ตอนที่519 สาวใช้ตัวแสบ 423
ตาเฒ่านี่ มักคิดว่าคนอื่นเป็นหมาก พ่อเธอก็เช่นเดียวกันนับประสาอะไรกับเธอ
คนที่เป็นราชการจะต้องทำตัวให้นอบน้อม ดังนั้นบางเรื่องพวกเขาไม่สามารถทำได้ แต่พวกเขาไม่ถือว่าเป็นปัญหา
คล้ายกับว่าการที่เธอจัดการปัญหาให้นั้นเป็นเกียรติอย่างยิ่ง เป็นเธอที่ต้องขอร้อง
จงหวีฉวนรู้ว่าส้งหลิงหลิงปากคอร้ายกาจ เขาเคยใกล้ชิดกับประธานส้งอยู่พักหนึ่ง
บางครั้งเขายังถอนหายใจ ถ้าลูกสาวจงหยุนซางของเขาได้สักครึ่งของส้งหลิงหลิง เขาก็คงไม่ต้องพะวงเรื่องเธอ วันๆเธอเอาแต่คิดเรื่องคุณธรรม คิดมากเกินควร อย่างไรก็ตามมันเป็นสิ่งที่ไม่มีนัยสำคัญ
จงหวีฉวนยิ้มขรึม “ดูเด็กคนนี้สิ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังเกรงใจอะไร ลุงจงเป็นเพื่อนกับพ่อเรามาตั้งกี่ปี แถมทำงานด้วยกัน จะทนเห็นเธอลำบากได้ยังไงกัน ถือว่าบังเอิญที่ลุงรู้เข้า ไม่งั้นลุงคิดจะช่วยก็ใช่ว่าจะช่วยได้ อีกอย่างท้องโตขนาดนี้ พวกเขาทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอก็ไม่ใช่คนแล้ว ว่ายังไงลุงก็เป็นประธานหอการค้าจังหวัด เป็นผู้ปกครองจะให้ไม่ช่วยได้ยังไง?”
ส้งหลิงหลิงรู้ดีว่าคำพูดของจงหวีฉวนนั้นมักอ้อมค้อม เขาไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไปที่พูดตรงไปตรงมา
เรื่องที่เขาอยากให้เธอทำ มักจะให้เธอสัมผัสด้วยตัวเอง
สถานการณ์เช่นนี้ เธอเข้าใจว่าเธอไม่โง่แต่ก็สัมผัสด้วยตัวเองไม่ได้ ประธานจงไม่เคยต้องการให้ตระกูลเย่กับตระกูลส้งใกล้ชิดกัน ดังนั้นจึงลงมือในคืนงานวันหมั้น
พอเขารู้เรื่องที่เธอท้อง ก็คงเก็บไว้เพราะลูกของเธอสามารถทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นได้ แล้วมีประโยชน์อะไรกับเขา?
ขณะที่ส้งหลิงหลิงครุ่นคิด จงหวีฉวนนั้นหมดคำจะพูดแล้ว เขาเงียบเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเธอ รอให้เธอร้อนรนเขาถึงค่อยพูดเรื่องที่ต้องการออกมา
“ต้องขอบคุณลุงจง ที่ลุงยื่นมือเข้ามาช่วยนั้นไม่ได้ช่วยแค่ลูกของฉันแต่ยังช่วยฉันด้วย” ส้งหลิงหลิงเอ่ย คิดถึงเหตุผลที่เขาทำลงไป นั่นเพราะเรื่องทางการเมือง
กำลังจะเปลี่ยนสมัย ทั่วทั้งตงเจียงนี้ จงหวีฉวนและเย่เฮ่าหรันมีอำนาจมากที่สุด ในแง่ของขั้นจงหวีฉวนนั้นสูงกว่าเย่เฮ่าหรันอยู่ขั้นหนึ่ง แต่ในสายตาของชาวบ้านกลับไม่ได้ดีเท่าเย่เฮ่าหรัน
พวกเขาทั้งสองมีความสัมพันธ์ของการแข่งขันและความร่วมมือ หรือว่าเขาอยากใช้ประโยชน์เรื่องที่เธอท้องทำลายตระกูลเย่อย่างนั้นหรือ?
