สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 383 สาวใช้ตัวแสบ287

ตอนที่ 383 สาวใช้ตัวแสบ287
“เสี่ยว เสี่ยวจุน?” เธอถามอย่างติดอ่าง
“ผมเอง ชีหรั่น ผมคือเสี่ยวจุน โม่เสี่ยวจุน” ในน้ำเสียงโม่เสี่ยวจุนมีความอดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้น น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไหลลงอย่างไม่สามารถระงับได้
เธอจับมือถือไว้แน่น ยังคงไม่อยากเชื่อว่าเสียงคำพูดที่เธอได้ยิน เธอถามอย่างสะอึกสะอื้นอีกว่า “เสี่ยวจุน เป็นคุณจริงหรือ? คุณยังมีชีวิตอยู่จริงๆหรือ? คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม? คุณยังมีชีวิตอยู่ คุณยังมีชีวิตอยู่” ทุกคำ ทุกประโยค ตอนที่เธอพูดในใจเจ็บปวดจนแทบแตกสลาย แล้วก็เหมือนดีใจจนจะเป็นบ้า
ชั่วชีวิตในชาตินี้ คงจะไม่มีวันไหนที่จะทำให้เธอยินดีได้ขนาดนี้อีก
เธอเดาว่าเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ แต่นั่นก็เป็นแค่การคาดเดา ตอนนี้เธอได้ยินแล้วอย่างชัดเจน เป็นเสียงของเขา เธอจะไม่ตื่นเต้นดีใจได้อย่างไร เธอจะสงบได้อย่างไร?
สามารถรับรู้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของเธอได้ โม่เสี่ยวจุนเจ็บปวดใจแทนเธอมาก เขาด่าตัวเองเป็นพันครั้งหมื่นครั้ง ตอนนั้นไม่ว่ายังไงก็ควรที่จะทำให้เซี่ยชีหรั่นรับรู้เป็นอันดับแรก ว่าเขายังมีชีวิตอยู่
เขาน่าจะตายไปแล้วจริงๆ ตายแล้วเขาก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเธอ อย่างรู้สึกผิดแบบนี้
เขาพูดประโยคที่ว่า เขายังมีชีวิตอยู่ เพื่อเธอจะได้สบายใจ ที่จริงเขาไม่มีหน้าพูดคำพวกนี้ออกมาเลย
เขายังมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่บอกเธอ เขาไม่สมควรนี่ มีเหตุผลมากมายแค่ไหนก็ไม่สมควร
“ชีหรั่น ผมไม่เป็นไร ผมสบายดี ยังไม่ตาย และก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ คนที่ตาย คือหลิวชิงซาน”
“หลิวชิงซาน? หลิวชิงซานที่ขี้มูกโป่ง? เป็นเขาได้ยังไง? เขาพบกับญาติตัวเองแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเราไม่ได้ติดต่อกันแล้วไม่ใช่หรือ? คุณไปเจอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเขาโดนเผาตายอยู่ในนั้นได้ยังไง?” เซี่ยชีหรั่นถามคำถามมากมายอย่างไม่หยุดหายใจ ถึงแม้เธอจะไม่สนิทกับหลิวชิงซานคนนั้นเหมือนโม่เสี่ยวจุน อย่างน้อยก็เป็นคนที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน ดังนั้นเมื่อได้ยินข่าวการตายของเขา ในใจเธอก็รู้สึกไม่ดี
“ใช่ พวกนี้ไว้วันหลัง มีโอกาสแล้วผมค่อยเล่าให้คุณฟัง ชีหรั่น ผมแค่อยากรู้ว่า คุณสบายดีไหม ทำไมคุณถึงโง่แบบนี้ ทำไมต้องไปแก้แค้นให้ผม โดยการเสียสละตัวเองแบบนั้น? ตอนนี้คุณยังสามารถถอนตัวได้ไหม?”
