สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 415 สาวใช้ตัวแสบ 319

ตอนที่ 415 สาวใช้ตัวแสบ 319
เย่เชินหลินเบือนหน้า มองไปที่จิ่วจิ่วอย่างนิ่งๆ แล้วพูดขึ้นเบาๆ : “พูดมากจริง ดูๆ พรุ่งนี้ฉันจะหาคนมาแต่งเธอออกไป!”
“555 อย่าๆๆ คุณชายใหญ่ ฉันก็มีสิทธิเสรีภาพนะ แล้วฉันก็มีผู้ชายที่ชอบอยู่แล้วด้วย คุณรีบไปเถอะ จะชักช้าไม่ได้ ถ้าคุณไปสาย แล้วคุณนายหญิงกินเสร็จแล้ว มันก็ไม่มีความหมายนะ”
เย่เชินหลินกระตุกหัวคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร แล้วรับกล่องข้าวจากมือจิ่วจิ่วอย่างไม่สบอารมณ์
กล่องถนอมอาหารสองกล่องใหญ่ๆ ถูกถืออยู่ในมือเขา ดูยังไงก็เหมือนลูกสะใภ้ที่จะส่งข้าวส่งน้ำให้ผู้ชาย
ล้อเล่นเหรอ เขาเป็นถึงประธานบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปต้องลดตัวทำเรื่องแบบนี้? เขามองคนที่อยู่บริเวณห้องโถงอย่างเงียบๆ ทุกคนฉีกยิ้ม ยังมีผู้หญิงบางส่วนใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา
เขากระแอม จากนั้นจึงพูดกับพ่อบ้าน: “นายเรียกบอดี้การ์ดตามฉันไปหน่อย”
ทันใดนั้นพ่อบ้าน ก็เรียกบอดี้การ์ดมาคนหนึ่ง เด็กนั่นก็กระตือรือร้นเอาเรื่อง เขารีบเข้าไปรับกล่องข้าวจากมือเย่เชินหลินมาถือ
ทันใดนั้นคนแซ่เย่บางคนก็ยืนขึ้นอย่างสง่างาม แล้วเดินอย่างวางท่าออกจากประตูบ้านใหญ่ไป
พ่อบ้านสั่งให้คนไปเตรียมรถไว้แล้ว บอดี้การ์ดอีกคนก็เดินเข้าไปเปิดประตูรถให้เย่เชินหลิน พอเขาขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังก็ช่วยเขาปิดประตูรถลง
ส่วนบอดี้การ์ดที่ถือกล่องข้าวอยู่นั้น ก็มีคนช่วยเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่งเหมือนกัน จากนั้นรถจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากบ้านไป
ออกมาอย่างช้าๆ เย่เชินหลินไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าเขารีบจะเป็นจะตายเพื่อไปส่งอาหาร รีบจนแบบนั่งไม่ติด
พอออกมาจากประตูบ้าน ขับออกมาไกลสักระยะ เขาก็สั่งให้คนขับรถเร่งความเร็ว
ยัยเด็กจิ่วจิ่วนั่นพูดถูก ถ้าเกิดไปสาย แล้วเธอวิ่งออกไปกินข้างนอกแล้วล่ะ เขาทำแบบนี้ก็ตลกเลยสิ? แน่นอน เธอคงไม่กล้าขำ เธอคงแค่พูดอย่างอ่อนโยน: “หลิน นายดีต่อฉันมากจริงๆ!”
เขาค้นพบว่าเขายิ่งชอบให้เธอพูดประโยคนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเธอพูดแบบนี้ เขายิ่งอยากจะทำดีต่อเธอให้มากขึ้น
“ทำไมช้าจัง? เร่งความเร็วอีก!” ระหว่างทางไม่รู้ว่าเย่เชินหลินขมวดคิ้วใส่คนขับรถไปกี่รอบ ในที่สุดรถก็ขับมาจอดลงอยู่หน้าบริษัท
คนขับรถของเซี่ยชีหรั่นที่มองดูอยู่ไกลๆ เห็นรถของเย่เชินหลินขับมา ขณะที่เย่เชินหลินลงมาจากรถ เขาก็รีบเข้าไปต้อนรับเย่เชินหลิน พร้อมรายงาน: “สวัสดีครับคุณเย่! ขอรายงานครับ คุณเซี่ยชีหรั่นยังทำงานอยู่ในออฟฟิศครับ!”
