สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 43 มีคนอื่นในใจแล้ว

ตอนที่ 43 มีคนอื่นในใจแล้ว
“ขอบคุณคุณเย่ คุณเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากคนนึง แต่ต้องขอโทษจริงๆ ฉันเป็นแค่…..” เซี่ยชีหรั่นอธิบายจนถึงตรงนี้ แต่อยู่ๆก็รู้สึกว่าพูดออกไปไม่ได้แล้ว เขาจะต้องไม่ยอมก้มหัวให้ใคร ถ้าไปพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขา เขาคงไม่พอใจแน่
เขาขมวดคิ้วลงเล็กน้อย แล้วถามหน้านิ่งออกมา “มีคนอื่นในใจแล้ว?”
“ฉัน…”เธออ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไง
“ไห่ลี่หมิน?” คิ้วของเขาขมวดกันแน่นกว่าเดิม
เธอกลัวว่าปฏิเสธช้าไปเพียงนิดเดียว เย่เชินหลินจะมีความคิดบางอย่างต่อไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินนับว่าเป็นผู้มีพระคุณของเธอ และยังเป็นเพื่อนของเธอ ในคำพูดและการกระทำของเธอจะไม่มีทางที่จะไปก่อปัญหาให้กับเขาเด็ดขาด
สายตาดั่งเหยี่ยวที่จดจ้องลงมาไม่นานของเย่เชินหลิน จากนั้นก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบเย็น “คืนนี้ก็อยู่ห้องฉันทั้งคืนแล้วกัน”
พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปปิดโคมไฟบนหัวเตียง แล้วเอนตัวลงนอนบนเตียง
น้ำเสียงของเขาเดิมทีแล้วก็ไม่ได้อำนวยให้เซี่ยชีหรั่นได้ปฏิเสธอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังคิดจะปฏิเสธ ครั้งนี้ไม่ได้แค่เพื่อเธอคนเดียว แต่ก็เพื่อเขาด้วย
เธอยืนอยู่ข้างเตียง พูดเสียงต่ำออกมา”คุณเย่คะ คุณแม่ของคุณดูเหมือนว่าจะไม่อยากเห็นฉันอยู่กับคุณ คุณเย่ก็เป็นลูกกตัญญูคนหนึ่ง ก็คงไม่อยากทำให้แม่ไม่พอใจหรอกนะคะ หรือไม่ก็ให้ฉันกลับบ้านพักคนงานเถอะค่ะ”
คำพูดที่เธอพูดออกมาอย่างจริงใจ เย่เชินหลินกลับทำราวกับว่าไม่ได้ยินมัน มันเป็นเพราะเธอยืนอยู่ก็ไม่น่าจะใช่ เดินอยู่ก็ไม่น่าจะใช่เช่นเดียวกัน ก็คงทำได้เพียงหยุดอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน
“นอน!” เขาสั่งเสียงเย็นออกมา ราวกับไม่อยากพูดให้มากความ
เธอก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งของเขา เอนตัวนอนลงบนโซฟา
ทั้งคฤหาสน์เย่แห่งนี้ล้วนเงียบสงบ ในห้องนอนของเย่เชินหลินนั้นยิ่งเงียบกว่าที่ใด ท่ามกลางความเงียบนั้นก็มีเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง ความสงบนิ่งของเขา กับเธอที่แตกต่าง
นอนในห้องของเขา ก็มันเหมือนกับกำลังนอนอยู่ในกรงของสัตว์ร้าย เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะจู่โจมเธอ สิ่งที่เขาทำนั้นล้วนเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงเสมอ
เมื่อกี้เขาเพิ่งจะดูถูกบีบบังคับเธอ ไม่แน่ว่าวินาทีถัดไปเขาอาจจะจะเปลี่ยนความคิดของเขา เธอวิตกจนกำมือแน่น เตรียมพร้อมที่จะสู้ตลอดเวลา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เธอได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกช้าๆ คิดว่าเขาคงหลับไปแล้ว
เธอถึงจะค่อยๆผ่อนคลายลงมาบ้าง จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าในห้องนี้มีดอกไม้ที่คอยส่งกลิ่นหอมกระจายทั่วห้อง คงจะเป็นกลิ่นของดอกไลลัก
เซี่ยชีหรั่นมีความหลังกับกลิ่นแบบนี้อย่างลึกซึ้ง มันเป็นเพราะโม่เสี่ยวจุน เธอยังคงจำได้ว่าพวกเราออกไปเที่ยวนอกบ้านกัน ครั้งแรกที่ได้กลิ่นดอกไลลักนั้นโม่เสี่ยวจุนก็แสดงอาการดีอกดีใจออกมา
เขาพูดว่า”กลิ่นนี้หอมมากจริงๆ ความรู้สึกของผมราวกับว่าเคยได้กลิ่นมาจากที่ไหนแน่ๆ”
สำหรับเธอแล้ว กลับคิดว่ากลิ่นแรงเกินไป เธอเลยไม่ชอบเอามากๆ
ยังคงจำได้ว่าตอนนั้นโม่เสี่ยวหนงบอกว่าเธออยากปลูกต้นไลลักไว้ที่ลานบ้านสักสองสายพันธุ์ แต่โม่เสี่ยวจุนก็กังวลว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ชอบ แล้วยังพูดกล่อมไม่ให้โม่เสี่ยวหนงปลูกมัน
ในตอนนี้ในใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นมีความรู้สึกผิดมากมายพรั่งพรูออกมา เสี่ยวจุน ถ้าหากสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะให้คุณปลูกต้นไลลักอย่างแน่นอน ไม่สิ เวลามันไม่อาจย้อนกลับไปได้ ฉันก็จะปลูกให้คุณเอง ปลูกต้นไลลักให้เต็มสวน ให้กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปอยู่กับจิตวิญญาณของคุณ
คิดมาถึงตรงนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจยาวๆออกมา
“ยังไม่นอนหรอ นี่จงใจจะให้ฉันนอนไม่หลับใช่มั้ย?” เสียงเย่เชินหลินดังชัดออกมา ความแนบเนียนที่มีน้อยนิด มองดูแล้วเขาคงยังไม่หลับอยู่แล้วต่างหาก
“ขอโทษค่ะ คุณเย่ ฉันกำลังจะนอนแล้วค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นพยายามให้ตัวเองหายใจเข้าออกอย่างช้าๆเหมือนเดิม เพราะคิดว่าถ้าทำแบบนี้แล้วเขาคงนอนหลับลงแล้ว
แต่ใครจะรู้ว่าเวลาผ่านไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ยังได้ยินเสียงที่ดูไร้อารมณ์ของเขาออกมา
“นอนไม่หลับก็พูดอะไรให้ฉันฟังสิ”
“เอ๊ะ?”
คำสั่งนี้ของเขามันดูแปลกจริงๆ เธอก็ยังคงไม่มีอะไรที่จะตอบโต้ออกมา