สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 481 สาวใช้ตัวแสบ 385

ตอนที่ 481 สาวใช้ตัวแสบ 385
หลังจากที่จูบกันนานอยู่ซักพัก เซี่ยชีหรั่นก็ตระหนักได้ว่าพวกเขากำลังยืนจูบกันอยู่ที่นี่ ถ้าเกิดว่าบนเรือยอชท์มีคนอยู่ คงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าเธอแดงก่ำและผลักเขาออก ชี้ไปที่เรือยอชท์แล้วถามเขาว่า: “ข้างบนนั้นมีคนไหม?”
“เด็กโง่ ก็ต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว คนขับอยู่ด้านใน”
“ถ้าอย่างนั้น……” คงจะไม่ถูกเห็นไปหมดแล้วเหรอ?
“พวกเขาจะทำเหมือนมองไม่เห็น พวกเราขึ้นไปเถอะที่รัก” เย่เชินหลินดึงมือเล็กๆ ของเซี่ยชีหรั่น และขึ้นไปบนเรือยอชท์
เรือยอชท์ที่ใหม่เอี่ยมทั่วทั้งลำของเรือเปล่งประกายแสงสีขาว ในวันที่แสงแดดสดใสสวยงาม ทุกซอกทุกมุมถูกอาบไปด้วยแสงแดด เจิดจ้าจนทำเอาลืมตาไม่ขึ้นเลย
“นี่คือของขวัญเล็กๆ ที่ผมมอบให้คุณ ชอบไหม?” คนทั้งสองยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ เรือยอชท์เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างสุดชีวิต เธอชอบ ชอบมากๆ เลย
“อีกหน่อยถ้าคุณอยากมา ผมจะพาคุณมาเอง นี่คือสถานที่ที่มีแค่เราสองคนเท่านั้น อยากจะทำอะไรก็ทำได้”
คนขับได้ถูกบางคนละเว้นไปโดยอัตโนมัติ แต่ประโยคที่ว่าอยากจะทำอะไรก็ทำได้นั้นทำเอาเซี่ยชีหรั่นหน้าแดงอย่างเขินอาย ดูเหมือนจะเดาได้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่
เย่เชินหลินโอบกอดเซี่ยชีหรั่นจากด้านหลัง วางหัวไว้บนหัวของเธอ และเอนอิงเธอ ลูบไล้เส้นผมของเธอ
ความรู้สึกที่สบายแบบนี้ดูเหมือนไม่เคยมีมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของแม่ ก็มักจะรู้สึกราวกับว่าคนทั้งสองไม่มีเวลาส่วนตัวได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย
แม้ว่าพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ทุกวันตอนเช้า เย่เชินหลินจะไปที่ตระกูลหลี่เพื่อรับเซี่ยชีหรั่นไปทำงาน แต่ทุกวันหลังเลิกงานเขาก็จะส่งเธอกลับไป
เขามักจะอยู่กินข้าวที่ตระกูลหลี่เสมอ ต่อหน้าหลี่เหอไท้เขาจะประกาศความเป็นเจ้าของทุกวัน
ตอนที่ไปทำงาน บางครั้งเขาก็อยู่ที่ห้องทำงานชั้นบนสุด บางครั้งก็อยู่ในห้องทำงานของผู้จัดการสาขาเครื่องประดับของเซี่ยชีหรั่น พวกเขามักจะเจอกันอยู่บ่อยๆ แต่มักรู้สึกราวกับว่าไม่มีความสุข รู้สึกว่าไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกัน
เซี่ยชีหรั่นหลับตาลง สูดดมสายลมในทะเล และลมหายใจของเขาเข้าไปลึกๆ ก็ราวกับว่าได้ดื่มไวน์ที่กลมกล่อมเลย คนทั้งคนมึนเมา
ในตอนที่จูบของเขาสัมผัสเข้าที่ใบหู ความรู้สึกเสียวซ่านทำให้เนื้อตัวของเธอสั่นเทา
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รีบร้อนเลยสักนิด ปล่อยให้เขาโหยหาในสิ่งที่เธอก็โหยหามันจนใกล้จะบ้าคลั่งอยู่แล้ว เขาค่อยๆ ครอบครองใบหูเล็กๆ ของเธอ ค่อยๆ กัดทีละนิด การดูดเลียทุกครั้งมันเต็มไปด้วยความล่อใจ
แม้จะเป็นการหยอกเย้าอย่างนุ่มนวล ร่างกายของ เซี่ยชีหรั่นนั้นก็ไวเกินกว่าจะสามารถทนได้
เสียงครางเบาๆ ของเธอ ถูกสายลงพัดปลิวไป จนเกือบจะไม่ได้ยิน
ระหว่างท้องฟ้า และพื้นโลกราวกับว่าเหลือเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น ท้องฟ้าสีฟ้าลอยอยู่ด้านบน น้ำทะเลที่ใสสะอาดอยู่ด้านล่าง ในอากาศเต็มไปด้วยความโรแมนติก
และมือใหญ่ของเขาก็ค่อยๆ กระตือรือร้น นวดคลึงอยู่ที่เอวของเธอ
ในตอนนี้เองเซี่ยชีหรั่นก็นึกถึงคนขับเรือ พวกเขากำลังมองมาที่พวกเธออีกแล้วใช่ไหม?
