สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 427 สาวใช้ตัวแสบ 331

ตอนที่ 427 สาวใช้ตัวแสบ 331
“อากาศหนาวแบบนี้ ใส่ชุดทำงานบางแบบนี้ แล้ววิ่งอยู่ข้างนอก อยากเป็นหวัดหรือไง ? อย่าลืมว่าร่างกายเธอ ….” เขาหยุดคำพูดไว้ คนอื่นอาจจะคิดว่าคำพูดต่อจากนี้ของเขาคือ ร่างกายเธอไม่ดีอยู่แล้ว
เซี่ยชีหรั่นกลับรู้ความหมายนี้ เขาอยากบอกว่าร่างกายของเธอเป็นของเขา
เป็นห่วงแท้แท้ ยังออกมาจากบริษัท มาส่งเสื้อกันหนาวให้เธอเป็นพิเศษ กลับทำหน้าเหมือนแค้นใคร
เย่เชินหลิน เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดบนโลก และเป็นผู้ชายที่ชอบมีปัญหา และดื้อที่สุด
คำถามนั้นของเซี่ยชีหรั่นวนอยู่ในหัวเธอหลายรอบ ตอนนี้ได้เจอเขาแล้ว ยังมาไกลขนาดนี้เพื่อมามอบความอบอุ่นให้เธอ เธอทนไม่ไหวที่จะถามหาคำตอบจากเขา
เธอเงยหน้ามองเขา พูดเบาเสียง :“ ได้ยินว่าท่าน …. ท่านยกเลิกสัญญาหมั้นกับเธอแล้ว จริงใช่ไหม?“
ยัยตัวเล็ก เธอรู้ได้ยังไง ?
ทุกคนยังคงมองพวกเขา สองคนนี้เหมือนชายหญิงที่เดินออกมาจากนิยาย ไม่อยากสนใจ ก็คงทำไม่ได้
พวกเขาตอนนี้ไม่สนว่าคนอื่นจะมองอะไรคิดอะไร แค่เธอมองฉัน ฉันมองเธอ ต่างมองกัน
“ เธอคาดหวังให้เป็นจริงไหม ? “ เขาถาม
“ หวัง ! “ เซี่ยชีหรั่นดึงเสื้อแล้วลุกขึ้น พูดออกมาตามความจริง
แม้คนทั้งโลกจะบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไปแย่งผู้ชายจากคนอื่น เธอก็ไม่อยากเก็บความรู้สึกเธอไว้แล้ว เธอคาดหวังให้เขาโสด เธอหวังว่าจะเป็นเธอที่มารักเขา ดูแลเขาทั้งชีวิต เธอไม่อยากให้เขาอยู่กับส้งหลิงหลิงที่มีแต่แผนอยู่ตลอดเวลา
“ ความหวังของเธอเป็นจริงแล้ว “ เย่เชินหลินพูด
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เพราะเหตุใด น้ำตาก็กลั้นไม่ไหวแล้ว หลังจากที่คำพูดเขาจบลง น้ำตาก็ไหลลง
เธอจับเสื้อกันหนาวไว้ มือไม่หยุดที่จับแน่นมากขึ้น
ความหวังของเธอเป็นจริงแล้ว ! เธอไม่เป็นเมียน้อยแล้วหรอ ? เธอกับเขาเป็นคู่รักกันสองคนใช่ไหม ?
“ ฉันรักท่าน ! เย่เชินหลิน ! คราวหลังห้ามท่านมีผู้หญิงคนอื่น ห้ามเด็ดขาด ! “เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เอาความกล้าที่ไหนมา พูดตะโกนออกไปหาเขา
ใจเย่เชินหลินบีบแน่น ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น ใช้แรงกอดเธอไว้แน่น ปล่อยให้ น้ำตาเธอชุ่มไปทั่วเสื้อเขา
“ ยังร้องไห้อยู่ไหม ? อยากให้พ่อแม่ฉันคิดว่าฉันรังแกเธองั้นหรอ ? “ สักพัก เสียงเยาะเย้ยของเย่เชินหลินพูดผ่านบนหัวเธอ เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ หมายความว่ายังไง ? “ เธอถามเบาๆ
“ คืนนี้ฉันจะกลับบ้านไปทานข้าว แม่ฉันบอกว่า ไม่ให้ฉันกลับไปคนเดียว เธอกลับไปกับฉันเถอะ ! “ ที่จริงเป็นเขาที่คุยกับแม่ไว้แล้ว ว่าจะพาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านทานมื้อเย็น แต่คนชื่อเย่บางคน กลัวเสียหน้า อยากพูดว่าเขาไม่มีทางเลือกจริงๆ
เซี่ยชีหรั่นยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใจเขาแล้ว รู้ว่าคนนี้เขากลัวเสียหน้า ตั้งใจไม่พูดดีๆ เธอหัวเราะออกมาเบาๆเข้าใกล้เขาแล้วพูด :“ ไม่ให้ท่านกลับไปคนเดียว ท่านมีบอดี้การ์ดอยู่ไม่ใช่หรอ ? ท่านก็หามาคนหนึ่ง กลับไปด้วยกันก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไง ? “
ยิ่งอยู่ยิ่งกล้าแล้ว !
