สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่379สาวใช้ตัวแสบ283

ตอนที่379สาวใช้ตัวแสบ283
โม่เสี่ยวจุนนั่งตัวตรงขึ้นมา สีหน้าเคร่งเครียดขึ้น
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ไหน หรือจะอยู่ข้างใครสักคนที่มีอำนาจ แต่เขากลัวว่าถ้าพูดออกไปมั่วๆ จะทำให้เธอต้องเผชิญกับอุปสรรค ดังนั้นเขาห้ามพูดมั่วเด็ดขาด
“คุณถามมากไปแล้ว ผมไม่ได้ขอร้องคุณบอกผม ผมแค่รอคุณบอกผม ถ้าคุณไม่บอก ผมก็มาทุกวัน”
“แล้วแต่! ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันไม่รู้จักเธอแล้ว ถึงฉันจะรู้จัก ฉันก็ไม่บอกนาย” ไห่ฉิงฉิงโยนประโยคแบบนี้ออกไปก็ไม่คุยกับเขาอีกแล้ว
เธอไม่เชื่อว่าเธอจะหนีเขาไม่พ้น ไม่ก็พรุ่งนี้ไม่ออกบ้าน เขาคงไม่มาตามหาถึงบ้านหรอกมั้ง
“นายควรลงรถแล้วป่ะ” ถึงที่ที่ห่างกับเขตพื้นที่ทหารไม่ไกล ไห่ฉิงฉิงจอดรถและถามเขาอย่างอารมณ์เสีย
โม่เสี่ยวจุนก็ไม่อยู่ต่อแล้ว เปิดประตูออกและลงจากรถ พูดอย่างมั่นใจว่า: “พรุ่งนี้คุณก็จะเจอผมอีก! บาย”
ไห่ฉิงฉิงเหยียบคันเร่งลงไป รถก็พุ่งออกไป
โม่เสี่ยวจุนมองข้างหลังของรถคันนั้น ในใจคิดว่า ชีหรั่น เธออดทนอีกกี่วันนะ ไห่ฉิงฉิงคนนี้นิสัยไม่ดี ไม่ค่อยมีความอดทนเท่าไหร่ อีกไม่นานก็จะพูดออกมาแล้ว
ไห่ฉิงฉิงกลับไปจอดรถที่ลาน เหมือนกำลังด่าโม่เสี่ยวจุนอยู่
“เชอเฮ่าอะไร เป็นโรคจิตชัดๆ เลย! เขาเป็นโรคไรว่ะ ทำไมฉันต้องบอกเขา รู้ก็ไม่บอก! ก็คือไม่บอกเขา!”
“นี่กำลังโกรธใครอยู่” จู่ๆ ก็มีคนคุยกับเธอ ทำให้เธอตกใจมาก เธอหันหลังไปดู เป็นไห่ลี่หมินที่ยืนข้างหลังเธอนี่เอง
“ก็เธอนั่นแหละ!” ไห่ฉิงฉิงพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉัน? นี่ฉันอยู่ข้างนอกทั้งวัน น่าจะไม่ได้ผิดอะไรเธอหรอกมั้ง ฉันได้ยินเธอพูดว่าอะไรเชอเฮ่านะ มีความรักแล้วหรอ นามสกุลเชอ คนเกาหลี?” ไห่ลี่หมินเห็นน้องสาวอารมณ์ไม่ดี ตั้งใจพูดเล่นกับเธอ
ไห่ฉิงฉิงรู้สึกแปลมาก ในใจคิดว่าพี่ชายเธอน่าจะไม่รู้จักคนนี้มั้ง ทำไมไม่มีปฏิกิริยาสักอย่างเมื่อได้ยินชื่อของเชอเฮ่า
วันนี้เธอก็ได้สัมผัสกับคนนี้อีกครั้ง แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมือนคนร้ายจริงๆ
หรือจะเป็นคนในครอบครัวของเซี่ยชีหรั่นที่ห่างหายมานาน เซี่ยชีหรั่นคือเด็กกำพร้าไม่ใช่หรอ
ตกลงควรจะพูดออกมาไหม ไห่ฉิงฉิงลังเลมาก
เธอใสซื่อตั้งแต่เด็ก โตขึ้นในครอบครัวที่แทบจะสมบูรณ์แบบ ไม่เคยจอเรื่องที่ทำให้เธอต้องลังเลมาก ดังนั้นสภาพของเธอในตอนนี้ยิ่งทำให้ไห่ลี่หมินเป็นห่วง รีบถามขึ้นอีกหนึ่งประโยค: “ตกลงเธอมีเรื่องอะไรในใจหรอ บอกพี่มา อย่าเก็บไว้ในใจ”
“ก็ได้!” สงสัยเธออาจจะเป็นสัตว์เซลล์เดียวจริงๆ แหละ ปัญหาที่ปวดหัวแบบนี้ ทิ้งให้ไห่ลี่หมินจัดการดีกว่า
