สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 418 สาวใช้ตัวแสบ 322

ตอนที่ 418 สาวใช้ตัวแสบ 322
วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่า ถ้าเธอจะโกหกใคร นี่ไม่ใช่เล่นๆ
พ่อบ้านก็ถูกเธอหลอก คนขับรถก็โดนเธอหลอก พนักงานหน้าประตูก็โดนเธอหลอก รวมไปถึงเขาเย่เชินหลินก็ยังโดนเธอหลอก โดนเธอหลอกกันทั่วหน้า!
หรือว่าคนที่ยิ่งดูไร้เดียงสายิ่งทำให้คนเชื่อใจได้ง่าย?
เขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห โกรธใบหน้านั้นไม่ลงจริงๆ ใบหน้าที่ทำให้เขาใจเต้นแล้วทำให้เจ็บใจได้ด้วยเหมือนกัน!
บนรถยังมีคนขับรถอยู่ แถมยังมีบอดี้การ์ดอยู่อีก เซี่ยชีหรั่นอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเย่เชินหลิน แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดตอนนี้ เย่เชินหลินจะยิ่งโมโหขึ้นไปอีก ไม่รู้ว่าจะต่อว่าเธอยังไงอีก
ทางที่ดีเธอทำได้แค่มองดูเขาโกรธ เห็นเขาแบบนี้แล้วเธอปวดใจจริงๆ ปวดเจ็บจนไม่มีอะไรมาเทียบได้
เธอไม่รู้ว่าเขาหาเธอเจอได้ยังไง แต่ว่าเธอเดาว่า เขาไม่ได้สงสัยเธอตั้งแต่แรก
ตอนแรกที่เธอบอกเขาว่าเธอกำลังทำโอทีอยู่ น้ำเสียงของเย่เชินหลินไม่ได้ดูสงสัยอะไร
หรือว่าหลังจากนั้นเขาจะไปที่ออฟฟิศ ถึงได้รู้ว่าเธอไม่อยู่ จากนั้นจึงตามหาเธอ?
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวๆ ! แน่นอนว่าต้องใช่แน่ๆ เขาต้องไปหาเธอแน่นอน เขาจะไปหาเธอด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ? เพราะว่าเขาชอบเธอ จึงไปหาเธอ เพราะว่าเขาอยากเจอเธอ จึงไปหาเธอแน่ๆ!
เซี่ยชีหรั่นนะเซี่ยชีหรั่น เธอทำให้เขาเสียใจแบบนี้ได้ยังไง?
เซี่ยชีหรั่นกัดปากอย่างอดไม่ได้ เกลียดตัวเองจนอยากจะกัดแปกให้แตกไปข้าง เธอรู้สึกผิด และโทษตัวเอง ในหัวเอาแต่คิดว่า เธอต้องทำอะไร ให้เขาใจเย็นลงสักนิด?
นอกจากจะบอกความจริงกับเขา เขาถึงจะหายโกรธ แต่เธอบอกไม่ได้ เธอสัญญากับเสี่ยวหนงไว้แล้ว อีกไม่กี่วันเสี่ยวหนงก็ออกจากโรงพยาบาล เธอต้องกลับเข้าบ้านอย่างเงียบๆ เพื่อพักฟื้น อ้างว่าร่างกายเธอไม่สบาย ขยับไม่ได้ ต้องอยู่กับเธอสักระยะ
แต่ก่อนโม่เสี่ยวหนงเคยพักอยู่กับเธอที่นั่น เธอเป็นเหมือนแขก ไม่มีคนถามถึงเรื่องเธอ
ถ้าหากเธอพูดเรื่องโม่เสี่ยวหนงแท้ง เย่เชินหลินคงจะส่งคนมาดูแลเธอเป็นพิเศษ ถึงเวลานั้นทุกคนคงจะเกิดความสงสัย สายตาของทุกคนที่มองโม่เสี่ยวหนงคงจะเปลี่ยนไป
เธอจะไม่แคร์ความรู้สึกของโม่เสี่ยวหนงไม่ได้ เพราะงั้นจะให้ตายยังไงเธอก็พูดเรื่องของโม่เสี่ยวหนงไม่ได้
ในขณะที่เธอคิดไม่ตก รถก็มาถึงบ้านอย่างรวดเร็ว เย่เชินหลินหวังว่าให้รถขับเร็วๆ เขาแทบจะทนไม่ได้ที่จะจัดการเธอ จัดการผู้หญิงที่กล้าหลอกเขา！
