สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 414 สาวใช้ตัวแสบ 318

ตอนที่ 414 สาวใช้ตัวแสบ 318
ทั้งสองหมดคำที่จะพูด เย่เชินหลินจึงโทรเรียกหลินต้าฮุยและทนายความมา พวกเขาได้เซ็นสัญญากัน ในมุมของเย่เชินหลินเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป
ช่วงบ่าย เย่เชินหลินมีประชุมด่วนกับผู้บริหารระดับสูง เขาก็เข้าประชุมปกติ
พอพระอาทิตย์ตกดินถึงจะกลับบ้าน ในขณะที่เข้าประตูใหญ่ของบ้านมา จู่ๆเขาก็รู้สึกบางอย่าง ในใจเขาตั้งตารอ ที่จะได้เจอกับผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น
แซ่เซี่ยตัวน้อยๆ เธอรู้มั้ย? วันนี้ฉันโสดแล้วแม้แต่ในนาม ถ้าหากเธอรู้ จะดีใจมั้ยนะ?
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผู้หญิงของฉันก็มีแค่เธอคนเดียว ฉันจะตามใจเธอ รักและทะนุถนอมเธอ
รถอยู่หน้าบ้านใหญ่ เย่เชินหลินลงจากรถพร้อมใจที่กระตือรือร้น
ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าเขากระตือรือร้นขนาดไหน เขาเดินลงจากรถด้วยท่าทางสง่างามตามปกติ
“คุณเย่ ท่านกลับมาแล้ว?” พ่อบ้านเข้าไปต้อนรับ แล้วพูดออกมาด้วยความเคารพ
กลับมาครั้งนี้ เขาไม่ได้ให้คนบอกกับพ่อบ้าน ทั้งสาวใช้และรปภ.ทุกคนก็ต่างทำงานของตนอยู่ ไม่ได้ออกมาต้อนรับเขา
“อืม” เย่เชินหลินอืมตอบไปคำนึง สายตาก็กวาดมองไปรอบๆตัว เหมือนจะไม่มีการปรากฏตัวของเซี่ยชีหรั่น
แน่นอนว่าพ่อบ้านรู้ความหมายของเย่เชินหลิน เขาพูดขึ้นเสียงเบา: “ชีหรั่น…..”
แน่นอนว่าเขาต้องบอกว่าชีหรั่นอยู่ในห้อง ฉันเรียกให้เธอมาดีมั้ย เย่เชินหลินโบกมือเพื่อบอกให้เขาไม่ต้องพูด
พ่อบ้านคิดว่าเย่เชินหลินรู้แล้ว เพราะงั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไร
เย่เชินหลินเดินเข้าไปในบ้านใหญ่อย่างช้าๆ ผ่านห้องโถงเข้าไป ระหว่างทางก็พบกับสาวใช้ พวกเธอทักทายเขาอย่างเคารพ ยากนักที่บนปากเขาจะมีรอยยิ้มเล็กๆขึ้น
คนตัวเล็ก เวลานี้กลัวว่าจะอยู่ในห้องอ่านหนังสือการตลาดอย่างเอาจริงเอาจังอีก
เขาไม่อยากจะรบกวนเธอ แค่อยากจะไปปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างกระทัน แล้วดูปฏิกิริยาเวลาที่เธอตกใจแค่นั้น
ก่อนหน้านั้นที่เขาตอบรับคบกับส้งหลิงหลิง ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้วันที่พบกับผู้หญิงที่เขารักและหวง แม้กระทั่งทำให้เขายอมแลกกับทุกอย่างบนโลกนี้ ถ้าเกิดว่าตอนนั้นเขาสามารถรู้ล่วงหน้า เขาก็คงจะไม่หมั้น
ในใจเขาพกความกระตือรือร้น เย่เชินหลินยื่นมือไปหมุนลูกบิดประตูห้องของเซี่ยชีหรั่น ที่แปลกก็คือ ข้างในมีแต่ห้องว่างๆ เธอไม่อยู่?
เวลานี้พระอาทิตย์ก็ตกแล้ว เป็นไปได้น้อยที่เธอจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ชิงช้า ตอนนี้มืดมองไม่ชัดแล้ว
ในใจเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วเขาก็ไปที่ห้องนอนของตัวเอง คิดว่าเธออาจจะอยู่ที่นั่น แต่ห้องนอนของเขาก็เหมือนกันไม่มีแม้แต่เงาของเธอ
พ่อบ้านไปที่ห้องครัวเพื่อจัดการเรื่องอาหารเย็นแล้ว เย่เชินหลินก็ไม่ได้หาเขา จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องหนังสือ แล้วก็ห้องอาบน้ำ ทุกที่ก็หาเธอไม่เจอ
วันนี้วันอาทิตย์ เธอไม่อยู่บ้าน จะไปที่ไหนนะ?
จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเธอไม่เจอ เย่เชินหลินค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น ขณะนั้นพ่อบ้านก็กลับเข้ามาในบ้านใหญ่
”เซี่ยชีหรั่นไปไหนแล้วล่ะ?” เย่เชินหลินถามเสียงเข้ม
“คุณไม่รู้เหรอครับ? เธอบอกว่ามีงานด่วนเข้า ต้องออกไปในทันที เธอบอกว่าบอกกับคุณแล้ว” พ่อบ้านตอบกลับ
บอกเขาแล้ว?
เขาไม่ได้รับโทรศัพท์จากเธอเลย หรือว่าเธอโทรมาแล้วไม่ได้ยินกันนะ?
“ออกไปตอนไหน?” เย่เชินหลินถามอีก
“สองชั่วโมงกว่าได้แล้ว ขอโทษครับ คุณเย่ ผมควรจะโทรไปรายงานคุณก่อน!”
พ่อบ้านนั้นไว้ใจเซี่ยชีหรั่นจริงๆ อีกอย่างช่วงนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี เขาคิดว่า เซี่ยชีหรั่นคงจะไม่โกหกคุณเย่หรอก แถมเธอยังดูเหมือนรีบมากๆด้วย หลังจากบอกกับเขาว่าต้องการรถ เธอก็รีบออกไปเลย
“จิ่วจิ่วล่ะ? ไปกับเธอด้วย?” เย่เชินหลินถามขึ้นอีกครั้ง
“เปล่าครับ คุณเย่ จิ่วจิ่วออกไปก่อนชีหรั่นอีก เธอออกไปช่วยผมซื้อของครับ”
เย่เชินหลินทำหน้าบูด พูดกับพ่อบ้าน: “ต่อไปถ้าเซี่ยชีหรั่นจะออกจากบ้าน นอกเวลางานปกติ นายต้องโทรมารายงานฉัน” เขารีบกลับมาจากข้างนอกเพื่อจะเจอเธอ ความรู้สึกนั้นเป็นยังไง มีแค่ตัวเขาที่เข้าใจ
ไม่ว่าเธอจะออกไปทำอะไร ความรู้สึกที่เขากลับมาแล้วไม่เห็นเธอ มันช่างแย่จริงๆ โดยเฉพาะที่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วไม่เห็นสายที่ไม่ได้รับ ไม่มีข้อความที่เธอส่งมาแล้วยังไม่ได้อ่าน เขายิ่งร้อนใจ คิ้วขมวดหนักกว่าเก่า
วันอาทิตย์ เขาเข้าร่วมประชุมด่วนกับผู้บริหารระดับสูง เขาไม่รู้จริงๆว่าเธอกลายเป็นผู้บริหารระดับสูงตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงต้องไปที่บริษัทด้วย
เย่เชินหลินทำหน้าบึ้ง กดโทรไปหาเซี่ยชีหรั่น ติดแล้ว ไม่มีคนรับ
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยโทรต่อ ก็ยังไม่มีคนรับสาย
โทรไปนับครั้งไม่ถ้วน เธอก็ไม่รับ
เขาเคยบอกกับเธอว่า ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ต้องรับสายเขาในทันที
“พ่อบ้าน!” เขาเรียกพ่อบ้านอย่างรีบร้อน
“คุณเย่!”
