ตอนที่ 488 สาวใช้ตัวแสบ 392
ในตอนที่ส้งหลิงหลิงพูดประโยคนี้นั้น เธอก็ไม่สงบแล้ว ดวงตาของเธอแดงก่ำ น้ำเสียงก็แหบแห้งเล็กน้อย
รองประธานส้งเดินเข้าไปหาลูกสาว วางมือลงบนไหล่ของลูกสาว และพูดกับเธออย่างอบอุ่นว่า: “พอแล้วหลิงหลิง พ่อสนับสนุนเธอ ลูกก็โตจนป่านนี้แล้ว ถ้าเอาออกร่างกายจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ เธอลองพูดมาสิว่าเธอคิดจะทำยังไง พ่อจะช่วยเธอเอง ลูกก็มีแล้ว ถึงเขาอยากจะไม่รับผิดชอบมันก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก ไม่อย่างนั้นเอาแบบนี้ไหม พ่อกับแม่จะพาเธอไปที่ตระกูลเย่ตอนนี้เลยดีไหม ให้พวกเขาเป็นคนตัดสินใจ”
รองประธานส้งไม่ได้คิดจะพาลูกสาวไปที่ตระกูลเย่จริงๆ เขารู้ว่าเรื่องนี้ลูกสาวเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เพราะแอบตั้งท้องเอง เขาแค่ต้องการแสดงให้เห็นว่าเขาสนับสนุนลูกสาว เขารักและแอนดูลูกสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตอนนี้ท้องของลูกสาวก็คือต้นเขย่าเงิน เขาก็ต้องยิ่งรักมากขึ้นไปอีก
“ไม่ได้นะคะพ่อ เรื่องที่ฉันท้อง ห้ามทำให้โจ่งแจ้งอย่างเด็ดขาด เด็กคือฉันเป็นคนตั้งท้องเอง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะให้เขามารับผิดชอบ ฉันมีวิธีของฉันเองอยู่แล้ว คุณไม่ต้องกังวลหรอก เสี่ยวลี่หละ?”
“ที่บ้านของเธอมีปัญหานิดหน่อย จึงกลับไปแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นก็กลับมา” รองประธานส้งพูด
“ฉันไปพักแล้วนะคะ” เมื่อส้งหลิงหลิงพูดจบก็ เหลือบมองแม่ด้วยความโกรธจากนั้นก็เดินกลับเข้าห้องนอนไป
นายหญิงส้งเองก็โกรธเหมือนกัน แต่ว่าเมื่อคิดคิดดูแล้ว แต่ก็อดเห็นลูกสาวเสียใจไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงรีบตามไปถามเธอ: “เย็นนี้เธออยากกินอะไรหละ? คนที่จะเป็นแม่คนอยู่แล้ว ยังทำตัวเอาแต่ใจอยู่ได้ ขยับนิดหน่อยก็โกรธไม่ได้นะ? บอกฉันสิว่าอยากกินอะไร ฉันจะรีบสั่งให้พี่เลี้ยงไปซื้อให้ทันทีเลย ”
ส้งหลิงหลิงก็เริ่มหายโกรธแล้ว ตอบอย่างไม่เกรงใจว่า: “อาหารของต่างประเทศไม่อร่อยเลย โภชนาการของลูกของฉันก็ยังไม่เพิ่มขึ้นเลย ฉันจะกินซุปซี่โครงหมู เนื้อย่างซอส นอกจากนี้ก็ผัดผักให้ฉันด้วย แล้วก็ยังมีมะเขือเทศผัดไข่ด้วย……”
เพียงแค่อึดใจเดียวเธอก็สั่งอาหารตั้งมากมายขนาดนี้ คงจะต้องลงสนามครั้งใหญ่แล้วหละ เธอจำเป็นต้องให้ลูกๆ กินอิ่มก่อนถึงจะวางใจ
ในตอนกลางคืนเซียวเสี่ยวลี่กลับมาแล้ว เมื่อเธอเห็นท่าทางแบบนี้ของส้งหลิงหลิง ก็ทั้งตกใจทั้งดีใจจริงๆ ส้งหลิงหลิงคือเจ้านายของเธอ เธอทั้งดูสง่าและมีราศี มันก็คือความสง่าและมีราศีของเซียวเสี่ยวลี่นั่นเอง
