ตอนที่ 507 สาวใช้ตัวแสบ 411
เซี่ยชีหรั่นโดนจูบจนหายใจไม่ทัน แล้วก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปคึกมาจากไหน
ตอนที่เขาผลักเธอออก เซี่ยชีหรั่นก็ถึงกับหอบ พูดไม่ออกอยู่นาน
“ไปทำอะไรกับเขามาบ้าง? คุยอะไรกันบ้าง? ทำไมฉันเห็นเขาเหมือนอยากจะได้เธอ? ” เย่เชินหลินลูบที่หน้าผากของเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ไม่ได้ทำอะไร ก็ไปแค่ร้านค้าซื้อของมานิดหน่อย เขาถามฉันว่ารอบตัวฉันมีผู้หญิงนิสัยอ่อนโยนแนะนำให้เขาบ้างรึเปล่า แล้วก็ พาเขาไปปั๊มกุญแจมา อยากได้อะไรกัน นายคิดมากแล้ว คนขี้หึง！ “เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด เลยอธิบายอย่างละเอียดมากๆ
ดีที่ตอนนี้เขาจะหึงยังไง เขาก็ไม่พูด หรือทำเรื่องหยาบคาย เขาปฏิบัติตัวต่อหลี่เหอไท้ ทั้งมีมารยาทและเป็นมิตร จุดนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นชื่นชมเขา
“เธอเป็นภรรยาของฉัน ไม่อนุญาตให้ไปหยอกล้อกับชายอื่น” เขาโอบเธอแน่นขึ้น แล้วพูดอย่างเด็ดขาด
“รู้แล้ว ยังจะย้ำอยู่ทุกๆ วัน ฉันไม่ได้เจ้าชู้เหมือนกับนายนะ หว่านเสน่ห์ไปทุกที ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าวันไหนจะมีผู้หญิงโผล่มา แล้วแย่งนายไป ถ้ามีวันนั้นจริงๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง” เซี่ยชีหรั่นแค่ไม่อยากฟังเย่เชินหลินพูดเรื่องหลี่เหอไท้ จะเรียกว่าเปลี่ยนเรื่องก็ได้
คิดไม่ถึงว่าคนพูดไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังนั้นคิด สีหน้าของเย่เชินหลินนั้นเปลี่ยนเล็กน้อย จากนั้นก็สังเกตหน้าเล็กๆ ของเธอ
” ผู้หญิงโผล่มาอะไรกัน? มีใครบอกอะไรเธอเหรอ? ” เขาถามอย่างไม่เกร็ง
คนนอกก่อเรื่องอะไร เขาสามารถจัดการทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย แต่แค่เรื่องนี้มันมาเกิดกับผู้หญิงที่เขารักที่สุด เขาก็ไม่เหลือความใจเย็นนั้นแล้ว
“ไม่มีนี่ แค่เมื่อกี้ออกไปกับพี่เหอไท้ แล้วพูดถึงเรื่องนี้ พี่เขาบอกว่าเขาอยากจะเที่ยวไปเรื่อย ฉันก็เลยนึกถึงนาย ก่อนที่นายจะคบกับฉัน ล่อลวงคนไปตั้งเท่าไหร่ อี๋อีเมลนั่น ก็เป็นฉันที่ไล่ไป ยังมีแซ่ส้ง แซ่เหอ แล้วก็…… ยังไงก็ตามฉันได้ยินมาว่าแต่ก่อนนายเปลี่ยนผู้หญิงเร็วกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก ใครจะรู้ว่ามันยังมีถ่านไฟเก่าที่ยังไม่ดับน่ะ”
ที่แท้เป็นเขาที่คิดมากไป เขาถอนหายใจในใจแรงๆ คิดว่าทั้งหมดนี้ต้องโทษส้งหลิงหลิงยัยหน้าไม่อายนั่น ที่ทำให้เขากับเซี่ยชีหรั่นอยู่ไม่เป็นสุข
ถ้าหากไม่มีเรื่องของเธอ เขาก็คงไม่คิดมาก
เรื่องต้องรีบจัดการ ไม่ว่าเธอจะใช้ความเจ็บปวดอะไรมาอ้าง เขาก็จะไม่ใจอ่อน
