สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 393 สาวใช้ตัวแสบ297

ตอนที่ 393 สาวใช้ตัวแสบ297
เธออยู่ข้างเขาเพียงเพื่อรักษาสัญญา? โม่เสี่ยวจุนคือคนที่ยั่วอารมณ์เขา เขาต่อย
โม่เสี่ยวจุนไปหนึ่งหมัด และเธอก็ปวดใจและมาขู่เขา นานมานี้ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร
และแม้แต่ส้งหลิงหลิง และฟางลี่น่าทำให้เธอลำบากใจ เธอก็ไม่เคยบอกว่าเธอจะจากไปสักครั้ง
ตอนนี้เธอบอกว่าเธออยากจากไป เป็นเพราะโม่เสี่ยวจุนยังมีชีวิตอยู่เหรอ?
หัวใจของเขาทนไม่ได้กับความเจ็บปวด เอื้อมมือไปหาคางของเธอ และบีบคางของเธอ
พูดอย่างเย็นชาว่า “อยากจะไป? เว้นแต่คุณทั้งสองอยากตาย!”
โม่เสี่ยวจุนยังคงต้องการที่จะก้าวไปข้างหน้า ดวงตาที่เศร้าของเซี่ยชีหรั่นมองเขา
ราวกับว่าจะขอร้องเขา ไม่ต้องการให้เขาขยับ
ผลการตรวจของพวกเขาไม่ใช่พี่น้องกัน เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าเย่เชินหลินจะทำให้โม่เสี่ยวจุนลำบาก
ดังนั้นเธอรู้ว่าพูดแบบนี้จะทำให้เย่เชินหลินรู้สึกไม่สบายใจ เธอยังต้องบอกว่า
เธอไม่สามารถทนดูพี่น้องบาดเจ็บได้
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรอีก ดึงเซี่ยชีหรั่นแล้วเดินไปที่ลิฟต์ หลินต้าฮุยรีบเดินตามพวกเขาไปติดๆ
โม่เสี่ยวจุนที่อยู่ด้านหลัง หมอบคลานอย่างเจ็บปวด และกระแทกลงที่พื้น
เขาสาบานกับท้องฟ้าว่าตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ
เขาจะไม่ยอมให้เซี่ยชีหรั่นเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา
เขาจะหาวิธีที่จะปล่อยให้เธอออกมาอย่างแน่นอน
ระหว่างทางกลับ มีความเงียบในรถที่ถูกอดกลั้น
เย่เชินหลินแค่นึกถึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา ที่พูดว่าต้องการจะจากเขาไปเพราะโม่เสี่ยวจุน
หัวใจของเขาก็เจ็บปวด และหงุดหงิด
เธอเริ่มเก่งขึ้นเรื่อยๆ กล้าข่มขู่เขา เย่เชินหลินโตมาขนาดนี้ไม่เคยถูกคุกคามจากใคร แต่
แล้วเขาพบว่าการคุกคามของเธอประสบความสำเร็จ เขากลัวที่เธอจะจากไปมากขนาดนั้นเลยเหรอ?
เธอมีเสน่ห์มากขนาดไหนกัน ที่สามารถทำให้เขาไม่สนใจถึงเรื่องศักดิ์ศรีได้?