“พวกเขาอยู่ในทิศทางตรงกันข้ามกับพวกเรา ที่รัก อย่ากลัวไปเลย” เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ เธอไม่ค่อยได้ยินที่เขาพูด แต่ก็เข้าใจแล้วว่าเขาหมายถึงอะไร
หลังจากอธิบายเสร็จ มือใหญ่ของเขาก็ซุกซนยิ่งกว่าเดิม เริ่มออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าร่างกายของเธอคือแป้งนวดก้อนหนึ่ง เขาทั้งบีบ ทั้งนวด ทั้งคลึง
ถ้าไม่ใช่ในฤดูกาลนี้ อยู่บนดาดฟ้าจะรู้สึกหนาวเล็กน้อย เขาคงจะกดเธอลงบนพื้นดาดฟ้า และจัดการเธอไปนานแล้ว
เมื่อเขามีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงต่อผู้หญิง เขาก็อุ้มเธอขึ้นมา กลับเข้าไปที่ห้องโดยสาร
บนเตียงคู่ขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นก็ถูกเย่เชินหลินปอกจนเกลี้ยงเกลาอีกครั้งราวกับปอกบะจ่าง ร่างกายที่นุ่มลื่นราวกับเค้กก้อนโต รอให้เขาได้ชิม
เขาเองก็ไม่เกรงใจ เริ่มจากหน้าผากของเธอ เขาค่อยๆ ประโลมจูบทีละนิด
ริมฝีปากของเธอ ใบหูของเธอ ซอกคอของเธอ ทุกๆ จุดที่ละเอียดอ่อนของเธอ เขารับรู้ได้อย่างกระจ่างชัด
บนระลอกคลื่นในทะเล เธอได้กลายเป็นของเขาอีกครั้งอย่างสมบูรณ์ ความรักที่ถูกแยกมานานกว่าหลายเดือน แรงผลักดันมหาศาลจนใกล้จะเป็นบ้าไปแล้ว แม้ว่าจะไม่มีใครได้ยิน แต่หลังจากที่เธอร้องออกมาแล้ว ตัวเองก็เขินอายจนกัดริมฝีปากแน่น เธอกลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะเธอ เพราะเธอก็ยังไม่เคยลืมตัวแบบนี้มาก่อน
เขาจะไปมีเวลาที่ไหนหัวเราะเยาะเธอ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ดีไปถึงไหนหรอก ครางออกมาเสียงกระเส่า หนักกว่าอีก
คนทั้งสองบดเบียดกันตั้งแต่เช้าจนถึงถึงบ่าย เมื่อหยุดลงแล้ว เขาก็เสกของอร่อยออกมาให้เธอมากมายราวกับมีเวทมนตร์
เธออยากจะสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยกิน แต่ใครบางคนก็ไม่อนุญาต
เขาบอกว่า เธอกินอาหารแบบนี้สวยที่สุดแล้ว เห็นได้ชัดว่าคิดจะฉวยโอกาสนี้ให้ได้เพลิดเพลินสายตาตัวเองมากกว่า ผลประโยชน์จอมปลอม
เซี่ยชีหรั่นไม่ฟังเขาหรอก ในตอนที่ไปหาเสื้อผ้า เขาก็เอาแต่จ้องเธอซะขนาดนั้น เธอจึงทำได้เพียงถอยกลับไปคลุมผ้าห่มผืนบางที่อยู่บนเตียง และนั่งลงมากินอาหาร
เธอเพิ่งจะตักเค้กชิ้นเล็กๆ ใส่เข้าไปในปาก เย่เชินหลินก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบๆ : “เราจะอยู่บนเรือยอชท์เป็นเวลาสามวัน นอกจากนอนหลับแล้ว ก็คือกินอาหาร นอกจากกินอาหารแล้ว ก็คือนอนหลับ”
เซี่ยชีหรั่นถึงกับสำลักเค้กชิ้นนั้นเลยทีเดียว จ้องมองเขาอย่างดุๆ จากสายตาแล้วเห็นได้ชัดว่ากำลังพูดว่า : ผู้ชายหื่น!
