สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่424 สาวใช้ตัวแสบ328

ตอนที่424 สาวใช้ตัวแสบ 328
หลังจากเซี่ยชีหรั่นมาถึงหลังประตู ผู้เฝ้าประตู ได้ดูชื่อบัตรทำงาน ที่ติดอยู่บนหน้าอกเธอ ก็พูดขึ้นมาอย่างมีมารยาท “ ขอโทษครับ ผู้ช่วยเซี่ย พวกฉันได้รับคำสั่งจากข้างบน ว่าท่านห้ามออกจากประตูนี้ “
คำสั่งจากข้างบน ! เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน ฉันก็แค่เคยวิ่งจากประตูหลังครั้งเดียว ท่านก็ปิดประตูนี้แล้ว ?
เซี่ยชีหรั่นกัดฟัน และทำอะไรไม่ได้
เธอจึงได้แค่ไปถึงประตูหน้า มองไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง ไม่เห็นเงาของคนขับรถคนนั้น
เธอมีความคิดที่โชคดีขึ้นมา ไม่แน่คนนั้น อาจจะไปทานข้าวแล้ว กลางวันจะมาเฝ้าเธอได้ยังไง
เซี่ยชีหรั่นรีบออกจากประตู ไม่กล้าเดินสวนทางถนนโดยตรง แต่เดินไปทางข้างตึกสูง ยังไม่ถึงกี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนจากข้างหลัง : “ คุณเซี่ย ท่านจะไปไหน ? “
ตกใจหมดเลย !
โตมาขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นไม่เคยทำเรื่องไม่ดีเลย คนขับรถที่ต้องปกป้องเธอ ถามจากข้างหลังแบบนี้ วิญญาณเธอเกือบจะหายไปแล้ว
เธอรีบหันหัว ลูบหน้าอกเบาๆ บีบรอยยิ้มออกมา แล้วพูด “ ฉันก็แค่อยากไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างนี้ ไม่ต้องการให้คุณขับรถให้แล้ว “
“ ผมไปกับท่านเถอะ “
เซี่ยชีหรั่นยกมือปฏิเสธ พูด : “ ไม่ต้องไม่ต้อง คุณก็ไปทานอาหารกลางวันเถอะ ฉันต้องซื้อพวกของใช้ส่วนตัว มีผู้ชายอยู่ข้างคนหนึ่ง ไม่สะดวก “
“ ขอโทษนะครับ มันเป็นหน้าที่ของผม ท่านตามสบายเลย คิดเอาว่าไม่มีผมอยู่ ผมก็จะเว้นระยะห่างจากท่านไม่รบกวนท่านซื้อของ “ คนขับรถคนนั้นหรือบอดี้การ์ด พูดกับเธออย่างเกรงใจ ใจเซี่ยชีหรั่นกลับผิดหวังอย่างมาก
เย่เชินหลินไม่อนุญาตให้เธอออกจากประตูหลัง นั่นหมายความว่า ในเวลาที่อยู่บริษัท กับ บ้านวิวล่า เธอก็จะไม่ได้รับอิสระเลยใช่ไหม ?
ไม่มีอิสระก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ไม่ได้ ถ้าโม่เสี่ยวหนงไม่ได้เห็นเธอ ก็ต้องโกรธแน่นอน
ตอนนี้เธอก็อยู่ในช่วงหลังคลอด เธอให้เธอโกรธไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นทั้งที่รู้ว่า คนนั้นฟังแต่คำสั่งของเย่เชินหลิน ยังคงไม่ตายใจ ถามเขาเบาเสียง : “ ฉันมีเรื่องที่ส่วนตัวอย่างมากต้องไปทำ คุณไปกับฉันได้ แต่เก็บความลับให้ฉันได้ไหม ? “
“ ไม่ได้ ! ผมฟังแค่คุณเย่ ! “ บอดี้การ์ดพูดเน้นเป็นคำ
“ เหอเหอ ฉันล้อเล่นกับคุณเอง “ เซี่ยชีหรั่นรีบเก็บคำพูด เธอคิดในใจ ไม่ใช่แค่เธอไปไม่สำเร็จ ถ้าถึงเวลายังโดนคนนี้ฟ้องให้เย่เชินหลิน ว่าเธอตั้งใจจะหนีไป นั่นก็คงโชคร้ายมาก
ยังไม่รอบอดี้การ์ดตอบเธอ หูฟังเขาก็มีคำสั่งของเย่เชินหลินขึ้นมา “ เชิญเซี่ยชีหรั่นมาที่รถฉัน ฉันอยู่ข้างสี่แยกซ้ายของบริษัท “
“ ครับ คุณเย่ ! “
“ คุณเซี่ย คุณเย่เชิญท่านไป “ บอดี้การ์ดพูดอย่างเคารพ
เขาหาเธอ ? เวลาทำงานเขาไม่เคยหาเธอ หรือว่าเขารู้แล้วว่า เธอจะหนี ?