“พี่ งั้นหนูก็บอกความจริงเลยนะ ช่วงนี้มีผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าเชอเฮ่ามาถามหนูว่ารู้จักเซี่ยชีหรั่นไหม หนูกลัวว่าเขาจะเป็นคู่แข่งในความรักของเธอ ก็เลยให้เขาไปตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว ใครจะไปรู้ผู้ชายคนนั้นตามไม่ปล่อยเลย วันนี้มาหาหนูอีกแล้ว เธอว่าเซี่ยชีหรั่นคนนั้นของเธอทำไมมีคนชอบเยอะจัง เฮ้อ! เชอเฮ่าคนนี้นะหล่อไม่ไหวแล้ว หนูแทบ…” หนูแทบจะเป็นผู้หญิงที่บ้าผู้ชายแล้วเนี่ย
“หาเซี่ยชีหรั่น?” ไห่ลี่หมินขมวดคิ้วถาม
“อืม!” ไห่ฉิงฉิงพยักหน้า
ไห่ลี่หมินยิ่งขมวดคิ้วเข้มเข้าไปอีก อดไม่ได้ที่จะพูดกับไห่ฉิงฉิงด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า: “เป็นคนยังไง หน้าตา ส่วนสูง ลักษณะรูปร่าง เธอเล่าให้ฉันละเอียดกว่านี้หน่อย…”
อีกวันหนึ่งหลังจากที่เย่เชินหลินประชุมกับผู้บริหารระดับสูงประจำในบริษัทเสร็จ เมื่อบริษัทกำลังทานข้าวเที่ยงอยู่ ไห่ลี่หมินก็ได้โทรหาเขา
“กลางคืนอยากจะดื่มกับแกหน่อย” ไห่ลี่หมินพูด
เย่เชินหลินนึกถึงว่าเรื่องของเหยนชิงเหยียนยังไม่เคยบอกให้ไห่ลี่หมินรู้ ยังไงสองวันนี้ก็คิดจะหาเขาอยู่แล้ว ตอนนี้เขากลับมาหาเอง ช่วงนี้เหมือนเขาไม่ค่อยมาหาเขา ถึงหาเขาก็เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี
เพราะฉะนั้นเขาจงใจถามเขาเสียงต่ำว่า: “หาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ”
“หาแกต้องมีเรื่องอะไรเหรอ” ไห่ลี่หมินถามกลับ
“ก็แค่อยากหาแกดื่มหน่อย ไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว อีกอย่าง แกก็น่าจะรู้แล้วว่าฉันจะโอนที่ทำงานแล้ว วันหลังก็ไม่อยู่ตงเจียงแล้ว กลัวว่าแกอยากกินเหล้าก็ไม่มีเพื่อนกินด้วย” ไห่ลี่หมินพูดอีก ใบสั่งโอนของเขาอีกไม่นานก็จะลงมาแล้ว
หวีหงทาวจบเกมแล้ว ผลที่คุยกันได้ของประธานจงหอการค้าจังหวัดกับประธานเย่เฮ่าหรันก็คือให้ไห่ลี่หมินไปเป็นตัวแทนประธานของหลินเจียง เพราะสถานะของไห่ลี่หมินจะพิเศษหน่อย เขาเป็นผู้ช่วยดีเลิศของประธานจงตลอดมา ในเวลาเดียวกันก็มีความสัมพันธ์ที่สลับซับซ้อนกับทางบ้านเย่เฮ่าหรันอีกด้วย ดังนั้นไม่ว่าประธานจงกับประธานเย่แข่งขันร้อนแรงแค่ไหน ปกติไม่มีเรื่องใดที่คุยกันตกลงได้ง่ายๆ แต่เรื่องวางแผนให้ไห่ลี่หมินกลับเห็นด้วยทั้งสองฝ่ายง่ายดายมาก
อีกอย่างภูมิหลังของครอบครัวไห่ลี่หมินแข็งแรงมาก กรรมการคนอื่นก็ไม่มีความเห็นอย่างอื่นอยู่แล้ว ดังนั้นอาจจะดูเหมือนให้เขาไปเป็นตัวแทนประธาน แต่ความจริงเขาก็ถือว่าเป็นประธานอย่างทางการแล้ว แต่ก็ยังต้องการทดสอบแบบภายนอกแค่นั้นเอง
เรื่องมณฑลตงเจียงเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถึงเย่เชินหลินจะไม่ได้อยู่ในสังคมการเมือง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ หลินต้าฮุยว่างไม่ว่างก็จะรายงานทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ให้เขาฟังหนึ่งรอบ
“งั้นเจอกันหกโมงเย็น” เย่เชินหลินพูด
“ไปวิลล่าแก?” ไห่ลี่หมินถามอีก
