สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 430 สาวใช้ตัวแสบ 334

ตอนที่ 430 สาวใช้ตัวแสบ334
เย่เชินหลินไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น เขาถึงให้ดูแลเขาเป็นพิเศษ หรือว่าเป็นเพราะอะไรถึงไม่อยากทำร้ายเขา ยังไงก็ตาม เขาแค่อยากให้เขาล้มเลิกความคิด ไม่มีความคิดที่จะทำร้ายเขาแม้แต่น้อย
ระหว่างทางกลับ เย่เชินหลินโทรหาไห่ลี่หมิน บอกเขาว่า ไห่ฉิงฉิงกำลังมีความรักจริงๆ อีกฝ่ายคือโม่เสี่ยวจุน
ไห่ลี่หมินตกใจ เขาถึงพึ่งนึกได้ ว่าไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุน รู้จักกันนานแล้ว เขาคือคนที่ตามเธอ ว่าจะหาเซี่ยชีหรั่น
“ หมายความว่า เขาเข้าใกล้ฉิงฉิง เพราะเซี่ยชีหรั่น ? “ ไห่ลี่หมินกดเสียงไว้ ฟังออกว่าเขากำลังกดความโกรธเขา นั่นเป็นน้องสาวเขา ! โม่เสี่ยวจุนกล้าแตะต้องน้องสาวเขา !
“ เขาอยู่ไหน ? ฉันรีบหาคน … “ ไห่ลี่หมินไม่พูดต่อ เย่เชินหลินกลับรู้ อย่าเห็นว่าปกติไห่ลี่หมินจะอ่อนโยน ถ้าทำอะไรคนอื่นขึ้นมา แล้วโหดขึ้นมา ก็ไม่มีทางให้อภัยแน่นอน
โดยเฉพาะโม่เสี่ยวจุน เขาหาแผนหลอกความรู้สึก ของไห่ฉิงฉิง คนที่เป็นพี่เขาจะไม่หาเรื่องเขาสิแปลก
“ ไม่ต้องแล้ว ฉันสั่งให้คนขังเขาไว้แล้ว เขาไม่เปลี่ยนใจ ฉันจะไม่ปล่อยเขาแน่นอน ฉิงฉิงไม่ใช่แค่น้องสาวแก เธอก็คือน้องสาวฉันเหมือนกัน “
“ รบกวนแกแล้ว ฉิงฉิงใสซื่อมากเกินไปจริงๆ เพื่อเธอ อย่ามืออ่อน “ ไห่ลี่หมินรู้ว่าเย่เชินหลิน ไม่นับว่าเป็นคนที่มืออ่อน ยังคงทนไม่ไหวที่จะบอก
แน่นอน แม้เย่เชินหลินจะปล่อยโม่เสี่ยวจุน ไห่ลี่หมินก็ไม่มีทางปล่อยเขา เพราะฉะนั้นเย่เชินหลินขังเขา ถ้าพูดในอีกมุมมอง ก็นับว่าเป็นการปกป้องเขา
……
หลังจาก เซี่ยชีหรั่นกลับบ้าน ก็รอเย่เชินหลินกลับมาตลอด จิ่วจิ่วเห็นสีหน้ากังวลของเธอ ถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น
“ ฉันไม่รู้ ฉันมักรู้สึกว่า วันนี้ที่เขาออกไป จะเกี่ยวกับฉัน แต่เขาไม่พูด “ เซี่ยชีหรั่นพูดสารพัด
“ ไม่เป็นไรหรอก ชีหรั่น อย่าเป็นห่วงเลย ไม่มีอะไรแน่นอน “ จิ่วจิ่วได้แค่ปลอบใจแบบนี้ เย่เชินหลินจะไปทำธุระอะไร ใครจะคาดเดาได้ ?