ถ้าเขารู้แล้ว ก็จะโกรธอีกแน่นอน เธอรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากเดินตามฝีเท้าของบอดี้การ์ดไปห้านาที ก็เห็น รถยนต์เบนท์ลีย์ของเย่เชินหลิน จอดอยู่ข้างทาง
บอดี้การ์ดขึ้นไป เปิดประตูนั่งด้านหลังให้เธอ : “ คุณเซี่ย เชิญครับ ! “
“ ขอบคุณ ! “ เซี่ยชีหรั่นตอบขอบคุณเสร็จ ก็นั่งเข้าไปในรถ เย่เชินหลินเมมปากไว้แน่น พิงอยู่ที่หมอนเบาะนั่ง ในมือจับสมุดบันทึกหนึ่งไว้ กำลังตั้งใจดู
บอดี้การ์ดปิดประตูให้เรียบร้อย แล้วจากไป เซี่ยชีหรั่นยิ้มออกมาแล้วมองเย่เชินหลิน พูดเบาเสียง : “ คุณเย่ท่านหาฉัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ? “
“ เธอดูอันนี้ ! “ เย่เชินหลินพูดจบ นำสมุดบันทึกบนมือเปิดไปทางเซี่ยชีหรั่น สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที
บนคอมพิวเตอร์ของเย่เชินหลิน มีหลักฐานที่เธอตั้งใจจะหนีออกทั้งหมด โดยเฉพาะเธอออกมาจากทางออกหน้า ของตึกสูง ท่าทางที่อยากเดินไปทางอีกฝั่งอย่างน่าสงสัย ดูยังไงก็รู้สึกว่าในใจเธอมีแผนอะไร
เขารู้แล้วจริงด้วย !
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจในใจ ทีนี้จบแล้ว เขาต้องคิดว่า เธอหนีออกไป ก็เพื่ออยากจะไปเจอโม่เสี่ยวจุนแน่นอน
เธอก็ยังกลัวเขารู้เรื่องของโม่เสี่ยวหนง ฉะนั้นเธอจึงสูดหายใจ แล้วทำตัวปกติ ยิ้มแล้วพูด “ คุณเย่ ท่านดูสิ ตอนนี้เทคโนโลยีก้าวหน้าแค่ไหน อยากรู้ว่าใครทำอะไร ก็รู้ว่าใครทำอะไรได้ …. “
ยัยตัวเล็ก ! ยังมาแกล้งทำตัว ใส่เขาอีก
“ ถ้าเทคโนโลยีไม่ก้าวหน้าขนาดนี้ เธอคิดว่าจะไปไหน ? “ สีหน้าเย่เชินหลินมืดหมอง เซี่ยชีหรั่นยิ่งมองยิ่งรู้สึกกังวลใจ
“ ฉันก็ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเมื่อคืนที่พวกฉันกินหมดแล้ว เพราะฉะนั้นฉันอยากไปซื้อมาอีกลัง” เซี่ยชีหรั่นบีบรอยยิ้มออก พูดโกหก
“ งั้นหรอ ? บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป นับว่าเป็นของใช้ส่วนตัว ? “ เย่เชินหลินถาม
ตอนนี้ รถเริ่มขับไปต่อแล้ว เซี่ยชีหรั่นแค่สนใจว่า เย่เชินหลินโกรธไหม ไม่สนใจว่ารถขับไปทางไหน
สีหน้าเธอนิ่งแล้วก็นิ่ง เข้าใกล้เขา แล้วพูด : “ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไม่ใช่ของส่วนตัว ฉันแค่อยากซื้อของบางอย่างไปด้วย ท่านก็รู้ วันประจำเดือนฉันก็จะถึงแล้ว “
ยัยผู้หญิงบ้า โกหกเขาเพื่อคนอื่นอีกแล้ว เขาก็ไม่ได้โกรธจริงหรอก เขาวนไปแบบนี้ ก็เพื่ออยากให้เธอเข้าใจ คราวหลังก็เลิกโกหกกับเขาได้แล้ว
