สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่441 สาวใช้ตัวแสบ 345

ตอนที่441 สาวใช้ตัวแสบ 345
“เธอโง่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอเป็นคนตระกูลไห่เหรอ? เขาไม่ได้ชอบเธอเลย เขายอมรับกับพวกฉันด้วยปากของเขาเอง ที่เขาเข้าใกล้เธอทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าจะเอาเงินสิบล้านไปให้……” ไห่ลี่หมินพูดถึงตรงนี้ ก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่น ทำให้ไห่ฉิงฉิงยิ่งเข้าใจ โม่เสี่ยวจุนเข้าใกล้เธอ เพราะว่าเซี่ยชีหรั่น
แต่ว่าขณะเดินทางก็คิดไว้แล้ว ไม่ว่าเขาจะเข้าใกล้เธอไห่ฉิงฉิงเพราะว่าอะไร เธอรู้แค่ว่าเธอลืมเขาไม่ลง เธอต้องให้เขารักเธอให้ได้!
“แล้วมันยังไง?” ไห่ฉิงฉิงหัวเราะประชด แล้วถามกลับไห่ลี่หมิน: “นายก็ชอบเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เหรอ? นายชอบเธอ เธอไม่ได้ชอบนาย แถมเพราะเธอนายจึงไม่มองผู้หญิงคนอื่นเลยสักนิดไม่ใช่เหรอ?”
คำถามของไห่ฉิงฉิงทำให้ไห่ลี่หมินคิ้วขมวด สีหน้าของเย่เชินหลินก็กระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด หน้าของเซี่ยชีหรั่นก็เริ่มแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
เป็นครึ่งค่อนวันไห่ลี่หมินถึงพูดขึ้นเสียงเบา: “สถานการณ์ของฉันไม่เหมือนกับเธอ ไม่ผิดที่ฉันชอบเซี่ยชีหรั่น แต่เธอไม่มีจุดมุ่งหมายเพื่อมาเข้าใกล้ฉัน คุณโม่คนนี้ เขาล่อลวงผู้หญิงเพื่อเงิน……”
“ฉันไม่ให้นายว่าเขา! ก็ฉันรักเขา! วันนี้นายจะปล่อยก็ปล่อย ไม่ปล่อยก็ต้องปล่อย!” ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว กระแทกเสียงทุกคำพูด เธอต้องให้พี่ชายเธอเข้าใจ เรื่องนี้ไม่มีการประนีประนอม
โม่เสี่ยวจุนมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาอยู่ห่างๆ ไห่ฉิงฉิงมาแล้ว ที่จริงมันเกินที่เขาคาดไว้เล็กน้อย
ตอนที่เขาเข้าใกล้เธอ เขาไม่เคยบอกเธอเลยว่ามีเป้าหมายอะไร แต่ว่าเขาก็รู้สึกได้ว่าไห่ฉิงฉิงรู้ว่าเขามีเป้าหมายจึงเข้าหาเธอ เธอแค่ไม่ถาม
วันนี้เธอได้ยินกับหูตัวเองว่าเพราะว่าเซี่ยชีหรั่นเขาจึงเข้าหาเธอ เธอยังพูดแบบนี้ออกมาได้ เขาไม่ใช่ไม้ท่อนนึงนะ ก็ต้องมีใจสั่นบ้างแหละ
เพราะว่าตื้นตันใจ ตอนนี้เขาจึงรู้สึกผิดต่อเธอมากขึ้นไปอีก
“เขาไม่ได้ชอบเธอ ไห่ฉิงฉิง หรือว่าเธออยากจะได้ยินเขาพูดจากปากของเขาเอง เธอถึงจะเลิกคิดห้ะ?” พอไห่ลี่หมินยิงคำถามอย่างโมโหจบ ก็หันหน้าไปมองโม่เสี่ยวจุนอย่างเย็นชา มองเขาเหมือนกับการเตือน แล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “นายบอกกับเธอเอง ว่านายไม่ได้ชอบเธอ จากนั้นนายจะเป็นอิสระ”
ไห่ฉิงฉิงกลัวว่าโม่เสี่ยวจุนจะพูดว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แบบนี้เธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพยายามต่อไปยังไง
ในขณะที่เสียงคำสั่งของไห่ลี่หมินหยุดลง เธอจึงรีบหันมองไปทางโม่เสี่ยวจุน เธอไม่ได้พูดอะไรเลย แต่สายตาเธอเต็มไปด้วยความตึงเครียดกับความคาดหวัง กลัวว่าเขาจะพูดอย่างไร้ความรู้สึก
โม่เสี่ยวจุนเหลียวมองไปที่ไห่ฉิงฉิง จากนั้นจึงยืนขึ้น แล้วสบตากับไห่ลี่หมิน แล้วพูดออกมาทีละคำๆ “ขอโทษด้วย ฉันโกหกไม่ได้ ฉันชอบฉิงฉิง!”
“ไอ้เลวนี่!” ไห่ลี่หมินกระชากคอเสื้อของโม่เสี่ยวจุนไว้ หมัดกำลังจะเหวี่ยงตามมา แต่ไห่ฉิงฉิงก็ดึงแขนของพี่ชายเอาไว้ แล้วกรีดร้อง: “ห้ามชกเขานะ!”
โม่เสี่ยวจุนมองไห่ลี่หมินอย่างเชื้อเชิญ ด้วยทั้งหน้าไร้อารมณ์ เขาไม่กลัวหมัดเลย เจ็บแค่นี้

