สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่380สาวใช้ตัวแสบ284

ตอนที่380สาวใช้ตัวแสบ284
เธอก็ได้แต่คิดอยู่แบบนี้ รออยู่แบบนี้
เวลาพระอาทิตย์ตกดิน เซี่ยชีหรั่นกับจิ่วจิ่วพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยในห้องนอน ได้ยินพ่อบ้านกำลังออกคำสั่งอยู่: “รวมตัว คุณเย่จะกลับมาแล้ว!”
“ชีหรั่น ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่นานเขาก็กลับมาแล้ว! ฉันไปรับแล้วนะ เธอจะไปไหม”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว ตั้งแต่ที่ส้งหลิงหลิงกลับมาครั้งก่อน เธอขึ้นไปรับอย่างโง่ๆ โดยการประชดเยาะเย้ยเต็มๆ เธอไม่กล้าไปอีกแล้วจริงๆ
ไม่นานเซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินเสียงทักทายที่พร้อมกันตรงประตูตึกหลักอยู่ในห้องนอน
“สวัสดีค่ะคุณเย่! สวัสดีค่ะคุณไห่!”
ไห่ลี่หมินมาแล้ว?
เซี่ยชีหรั่นพูดไม่ออกว่าอารมณ์ของตัวเองเป็นยังไงบ้าง พูดจากใจนิ่งแล้ว กับไห่ลี่หมินคนนี้เธอไม่ใช่แค่ขอบคุณ ยังรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่แย่อีกด้วย แต่เขาอยู่ที่นี่ มีหลายครั้งที่ทำให้ระหว่างเย่เชินหลินกับเธอไม่มีความสุขกัน ดังนั้นเธอกลับไม่อยากเจอเขา แต่วันนี้แปลกมากที่เย่เชินหลินพาเขากลับมา
นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีมั้ง มันสามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าเขาไม่ได้สงสัยเธออย่างเมื่อก่อนแล้วใช่ไหม
“ชีหรั่น คุณเย่ให้ฉันมาเชิญคุณไปทานข้าวเย็นกันครับ” เสียงของพ่อบ้านดังมาจากข้างนอกประตู เซี่ยชีหรั่นตอบกลับว่ารู้แล้ว ขอบคุณเขา
เธอมองดูการแต่งตัวของตัวเอง กลัวเย่เชินหลินจะพูดว่าเธอมีใจจะอ่อยไห่ลี่หมิน ดังนั้นก็ได้เปลี่ยนกระโปรงที่เรียบร้อยกว่านี้ แล้วจึงออกไปที่ห้องทานข้าวหลัก
คือเธอระมัดระวังตัวจนเคยชินแล้ว ขนาดความเร็วของการเดินยังต้องนับเลย ถ้าเร็ว กลัวเขาจะคิดว่าเธออยากจะรีบไปพบไห่ลี่หมิน ถ้าช้า ก็กลัวสองคนนั้นรอเธออยู่
ตอนที่เธอมาถึงพวกเขาก็นั่งลงเรียบร้อยแล้ว ซึ่งผู้ชายสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน
ตอนที่เธอไปคือไห่ลี่หมินอยู่ตรงหน้าเธอ ส่วนเย่เชินหลินหันหลังให้กับเธออยู่
เมื่อสายตาของไห่ลี่หมินส่องไปที่ใบหน้าของเธอ คิ้วของเย่เชินหลินขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว รู้สึกว่าช่วงนี้ที่ไม่ได้เจอเซี่ยชีหรั่น เหมือนเธอจะผอมลงกว่าเดิมเยอะมาก
ถ้ายังเป็นแบบนี้อีก เขาก็จะหาวิธีพาเธอไปจากเขาจริงๆ แล้ว ไอ้เย่เชินหลินนี่นะ ก็ไม่รู้จักรักษาผู้หญิงจริงๆ เลย
เย่เชินหลินเคลียร์ลำคอ มองไห่ลี่หมินอย่างไม่พอใจ ถามเขาเสียงเบาว่า: “แกจะไปเป็นประธาน ตาคู่นี้สงสัยไม่เอาละมั้ง”
ยังดีที่เขาเพิ่งพูดจบเซี่ยชีหรั่นจึงนั่งลงข้างๆ เขา
ตัวเธอมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อย่างหนึ่ง ไม่แรง แต่พอนั่งลงข้างๆ เขา ก็ทำให้ไฟในใจของเขาดับลงบ้างอย่างอัตโนมัติแล้ว
