สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 381 สาวใช้ตัวแสบ285

ตอนที่ 381 สาวใช้ตัวแสบ285
เหี้ย หมัดของเขากำแล้วกำอีก อีกเพียงนิดเดียวก็จะทับลงไปจูบเธอแล้ว
มือน้อยๆของเซี่ยชีหรั่นโอบหน้าเขาไว้ ใบหน้านั้นที่ทำให้เธอหลงใหลเขา ตอนนี้กำลังจ้องมองเธอด้วยท่าทางเย็นเยือก
ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นรอยยิ้มของเขา? เธอชอบมองรอยยิ้มของเขานะ
มือน้อยๆของเธออ่อนนุ่มบางเบา ท่าทางจริงใจบนใบหน้าน้อยๆของเธอเหมือนกำลังนวดหัวใจเขาให้เจ็บปวด ทำให้ใจของเขาแน่นแล้วแน่นอีก
เธอลูบใบหน้าของเขาอยู่ตลอด แล้วก็ไม่พูดอะไร
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? คิดจะยั่วยวนผม?” หลังจากที่ผลออกมาแล้ว เขาไม่อยากแตะต้องเธอ เขาไม่อยากแตะต้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำเป็นแค่เสแสร้ง
แต่ว่าการกระทำของเธอได้ทำให้เขาเกิดความเร่าร้อนอย่างผิดปกติแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่เขาสามารถกระทำได้ทุกเมื่อ เขาไม่จำเป็นต้องเก็บกดความต้องการของตัวเอง ดังนั้นหากเธอยังกล้าตอแยเขาอีก เขาจะกระทำให้เธอต้องจ่ายค่าตอบแทนที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่เกรงใจ
เซี่ยชีหรั่นรีบชักมือกลับ เธอไม่ได้หมายความแบบนั้น
“เปล่า ฉันแค่อยาก……” เธอพูดไม่ออก เธอไม่น่าคาดหวังให้เขาทำอะไรเธอไม่ใช่หรือ?
เย่เชินหลินล้มทับลงมา สายตาพราวเพ่งมองดวงตาเธอ ริมฝีปากเธอ
“คุณไม่อยาก ผมอยาก” น้ำเสียงแหบแห้งของเขายังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากก็บดทับริมฝีปากที่อ่อนนุ่มและมีกลิ่นเหล้าของเธอ
ปากกับปากจูบกันและกัน ใจของทั้งสองคนต่างก็แน่นอย่างประหลาด เหมือนเจ็บปวดจี๊ดๆ และเหมือนหวานอ่อนๆ เหมือนกับเมื่อกี้ตอนที่ดื่มเหล้าชั้นดี
เขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง ดูดริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากบางๆของเธอเหมือนโดนเขาดูดจนละเอียด เจ็บนิดๆ กลับทำให้ใจเธอรู้สึกดีกว่าปวดใจกับว่างเปล่า
จูบอย่างรุ่มร้อนสักพัก มือใหญ่ของเขาก็เริ่มล้วงหาจุดสูงตระหง่านของเธอ อย่างหมดความอดทน
เพียงแค่โดน ตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นก็ปรากฏภาพ ครั้งก่อนเขากับส้งหลิงหลิงพลิกกันไปมา ในใจทรมานอย่างที่สุด ขนาดดื่มเหล้าเข้าไปเยอะขนาดนี้แล้ว เธอก็ยังลืมไม่ลง ภาพนั้นที่ทำให้หัวใจเธอแตกสลาย
“ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา คุณขึ้นเตียงกับเธอแล้ว ฉันเห็นแล้ว ฉันไม่อยากแบบนั้นกับคุณ ฉันไม่เอา…..” เธอปฏิเสธอย่างสะลึมสะลือ ถึงแม้มือจะไม่มีแรง แต่ก็ปัดมือเขาด้วยจิตใต้สำนึก
“เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธหรือ?” เขาถามอย่างเย็นชา
หากเธอมีสติดีอยู่ เธอจะต้องฝืนใจตัวเอง บอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ แต่ตอนนี้เธอเมาแล้ว สติเลอะเลือน รู้เพียงว่าต้องพูดตามจิตใต้สำนึกของตน
“ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา คุณไม่สะอาด ฉันไม่เอา……” เธอก็ไม่รู้ว่าพูดพึมพำไปหลายรอบ เย่เชินหลินขมวดคิ้วมองดูเธอพักหนึ่ง ลุกขึ้น ไปอาบน้ำ
…………….
เช้าวันที่สอง เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเอง ปวดหัวมาก จิ่วจิ่วที่อยู่ข้างๆถามเธอว่า “คอแห้งไหม?”