ยื้อต่อไป ผู้หญิงของเขารู้คงจะใจเย็นไม่ได้ ทำยังไงก็คงไม่มีความสุข
“ทำไมนายไม่พูดล่ะ? คงไม่ใช่ว่าฉันเดาถูกหรอกนะ? มีผู้หญิงที่ไม่ยอมตัดใจมาหานายจริงๆ เหรอ? ” เซี่ยชีหรั่นมองหน้าเย่เชินหลินอย่างละเอียด แล้วยิงคำถาม
เธอสนใจมาก ช่วงนี้เธอสนใจเขาจนสามารถอยู่กับเขาได้24ชั่วโมง ตัวติดกับเขาตลอด เธอถึงจะรู้สึกว่าเขาอยู่ข้างกาย
เพราะงั้นเธอจึงยิ่งเข้าใจความขี้หึงของเขา เพราะเธอก็ขี้หึง
“มีคนนึง！ ”เย่เชินหลินตอบอย่างจริงจัง สีหน้าก็ดูเคร่งขรึมขึ้น ใจของเซี่ยชีหรั่นก็ตกลงไปยันตาตุ่ม
“งั้นนายจะจัดการยังไง? อีกฝ่ายตอแยนาย ไม่ให้พวกเราคบกันใช่มั้ย? แต่ว่าฉันเชื่อใจนายนะ ว่านายคงจะไม่ให้โอกาสคนพวกนั้นหรอก”
“อีกฝ่ายอยากจะให้ฉันอยู่ด้วยทุกวัน แล้วก็อยากขึ้นเตียงกับฉันทุกวัน คืนละหลายๆ รอบก็ยังไม่พอ ยังจะอยากทำในอ่างอาบน้ำ หรือบนเก้าอี้เปลี่ยนเสื้อผ้า หน้ากระจก เธอเป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา เพราะงั้น……”
“นาย！ ”หน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงก่ำ ถึงเธอจะโง่ยังไงก็ฟังออกว่าคนนั้นคือใคร
เธอยื่นมือออกไปบีบแขนของเขา กัดฟันกรอดอยากจะงับเขา สุดท้ายก็แค่บีบเขาเบาๆ แค่นั้น
เย่เชินหลินหัวเราะร่าเริง แล้วโอบเธอแน่นเข้าไปอีก จากนั้นก็ประทับจูบเธออีกครั้ง
สำหรับผู้หญิงแล้ว ผู้ชายจูบเธอ แนบชิดเธอ เธอน่าจะรู้สึกปลอดภัยนะ
ก่อนที่ส้งหลิงหลิงจะไป เขาจะพยายามอย่างถึงที่สุดไม่ให้เธอรู้ แค่เขาเหม่อลอยเล็กน้อย เธอก็จะรู้สึกได้ เขาก็ทำได้แค่พยายามไม่ให้เธอมีความรู้สึกนั้น
“โอเคแล้ว ที่รัก ฉันต้องออกไปทำงานแล้ว ถ้าจูบต่อ ฉันก็ไม่อยากออกแล้ว อยากจะนอนกับเธอมากกว่า” น้ำเสียงของเย่เชินหลินแหบแห้ง ฟังแล้วมีอารมณ์สุดๆ เซี่ยชีหรั่นเห็นสายตาที่เขามองเธอนั้นลึกซึ้ง ใจของเธอก็ชื้นขึ้นมาบ้าง
แต่ว่าเธอก็ไม่อยากจากเขา อาจเพราะว่ากำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟ เธอรู้อยู่ว่าไม่ควรติดเขา แต่ก็ไม่มีทางบอกตัวเองให้ทำแบบนั้นได้เลย
“คืนนี้ฉันจะพยายามรีบกลับมาหาเธอนะ เธอรีบนอนล่ะ เด็กดี！” เย่เชินหลินจูบไปที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน จากนั้นถึงผลักเธอออก
“นายไม่ต้องรีบ นายกลับมาฉันก็นอนกับนายไม่ได้ ถ้านายเลิกงานไวก็ไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่เถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปหานะ” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเขาพูดว่ารีบคำนี้ ก็คิดว่ากลางคืนรถจะเยอะ เขารีบกลับมาคงอันตราย เธอไม่วางใจ จึงรีบบอกเขาเสียงเบา