ทันใดนั้น เย่เชินหลินก็ย่อตัว อุ้มเธอขึ้นมา
“ โอ๊ย ท่านปล่อยฉันลงมานะ คนตั้งเยอะมองอยู่ อีกอย่างของฉันยังอยู่บนโต๊ะ “ เซี่ยชีหรั่นพูดเบาเสียง
ใครชอบมอง ใครมอง เขาไม่สนหรอก อุ้มผู้หญิงของเขา กลัวอะไร
“ เย่เชินหลิน ท่านปล่อยฉันลงมา ของฉันยังอยู่บนโต๊ะ “ จนถึงหน้าประตู เซี่ยชีหรั่นยังพูดเรื่องนี้กับเย่เชินหลิน นั่นเป็นบันทึกที่เธอพยายามมาทั้งเย็นเลยนะ
สายตาเย่เชินหลินกวาดมอง จากนั้นก็มีคนขึ้นมาพูดอย่างเคารพ : “ คุณเซี่ย ไม่ต้องห่วง พวกเราจะไปช่วยเก็บของของท่านให้เรียบร้อย “
“ ยังไม่กอดไว้แน่นอีก ระวังจะโดนผู้ชายคนอื่นแย่งไป “ เย่เชินหลินพูดออกมา
“ ไม่กลัวหรอก ยังไงก็เป็นผู้ชายหลายใจ “ เซี่ยชีหรั่นบ่นเบาๆ แต่ก็ยังยื่นแขนออกมา โอบคอเขาไว้
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ยัยตัวเล็กดื้อนี้ รู้ได้ยังไงว่าเขาพูดอะไรในงานวันเกิดรองประธานส้ง? อีกอย่างยังกล้าหัวเราะในสิ่งที่เขาพูด
“ แน่ใจนะว่าไม่กลัว ? “
“ ไม่กลัว ก็คือไม่กลัว “ ยังไงเขาอยู่ท่ามกลางคนแบบนี้ ก็คงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก ในใจเซี่ยชีหรั่นดีใจ อยากเถียงกับเขา
แต่ไม่นาน การเถียงก็กลายเป็นการกัดปาก คนชื่อเย่บางคนก้มหัวลง จูบไปที่ริมฝีปากเล็กอย่างแรง เธอที่โดนทั้งจูบและกัดปาก ก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว
หลังจากเรื่องนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงจูบนี้ หน้าของเซี่ยชีหรั่นก็จะแดงขึ้นมาทุกเมื่อ ไม่ใช่เพราะอะไร หลังจากที่เธอโดนจูบแล้ว ถึงพึ่งรู้ว่ามีคนกำลังกางร่มให้พวกเขาอยู่ ….