เธอพยักหัว พูดขึ้นว่า “แห้ง”
“เมื่อคืนเกิดอะไรกันขึ้นหรือ? ฉันคิดว่าบนตัวเธอจะ….ดูเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น?” จิ่วจิ่วมาหาแต่เช้า เห็นเซี่ยชีหรั่นนอนอยู่ในห้องของตัวเอง และเย่เชินหลินก็ไปออกกำลังกายยามเช้าแล้ว เธอเศร้าสลดจริงๆ
รู้แบบนี้แต่แรกก็คงไม่ชักชวนเซี่ยชีหรั่นดื่มเหล้าแล้ว ดื่มจนตอนนี้ต้องมาปวดหัว อะไรก็ไม่เกิด ทรมานตัวเองเปล่าๆ
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นนั่ง มองดูตัวเอง ยังเป็นชุดที่ใส่ตอนดื่มเหล้า น่าจะไม่ได้เกิดอะไรขึ้นจริงๆ
เธอยังคงจำได้ลางๆ จำได้ว่าเย่เชินหลินอุ้มเธอไปยังห้องนอนของเขาแล้วนะ คนมักมากคนหนึ่งสามารถปล่อยเธอที่เมามายไปได้ หรือเขาเปลี่ยนรสนิยม หรือเขายังโกรธอยู่ ไม่อยากที่จะแตะต้องเธอแล้ว
แต่ว่าแบบนี้ก็ดี เธอไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นกับเธอ หลังจากที่เขากับส้งหลิงหลิงมีอะไรกันแล้ว ถึงแม้เธอจะรู้ว่าความคิดแบบนี้น่าขำ สถานะของเธอ เป็นเพียงแค่ผู้หญิงของเขา ขึ้นเตียงกับเขาเป็นสิ่งที่เธอควรทำ เขาเตือนเธอแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ยังไม่ทันรอให้เซี่ยชีหรั่นได้ตอบ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เบาๆ
“เชิญเข้ามา” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้น เธอนึกว่าเป็นพ่อบ้าน คิดไม่ถึงว่าเมื่อเธอพูดจบ ประตูก็ไม่เปิด
“ชีหรั่น ผมคือไห่ลี่หมิน ผมอยากเข้าไปคุยกับคุณ ไม่ทราบว่าสะดวกไหมครับ” นี่ยังเป็นรุ่งเช้า ไห่ลี่หมินไม่อยากบุกเข้าไป ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัดกับตื่นตกใจ
ความเอาใจใส่แบบนี้ ทำให้ในใจจิ่วจิ่วแอบชื่นชม แล้วก็พูดในใจอีกรอบว่า หากชีหรั่นลงเอยกับไห่ลี่หมิน จะต้องมีความสุขกว่าลงเอยกับคุณองค์ชายแน่
เซี่ยชีหรั่นลงจากเตียง สวมรองเท้า กลับเตียงให้เรียบร้อยหน่อย แล้วกลับมานั่งบนเตียง พูดขึ้นว่า “เชิญเข้ามา”
ไห่ลี่หมินบิดประตูเปิดเข้ามา จิ่วจิ่วรีบพูดว่า “ท่านทั้งสองคุยกันก่อน ฉันจะไปดูว่าอาหารเช้าของชีหรั่นเสร็จหรือยัง ถือโอกาสรินน้ำมาให้เธอด้วย”
“ไม่เป็นไร” เซี่ยชีหรั่นกับไห่ลี่หมินตอบออกมาพร้อมกัน
ไห่ลี่หมินก็ไม่ได้กลัวเย่เชินหลิน เพียงแต่ว่ารุ่งเช้าแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นยังเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน เขาไม่อยากพูดคุยกับเธอตามลำพัง อาจทำให้เธอต้องเดือดร้อนอย่างไม่จำเป็น
เซี่ยชีหรั่นนั่นกลัวเย่เชินหลินคนใจแคบ ดังนั้นจึงอยากให้จิ่วจิ่วอยู่ด้วย
จิ่วจิ่วจำต้องอยู่ด้วย พูดขึ้นว่า “งั้นพวกคุณคุย ฉันช่วยชีหรั่นจัดตู้เสื้อผ้า”
“เชิญคุณนั่ง” เซี่ยชีหรั่นพูดกับไห่ลี่หมิน เขานั่งลงตรงเก้าอี้ไม่ค่อยไกลจากเธอ
รู้ว่าเธอไม่อยากให้เขาอยู่ในห้องของเธอนาน เขาจึงพูดถามตรงเลยว่า