ที่เขาถามแบบนี้ เพราะรู้จักเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างดี สิ่งที่เขารับปากแล้วก็จะต้องทำให้ได้ ตอนนั้นเธอไม่รู้ข่าวการตายของเขา คิดว่าเพื่อแก้แค้นให้เขา จึงรับปากเป็นคู่นอนของคนอื่นนานแค่ไหน ถึงแม้ตอนนี้เธอจะรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่คำสัญญาที่เธอได้รับปากไว้แล้ว เธอจะไม่มีทางผิดสัญญา
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างที่สุด น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
“ไม่ได้ เสี่ยวจุน ฉันไปจากที่นี่ไม่ได้แล้ว ฉันเคยรับปากเขาแล้ว หากเขาช่วยแก้แค้นให้คุณได้ ฉันก็จะเป็นผู้หญิงของเขา ฉันขอโทษ เราตกลงกันว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ตกลงกันว่า ฉันจะเป็นภรรยาของคุณ แต่ตอนนี้ฉัน…… ตอนนี้ฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว ฉัน ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณอีกแล้ว ฉันขอโทษ เสี่ยวจุน คุณอภัยให้ฉันนะ”
เซี่ยชีหรั่นพูดคำพูดพวกนี้ออกมา น้ำเสียงแทบไม่เป็นคำ ร้องไห้จนหักห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว
หัวใจเธอเหมือนโดนผ่าออกเป็นสองชิ้น ครึ่งหนึ่งให้โม่เสี่ยวจุน อีกครึ่งหนึ่งให้เย่เชินหลิน ต่อให้เธอไม่มีทางเลือกมากมายแค่ไหน มีเหตุผลมากมายแค่ไหน เธอก็ไม่ควรลืมเสี่ยวจุน ไม่ควรทรยศคำมั่นสัญญาระหว่างทั้งสอง แต่เธอก็ทรยศแล้ว เธอหลงรักผู้ชายอีกคนอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เธอทรยศเสี่ยวจุนที่ดูแลเธอมาตั้งยี่สิบกว่าปี
ตอนที่เธอรู้ว่าเขาเป็นศพไปแล้วไม่นาน เธอก็หลงรักคนอื่นไปแล้ว
ตอนนี้ถึงแม้จะได้คุยกับโม่เสี่ยวจุนผ่านทางโทรศัพท์ เธอยังรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าแบบนั้น เธอละอายใจ โทษตัวเอง
ร่างกายเธอมอบให้เย่เชินหลิน เธอยังสามารถให้อภัยตัวเองได้ แต่ใจเธอก็ให้เขาไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่กล้าเผชิญหน้า และไม่มีหนทางที่จะบอกเสี่ยวจุน
“ชีหรั่น คุณอย่าคิดแบบนั้น คนที่สมควรขอโทษคือผม คนที่ควรขอให้อภัยก็เป็นผม หากผมทำให้คุณรู้ตั้งแต่แรกว่าผมยังไม่ตาย คุณก็จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้ ผมไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเหตุผลที่จะโทษว่าคุณหักหลังผม ที่สำคัญคุณแบบนี้ลงไปก็เพื่อผม คุณบอกผมมา ผมจะต้องทำยังไงถึงจะช่วยให้คุณเป็นทุกข์น้อยกว่านี้ คุณบอกผมมา ผมยอม…… ”
เซี่ยชีหรั่นร้องไห้จนพูดไม่ออกอีกครั้ง เธอเพียงคิดถึงว่าเสี่ยวจุนที่เธอสนิทที่สุดยังไม่ตาย ตอนนี้เธอยังสามารถได้ยินเสียงของเขา ไม่ว่าเขากำลังพูดอะไร เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นที่สุด
แต่ว่าเธอได้ยินเพียงเสียงของเขาเท่านั้น ไม่ได้เห็นเขากับตา ทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นแค่ความฝัน
“เสี่ยงจุน เราไม่พูดพวกนั้น ฉันอยากพบคุณ อยากเห็นคุณกับตาตัวเอง คุณอยู่ที่ไหน? ฉันอยากเจอคุณ”
เซี่ยชีหรั่นยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงกิ่งใบดอกไม้สีม่วงแดงหักอยู่ข้างหลัง เธอหันไปมอง เห็นเย่เชินหลินกำลังเพ่งมองเธออย่างเยือกเย็น
หน้าของเย่เชินหลินเป็นเหมือนดั่งเมฆมืดครึ้มของท้องฟ้า กำลังเพ่งมองเซี่ยชีหรั่นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เหมือนจะกัดกินเธอทั้งเป็น
ผู้หญิงเจ้ากรรม
เธอบอกว่า ต่อให้หาเจอโม่เสี่ยวจุน เธอก็จะอยู่ข้างกายเขาอย่างสงบเสงี่ยมไปตลอดชีวิตไม่ใช่หรือ?
เมื่อกี้เธอพูดว่าอยากเจอเขาอย่างตื่นเต้นขนาดนั้น หมายความว่ายังไง?