“ฉันรู้แล้ว” เย่เชินหลินพูดจบ ก็หยุดคิดสักครู่ จากนั้นก็สั่งคนขับรถคนนั้น: “นายกลับบ้านไปได้แล้ว”
“ครับ คุณเย่!” คนขับรถเข้าใจ ความหมายของเขาคือเขาจะพาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านเอง เพราะงั้นเขาคนขับรถและรถคันนี้อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์
ที่จริงแล้วเย่เชินหลินยังมีความคิดอีกอย่าง เขารู้ว่าคนขับรถคนนี้คงยังไม่ได้กินข้าว ก็เลยออกคำสั่ง ให้เขารีบกลับบ้านไปกินข้าวเย็น ดีกว่ามานั่งหิวอยู่ตรงนี้
เขาคิด ผู้หญิงของเขาใจดีขนาดนั้น ถ้าหากรู้ว่าเขาดูแลลูกน้องดีแบบนี้ เธอต้องบอกว่าเขาสุขุมแน่ๆ
ปกติแล้วบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปจะหยุดวันเสาร์อาทิตย์ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นวันหยุด แต่ประตูหน้าก็ยังเปิดอยู่ เพราะว่าบริษัทใหญ่ขนาดนี้ อาจจะมีบางหน่วยงานหรือบางฝ่ายมาเร่งทำงานด่วนกันในวันหยุด
“สวัสดีครับคุณเย่!” พนักงานหน้าประตูกล่าวทักทายอย่างเคารพ
“ไปเอากุญแจของแผนกการตลาดเครื่องประดับมาให้ฉัน!” เย่เชินหลินออกคำสั่งเสียงเข้ม
พอลูกน้องได้ยินเย่เชินหลินพูดแบบนี้ ก็สับสนไปสักพัก จำได้เหมือนกับว่าตอนบ่ายมีพนักงานผู้หญิงชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นมาเอากุญแจไปเหมือนกัน หรือว่าประธานเย่กับพนักงานหญิงคนนั้น….เขาก็ไม่กล้าถามมาก จึงรีบตอบรับ แล้วรีบไปยังที่เก็บกุญแจโดยเฉพาะและหากุญแจของแผนกที่เย่เชินหลินต้องการ จากนั้นจึงตามหลังเย่เชินหลินไปเพื่อกะว่าจะช่วยเขาเปิดประตู
“อยู่ชั้นไหน? ฉันไปเอง!” เย่เชินหลินพูดขึ้น พนักงานหน้าประตูก็ยื่นกุญแจให้เย่เชินหลิน และรายงานอย่างเคารพ: “อยู่ชั้นแปดครับ”
“เอากล่องข้าวมาให้ฉัน แล้วนายออกไปรอข้างนอกเถอะ” เย่เชินหลินรับกล่องข้าวใหญ่ๆ สองกล่องจากบอดี้การ์ด
“ครับ คุณเย่!”
เย่เชินหลินเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นแปดคนเดียว จากนั้นเขาก็เดินตามทางเดินไป แล้วก็เจอห้องทำงานของเซี่ยชีหรั่น
ในห้องทำงานยังคงเปิดไฟอยู่ เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะใช้กุญแจไขเปิดประตู แล้วเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
เขาไม่เคยมาที่ออฟฟิศของเซี่ยชีหรั่น แล้วก็ไม่รู้ว่าโต๊ะเธอคือตัวไหน เขาจึงก้าวเท้าเข้าไปตามทาง
ในออฟฟิศช่างกว้างนัก มีที่นั่งเป็นสิบๆ เขาเดินตั้งแต่ต้นจนสุด แปลกมากที่ไม่พบตัวเซี่ยชีหรั่น
คอมพิวเตอร์ทั้งหมดถูกปิดไว้ โต๊ะทุกตัวก็สะอาดสะอ้าน ไม่เหมือนกับว่ามีคนกำลังทำงานอยู่ หรือว่าเธอจะทำงานเสร็จแล้วกลับไปแล้ว? ไม่ใช่สิ คนขับรถของเธอยังอยู่ข้างนอก ถ้าเธอออกไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่คนขับรถจะไม่เห็น
คนขับรถยังบอกว่าเซี่ยชีหรั่นยังอยู่ในออฟฟิศอยู่เลย
หรือว่าจะออกทางด้านหลังไปกินข้าวแล้ว? เขามาช้าไปก้าวหนึ่ง?