“ตอนเธอออกไปเป็นยังไงบ้าง? นายรีบนึกเร็ว เธอเหมือนเจอเรื่องอันตรายอะไรมั้ย? นายดูเธอเหมือนโดนข่มขู่อยู่หรือเปล่า?” หาเธอไม่เจอ ตอนแรกเย่เชินหลินก็โกรธ แล้วก็ตามมาด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ
วันนี้เขากับส้งหลิงหลิงยกเลิกการหมั้นแล้ว เขากังวลจริงๆว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ยอมแล้วไปลงมือกับเซี่ยชีหรั่น
“คุณเย่ ไม่น่าจะใช่นะครับ เธอมาขอใช้รถออกไป ตามคำสั่งของคุณ ต้องมีคนขับรถที่เก่งการต่อสู้ไปด้วย ถ้าจะต้องพบกับอันตรายจริงๆ จะเป็นจะตายยังไงเขาก็ต้องปกป้องเธอ ปัญหาไม่น่าจะใหญ่นะครับ”
“ถ้าหากว่ามีคนจะทำร้ายเธอ เธอคงไม่วิ่งออกไปให้คนอื่นทำร้าย ชีหรั่นไม่ได้โง่ขนาดนั้น” พ่อบ้านพูดเสริมขึ้นอีกประโยค
ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่หาผู้หญิงคนนั้นไม่เจอ แถมเธอยังไม่รับโทรศัพท์ ในใจของเย่เชินหลินก็ยังมีความรู้สึกวางใจไม่ลงอยู่ดี
แบบนี้ยิ่งทำให้เขาชัดเจน เรื่องพื้นที่ในใจของเขาที่มีต่อเธอ ตอนนี้ยังไม่รู้ดีว่าเธอเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า เขาก็รู้สึกกังวลขนาดนี้แล้ว
เย่เชินหลินโทรหาเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง ไม่มีคนรับสาย โทรซ้ำอีก ก็ยังไม่มีคนรับ
เขาขมวดคิ้วเข้ม ในใจคาดเดาไม่หยุด หรือว่าจะเป็นส้งหลิงหลิงข่มขู่ไปเธอออกไป ใช้คนที่เธอให้ความสำคัญมาล่อเธอออกไปอะไรแบบนั้น เธอถึงโกหกว่าออกไปข้างนอก
พอนึกถึง เขาก็หาเบอร์ของส้งหลิงหลิงทันที กะว่าจะโทรไปเตือนเธอ ถ้าเธอเอาตัวชีหรั่นไป ให้เธอรีบปล่อยคืนเขา ถ้าเธอกล้าแตะแม้แต่ปลายเล็บชีหรั่นล่ะก็ เขาจะทำให้เธอหายไปจากโลกนี้!”
ขณะที่เขาหาเบอร์ของส้งหลิงหลิงเจอแล้วแต่ยังไม่ทันที่จะกดโทรออก จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันคือสายของเซี่ยชีหรั่น
“หลิน!” เธอเรียกเขา เย่เชินหลินได้ยินเสียงของเธอไม่มีอะไรแปลก เขาถึงวางใจได้
“อยู่ไหน?” เขาหน้าบึ้ง แล้วถามเธอออกไปอย่างงอนๆ
เธอรู้มั้ยว่าเขารีบกลับบ้านมาเหมือนที่ผู้ชายคนนึงอยากรีบกลับบ้านไปเจอภรรยา แต่เขากลับไม่เจอเธอ แถมเธอก็ออกไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ทำให้คนเขากระวนกระวายแทบบ้า?
“ฉันอยู่ออฟฟิศ วันนี้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีแพลนกิจกรรมต้องรีบทำให้เสร็จ ฉันไม่รู้รหัสคอมในบ้าน เพราะงั้นฉันถึงรีบมาออฟฟิศทำงานล่วงเวลา ฉันอยากจะโทรไปบอกนายนะ แต่ก็กลัวจะรบกวนนาย เพราะงั้นถึงได้โทรมาตอนนี้ ขอโทษนะ กลางคืนฉันอาจจะกลับดึกหน่อย ข้าวเย็นฉันก็หากินแถวๆบริษัทแล้ว นายอย่าโกรธเลยนะ ฉันจัดการงานเสร็จก็จะกลับ อีกอย่าง คนขับรถที่ต่อสู้เก่งก็ตามฉันมาด้วย ไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก นายไม่ต้องห่วงนะ ฉันทำงานและ แค่นี้ก่อนนะ!”
เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนว่าจะยุ่งมากจริงๆ พูดจบก็วางสายอย่างรวดเร็ว
เย่เชินหลินได้ยินเสียงวางสาย ก็งงไปชั่วขณะ ยัยผู้หญิงคนนี้ วันหยุดสุดสัปดาห์ทั้งที ทิ้งให้เขาอยู่บ้านคนเดียว แล้วเธอก็ออกไปทำงาน? ยิ่งทำยิ่งมีใจรักในอาชีพ
ถ้าเป็นแบบนี้ เกิดต่อไปมีลูก เขาคงต้องอยู่บ้านโอ๋ลูกเลี้ยงลูก แล้วเธอก็วิ่งออกไปทำงานหาเงินค่านมผง?
อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เขากลับมาเป็นโสด ก็เลยอยากเจอผู้หญิงคนนั้นมากๆ พอไม่เจอเธอ ในใจก็รู้สึกตลอดว่าเหมือนขาดอะไรไปอย่าง
เย่เชินหลินกลับไปที่ห้องนอนนั่งลงสักพัก ก็เลยถือโอกาสสะสางงานที่มีอยู่ ไม่นานหนัก พ่อบ้านก็มาเคาะประตู บอกกับเขาว่าข้าวเย็นเตรียมพร้อมแล้ว
“อือ ฉันรู้แล้ว!” เย่เชินหลินตอบกลับ แล้วเดินไปที่ห้องอาหาร
เซี่ยชีหรั่นไม่อยู่ ถึงแม้ว่าในห้องอาหารจะมีสาวใช้ยืนรอเสิร์ฟอาหารอยู่เป็นกอง แถมยังมีพ่อบ้านยืนอยู่ด้านข้างรอเสิร์ฟอาหาร เย่เชินหลินก็ยังอยู่สึกว่าในบ้านขาดอะไรไปเหมือนไม่มีใครอยู่
ไม่รู้เลยว่าการที่ได้เห็นผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง เขาก้าวเท้าเดินอย่างช้าๆไปที่หน้าโต๊ะอาหาร มองดูอาหารที่ส่งกลิ่นหอมและถูกวางอย่างบรรจงลงบนโต๊ะอาหาร แต่เขาไม่ได้อยากกินมันสักนิด
นึกถึงตอนที่คุยโทรศัพท์ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างรีบร้อนว่าเย็นนี้หาอะไรกินแถวๆบริษัท เขาเดาได้ว่า ถ้าเธอยังทำงานไม่เสร็จเธอก็คงไม่กินข้าว
จะเอาใจเธอไม่ใช่เหรอ? งั้นก็เอาใจเธอมันให้สุด ให้เธอได้รู้ว่าผู้ชายของเธอถ้าจะเอาใจแล้ว ก็อ่อนโยนได้ขนาดไหน
พอคิดแบบนี้ เย่เชินหลินก็ออกคำสั่งกับพ่อบ้าน: “เอาอาหารพวกนี้ใส่กล่องเก็บอาหารให้ฉันที ห่อมาสองที่นะ ฉันจะเอาไปข้างนอก”
“ครับ คุณเย่!”
สีหน้าของพ่อบ้านยังดูเหมือนปกติอยู่ แต่ในใจของเขากำลังยิ้มอยู่ ในใจคิดว่า คุณชายใหญ่ตระกูลเรายิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งโอ๋ผู้หญิงคนนี้จริงๆ
คุณเย่ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่ไร้หัวใจที่สุดในตงเจียง ถ้าหากมีคนรู้ว่าเขาส่งอาหารเย็นให้ผู้หญิงที่กำลังทำงานอยู่ ไม่แน่แว่นตาอาจจะหลุดแตกก็เป็นได้
พ่อบ้านออกคำสั่งลงไป จิ่วจิ่วที่กลับมาถึงก่อนหน้านี้ไม่นานก็รีบไปช่วยหยิบกล่องใส่อาหารมา พาสาวใช้สองคนไปช่วยห่ออาหารจนเสร็จ
“คุณเย่ ถ้าหากเซี่ยชีหรั่นคุณไปหาเธอเพื่อเอามื้อเย็นไปให้เธอกิน เธอต้องซาบซึ้งอย่างแน่นอน….ฮิฮิ ต้องอยากอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตแน่นอน”
พอห่อเสร็จ จิ่วจิ่วก็ถือกล่องข้าวใหญ่ๆสองอันอยู่ด้านหลังเย่เชินหลินที่กำลังจะออกจากบ้าน แล้วกระซิบกับเขา
เย่เชินหลินกระตุกคิ้ว พูดออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว: “ใครบอกว่าจะเอาไปให้เธอกัน?”
“ให้เธอก็ให้เธอสิ คุณชายใหญ่ส่งอาหารให้คุณนายหญิง มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าขายหน้าอะไร ฮิฮิ ฉันได้ยินมาว่าวันนี้คุณกับคนแซ่ส้งนั่นยกเลิกการแต่งงานแล้ว แบบนี้คุณก็สามารถขอเซี่ยชีหรั่นของเราแต่งเข้าบ้านอย่างจริงจังได้แล้วใช่มั้ย?”