ตั้งแต่เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นโดนเย่เชินหลินสั่งให้อยู่ข้างเลย ไม่มีอิสระ หัวใจของเขาหลั่งเลือดทุกๆ นาที ความมีความสุขไม่ได้เลย แม้กระทั่งจะใช้ชีวิตของเขา ไปแลกกับอิสระของเธอ เขาก็ยินดี นับประสาอะไรกับแค่คำโกหกคำนึง นับประสาอะไรกับอีแค่หมัดหมัดหนึ่ง

อีกอย่างตอนนี้คำโกหกนี้ต้องพูดต่อไป ต้องพูดต่อไปตลอดกาล ไม่งั้นเขาจะทำให้ไห่ฉิงฉิงผิดหวัง เขาโม่เสี่ยวจุนทำอะไรก็ต้องทำตั้งแต่ต้นยันจบ จะให้ความหวังคนอื่น แล้วทำให้ผิดหวังไม่ได้ ไม่ใช่แค่เขาต้องทำต่อไป แถมยังต้องทำดีต่อไห่ฉิงฉิงไปตลอดชีวิต ให้เธอไม่เสียดายกับความพยายามในวันนี้

เซี่ยชีหรั่นก็อยากจะเข้าไปห้าม ไม่ให้ไห่ลี่หมินชกโม่เสี่ยวจุน ตอนเธอขยับไปก้าวนึง ก็โดนเย่เชินหลินคล้องตัวไว้

เขามองเธออย่างเย็นชา ไม่ให้เธอช่วยผู้ชายคนนั้น

ที่จริงเขาคิดว่าโม่เสี่ยวจุนสมควรโดน อยู่ดีๆ ก็ไปล่อลวงน้องสาวคนอื่นเขา นี่ยังไม่สมควรโดนอัดอีกเหรอ?

ยิ่งน่าโมโหก็คือ เขาโกหกต่อหน้าทุกคน พูดว่าชอบไห่ฉิงฉิง

เซี่ยชีหรั่นได้ยินเขาบอกชอบไห่ฉิงฉิง ก็ไม่ได้ร้อนใจ เธอรู้ว่าเขากำลังพูดโกหก เธอรู้ว่าตอนที่เขาโกหกแบบนี้นั้นในใจเขาจะรู้สึกแย่ยังไง เขาไม่ใช่คนที่ชอบโกหก

เสี่ยวจุน นายทำแบบนั้นทำไม หรือว่านายจะไม่รู้ว่าถึงแม้นายจะมีเงินสิบล้านเย่เชินหลินก็จะไม่ยอมปล่อยมือ?

หรือว่านายจะยังไม่รู้ ว่าฉันรักเขาไปแล้ว ถึงแม้เขาจะปล่อยมือ ฉันก็ทำใจแยกจากเขาไม่ได้น่ะ? นายยอมสละตัวเองแบบนี้มันจะไม่คุ้มค่าเลย！

เธออยากจะพูดคำพวกนี้ให้โม่เสี่ยวจุนฟัง แต่ว่าตอนนี้ไห่ฉิงฉิงก็อยู่ด้วย เธอพูดไม่ได้ ถ้าหากเธอบอกให้เขาปล่อยมือ งั้นจะวางความรู้สึกของไห่ฉิงฉิงไว้ที่ไหน

หัวใจเธอกำลังทุกข์ทรมานอย่างต่อเนื่องในขณะนี้ แถมยังไม่สามารถพูดออกมาได้ ทำได้แค่มองดูคนปะทะกัน

หมัดของไห่ลี่หมินไม่ได้ชกออกไป เขาได้ยินน้องสาวร้องไห้ ทั้งโมโหทั้งแค้น ทำได้แค่เหวี่ยงออกแรงๆ โม่เสี่ยวจุนโดนเหวี่ยงลงกลับไปบนเตียงอย่างแรง