“แกอยากไปวิลล่าของฉันมากใช่ไหม” เย่เชินหลินน้ำเสียงเย็นชา เขาก็รู้ว่าตั้งแต่ที่เขามีผู้หญิงคนนั้น เพื่อนครึ่งคนไม่มีแล้ว ทั้งวันคิดแต่ผู้หญิงของเขา สงสัยเขาจะไม่อยากเป็นประธานของเขาอย่างราบรื่นละมั้ง
“ก็อยากไปอยู่” ไห่ลี่หมิน
“หลังจากเรื่องคราวก่อนแล้ว แกสองคนเป็นยังไงบ้างแล้ว ได้ข่าวว่าช่วงก่อนแกได้จัดการเรื่องใหญ่ที่หลินเจียง เลขานุการเสิ่นหลัวซานนายใช่ไหมที่หาคนลากเขาลงมา แล้วหลานของเขาคนนั้นด้วย ช่วงนี้ก็ได้ติดคุกแล้ว ได้ข่าวว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็คือเซี่ยชีหรั่นใช่ไหม”
เย่เชินหลินแค่ฮึ่มออกเสียงหนึ่ง ไม่ได้บอกว่าใช่หรือไม่ใช่
“ฉันก็แค่มีเรื่องบางเรื่องอยากจะถามเธอต่อหน้า”
“เรื่องไร ถามฉันก็เหมือนกัน”
ไห่ลี่หมินยิ้มอ่อนๆ ถามอย่างประชดว่า: “ทำไม แกกลัวว่าเธอกับฉันจะคุยกันสองต่อสองหรอ กลัวฉันจะเชลยเธอหรือไง นี่แกไม่มีความมั่นใจเกินไปหน่อยไหม”
วิธีการกระตุ้นแบบนี้ได้ผลจริงๆ เย่เชินหลินดิ้นคิ้วและเพิ่มน้ำเสียงให้หนักแน่นกว่าเดิม
“แกฝันไปเหอะ! เธอมองก็ไม่มองแกหรอก”
“งั้นก็ได้แล้วนิ แกยังกลัวอะไรอีกล่ะ หกโมงเย็นนี้ ฉันจะไปที่วิลล่าแก ตกลงกันแบบนี้แล้วนะ” ไห่ลี่หมินพูดจบก็วางสายลงเลย
วางโทรศัพท์ลง เย่เชินหลินก็นึกถึงเซี่ยชีหรั่นอีก ตามคนที่หลินต้าฮุยส่งออกไปบอกว่าสองที่ในหลินเจียงไม่เห็นร่องรอยของโม่เสี่ยวจุนสักที่เลย สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและบ้านตระกูลโม่เมื่อคืนเงียบมาก อาจเป็นเพราะเวลาไม่เพียงพอ เขาสั่งให้คนเฝ้าต่อไป เฝ้าจนกว่าเขาจะปรากฏตัวออกมา
หลินต้าฮุยมาหาเย่เชินหลินรายงานเรื่องอื่น เย่เชินหลินให้เขาโทรเข้าไปวิลล่า ให้พ่อบ้านเตรียมข้าวเย็น บอกว่าไห่ลี่หมินจะไปดื่มเหล้ากับเขา
เขาเองก็อยากจะกลับไปวิลล่ามาก ความจริงเขาอยากเห็นผู้หญิงคนนั้นทุกวิทุกนาที
ตอนนี้ในวิลล่าเซี่ยชีหรั่นกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงในห้องทานข้าวหลักคนเดียว เธอนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว เรียกจิ่วจิ่วมากินเป็นเพื่อนเธอ จิ่วจิ่วไม่ยอม
หลังจากที่เย่เชินหลินอารมณ์เสียใส่ ฟางลี่น่าก็ถูกพ่อบ้านไล่กลับไปห้องคนงานแล้ว เหอเหวินอยู่ในบ้านอยู่ยังไม่ได้กลับวิลล่า ฉะนั้นช่วงนี้วิลล่าเงียบเหงามาก
ถึงแม้จะมีจิ่วจิ่วอยู่เป็นเพื่อน แต่เซี่ยชีหรั่นยังคงรู้สึกอ้างว้างมาก
ถ้าไม่ใช่ว่าเธอนึกภาพเสี่ยวจุนปรากฏตัวออกมาตลอดเวลา ก็ไม่รู้ว่าจะรอเวลาผ่านไปยังไงจริงๆ
จิ่วจิ่วยืนอยู่ข้างๆ เซี่ยชีหรั่น ดูแลเธอทานข้าวเที่ยง ความจริงในใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนกัน
เมื่อก่อนที่เย่เชินหลินอยู่บ้าน ที่นี่มีส้งหลิงหลิง เหอเหวิน และยังมีฟางลี่น่าอีกด้วย บวกกับแต่ละคนยังมีคนดูแลอีก ตอนทานข้าวไม่รู้ว่าสนุกแค่ไหน ตอนนั้นจิ่วจิ่วหวังว่าให้ผู้หญิงเหล่านั้นหายไปหมดเลย เหลือไว้แค่เซี่ยชีหรั่นคนเดียว