ดังนั้นเธอจึงจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อช่วยเหลือเธอ ส้งหลิงหลิงเองก็มุ่งมั่นเหมือนกัน รอจนกว่าเธอจะได้เป็นเจ้านายในตระกูลเย่อย่างเป็นทางการเสียก่อน อย่างน้อยก็จะให้เซียวเสี่ยวลี่จำนวนเงิน 5ล้าน เพื่อแทนคำขอบคุณเธอ
“พี่หลิงหลิง คุณพูดเลยดีกว่าว่าอยากให้ฉันทำอะไร ระหว่างพวกเราไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินหรอก” เซียวเสี่ยวลี่คอยติดตามส้งหลิงหลิงมานานขนาดนี้แล้ว ความทะเยอทะยานจึงมีไม่เล็กอย่างแน่นอน เธอรู้ดีว่าหากส้งหลิงหลิงได้แต่งงานกับ เย่เชินหลินจริง นั่นก็หมายความว่าจะได้แบ่งปันมรดกหลายพันล้านกับเย่เชินหลิน เธอได้มาเยอะขนาดนั้น ก็ให้เธอเซียวเสี่ยวลี่แค่ 5 ล้าน นี่ไม่ใช่ขอทานหรอกหรือยังไง?
“ระยะนี้เธอก็คอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของคุณนางเย่ ก็พอ แล้วมารายงานฉัน”
“ได้ค่ะ พี่หลิงหลิง” พูดจบ เซียวเสี่ยวลี่ก็โน้มตัวลงมา พูดกับเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ในท้องเสียงเบาๆ : “ฉันคือคุณป้าเสี่ยวลี่ เธอสบายดีไหม? อีกไม่นานก็จะได้พบคุณยายแล้วนะ ดีใจไหม?”
มุมปากของส้งหลิงหลิงกระตุกเล็กน้อย เซียวเสี่ยวลี่ยัยเด็กนี่ ฉลาด และมีไหวพริบจริงๆ รู้ความตั้งใจของเธอ
ถึงแม้ว่าลูกของเธอจะอายุครรภ์ได้ 6 เดือนแล้ว ไม่ควรเอาเด็กออก แต่ทว่าเรื่องของเย่เชินหลิน เธอเองก็ไม่กล้ามั่นใจ 100%
แต่กลับกันฝู้เฟิ่งหยีที่ใจอ่อนที่สุด ด้านในท้องนี่คือหลานชายแท้ๆ ของเขานะ ไม่ว่าเธอจะมีน้ำใจมากแค่ไหน แต่ยังไงก็ต้องพิจารณาจากทิศทางของการสืบทอดสายเลือด คงจะไม่ให้เธอเอาออกแน่นอน
สิ่งที่เย่เชินหลินให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือความคิดเห็นของแม่ ในกรณีที่ถึงตอนนั้นแล้วเขาไม่ยอมพูดอะไรเลย การปกป้องลูกก็ต้องพึ่งแม่ของเขาแล้วหละ
วันนี้ ฝู้เฟิ่งหยีและ คุณนายไห่นัดกัน ไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้รับข่าวจากเซียวเสี่ยวลี่ ก็ให้เธอ ไปห้างสรรพสินค้าเป็นเพื่อนเธอหน่อย
เธอจงใจเลือกชุดคลุมท้องที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดในบรรดาชุดคลุมท้องหลายชุดมาสวมใส่ เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว ก็เดินเล่นไปทั่วในย่านเสื้อผ้าของคนวัยกลางคนและผู้สูงอายุ
เมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินเข้ามาจากที่ไกลไกล เธอจึงตะโกนเรียกพนักงานเสียงดัง: “คุณช่วยเอาเสื้อตัวนี้ลงมาให้ฉันดูหน่อยค่ะ!”