เขาอยากจะเชื่อใจเธอ เขาสาบานกับตัวเอง ว่าจะปฏิบัติต่อเธอดีๆ ไว้ใจเธอ แต่เธอทำให้เขาไว้ใจเธอไม่ได้จริงๆ
มาถึงจุดนี้ มันทำให้เขาเจ็บปวดจนเปรียบไม่ได้
รถขับเข้าไปในบ้าน และไปจอดอยู่หน้าประตูบ้านใหญ่ พ่อบ้านและจิ่วจิ่วออกมาต้อนรับ พวกเขาเห็นพร้อมกันว่าสีหน้าของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นดูแปลกๆ ในใจก็เกิดกังวลอย่างช่วยไม่ได้
“คุณเย่! คุณกลับมาแล้ว?” พ่อบ้านถามขึ้นเสียงเบา เย่เชินหลินไม่พูดสักคำ เขากัดปากแน่นแล้วเดินเข้าบ้านไป เซี่ยชีหรั่นก้มหน้า แล้วเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ
“ชีหรั่น เป็นอะไรกัน? คงไม่ใช่…” จิ่วจิ่วอยากถาม แต่โดนพ่อบ้านดึงไว้ก่อน เขาส่ายหัวไปมา เหมือนต้องการบอกเธอว่าอย่าถามมาก เรื่องของคนสองคนก็ให้พวกเขาสองคนจัดการกันเอง คนนอกยิ่งเข้าไปยุ่งยิ่งวุ่นวาย
สายตาของจิ่วจิ่วมองเซี่ยชีหรั่นเหมือนมองลูกสะใภ้เดินตามเย่เชินหลินไปที่ห้องนอน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเดี๋ยวมีฉากดราม่า
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่กลัวเขาจะลงโทษเธอ เธอไม่สนใจความรู้สึกของตนเองในตอนนี้ เธอสนใจผู้ชายที่ยืนโกรธอยู่ตรงหน้าเธอมากกว่า
เป็นเธอที่ไม่ดี เป็นเธอที่หลอกลวงเขา เธอกลัวการลงโทษที่ไหน ขอแค่เขาสบายก็พอ
เธอกลัวว่าเขาจะไม่ระบายความโกรธของเขาออกมา แล้วจะดีใจไม่ออก
เย่เชินหลินเดินไปที่ข้างประตู เซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างหน้าเร็วกว่าก้าวหนึ่ง ไปช่วยเขาเปิดประตูก่อน เขาทำหน้าเข้มเดินเข้าห้องไป ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นก็หันหลังมาปิดประตูห้อง
“หลิน ฉันผิดไปแล้ว นายอย่าโกรธฉันเลยนะ?” เธอก้าวไปยืนอยู่ข้างหน้าเย่เชินหลินอย่างช้าๆ เงยหน้ามองเขา ขอโทษเขาเสียงอ่อย
เธอดูน่าสงสาร แต่เย่เชินหลินก็ไม่มีทางจะใจอ่อน
“บอกฉันมา เธอไปที่นั่นทำไม?” ตลอดทางที่มาพยายามใจเย็น เย่เชินหลินตอนนี้ไม่เหมือนตอนที่อยู่โรงพยาบาลที่ทั้งโมโหและมือไวแล้ว
แต่ว่าความโกรธก็ยังหลงเหลืออยู่ พอเขานึกถึงที่โม่เสี่ยวจุนแอบยืนกับเธออยู่ตรงนั้น ในใจเขาก็เริ่มโมโหขึ้นมา อยากจะระงับอารมณ์ลงก็ทำไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นสูดหายใจเข้าลึก จับแขนของเย่เชินหลินไว้ แล้วพูดขึ้นเบาๆ : “ขอโทษนะ หลิน แต่ฉันบอกไม่ได้จริงๆ ว่าฉันไปทำอะไร ขอโทษ วันนี้ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรหลอกนาย แค่บางเรื่องฉันไม่สามารถพูดออกมาได้ ระยะนี้ที่นายไว้ใจฉัน ฉันดีใจมากๆ และขอบคุณมากๆ นายจะเชื่อฉันอีกสักครั้งได้มั้ย? ฉันขอร้องให้นายเชื่อฉันอีกสักครั้ง นะ? อย่าโกรธฉันเลย!”
