สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 395 สาวใช้ตัวแสบ299

ตอนที่ 395 สาวใช้ตัวแสบ299
“ชีหรั่น!” จิ่วจิ่วเสียงสั่น และร้องด้วยความปวดร้าว
เซี่ยชีหรั่นหันไป แล้วมองเธอเฉยๆ ภาพลักษณ์ที่น่าเศร้าทำให้หัวใจของจิ่วจิ่ว สะดุดขึ้น
“ คุณสบายดีไหมนั่งลงบนเตียง ฉันจะช่วยคุณเก็บเสื้อผ้า” จิ่วจิ่วเดินไปไม่กี่ก้าว
แต่เซี่ยชีหรั่นก็ส่ายหัวแล้วพูดเบา ๆ “ไม่เป็นไร เขาให้ฉันไปที่ห้องอาหารภายในสิบนาที ฉันต้องรีบ ”
เธอกำลังจะเร่งรีบ แต่ร่างกายของเธอยังคงสั่น
และหัวใจของเธอยังไม่หายจากความโศกเศร้าที่ทรมาน เธอจะรู้สึกอยากกินได้อย่างไร?
เขาสนใจไหม? เขาไม่เคยใส่ใจเกี่ยวกับอารมณ์ของเธอ
อารมณ์เศร้าท่วมในหัวใจของเซี่ยชีหรั่น เธอถอนหายใจ
และพูดกับตัวเองว่าไม่มีอะไรน่าเศร้าตั้งแต่วินาทีที่คุณเลือกที่จะเป็นผู้หญิงของเขา
ไม่ได้พร้อมที่จะรับสิ่งนี้เหรอ?
เธอหยิบเสื้อผ้าเธอกระซิบอีกครั้ง: “จิ่วจิ่วคุณจะรอฉันอยู่ข้างนอกประตูไหม? ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เธอไม่ต้องการให้จิ่วจิ่วเห็นรอบจูบที่เป็นเครื่องหมายอยู่ทั่วเธอ นั่นไม่ใช่เครื่องหมายของความรัก
แต่เป็นเครื่องหมายแห่งความอัปยศอดสู
“ ตกลง! ฉันจะรอคุณอยู่นอกประตูคุณ…คุณไม่ต้องรู้สึกแย่ชีหรั่น”
หลังจากจิ่วจิ่ว ออกไปไม่นาน ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นก็ออกมา
ดูเหมือนว่าเธอจะสบายดีจริง ๆ แล้วเมื่อคุณมองอย่างใกล้ชิดคุณจะเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเธอ
และดวงตาคู่สวยของเธอ ในเวลานี้เธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าใครก็ตามที่เห็นก็จะรู้สึกเจ็บปวด
ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นนั้นเจ็บ และอ่อนแอ และดูเหมือนขาสั่นเมื่อเดิน
เมื่อเดินไปที่ร้านอาหารเธอไม่เงยหน้าขึ้นมอง
แต่ก็ยังรู้สึกว่าดวงตาของเย่เชินหลินมองเธอด้วยความเย็นชา
เธอเดินมาหาเขาพร้อมกับอารมณ์ที่เศร้าหมอง และนั่งลงอย่างช้าๆ
จิ่วจิ่วเดินเข้ามา และเพิ่มชามซุปให้เธอ แล้ววางไว้ตรงหน้าเธอ
แม่บ้านยืนอยู่ไม่ไกล และเขาจะเห็นว่าทั้งสองกำลังทะเลาะกันอยู่
และเขากังวลกับเจ้านายของเขามาก ผู้ชายจะปฏิบัติต่อผู้หญิงเช่นนี้ได้อย่างไร?
ถ้าเขาใส่ใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เขาควรจะอ่อนโยน การทำเช่นนั้นจะทำให้เธอกลัวเขามากขึ้นเรื่อย ๆ
และจะห่างเหิน ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจสิ่งนี้?