“ชีหรั่น” เหมือนไห่ลี่หมินจะไม่กลัวตายอย่างนั้น ยังมีการยิ้มทักทายให้เธออยู่
เซี่ยชีหรั่นก็ยิ้มให้และเรียกอย่างเคารพคำหนึ่ง: “คุณไห่”
“ทานข้าวเหอะ!” เย่เชินหลินขมวดคิ้วขึ้น
เขาพูดจบ สาวใช้ที่รับผิดชอบการดูแลของแต่ละคนก็ได้เดินขึ้นมา จิ่วจิ่วยังคงยืนอยู่ข้างหลังเซี่ยชีหรั่นเหมือนเดิม ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไห่ลี่หมินกับเย่เชินหลินเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่
จิ่วจิ่วเห็นไห่ลี่หมินมา ไม่ต้องพูดถึงว่าดีใจแค่ไหนแล้ว เธอก็ไม่คิดอย่างอื่น แค่หวังว่าจะได้กระตุ้นเย่เชินหลินหน่อย ทำให้เย่เชินหลินรู้จักรักษาเซี่ยชีหรั่นให้มากกว่านี้
“คุณไห่ คุณเย่ พวกคุณจะดื่มเหล้าใช่ไหมคะ วันนี้ตอนที่ฉันคุยกับชีหรั่น เธอยังบอกว่าเธอพอดื่มได้นิดหน่อยอยู่เลย” อยู่ๆ จิ่วจิ่วก็เอ่ยปากพูดขึ้น จากนั้นก็มองไปที่ไห่ลี่หมินทันที พยายามกะพริบตาสุดแรง
เซี่ยชีหรั่นก็รู้ดีว่ายัยนี่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอไม่อยากมีอะไรกันกับเย่เชินหลินด้วยการดื่มเหล้า
เธอเพิ่งจะปฏิเสธ จิ่วจิ่วก็เอาไวน์ที่อยู่บนโต๊ะซึ่งเปิดเรียบร้อยแล้วเทให้เซี่ยชีหรั่น ไม่ใช่แค่เทให้เซี่ยชีหรั่นคนเดียว เธอยังขยันเทให้เย่เชินหลินอีกด้วย
สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังไห่ลี่หมินเพิ่งมาใหม่ ในใจคิดว่าทำตามจิ่วจิ่วไม่มีผิดแน่นอน ดูสถานะของเธอที่ไม่ใช่เจ้าของและไม่ใช่คนใช้ในวิลล่าแห่งนี้ก็รู้แล้วว่าทำเหมือนเธอไม่มีผิดแน่นอน
เย่เชินหลินก็ไม่ห้ามเซี่ยชีหรั่น ขนาดมองยังไม่มองเธอเลย เหมือนกับว่าเธอจะดื่มหรือไม่ดื่มก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักนิดเลยอย่างนั้น
ไห่ลี่หมินมองดูเซี่ยชีหรั่น รู้ว่าเธอไม่อยากดื่ม ก็พูดเรียบๆ ว่า: “ดูหรั่นหรั่นก็รู้ว่าเป็นคนดื่มเหล้าไม่เป็น งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกนะ”
ในใจจิ่วจิ่วชูนิ้วโป้งขึ้นมา พูดต่อทันที
“คุณไห่นี่สุภาพบุรุษจริงๆ ดูแลคนได้ ถ้าใครได้เป็นคุณนายไห่นะ ก็…”
“วันนี้แกไม่พูดมากเกินไปหน่อยเหรอ” เย่เชินหลินพูดกับจิ่วจิ่วอย่างเย็นชา
จิ่วจิ่วเดาออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะตำหนิตัวเอง ก็เฉยๆ แค่หัวเราะโง่ๆ “คุณเย่พูดแบบนี้ก็เหมือนจะจริงเนาะ ฉันพูดมากเกินไปแล้ว พวกคุณเชิญทานเลยค่ะ เชิญค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้แตะไวน์นั้นเลย เมื่อเย่เชินหลินยกแก้วขึ้น เหมือนกำลังจะตั้งใจแกล้งใครสักคน บอกกับเซี่ยชีหรั่นว่า: “คุณไห่นานๆ มาที และเขาก็จะเลื่อนตำแหน่งไปที่หลินเจียงแล้ว เรื่องดีแบบนี้ เธอก็ดื่มหน่อยเพื่อยินดีกับเขาด้วยสิ”
