ตอนที่ 509 สาวใช้ตัวแสบ 413
เย่เชินหลินจะใจแข็งขนาดไหน ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน
คำพูดของส้งหลิงหลิงจะจริงจะเท็จ เขามองออกได้จากสีหน้าและสายตาของเธอ
ครั้งนี้น้ำตาของเธอ มีความรู้สึกผิดปนมาด้วย เขารู้ว่าที่จริงแล้วเธอจงใจทำให้ตัวเองไม่สบายเพื่อจะยื้อเวลา เพราะว่าเธอท้องอยู่ เขาคงจะไม่ใจร้ายไล่เธอไปหรอก
“ไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉัน ไม่รู้สึกผิดต่อสามัญสำนึกเธอ ไม่รู้สึกผิดต่อลูกเธอก็พอ พอแล้ว รู้อยู่ว่าตัวเองกำลังท้อง ยังจะร้องไม่หยุด เธอต้องรับผิดชอบลูกของเธอ เลิกร้องได้แล้ว！”สีหน้าของเย่เชินหลินไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย
ส้งหลิงหลิงหยุดไม่ได้ ปฏิกิริยาที่อ่อนโยนของเขาทำให้เธอยิ่งรู้สึกผิด ยากที่จะหยุด
เธอน้อยใจ เธอรู้สึกว่าเพื่อตัวเองที่รักเขา เธอถึงต้องเดินทางที่ทรมานที่สุดบนโลกนี้
“เชินหลิน เย่เชินหลิน ฉันรักนาย！ฉันไม่สนว่านายอยากหรือไม่อยากฟัง แต่ฉันรักนาย ฉันรักนาย รักนาย…… …..ฉันรักนาย รักลูกของเรา ข้อเสนอของนาย ฉันไม่เต็มใจ แต่เพราะฉันอยากจะเก็บลูกไว้ ฉันจึงจำเป็นต้องยอมรับ พรุ่งนี้ ถ้าพรุ่งนี้ฉันดีขึ้น ฉันจะไปจากที่นี่ เชินหลิน ลูกในท้องมีแค่ครั้งเดียว เขาเป็นลูกของนาย ลูกแท้ๆ ของนาย นายจะไม่ลูบเขาหน่อยเหรอ ไม่สัมผัสการมีอยู่ของเขาสักหน่อยเหรอ? ” ส้งหลิงหลิงร้องไห้ เด็กที่อยู่ในท้องเมื่อเธอมีความรู้สึก เขาก็จะรับรู้ทั้งหมด จึงดิ้นไม่หยุด
สายตาของเย่เชินหลินจึงมองไปที่ท้องที่ยื่นออกมาของเธออย่างอัตโนมัติ เขาเห็นสิ่งเล็กๆ นั้นกำลังดิ้นอยู่ข้างใน เขารู้สึกว่ามีชีวิตนี้มันมหัศจรรย์จริงๆ แล้วเดินไปทางส้งหลิงหลิงอย่างไม่รู้ตัว
สายตาเขาจ้องไปที่ท้องของส้งหลิงหลิง เธอสวมชุดคลุมที่บางมาก เพราะงั้นจึงทำให้เห็นท้องของเธอขยับได้อย่างชัดเจน
เขาหยุดลงที่หน้าเธอ ใจของส้งหลิงหลิงก็เริ่มตื่นเต้น เธอรอคอยที่จะได้เจอเขา จากนั้นจึงพูดราวกับขอร้อง： “นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย ลูบเขาหน่อยนะ”
เย่เชินหลินยื่นมือออกไป ค่อยๆ ยื่นไปทางท้องของส้งหลิงหลิงที่ยื่นออกมา
ส้งหลิงหลิงตื่นเต้นเหมือนใจจะเด้งออกมาจากปาก เชินหลิน นายลูบเขาเถอะ ขอแค่ตอนนี้นายใจอ่อน กลัวว่านายสัมผัสเขาสักครั้ง นายคงจะไม่อยากแยกจากความรู้สึกที่น่ามหัศจรรย์นี้ได้เลย
ก็เหมือนกับเธอ แต่ก่อนเธอยังไงก็ได้กับเด็กคนนี้ หรือแม้แต่จะต้องทำแท้ง เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ตั้งแต่ลูกดิ้นได้ เธอรู้สึกได้ชัดเจนว่าเด็กต้องการเธอ นั้นเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติ ถึงแม้ลูกจะพูดไม่ได้ แต่มันทำให้แม่ใจอ่อนได้มากกว่าพูด
เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเย่เชินหลิน ขอแค่เขาสัมผัสสักครั้ง เขาอาจจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว
เธอป่วย เขาคงไม่ให้เธอไปในทันที ถ้าเขาลูบสักครั้ง อาจจะมีครั้งที่สอง เธอยื้อเวลาไปสักพัก เขาอาจจะปล่อยเธอไปไม่ลง เขาคงวางใจเด็กคนนี้ไม่ลง
เย่เชินหลิน รีบมาลูบเขาสิ เขารู้สึกได้ว่าคนเป็นพ่อนั้นอยู่ข้างๆ เขาแล้ว
ในใจส้งหลิงหลิงเอ่ยคำพูดพวกนี้วนไปวนมาอย่างรีบร้อน อีกนิดเดียวมือของเย่เชินหลินก็จะวางลงบนท้องของเธอ
สุดท้าย เขาหายใจเข้าลึก หยุดการกระทำ มือสั่นอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเก็บกลับไป
ความหวังของส้งหลิงหลิง ว่างเปล่าในทันที เหมือนเธอไม่เชื่อ เธอเกลี้ยกล่อมหัวใจของผู้เป็นพ่อแล้วแท้ๆ ทำไมเขาถึงหยุดมือล่ะ?
เธอมองไปที่เขา น้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง
“เชินหลิน เขาคิดถึงพ่อ นาย……”
“ไม่ต้องพูดแล้ว หลังจากเขาคลอด ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี ตอนนี้ฉันไม่ลูบ ฉันกับเขาถูกกั้นด้วยผิวท้องของเธอ ชีวิตนี้ของฉันไม่อยากเข้าใกล้แม้แต่นิดเดียว” เย่เชินหลินปฏิกิริยาเย็นชา พูดจบ ก็ไม่ได้มองส้งหลิงหลิง แล้วหันหลังเดินออกไป
“อยู่เป็นเพื่อนฉัน！ฉันกับลูกต้องการนาย คิดถึงนาย！ ”จู่ๆ ส้งหลิงหลิงก็ยื่นมือออกไป จับข้อมือของเย่เชินหลิน
เธอรู้แล้ว เขาจะไม่เสียลูกคนนี้ไป เพราะงั้นถึงเธอจะทำอะไรที่มันเกิดไป เขาก็รู้ว่าเธอท้องอยู่ เขาจะไม่ต่อว่าเธอ
“ปล่อยมือ！ ”เย่เชินหลินสีหน้าเย็นชา เขาจับข้อมือของส้งหลิงหลิง ขณะที่จะดึงมือเธอออก ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดอย่างแรง น้ำเสียงเข้มตะคอกผ่านมาเข้าหูของเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิง
“เย่เชินหลิน！” เย่เชินหลินหยุดการกระทำในมือ หันกลับไปมอง เห็นแค่เย่เห้าหรันกับฝู้เฟิ่งหยียืนอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย
เย่เห้าหรันมองมาที่เขาอย่างโมโห สีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเขาเห็นเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงต่างคนต่างจับข้อมือกัน สีหน้าเขาก็ยิ่งขรึมเข้าไปอีก
เย่เชินหลินปล่อยมือ แล้วยืนห่างออกไป มองพ่อกับแม่อย่างมึนงงแล้วเดินเข้าไปใกล้
เขาตกใจ เรื่องนี้ แม่ของเขาคงจะไม่บอกพ่อของเขาแน่ แต่ว่าหลังจากมึนอยู่ได้ไม่นาน เขาก็เข้าใจได้ ประธานจงมีเส้นสายอยู่ทั่ว อยากจะให้ครอบครัวเขาทะเลาะกัน จนทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องนี้