“เชื่อเธอ?” เย่เชินหลินมองเธอพลางขมวดคิ้ว แล้วยื่นมือออกไปบีบที่คางเล็กๆ ของเธออีกครั้ง
“ฉันเชื่อเธอแต่ผลที่ได้คือเธอเจ้าเล่ห์แล้วสะบัดคนที่ฉันมอบหมายไปดูแลเธอ เธอหลอกฉัน! เธอหลอกฉัน เป็นความจริงใช่มั้ย?”
“ใช่เป็นความจริง ฉันหลอกนาย ฉันไม่อยากแก้ตัวอะไร แต่ว่าฉันหลอกนาย มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโม่เสี่ยวจุนเลยจริงๆ ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นกัดปากลงแน่น แบบนี้ถึงจะได้ไม่หลุดบอกเขาเรื่องของโม่เสี่ยวหนง
เรื่องหน้ามันขึ้นกับหน้าตาของผู้หญิงเลยนะ แถมยังขึ้นอยู่กับความสุขทั้งชีวิตของเธอเลย จะให้เธอพูดได้ยังไง
“ฉันเห็นหมดแล้ว เธอยังบอกว่าไม่เกี่ยวข้อง? ให้ตายเถอะ!” เย่เชินหลินหมดความอดทนแล้ว เธอไม่อยากพูด เขาก็ไม่อยากจะถามต่อ
เขาเข้าใจแล้ว ที่จริงแล้วไม่ใช่เธอไม่อยากพูด แค่เธอพูดมันไม่ออก
เขาโยนเธอลงไปที่ฝั่งหนึ่งของเตียง เซี่ยชีหรั่นล้มลงไปบนเตียง ทันใดนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมเธอไว้
เธอโดนเขาคร่อมทับไว้อยู่ เขาจ้องมองใบหน้าเล็กนั้นด้วยความโกรธสุดๆ แต่เธอก็ยังคงพูดเสียงอ่อย: “หลิน เชื่อฉันอีกสักครั้ง ได้มั้ย?”
เธอดื้อรั้นแบบนี้อีกแล้ว เขาไม่อยากเชื่อเธอเหรอ? เพราะว่าเขาเชื่อเธอหมดใจ ถึงปล่อยให้เธอออกไปทำงาน แต่ผลลัพธ์ เขากลับได้อะไรตอบแทน?
ความรู้สึกที่หาทางไหนก็หาเธอไม่เจอ สุดท้ายเจอเธอ เห็นเธออี๋อ๋ออยู่กับผู้ชายคนอื่น มันทำให้เขารู้สึกแย่กว่าฆ่าเขาซะอีก
เขาหึงโม่เสี่ยวจุน หึงที่เธอโกหกเพราะเขา ที่เธอทิ้งผู้ชายของเธอแล้วออกไป
ความหึงมากๆ ก็กลับกลายเป็นความโกรธ โกรธจนอยากจะเผาเธอให้เป็นจุณ
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เขาฉีกเสื้อผ้าเธอออก เนื้อขาวๆ ของเซี่ยชีหรั่นโผล่ออกมาโดนลมอีกครั้ง
ถึงแม้จะเคยโดนมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอก็ยังคงกลัวจนตัวสั่น เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดกับตัวเอง ไม่ต้องกลัว เซี่ยชีหรั่นอย่ากลัว เขากำลังโกรธ เขาแค่ต้องการระบาย
เธอไม่อธิบายให้เคลียร์เอง จะไปโทษเขาก็ไม่ได้
“หลิน ถ้าทำแบบนี้แล้วมันทำให้นายหายโกรธ งั้นนายทำเถอะ” ในขณะที่เขาลูบไล้เรือนร่างของเธอทั้งตัวเพื่อระบายความโกรธ เซี่ยชีหรั่นก็พูดขึ้นเสียงอ่อย
สายตาของเย่เชินหลินไม่ได้มองไปที่เรือนร่างสวยๆ ของเธอเลย ตอนที่เขาลูบคลำเธอนั้น เขาแค่จ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ
ใบหน้าของเธอดูเศร้า และหวาดกลัว เหมือนเธอกำลังอ้อนวอนมันทำให้ใจของเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ท่าทางแบบนั้นของเธอ ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล
เขาเอามือขึ้นมาปลดเสื้อเชิ้ตของตน กระดุมของเสื้อเชิ้ตโดนเขาปลดจดหลุดกระเด็นลงพื้น เขาถอดเสื้อเชิ้ตทิ้งอย่างบ้าคลั่ง
เซี่ยชีหรั่นหลับตาปี๋ เธอมีลางสังหรณ์ว่าเขาจะทำรุนแรงกับเธอ เธอจะเจ็บ และอาย
แต่หากว่าไม่มี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เขาแค่เขวี้ยงเสื้อลงบนร่างของเธอ แล้วพูดกับเธออย่างเยือกเย็น: “ออกไป!”