ถ้าหากเขามีจุดประสงค์เช่นนี้ สำหรับส้งหลิงหลิงนั้นถือว่าเป็นเรื่องดี ยิ่งเรื่องฉาวเท่าไหร่ ตระกูลเย่ยิ่งมีความกดดันมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งคนรู้มากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีทางบังคับให้เธอเอาเด็กออกได้อีก
เป็นเช่นนี้ต่อไป เซี่ยชีหรั่นก็คงรู้ว่าเธอท้อง เธอเองก็คงไม่ต้องหลบอีกต่อไป
จงหวีฉวนยิ้มเลศนัยอีกครั้ง ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
ส้งหลิงหลิงรู้ว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์อยากให้เธอเป็นฝ่ายพูด ให้เธอหยั่งเชิงเขา ไร้ทางเลือก ตอนนี้เธออยู่ใต้ปีกเขา ทำได้เพียงทำตามที่ตาเฒ่านั่นต้องการ
“ลุงจงคะ พูดตามตรง เด็กในท้องเป็นลูกของเย่เชินหลิน ที่พูดออกมาฉันไม่กลัวลุงจะหัวเราะเยาะหรอกค่ะ ที่ฉันท้องนั้นเรื่องนี้เขาไม่รู้ แต่พอฉันกลับมาเขาถึงเพิ่งได้รู้ แล้วบังคับให้ฉันไปต่างประเทศแล้วยังบอกให้ฉันคลอดเด็กออกมาแล้วก็ถือว่าตัดขาดกัน ส่วนพ่อของเขาก็บอกให้ฉันเอาเด็กออก เป็นความผิดฉันเองข้อนี้ฉันยอมรับ แต่ว่าเด็กโตขนาดนี้แล้ว ทำแท้งก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกกฎหมาย แล้วก็มีความเสี่ยงด้วย”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วย?” ประธานจงขนาดคิ้วหลังฟังเรื่องที่เธอพูดจบ ใบหน้านั้นดูเป็นการเป็นงาน ท่าทางจริงจัง
ส้งหลิงหลิงหากไม่เข้าใจคนอย่างเขา ก็คงเข้าใจไปแล้วว่าเขาห่วงเธอ ดูเป็นคนดีทีเดียว
“ลุงจงคะ ฉันไม่กล้าหลอกลุงหรอกค่ะ! ฉันรู้ว่าลุงเป็นคนที่ดีที่สุดเสมอ ลุงจะช่วยฉันใช่ไหมคะ? เป็นความผิดฉันเอง แต่ลูกฉันเป็นฝ่ายบริสุทธิ์ ในฐานะที่เป็นแม่ หากต้องแยกจากลูกตัวเอง มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตแล้ว”
ใบหน้าประธานจงเต็มไปด้วยความสงสาร เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ฟังแล้วก็ของขึ้น! เหล่าเย่นี่นะ อวดดี ต่อให้เขาเป็นคนดีแค่ไหนแต่ดูสิ ลูกโตขนาดนี้แล้ว เขายังคิดจะทำแท้ง ใจร้ายที่สุด ลุงอยากช่วยเธอนะ เธอก็รู้ว่าลุงไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกับพ่อเธอ กับประธานเย่เองลุงก็ดีกันไม่น้อย ลุงเห็นว่าเราลำบาก เอางี้ละกัน เธอก็รออยู่ที่นี่ไปก่อน รอให้เธอคิดให้ดีก่อนว่าจะให้ลุงช่วยเธอยังไงดีแล้วก็บอกลุงมา ถ้าทำได้ลุงก็จะช่วย”
ส้งหลิงหลิงดูจากสีหน้าของจงหวีฉวนที่ฟังสิ่งที่เธอเอ่ยก็เดาได้ว่าสิ่งที่คาดเดานั้นถูกต้อง เขาอยากร้างความวุ่นวายให้ตระกูลเย่
เธอคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ลุงจงคะ ฉันคิดไม่นานหรอกค่ะ ลุงอยากช่วยฉันก็ขอบคุณมากแล้ว ลุงเป็นหัวหน้าพ่อ บ้านเราไปมาหาสู่กันก็บ่อย ฉันแค่ก็นับถือลุงเป็นลุงมาตลอด ก็ไม่กล้าปิดหรอกค่ะ ฉันอยากพบเซี่ยชีหรั่น ฉันอยากไปขอโทษเธอ ฉันเป็นฝ่ายทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเย่เชินหลินเกิดรอยร้าว การไปขอโทษต่อหน้าเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ลุงคิดว่าจะช่วยฉันได้หรือเปล่า?”