แบบนี้ก็เป็นไปได้ยาก ออกไปกินข้าว ทำไมถึงต้องเก็บของในออฟฟิศล่ะ? ในใจของเย่เชินหลินจู่ๆ ก็เกิดสงสัย รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำงานอยู่ในนี้ตั้งแต่แรก
แต่ว่าความสงสัยในหัวเขาก็หยุดไปในไม่กี่วินาที เขาคิดว่า เขาควรจะเชื่อใจเธอ
เธอบอกว่าทำงาน คนขับรถก็บอกว่าเธอทำงานอยู่ งั้นก็ไม่ผิดแล้วแหละ เธออาจจะชินกับการเก็บของให้เรียบร้อยก่อนออกไป กลับมาแล้วค่อยหยิบเอกสารออกมาวางใหม่
เย่เชินหลินวางกล่องข้าวลง แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็โทรหาเซี่ยชีหรั่นอย่างเคยชิน ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
เซี่ยชีหรั่นรับสาย ทางฝั่งเธอเงียบมาก
“อยู่ไหน?” เย่เชินหลินถามเสียงเข้ม
“หลิน ฉันยังอยู่ออฟฟิศ ยังเขียนโครงการไม่เสร็จเลย” อยู่ๆ ในใจของเย่เชินหลินก็ขุ่นมัว เขากวาดสายตามองในออฟฟิศอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเขาเอากุญแจมาผิดหรอกนะ?
“กินข้าวยัง?” เขาถามขึ้นเสียงเรียบอีกครั้ง
“กินแล้ว เมื่อกี้ออกไปร้านอาหารตะวันตกที่อยู่ข้างๆ ไปกินสเต๊กมา พอกินเสร็จก็รีบกลับมาเลย นายไม่ต้องห่วง ฉันจะพยายามทำต่อ อีกไม่นานก็กลับแล้ว! ฉันยังยุ่งอยู่ ตามนี้นะ ฉันวางสายก่อน” พูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็รีบวางสายไป
เขาเอากุญแจมาผิดดอกเหรอ? หยิบกุญแจผิดแต่ไม่น่าเปิดประตูผิดบาน
เขาดูผิดเหรอ? หรือเธอนั่งอยู่ตรงที่ว่างนั่น? แต่ไม่เห็นเธอเลยนี่! ทั้งห้องนี้เงียบจนแม้แต่เข็มอันนึงหล่นลงพื้น ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจนเลย
ที่แท้เธอหลอกเขา!
เย่เชินหลินเกลียดคนที่เจ้าเล่ห์และหลอกลวงที่สุด!
สุดท้ายแล้วเธอไปไหนกันแน่ ไปทำอะไร?
เย่เชินหลินไม่สนใจกล่องข้าวบ้าๆ สองอันนั้น เขาทิ้งมันไว้ที่เดิม เขาออกมาอย่างรวดเร็วราวกับลม แล้วลงลิฟต์กลับไปที่ชั้นหนึ่ง
สีหน้าก่อนที่เขาจะไป กับตอนนี้ไม่เหมือนกันเลย ตอนนี้บนหน้าเขาเหมือนถูกหน้าแข็งเกาะมาเป็นพันปี พนักงานที่หน้าประตูเห็นสีหน้าเขา ก็ถึงกับตกใจ
“คะ…คุณเย่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“เซี่ยชีหรั่นได้มาที่นี่มั้ย?” เขาถามอย่างเย็นชา
“มาครับ เข้าไปแล้ว ยังไม่ได้ออกมา เธอไม่อยู่ข้างในเหรอครับ?” พนักงานถามเขาอย่างสงสัย
“ตึกนี้มีประตูสองบานหรือเปล่า?” จู่ๆ เย่เชินหลินก็ถามขึ้นอีก พนักงานหน้าประตูไม่เข้าใจความหมายได้แต่พยักหน้าแล้วพูดขึ้น: “ครับ คุณเย่ ที่นี่มีประตูหน้ากับประตูหลัง ตรงนี้คือประตูหน้า ยังมีประตูหลังอีกครับ”
“เรียกพนักงานที่ประจำอยู่ประตูหลังมาที่นี่!” เสียงของเย่เชินหลินเย็นยะเยือก ทำให้พนักงานรีบวิ่งออกไป ไม่นานพนักงานประจำประตูทั้งสองก็วิ่งมาอยู่ตรงหน้าเย่เชินหลิน
“รายงานตัวครับคุณเย่ ผมคือพนักงานประจำประตูหลังครับ”
“เซี่ยชีหรั่นออกไปทางประตูหลังแล้วใช่มั้ย?” เย่เชินหลินถามพนักงานเสียงเข้ม
“ครับ คุณเย่ ช่วงบ่ายพนักงานผู้หญิงแซ่เซี่ยที่อยู่แผนกเครื่องประดับออกไปทางประตูหลังครับ”
“เธอมาถึงกี่โมง และออกไปตอนกี่โมง? เธอเอากุญแจมาเอง หรือว่ามาขอยืมจากพวกนาย?” เย่เชินหลินถามขึ้นอีก จากนั้นทั้งสองก็ได้รายงานเวลา
จากที่ดูเวลาแล้ว เธอเข้ามาแป๊บเดียวก็ออกไป กุญแจก็ลงบันทึกขอยืมที่ประตูหน้า พนักงานประจำประตูเป็นคนให้เธอไป
ในหัวของเย่เชินหลินมีเพียงแค่สี่คำ: เจ้าเล่ห์นักนะ!
