช่เพราะหวังพึ่งเธอทำเงินเป็นแสนให้ เธอจะต้องแย่งโทรศัพท์นั้นมาให้ได้ แต่ตอนนี้เรื่องใหญ่สำคัญกว่า เธอจำเป็นต้องอดทนก่อน
ไป๋จงเจี๋ยเงียบ แต่สายตาก็ยังจ้องมองโทรศัพท์ที่เซี่ยชีหรั่นถือไว้ไม่ยอมปล่อย
โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เป็นข้อความ เย่เชินหลินเป็นคนส่งมา ทำอะไรอยู่
ไม่เคยคิดว่าเขาจะทำเหมือนเป็นแฟนของเธอ ส่งข้อความให้เธอ เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย แล้วตอบข้อความทันที แม่ฉันนัดเพื่อนไว้จะไปทานข้าวแล้วเล่นไพ่นกกระจอกด้วยกัน ฉันมาเป็นเพื่อนแม่
ไม่นาน เขาส่งข้อความมาอีก ดูแลความปลอดภัยด้วยนะ
เป็นคำพูดทั่วๆไป ความห่วงใยไม่สามารถอธิบายได้ เซี่ยชีหรั่นมีความรู้สึกผูกพันกับคนคนนั้น ความรู้สึกนี้แตกต่างจากที่รู้สึกต่อโม่เสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุนทำให้เธอรู้สึกมีความมั่นคงสบายใจ แต่ไม่มีความหวานชื่นเช่นนี้ แค่เห็นคำเหล่านี้ก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมาก
ดูเหมือนความว่างเปล่าที่ไม่รู้จบ
อยากเจอเขา อยากเจอเขาทันที อยากกอดเขาไว้แน่ๆ อยากจูบเขาอย่างใกล้ชิด ความคิดที่แข็งแกร่งนี้หลอกหลอนจิตใจและความรู้สึก ไม่สามารถปัดออกไปได้
เย่เชินหลิน ฉันคิดถึงคุณจริงๆ ไม่ได้โกหกคุณ คุณก็คิดถึงฉันจริงๆหรือเปล่า ใช่แน่นอน ไม่เช่นนั้นคุณคงไม่ส่งข้อความถึงฉันหลอก
ไป๋จงเจี๋ยสังเกตแบบเงียบๆ รู้สึกถึงการแสดงออกของเธอ ดูเหมือนว่ากำลังมีความรัก
หรือว่าเธอมีคนรักแล้ว ไม่สนใจแล้ว ถึงแม้จะมีแล้ว เธอก็ไม่อยากพลาดโอกาสดีๆเช่นนี้ไป
ถึงจุดหมายแล้ว ไป๋จงเจี๋ยพาเซี่ยชีหรั่นขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นแปดของอพาร์ทเมนท์ ตึกแบบนี้ทำให้ไป๋จงเจี๋ยรู้สึกมีความสุขมาก ตึกสูงมาก ถ้าเธอคิดจะหนีก็คงยาก และเธอคงไม่มีความกล้าหาญพอที่จะโดดลงไป
ไป๋จงเจี๋ยกดออดสองสามครั้ง ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วจากภายใน เซี่ยชีหรั่นเห็นชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เป็นเก่อต้าลี่ที่เคยพบ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเย็นสันหลัง
คิดยังไงก็คิดไม่ออก แม่บุญธรรมที่เธอปฏิบัติอย่างสุดใจจะเอาเธอมาขาย
แต่ในเวลานี้เธอไม่มีเวลาที่จะมาเสียใจ จะออกจากที่นี่อย่างไรเป็นสิ่งที่เธอควรจะคิดในตอนนี้
“บ้านฉันยินดีต้อนรับ เซี่ยชีหรั่นคนสวย” สายตาโจรของเก่อต้าลี่มองไปทั่วร่างของเซี่ยชีหรั่นอย่างหิวโหย เธอหันหลังแล้วจะวิ่งหนี แต่ถูกเก่อต้าลี่ดึงไว้
ไป๋จงเจี๋ยก็ผลักเธอจากด้านหลัง ฉวยโอกาสตอนที่เซี่ยชีหรั่นกำลังดิ้นรน เธอหาจังหวะแย่งโทรศัพท์ของเธอมา
“แม่คะ พาหนูออกไป ไม่เช่นนั้นแม่จะต้องเสียใจ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเสียงดังกับไป๋จงเจี๋ย ข่มขู่เธอได้ผล
“แม่ครับไม่ต้องกลัว เรื่องจะใหญ่เท่าฟ้าแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำอะไรผมเก่อต้าลี่ได้ ท่านรออุ้มหลานได้เลย” เก่อต้าลี่พูดจบ ไม่พูดอะไรต่อ ดึงเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องนอน
ไป๋จงเจี๋ยก็ไม่รอช้า รีบออกไปทันที
อพาร์ตเมนต์นี้ใหญ่ที่สุดในใจกลางเมือง เซี่ยชีหรั่นตกใจเมื่อพบว่ายังมีเสียงสะท้อนอยู่ ในนี้ไม่น่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วย
เธอใจร้อนดุจดังไฟไหม้ แต่ก็ยังเข้าใจ อยากขัดขืน แต่ก็คงหนีออกไปไม่ได้ เธอต้องคิดหาวิธีเพื่อถ่วงเวลาไว้
แต่การถ่วงเวลาอาจจะไม่ได้ช่วยอะไร เย่เชินหลินอยู่ไกลขนาดนั้น จะช่วยเธอได้อย่างไร ตอนนี้โทรศัพท์ก็ไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอ เขาอยากติดต่อเธอ ก็คงจะติดต่อไม่ได้
สีหน้าเซี่ยชีหรั่นดูเหมือนกวางน้อยที่กำลังตกใจ ทำให้เก่อต้าลี่หลงใหลเป็นอย่างมาก อยากฉีกเสื้อผ้าเธอออกเร็วๆแล้วครอบครองทันที
เขาคิดเช่นนี้ และทำเช่นนี้ ดึงเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องรับแขก แล้วกดเธอลงบนโซฟาทันที
……
คืนนี้เย่เชินหลินมีงานเลี้ยง เขาไปกับหลินต้าฮุย ก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มอย่างเป็นทางการ เขาเหมือนไม่ตั้งใจ ถามหลินต้าฮุย “คุณเคยได้ยินชื่อเสียงของเก่อต้าลี่คนคนนี้ไหม”