เซี่ยชีหรั่นหยิบช้อนซุป และดื่มสองครั้ง เธอไม่อยากอาหารจริงๆ รู้สึกคลื่นไส้
และเธอไม่สามารถแม้แต่จะดื่ม
“ อย่าทำเหมือนกับว่ากำลังดื่มยาพิษ! คุณไม่มีความอยากอาหารเหล่านี้
คุณสามารถให้คนไปทำใหม่ได้ และคุณต้องกินมันจนกว่าฉันจะพอใจ” เสียงของเย่เชินหลิน ชัดเจน
และเย็นชา เขาไม่สนใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ ทำไมถึงต้องแคร์ว่าเธอจะกินหรือไม่
คนสองคนนี้ช่างน่าอึดอัดใจจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป
พวกเขาจะสามารถรักและเปิดใจด้วยกันได้เมื่อไหร่?
คนนอกต่างกังวลที่ พวกเขาไม่เศร้ากันเหรอ?
“ อย่ารบกวนคนอื่นให้ทำใหม่ นี่ก็ดีแล้ว ฉันชอบมันมาก” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ
ก็พยายามระงับอารมณ์ที่เธอไม่ต้องการกิน และพยายามกินมากขึ้น
เย่เชินหลินคอยมองดูเธอดื่มน้ำซุปหนึ่งชาม กินข้าวชามเล็ก ๆ และกินขนมเล็กน้อย
เหมือนจะพอใจแล้ว
เขาก็กินอะไรนิดๆหน่อยๆ และเขาก็รับผ้าเช็ดปากที่ส่งมาจากสาวใช้คนใหม่ และเช็ดปากของเขา
จากนั้นก็หันกลับไปหาแม่บ้านและพูดว่า: “จำไว้ เวลาที่ฉันไม่อยู่ เซี่ยชีหรั่นต้องกินตามมาตรฐานวันนี้
หากวันไหนกินไม่มากพอ โทรหาฉันเพื่อรายงาน! ”
หลังจากพูดจบเขาก็ยืนขึ้นโดยไม่ได้มองเซี่ยชีหรั่น และก้าวออกไป
เซี่ยชีหรั่นกำลังมองที่หลังของเขาที่โต๊ะอาหาร เธอพูดกับเขาในใจ: คุณคิดว่าผู้หญิง
เพียงเพราะเธออิ่มแล้วจะมีความสุขจริงๆเหรอ?
หากคุณต้องการจะเอาเขามาขู่ฉัน และมายุ่งกับร่างกายของฉันอีกครั้ง
ฉันหวังให้คุณไม่ต้องสนใจฉันเลย ไม่ต้องปฏิบัติต่อฉันอย่างดี และให้ฉันหมดความรู้สึกกับคุณเถอะ
“ไปเถอะ ชีหรั่น พวกเราไปเดินเล่นในสวน แล้วคุณจะได้นอนหลับสนิท
เมื่อคุณเดินกลับฉันสัญญาว่าคุณจะรู้สึกสดชื่นขึ้น เมื่อคุณตื่นขึ้นมาก็จะลืมเรื่องทุกอย่าง”
จิ่วจิ่วพูดกับเซี่ยชีหรั่น และมาช่วยพยุงเธอลุกขึ้น
“ ไม่ไหว ฉันนอนพักอยู่บนเตียงดีกว่า” เซี่ยชีหรั่นไม่มีกำลังที่จะออกไปเดินเล่น
และจิ่วจิ่วไม่ได้บังคับเธอ ดังนั้นเธอจึงช่วยพยุงเธอกลับไป
เมื่อเธอนอนลงบนเตียง เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเย่เชินหลิน และเดินไปทางของห้องโถง
และได้ยินเสียงอำลาของพนักงานรักษาความปลอดภัย และแม่บ้านที่ประตู:
“เย่เชินหลินเดินทางปลอดภัย!
เขาไปแล้ว!
เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นสำหรับเขาที่จะจากไป
เย่เชินหลิน นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ? ในอดีตเมื่อฉันได้ยินเสียงของคุณกลับมา หัวใจเต้นแรง
ตอนนี้เสียงจากไปของคุณทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย
คุณไม่คิดว่าระหว่างเริ่มจะห่างออกไปเรื่อยๆเหรอ?