“ได้!” เซี่ยชีหรั่นพูดแค่คำเดียวอย่างเชื่อฟัง ก็ยกแก้วขึ้นกับเย่เชินหลินด้วยกัน ยินดีให้กับไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินก็ไม่อยากทำให้เซี่ยชีหรั่นต้องลำบากใจ แต่ตอนนี้เขายิ่งเข้าใจแล้วว่า สำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้วเขาไม่มีประโยชน์อะไรเลย แต่นี่ก็เป็นแค่ชั่วคราวเองแหละ เขาเชื่อว่านิสัยของเย่เชินหลินไม่ได้มีใจให้เธอนานมากหรอก ยังเป็นประโยคนั้นเหมือนเดิม ชีวิตนี้ยาวนานมาก เขาไม่เชื่อว่าเขาจะไม่มีโอกาสเลยแม้แต่สักครั้ง
เซี่ยชีหรั่นไม่ค่อยได้ดื่มเหล้าอะไรเลย พูดได้ว่าคือดื่มไม่เป็นเลย พอดื่มเข้าไปครึ่งแก้ว หน้าของเธอก็แดงจนราวกับกุ้งที่ต้มสุกแล้วอย่างนั้น
ตอนไห่ลี่หมินจะชนแก้วกับสองคนอีกครั้ง เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นยกแก้วขึ้นอีกครั้งอย่างเชื่อฟัง เตือนอย่างไม่หนาวไม่ร้อน: “ไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเอง”
กดดันอารมณ์มาหลายวัน เซี่ยชีหรั่นดื่มไวน์เข้าไปแค่นิดหน่อยก็รู้สึกหัวมึนและหนักมาก เหมือนจะลอยขึ้นมาแล้ว เธอเพิ่งรู้ว่าทำไมมีคนมากมายชอบใช้เหล้าดับทุกข์ เธอยิ้มให้กับเย่เชินหลินและพูดว่า: “คุณเย่ ฉันรู้สึกยังดีอยู่ ไม่ได้บังคับตัวเอง”
พูดจบ เธอก็เงยหัวขึ้นดื่มหมดแก้วในครั้งเดียว หลังจากที่ดื่มลงไปหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก
“ไม่ต้องดื่มแล้วหรั่นหรั่น หน้าเธอแดงมากเลยนะ” ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอ เย่เชินหลินขมวดคิ้วเข้มกว่าเดิม
“เอาอาหารหลักให้เธอทานเสร็จแล้วก็พาเธอไปพักเลย!” เย่เชินหลินสั่งจิ่วจิ่ว
“ค่ะ คุณเย่” จิ่วจิ่วตอบกลับ
เหมือนเซี่ยชีหรั่นจะไม่เคยขัดคำสั่งของเย่เชินหลินมาก่อนเลย ไม่รู้ว่าวันเธอเป็นอะไร ก็คือไม่อยากทำตามคำพูดของเขา
เธอหันหน้าไปดูเย่เชินหลิน เขาก็ดื่มไวน์เหมือนกัน แต่สีหน้าของเขาก็ยังเหมือนเดิม ดูไม่ออกเลยว่าเคยกินไวน์มา
การเปรียบเทียบสีหน้าของสองคนก็คล้ายกับในใจ เธอสะบักสะบอม เขาสง่า เธอหวังจะเจอเขา วินาทีที่เธอเห็นเขาใจก็เต้นตึกตักๆ ส่วนเขาแค่มองยังไม่มองเธอเลย เขาทนได้
“คุณเย่ ก็คุณเป็นคนพูดนิ เรื่องดีของคุณไห่ ให้ฉันดื่มตามด้วย เมื่อกี้ดื่มแค่แก้วเดียว ถือว่าไม่มีความจริงใจใช่ไหม จิ่วจิ่ว เทให้ฉันอีกหนึ่งแก้วได้ไหม ฉันยังอยากจะชนแก้วกับคุณไห่สองคนอยู่เลย เขาช่วยฉันมากมาย ฉันยังไม่เคยขอบคุณเขาอย่างเป็นทางการสักครั้งเลย ฉันสบายใจไม่ได้”
คราวนี้จิ่วจิ่วเร็วมาก ไม่รอเย่เชินหลินแสดงอะไรออกมา ก็เข้ามาเทให้เซี่ยชีหรั่นหนึ่งแก้ว
ก็เธอทนเห็นกับคู่นี้ไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่ใจเธอมีฉัน ใจฉันมีเธอ แต่ยังจะควบคุมตัวเองไว้อย่างใจเย็น เธอคิดว่าถ้าคืนนี้เซี่ยชีหรั่นดื่มเยอะหน่อย ไม่แน่ความสัมพันธ์ของสองคนก็อาจจะเปลี่ยนแปลงได้
จนตอนหลังเย่เชินหลินเกือบจะแย่งแก้วของเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว เธอก็ยังพยายามอยู่ หาเหตุผลต่างๆ เพื่อที่จะดื่ม
ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอยังชนแก้วกับเขาด้วย
“คุณเย่ ชนแก้ว” เธอก็ไม่บอกเหตุผล พูดจบก็ดื่มเข้าไปเลย