ประธานจงหัวเราะ “นี่มันยากมากเลยนะ เธอก็รู้ว่าเย่เชินหลินน่ะวิลล่าของเขามีการ์ดตั้งเท่าไหร่ บ้านเขาไม่ใช่ใครที่จะไหนจะเข้าไปได้ง่ายๆ เซี่ยชีหรั่นเองก็อยู่ไม่ห่างจากเขาเลย ลุงว่าเย่เชินหลินคงไม่อยากให้เธอไปบอกเซี่ยชีหรั่นหรอก ป้องกันรอบด้านซะขนาดนี้ ลุงขอคิดหาวิธีก่อนนะ ถ้าจัดการได้ ลุงจะส่งคนให้มาบอก แน่นอนว่าลุงไม่เห็นด้วยที่เธอจะไปทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่เพราะคำพูดนั้น เหล่าเย่เป็นเพื่อนร่วมงานของลุงด้วย ลุงก็ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้เขา แล้วก็ก่อเรื่องที่ไม่ดีต่อชื่อเสียงเขา”
ส้งหลิงหลิงปรับสีหน้า “ฉันรู้ค่ะ ลุงจงคะฉันแค่อิจฉา ขอแค่ได้เจอเซี่ยชีหรั่น ฉันจะบอกว่าเป็นความคิดของฉันเอง จะไปเกี่ยวกับลุงได้ยังไง”
“เอาเถอะ ลุงจะช่วยเธอหาวิธี เธอก็ทำใจให้สบาย ลุงไปแล้วนะ”
หลังจงหวีฉวนกลับไปแล้ว ส้งหลิงหลิงก็ยิ้มมุมปากอย่างดีใจ
เธอเข้าใจที่จงหวีฉวนพูดเช่นนั้น เขาจะพาเธอไปพบเซี่ยชีหรั่นอย่างแน่นอน
ตอนนี้เธอมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ว่าต่อให้เธอพบเซี่ยชีหรั่นแล้ว เย่เชินหลินคงไม่ทนปล่อยให้เธอเอาเด็กออก ดังนั้นสำหรับเธอแล้วนี่ไม่มีอันตรายสักนิด
วันที่สองคือวันจันทร์ เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินไปทำงานด้วยกัน
ก่อนออกจากบ้านเย่เชินหลินเรียกโม่เสี่ยวหนงให้ตามเขาไปที่บริษัท บอกว่าเขาประชุมเสร็จแล้วจะพาไปพบหลิวชวนชวน
โม่เสี่ยวหนงดีใจอย่างยิ่ง รีบเปลี่ยนเป็นชุดเซ็กซี่ เย่เชินหลินกวาดสายตามองเธออย่าเย็นชา เอ่ยว่า “ไปเปลี่ยนชุดอีกรอบ อย่าใส่อะไรที่มันเปิดเผย หลิวชวนชวนมีนิสัยไม่ชอบนักแสดงแบบนี้”
โม่เสี่ยวหนงถูกคำพูดของเย่เชินหลินทำเอาอับอายจนหน้าแดง แต่เธอก็รีบไปเปลี่ยนชุดใหม่แต่โดยดี
เห็นว่าเธอเดินอยู่ไกลๆ เซี่ยชีหรั่นก็เอ่ยกับเย่เชินหลินว่า “เมื่อกี้คุณก็พูดกับเสี่ยวหนงแรงไป เธอเป็นผู้หญิงนะคะ คงจะอายไม่น้อย”
เย่เชินหลินยิ้มแล้วลูบหน้าของเซี่ยชีหรั่น เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “ครับ คราวหลังผมจะระวัง แต่ว่าเรามีเวลาไม่มาก? ถ้าผมมัวแต่พูดอ้อมค้อม ก็กลัวว่าคุณจะไปประชุมไม่ทันน่ะสิ”
อันที่จริง เขาไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลย เขาแค่ต้องการส่งสัญญาญให้โม่เสี่ยวหนง เธอใส่ชุดล่อแหลมขนาดนั้นไม่ใช่ว่าทุกคนจะชอบ
“ฉันรู้ค่ะ ปกติเวลาคุณพูดจาอะไรมักมีมาตรฐาน ไม่งั้นจะเป็นประธานเย่ได้ยังไงคะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มให้เขา วิจารณ์เขาไปคำหนึ่งก็กลัวว่าเขาจะไม่พอใจจึงรีบเอ่ยปลอบเขา