ดีที่ เย่เชินหลินกลับมาไม่ดึกมาก เซี่ยชีหรั่นได้กลิ่นจากบนตัวของเขา
“ หลิน ท่านไปไหนมา ? ฉันเป็นห่วง กลัวว่าจะมีเรื่องอะไร “ เซี่ยชีหรั่นขึ้นหน้าไป ถามเขา
“ ไม่มีเรื่องอะไร รีบนอนเถอะ “ เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ จุมพิตไปที่หน้าผากเธอ
เขาไม่กลัวเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาแค่รู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องบอกเธอ เรื่องที่โม่เสี่ยวจุนไม่เจียมตัวเอง
คืนนี้ เซี่ยชีหรั่นนอนอยู่ข้างเย่เชินหลิน มักรู้สึกว่าเขามีเรื่องให้คิด แต่เขาไม่พูด เธอก็ไม่ถาม จึงพิงเขาอย่างสงบ
วันที่สองเซี่ยชีหรั่นไปทำงานปกติ มีเวลาว่างมาหน่อย เธอก็โทรหาโม่เสี่ยวหนง ถามอาการเธอในโรงพยาบาล
ไม่มีเวลาคุยมาก โม่เสี่ยวหนงก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่โม่เสี่ยวจุนไม่อยู่
พอถึงกลางคืน เธอทำงานที่ยุ่งเสร็จเรียบร้อย กลับถึงบ้าน เย่เชินหลินไม่อยู่ จิ่วจิ่วถามเธอเบาเสียง : “ ทำไมฉันไม่เห็นเชอเฮ่ามาหลายวันแล้ว แปลกจริง ! “
“เขา……” เซี่ยชีหรั่นเกือบพูดว่าเขาดูแลโม่เสี่ยวหนงอยู่ที่โรงพยาบาล จึงไม่เห็นเขา เซี่ยชีหรั่นเก็บคำพูดคืน
“ เขาคงน่าจะยุ่ง “ เซี่ยชีหรั่นพูด
“ เห้อ เธอว่าจะเป็นไปได้ไหมเนี่ย ที่เขาจะถูกลักพาตัว เฟ่ยจื่อเถิงก็บอกว่าเขาไม่ได้กลับไปอยู่ที่เขาพัก“
เซี่ยชีหรั่นจำคืนแรกได้ โม่เสี่ยวจุนกำลังอยู่เป็นเพื่อนโม่เสี่ยวหนงที่โรงพยาบาล ไม่ได้กลับไปทั้งคืน เพราะฉะนั้นเธอจึงเข้าใจว่าโม่เสี่ยวจุนจะยังอยู่ในโรงพยาบาล
“ บ้า เธอคิดมากไปแล้ว จะไปมีการลักพาตัวได้ยังไงเนี่ย “
แม้ปากเซี่ยชีหรั่นจะพูดแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมในใจ ถึงไม่สบาย รอจิ่วจิ่วกลับห้อง เธอก็โทรหาโม่เสี่ยวหนง ถามเธอ :“ เสี่ยวหนง สองวันนี้เสี่ยวจุนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ทะเลาะกับเธอใช่ไหม? “
“ ทะเลาะ ? ฉันก็ต้องเห็นเขาก่อนสิ เมื่อวานหลังจากที่พี่กับพี่เขย มาเยี่ยมฉัน ฉันก็บ่นกับเขาสองสามคำ หลังจากนั้น ก็ไม่เห็นอีกเลย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา “
“จริงหรอ ？” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว
“ ฉันโกหกพี่ทำไม ? ฉันพึ่งรู้ ฉันโม่เสี่ยวหนงจะเป็นคนที่ไม่มีใครแคร์ พี่ไม่มา พี่เสี่ยวจุนก็ไม่มา ฉันเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันก็ได้อยู่แต่ในห้องคนเดียว พี่รู้ไหม ว่าใจฉันเสียใจมากแค่ไหน ? “ โม่เสี่ยวหนงพูด เสียงมีความสั่น ในใจเซี่ยชีหรั่นก็เป็นห่วงขึ้นมา รีบปลอบใจเธอ : “ ขอโทษนะ เสี่ยวหนง พี่ไม่ดีเอง พี่ไปเยี่ยมเธอไม่ได้ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ไป ได้ไหม ? เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าร้องไห้ อย่าโกรธ นี่เป็นเรื่องทั้งชีวิต เก็บความไม่สบายไว้มันไม่ดี “
โม่เสี่ยวหนงถอนหายใจยาวๆ แล้วพูด: “ พี่ ฉันก็คิดถึงพี่แล้วจริงๆ อาหารที่นักโภชนากรคนนั้นทำยังสู้ที่พี่ทำไม่ได้เลย ฉันอยากทานข้าวต้มที่พี่ทำให้ “
“ ได้ พี่จะหาวิธีนะ “ เซี่ยชีหรั่นปลอบใจต่อเนื่อง ถึงพึ่งได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวหนงที่ดีใจขึ้นมา : “ พี่อย่าโกหกฉันนะ พรุ่งนี้พี่ไม่มา ฉันก็ไม่ทานข้าว ! “
จบการสนทนา เซี่ยชีหรั่นก็เป็นห่วงโม่เสี่ยวหนง และโม่เสี่ยวจุน
ทำไมเขาไม่ได้ไปที่โม่เสี่ยวหนงที่นั่น และไม่ได้ไปที่ทำงาน ที่พักก็ไม่ได้กลับ ? หรือว่าเขาจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วจริงๆ?
