ตอนที่513 สาวใช้ตัวแสบ 417
ส้งหลิงหลิงแค่อยากปรากฏตัวต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น เลือกพูดไม่กี่คำเธอก็จะจากไปอย่างเจ็บปวด คิดว่าทุกอย่างต้องสำเร็จระหว่างส้งหลิงหลิงกับเย่เชินหลิน
นิสัยของเซี่ยชีหรั่นเหมือนกับจ้าวเหวินอิงไม่มีผิด ที่มักจะเสียสละตัวเองเพื่อคนอื่นเสมอ คนใจอ่อนแบบนี้ไม่มีดีสักนิด จะโดนคนใช้ประโยชน์เอาเสียง่ายๆ
หลังประธานจงมีคำสั่งมา ก็รอแค่ให้ถึงตอนเย็น
เขาจุดบุหรี่แล้วชมทิวทัศน์อันสวยงามเบื้องหน้า
เซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสาวของเขา เขาคงถึงขั้นไม่คิดถึงอนาคตวันข้างหน้าของเธอหรอก บางครั้งลูกสาวก็เป็นเหมือนบ่อเงินบ่อทอง แต่บ่อเงินบ่อทองนี้กลับอยู่ในมือของเย่เชินหลิน คิดจะใช้ประโยชน์อะไรคงยาก
รอให้เย่เชินหลินแยกจากเธอ เขามีวิธีพาไปให้ไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของจงหวีฉวน แถมยังเป็นฝ่ายเข้ามาหาพวกเขา เขารู้สึกขอบคุณเขา ไห่ลี่หมินคงจะควบคุมง่ายกว่าเย่เชินหลิน
ตอนที่จงหวีฉวนวางแผนเหล่านี้ เย่เชินหลินก็ออกคำสั่งให้หลินต้าฮุยเพิ่มกำลังการป้องกันเรียบร้อยแล้ว
ไม่กี่วันนี้เป็นช่วงสำคัญของส้งหลิงหลิง ถ้าเขาบีบจงจงหวีฉวนอีกหน่อย แล้วเป็นฝ่ายตั้งรับ อาจเป็นไปได้ว่าจะมีการลงมือจากฝั่งส้งหลิงหลิง เขาไม่ระวังไม่ได้
ไหนยังจะมีรองประธานส้งอีก เขาไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าเพียงพวกเขาทั้งสองร่วมมือก็เกรงว่าคนของเขาจะไม่เพียงพอ
ครับ คุณเย่ ผมจะพาคนชุดดำมาบางส่วน หลินต้าฮุยส่งข้อความมาบอกเขา
คนชุดดำต่างผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก ฝากฝังเรื่องนี้ไว้กับพวกเขา เย่เชินหลินค่อยวางใจลง
“โม่ คุณทำอะไรอยู่คะ? มาทานข้าวเถอะค่ะ วันนี้ฉันทำกับข้าวที่คุณยังไม่เคยทานแหละ” เสียงหวานไพเราะของเซี่ยชีหรั่นดังเข้ามาถึงห้องสมุด เย่เชินหลินส่งเสียงรับคำ “กำลังไปครับ”
หลังจากออกจากห้อง เขาโอบกอดเธอไว้แล้วจูบหนึ่งที
เย่เชินหลินดูผ่อนคลายลงในยามบ่าย ช่วยเซี่ยชีหรั่นแกว่งชิงช้า อยู่คุยเป็นเพื่อนกับเธอ เดินเล่นในสวน จากนั้นก็ลงครัวด้วยกัน
พอย่ำค่ำ พวกเขานั่งทานอาหารด้วยกัน พูดคุยสัพเพเหระใต้ต้นไลแลค