“ผมแค่อยากถามคุณ รู้จักคนที่ชื่อเชอเฮ่าไหม? เห็นฉิงฉิงพูดว่า เขากำลังตามหาคุณ”
“เชอเฮ่า? รู้จักสิรู้จัก” เมื่อจิ่วจิ่วได้ยินชื่อนี้ ก็กระโดดขึ้นมาเหมือนดั่งแมวโดนเหยียบหาง แล้วก็ไม่จัดเสื้อผ้าแล้ว วิ่งหลายก้าวมาตรงหน้าพวกเขา ถามไห่ลี่หมินอย่างใจร้อนว่า “คุณพูดอะไรนะ? เชอเฮ่าตามหาชีหรั่น? คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ฉันชอบ เขาจะต้องอยากตามหาฉันมากกว่า เฮ้อ คนเรานี่ก็นะ จะหาฉันแล้วทำไมจะต้องอ้อมไปอ้อมมา ตรงมาหาฉันเลยไม่ได้หรือ ยังต้องหาเซี่ยชีหรั่น จริงๆเลย”
ไห่ลี่หมินฟังจิ่วจิ่วพูดจนมึนงง มองเซี่ยชีหรั่นอย่างสงสัย
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้สึกว่าเชอเฮ่าจะมีเหตุผลอะไรมาตามหาเธอ เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย จะตามหาเธอได้ยังไง คงจะตามหาจิ่วจิ่วมากกว่าจริงๆ
เพราะว่าจิ่วจิ่วอยู่กับเธอ และเพราะจิ่วจิ่วเป็นเพียงสาวใช้ในบ้านตระกูลเย่ ดังนั้นเขาน่าจะไม่รู้จักเธอ เพียงแค่หาทางอ้อมมาหาเธอเซี่ยชีหรั่น
“ถ้าแบบนี้คนที่เชอเฮ่าตามหา จริงๆแล้วก็คือจิ่วจิ่ว ไม่ใช่เจ้า?” ไห่ลี่หมินถามเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่นยิ้มพยักหัว พูดขึ้นว่า “ฉันไม่เคยเห็นคนคนนี้ เขาก็คงแค่เคยได้ยินชื่อของฉัน อาจจะเป็นเพราะต้องการหาจิ่วจิ่วผ่านฉัน”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ได้ ผมทราบแล้ว”
เห็นไห่ลี่หมินลุกขึ้นเดินออกไปแล้ว เขาเดินไปจนถึงหน้าประตูแล้ว จิ่วจิ่ววิ่งตามมา ขอร้องเขาว่า “คุณจะต้องไปบอกเขา ว่าหากต้องการหาจิ่วจิ่ว จะมาตอนไหนก็ได้ ถึงแม้เขาจะน่าหมั่นไส้ ฉันก็ยังยินดีเป็นเพื่อนที่ดีกับเขา”
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ไห่ลี่หมินลอบสังเกตผู้หญิงที่ชื่อจิ่วจิ่วคนนี้ ลักยิ้มโตๆหนึ่งคู่ ในหัวมีแต่ความคิดแปลก พูดถึงคนที่ชื่อเชอเฮ่าคนนี้ ดูเหมือนเธอจะสนใจมาก แล้วก็อยากทำเป็นสำรวม ช่างน่ารักยิ่งนัก
“ยินดีเป็นเพื่อนกับเขา หรือยินดีเป็นแฟน?” ไห่ลี่หมินล้อเธอเล่น ใบหน้าจิ่วจิ่วแดงขึ้นมาทันที พูดอ้ำอึ้งว่า “ยังคิดว่าคุณไห่เป็นคนจริงจังน่านับถือ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ด้วย”
ไห่ลี่หมินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วพูดกับเธอว่า “แค่ล้อเล่นเองก็ไม่นับถือแล้วหรือ?”
“รุ่งเช้าขนาดนี้ คุณก็เดินผิดห้องแล้วหรือ?” จิ่วจิ่วยังไม่ทันพูดอะไร เย่เชินหลินที่ไปออกกำลังกายตอนเช้า ปรากฏตัวอยู่ที่ระเบียง พูดกับไห่ลี่หมินอย่างเยือกเย็น
“ไม่ได้เดินผิด ผมมาหาซีหรั่นถามธุระเรื่องหนึ่ง” ไห่ลี่หมินตอบอย่างไม่แยแส สีหน้าเย่เชินหลินยังคงมืดไม่น่ามอง
“คุณเลือกเวลา ถามธุระได้ดีจริงๆ”
ไห่ลี่หมินหัวเราะอย่างไม่สนใจ ถามเขาว่า “บ้านพวกคุณไม่มีบริการอาหารเช้าหรือ?”