เขาชอบมองท่าทางที่เขินอายของเธอนั้นมาก ทุกครั้งที่แกล้งเธอ ก็มักจะรู้สึกประสบความสำเร็จ เย่เชินหลินลุกขึ้นแล้วไปเอาน้ำผลไม้มาให้เธอ ภายในดวงตาก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่
เซี่ยชีหรั่นดื่มไปหนึ่งคำ หลังจากที่หายโกรธแล้ว จึงจะกัดฟันพูดขึ้น: “ไอคนบ้า ที่คุณทำแบบนี้ แม่ฉันไม่มีทางเห็นด้วยแน่”
“ความหมายของคุณคือ ถ้าแม่ของคุณเห็นด้วย คุณก็จะไม่มีข้อคัดค้านแล้วใช้ไหม?” เย่เชินหลินพูดเตือนปนขำ เซี่ยชีหรั่นก็หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“ไปไกลๆ เลย ฉันยิ่งไม่เห็นด้วยหรอก ใครอยากจะบ้ากับคุณกัน ฉันอยากกลับไปแล้ว! รีบเอาเสื้อผ้าให้ฉันเถอะ”
ตั้งแต่ตอนเที่ยงจนถึงตอนนี้ เธอได้ถูกเขาเอามาตั้งสองสามรอบแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสามวันสามคืนเลย แม้แต่ครึ่งวันนี้ ร่างกายของเธอก็เริ่มจะหมดแรงแล้ว
“ยังจะกินอาหารอีกเหรอ? ถ้าไม่กินแล้วพวกเราไปพักผ่อนกันหน่อย” เย่เชินหลินพูดอย่างอ่อนโยน
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า เธอได้กินอิ่มแล้ว
“ดี ผมจะกอดคุณนอนหลักสักพัก นานแล้วที่ไม่ได้กอดผู้หญิงของผมนอนหลับ!”
“นี่ คุณจะนอนก็นอนไปสิ ทำไมต้องถอดเสื้อผ้าออกจนหมดถึงจะนอนด้วย! คุณอย่าคิดทำอีกเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะ……ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นฉันอยู่นานเป็นครึ่งวัน แต่ก็ดูเหมือนจะคิดไม่ออกว่าสามารถทำอะไรคนอื่นเขาได้
“คุณจะทำไม? ถึงคุณจะตะโกนจนเจ็บคอก็ไม่มีคนมาช่วยหรอก” เย่เชินหลินพูดเลียแบบตัวร้ายในละคร เมื่อพูดจบก็ขึ้นมาคร่อม
“ไม่เอา ฉันขอร้องหละ ให้ฉันพักหน่อย เหนื่อยแล้วจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดอ้อนวอน ในที่สุดก็ทำให้ใครบางคนค้นพบความเห็นใจ
“คุณไม่ต้องดิ้นสิ ไม่ต้องยั่วผม ผมก็จะแค่นอนหลับกับคุณจริงๆ หลับตาลงเถอะ”
“อื้อ พูดแล้วห้ามกลับคำนะ!” เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็หลับตาลง
ผ่านไปไม่นาน ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของร่างกายเธอก็เปียกชื้น และร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย เพิ่งจะนอนหลับก็ถูกจู่โจมแบบนี้ เป็นเวลานานกว่าครึ่งวันเธอถึงจะตอบสนองกลับมา นั้นก็คือถูกใครบางคนจูบอีกครั้ง
“อื้อ คุณ คุณกลับคำพูดนี่……”
“ผมบอกแล้วไงว่าห้ามคุณยั่วยวนผม ผมก็จะปล่อยให้คุณนอนหลับจริงๆ” เสียงของเขาดังมาอย่างข้างๆ คูๆ เธอนอนหลับไปดีๆ ไปยั่วยวนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เขากำลังหมกมุ่นอยู่ภายในผ้าห่ม จูบตรงนี้ คลึงตรงนั้น เธอคิดว่าเธอคงจะไม่มีพลังงานพอที่จะตอบสนองแล้ว
จากนั้นตั้งแต่ตอนบ่ายถึงฟ้ามืด จนถึงตอนกลางคืน เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาก็จะสนุกสนานกันอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง
ในตอนที่หยุดลงแล้ว เขาจะกอดเธอและมองดูวิวผ่านทะเลด้านนอก
สิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดบนเรือยอชท์มีให้พร้อม เย่เชินหลินพาเธอไปแช่น้ำในอ่างน้ำอยู่สักพัก ใช่แล้วเขาก็ไม่ได้ทำแค่แช่น้ำหรอก ไม่มีใครรู้ว่า เขาแช่น้ำ หรือแช่ผู้หญิงกันแน่
อาหารเย็น เขาเข้าครัวไปทำอาหารง่ายๆ หลายอย่างให้เธอด้วยตัวเอง
เรียบง่ายแต่อร่อย สำคัญที่สุดก็คือ เซี่ยชีหรั่นถูกเขาทำจนหิวมากจริงๆ ราวกับลมแรงพัดผ่านปุยเมฆ กินอาหารที่เขาทำมาให้ทั้งหมดจนหมดแล้ว เพื่อลงโทษหมาป่าจอมหื่นคนนั้น เธอไม่เหลือของกินอะไรให้เขาเลย
ทว่าหลังจากที่กินหมดแล้วจริงๆ ก็เริ่มเห็นใจคนอื่นขึ้นมา
“คุณยังมีของกินอีกไหม? ไม่อย่างนั้นให้ฉันต้มบะหมี่ให้คุณไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลิน เขาอมยิ้มเล็กน้อยแล้วถามเธอกลับ: “คุณแน่ใจเหรอว่าคุณยังสามารถลุกขึ้นมาต้มบะหมี่ให้ผมได้?”