เป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ ！
เย่เชินหลินไม่อยากจะให้คนเป็นพ่อรู้ หรือเห็นเรื่องนี้ หลายปีที่ผ่านมา เขาอยากจะเปรียบเทียบกับพ่อของเขา เขามักจะอยากแสดงว่าตัวเขานั้นถูก พ่อนั้นผิด แต่วันนี้ต่อหน้าเขา ความผิดของเขาแดงแล้ว เขามีความรู้สึกละอายจนอยากจะมุดดินหนีไป
“คะ คุณลุงเย่? ” ส้งหลิงหลิงเรียกน้ำเสียงสั่น ลุกขึ้นนั่งตัวตรง อยากที่จะดันตัวขึ้น
ฝู้เฟิ่งหยีเดินเข้าไป ขมวดคิ้วแล้วพูด： “ไม่ต้องลุกขึ้น นอนลงไป ท้องใหญ่ขนาดนี้แล้ว”
ส้งหลิงหลิงเห็นสีหน้าของฝู้เฟิ่งหยีอีกครั้ง มันไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้ เธอคิดว่า พวกเขาเห็นหลานแล้วจะดีใจ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกเขาบ้านนี้จะโดนเซี่ยชีหรั่นซื้อใจไปหมดแล้ว แม้แต่เด็กของบ้านตัวเองยังไม่สนใจ
เธอเกลียด！ แต่ตอนนี้เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเธอเกลียด กลับกัน เธอต้องให้พวกเขารู้สึกว่าเธอใจดี รู้ว่าเธอน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ขอโทษค่ะ คุณน้า ขอโทษค่ะ คุณลุงเย่ เป็นหนูที่ผิด เรื่องพวกท่านอย่าโทษเชินหลินเลยนะคะ เขาไม่รู้เรื่องที่หนูตั้งท้องเลยค่ะ เรื่องนี้หนูตัดสินใจเองทั้งหมด หนูรักเขามาก เพราะงั้นหนูจึงอยากมีลูกให้เขา……”
“ไม่ต้องพูดแล้ว！” เย่เห้าหรันพูดขัดเธอ จากนั้นก็หันไปมองลูกชายอย่างจริงจัง และออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด： “เอาเด็กคนนี้ออกซ่ะ！เรื่องนี้ไม่มีการเจรจารอง！”
หลายปีที่ผ่านมา มีแต่เรื่องของหลินเสี่ยวหรั่น ที่ทำให้เย่เห้าหรันมีปฏิกิริยาแบบนี้กับเย่เชินหลิน
เขาเป็นคนที่เด็ดขาดมาก แต่ก็ไม่ได้เด็ดขาดกับลูกชาย
“ท่าน ท่านพูดอะไรนะ? ” เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นส้งหลิงหลิงที่เอ่ยปากแล้วจ้องตาเย่เห้าหรัน ถามเขา
“เธอน่าจะฟังได้อย่างชัดเจนนี่！เธอบอกว่าเย่เชินหลินไม่รู้เรื่องนี้ ก็เท่ากับว่าเขาไม่ยอมรับ ตัวเธอเองก็ยอมรับแล้ว งั้นก็ควรเอาออกซ่ะ” เย่เห้าหรันไม่ได้แสดงออกถึงความเมตตาและใจอ่อน แม้ว่าเขาจะโกรธหลังจากได้ยินประธานจงพูดจึงรีบมาทันที ขณะเดินทางไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้คิดว่ามันจะไร้มนุษยธรรมเกินไป
เพราะงั้นลูกชายเขาไม่กล้าตัดสินใจแบบนี้ เขาจึงต้องทำ
ใจร้ายครั้งเดียว แลกกับลูกชายของเขา ลูกสะใภ้ คนที่เขารักอยู่อย่างไร้กังวลต่อไป เขาก็เต็มใจจะยอมรับความผิดนี้
