ตอนที่515 สาวใช้ตัวแสบ 419
เขาเองก็คิดไว้แล้ว
“ได้สิ งั้นเราควรจะทำยังไงดี?” เย่เชินหลินลูบผมของเซี่ยชีหรั่น เอ่ยเสียงอ่อนโยน เซี่ยชีหรั่นจึงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
ตอนที่โม่เสี่ยวหนงกลับมา พวกเขากลับแยกกันนั่ง เธอเห็นแล้วก็รู้สึกดีใจ
เธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสคอลึกสีชมพู จนเห็นร่องอกลึกๆเพื่อให้ดูเซ็กซี่ขึ้นอย่างตั้งใจ
จะว่าก็ไม่ได้ โม่เสี่ยวหนงเป็นคนหน้าตาดี รูปร่างยิ่งดูดี ยิ่งพอเสื้อผ้าแบบนี้มาอยู่บนร่างของเธอก็ยิ่งดูดีเข้าไปอีก ถ้าเย่เชินหลินเป็นคนหื่นก็คงไม่ละสายตาจากเธอเป็นแน่
จุดประสงค์เธอก็คือข้อนี้แหละ เธอต้องการให้ความสวยของตัวเองล่อลวงเย่เชินหลิน แต่น่าเสียดายที่สายตาของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความเย็นชาตอนที่กวาดสายตามองดูเธอแวบเดียว แล้วก็เอ่ยเรียบๆว่า “เริ่มเลย!”
โม่เสี่ยวหนงยิ้มหวานเดินไปเบื้องหน้าของชายหนุ่ม เอ่ยแนะนำตัวเองเสียงหวาน จากนั้นก็กล่าวถึงหัวข้อที่เธอเตรียมตัวมา คือการตีความบทละครคลาสสิกต่างชาติ
เธอร้องและเต้น ท่วงท่างดงาม น้ำเสียงไพเราะ
เซี่ยชีหรั่นมัวแต่ตกภวังค์ชื่นชม พอการแสดงจบลงก็ปรบมือให้อย่างแข็งขัน
“ขอบคุณค่ะ!” โม่เสี่ยวหนงโค้งตัวลง ขณะที่ก้มตัวลงนั้น หน้าอกหน้าใจของเธอคล้ายจะพร้อมใจกันทะลักออกมา
เธอคิดว่าถ้าเย่เชินหลินเป็นผู้ชายทั่วไปก็คงรู้สึกเลือดลมสูบฉีดอยู่บ้างแหละน่า? แต่เย่เชินหลินรู้จุดประสงค์ของเธอดีจึงไม่ได้หันไปมองทางที่ไม่ควรมอง เขาหันหน้าไปหาเซี่ยชีหรั่น “ร้องได้ไม่เลวเลย จะได้อาจารย์ฝึกสอนร้องมาแนะนำให้สักคน ผมว่าจะทำได้ดีกว่านี้อีก คุณว่าไง?”
“ใช่ค่ะ ฉันก็ว่าร้องเพราะมากๆ ขนาดฉันไม่ได้ร้องเพลงได้ดีอย่างเธอ ไม่ได้รู้เรื่องดนตรีอะไร” เซี่ยชีหรั่นหวังว่าความนอบน้อมของเธอจะทำให้โม่เสี่ยวหนงรู้สึกดี
แต่โม่เสี่ยวหนงกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอคิดว่าที่พี่สาวของเธอถ่อมตัวเช่นนั้นเพราะต้องการพูดถึงเธอเพื่อให้เย่เชินหลินสนใจตัวเอง
“ต่อไปเป็นการแสดงสด ขอให้กรรมการช่วยเลือกหัวข้อด้วยค่ะ” โม่เสี่ยวหนงยืนตัวตรง แล้วยิ้มให้ทั้งคู่
“คุณเลือกดีกว่าค่ะ” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน เธอนึกหัวข้อดีๆไม่ออกเลยสักนิด
เย่เชินหลินใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ยว่า “เล่นบทน้องสาวที่ได้พบพี่สาวที่พลัดพรากกันหลายปี ต้องมีทั้งความเครียด อารมณ์ ต้องทำให้พี่สาวเธอร่วมมือด้วย!”