เซี่ยชีหรั่นสีหน้าแดงก่ำ คิดจะลุกขึ้นมา ก็พบว่าขาของตัวเองอ่อนแรงไปหมดแล้วจริงๆ ด้วย
เธอขว้างหมอนไปใส่เขา พูดอย่างดุๆ ว่า: “ไม่ใช่เพราะคุณหรือไง นับตั้งแต่ตอนนี้ จนกว่าจะได้ลงไปจากเรือยอชท์ ห้ามแตะต้องฉันอีก!”
เย่เชินหลินลูบๆ จมูก จากนั้นก็ไปหาอะไรกิน
เมื่อเขากลับมา เซี่ยชีหรั่นที่เพิ่งจะนอนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ก็ถูกเขาลากขึ้นมาอีกครั้ง
เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร ราวกับว่าผู้ชายคนนี้ได้กินยาปลุกเซ็กส์อย่างไรอย่างนั้น และก็เหมือนจะจงใจไม่อยากให้เธอได้นอนหลับ อย่างไรก็ตามมันก็เป็นการกระทำเธอซ้ำๆ ตัวเธอเองก็น่าผิดหวัง ทั้งๆ ที่บอกว่าไม่อยาก แต่ก็ยอมแพ้ต่อการหยอกเย้า และเล้าโลมของเขาทุกครั้ง
ในตอนกลางคืน เย่เชินหลินถือไวน์องุ่นมาสองแก้ว นั่งลงบนเตียง และพูดอย่างนุ่มนวล: “ก็ได้ คราวนี้สามารถนอนหลับดีๆ แล้ว ดื่มเป็นเพื่อนผมหนึ่งแก้วก็นอนได้แล้ว สัญญาว่าจะไม่แตะต้องคุณทั้งคืนเลย”
ตอนนี้ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไร ขอเพียงให้เธอได้นอนหลับ เธอก็จะตกลงอย่างไม่ลังเล
ไวน์องุ่นหนึ่งแก้วเต็มๆ เซี่ยชีหรั่นดื่มมันจนหมด เย่เชินหลินกระตุกริมฝีปากอย่างพึงพอใจ
ผ่านไปไม่นาน เซี่ยชีหรั่นก็ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นแล้วจริงๆ เธอรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดของเขา อ้อมกอดที่ไม่ได้กอดเขานอนหลับมานานแสนนานแล้ว มันอบอุ่น เอนอิงได้อย่างสบาย
เธอนอนหลับสนิทกว่าปกติ ราวกับเป็นลมไปอย่างไงอย่างนั้น เธอไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในระหว่างที่นอนหลับไปเลยสักนิด
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เลยว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายสูญเสียพลังงานมากเกินไป หรือบางทีอาจเป็นเพราะอ้อมกอดของเขาทำให้เธอสบายมากเกินไป
เมื่อตื่นขึ้นมา ยังคงอยู่ในทะเล เธอนอนอยู่บนเตียงที่คุ้นเคย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นน้ำทะเล และท้องฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“หลิน?” เธอส่งเสียงเรียก ไม่มีการตอบรับ
เธอเปิดผ้าห่มแล้วลงไปจากเตียง คิดจะไปหาเขา เธอคิดว่าบนร่างกายของเธอยังโล่งโจ้งอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอได้สวมใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อยแล้ว และบนร่างก็คือชุดเดรสสั้นสีขาว มันดูประณีตมาก