กลับมาถึงที่วิลล่า จิ่วจิ่วเห็นรถกลับมาจากที่ไกล และจึงรีบต้อนรับ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยช่วยเซี่ยชีหรั่นเปิดประตูรถ เมื่อเธอลงมา
จิ่วจิ่วก็ไม่สามารถรอที่จะถามเรื่องผลลัพธ์จากเซี่ยชีหรั่นได้
“ชีหรั่น เป็นอย่างไรบ้าง คุณเย่และเขาเป็นพี่น้องกันหรือไม่?” เธอใจร้อนเกินไป
เธอจึงไม่เห็นแม้แต่สีหน้าเยือกเย็นของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างหมดแรง และพูดเบา ๆ ว่า “ฉันคิดว่ามันเป็นอย่างนั้น แต่ผลของ DNA
ออกมาว่าไม่ใช่”
ในเวลานี้เธอยังยืนยันว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน และเย่เชินหลินขมวดคิ้วอย่างรุนแรง
“ชีหรั่นคุณหมายถึงอะไร ? ถ้าคุณคิดว่าใช่ มันก็ควรจะใช่ ครั้งที่แล้วทำผิดพลาด
เพราะเป็นคนอื่นที่เสียชีวิต แต่คราวนี้เขาตัวเป็นๆไปที่นั่นไปที่นั่น … ”
“ไม่ต้องพูดแล้วจิ่วจิ่ว แม้ว่ามันจะเป็นจริง ตราบใดที่คู่กรณีไม่เชื่อ มันก็เป็นของปลอม
พูดเยอะยังไงก็ไม่มีประโยชน์ พวกเราเข้าไปข้างในเถอะ” เซี่ยชีหรั่นพูดเบา ๆ
และเดินไปที่บ้านหลังใหญ่
จิ่วจิ่วถอนหายใจในใจ และไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเดินตามเซี่ยชีหรั่น
เมื่อพวกเขากลับมา ก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน
เย่เชินหลินเพิ่งกลับเข้าห้องก็ได้ยินว่าแม่บ้านมาเชิญไปทานอาหารกลางวัน
“รู้แล้ว” เย่เชินหลินตอบอย่างเฉยเมย
เขานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหารเป็นเวลานานแล้ว และเซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่มา เขามองไปที่แม่บ้านแม่บ้าน
รีบไปข้างหน้าแล้วรายงาน: “คุณเย่บอกว่า เซี่ยชีหรั่นบอกว่าวันนี้เขาไม่หิว และเขาไม่อยากกินข้าว”
เซี่ยชีหรั่น!
เย่เชินหลินยืนขึ้นแล้ว เดินออกจากห้องอาหาร
“คุณกินสักหน่อยเถอะ ชีหรั่น เมื่อวานนี้โม่เสี่ยวจุน ยังบอกอีกว่าคุณผอมกว่าเมื่อก่อน คุณเป็นแบบนี้
เขาจะต้องเป็นทุกข์ถ้าเขารู้” จิ่วจิ่วพูดโน้มน้าวข้างๆเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการที่จะกิน แต่เธอไม่ต้องการเห็นเย่เชินหลินมากกว่า
ได้ผล DNAในวันนี้ เธอรู้สึกไม่พอใจ เห็นชัดๆว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน ทำไมผลลัพธ์เป็นเช่นนี้
และเขาไม่ได้ติดตามมัน เขาปล่อยให้เย่จื่อห้านตัวปลอมมีชัยไปตลอดชีวิต
แต่จะปล่อยให้ตัวจริงอยู่ข้างนอกหลงทางตลอดชีวิตจริง ๆเหรอ ?
“ฉันไม่เป็นอะไรจิ่วจิ่ว แต่วันนี้ฉันไม่มีความอยากอาหาร ดึกหน่อย ถ้าฉันหิว ฉันจะบอกคุณอีกครั้ง
โอเคไหม？”
เสียงเซี่ยชีหรั่นลดลง และประตูก็เปิดออกอย่างแรงเมื่อ
เมื่อเย่เชินหลินเข้ามา ก็ดูเหมือนว่าลมแรงก็มาพร้อมกับเขาเช่นกัน
จิ่วจิ่ว มองสีหน้าและแววตาของเย่เชินหลิน
เมื่อเห็นแวบแรกก็รู้เลยว่าจะพาความเดือดร้อนมาให้เซี่ยชีหรั่น
เขาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และอธิบายว่า: “คุณเย่ ฉันกำลังพูดกับเซี่ยชีหรั่น
บอกให้เธอไปกินข้าว ไปเถอะ ชีหรั่น ”
เซี่ยชีหรั่นแค่ยิ้มที่จิ่วจิ่ว และพูดเบา ๆ : “คุณออกไปก่อนคุณเย่อาจต้องการพูดคุยกับฉันเพียงลำพัง”
“ฉัน … ” จิ่วจิ่วจะสามารถวางใจได้อย่างไร ลักษณะของเย่เชินหลิน ดูเหมือนว่าไม่ได้อยากจะพูดคุย
เหมือนกับว่าต้องการจะกินมนุษย์สะมากกว่า