“ค่ะ!” โม่เสี่ยวหนงรับคำแต่โดยดี เธอยืนมองเซี่ยชีหรั่นอยู่ตรงนั้น ไม่กี่นาทีดวงตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา
เธอเดินอย่างเศร้าสร้อยเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น ไม่มีคำว่าพี่หลุดออกมาแต่อินเนอร์ไปสุด
“พี่คะ? พี่คือพี่ของฉันจริงๆใช่ไหม? พี่ พี่รู้มั้ยว่าฉันตามหาพี่มาตั้งกี่ปี? ฉันคิดถึงพี่นะคะ!” โม่เสี่ยวหนงสะอึกสะอื้นแล้วก็ลากมือของเซี่ยชีหรั่นแล้วกอดเธอไว้
เซี่ยชีหรั่นอดชื่นชมการแสดงของเธอไม่ได้ เธอคิดว่านักแสดงหญิงแถวหน้าจะต้องมีชื่อของโม่เสี่ยวหนงในเร็ววันแน่ๆ
“เสี่ยวหนง เธอเก่งมาก! สายตาตอนที่เธอมองพี่นะน่าประทับใจมากๆ เก่งจริงๆเลย” เซี่ยชีหรั่นชื่นชมอย่างจริงใจ โม่เสี่ยวหนงยิ้มอย่างอายๆ ใบหน้าแดงก่ำ
“พี่ก็ อะไรๆก็บอกว่าฉันดีไปหมด คำพูดพี่น่ะเชื่อถือไม่ได้เลย ต้องถามพี่เขยแล้วล่ะ สายตาเขากว้างไกลกว่าพี่มาก” โม่เสี่ยวหนงพูดจบก็หันสายตาไปหาใบหน้าหล่อเหลาของเย่เชินหลิน
“ความคิดของฉันกับพี่เธอก็เหมือนกัน ไม่เลว ยังงี้ละกัน ฉันรู้จักผู้กำกับที่ชื่อหลิวชวนชวน คราวก่อนเขามาถามฉันให้แนะนำนักแสดงให้หน่อย พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเจอเขา”
“หลิวชวนชวน?” โม่เสี่ยวหนงดีใจจนตาโต แม้แต่เซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะรู้จักหลิวชวนชวน อีกทั้งยังจะช่วยแนะนำให้โม่เสี่ยวหนง
เห็นทีว่าเขาคงไม่ได้มีท่าทีกีดกันต่อโม่เสี่ยวหนงอย่างที่เธอไว้คิด เธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก
“พี่เขย พี่หมายถึงผู้กำกับที่ชื่อหลิวชวนชวนเหรอคะ? เขาเป็นผู้กำกับรุ่นใหม่ที่เก่งมากๆ แถมยังหล่อมากๆด้วย ถ้าฉันได้เจอเขา คงตื่นเต้นตายแน่ๆเลย”
“เขานั่นแหละ ฉันจะเรียกหลินหลิงให้ช่วยติดต่อให้ สองสามวันนี้เขาน่าจะยังอยู่ในตงเจียง พรุ่งนี้เดี๋ยวจะพาไปเจอ”
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก อยากกระโจนเข้าไปกอดเย่เชินหลินแล้วจูบเขาสักที
“ชีหรั่น เรากลับห้องกันเถอะ ต่อไปก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องอนาคตเธอแล้ว ผมจะช่วยจัดการให้เอง” เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเบา เซี่ยชีหรั่นขอบคุณเขาด้วยสายตา ไม่ได้เข้าไปสวมกอดแขนเขาแล้วบอกโม่เสี่ยวหนงให้รักษาโอกาสไว้ให้ดีแล้วค่อยเดิมตามเย่เชินหลินไป
พอเย่เชินหลินกลับถึงห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นกำลังถือชุดนอนเตรียมตัวไปอาบน้ำพอดี
เห็นว่าโทรศัพท์เขาดังก็เอ่ยว่า “คุณรับโทรศัพท์เถอะค่ะ ฉันจะไปอาบน้ำ”
“ครับ อยากได้อะไรก็เรียกผมนะ ผมจะรออยู่ด้านนอก” เย่เชินหลินพูดเสร็จรอให้เซี่ยชีหรั่นเดินไปแล้วก็ค่อยรับสาย