เด็กน้อยเอ๊ย! เขาก้มหน้าลง ขบริมฝีปากเธอ โม่เสี่ยวหนงออกมาพอดี เซี่ยชีหรั่นจึงผลักเขาออก
เย่เชินหลินไปทำงานตามปกติ ท่าทางเขาดูไม่ออกเลยว่ากำลังมีปัญหากับประธานจง
พอเขาไปถึงบริษัทก็เรียกหลินหลิงให้นัดเขากับหลิวชวนชวน แจ้งว่าสิบโมงจะไปพบเขา หลิวชวนชวนรับปากทันที
การประชุมเสร็จสิ้นลง เย่เชินหลินก็พาเสี่ยวหนงออกไป พวกเขาไปถึงคาเฟ่ก่อนเวลาที่นัดไว้ ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงห้าสิบ
บริกรนำน้ำมะนาวมาเสิร์ฟพร้อมเมนูให้พวกเขาแล้วก็ออกไป เวลานี้โม่เสี่ยวหนงนั่งตรงข้ามกับเย่เชินหลินบนโซฟา นับเป็นการใกล้ชิดเย่เชินหลินที่ใกล้ที่สุดครั้งหนึ่ง เธอฉีดน้ำหอมแบรนด์เนม ความใส่ใจเล็กๆเช่นนี้ เธอเดาว่าเย่เชินหลินก็คงสังเกตเห็น
สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกเสียใจคือกระโปรงของวันนี้ที่สามารถมองเห็นหน้าอกของเธอจากด้านข้างได้ถูกวิจารณ์โดยเย่เชินหลินจนเธอต้องไปเปลี่ยนใหม่ ถ้าสวมมันออกมาแถมเวลานี้อยู่ตามลำพังกับเขา เธอไม่เชื่อหรอกว่าเย่เชินหลินจะไม่มองเธอสักนิด
“พี่เขยคะ พี่อยากดื่มอะไร?” โม่เสี่ยวหนงเรียกเย่เชินหลินเสียงหวาน ถือโอกาสมองเมนูเขยิบเข้าใกล้เย่เชินหลินอีกนิด
“เธอนั่งให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดกับฉัน!” เย่เชินหลินเอ่ยอย่างเย็นชากับเธอ
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกกระอักกระอ่วน เธอกระแอมแล้วเอ่ยขอโทษเย่เชินหลิน “ขอโทษค่ะพี่เขย หรือว่าน้ำหอมที่ฉันฉีดมันกลิ่นแรงไป พี่ไม่ชอบใช่ไหมคะ? ถ้ารู้แบบนี้ฉันจะได้ไม่ฉีดมา เพราะว่าฉันอยากให้ผู้กำกับหลิวชวนชวนประทับใจน่ะค่ะ”
โม่เสี่ยวหนงไม่อยากให้เย่เชินหลินคิดว่าเธอพยายามเข้าหาเขา
“เธอไปนั่งอีกฝั่งละกัน ฉันมีเรื่องอยากพูดกับเธอ!” น้ำเสียงของเย่เชินหลินเย็นชาขึ้นกว่าเดิม โม่เสี่ยวหนงแสร้งทำทะเล้นกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง แล้วไปนั่งฝั่งตรงข้ามอย่างเชื่อฟัง
“โม่เสี่ยวหนงเธอคิดว่าเซี่ยชีหรั่นไร้เดียงสา ดังนั้นเธอคิดจะทำอะไรก็ทำงั้นสิ? ความคิดของเธอมันดูไม่ยากหรอกนะ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันจะเตือนเธอ ถ้าเธอทำตัวดีๆเป็นน้องสาวของเธอ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแนะนำหลิวชวนชวน ฉันสามารถออกเงินสนับสนุนเธอได้ ไม่มีปัญหา นั่นเพราะฉันรักเซี่ยชีหรั่นแต่ถ้าเธอยังอยากทำเรื่องไม่เหมาะสมในสายตาฉันแบบนี้ต่อไป ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันได้เงยหัวขึ้นมาอีก จำไว้ให้ดี! คนช่างยั่วแบบเธอชีวิตนี้ฉันไม่มีวันเหลียวแล”