คิดดูเถอะ อยู่ในที่แบบนี้ มีคนคนหนึ่งกางร่มให้คู่รักคู่หนึ่ง คู่รักได้จูบอย่างเร่าร้อนภายใต้ร่ม บนทางถนนคนเดิน จะมีคนมากขนาดไหนที่ให้ความสนใจ
หน้าเซี่ยชีหรั่นระเบิดความแดง คนชื่อเย่บางคนยิ้มอย่างได้ใจ หน้าไม่มีความแดง
“ กลัวไหม ? “ เขาเหมือนกำลังท้ากับเธอ เซี่ยชีหรั่นกลัวเขาจะทำอะไรอีก รีบพูดอย่างไม่รอช้า : “ กลัวแล้ว พอใจหรือยัง ? “
เย่เชินหลินอารมณ์ดีมาก เขาก็ยิ่งรับรู้ได้ว่า ที่แท้มีผู้หญิงที่สามารถดึงดูดเขาได้ ก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน
เขาจะคิดถึงเธอ นอกจากเวลาทำงาน ก็จะคิดถึงเธอ
ได้ยินว่าเธอทำแบบสอบถามการตลาด อยู่ข้างนอก ในหัวสมองเขา ก็โผล่ภาพที่เธอสวมชุดทำงานที่บางแล้วเดินอยู่กลางฝนอย่างน่าสงสาร ทนไม่ไหวที่จะสั่งให้หลินหลิงซื้อเสื้อกันหนาวใหม่ แล้วนัดเจอกับเขา เขาก็นำมาให้เธอเอง
เขาชอบแกล้งเธอ และชอบสีหน้าตกใจที่เธอเห็นว่าเขาทำเพื่อเธอ ท่าทางที่ซาบซึ้งแบบนั้น
นี่ก็คงจะเป็นความรักหรือเปล่า ?เป็นปฏิกิริยาความคิดที่เขาไม่เคยเชื่อมาก่อน
อุ้มผู้หญิงของเธอให้แน่นขึ้น จนถึงบนรถ
ระหว่างที่รถขับไปที่อยู่ของครอบครัวหอการค้าจังหวัด เซี่ยชีหรั่นถึงพึ่งนึกถึงความตื่นเต้น แม้เย่เชินหลินจะพูดอย่างง่าย แต่เธอรู้ ว่านี่คือการไปบ้านเขาอย่างทางการ
เมื่อวานเขายกเลิกสัญญาการแต่งงานแล้ว วันนี้พาเธอกลับบ้านทานข้าว น่าจะเป็นเพราะ ให้เธอไปในฐานะแฟนสาวของเขาหรือเปล่า ?
“ คุณเย่ ฉันควรซื้ออะไรไปไหม ? “ เซี่ยชีหรั่นถามอย่างตื่นเต้น
ปกติมีคนนอกอยู่ เซี่ยชีหรั่นก็ยังชินที่จะเรียกคุณเย่ เย่เชินหลินจับมือเธอ พูดเบาเสียง : “ พวกเขาไม่ต้องการอะไร เธอไปก็ดีแล้ว “
เซี่ยชีหรั่นมักรู้สึกว่าคำพูดแบบนี้ เหมือนผู้ชายทั่วไปที่ได้พาแฟนสาวกลับบ้าน
เธอไม่เคยคิดถึงวันนี้ว่า เย่เชินหลินจะพาเธอกลับบ้านไปเจอพ่อแม่เขา ในใจรู้สึกซาบซึ้ง และดีใจ พิงไปที่ไหล่เขา เธอจับมือเขาต่อ
เธอหลับตาลง รู้สึกถึงความอบอุ่นนี้
สักพัก เธอก็เงยหัวขึ้น ถามเขาอย่างไม่แน่ใจ : “ ท่านว่า พวกเขาจะชอบฉันไหม ? เพราะยังไงฉันก็เป็น….. ฉันเข้าใกล้ท่านโดยวิธีแบบนั้น ในใจพวกเขาคงคิดว่าฉันไม่จริงใจกับท่าน จะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่มีความคิดไม่ดีหรือเปล่า “
คำพูดข้างหลังนี้ เธอไม่ได้พูดออกมา บนรถยังมีคนนอกอยู่ บางคำพูดก็ไม่เหมาะที่จะพูดออกมาอย่างละเอียด
“ ไปถึงเธอก็รู้แล้ว “ เย่เชินหลินไม่ถนัดที่จะพูดคำพูดปลอบใจพวกนั้น เขารู้สึกว่าพูดพวกนั้นไม่ได้อะไร ให้เธอเห็นถึงความจริงจะดีที่สุด
รถขับเข้าที่อยู่ของครอบครัว หอการค้าจังหวัด เย่เชินหลินกอดไหล่เซี่ยชีหรั่นไว้ แล้วขึ้นตึก
จะได้เข้าไปในบ้านของตระกูลเย่แล้ว ครั้งนี้ต้องไม่เหมือนครั้งก่อนก่อน ตอนเซี่ยชีหรั่นตื่นเต้น มือก็จับมือถือตัวเองแน่นมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
เขาเองก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเธอ แม้จะไม่ถนัดพูดปลอบใจ เขาก็ไม่อยากให้ผู้หญิงของเขาเหมือนภรรยาน้อยที่น่าสงสาร
เขาหยุดฝีเท้า มองเธออย่างจริงจัง พูดอย่างอ่อนโยน : “ แค่กลับบ้าน ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น “
กลับบ้าน ……. สองคำนี้สำหรับคนอื่นอาจจะไม่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่สำหรับเซี่ยชีหรั่น คำนี้เป็นคำที่หาได้ยากขนาดไหน
เขายอมที่จะแบ่งบ้านของเขาให้เธอไหม ? บ้านเขาสามารถรับเธอได้จริงหรอ ให้เธอเป็นส่วนหนึ่งหรือเปล่า ?