ทันใดนั้น เซี่ยชีหรั่นก็นึกถึง กลางคืนก่อนหน้านี้ เย่เชินหลินมองเธอสักพัก ทำให้เธอรู้สึกว่า เขาจะไปทำธุระที่เกี่ยวกับเธอ หรือว่าเขาทำอะไรกับโม่เสี่ยวจุน ?
ก็ไม่ควรนี่ ช่วงนี้เขาดีกับเธอมาก ยังพาเธอกลับบ้าน น่าจะไม่ได้สนใจเรื่องที่ผ่านมาของเธอ และโม่เสี่ยวจุนแล้วสิ ไม่ควรกลับใจสิ
เย่เชินหลิน เคยห้ามเธออย่างชัดเจน ว่าห้ามโทรหาโม่เสี่ยวจุน บอกว่ามือถือเธอมีระบบแอบฟัง เธอไม่เคยเชื่อ แต่ครั้งที่แล้วที่เธออยู่โรงพยาบาล เขาหาเธอเจออย่างง่าย หมายความว่ามือถือเธอไม่เหมือนของคนทั่วไปจริงๆ
เซี่ยชีหรั่นไม่ใช้มือถือตัวเอง โทรหาโม่เสี่ยวจุน ได้แค่ไปหาจิ่วจิ่ว พูดกับเธอ : “ มือถือฉันแบตหมด เอามือถือเธอให้ฉันยืมหน่อย ฉันโทรหาเสี่ยวจุน “
จิ่วจิ่วกังวลที่โม่เสี่ยวจุนหายไปตลอด เซี่ยชีหรั่นพูด เธอก็รีบนำมือถือออกมา โทรออก
โทรติดแล้ว ไม่มีคนรับสักพัก
ตอนนี้ ไห่ลี่หมิน กับเย่เชินหลินกำลังนั่งดื่มเหล้าที่เดิม มือถือของโม่เสี่ยวจุนดังขึ้น เย่เชินหลินเอาออกมา เห็นว่าจิ่วจิ่วเป็นคนโทรมา จึงไม่สนใจ
ไห่ลี่หมินกลับมาจากหลินเจียงเป็นพิเศษ เพื่อเรื่องของน้องสาว ทั้งสองไปที่ที่เย่เชินหลินขังเขาไว้ก่อน
ไม่ว่าจะเป็นการขู่ หรือหลอก ไห่ลี่หมินคิดทุกวิถีทาง โม่เสี่ยวจุนก็ไม่ยอมถอย ไม่ยอมแพ้ ทำให้ไห่ลี่หมินที่โกรธ ต่อยไปที่หน้าเขาหลายหมัด สุดท้ายเย่เชินหลินห้ามเขาไว้
“ ฉันไม่เชื่อ ว่าแกจะแข็งแกร่งได้ตลอดไป สิ่งที่คนกลัวที่สุดคือการเสียอิสระ ต้องขังจนกลัวเขาจะยอมแพ้ ! “ ไห่ลี่หมินพูดออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นเย่เชินหลินก็ออกจากตรงนั้น
“ บ้านี่ นิสัยมีความคล้ายแก “ ระหว่างทางไห่ลี่หมินพูดลอยออกมา ให้เย่เชินหลิน เขาก็โค้งมุมปาก แต่เสียดายเขาไม่ใช่น้องชายของเขา
ถ้าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายเขาจริง ตอนนี้เรื่องของไห่ฉิงฉิง ก็คงไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้
ฝู้เฟิ่งหยีคงจะถามเหยนชิงเหยียน ทุกวัน เขากับไห่ฉิงฉิงพัฒนาถึงไหนแล้ว
เหยนชิงเหยียนไม่อยากให้ฝู้เฟิ่งหยีเป็นห่วง จึงต้องพูดว่า เขายังจีบอยู่ ต้องดูไห่ฉิงฉิงก่อน
“ มือถือของแซ่โม่อยู่ที่แกใช่ไหม ? “ ไห่ลี่หมินดื่มเหล้าไปด้วย ถามเย่เชินหลินไปด้วย
“ อืม “ เย่เชินหลินตอบ
“ ฉิงฉิงได้หาเขาไหม ? “
“ วันนี้โทรหาเขาแล้ว ฉันไม่รับ ฉิงฉิงส่งข้อความมา นัดให้เขากลางคืนกินชาบูด้วยกัน “ เย่เชินหลินตอบความจริง
“ ไห่ฉิงฉิงนี้ ! ทำไมถึงแยกแยะอะไรไม่ออกแบบนี้ ไม่มีความจงรักภักดี ฉันว่าฉันสั่งสอนเธอไปเสียเปล่า ! “ ไห่ลี่หมินพูดสารพัด
กับน้องสาวคนนี้ เขารักมากจริงๆ จะยอมด่าเธอแบบนี้ได้ยังไง
เย่เชินหลินก็เข้าใจเขา ถ้าเป็นคนอื่นที่เป็นพี่ชายเธอ ไม่มีใครสามารถนิ่งได้หรอก เข้าใกล้เธอโดยมีแผนชัดเจนแบบนั้น เธอยังนัดคนอื่นทานข้าว อย่างไม่รู้ตัว จะไม่โกรธได้ยังไง ?