แล้วคืนนี้เองที่ถูกกำหนดให้เกิดความวุ่นวายขึ้น แม้พวกเขาจะพูดคุยกันเบาๆ ดูแล้วคล้ายจะสงบราบรื่น
เย่เชินหลินรู้สึกได้ว่าจงหวีฉวนจะลงมือในคืนนี้ เขาเองก็เตรียมระวังภัยแล้ว แต่ว่าในใจกลับรู้สึกกังวลเรื่องนี้อยู่บ้าง
ไม่ได้กลัวอะไร เพียงแต่ผู้หญิงในอ้อมกอดคนนี้ ถ้าเธอรู้เขาคงจะเสียใจไม่น้อย
“ที่รัก กำลังคิดอะไรอยู่?” เขากระซิบใกล้ๆหูของเซี่ยชีหรั่น
“กำลังคิดเรื่องที่พี่เหอไท้พูดกับฉัน เขาอยากได้ผู้หญิงใจดีๆเป็นแฟน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองรู้จักคนน้อยจัง ไม่มีใครเหมาะสมกับเขาเลย”
ผู้หญิงคนนั้นโง่จริงๆเลย! จากที่เขามอง ไอ้ที่พูดว่าอยากได้ผู้หญิงใจดีสักคนมาเป็นแฟนน่ะก็เป็นการพูดเพื่อจะเคลมเซี่ยชีหรั่นอีกแบบหนึ่งนั่นแหละ ส่วนเธอน่ะกลับมาคิดเป็นจริงเป็นจัง
“โม่ คุณรู้จักผู้หญิงแบบนี้บ้างมั้ยคะ? ช่วยแนะนำให้พี่เหอไท้หน่อยสิ คุณรับปากคุณพ่อไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะว่าจะแนะนำผู้หญิงให้น่ะ? ฉันว่าเขาน่ะสเปคสูง ผู้หญิงที่จะทำให้เขาใจเต้นได้คงไม่เยอะนักหรอก”
เย่เชินหลินก็อยากช่วยแนะนำผู้หญิงให้หลี่เหอไท้ หลังจากที่เขาพูดไปแล้ว เขาก็เรียกหลินหลิงให้ไปจัดการ
แต่ที่เซี่ยชีหรั่นพูดมาก็ไม่ผิด ผู้หญิงที่สามารถอยู่ในสายตาหลี่เหอไท้ได้นั้นมีไม่เยอะจริงๆ
หลี่เหอไท้เองก็เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงอะไรเทือกนั้นแล้ว ผู้หญิงในสังคมนั้นเขาเองก็รู้จักเกือบหมด ถ้าจะมีความรู้สึกต่อพวกเธอบ้างเขาเกรงว่าคงลงมือไปนานแล้ว
ส่วนที่ไม่มีความรู้สึก ตอนนี้ก็ถูกแนะนำโดยเขา
“โอเค ผมจะช่วยหาให้แล้วกัน จังหวัดนี้ไม่ได้ ไว้งานรอบหน้าละกัน ผมจะหาผู้หญิงที่เข้ากับเขามาให้ได้” เย่เชินหลินตั้งใจตอบรับ
“คุณนี่ดีจังเลย รบกวนด้วยนะคะ ห้ามลืมนะ” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นแล้วจูบแก้มเขาด้วยท่าทางอ่อนหวาน
เย่เชินหลินสวมกอดเธอด้านข้าง แล้วจูบตอบเธอ
แต่เมื่อกลางวันเขาจัดการเธอไปแล้ว คราวนี้เขาจึงต้องพยายามควบคุมไม่ให้จูบเธออย่างร้อนแรง ทำเพียงจูบลงบนแก้มเนียนของเธอ
“อ้อใช่ โม่คะ จู่ๆฉันก็นึกถึงคนหนึ่งขึ้นมา คุณบอกว่าจะจับคู่พวกเขาใช่ไหม?”