ไห่ลี่หมินโทรมา เสียงของเราดูร้อนรนอย่างยิ่ง ไห่ลี่หมินคนที่เงียบขรึมยากที่จะเกิดอาการเช่นนี้
“เชินหลิน! เกิดเรื่องกับฉิงฉิงแล้ว เธอถูกลักพาตัว ฉันยังอยู่ที่หลินเจียง กลับไปไม่ทัน”
“อะไรนะ? ใจเย็นๆก่อน ค่อยๆพูด ฉันจะช่วยนายเอง!” เย่เชินหลินเอ่ยอย่างใจเย็นแล้วตั้งใจฟัง อันที่จริงแล้วข่าวนี้ทำให้เขาตกใจอย่างยิ่ง
“ฉันไม่กล้าแจ้งตำรวจ อีกฝ่ายอยากได้สิบล้าน ให้เอาเงินค่าไถไปให้ที่ซากโรงงานน้ำแข็งทางตอนเหนือของเมือง รู้สถานะของไห่ฉิงฉิงแล้วยังกล้าลงมือ คงต้องเป็นคนใหญ่โตระดับนึง ฉันว่าอีกฝ่ายน่าจะมีคนมาไม่น้อย นายต้องพาคนไปเยอะหน่อยนะ! ขอร้องล่ะ! อย่าให้ฉิงฉิงเป็นอะไรไปนะ! ไม่งั้น พ่อแม่ฉันคงรับไม่ไหว”
“โอเค! ฉันจะพาคนไป นายวางใจ”
“ตกลงตามนี้นะ ถ้าคนร้ายโทรมาแล้วฉันจะให้เขาโทรไปหานาย”
“โอเค”
เย่เชินหลินมีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อวางสาย หันมองทางห้องน้ำแล้วเอ่ยบอกเซี่ยชีหรั่นว่า “ผมมีธุระด่วนต้องจัดการ ต้องรีบไปตอนนี้ คุณอาบน้ำเสร็จแล้วก็กลับห้องไปนะ ล็อกห้องให้ดี ถ้าผมไม่กลับมาก็อย่าเปิดประตูให้ใคร เข้าใจมั้ย?”
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าสีหน้าเขาดูไม่ดี รู้ว่าต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นจนเขาต้องรีบร้อน เธอเลยไม่ได้ถามอะไรให้มากความ พยักหน้ารับทราบแล้วรับปาก “ฉันจะรอคุณอยู่ในห้อง ไปจัดการธุระเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”
ขอแค่เธอไม่เปิดประตูให้ใคร อยู่แต่ในห้องของตัวเอง เย่เชินหลินก็ไม่ห่วงอะไรมาก
ประตูห้องนอนของเขา หากลงกลอนจากด้านในแล้ว ต่อให้เป็นคนที่เก่งแค่ไหนก็เข้าไปได้ยาก
ขณะที่เขาออกจากห้องก็สั่งให้คนเตรียมรถไปด้วย จากนั้นก็โทรหาหลินต้าฮุยถึงคนชุดดำว่าหามาได้หรือไม่
“จัดการเรียบร้อยครับ คุณเย่ ทั้งหมดมีคนชุดดำยอดฝีมือสามสิบคน อยู่ห่างที่พักส้งหลิงหลิงประมาณยี่สิบเมตร” หลินต้าฮุยตอบ
“ผมต้องการใช้คน ส่งคนมาให้ผมยี่สิบห้าคน ไปที่ซากโรงงานน้ำแข็งทางตอนเหนือของเมือง แล้วก็เตรียมเงินสดสิบล้านด้วย! คุณต้องเป็นคนเอามาให้ผมด้วยตัวเอง แล้วมอบหมายงานควบคุมส้งหลิงหลิงให้หมายเลขหนึ่ง”
“บอกหมายเลขหนึ่งด้วยว่าห้ามให้หายตัวไปได้เป็นอันขาด!” เย่เชินหลินกำชับสั่งอีกครั้ง
“ครับ คุณเย่!” หลินต้าฮุยตอบรับแล้ววางสาย รีบจัดการรวมพลตามที่เขาสั่ง
คนทั้งกลุ่มออกเดินทางอย่างรวดเร็วแล้วไปยังสถานที่ที่หลินต้าฮุยเก็บเงินสดไว้ ที่แห่งนั้นมีเพียงเขาและเย่เชินหลินเท่านั้นที่รู้ เย่เชินหลินกลัวว่าคนรอบตัวจะรู้ เขาเตรียมเงินไว้มากมาย ดังนั้นรับเงินสดสิบล้านสำหรับกรณีฉุกเฉินไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
เย่เชินหลินกำชับให้คนขับขับไปตามทิศทางเหนือ บนรถเขาก็เตรียมการ์ดไว้สามคน พวกเขาเองก็ดูออกว่าคุณเย่มีเรื่องสำคัญต้องจัดการ ทุกคนจึงเตรียมตัวพร้อมเพื่อเขา