“พ่อแม่ไม่กี่วันนี้ไม่อยู่บ้าน ออกไปข้างนอกกัน เธออย่าไปเลย อยู่กับคุณแม่ที่นี่แหละ กลางคืนฉันไม่ได้มา พรุ่งนี้เช้าจะมารับนะ”
“อื้ม！ “เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง กลัวว่าจะไปขวางเขาทำงาน เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธและยื้อเขาต่อ
“ไปเถอะ ฉันจะรอนะ！”
เย่เชินหลินยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ก่อนจะออกไป เมื่อออกมาจากบ้านตระกูลหลี่ เขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึมสุดๆ
เขาโทรหาหลินต้าฮุย ถามถึงสถานการณ์ของส้งหลิงหลิง
“เธอให้ยาอยู่ครับ เงียบมาก ไม่ได้โวยวาย หมอบอกว่ายาพวกนี้ใช้ได้กับหญิงตั้งครรภ์ ไม่มีผลกระทบกับเด็กในครรภ์ครับ” หลินต้าฮุยรายงาน เย่เชินหลินฟังด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นจึงพูดขึ้น： “ส่งเลขเตียงผู้ป่วยมาให้ฉัน ไว้ดึกๆ ฉันจะเข้าไป”
“ครับ คุณเย่！”
หลังจากได้รับข้อความของหลินต้าฮุย เย่เชินหลินก็โทรหาไห่ลี่หมินอีกครั้ง พอดีกับที่ไห่ลี่หมินจะติดต่อเขา
“ที่เดิม ในอีกครึ่งชั่วโมง” ไห่ลี่หมินพูดอย่างกระชับ แล้ววางสายไป
จากนั้นครึ่งชั่วโมง เย่เชินหลินก็มาถึงร้านเหล้าที่นัดเจอกับไห่ลี่หมินบ่อยๆ
“ทำไมถึงไม่ระวัง? ” เมื่อไห่ลี่หมินเห็นเย่เชินหลิน ก็ขมวดคิ้วเข้ม
เย่เชินหลินก็โดนส้งหลิงหลิงสร้างเรื่องจนหัวร้อนเหมือนกัน มีแค่ต่อหน้าไห่ลี่หมิน ที่เขาจะสามารถระเบิดอารมณ์ออกมาได้
เขาไม่ได้พูด แค่หยิบขวดเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปาก
“ยังต้องถามเหรอ? ฉันเป็นคนที่ไม่ระวังตัวรึไง? ส้งหลิงหลิงยัยนั่นเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา ฉันโดนยัยนั่นหลอก หมอห่าวในบ้านฉันโดนยัยนั่นขู่ ให้จัดยาที่ช่วยในการตั้งครรภ์ หลังจากมีอะไรกันฉันเรียกให้เธอกินยาคุม ที่เธอจัดฉากไว้แล้ว”
เย่เชินหลินพูดแบบนี้ ไห่ลี่หมินก็เข้าใจ สำหรับคนอื่นแล้ว ยาคุมก็ให้กิน คงไม่คิดว่าหล่อนจะท้อง
“ตอนที่นายทำเธอท้อง เหมือนนายจะคบกับเซี่ยชีหรั่นแล้วใช่มั้ย? นี่นายเหยียบเรือสองแคมเหรอ ผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน……” ไห่ลี่หมินไม่ได้พูดต่อ วันนี้เขาโดนประธานจงเรียกตัวกลับตงเจียงด่วน พอได้ยินข่าวนี้ก็ถึงกับอึ้ง
แถมเขายังโกรธแทนเซี่ยชีหรั่น โกรธเย่เชินหลินมากๆ
“ฉันสมควรตาย！” เย่เชินหลินไม่พูดมาก ไม่ได้พูดว่าคืนนั้นเขาคิดยังไง เพื่อเซี่ยชีหรั่นแล้วถึงมีคืนนั้นกับส้งหลิงหลิง ไม่จำเป็นจะต้องพูด ผลลัพธ์มันจ่อหน้าอยู่แล้ว
“ชีหรั่นไม่รู้ใช่มั้ย? นายคิดจะปิดบังเธอไปตลอดชีวิต? ” ไห่ลี่หมินถามขึ้นอีก