“เสี่ยวจุน เราไม่พูดพวกนั้น ฉันอยากพบคุณ อยากเห็นคุณกับตาตัวเอง คุณอยู่ที่ไหน? ฉันอยากเจอคุณ”
คำพูดที่ร้อนรนของเธอ เหมือนยังดังก้องอยู่ในหูของเขา เธอพูดว่าเธออยากเจอเขาจริงๆอยากเห็นเขากับตาตัวเอง อยากเจอเขา วนเวียนอยู่แบบนั้น ดูสิเธอตื่นเต้นมากแค่ไหน รอคอยมากแค่ไหน
มือของเย่เชินหลินออกแรงเพิ่มขึ้นอีก กิ่งต้นดอกไม้สีม่วงแดงในมือโดนเขาบีบละเอียดส่งเสียงดัง
“เย่ คุณเย่” เซี่ยชีหรั่นได้สติจากที่ตะลึงตกใจ สิ่งแรกที่รู้สึกก็คือกลัว ท่าทีเขาน่ากลัวมาก แต่เธอก็คิดขึ้นมาได้ว่า คนที่เธออยากเจอเป็นน้องชายของเขา เธอจึงรวบรวมความกล้า พูดกับเขาว่า “เป็นโม่เสี่ยวจุน ฉันหาเขาเจอแล้ว เราไปหาเขาตอนนี้ ดีไหม?”
“ตอนนี้ คุณควรรู้ว่าใครคือผู้ชายของคุณ” เย่เชินหลินกดฟันพูดจนจบ ก้าวมาข้างหน้า ก้มลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา ก้าวยาวๆเดินกลับไป
ในมือเซี่ยชีหรั่นยังจับมือถือไว้ ยังไม่ได้วางสาย โม่เสี่ยวจุนได้ยินเสียงพูดของพวกเขาอย่างชัดเจน
เขาทั้งโกรธทั้งร้อนรน ตะโกนถามเซี่ยชีหรั่นว่า “ชีหรั่น คุณยังโอเคไหม?”
เซี่ยชีหรั่นไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะพูดแบบนี้ แต่ว่าเขาพูดแบบนี้ ทำแบบนี้ สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องปกติมาก เขาโกรธแล้ว แล้วก็จะลงโทษเธอ
เมื่อเธอได้ยินโม่เสี่ยวจุนถามเธอ เธอถึงตกใจและเพิ่งรู้ว่ายังไม่ได้วางสาย โม่เสี่ยวจุนจะต้องเป็นห่วงเธอแน่
เธอจึงรีบพูดตอบเขาไปว่า “ฉันไม่เป็นไรเสี่ยงจุน แค่นี้ก่อนนะ ฉันวางสายก่อน” พูดเสร็จ เธอก็รีบกดวางสายอย่างร้อนรน
ทำพวกนี้เสร็จแล้ว เธอค่อยมองหน้าเย่เชินหลินที่ยิ่งอึมครึมนั้น แล้วค่อยพูดว่า “คุณอย่าเป็นแบบนี้ดีไหม? เขาเป็นน้องชายของคุณจริงๆ ฉันไม่ได้โกหกคุณ ในที่สุดก็หาเขาเจอแล้ว คุณไม่ตื่นเต้นดีใจที่จะได้เห็นเขาหรือ? ฉันเป็นผู้หญิงของคุณ ฉันรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงของคุณ เราไม่รีบร้อนแบบนั้น ยังไงฉันก็เป็นของคุณ”
“อยากเจอเขาขนาดนั้นเลยหรือ?” หัวใจของเย่เชินหลินเจ็บปวดจนเหมือนมีเลือดไหล
ยังไงเธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงของเขา เธอกลับแสดงอาการต่อหน้าเขา ว่าอยากรีบไปเจอผู้ชายอีกคนอย่างไม่ปิดบัง จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร?