แต่ตอนนี้เหลือแค่เซี่ยชีหรั่นผู้หญิงคนเดียวอย่างสมหวัง ผู้ชายคนนั้นกลับไม่กลับบ้าน นี่ทำให้คนรู้สึกในใจลึกลงไปไม่มีที่สิ้นสุดเลย
“ชีหรั่น ไม่เป็นไรนะ เธอดูสิไอ้ส้งหลิงหลิงก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว ต่อจากนี้ไปนี่ก็คือโลกของเธอคนเดียวแล้ว ฉันว่าคุณเย่ก็แค่โกรธไม่กี่วันก็กลับมาแล้ว ไม่มีทางไม่กลับมาตลอดไปหรอก เธอไม่ต้องกังวลนะ”
“อืม ฉันไม่กังวล” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด
บอกว่าไม่กังวลก็แค่พูดให้จิ่วจิ่วฟังเท่านั้น ความจริงเธอนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว ฟังแต่เสียงของฝั่งตรงข้ามอย่างเดียว
ความจริงครั้งที่แล้วเรื่องที่เย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงขึ้นเตียงนั้นมีผลกระทบต่อเธอมาก เธอจะต่อต้านการอยู่ใกล้เขามากเกินไปโดยสัญชาตญาณ ยังดีที่ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้จับเธออีกแล้ว นอกจากจับคางเธอ สองคนขนาดจูบยังไม่มีเลย
เหมือนเธอกำลังอยู่ในสถานการณ์แห่งการขัดแย้งตลอดเวลา หวังว่าเขาจะกลับมา ก็กลัวว่าเขาจะกลับมา บางครั้งที่อารมณ์แบบนี้รุนแรงขึ้น เธอก็จะบอกกับตัวเองว่า เขากลับมาก็ดี ไม่กลับมาก็ดี เพราะยังไงก็ตามใจเธอไม่ได้ เธอยุ่งไม่ได้
ตอนบ่ายจิ่วจิ่วยังคงอยู่กับเซี่ยชีหรั่น ไม่ห่างกันแม้แต่สักก้าว ไม่มีเรื่องก็ต้องหาเรื่องออกให้เธอดีใจ เธอคิดเรื่องตลกออกมาทุกอย่างแล้ว ทุกครั้งที่เธอพูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็จะหัวเราะออกอย่างร่วมมือ แต่ในใจเธอก็รู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นไม่มีความสุขเลย
“เธอนี่ดื้อรั้นจริงๆ เลย คนเจ้าชู้อย่างเขา เธอก็ควรดึงออกตั้งในใจลึกๆ แล้ว” คำพูดของจิ่วจิ่ว เซี่ยชีหรั่นก็แค่ยิ้มๆ อย่างเดียว
เธอก็อยากเหมือนกัน เธอไม่รู้ว่าเธอชอบเย่เชินหลินตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรให้เธอ เธอก็จะคิดถึงช่วงเวลาที่เธอไปเอาใจเขา คิดถึงระหว่างเธอสองคนไม่มีความสงสัย ตอนที่เธอสองคนมีความสุข
ถึงแม้ตอนนี้เธอจะมุ่งหวังได้เจอโม่เสี่ยวจุน แต่ก็ไม่สามารถลบล้างความคิดถึงที่เธอมีต่อเขาได้
แค่จิ่วจิ่วไม่อยู่ เธอก็จะถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว คิดตลอดว่าเธอคิดถึงเขาแบบนี้ แล้วเขาจะเหมือนกับเธอไหม ในใจเขาต้องอึดอัดมากใช่ไหม
ทุกครั้งที่เธอเจออันตราย ไม่ว่าเขาจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็จะรีบมาอยู่ข้างเธอตลอด ความรักแบบนี้ ความห่วงใยแบบนี้ สามารถยืนยันได้แล้วว่าในใจของเขามีเธอ
เย่เชินหลินทำไมคุณต้องอึดอัดแบบนี้ ถ้าในใจมีฉัน แล้วทำไมยังจะสงสัย ไม่เชื่อใจฉันอีก ทำไมต้องทรมานตัวเอง ทรมานฉันด้วย
รอเสี่ยวจุนปรากฏตัวออกมา รอเขาพี่น้องสองคนรู้จักกัน เขาก็คงจะไม่เข้าใจเธอผิดต่อไปแล้วมั้ง