เย่เชินหลินไม่พูดอะไรต่อ ในรถเข้าสู่ความสงบ เงียบสงบสักพัก ใจเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งกังวลแล้ว กัดปากตัวเองอยากจะอธิบาย ก็พูดไม่ได้ คิดไปคิดมาก็ได้แค่ หาอะไรพูด : “ คุณเย่ กลางวันท่านไม่ทานข้าวในบริษัทหรอ ? ฉันยังไม่ทานอาหารกลางวัน ไม่อย่างนั้นเราก็ …… “
“ ลงรถเถอะ ! “ รถจอดแล้ว เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างเฉยชา หลังจากนั้น บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่หน้า และคนขับรถก็ลงรถพร้อมกัน ต่างช่วยทั้งสองเปิดประตูออก
เซี่ยชีหรั่นลงรถ มองไปข้างหน้า ถึงรู้ว่าที่ที่ตัวเองลง คือ โรงพยาบาล เธอมองเย่เชินหลินอย่างไม่น่าเชื่อถือ เธออ้อมผ่านหลังรถ เดินไปที่ข้างเขาแล้ว
“ หลิน….. ท่านรู้แล้ว ? “ เธอเงยหน้าถามเขา
“ เธอคิดว่ายังไง ? เธอคิดว่าเธอไม่พูด แล้วฉันก็จะไม่รู้ ? ครั้งหน้ามีเรื่องแล้วกล้าไม่บอกฉัน ฉันก็ไม่ใช่ท่าทีแบบนี้แล้ว “
ในใจเซี่ยชีหรั่นทำอะไรไม่ได้ รู้ว่าโม่เสี่ยวหนงต้องโทษเธอ ที่พูดเรื่องส่วนตัวของเธอออกไปแน่นอน แต่ในเมื่อเย่เชินหลินรู้แล้ว ถ้างั้นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้แล้ว
เขารู้แล้ว ไม่ได้โทษเธอ ยังมาเยี่ยมโม่เสี่ยวหนงเป็นเพื่อนเธอ เป็นพิเศษ ในใจเซี่ยชีหรั่นก็ต้องซาบซึ้งแน่นอน
เธอควงแขนเขาไว้ พูดเบาเสียง : “ หลิน ขอบคุณท่าน “
เธอก็รู้ว่าคลิปที่เขาให้เธอดูบนรถ ก็แกล้งเธอเล่นเท่านั้น เขารู้ตั้งนานแล้วว่าเธอจะไปที่นั่น ยังตั้งใจถามเธอเขาเป็นคนแบบนี้ ตั้งแต่ตอนไหน ?
สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงไม่ดูดี หยุดฝีเท้า ขมวดคิ้ว มองเธอ ถามเธอ : “ ในใจเธอรู้สึกว่าฉันเป็นคนไม่น่าพึ่งพาใช่ไหม ? ฉันจะพูดเรื่องส่วนตัวของผู้หญิงคนหนึ่งออกไปงั้นหรอ ? โม่เสี่ยวจุนของเธอไม่มีทางทำใช่ไหม ? “
เซี่ยชีหรั่นฟังคำพูดเชิงคำถามของเขาออก ว่าในใจเธอโม่เสี่ยวจุนสำคัญกว่าเขาใช่ไหม
แม้เขาตอนนี้ยังรู้สึกไม่ดีกับความสัมพันธ์ของเธอ และโม่เสี่ยวจุน แต่เทียบกับเมื่อก่อน ก็ดีขึ้นมาหลายเท่าแล้ว
“ เสี่ยวจุนเป็นพี่ชายเธอ ท่านไม่รู้ว่าเวลานั้นเธอเป็นยังไง อีกอย่างเรื่องนี้สำหรับผู้หญิง ก็คือเรื่องใหญ่จริง เพราะฉะนั้นฉันก็ได้แค่โกหกท่าน ขอโทษนะ หลิน ฉันรับปากท่าน คราวหลังไม่ว่าเรื่องอะไร ฉันก็ไม่พูดโกหกกับท่าน ท่านอย่าโกรธแล้ว ดีไหม ? “
เย่เชินหลินตอบอืมคำเดียว สีหน้าก็ยังเหมือนเดิม ไม่สนใจเธอ