ตั้งแต่นี้ไป เธอสามารถมีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่ต้องไปเป็นลูกเลี้ยงของคนอื่นแล้ว และไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปในบ้านของเขา?
ไม่นาน น้ำตาของไหลลงอย่างเร็ว
“ เย่เชินหลิน ฉัน ท่าน ท่านเห็นว่าฉันเป็นครอบครัวของท่านแล้วจริงหรอ ? “ เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างตื่นเต้นใจของเย่เชินหลินกลับค่อยๆเจ็บขึ้นมา
ผู้หญิงที่ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงนี้ ทำไมเขาไม่ทำแบบนี้กับเธอเร็วกว่านี้ เขาควรยกเลิกการแต่งงานกับส้งหลิงหลิงเร็วกว่านี้จริงๆ ให้เธอเป็นแฟนสาวของเขาอย่างเป็นทางการ และ คู่หมั้น
เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาเขากำลังมองเธออยู่แน่นอน น้ำตาเซี่ยชีหรั่นก็ไม่หยุดที่ไหลลงมา
เธอรู้สึกว่า ตั้งแต่ที่เธอรู้จักเขา เธอก็ไม่เคยกลั้นน้ำตาตัวเองได้อีกเลย โกรธก็ร้องไห้ ซาบซึ้งก็ต้องร้องไห้ ตอนรักเขาก็จะร้องไห้ ดีใจก็จะร้องไห้ เหมือนว่าความรู้สึกทุกอย่างสามารถใช้ได้แค่น้ำตามาบ่งบอก
เขาก้มหัว ยกใบหน้าเล็กที่เหมือนมีหยดน้ำบนดอก จูบลงไปอย่างอ่อนโยน ดูดน้ำตาเธอให้แห้ง
เซี่ยชีหรั่นอยากจะกอดเขาแล้วร้องออกมาอย่างหนัก นำความลำบากของยี่สิบปีที่ผ่าน ร้องออกมาให้หมด เธอก็ทนไว้แล้ว ใกล้จะเข้าประตูแล้ว ถ้าเห็นว่าเธอร้องไห้ เธอจะอึดอัด
“ ไปเถอะ ! “ เย่เชินหลินจับมือเล็กของเธอ กดกริ่งประตู
แม่บ้านเสี่ยวหลันมาเปิดประตู ทักทายทั้งสองอย่างเคารพ ให้พวกเขาเข้าไป
เย่เห้าหรันอยู่ในห้องสมุด ดื่มชา ได้ยินทั้งสองเข้ามา ท่าทางบนมือก็นิ่งไป เขาไม่ใช่ไม่อยากออกไปต้อนรับ แต่แค่เขาไม่ใช่เป็นเพียงประธาน ยังเป็นพ่อที่ เข้มงวดอีก เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ขยับ
ฝู้เฟิ่งหยีกำลังสนทนากับเหยนชิงเหยียน อยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเสี่ยวหลัน ทั้งสองก็ออกจากห้องพร้อมกัน
“เสี่ยวหลัน ไปเรียกท่านเย่มาทานข้าวเถอะ “ ข้าวเย็นเตรียมไว้นานแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีออกมา ก็สั่งแม่บ้านทันที
เย่เชินหลินบีบมือเซี่ยชีหรั่น สื่อให้เธอผ่อนคลาย
เขาจับมือเล็กของเธอ ไปที่ห้องอาหารโดยตรง ประธานเย่กับฝู้เฟิ่งหยี และเหยนชิงเหยียน ก็เข้าไปในห้องอาหาร