“ออกไป!” เย่เชินหลินตะโกนต่อจิ่วจิ่วอย่างเย็นชา และที่น่าเกรงขาม
จิ่วจิ่ว ยังคงต้องการเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นพยักหัวไปหาเธอ แสดงว่าเธอไม่เป็นไร
และให้เธอไปได้
ในความเป็นจริงหาก เย่เชินหลินต้องทำให้เธอลำบากใจ ไม่ว่าจิ่วจิ่วจะอยู่หรือไม่ก็ตาม
ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน
บางทียิ่งเธอโน้มน้าวใจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น
จิ่วจิ่วไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกไปข้างนอก และปิดประตูเบา ๆ
ในเวลานี้เซี่ยชีหรั่นกำลังนั่งอยู่บนเตียงใกล้กับโต๊ะข้างเตียง
ราวกับว่าฉากแบบนี้ในวันนี้มากเกินไป เธอเริ่มชินและชา เธอก็ไม่กลัวเขาอีกแล้ว
ไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหน เขาก็ไม่ทำร้ายเธอ เธอรู้เรื่องนี้
ยิ่งกว่านั้นการกระทำของเขาเกิดจากความหึงหวงจากโม่เสี่ยวจุน
และความปรารถนาที่เป็นเจ้าของของเขา สำหรับเซี่ยชีหรั่น เธอเข้าใจสิ่งนี้
แม้ว่าเธอจะต้องการให้เขาเปลี่ยนก็ตาม
เย่เชินหลินเดินตรงไปที่เซี่ยชีหรั่น เธอจะรู้สึก
ความเร็วที่รวดเร็วของเขาถูกห่อด้วยความโกรธ แต่เขาไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุของความโกรธ ในครั้งนี้
เขาบีบคางของเธอจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น และถามเธอด้วยน้ำเสียงแดกดัน:
“นี่เป็นเพราะอะไรถึงไม่มีความอยากอาหาร? มัวแต่คิดถึงใครเลยกินอะไรไม่ลง ？ หะ?
เซี่ยชีหรั่นมองดูเขาอย่างใจเย็น และตอบอย่างแผ่วเบา: “ไม่ใช่เพราะใคร”
“ไม่ใช่เพราะใครแล้วทำไมไม่กินข้าว ไม่ใช่เพราะไอโม่เสี่ยวจุนเหรอ?” น้ำเสียงของเขาเย็นลง
“ไม่อนุญาตให้พูดว่าเขาแบบนี้ เขาเป็นน้องชายของคุณ!” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว และตะโกนใส่เขา
การแสดงออกทางสีหน้าของเขาช่างดื้อรั้นและขัดขืน
“ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงเขา？ตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเขาได้เลยใช่ไหม？
เซี่ยชีหรั่นเชื่อหรือไม่ คุณจะไม่มีวันลืมเขาอย่างนี้ คุณยังพูดว่าเขาเป็นน้องชายฉันทั้งวัน
ฉันจะฆ่าเขาให้ตาย ! ”
ความแข็งแกร่งของเย่เชินหลินเพิ่มขึ้นหลายต่อหลายครั้ง ขากรรไกรของเซี่ยชีหรั่น บาดเจ็บสาหัส
จากการบีบของเขา เจ็บเหมือนกำลังจะร้าว
ตาของเซี่ยชีหรั่นเปล่งประกายด้วยน้ำตา เป็นน้ำตาของความเจ็บปวดทางร่างกาย
และที่มากกว่าคือหัวใจ
เธอมองค้อนเขา แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา
ถ้าต่อจากนี้ไปเธอไม่พูดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน พวกเขาก็จะยอมแพ้
เธอไม่สามารถดูพวกเขาไม่ลงรอยกันได้
เธอหายใจเข้าลึก ๆ ท่าทีของเธอยังคงเหมือนเดิม เธอยังคงมองเขาอย่างดื้อรั้น และพูดว่า
“ถ้าคุณทำให้เขาลำบาก ก็เท่ากับว่าคุณทำให้น้องชายคุณลำบาก วันหนึ่งคุณจะต้องเสียใจ!”
รอยยิ้มอันเยือกเย็นลอยอยู่บนปากของเย่เชินหลิน และเขาก็พูดช้าๆว่า:
“อย่าพูดถึงว่าเขาไม่ใช่น้องชายของฉัน แม้ว่าจะใช่ ฉันก็ไม่เคยเสียใจในสิ่งที่ฉันเคยทำ ！”
แม้ว่าเป็นพี่น้องกันคุณก็ไม่เสียใจกับสิ่งที่เคยทำเหรอ？
เซี่ยชีหรั่นไม่เชื่อเธอรู้สึกว่าเขาพูด และทำเช่นนั้น
ในหัวใจของเขาดูเหมือนว่าศักดิ์ศรีเป็นมากกว่าทุกสิ่ง ทำไมเขาถึงดื้อรั้น
นี่เป็นผู้ชายที่เธอตกหลุมรักจริงๆหรือ?