เขาปล่อยเธอไปแล้ว?
เซี่ยชีหรั่นคาดไม่ถึงแล้วจึงลืมตาขึ้น เย่เชินหลินลุกออกจากเตียงไปตั้งนานแล้ว ไม่ได้มองเธอเลย ร่างเปลือยท่อนบนนั่งลงบนโซฟา สีหน้าของเขาโกรธจนเขียว
เขาปล่อยเธอไปแล้ว เขารู้ว่าเธอหลอกเขา แต่เขาก็ทำอะไรเธอไม่ลง
แต่ก่อนที่เขาโกรธ จะทำรุนแรงกับเธอ แต่ตอนนี้เขาทำมันไม่ลง
เขาตัดสินใจได้นานแล้วว่าไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรก็จะไม่รุนแรงกับเธอ คำพูดเหล่านี้แล่นเข้าสมองเขา แถมเธอก็ยังบอกตั้งหลายรอบ ให้เขาเชื่อเธออีกสักครั้ง
ถ้าหากเธอมีปัญหาจริงๆล่ะ? เขาทำแบบนี้กับเธอ ก็เหมือนไปซ้ำเติมเธอ
เย่……เซี่ยชีหรั่นเรียกเขาอย่างไม่มีเสียง อยากจะปลอบเขาอีก โอ๋เขา แล้วก็รู้ว่าตอนนี้เขาต้องการสงบสติอารมณ์
เธอหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ขึ้นมาสวม คลุมไว้ แล้วพูดกับเขาเสียงเบา: “ขอบคุณนะ หลิน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะกลับมาดูนายนะ โอเคมั้ย?”
เขาไม่สนใจเธอ ไม่ตอบ เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะของไปจากห้องนอนของเขา
หลังจากที่เย่เชินหลินนั่งมาสักพัก ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลินหลิง
“ฉันต้องการภาพจากกล้องวงจรปิดตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงกลางคืนของโรงพยาบาลสูตินรีเวช!” เขาออกคำสั่งอย่างเย็นชา
เขาไม่อยากทำผิดต่อเธอ แต่ก็ไม่อยากปล่อยเธอกับโม่เสี่ยวจุนไปง่ายๆ ที่แท้ความจริงเป็นยังไง เขาต้องรู้ทั้งหมด ถ้าหากว่าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่ตั้งใจจะหลอกเขา ไม่สบายแล้วเรียกผู้ชายคนอื่นให้พาไปหาหมอ เขาจะต้องจัดการพวกเขาแน่ๆ
พอโทรศัพท์เสร็จ ไห่ลี่หมินก็โทรเข้ามา เย่เชินหลินกดรับโทรศัพท์ น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูเร่งรีบ: “เชินหลิน ฉันรอนายอยู่ที่เดิม ฉันเพิ่งรีบกลับมาจากเมืองหลินเจียง!”
“โอเค!” เย่เชินหลินไม่อยากจะอยู่ที่บ้านต่อ กลัวว่าจะทนไม่ไหวแล้วจัดการผู้หญิงกับคนนั้น มีคนดื่มเป็นเพื่อนเขาคงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
เย่เชินหลินหน้าบึ้งออกจากบ้าน ไปเจอกับไห่ลี่หมินที่ไนต์คลับที่ทั้งสองชอบไปดื่มด้วยกันบ่อยๆ เขาอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว
“อารมณ์ไม่ดี? หรือว่าจะเป็นเรื่องงานแต่งกับส้งหลิงหลิงล่ม แล้วทำใจไม่ได้?” ไห่ลี่หมินรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ แต่ก็ยังล้อเย่เชินหลินเล่นไปประโยคนึง
“นายรีบเดินทางมาตั้งไกลกลับมาจากเมืองหลินเจียง เพื่อพูดเรื่องน่าเบื่อพวกนี้เหรอ?” เย่เชินหลินตอบเขาอย่างเย็นชา
ไห่ลี่หมินหัวเราะ และพูดอย่างไม่เต็มใจ: “เป็นเพราะเรื่องที่นายกับส้งหลิงหลิงถอนหมั้นกันจริงๆ ฉันถึงตั้งใจกลับมา”