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาคนนี้ ภายนอกดูเย็นชา แต่ในใจอ่อนโยน ก็ยิ่งเอาหัวไปพิงที่แขนเขาเอง
การกระทำที่อ่อนโยนแบบนี้ ทำให้สีหน้าของเย่เชินหลินดีขึ้นมาหน่อย ทั้งสองเดินไปหน้าลิฟต์
เซี่ยชีหรั่นคิด ว่าถ้าจะถึงโรงพยาบาลจะโทรหาโม่เสี่ยวจุน ให้เขาออกไปสักพัก ตอนนี้มากับเย่เชินหลิน เธอก็โทรไม่ได้แล้ว
แต่เธอคิด ในเมื่อเย่เชินหลินก็รู้แล้ว คงไม่โกรธเธอแล้ว
“ หลิน ตอนนี้ไปไหน ? เสี่ยวหนงไม่อยู่ชั้นนี้ “
“ เดินตามฉันก็ได้แล้ว ทำไมยุ่งยากขนาดนี้ ? “
เซี่ยชีหรั่นได้แค่ตามฝีเท้าของคนชื่อเย่บางคน ถึงชั้นของแม่และเด็ก พอเดินเข้าทางเดินฉนวน ก็ไม่เหมือนชั้นอื่น การตกแต่งมีความประณีตมาก บนทางเดินก็ดูไม่ออกว่านี่คือโรงพยาบาล
“ ท่านคงไม่ย้ายเธอไปห้องพิเศษใช่ไหม ? “ เซี่ยชีหรั่นถามเบาเสียง
เย่เชินหลินก็ไม่ตอบ พาเธอไปถึงห้องของโม่เสี่ยวหนงอย่างเร็ว ตอนนี้เธอกำลังทานอาหารที่นักโภชนากรเตรียมให้เธออย่างดี
เห็นเซี่ยชีหรั่นมาแล้ว โม่เสี่ยวหนงวางอาหารบนมือลง เรียกออกมาด้วยความยิ้มและความหวาน : “พี่เขย!“
เสียงคำว่าพี่เขยนี้ เรียกเอาเย่เชินหลินและโม่เสี่ยวจุนที่นั่งอยู่บนเตียง ขมวดคิ้วในเวลาเดียวกัน สีหน้าแบบนั้นถ้ามีคนตั้งใจดู ก็ต้องรู้สึกว่าพวกเขาคล้ายกันมากแน่นอน
โม่เสี่ยวจุนกระแอมไอ มองไปทางโม่เสี่ยวหนงอย่างเย็นชา เธอถึงพึ่งรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเรียกออกมาอย่างไม่เต็มใจ : “ พี่ “
เซี่ยชีหรั่นไม่รอช้าที่จะจ้องไปที่โม่เสี่ยวจุน เธออยากเตือนเขา โม่เสี่ยวหนงยังอยู่ในช่วงหลังคลอด เรียกไม่เรียกเธอ ก็ไม่เป็นไร ให้เขาดีกับเธอหน่อย
เธอพึ่งมองไปแบบนี้ ก็ถึงคราวคนชื่อเย่บางคนกระแอมไอแล้ว
พยาบาลที่พึ่งเข้ามาไม่เข้าใจเหตุการณ์ เข้ามาก็ได้ยินทั้งสองกระแอมไอ เพราะฉะนั้นจึงเตือนออกมาอย่างเบาเสียง : “ ถ้าทั้งสองท่านเป็นหวัด ก็รบกวนใส่หน้ากากอนามัยด้วยค่ะ ป้องกันจะติดใส่คนไข้ “
เย่เชินหลินกับโม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้ว เซี่ยชีหรั่นทนไม่ไหวที่จะหัวเราะเบาๆ
ยัยตัวเล็กนี้ ยังกล้าหัวเราะเขา ไม่ใช่เพราะว่าเธอกับคนแซ่โม่ สื่อไปสื่อมา เขาถึงเตือนเธอ คอยดูว่ากลับไปเขาจะจัดการเธอยังไง
“ ฉันแค่พาเธอมาดู ตอนนี้อาการเสี่ยวหนงดีหมด พี่เลี้ยงและนักโภชนากรก็อยู่ ยังมีคนดูแลเป็นพิเศษ คราวหลังเธอก็ไม่จำเป็นต้องมาแล้ว “ เย่เชินหลินพูดจบด้วยความเย็นชา โอบไหล่เซี่ยชีหรั่น แล้วบอกกับโม่เสี่ยวหนง : “ ถ้าต้องการอะไรก็ติดต่อเลขาฉันเถอะ เดี๋ยวเธอจะติดต่อมา “