เขาบีบเธออย่างหนักอีกครั้ง และเธอก็ยังไม่สะดุ้ง กลับมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า:
“เย่เชินหลินเป็นคนที่มีถือทิฐิ และดื้อรั้นที่สุดที่ฉันเคยเห็น!”
“ คุณกำลังพูดอะไร？ลองบอกฉันอีกครั้งลองดู!” ใบหน้าของ เย่เชินหลิน ใกล้กับเธอ
และดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองเธออย่างดุเดือดด้วยความโกรธที่กำลังจะเผา
แน่นอนเธอยิ่งกล้าหาญยิ่งขึ้น!
สำหรับผู้ชายคนนั้น เธอกล้าที่จะวิพากษ์วิจารณ์เขา และกล่าวโทษเขา!
เธอจำไม่ได้ว่าเธออ่อนโยนและบอกรักเขา เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยพูดว่าคิดถึงเขาได้อย่างไร?
ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าโม่เสี่ยวจุน ยังมีชีวิตอยู่พวกเขาก็ยังมีความสามัคคีกัน
เมื่อเขาเห็นผู้หญิงของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ครั้งหนึ่งที่เธออ่อนโยนต่อเขา
และเริ่มที่จะบีบนวดไหล่ให้เขา เพื่อต้องการให้เขาปล่อยแม่บุญธรรมของเธอ
ในเวลาอื่นๆ เธอเป็นคนเย็นชา แม้กระทั่งข่มขู่เขา ตอนนี้เธอเพิ่มการดูถูกและวิจารณ์มาอีก
ในใจของเธอ เขามีภาพที่เป็นแบบนี้ไปแล้ว?
บ้าจริง!
เขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงของเขาปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้!
“ฉันพูดอะไรคุณฟังไม่ได้ยินหรือ？ฉันบอกว่าคุณเป็นคนที่ดื้อรั้นที่สุดในโลกนี้
เห็นๆอยู่ว่าเสี่ยวจุนเป็นน้องชายของคุณ แต่คุณเชื่อในผลลัพธ์ของดีเอ็นเอ … ”
“ฉันไม่เชื่อผลลัพธ์ของ DNA ฉันต้องเชื่ออะไร？ เชื่อคำพูดของคุณหรือไม่หืม?”
เย่เชินหลินตัดคำของเธอออกอย่างโมโห
“ถ้าคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา ฉันอาจเชื่อในสิ่งที่คุณพูด และคิดว่าผลลัพธ์ผิดพลาด
และไปชันสูตรใหม่ แต่คุณปกป้องเขาขนาดนี้ คุณยินดีที่จะทำอะไรก็ได้เพื่อเขา
คุณสามารถตายเพื่อเขา คุณอาจจะยอมเจ็บเพื่อเขา เขาคุณสามารถขายตัวเพื่อเขา！
แน่นอนคุณสามารถโกหกเพื่อเขา！ทำไม คุณต้องเห็นว่าเขาเป็นน้องชายของฉันคุณถึงจะพอใจ？
คุณกำลังตั้งตารออะไร？
คิดว่าถ้าได้ผลตรวจออกมาว่าเขาเป็นน้องชายของฉัน คุณก็จะสามารถแยกตัวจากฉัน
และบินไปกับเขาได้อย่างสมบูรณ์หรือไม่？ หยุดคิด! เซี่ยชีหรั่น ฉันจะกักขังคุณไปตลอดชีวิต
จากนี้ไปคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้พบเขา! ฉันจะให้คุณรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของใคร
ฉันจะให้คุณรู้เรื่องนี้ทุกวัน! ”
หลังจากเย่เชินหลินพูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็ถูกกดลงบนเตียงอย่างแน่น
มือใหญ่ของเขาพุ่งเข้ามาที่คอเสื้อ ฉีกกระโปรงออกจากร่างของเธอ
“เย่เชินหลิน! คุณปฏิบัติกับฉันเช่นนี้อีก ฉันจะเกลียดคุณ!”