เย่เชินหลินนั่งอยู่ในรถ ราวกับว่ายังคงได้กลิ่นกลิ่นจาง ๆ ของผู้หญิงหลงเหลืออยู่ในรถ
เขาลงโทษเธอ จนเธอแทบจะลุกขึ้นไม่ได้ ให้เธอจะเชื่อฟังเขาเพียงอย่างเดียว
เขาบอกให้เธอพูดอะไร เธอก็ต้องพูด แต่ในใจของเขาอารมณ์เสียจนถึงตอนนี้
เขาขมวดคิ้ว และคำดื้อรั้นของผู้หญิงก็ยังคงสะท้อนอยู่ในใจ:
เขาเป็นน้องชายของคุณเขาเป็นน้องชายของคุณ! ตราบใดที่มีวันหนึ่งคุณจำไม่ได้
ฉันจะไม่ยอมแพ้ที่จะเตือนคุณ และบอกความจริงกับคุณ!
น้องชาย? คนที่ปล้นผู้หญิงของเขาจะเป็นน้องชายของเขาได้อย่างไร?
น้องชายของเขาคือ เหยนชิงเหยียน ไม่ใช่โม่เสี่ยวจุน!
หาก โม่เสี่ยวจุนไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาและเซี่ยชีหรั่น
นับจากนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่ทำอะไรกับเขาเลย แต่หากเขากล้าที่จะเข้ามายุ่งกับผู้หญิงของเขา
ก็อย่าโทษเขา!
รถหยุดที่หน้าประตูของบริษัท และดวงตาที่เฉยเมยของเย่เชินหลิน มองออกไปนอกหน้าต่าง
มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากทางเข้า ไม่ใช่โม่เสี่ยวจุน งั้นเป็นใคร?
มีเขาจริง ๆ แล้วก็มาที่ประตูจริงๆ!
โม่เสี่ยวจุนกลับไปที่ตลาดดอกไม้ และในใจยังคงหยุดคิดเรื่องเซี่ยชีหรั่นไม่ได้
ก่อนที่เธอจะจากไปเธอทำให้เย่เชินหลินโกรธเพราะเขา ไม่ต้องคาดเดาว่ากลับไปจะต้องไม่เจอดี
ชีหรั่นของเขามักจะอ่อนโยน และอดทนต่อผู้อื่นอยู่เสมอ
เป็นเวลาหลายปีที่ มีเพียงโม่เสี่ยวจุนเท่านั้น ที่รู้ถึงความขมขื่นของเธอ
เขาอยากตายมากกว่าเห็นเซี่ยชีหรั่นถูกรังแก จะไม่ต่อสู้ต่อหน้าเธอ
จะไม่ท้าทายเย่เชินหลินต่อหน้าเธอ ไม่ต้องการให้เธอกังวลใจ
นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย ดังนั้นผู้ชายสองคนควรเผชิญหน้ากัน และแก้ไขกันเอง
ไม่ยากที่จะหาผู้บริหารเย่เชินหลินของบริษัท นี่คือบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลตงเจียง
และตั้งอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญที่สุดของเมืองตงเจียง อาคารสูงตระหง่านทั้งหมดเป็นของบริษัท
เพียงแค่ถามใครสักคนบนถนน เขาจะสามารถบอกทางไปที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปได้อย่างแน่นอน
ถือเป็นชื่อที่คุ้นหู
โม่เสี่ยวจุนไม่รู้ว่า เย่เชินหลิน จะมาหรือไม่ อย่างไรก็ตามเขาตัดสินใจที่จะเจอเขา
ถ้าเขาไม่มาเขาจะรอที่นี่จนกว่าเขาจะมา
ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะปรากฏตัวเร็วๆนี้
เมื่อเห็นร่างอันยาวเหยียดของเขาลงจากรถเบนท์ลีย์โม่เสี่ยวจุนก็รู้สึกโล่งอก
เขาปรากฏตัวที่นี่ก็หมายความว่าไม่มีใครรังแกเซี่ยชีหรั่น ชั่วคราว
เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วตะโกนอย่างไร้มารยาท: “เย่เชินหลิน!”