“มี ทานเสร็จแล้วก็รีบกลับไปเลย อย่าไปสาย จะมีผลกระทบต่อการรายงานตัว”
เซี่ยชีหรั่นตั้งใจเอาอาหารเช้ามาทานที่ห้อง ที่จริงก็ไม่ถือว่าเธอตั้งใจ น่าจะพูดว่าเย่เชินหลินไม่ได้สั่งให้พ่อบ้านมาเรียกเธอไปร่วมทานที่โต๊ะ
หลังจากทานข้าวแล้ว เย่เชินหลินกับไห่ลี่หมินออกไปพร้อมกัน จิ่วจิ่วถูไม้ถูมืออยากที่จะออกไปหาเชอเฮ่า เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่ คงอยากที่จะเห็นเชอเฮ่าจนจะเป็นบ้านแล้ว
“ไปสิ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด
“ชีหรั่น เธอต้องสั่งให้ฉันทำอะไรสักอย่าง ฉันถึงจะออกไปได้ ไม่อย่างนั้น ฉันรับผิดชอบดูแลเธอ แล้วออกไปเองแบบนี้ไม่ดี หรือว่าเธอออกไปพร้อมกับฉัน?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดว่า “ฉันไม่ไป เธอไปเองเลย ไม่เป็นไร หากคุณชายเย่ถาม ฉันก็จะบอกว่าฉันอยากได้ผ้าพันคอสักผืน เธอออกไปช่วยฉันซื้อแล้ว”
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปดู แต่ตอนนี้เธอกับเย่เชินหลินในสถานการณ์แบบนี้ ออกไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังที่นี่อย่างสงบนี่แหละดีที่สุดแล้ว
คฤหาสน์หลังใหญ่โต ดูเหมือนจะเหลือเพียงเซี่ยชีหรั่นเพียงคนเดียว เธอหยิบหนังสือขึ้นมา นั่งลงบนชิงช้า ฤดูใบไม้ร่วงเริ่มเย็นลง ตอนนี้ใบไม้บนต้นไม้ล่วงมายิ่งเยอะ ดูแล้วเหมือนยิ่งเสียใจ
เธอไม่รู้ว่า วันเวลาที่เขาผลักดันชิงช้าให้เธอจะมีอีกไหม รู้ถึงรู้ว่าไม่ควรมีความคาดหวัง กลับคาดหวังอย่างไม่รู้ตัวอยู่บ่อยๆ
เธอถอนหายใจยาวๆ แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่า ตนเองกำลังคิดถึงผู้ชายที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายกับเธอคนนั้นอีกแล้ว เธอลุกขึ้น ค่อยๆเดินไปตามทางเส้นเล็กๆนั้นที่ปลูกดอกลาเวนเดอร์ไว้
……………
โม่เสี่ยวจุนตั้งใจว่าจะไปเฝ้าไห่ฉิงฉิงทุกคืน เฝ้าจนกว่าเธอจะยอมบอกข่าวของเซี่ยชีหรั่น
เขากลับมายังร้านเฟ่ยจื่อเถิงอีกครั้ง รู้ว่าเขาต้องการเขา เขาเองก็ต้องการมีชีวิตอยู่ จึงกลับมา
คิดไม่ถึงว่ากลับมาวันแรก ตอนที่กำลังจัดการขนทองตัวนั้น จิ่วจิ่วก็มา
เขาต่อต้านผู้หญิงที่ตามจีบผู้ชายอย่างหน้าด้านหน้าเป็นที่สุด เธอเข้าประตูมา เขาวางงานในมือ หันตัวเดินจากไปเลย
คิดไม่ถึงว่าจิ่วจิ่วจะมาขวางอยู่ตรงหน้าเขา ยิ้มพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าคุณกำลังตามหาฉัน คุณหลบทำไม จะหาคนอื่น กลับหลบคนอื่น ฉันว่าเป็นคนที่มีสองบุคลิกหรือเปล่า?”
ใครตามหาเธอ?
สีหน้าโม่เสี่ยวจุนมืดมิด ไม่แม้แต่จะมองเธอ หันหลังแล้วเดินไปเลย
จิ่วจิ่วรู้สึกประหลาดใจจริงๆ แล้วก็วิ่งไปดักตรงหน้าเขา มือเท้าเอว ถามอย่างโมโหว่า “คุณหมายความว่ายัง ครั้งนี้ไม่ใช่ฉันมาตามตอแยคุณนะ เป็นคุณเองที่ตามหาฉันก่อน ฉันไม่อยากให้คุณรู้สึกว่า ฉันไม่สนใจคุณถึงมา ฉันมาแล้ว คุณกลับหลบหน้า คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?”