“พี่เย่ พี่ดูเด็กดิ้นแล้ว พวกเราทำแบบนี้มันไร้มนุษยธรรมเกินไป” ฝู้เฟิ่งหยีถึงแม้จะโกรธเรื่องที่ส้งหลิงหลิงวางแผนใส่เย่เชินหลิน จากการนับถือศาสนามาหลายปี ความเมตตา เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นสิ่งมีชีวิตถูกฆ่า
ส้งหลิงหลิงเห็นว่าเย่เห้าหรันเอาจริง ไม่ใช่แกล้งหลอกเธอเล่นๆ ตอนนั้นเธอก็ตกใจจนร่างอ่อนยวบ
“ขอโทษค่ะลุงเย่ หนูรู้ว่าหนูผิด หนูผิดเอง หนูยอมชดใช้ไปทั้งชีวิต พวกคุณไม่ต้องการเด็กคนนี้ หนูจะคลอดแล้วพาเด็กไป หนูจะไม่ทำลายชีวิตของพวกเขา หนูจะไม่ทำ ขอร้องท่าน ท่านก็เป็นพ่อคน หรือว่าคุณไม่รู้ถึงความรู้สึกของการเป็นพ่อแม่คนเหรอ? ลูกของหนูดิ้นแล้ว หนูฝันเห็นเขาเรียกหนูว่าแม่อยู่บ่อยๆ หนูทำไม่ลง！ถ้าตอนนี้ท่านจะเอาลูกของหนูออกให้ได้ ก็เท่ากับฆ่าหนู หนูจะตาย！ หนูจะตายจริงๆ ！ ”ส้งหลิงหลิงยิ่งพูดยิ่งเย็นชา น้ำตาก็ยิ่งกลั้นไว้ไม่อยู่
เธอที่ท้องใหญ่ๆ นั้นคุกเข่าลง เด็กก็กระทบกระเทือน เย่เชินหลินเดินเข้าไป พูดกับเธอเสียงต่ำ： “คุกเข่าทำไม? ไม่ต้องโวยวายแล้ว！กลับไปนอน！ฉันยังไม่ได้บอกให้เธอเอาเด็กออก เธอรีบเหรอ? ”
“เชินหลิน จริงเหรอ? นายจะทำให้ลูกของฉันได้อยู่ต่อเหรอ? ” ส้งหลิงหลิงพูดเสียงต่ำ แล้วมองไปที่เย่เห้าหรัน
เย่เห้าหรันแค่ทำห้าเย็นชามองไปที่เย่เชินหลิน แล้วพูดเสียงเข้ม：” ออกมา！ “
พูดจบ เขาไม่ได้มองส้งหลิงหลิงสักนิด แล้วหันหลังเดินออกไป
“นอนลงไป！เดี๋ยวฉันกลับมา！”หลังจากที่เย่เชินหลินพูดกับส้งหลิงหลิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก็ตามคนเป็นพ่อออกไป
จู่ๆ เย่เห้าหรันก็มาบอกให้เธอทำแท้ง ทำให้ส้งหลิงหลิงถึงกับตกใจ ตอนนี้ทั้งร่างยังอ่อนอยู่เลย เด็กในท้องก็ดิ้นไม่หยุด
ฝู้เฟิ่งหยีอดไม่ไหว จึงพยุงเธอ แล้วพูดเสียงเบา： “นอนลงเถอะ！”
“คุณน้า ได้โปรดเถอะค่ะ น้าต้องช่วยหนูกล่อมคุณลุงเย่นะคะ หนูรู้ว่าหนูผิดไปแล้ว หนูสัญญาว่าหนูจะไม่ทำให้มีผลกระทบก็ตระกูลเย่ แต่เด็กเป็นของหนู หนูทำไม่ลง คุณน้าอาจจะไม่รู้ เมื่อไม่กี่เดือนก่อน หนูแพ้ท้องหนักมาก กินอะไรก็อาเจียน อาเจียนอาหารก็มีปัญหาแล้ว หนูอาเจียนเป็นเลือดอยู่บ่อยๆ รสชาตินั้นเป็นสิ่งที่ลืมยากมากๆ”
ส้งหลิงหลิงพูดอย่างตื่นเต้น คิดว่าการตั้งครรภ์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
ฝู้เฟิ่งหยีนึกถึงตอนที่เธอท้องเย่เชินหลินก็มีอาการแบบเดียวกับส้งหลิงหลิง ความรักของคนเป็นแม่เริ่มจากได้เห็นลูก มันเริ่มตั้งแต่อยู่ในท้องแล้ว
เพราะงั้นถึงเธอจะโกรธ แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เย่เห้าหรันพูด
สำหรับผู้หญิงแล้ว ทำร้ายลูกของเธอ ก็เท่ากับทำร้ายชีวิตของเธอ