“ฉัน….” เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ ยังอยากพูดอะไรอีก แต่เมื่อเห็นความเจ็บปวดบนคิ้วของเขาแล้ว เธอจึงเก็บคำพูดพวกนั้นไว้
อาจจะเป็นเพราะเธอรีบร้อนเกินไป ได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวจุน รู้ว่าเขายังไม่ตาย ดังนั้นเธอคิดได้เป็นอันดับแรกก็คืออยากเห็นเขากับตา
เธอรู้ว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายของเขา เขาอาจจะยังไม่เชื่อ ดังนั้นสิ่งที่เขาสนใจมากกว่า อาจจะเป็นเพราะในใจเธอกำลังคิดถึงใคร
เย่เชินหลินเม้นริมฝีปาก ไม่พูดอะไรสักคำ อุ้มเธอแล้วก้าวเดินไปยังคฤหาสน์หลักอย่างรวดเร็ว
“คุณอย่าโกรธเลย ดีไหม? ฉันไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น ฉันแค่เพิ่งแน่ใจว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ก็เลยตื่นเต้นตกใจไปหน่อย ไม่ใช่เป็นเพราะฉันคิดถึงเขา ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นอยากที่จะอธิบายให้เย่เชินหลินฟัง กลับพบว่ายิ่งอธิบายก็ยิ่งวุ่นวาย
เธอทำไมกลายเป็นโง่แบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เขาไม่ฟังเลยว่าเธอกำลังพูดอะไร ปั้นหน้าเย็นชาเดินเข้าห้องโถง พ่อบ้านเห็นลักษณะท่าทางแบบนี้ของเย่เชินหลิน ก็รีบเดินไปก่อน เพื่อเปิดประตูห้องนอนให้เย่เชินหลิน หลังจากพวกเขาเข้าไปแล้ว เขาก็ปิดประตูให้อย่างเคารพ
คุณเย่ คุณอย่าทารุณกับเธอเลย ต่อไปคุณจะเสียใจ เขาพูดในใจ เสียดายที่คำพูดพวกนี้ ไม่ใช่คนสถานะอย่างเขาสามารถพูดได้
เซี่ยชีหรั่นโดนเย่เชินหลินโยนลงบนเตียงอย่างแรง ใบหน้าของเขายังคงโกรธเคือง ล้มตัว แล้วก็ดึงกระชากชุดกระโปรงของเธอจนขาด
“คุณเย่ คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นยังอยากพูดขอร้อง แต่เย่เชินหลินไม่ยอมฟังเลย
ตอนนี้เขาจะต้องทำให้เธอรู้ว่า ใครเป็นผู้ชายของเธอ
นอกจากเขาแล้ว เธอไม่ควรพูดกับใครว่าอยาก ไม่ควรพูดกับผู้ชายหน้าไหนว่าอยากเจอหน้า
อย่าว่าโม่เสี่ยวจุนไม่ใช่น้องชายของเขา ต่อให้ใช่ เขาก็ไม่ยอมให้เธอคิด
เธอเป็นผู้หญิงของเขา นี่เป็นความจริงที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง คนอื่นไม่ว่าใครหน้าไหน แม้แค่มองก็ห้ามมองเธอ
โดยเฉพาะโม่เสี่ยวจุนคนนั้น เพื่อเขาแล้วเธอยอมทำได้ทุกอย่าง เธอบอกว่าไม่ได้หมายความแบบนั้น งั้นเธอหมายความแบบไหน? เธอจนชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ร้อนรนอยากที่จะเจอเขา ไม่ได้คิดถึงเขา แล้วคืออะไร?
เขารีบปลดคลายเสื้อผ้าท่อนล่าง เซี่ยชีหรั่นไม่อยากมีอะไรกับเขาเพราะด้วยสถานการณ์แบบนี้
ตอนนี่เขาทับลงมา สิ่งแรกที่เธอทำคือหลบ สีหน้าของเขากลับยิ่งแย่
“ตอนนี้ที่คุณไม่ยอม ทำให้ผมรู้สึกว่า คุณอยากที่จะสงวนตัวเพื่อผู้ชายคนอื่น” คำพูดของเขาเยือกเย็น ร่างกายเซี่ยชีหรั่นแข็งทื่อ แล้วก็มองเขาอย่างไม่มีทางเลือก พูดเสียงต่ำว่า “คุณต้องทำแบบนี้เท่านั้น ถึงจะรู้สึกว่าฉันเป็นผู้หญิงของคุณหรือ? ฉันก็เป็นผู้หญิงของคุณอยู่แล้ว คุณมีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันได้ทุกเมื่อ แต่คุณจะไม่คิดถึงจิตใจฉันบ้างเลยหรือ?”
“ผมอยากคิดถึง คุณทำให้ผมเห็นคุณรีบร้อนที่อยากจะเจอเขาแบบนั้น คุณคิดว่าผมยังจะคิดถึงยังไงอีก?” “ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะทำยังไง เธอไม่รู้ว่า ทำไมตอนที่ตนเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ถึงไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาใกล้แล้ว
หากเธอเห็น เธอจะระวัง เขาก็จะได้ไม่ต้องโกรธขนาดนี้
อาจเป็นเพราะรู้ว่าโม่เสี่ยวจุนยังมีชีวิตอยู่ ทำให้ความเชื่อใจที่เขามีต่อเธอถดถอยอีกแล้ว เขากลัวว่าในใจเธอยังคิดถึงเขา ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีป่าเถื่อนแบบนี้มายืนยันสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเธอ