ตอนที่ 460 สาวใช้ตัวแสบ364
ณ จุดนี้ หัวหน้าจงไม่มีทางจะหลุดออกมา
“คุณพ่อ มาทำอะไรตรงนี้ หนูเรียกพ่อตั้งนานพ่อก็ไม่ได้ยิน” จงหยุนซางหัวเราะคุณพ่อที่ยืนเหม่อลอยตรงทางเดิน
หัวหน้าจงยิ้ม พูดว่า “ไม่ได้ทำอะไร ฉันกำลังคิดว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้ทานอาหารฝีมือลูกสาวฉันเสียที หิวมากแล้ว”
จงหยุนซางใบหน้าแดงเล็กน้อย พูดเสียงอ้อน “คุณพ่อชอบพูดอ้อมๆว่าหนูทำอาหารช้า”
“วันนี้เขาพาเด็กสาวเซี่ยชีหรั่นมาด้วย หนูไม่โกรธเหรอ” หัวหน้าจงกระซิบถามลูกสาว
ลูกสาวชอบเย่เชินหลิน คนอื่นรู้ มีหรือพ่อคนนี้จะไม่รู้
เขาก็เคยคิดที่จะจับคู่เธอกับเย่เชินหลิน ยังเคยคุยกับเย่เฮ่าหรันเป็นการส่วนตัว แต่เย่เฮ่าหรันไม่ได้สนใจเขาเลย
เรื่องนั้นทำให้หัวหน้าจงเสียหน้ามาก ลูกสาวของเขา มีทั้งใบหน้าที่สวย บุคลิกดี ไม่พูดถึงเซี่ยชีหรั่นคนนี้ ที่มีความงามตามธรรมชาติเมื่อเทียบแล้วก็ยังคงด้อยกว่าเธอเล็กน้อย
ชาตินี้เขามีลูกสาวเพียงคนเดียวก็คือจงหยุนซาง ถ้าไม่นับเรื่องงาน สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเขาก็คือลูกสาวคนนี้
“ฉันอวยพรเขา” จงหยุนซางยิ้มเบาๆ จับแขนคุณพ่อแล้วพูด “ข้าวพร้อมแล้ว พวกเราไปเชิญแขกมาทานข้าวกันเถอะ”
เมื่อทุกคนนั่งลง จงหยุนซางถามแขกจะดื่มเหล้าไหม เย่เชินหลินกล่าวว่าไม่ดื่ม ขณะเดียวกันก็พูดปฏิเสธให้เซี่ยชีหรั่นด้วยว่าเธอดื่มไม่เก่ง จึงขอไม่ดื่มเช่นกัน
ระหว่างที่นั่ง จงหยุนซางจ้องมองเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด “ฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนใครบางคน ครั้งที่แล้วฉันพูด เชินหลินยังล้อเล่นกับฉันว่าคงไม่ใช่น้องสาวของฉันที่หายไปเมื่อหลายปีก่อนนะ”
จงหยุนซางแค่หาเรื่องคุยทั่วไป กลับทำให้บรรยากาศอึมครึม เธอพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คนฟังรู้สึก มือของหัวหน้าจงหยุดที่จานกับข้าวไม่ขยับเป็นเวลานาน
สายตาของเย่เชินหลินมองมือที่สั่น ด้วยสีหน้าปกติ
เห็นสีหน้าคุณพ่อเปลี่ยน จงหยุนซางรู้สึกว่าเป็นตัวเองพูดเช่นนั้น ทำให้คุณพ่อรู้สึกว่าเธอล้อเล่นหนักเกินไป
เธอรีบยิ้มแล้วพูดว่า “คุณพ่อ หนูไม่ได้สงสัยในความซื่อสัตย์ของคุณพ่อนะ นอกจากนี้ฉันไม่ได้บอกว่าเธอหมือนฉัน ฉันแค่บอกว่าเธอมีใบหน้าคล้ายภรรยาของเสนาธิการหลี่”
จงหยุนซางพูดเช่นนี้ ในใจหัวหน้าจงยิ่งรู้สึกทนไม่ไหว
“คุณจง คุณว่าฉันเหมือนใครนะ” เซี่ยชีหรั่นที่เงียบมาตลอด ตั้งแต่เข้ามานอกจากคำทักทายก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
เมื่อได้ยินจงหยุนซางพูดขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะถาม
บางทีอาจจะดูไร้มารยาทบ้าง แต่เรื่องที่เธอตามหาต้นกำเนิดของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องแค่ปีสองปี ก็เหมือนฝู้เฟิ่งหยีตามหาลูก ถ้าเธอได้ยินใครบอกว่าเธอเหมือนใครบางคน เธอก็ไม่สามารถอดกลั้นได้
“เหมือน….” จงหยุนซางกำลังจะตอบ หัวหน้าจงขมวดคิ้ว พูดอย่างจริงจังว่า “หยุนซาง อย่าพูดไปเรื่อย เมื่อครู่ฉันได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นเด็กกำพร้า คิดว่าหลายปีที่ผ่านมาเธอต้องตามหาญาติของเธอตลอดมา คำพูดล้อเล่นของเธอ เธออาจจะคิดเป็นตุเป็นตะได้ ถ้าเธอรู้ว่าเสนาธิการหลี่เป็นใคร แต่พูดไปเรื่อยว่าเธอเหมือนภรรยาของคนอื่น นี่เธอไม่ใช่กำลังทำให้ชื่อเสียงของภรรยาเขาเสียหายเหรอ”
ครั้งที่แล้วจงหยุนซางไม่ได้พูดออกมา ก็เพราะคิดถึงสิ่งนี้ รู้สึกว่าพูดไปเรื่อยไม่ได้ แต่ตอนนี้อยู่ในบ้านของตัวเอง เธอจึงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เมื่อคุณพ่อเตือนสติ เธอรู้สึกว่าตัวเองพูดไม่คิด รีบพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “ชีหรั่น ฉันแค่ล้อเล่นนะ ความจริงก็ไม่ได้เหมือนมากขนาดนั้น คุณอย่าจริงจังนะ”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ตื่นเต้นนิดหน่อย มองเย่เชินหลิน ปฏิกิริยาเช่นนี้ของเธอ เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ อาจจะเป็นเพราะสนิทกับเขา ดังนั้นในเวลาเช่นนี้ จึงต้องการความคิดเห็นจากเขา
มืออันใหญ่ของเย่เชินหลินวางบนลงมือน้อยๆของเธอเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องสนใจว่าเธอพูดว่าเหมือนหรือไม่เหมือน ถ้ามีโอกาสฉันจะพาเธอไปสวัสดีเสนาธิการหลี่ที่บ้านท่าน คุณไปดูด้วยตัวเอง ดีไหม กินข้าวเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”
เย่เชินหลินปลอบใจเซี่ยชีหรั่นสำเร็จทำให้เธอสงบลง ขอแค่เขาบอกว่าจะพาเธอไปเจอ เธอก็สบายใจแล้ว
แน่นอนว่าเย่เชินหลินคงไม่พาเธอไปอย่างเร่งรีบ โอกาสที่เขาว่า เขาต้องแน่ใจว่านี่เป็นเรื่องจริง และคุณนายหลี่ต้องเต็มใจ เขาถึงจะพาเธอไป เขาจะไม่ยอมให้เซี่ยชีหรั่นไปด้วยความหวัง และกลับมาอย่างผิดหวังแน่นอน
“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างอ่อนโยน ท่าทีที่อ่อนโยนนี้ทำให้หัวหน้าจงตะลึง
เหมือน เหมือนจริงๆ จ้าวเหวินอิงก็อ่อนโยนเช่นนี้ แม้แต่เวลาพูดก็จะไม่เสียงดัง เธอเป็นผู้หญิงที่เชื่อฟังมาก อ่อนโยนเหมือนน้ำ
บนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบ ดูเหมือนว่าทุกคนต่างมีเรื่องในใจ ไม่มีใครพูดอะไรเลย
จงหยุนซางรู้สึกว่าบรรยากาศไม่เหมือนกำลังรับแขกอยู่ เพราะบรรยากาศเงียบเกินไป
“คุณพ่อ ดูสิ เพราะพ่อจริงจังเกินไป ทานข้าวกับพ่อ ทำให้เชินหลินกับชีหรั่นเกรงไปด้วย ทำไมพ่อถึงได้จริงจัง ตอนหนุ่มๆก็เหมือนไม่เป็นเช่นนี้นะ”
หลังจากหัวหน้าจงเงียบไปสักพัก เขากู้คืนอารมณ์ของเขากลับมาอย่างรวดเร็ว
เข้าใจความหมายของลูกสาวดี เขาจึงยิ้ม พูดกับเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณทั้งสองคนอย่าเกรงนะ ฉันก็แค่เคยชินกับมันมาหลายปีแล้ว คิดถึงตอนนั้น ตอนอายุเท่าพวกคุณตอนนี้ ฉันก็เป็นคนที่กระตือรือร้นเหมือนกัน”
เย่เชินหลินพยักหน้า พูดว่า “ใช่ ฉันก็เคยได้ยินพ่อของฉันพูดถึงเช่นกัน เขาบอกว่าท่านตอนหนุ่มๆสง่างามมีแต่คนหลงใหล โดยเฉพาะตอนอยู่ที่สำนักวางผังเมือง ตอนนั้นลักษณะดูสง่าจริงๆ”
รอยยิ้มบนใบหน้าหัวหน้าจงแข็งทื่อ สิ่งที่เขาเดาเขาเดาไม่ผิด เด็กคนนี้มีการเตรียมการก่อนมา
เขาตั้งใจพูดถึงสำนักวางผังเมือง นั่นเป็นสถานที่ที่เขากับจ้าวเหวินอิงบ้าในความรักเหรอ
เขายิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่า เด็กคนนี้เกรงว่าคงไม่ได้เพื่อหาพ่อให้คนรักเท่านั้น คงตั้งใจใช้โอกาสนี้ขุดเรื่องเก่าของเขาเพื่อให้เขาอยู่ไม่สุข
เด็กหนุ่ม คุณคิดว่าคุณเก่งมากเหรอ คุณจะเก่งกว่าฉันได้เหรอ
เย่เชินหลินกับหัวหน้าจงขัดแย้งกัน จงหยุนซางก็ดูออก เธอตั้งใจเชิญเย่เชินหลินมาทานข้าวที่บ้านตั้งนานแล้ว ก็เพื่ออยากปรับความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลจงกับตระกูลเย่
ดังนั้นเธอคิดว่าที่พวกเขาต่อปากต่อคำกัน เพราะผู้ใหญ่สองตระกูลมีความแค้นเก่าต่อกัน ก็นึกไม่ถึงเรื่องอื่นด้วย
จงหยุนซางแกล้งทำเป็นสนใจ แล้วเย่เชินหลินยิ้มแล้วถาม “คุณลองพูดสิว่า ตอนนั้นทำไมคุณพ่อของฉันถึงดูสง่างาม ตอนนี้ฉันน่าจะยังเล็กมาก ไม่มีความทรงจำในส่วนนี้เลย”
เย่เชินหลินก็ยิ้มเบา ๆ ตอบเธอ “คุณพ่อฉันบอกว่าก็ลวกอยู่นะ แต่ฝีปากเปรียบได้กับจูเก่อเหลียง เลยทีเดียว พวกเราฟังท่านเล่าดีกว่าว่าตอนนั้นท่านมีสไตล์ยังไง”
จงหยุนซางก็มองไปที่คุณพ่อ ด้วยน้ำเสียออดอ้อนเล็กน้อย “คุณพ่อ ในเมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว ท่านก็เล่าเรื่องสมัยนั้นของท่านให้พวกเราฟังหน่อยนะ ให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตาจะได้เรียนรู้จากท่าน”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินจงหยุนซางเรียกคุณพ่อ ออดอ้อนต่อหน้าเขา ในใจเธอรู้สึกอิจฉามาก
เธอไม่รู้ว่าในชาตินี้ เธอจะมีโอกาสได้เรียกพ่อไหม ถ้าวันใด เธอเจอพ่อผู้ให้กำเนิดเธอ แล้วพ่อของเธอจะชอบเธอไหม
ดวงตาที่เศร้าเสียใจของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็สังเกตเห็น ความเหงานั้นทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์มาก
เขาจับมือน้อยๆของเธอ เขาอยากบอกเธอว่า ไม่ต้องตามหาแล้ว ดูลักษณะแล้ว ถึงหัวหน้าจงรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของเขา เขาก็อาจจะไม่ยอมรับ
ผู้หญิงที่ดีอย่างนี้ ทำไมต้องมีพ่อที่เหมือนเสือร้ายเช่นนี้ด้วย
ชาตินี้ ไม่ว่าเขาจะดีกับเธอมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถชดเชยความโศกเศร้าในใจที่ไม่มีพ่อแม่ได้
จงจิ้งจอกที่สมควรตาย แต่ก็หวังว่าเขาจะไม่ยืนยันเรื่องนี้ ถ้าเขาไม่ยอมรับ ฉันเกรงว่าจะช่วยเขาไม่ได้
หัวหน้าจงเป็นคนแบบไหนมัน ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะถูกคำพูดของเย่เชินหลินหยุดการเคลื่อนไหวของเขาได้
เขายิ้มแล้วพูดว่า “ก็ไม่ได้มีอะไร ท่านเย่พูดเกินจริงไปหน่อย ฉันแค่มีข้อเสนอแนะที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ในที่ทำงานเท่านั้นเอง จะบอกว่าสง่าผ่าเผยมากมาย ก็ไม่พราวมากขนาดนั้น”
หลังจากอี๋ปิงรับสายหลินต้าฮุยแล้ว ก็มีสายข่มขู่โทรเข้ามา
อีกฝ่ายขอให้เธอทำอะไรสักอย่าง ก็คือเอาเส้นผมของเซี่ยชีหรั่น อีกฝ่ายไม่เปิดเผยตัว แค่บอกว่าถ้าหลุดออกไป เธอจะตายโดยไม่มีดินกลบหน้า
อี๋ปิงไม่รู้ว่าจะเอาเส้นผมของเธอไปทำไม แต่ก็ไม่กล้าถามมาก
อีกฝ่ายบอกว่า ห้ามให้เซี่ยชีหรั่นรู้โดยเด็ดขาดเรื่องเธอจะเอาเส้นผมของเธอ
หลังรับโทรศัพท์ เธอก็ใจเย็นไม่ได้แล้ว โชคดีที่เธอยังเป็นนักแสดงมืออาชีพ รอเซี่ยชีหรั่นมา เธออยู่ในสภาพเย็นลง
เธอรู้สึกว่าเธอแสดงออกได้อย่างจริงใจแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเซี่ยชีหรั่นยังคงไม่ยอมเป็นเพื่อนกับเธอ
เธอคิดมาก่อนแล้ว ถ้าเธอบอกว่าจะขอเป็นเพื่อนกับเธอ เธอก็ใช้โอกาสนี้เข้ากอดเธอ น่าจะได้ผมของเธอมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“ฉันไปส่งเธอ” อี๋ปิงก็เข้ากอดเซี่ยชีหรั่นอย่างกระตือรือร้น เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคย ต้องการจะขัดขืน แต่แรงก็สู้เธอไม่ได้ ถูกเธอกอดอย่างแน่น
“ทำไมจะรบกวนเธอไปส่งฉันไม่ได้ อย่าเกรงใจเลย พวกเราต้องร่วมมือกัน ต่อไปยังต้องเจอกันอีกบ่อยๆ”
เซี่ยชีหรั่นทำเป็นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาปฏิเสธอี๋ปิง เธอยิ้มแล้วเดินโอบแขนไปพร้อมกัน พูดไปด้วยว่า “คุณมาที่นี่ครั้งแรก ไม่คุ้นเคย ฉันควรจะไปส่งคุณ”
ความสนิทสนมแบบฉับพลันของเธอ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และไม่อยากคิดในทางที่ไม่ดี
ในเมื่อตอนออกมาเย่เชินหลินก็ส่งผู้รักษาความปลอดภัยเฉพาะตามาด้วย เธอคิดว่าถึงอี๋ปิงจะมีแผนไม่ดี ก็คงไม่มีโอกาสทำอะไรเธอได้
“ชีหรั่น ผมของเธอสวยมาก ย้อมที่ไหนเหรอ” อี๋ปิงกำลังพูดอยู่ เอื้อมมือจับผมของเซี่ยชีหรั่นหนึ่งกำมือ แล้วดึงมันสองครั้ง พูดว่า “อุ๊ย หายากมากที่จะมีความยืดหยุ่นที่ดีขนาดนี้ คุณดูผมฉันสิ เป่าดึงและยืดมันทุกวัน มันกลายเป็นหญ้าแห้งตั้งนานแล้ว”
อี๋ปิงคิดในใจว่า อีกฝ่ายไม่ยินยอมให้เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเธอจะเอาผมของเธอ แต่ถ้าเธอไม่บอกเช่นนั้น อยู่ๆก็ดึงผมของคนอื่น เธอจะไม่โกรธได้อย่างไร
เด็กผู้หญิงก็มักจะคุยเรื่องเส้นผมอยู่แล้ว เธอพูดคุยเรื่องนี้ คิดว่าว่าเซี่ยชีหรั่นก็คงไม่ผิดสังเกตหรือรู้ตัว