“ เอามือถือมาให้ฉันหน่อย “ ไห่ลี่หมินพูด
เย่เชินหลินควักมือถือออกจากกระเป๋า โยนให้เขา บางเรื่องเย่เชินหลินก็ไม่เหมาะที่จะออกหน้า ให้พี่ชายของฉิงฉิงออกหน้าเอง จะดีกว่า
ไห่ลี่หมินใช้มือถือของโม่เสี่ยวจุน แต่งข้อความขึ้นมา ข้อความคือ : ไห่ฉิงฉิง ก่อนหน้านี้ที่ฉันเข้าใกล้เธอ ก็เพื่อเงินก้อนหนึ่ง ตอนนี้ฉันได้เงินพวกนั้นครบแล้ว ขอโทษ ที่ฉันใช้เธอ ลาก่อน ! คราวหลังขอให้เธอไม่ต้องมาหาฉัน ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริงๆ
หลังจากแต่งเสร็จ เขาทบทวนดูหลายรอบ แล้วกดปุ่มส่งออกไป
เขารู้นิสัยไห่ฉิงฉิง เธอต้องเสียใจมากแน่นอน เจ็บปวดแบบยาว ก็ยังดีกว่าเจ็บเป็นระยะไป ตอนนี้ทำให้เธอเสียใจ คือวิธีที่ให้เธอลืมรักที่ดีที่สุด
ไห่ลี่หมินจำได้ ตอนนั้นเธอตัดสินใจเอง ว่าจะลืมเย่เชินหลิน เธอก็เสียใจเป็นเวลานานมาก เวลาผ่านไป เธอก็เดินออกมาได้
ข้อความของเขาพึ่งส่งออกไป สายของไห่ฉิงฉิงก็โทรตามมา ไห่ลี่หมินกดปุ่มรับ อย่างไม่มีสีหน้าใดใด
ได้ยินแค่ไห่ฉิงฉิงที่พูดในปลายสาย : “ ทำไม ? เชอเฮ่า ทำไมคุณพูดออกมาสิ ? ฉันไม่รู้หรอ ว่าที่คุณเข้าใกล้ฉัน ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ? ตัวฉันยังไม่พูดออกมาเอง ทำไมคุณต้องพูด ? ทำไมคุณทำแบบนี้กับฉัน ? คุณเคยบอก ว่าชีวิตนี้ฉันคือผู้หญิงของคุณ คุณเคยพูด ! หรือว่าคำพูดแบบนี้ อยากพูดก็พูด อยากเก็บก็เก็บงั้นหรอ ? คุณพูดสิ ! คุณพูดกับปากเองสิ ว่าคุณไม่รู้สึกอะไรกับฉัน ! “
ไห่ลี่หมินเงียบตลอด เขาให้โอกาสไห่ฉิงฉิงปลดปล่อย ให้เธอพูดกับปากตัวเอง
“ ทําไมไม่พูดอะไร ? คุณไม่พูดอะไร แปลว่าคุณรู้สึกกับฉัน ! เชอเฮ่า ฉันจะบอกให้ ฉันไห่ฉิงฉิงไม่ใช่คนที่ใครบอกจะเอา ก็เอาได้ จะทิ้งก็ทิ้งได้ ! ฉันจะหาคุณ ฉันจะตามติดคุณไปทั้งชีวิต ! “ พูดจบ ไห่ฉิงฉิงวางสายทิ้ง