ไม่นาน โทรศัพท์ของเย่เชินหลินก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา
“สิบล้าน เตรียมพร้อมรึยัง?” อีกฝ่ายถามเสียงเย็น
“เรียบร้อย กำลังไป อย่าทำร้ายคนก็พอ ไม่ต้องพูดถึงสิบล้าน ยี่สิบล้านก็ไม่มีปัญหา ขอแค่ให้คนปลอดภัย ฉันว่าแกก็คงรู้นะว่าคนที่ลักพาตัวมาเป็นใคร คนไม่เป็นไรก็เอาเงินพวกนี้ไป แต่ถ้าคนเป็นอะไรขึ้นมาละก็ รับรองได้ว่าแกย่อยยับแน่!” เย่เชินหลินเอ่ยเงื่อนไขกับอีกฝ่าย อีกฝ่ายเงียบไปชั่วครู่แล้วตอบว่า “ห้ามแจ้งตำรวจ! ไม่งั้นฉันจะฉีกข้อตกลง”
“สิบล้าน ยังไม่ควรค่าแก่การแจ้งตำรวจหรอก ฉันใกล้จะถึงแล้ว ให้ฉันได้ยินเสียงฉิงฉิงให้แน่ใจก่อน”
“ฉันจะวางสายก่อน อีกห้านาทีจะโทรหาแกใหม่!” อีกฝ่ายวางสายแล้ว เย่เชินหลินตั้งตารอคอยข่าวคราว
ไห่ฉิงฉิงเป็นคนสนิทของเขา เป็นน้องสาว เมื่อเธอเกิดเรื่องขึ้นเขาก็ย่อมเป็นห่วง
เพียงแต่เย่เชินหลินไม่แปลกใจ บางทีถ้าเซี่ยชีหรั่นตกอยู่ในมือคนอื่นเขาก็คงทำอะไรไม่ถูก แต่อีกฝ่ายเป็นไห่ฉิงฉิงเขาร้อนใจก็จริงแต่ก็ไม่ได้วุ่นวายใจ
เขามองโทรศัพท์อย่างใจเย็นคนร้ายโทรกลับมาอย่างตรงเวลา ห้านาทีจากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลายสายมีเสียงไห่ฉิงฉิงลอดมา
“พี่คะ ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว!”
“พี่เชินหลินนะ ไม่ต้องกลัว พี่จะถึงแล้ว” เย่เชินหลินเอ่ยกับไห่ฉิงฉิงอย่างใจเย็น
“พี่เชินหลิน ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว ที่นี่มืดมาก น่ากลัวมากๆ มีคนเต็มไปหมดเลย ฉัน… ฉันกลัวพวกเขาจะฆ่าฉัน ฉันกลัว…”
“พอแล้ว!” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเย็นแล้วแย่งโทรศัพท์กลับมา “ได้ยินแล้วใช่ไหม? คนยังอยู่ดี ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงเงินยังไม่มา ก็รอรับศพได้เลย!”
คนร้ายพูดจบก็วางสายทันที เย่เชินหลินมองหน้าจออย่างเงียบๆ ขมวดคิ้วสงสัยแล้วโทรหาหลินต้าฮุย
หลังส้งหลิงหลิงเปลี่ยนที่พัก เขาก็รู้สึกร้อนใจ
เธอเป็นไข้อาการดีขึ้นแล้ว เย่เชินหลินเลยไม่โผล่หน้าไป เธอรู้ว่าอีกไม่นานจะถูกส่งตัวไปต่างประเทศ แผนการก่อนหน้านี้ช่างไร้ประโยชน์
หลังจากที่ลูกคลอดก็จะถูกแยกจากเธอ ความสามารถของเธอที่จะจับเย่เชินหลินนั้นยากยิ่งนัก
“ลูกจ้ะ จะทำไงดี? มีวิธีไหนจะทำให้แม่อยู่ที่นี่ต่อได้มั้ย? คุณตาของลูกถูกพ่อขู่ ทำอะไรไม่ได้ หรือเราทำได้แค่นั่งรอเฉยๆ ยอมรับในสิ่งที่พ่อจัดการไว้งั้นเหรอ? ไม่ ไม่ถูก ถ้าคุณตาถูกขู่จริงๆ ทำไมคราวที่แล้วถึงให้คนส่งโน้ตมาได้? แล้วยังมีคนมาที่นี่ คิดจะช่วยเราอีก รออีกหน่อย ไม่แน่ว่าคืนนี้อาจมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”