เขารู้ว่าเด็กคนนั้นคงไม่คิดที่จะทำแท้ง เขาเข้าใจเย่เชินหลินดี เขาเป็นคนที่หน้านิ่งใจอ่อน เด็กอายุครรภ์เยอะแบบนี้ จะยังไงก็ตามเขาคงไม่ไร้มนุษยธรรมเรียกให้ส้งหลิงหลิงไปทำแท้งหรอก
“ฉันอยากจะปิด แต่ประธานจงของพวกนายก็เข้ามายุ่ง แพร่ข่าวออกไป นายคิดว่าฉันจะปิดมิดมั้ยล่ะ? ” เย่เชินหลินจ้องไปที่ไห่ลี่หมิน สีหน้าเย็นชา
พวกเขาไม่เคยพูดกับใครชัดเจน แต่ไห่ลี่หมินเป็นคนของประธานจง อันนี้พวกเขารู้ดี
“ถ้าฉันฟังประธานจง ฉันคงไม่นัดนายมานี่ อีกอย่าง เขาอยากจะให้ฉันเอาเรื่องนี่ไปแพร่ เขาก็ไม่พูดเอง นายยังไม่เข้าใจเหรอ? เขามักจะมีวิธีที่สมบูรณ์แบบ ทำให้คนดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ”
แต่ว่าเรื่องนี้กดดันไห่ลี่หมินอยู่ไม่น้อย เขาเป็นคนของประธานจง ไม่ทำตามที่เขาต้องการ จิ้งจอกแก่นั่นคงจะไม่พอใจแล้วไม่เอาเขาแล้ว
เขาอยู่ใต้มือของจิ้งจอกแก่นั่นมาตั้งนาน มันแน่ชัดอยู่แล้ว ประธานจงจะจัดการกับเขาไม่ได้ นั่นมันเป็นไปไม่ได้เลย
“มันว่ายังไง? ” เย่เชินหลินค่อยๆ ดื่มเหล้าลงไปอีกอึก แล้วถามเสียงเข้ม
“เขาบอกว่าคาดหวังในตัวฉัน” ประธานจงพูดคำนี้ ตอนนั้นไห่ลี่หมินก็รู้ว่าเขาจะต้องทำงานแล้ว
“ประธานจง ท่านอยากให้ผมทำอะไร เชิญสั่งได้เลย ผมจะทำตามที่ท่านสั่งให้ดีครับ” ไห่ลี่หมินตอบเขาไปแบบนี้ แต่ประธานจงแค่หัวเราะอย่างอ่อนโยน แล้วพูด： “ทำไมล่ะ ไม่มีเรื่องอะไรให้นายทำ ก็แค่ลูกน้องนายไปหลินเจียงแล้ว คนใต้มือฉันก็ไม่มีใครใช้งานได้แล้ว รู้สึกไม่ค่อยวางใจ วันนี้เลยเรียกนายกลับมา ก็แค่อยากให้นายมากินข้าวเป็นเพื่อน คุยเป็นเพื่อน”
“ครับ งั้นผมไปกินข้าวเป็นเพื่อนท่านคุยเป็นเพื่อนท่าน” ไห่ลี่หมินตอบเขา
ตอนเที่ยงทั้งสองคนได้ไปกินข้าวที่ห้องส่วนตัว ประธานจงก็พูดถึงสถานการณ์ที่หลินเจียง
“นายดู สถานการณ์ของตระกูลเสิ่นยากที่จะนิ่งเฉย การประชุมครั้งก่อนของผู้นำในจังหวัด บอกว่านายเด็กเกินไป เอาหลินเจียงใหญ่ขนาดนั้นฝากไว้กับนาย ทำให้คนไม่วางใจ ถ้าฉันไม่ห้ามปรามไว้ ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะทำอะไรบ้าง”
“ขอบคุณครับประธานจง หลายปีที่ผ่านมาถ้าไม่ใช่เพราะท่านคอยหนุน ผมจะก้าวหน้าขนาดนี้ได้ยังไง ความกรุณาของท่านผมจำได้ขึ้นใจ” ไห่ลี่หมินแสดงความซื่อสัตย์อีกครั้ง เขารู้ว่าประธานจงกำลังจะพูดประเด็นแล้ว
สุดท้ายก็ใช่ เขาพูดกับไห่ลี่หมิน： “ลี่หมิน นายนี่ดีไปหมดจริงๆ แต่ติดที่จริงจังเกินไป ฉันแค่พูดกับนายไปเล่นๆ ดูนายสิจริงจังอะไรขนาดนั้น วันนี้พวกเรามาทานข้าวคุยแค่เรื่องส่วนตัว พูดถึงปัญหาวัยรุ่นของพวกนาย ต้องรู้เอาไว้ คนเก่งๆ แบบนาย เรื่องการแต่งงานของนายก็มีความสำคัญมากในองค์กรเช่นกัน ความรู้สึกหนักแน่น พวกนายถึงจะทำงานได้ดี ใช่มั้ยล่ะ? ”