“เชินหลิน นายออกมากับฉันแป๊บ ฉิงฉิง เธอก็ออกมากับฉันด้วย!” ขณะนี้ไห่ลี่หมินไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แค่บอกใบ้ให้เซี่ยชีหรั่นออกโรง

เพราะเขาทำเรื่องพวกนี้ไปเพราะเซี่ยชีหรั่น กลัวว่าจะมีแต่เธอเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนทัศนคติของเขาได้

“ฉันไม่ไป!” ไห่ฉิงฉิงพูดชูคออย่างดื้อรั้น เธอไม่อยากเห็นโม่เสี่ยวจุนกับเซี่ยชีหรั่นคุยกันตามลำพัง ในใจของเธอ เขาเป็นผู้ชายของเธอแล้ว เธอต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ

“โอเค เธอไม่ออกไป งั้นทั้งชีวิตนี้ฉันจะไม่ปล่อยมันไป!” พอไห่ลี่หมินพูดจบอย่างเย็นชา แล้วจึงพูดกับเย่เชินหลิน: “ไปเหอะเชินหลิน เธอไม่ไปก็ช่าง”

“ออกก็ออก แต่ว่าอีกแป๊บฉันจะเข้ามานะ!” ไห่ฉิงฉิงเชิดหน้า แล้วเดินตามไห่ลี่หมินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

แน่นอนว่าเย่เชินหลินไม่เต็มใจให้ผู้หญิงของเขาพูดคุยกับโม่เสี่ยวจุนตามลำพัง แต่ว่าเหมือนไห่ลี่หมินกำลังขอร้องเขา เขาก็เข้าใจว่าอยากแก้ปัญหา จำเป็นต้องให้เธอคุยกับโม่เสี่ยวจุนตามลำพัง

“คุยกับเขาก็เว้นระยะห่างหน่อยนะ!” เย่เชินหลินพูดกับเซี่ยชีหรั่นเสียงเข้ม จากนั้นเขาก็ตามที่น้องตระกูลไห่ทั้งสองคนออกไป

ประตูโดนปิดจากด้านนอก ในแสงไฟสลัว เซี่ยชีหรั่นมองไปที่โม่เสี่ยวจุน เขาก็กำลังมองมาที่เธอ

“ขอโทษนะ!” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน จากนั้นโม่เสี่ยวจุนก็หัวเราะแห้งๆ

“ยัยโง่ เธอขอโทษอะไรฉัน เป็นฉันที่หาปัญหามาให้เธอ”

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวรัวๆ แล้วพูดเสียงเบา: “ไม่ เสี่ยวจุน เป็นฉันเองที่ลากนายมาเกี่ยวด้วย แต่ว่าเรื่องนี้นายจะจัดการยังไง? ฉันก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะปลอบนายยังไง ฉันพูดได้แค่ ถึงแม้นายจะได้เงินสิบล้าน เย่เชินหลินก็จะไม่ยอมปล่อยหรอก อีกอย่างฉันก็มีความรู้สึกต่อเขาแล้วจริงๆ ฉันรักเขาแล้ว ถึงแม้นายจะให้อิสระกับฉัน ฉันก็ไม่ไปอยู่ดี”

โม่เสี่ยวจุนยังคงยิ้มเล็กๆ เขาไม่ได้พูดอะไร ในใจเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เชินหลินถึงไม่ยอมปล่อย

แต่หลังจากโดนขังไว้เขาก็คิดมามาก เรื่องมาถึงขั้นนี้ มันหยุดไม่ได้แล้ว

ถึงแม้ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นจะชอบเย่เชินหลิน แล้วเขาก็ชอบเธอ แต่ในอนาคตก็ไม่มีใครสามารถบอกได้ ดังนั้นเขาต้องคบกับไห่ฉิงฉิง หนึ่งคือสำหรับเขาแล้วเป็นการรับผิดชอบ สองคือ หลังจากนี้เขาจะมีทั้งฐานะทั้งเงิน ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เซี่ยชีหรั่นเกิดเรื่อง เขาก็จะสามารถช่วยเธอได้

ตั้งแต่มีประสบการณ์เรื่องของหวีซานซาน แถมยังเรื่องของเซี่ยชีหรั่น รวมถึงครั้งนี้ที่โดนขังไว้ เขาได้เรียนรู้มากขึ้นและลึกซึ้งมากขึ้น ถ้าไม่มือไม่มีอะไรเลย นายก็จะเป็นเหมือนมดตัวนึง

ถ้านายไปยั่วคนที่มีเงิน พวกเขาต้องการชีวิตนายก็จะโดนฆ่าได้ง่ายๆ เหมือนมดตัวนึง

เขาเป็นมดไม่เท่าไหร่ เขาจะไม่ให้ผู้หญิงที่เขารักเพียงคนเดียวในชีวิตนี้เป็นเหมือนกับมด เขาจะให้เธอเป็นเจ้าหญิง เป็นเจ้าหญิงตลอดไป

“เสี่ยวจุน นายบอกฉันมา สรุปนายอยากจะทำอะไรกันแน่? นายสามารถทำดีกับฉิงฉิงได้ตลอดทั้งชีวิตมั้ย? ถ้าหากนายทำไม่ได้ นายควรจะปล่อยไปเร็วๆ มั้ย?”

“ฉันทำได้ ชีหรั่น เธอน่าจะเข้าใจฉันดี ฉันทำอะไร จะไม่ทิ้งไว้กลางทาง ฉันจะปฏิบัติต่อเธอดีๆ”

“บ้านเธอ…….” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะรบเร้าเขายังไงดี เขาอยากจะคบกับไห่ฉิงฉิง ไม่ใช่แค่จะต้องเจอกับการต่อต้านของครอบครัวเธอ ตัวเขาเองอาจจะต้องโดนด่าไปตลอดชีวิตเลยก็ได้

สังคมนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ผู้หญิงเกาะแกะผู้ชาย ก็โดนด่ากันหมด ยิ่งถ้าหากผู้ชายเกาะแกะผู้หญิงที่มีทั้งเงินละอำนาจ ก็จะโดนว่าเป็นหนูตกถังข้าวสาร

“ไม่เป็นไร ชีหรั่น อย่าเป็นห่วงฉันเลย ไม่ว่าจะลำบากยังไง ฉันจะผ่านมันไปให้ได้” โม่เสี่ยวจุนพูดเสียงเบา

เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะให้เวลาเขาพูดคุยกับเซี่ยชีหรั่นนานเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงพูดให้กระชับ

“เย่เชินหลินจะไม่ทำร้ายฉัน ฉันอยู่ที่นี่กินนอนไม่มีปัญหาอะไรเลย เขาปล่อยฉันก็ดี ไม่ปล่อยฉันก็ไม่เป็นไร ไม่สามารถขังฉันได้ตลอดชีวิตหรอก ชีหรั่น เธอสัญญากับฉัน อย่ามีปัญหากับเขาเพราะว่าฉันเลยนะ จำเอาไว้! ออกไปได้แล้ว!”

เขาพูดอย่างรีบๆ จากนั้นจึงไล่เซี่ยชีหรั่นออกไป เขาไม่อยากจะพูดอะไรกับเธอมาก เขาแค่ไม่อยากให้เย่เชินหลินคิดว่าทั้งสองคนเวิ่นเว้อแยกจากกันไม่ได้แล้วไปลงที่เธอแค่นั้น

“อืม!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า

เธอไม่ได้ตอบรับเขาจริงๆ ว่าจะไม่ยุ่ง เธอกับเขารู้สึกเหมือนกัน แค่ไม่อยากให้อีกฝ่ายมากังวลเรื่องสถานการณ์ของตัวเอง

เซี่ยชีหรั่นมองโม่เสี่ยวจุนอยู่สักพัก แล้วพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง แล้วค่อยๆ เดินออกจากประตูไป

ประตูถูกเปิดออก ไห่ลี่หมินมองมาที่เธอ เซี่ยชีหรั่นรู้ความหมายของเขา จึงพูดขึ้นเสียงเบา: “ขอโทษ ฉันเกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้”

“งั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน!” ไห่ลี่หมินพูดอย่างเย็นชา แล้วจึงพูดกับเย่เชินหลิน: “เอาตามที่เราเคยพูดกันไว้ มันไม่ยอม…….”

ไห่ฉิงฉิงรู้ว่าพี่ชายของเธอจะพูดอะไร จึงไปยืนขวางหน้าเขาไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง แล้วตะคอกขึ้น: “ถ้านายไม่ปล่อยเขา งั้นก็ขังฉันไว้ด้วยกันกับเขาเลย!”

พูดจบ เธอก็ก้าวเข้าไปในห้องที่ประตูเปิดอยู่หนึ่งก้าว แต่โดนไห่ลี่หมินคว้าแขนเอาไว้

“ใจเย็นหน่อย!” ไห่ลี่หมินเหวี่ยงตัวไห่ฉิงฉิงให้ชายชุดดำหน้าประตู แล้วออกคำสั่ง: “ยัดเธอกลับเข้ารถไป!”

ชายชุดดำไม่ฟังคำสั่งของไห่ลี่หมิน พวกเขาฟังแค่เจ้านายของตน ดังนั้นพวกเขาจึงมองไปทางเย่เชินหลิน รอคำสั่งเขา