เย่เชินหลินหยุด และริมฝีปากของเขาปิดอย่างแน่นหนา
ยามรักษาความปลอดภัยสองคนเดินไปยังโม่เสี่ยวจุน มองเขาด้วยท่าทีที่ถ่อมตัว
และถามเขาอย่างเย็นชา “คำสามคำนั้น คุณเป็นคนเรียกเหรอ? เรียกว่าคุณเย่! ”
ไม่ว่าจะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกี่คนเดินมารอบ ๆโม่เสี่ยวจุน คิ้วของเขาจะไม่ขมวด
ความปลอดภัยและความเป็นความตายของเขา เขาไม่ได้สนใจมันมาตั้งนานแล้ว
ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวเลย
เขายืนอยู่ที่นั่นมองเย่เชินหลินแล้วพูดอย่างเยือกเย็น: “ฉันไม่ต้องการเรียกเขาว่าคุณเย่
ฉันไม่ใช่ลูกน้องของเขา”
หลังจากที่เขาพูดจบแล้วเขาก็พูดกับเย่เชินหลินอีกครั้งว่า
“เย่เชินหลินฉันแค่จะมาหาคุณเพื่อคุยกับคุณ ไม่มีน้ำมัน หรือระเบิดบนร่างของฉัน
เมื่อได้ยินคำพูดที่เป็นอันตรายเช่นน้ำมัน และระเบิด
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เงยหน้าขึ้นมองลงไปที่ร่างของโม่เสี่ยวจุน อย่างประหม่า
แม้ว่าเย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ดูมันอย่างเฉยเมย
แต่ที่จริงแล้วเขาค่อนข้างจะชื่นชมโม่เสี่ยวจุน ในอีกด้านหนึ่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่
ได้รับการฝึกฝน ต่อหน้าเขาดูท่าทางขาดความแข็งแรงเล็กน้อย และทำให้เขาขายหน้า
หากเขาไม่ใช่แฟนเก่าของผู้หญิงของเขา เย่เชินหลินหวังว่าจะมีน้องชายที่น่าทึ่งแบบนี้จริงๆ
เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขาไม่ได้เป็นน้องชายในสายเลือด และความสัมพันธ์การแข่งขันของพวกเขา
ไม่สามารถถูกเรียกว่าเป็นพี่น้องกันได้
ในโลกของสัตว์ สัตว์ตัวผู้สองตัวที่จินตนาการถึงตัวเมียตัวเดียวกันนั้น ถูกลิขิตให้ต่อสู้จนถึงที่สุด
แต่พวกเขาเป็นมนุษย์การต่อสู้ดังกล่าวไม่จำเป็นต้องเห็นเลือด บางครั้งก็ขึ้นอยู่กับวิธีการกลยุทธ์
และศักดิ์ศรี
เย่เชินหลินยังไม่ได้พูดอะไร หลังจากยืนยันว่าเขาไม่ได้ถือวัตถุอันตราย
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขมวดคิ้ว และพูดกับโม่เสี่ยวจุน อย่างไร้มารยาท:
“คุณไม่ทราบหรือว่าคุณเย่ ต้องผ่านการนัดหมาย?
คุณคิดว่าคุณสามารถพบคุณเย่เมื่อไหร่ก็ได้ที่คุณต้องการเหรอ? ”
เย่เชินหลินเหลียวมองอย่างเฉยเมย และสั่งอย่างใจเย็น: “พาเขาเข้ามา!”
ในที่สุดเขาเดินช้าๆเข้าไปในอาคารด้วยขั้นตอนที่สง่างาม
พนักงานต้อนรับที่ประตูเรียงรายขึ้นในลักษณะที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี คำนับและทักทาย:
“นายเย่!”
เย่เชินหลินเดินอย่างเฉยเมย โม่เสี่ยวจุนเดินตามเขาไป
และกลุ่มคนหนึ่งขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดของอาคาร
เมื่อถึงที่ประตูทางเข้าของสำนักงานของเย่เชินหลิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สบายใจ
และต้องการติดตามเพื่อปกป้องเย่เชินหลิน เขาแค่สั่งงานเบา ๆ : “ขอให้เขาเข้ามาคนเดียว!”
“รับทราบ นายเย่!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองตอบ
และเปิดประตูให้โม่เสี่ยวจุนและเย่เชินหลิน โค้งคำนับด้วยความเคารพ และส่งพวกเขาเข้า
และปิดประตูอีกครั้ง
เย่เชินหลินนั่งลงบนเบาะหนังด้านหลังโต๊ะของเขา หยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชัก
แล้วโยนหนึ่งมวนสำหรับโม่เสี่ยวจุน พร้อมกับไฟแช็ค