เซี่ยชีหรั่นกำลังเจ้าเล่ห์หลอกลวงเขา! ให้ตายเถอะ! เขากำหมัดแน่น ก่อนจะใช้สายตาเย็นชามองไปยังพนักงานทั้งสองจนใจพวกเขาเย็นวาบ
ถึงแม้เขาจะโกรธมาก แต่เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา
เขาปัดมือ แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “กลับไปทำงานของตัวเองซะ!”
“ครับ คุณเย่!” ผู้ดูแลประตูทั้งสองตอบรับ แล้วกำลังจะกลับไป เย่เชินหลินก็พูดกับผู้ดูแลประตูหน้าอีกว่า: “นายขึ้นไปห้องทำงานของเซี่ยชีหรั่นที่ฉันไปเมื่อกี้ แล้วเอากล่องข้าวสองกล่องนั้นออกมา เอาไปทิ้งซะ! อีกอย่างเรื่องที่วันนี้ฉันมาหาเซี่ยชีหรั่น พวกนายสองคนรูดปากให้สนิท ถ้าหากพูดออกไปละก็….”
“คุณเย่ พวกเรารับประกันได้ว่าจะไม่พูดครับ!” ทั้งสองตอบรับอย่างพร้อมเพรียง
เย่เชินหลินก็ไม่ได้อยู่พูดอะไรกับพวกเขามาก เขาก็ออกมาจากบริษัท โทรหาหลินหลิง สั่งให้เธอหาพิกัดโทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่น
เขาจะไม่ถามแล้วว่าเธออยู่ที่ไหน เธอไม่ได้โกหกเขาว่าเธออยู่ที่บริษัทหรอกเหรอ?
เขาจะไปดูด้วยตาของเขาเอง ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ยุ่งอะไรกันอยู่!
เซี่ยชีหรั่น เธอคิดว่าหลอกฉันแล้ว ฉันจะหาเธอไม่เจอเหรอ? เธอรู้มั้ยว่าบนโทรศัพท์ของเธอมีระบบติดตามตัวที่ทันสมัยที่สุดในโลก ฉันสามารถหาตำแหน่งที่ตั้งของเธอได้อย่างสบายๆ? ทางที่ดีเธอควรจะอธิษฐานให้ฉัน ไม่เจอเธออยู่กับผู้ชาย
ไม่นานนัก เย่เชินหลินก็ได้รับการตอบกลับจากหลินหลิง จากพิกัด ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่โรงพยาบาลสูตินรีเวชในเมือง
โรงพยาบาลสูตินรีเวช? เธอไปที่นั่นทำไม? ท้องเหรอ? เป็นไปไม่ได้! ทุกครั้งที่เขามีอะไรกับเธอ พอเสร็จกิจเขาสั่งหมอห่าวด้วยตัวเองว่าจัดยาคุมให้เธอกิน
หรือว่าที่ตรงนั้นอักเสบ? เป็นไปไม่ได้ สภาพร่างกายของเธอ มีเหรอที่เขาจะไม่รู้?
ระยะห่างของที่นั่นถ้าขับรถจากบริษัทไปก็ประมาณสิบนาที เย่เชินหลินไม่ทนเดาต่อไป เขาสั่งบอดี้การ์ดที่มาพร้อมเขาแล้วรออยู่ด้านนอกให้ไปเรียกรถมา