เป็นเสียงของส้งหลิงหลิง ฝู้เฟิ่งหยี และคุณนายไห่ต่างก็ฟังออก เมื่อไม่นานมานี้ได้ยินว่าเธอออกไปอยู่ต่างประเทศแล้วนิ เมื่อไดยินเสียงของเธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“ดูเหมือนจะเป็นเสียงของส้งหลิงหลิง” คุณนายไห่บอกกับฝู้เฟิ่งหยี
“ฟังดูก็เหมือนนะ” เมื่อฝู้เฟิ่งหยีพูดจบ ก็หันมองมาทางส้งหลิงหลิง และเซียวเสี่ยวลี่ เห็นแวบแรกก็มั่นใจเลยว่าเป็นหญิงมีครรภ์ จากนั้นก็สายหัวและพูดกับ คุณนายไห่ : “คงจะไม่ใช่ หญิงตั้งครรภ์คนนั้นหรอก”
เมื่อได้ยินคำว่าหญิงตั้งครรภ์ ส้งหลิงหลิงก็หันหน้ากลับมา ทำเหมือนเจอกับฝู้เฟิ่งหยีและคุณนายไห่ โดยบังเอิญ พวกเธอทำเหมือนไม่รู้จักร ดึงมือเซียวเสี่ยวลี่แล้วเตรียมจะจากไป
ในเสี้ยววินาทีเดียว หัวของฝู้เฟิ่งหยีก็ปวดขึ้นมาแป๊บๆ
ส้งหลิงหลิงอ้วนขึ้นหน่อยก็จริง แต่มันก็ไม่ถึงขนาดที่ว่าจะจำกันไม่ได้
คุณนายไห่ เองก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน มองไปหาฝู้เฟิ่งหยีอย่างชะงัก ทั้งสองคนสบตากันครู่หนึ่ง ก็พบว่าส้งหลิงหลิงและเซียวเสี่ยวลี่ได้ออกไปจากร้านนั้นแล้ว
“เดี๋ยวก่อน! หลิงหลิง รอเดี๋ยวก่อน!” ฝู้เฟิ่งหยีที่ได้สติกลับมาแล้วตามขึ้นไป คุณนายไห่ เองก็วิ่งตามไปเหมือนกัน
ส้งหลิงหลิงดูไปดูมาแล้วก็ท่าทางลับๆ ล่อๆ หลบๆ ซ่อนๆ จะจากไป แต่กลับถูกฝู้เฟิ่งหยีดึงแขนไว้
เธอคือหญิงตั้งครรภ์ ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่กล้าออกแรงมากเท่าไหร่ ส้งหลิงหลิงใช้โอกาสนี้หยุดลง ไม่หลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไป
“ขอโทษนะคะ คุณป้า ขอโทษด้วยจริงๆ คุณปล่อยฉันเถอะ !” ในตอนที่ส้งหลิงหลิงกล่าวขอโทษ ในดวงตาประกายน้ำตาออกมา คำว่าขอโทษ ฝู้เฟิ่งหยี เข้าใจได้ในทันที เด็กในท้องของเธอเป็นของตระกูลเย่
“ท้องเหรอ ทำไมถึงไม่บอกให้เร็วกว่านี้หละ? ” ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนใจดี แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ และก็รู้ว่าเด็กคนนี้ ส้งหลิงหลิงนั้นตั้งใจปิดบังเอง
เธอเข้าใจลูกชายของตัวเองดี หากว่าตอนนั้นลูกชายรู้ว่าส้งหลิงหลิงท้อง เขาไม่มีทางยกเลิกสัญญาเรื่องงานแต่งงานแน่นอน
แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถไปกันต่อได้ เย่เชินหลินก็จะให้เธอเอาเด็กออกซะ และหลังจากจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จถึงจะเลิกกัน
“ขอโทษนะคะคุณป้า ฉันรักเขามากจริงๆ ดังนั้นฉันไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้พวกคุณรู้เรื่อง ฉันไปอยู่เมืองนอกอยู่หลายเดือน เป็นเพราะไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนั้นต่อไปได้ถึงได้แอบกลับมาอย่างเงียบๆ ฉันขโมยเด็กที่เป็นของตระกูลเย่ไป ฉันผิดเอง ฉันขอยอมรับผิด แต่ว่าฉันขอร้องหละ เรื่องนี้ห้ามบอกเชินหลินอย่างเด็ดขาด คุณก็ทำเหมือนไม่เคยเจอฉันก็พอ แล้วก็น้าหลี่ ขอร้องนะคะ คุณเองก็ต้องช่วยฉันเก็บเป็นความลับนะคะ ฉันขอสัญญาเลยว่าเด็กคนนี้จะไม่มีทางให้ใครรู้แน่นอนว่าเป็นของตระกูลเย่ เด็กคนนี้เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”