“ใครครับ?” เย่เชินหลินถาม
“จงหยุนซาง! คุณว่าไง ฉันว่าเธอทั้งสวยแล้วก็อ่อนหวาน? พอดีกับที่พี่เหอไท้ต้องการเลย อีกอย่างดูเหมือนพวกเขาเหมาะสมกันมาก เหมือนกิ่งทองใบหยก”
ช่วงนี้เรื่องของส้งหลิงหลิงทำเอาเย่เชินหลินรำคาญใจเป็นอย่างมาก จนลืมคิดเรื่องของหลี่เหอไท้ไปเลย พอเซี่ยชีหรั่นพูดถึงขึ้นมาเช่นนี้ เขาถึงค่อยรู้สึกร่าเริงแจ่มใสขึ้นบ้าง
“ไม่เลว หยุนซางนิสัยคล้ายๆคุณ เงียบๆเรียบร้อย เพียงแต่น่าเสียดาย…” น่าเสียดายที่มีพ่อชอบวางแผนทำลายคนอื่น
เย่เชินหลินม้วนผมของเซี่ยชีหรั่นเล่น คิดเงียบๆว่า พ่อเธอเป็นเช่นไร ลูกสาวคงไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยนัก
เซี่ยชีหรั่นของเขาเองก็เป็นลูกสาวของตาแก่นั่นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง? เขายังรักเธอเทียบเท่าชีวิตตัวเอง
จงหยุนซางเป็นผู้หญิงที่ดี จะต้องมีวาสนาที่ดีสักวัน เช่นนี้เธอจะได้จบความรู้สึกที่มีต่อเขาได้ ต้อนรับชีวิตใหม่ของตัวเอง ตระกูลจงกับตระกูลเย่คงจะสงบสุขขึ้นมาไม่น้อย
หากเขากับจงหวีฉวนยังเป็นเช่นนี้ต่อ จะเป็นยังไงกันนะ
เขายังอายุน้อย มีเรี่ยวแรงมากมาย ทว่าจงหวีฉวนจิ้งจอกเฒ่านั่นไม่เพียงจะแข่งกับเขาแต่ยังจะล่อพ่อเขาออกมา
ภาพในคืนนั้นย้อนกลับมาหาเย่เชินหลิน เขาพบว่าพ่อของเขานั้นแก่แล้ว
ในความทรงจำหลายปีนี้ เขาเกือบไม่ได้เห็นพ่อป่วยเลย แม้ว่าเขาจะโกรธแต่ก็ไม่เคยตอบโต้กลับอย่างดุเดือดขนาดนี้ เขาไม่อยากให้ชีวิตบั้นปลายเต็มไปด้วยเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ ตอนที่เขาอายุยังน้อยก็ได้ชดใช้ไปให้เย่จื่อห้านไม่น้อย
เสี่ยวห้านกลับมาแล้ว เขาเองก็ควรใช้เวลานี้ดื่มด่ำกับช่วงเวลาเหล่านี้
เขาจะรีบแต่งงานกับเซี่ยชีหรั่นแล้วมีลูก ทำให้ชีวิตพ่อแม่เขามีความสุขสงบยิ่งขึ้น
ต่อให้เย่เชินหลินไม่ได้เอ่ยออกมาว่าเสียดายอะไร แต่เซี่ยชีหรั่นที่เป็นคนอ่อนไหวอยู่แล้วนั้นก็เข้าใจได้ว่าหมายความว่าอะไร
นัยน์ตาของเซี่ยชีหรั่นค่อยๆเปิดเผยความเศร้าสร้อย เย่เชินหลินกอดเธอแน่นรวมไปถึงขาของเธอด้วย แล้วเอ่ยปลอบเธอเบาๆ “เด็กโง่ คุณคิดอะไรอยู่ ใครมันจะไปเลือกเกิดได้ อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ใช่คนเลวอะไร เพียงแค่เจ้าแผนการไปหน่อย พูดอีกอย่างก็คือเขาต้องการตำแหน่งนี้ ถ้าไม่ใช้แผนก็มาไม่ถึงหรอก สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือถ้าเขาไม่ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์กับคนเลยก็คงมาไม่ถึงวันนี้หรอก คุณอาจไม่เข้าใจกฎการเอาชีวิตรอดของข้าราชการ พึ่งพาความซื่อสัตย์ต้องตั้งหลักให้มั่นซึ่งมันยากมาก คนส่วนใหญ่เข้าใจกฎ ใช้วิธีการบางอย่างกลมกล่อม ไม่แบ่งปันกับผู้อื่น มันไม่สะอาดเกินไปก็เลยถูกปฏิเสธ”
เป็นครั้งแรกที่เซี่ยชีหรั่นได้ฟังเรื่องกฎการเอาตัวรอดของข้าราชการ แต่เธอเข้าใจดี ฟังครั้งเดียวก็รู้เรื่อง
ขณะเดียวกันเธอก็รู้ดีว่าเย่เชินหลินกลัวเธอจะคิดมาก จึงตั้งใจปลอบเธอเป็นพิเศษ
“โม่ ขอบคุณนะคะ ฉันเข้าใจแล้ว ที่ฉันพูดไปเมื่อครู่คุณลองคิดดูสักนิดได้ไหมคะ? จับคู่หยุนซางกับพี่เหอไท้ ฉันว่าพวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะกันมากๆเลย”
“โอเค เดี๋ยวผมลองหาโอกาสจัดงานให้พวกเขาได้พูดคุยกัน คุณว่าดีมั้ย?”