เย่เชินหลินจ้องหน้าแดงๆ ของเธอ ตอนเธอพูดก็ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่แล้ว แต่ใบหน้ามึนเมาของเธอสวยจนน่าอัศจรรย์มาก
เขายกแก้วขึ้นอย่างไร้คำพูด ยังคงจ้องมองแต่ใบหน้าของเธอ ดื่มไวน์ในแก้วหมด
ไห่ลี่หมินเห็นสองคนเธอมองฉัน ฉันมองเธอ หน้าทั้งสองคนกำลังกดดันและมุ่งหวังอยู่ เขาอิจฉาจนพูดไม่ออกจริงๆ
ถ้าเซี่ยชีหรั่นสามารถมองเขาด้วยสายตาแบบนี้แค่แวบเดียว แล้วจะให้เขาทำอะไรเขาก็ยอมหมด
อันที่จริงครั้งนี้ที่มาเขากะว่าจะถามเซี่ยชีหรั่นว่ารู้จักเชอเฮ่าไหม เธอดื่มจนสภาพแบบนั้น เย่เชินหลินไม่มีทางให้เขามีโอกาสคุยกับเธอสองต่อสองหรอก
พรุ่งนี้เขาจะหาเหตุผลมาอีกก็ยากกว่าเดิมแล้ว เขาก็เลยดื่มอย่างตามใจตัวเอง รู้ว่าเขาดื่มมากเย่เชินหลินต้องให้เขาอยู่ที่นี่แน่นอน
จากนั้นไห่ลี่หมินกับเซี่ยชีหรั่นหาเหตุผลต่างๆ นาๆ ให้ตัวเองได้ดื่มไวน์ เย่เชินหลินก็แค่ตั้งตาดูอย่างเดียว
สุดท้ายไห่ลี่หมินล้มลงไปบนโต๊ะอย่างสมใจ แน่นอนว่าถ้าเขาอยากไปก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
“จัดห้องให้เขาอยู่ห้องหนึ่ง” เย่เชินหลินสั่งพ่อบ้าน จากนั้นก็ออกคำสั่งจิ่วจิ่วต่อ: “พาเซี่ยชีหรั่นกลับไปห้องนอน”
“ค่ะ คุณเย่ พาเธอกลับห้องตัวเองใช่ไหม” จิ่วจิ่วจงใจจะถามแบบนี้
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว กวาดสายตามองหมาป่าที่มีความอดทนตัวนั้นเหมือนจะ“เมา”แล้ว ออกคำสั่งอย่างเย็นชาว่า: “ห้องฉัน!”
จิ่วจิ่วแลบลิ้นออก ในใจคิดว่า ก็รู้อยู่ว่าต้องพาไปห้องคุณ สงสัยคุณจะกลัวคนอื่นมาฉวยโอกาสมั้ง
เซี่ยชีหรั่นโตมาขนาดนี้ก็ไม่เคยกินเหล้าแบบนี้มาก่อน ขาอ่อนแรงทั้งคู่ เกือบจะเดินไม่ไว้แล้ว
เย่เชินหลินเดินอยู่ข้างหลังผู้หญิงสองคนที่เซไปเซมา ยิ่งดูก็ยิ่งโกรธ สุดท้ายก็ได้เดินขึ้นไปด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไรสักคำ ก็ก้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมา ก้าวเท้ายาวกลับไปห้อง
ในใจของจิ่วจิ่วกำลังคิดอยู่ว่า วันพรุ่งนี้เพื่อนเซี่ยต้องมีตราประทับสีม่วงเต็มทั้งตัวแน่เลย คาดว่าจะลงจากเตียงไม่ได้แล้ว
เย่เชินหลินสีหน้าเย็นชาวางเซี่ยชีหรั่นลงบนเตียง แรงนั้นไม่ถือว่าอ่อนโยน วางเสร็จก็ไม่มองเธอ หันหลังก็จะเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นกลับยื่นมือจับเขาไว้ พูดเสียงต่ำว่า: “เย่เชินหลิน คุณอย่าไปได้ไหม”
“ทำไม ดื่มจนสภาพเละแบบนี้ ไม่นอนดีๆ ยังจะทำอะไรอีก” เย่เชินหลินนั่งที่หัวเตียง ถามอย่างอารมณ์เสีย
“ฉัน ฉันอยากทำอะไรหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ในใจฉันอึดอัดมากเลย” เซี่ยชีหรั่นพูดอยู่น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ร้องไห้อะไร” น้ำเสียงของเย่เชินหลินแย่ลงกว่าเดิม
“ฉัน! ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ ฉันไม่อยากเห็นคุณโกรธ ฉันหวังว่าจะได้เห็นคุณ เห็นคุณทุกวิทุกนาที คุณหัวเราะฉันเลย หัวเราะฉันสิ ฉัน…” เซี่ยชีหรั่นกิ่วปาก ร้องไห้หนักกว่าเดิม