ส้งหลิงหลิงขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลลงมาพลั่งๆ เป็นเหมือนลูกปัดที่ขาดออก แล้วร่วงหล่นลงมาเป็นตดอกไม้เลย
เซียวเสี่ยวลี่ ที่อยู่ข้างๆ เธอ กำลังนั่งขอโทษเธออยู่
“ขอโทษค่ะคุณส้งฉันไม่ควรพาคุณมาดูเสื้อผ้าร้านนี้เลย คราวนี้จะทำยังไงดี ที่ผ่านมาคุณไม่อยากให้พวกเขารู้นิ เพียงไม่ทันได้ระมัดระวังก็ถูกจับได้แล้ว ฉันผิดเองค่ะ”
“เธอท้องลูกของตระกูลเย่เหรอ ฉันเห็นแล้ว ไม่สามารถทำเหมือนไม่เคยเห็นได้หรอกหลินเป็นพ่อของเด็ก เขามีสิทธิ์ที่จะรับรู้การดำรงอยู่ของเด็กคนนี้ ฉันจะหาเวลาที่เหมาะสมและบอกเรื่องนี้กับเขาซะ ทว่าฉันคิดว่าเธอเองก็น่าจะรู้นะว่า ตอนนี้เขาหมั้นกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว พวกเขาไม่มีทางยกเลิกงานแต่งเพียงเพราะการมีอยู่ของเด็กคนนี้หรอกนะ หวังว่าเธอเองก็ควรจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้บ้าง” ฝู้เฟิ่งหยีได้ออกมาจากความตื่นตระหนกตกใจเมื่อครู่นี้แล้ว สิ่งที่ทำให้ส้งหลิงหลิงตกใจเล็กน้อยก็คือฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้อ่อนแอนเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้
สิ่งที่อยู่ในท้องของเธอคือหลานของเธอ โดยปกติทั่วไปของคนชราแล้ว เมื่อได้เห็นหลานก็ควรจะดีใจจนสูญเสียเหตุและผลไปนานแล้ว
แต่ในเวลานี้เธอกลับเน้นย้ำเรื่องตำแหน่งของเธอ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอนั้นยืนอยู่ฝ่ายเซี่ยชีหรั่น
เธอยังจำได้ว่าฝู้เฟิ่งหยีเคยบอกไว้ เธอจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเย่ตลอดไป ประโยคนั้นยังคงก้องอยู่ในหู แต่เธอก็เปลี่ยนตำแหน่งไป ดังนั้น ไม่มีใครในโลกใบนี้ที่เชื่อถือได้เลย
คงจะมีสักวันที่เธอต้องแก่ รอจนกว่าเธอจะตกอยู่ในเงื้อมมือของส้งหลิงหลิง ดูสิว่าถึงตอนนั้นแล้วเธอจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร เธอจะจำเอาไว้
ส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างอ้างว้าง “ฉันรู้ว่าตอนนี้ถึงจะขอร้องคุณยังไงก็ไม่มีประโยชน์ คุณไม่ฟังฉันหรอก คุณอยากจะพูดก็พูดเถอะ ฉันเองก็ไม่กล้าเก็บสิ่งที่สามารถฉีกหัวใจของพวกเขาออกได้แบบนั้นหรอก ตั้งแต่ที่ฉันตัดสินใจเลิกราในที่สาธารณะครั้งนั้น ฉันก็ไม่เคยคิดที่อยากจะกลับเข้าไปในตระกูลเย่อีกแล้ว คุณก็รู้ว่า ถ้าตอนนั้นฉันบอกว่าฉันตั้งท้อง ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของฉัน หรือว่าคุณและลุงเย่ก็คงจะไม่เห็นด้วยเรื่องที่เราเลิกกัน ฉันในตอนนั้นสามารถอวยพรเขาได้ ตอนนี้แล้วถ้าฉันอยากจะทำให้พวกเขาเลิกกันหละ? ฉันก็แค่อยาก ให้พวกเราได้ตกหลุมรักกันสักครั้ง ฉันจะเก็บไว้เพื่อเป็นความทรงจำ ในชีวิตนี้ฉันก็ไม่อยากแต่งงานอีกต่อไปแล้ว ฉันเพียงอยากจะคลอดลูกให้เขาเท่านั้น ให้เด็กคนนี้อยู่กับฉันตลอดไป ”
พูดจบ ส้งหลิงหลิงก็เช็ดน้ำตาให้แห้ง สัมผัสไปที่ท้อง พูดเสียงเบา: “ลูกรัก ตอนนี้แม่กำลังคุยกับคุณย่าอยู่นะ เมื่อกี้นี้หนูได้ยินเสียงของคุณย่าหรือยัง?”
“เธอกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ผู้หญิงตั้งครรภ์ควรให้ความสำคัญกับร่างกาย จิตใจต้องผ่อนคลาย” ฝู้เฟิ่งหยีแนะนำเธอ
ไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้นเป็นลูกของตระกูลเย่ เธอถึงได้พูดแบบนี้
ยังไงเด็กก็โตขนาดนี้แล้ว ทันทีที่ครบเจ็ดเดือนพอคลอดออกมาก็สามารถมีชีวิตได้แล้ว แน่นอนว่ามันโหดร้ายมากที่จะให้เธอไปเอาเด็กออก และอาจจะสร้างอาการบาดเจ็บที่สาหัสให้เธอไปตลอดชีวิตได้เลย
ในความเป็นจริงแล้วฝู้เฟิ่งหยีก็รู้ศึกเสียใจที่ตอนนั้นตัวเองได้ตัดสินใจให้เย่เชินหลินหมั้นกับส้งหลิงหลิง เธอในตอนนั้นดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเด็กคนนี้จะเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้
ถ้าเกิดว่าเก็บเด็กไว้ก็เป็นปัญหา แต่ถ้าเอาออกก็จะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของส้งหลิงหลิงมากเกินไป
“ขอบคุณค่ะคุณป้า ฉันจะบำรุงให้ดีอย่างแน่นอน” เมื่อส้งหลิงหลิงพูกกับฝู้เฟิ่งหยีจบ ก็หันไปพูดกับคุณนายไห่อีก: “คุณป้าคะ ฉันไปก่อนนะคะ ขอร้องหละ ไม่ต้องบอกคนอื่นเรื่องที่ฉันท้องเลยนะเรื่องนี้ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้ ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้กับเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น ”
คุณนายไห่ดูเย็นชาเล็กน้อย รู้สึกโกรธแทนเพื่อนสนิทของตัวเองจริงๆ พูดจาก็ไม่ค่อยเกรงใจเลยสักนิด: “ถ้าเธอไม่อยากสร้างปัญหา เธอก็คงจะไม่แอบตั้งท้องอย่างเงียบๆ หรอก”
ทันใดนั้นสีหน้าของส้งหลิงหลิงก็อึดอักขึ้นมาเล็กน้อย ไม่มีข้อแก้ตัวอะไร เพียงแค่วางมือลงบนท้องอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร
“ช่างมันเถอะ ฉางหลิง เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของเย่เชินหลิน ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ต้องการมีลูกแต่ก็ไม่คุมกำเนิด ก็ต้องแบกรับผลที่ตามมา พวกเราไปกันเถอะ! ”
ฝู้เฟิ่งหยีดึงแขนของคุณนายไห่ไว้ ทั้งๆ ที่คุณนายไห่รู้สึกได้ถึงร่างกายของเธอที่สั่นเทา
แต่ก็ไม่แปลกที่เธอโกรธจนตัวสั่น เรื่องนี้ถึงเปลี่ยนเป็นใครก็ไม่สามารถสงบลงได้หรอก
ถ้าหากว่าเย่เชินหลินยังโสกก็โชคดีหน่อย แต่นี่เพิ่งจะหมั้นกันไปได้แค่สองวันเอง ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้ว ใจไม่ดีเลยจริงๆ
คุณนายไห่ช่วยพยุงฝู้เฟิ่งหยีให้ไปนั่งพักที่โซนนั่งพักผ่อน จากนั้นจึงโน้มน้าวเธอว่า: “เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว พวกเรารีบคิดหาวิธีแก้ไขดีกว่า ฉันว่าเธอควรจะโทรไปหาเย่เชินหลินนะ ให้เขาจัดการเองเถอะ”