“ดีค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า
ดังนั้นเขาจึงลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่นึกถึงคนอื่นมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
เซี่ยชีหรั่นพิงอกเขา แนบชิดอยู่กับเขา รู้สึกความสุขและสงบในคราวเดียวกัน
เพียงแต่เธอในใจของเธอยังคงเศร้าไม่น้อย เมื่อครู่พวกเขาเพิ่งพูดถึงพ่อแท้ๆของเธอ เธออยากคุยเรื่องประธานจงกับเย่เชินหลินมานานแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดีเลยไม่ได้คุยสักที
เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ต้องหน้าของเย่เชินหลินแล้วเอยกับเขาว่า “โม่ ได้ยินมาว่าประธานจงกับคุณพ่อทะเลาะกันหนักมาก อีกอย่างคราวที่แล้วที่งานหมั้นของคุณกับส้งหลิงหลิงเขาเหมือนจะส่งคนมาจัดการคุณเงียบๆ คุณเกลียดเขารึเปล่า? สมมติว่าวันหนึ่ง ถ้าวันหนึ่งเขาทำเรื่องไม่ดีกับคุณ คุณจะทำยังไงกับเขาคะ?”
เซี่ยชีหรั่นแค่ลองถามดูแต่ไม่ได้เอ่ยความคิดของเธอออกไป แล้วก็ไม่ได้ขอร้องเขาไม่ให้ไม่ทำอะไรพ่อตัวเอง
เย่เชินหลินเข้าใจความรู้สึกของเธอดี เธอดีเหมือนกับหยุนซาง สองคนนี้ไม่อยากให้พ่อมีจุดจบที่ไม่ดี
จงหวีฉวนนะจงหวีฉวน ไม่ทำร้ายพ่อผม ไม่ทำร้ายเซี่ยชีหรั่นผมก็คงไม่ทำแบบนี้กับคุณหรอก หากคุณยังจิตใจโหดเหี้ยมอีก ผมก็คงไม่ออมมือให้คุณแล้ว
ในใจเขาคิดเช่นนี้ แต่ไม่ได้เอ่ยออกไป
“อยากให้ผมทำยังไงกับพ่อของคุณ?” เขาย้อนถามเธอ
เขาเป็นผู้ชายที่เธอรัก และเธอก็เชื่อว่าเขาก็รักเธอ ดังนั้นต่อหน้าเขาเธอไม่อยากเกรงใจนัก เธอควรจะพูดตรงไปตรงมา
“คุณจะพูดยังไงแต่เขาก็เป็นพ่อของฉัน ไม่มีเขาก็ไม่มีฉัน ฉันอยากให้คุณลองคิดในมุมฉัน ไม่อยากให้กัดไม่ปล่อย อยากให้เขาได้ใช้ชีวิตที่สงบๆ”
ผู้หญิงที่เขาชอบพูดกับเขาเช่นนี้ เขาจึงโอบแก้มของเธอแล้วสัญญาว่า “ผมรับปาก เรื่องเมื่อก่อนผมไม่ได้คิดถึงแล้วด้วยซ้ำ” เขาพยายามเลี่ยงคำถามเธออย่างมีเทคนิค พูดถึงเรื่องเมื่อก่อน ไม่พูดถึงเรื่องหลังจากนี้ เซี่ยชีหรั่นมองเพียงแค่สายตาจริงใจของเขาไม่ได้คิดอะไรมาก
เวลานี้เธอไม่รู้ว่าเย่เชินหลินกับประธานจงกำลังแข่งขันกันอยู่ท่ามกลางความมืด ในความรู้สึกของเธอชีวิตจึงยังสงบสุขสวยงาม
แต่สัมผัสที่หกของเธอก็บอกว่ามีบางอย่างไม่สงบนัก แต่ก็ไม่มีหลักฐานแสดงว่าเธอคิดถูก ดังนั้นเธอจึงคิดว่าทุกอย่างเป็นเธอที่คิดมากไปเอง
“โม่ คุณนี่ดีจังเลย ฉันจะจำไว้ว่าคุณดีกับฉันยังไงบ้าง ฉันจะรักคุณตลอดไป!” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างจริงใจแล้วยื่นหน้าไปจูบเขา
“ทำอย่างนี้คิดจะยั่วผมเหรอ?” เย่เชินหลินเอ่ยเจือกลิ่นอายแห่งการข่มขู่ ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นพลันแดงก่ำ รีบเอยลนลานว่า “ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่อยากขอบคุณเท่านั้นเอง คุณนี่อย่าคิดอะไรเลอะเทอะสิ”
