ตอนที่ 542 สาวใช้ตัวแสบ 446
“ชีหรั่น ทำอย่างไรดี ออกไปไม่ได้จริงๆหรือนี่” จิ่วจิ่วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอยังคิดไม่ออกว่าเขาต้องการให้เซี่ยชีหรั่นออกไปจริงๆ หรือเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบของเธอ อยากให้เซี่ยชีหรั่นออกไป ต้องการให้เย่เชินหลินเสียใจ ให้เขามาขอร้องอ้อนวอนเธอ จากนั้นก็เริ่มคิดที่จะเอาเด็กออก พวกเขาก็มีความสุขด้วยกันอีกครั้ง
“แม้ว่าไม่ได้ออกไป เธอก็อย่าไปแสดงสีหน้าให้ดูดีมาก มันเกินไปจริงๆ เขาไม่ทำแท้งลูก เธอต้องยึดมั่นไม่ต้องอภัยให้เขา ยึดมั่นไม่ต้องใจอ่อน” จิ่วจิ่วให้คำปรึกษา เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น
เธอคิดว่าเธอไม่มีเสน่ห์อันยิ่งใหญ่ ที่จะสามารถทำให้เย่เชินหลินทำเพื่อเธอโดยเอาเด็กนั้นออก
หากว่าเขาจะทำให้เด็กนั้นหายไป เขาควรทำก่อนที่เธอจะทราบเรื่อง ไม่ได้ทำ ก็หมายความว่าเขาไม่ต้องการทำ
เธอเห็นกับตาตัวเองว่าเขากำลังแลกเปลี่ยนความรู้สึกกับลูก หากไม่ใช่มีความรักต่อลูก เขาหรือจะไปแตะเนื้อต้องตัวส้งหลิงหลิงล่ะ?
นอกจากนี้ แม้ว่าเขาจะคุยกับเธอ “เซี่ยชีหรั่น เพื่อเธอแล้ว ผมจะให้ส้งหลิงหลิงทำแท้งลูกในท้อง”
เธอก็ไม่สามารถพยักหน้าตอบตกลง สำหรับเธอแล้ว เด็กโตขนาดนี้แล้วไหนหรือไม่ใช่ชีวิตคนทั้งคน เด็กในท้องเริ่มดิ้นแล้ว เด็กสามารถสื่อสารกับพ่อได้แล้ว ความโหดร้ายนี้เธอทำไม่ลง หากต้องให้เธอตัดสินใจ เธอก็คงทนไม่ได้ที่จะต้องคร่าชีวิตเล็กน้อยไป
“ไม่ให้อภัย วางใจเถอะ จะต้องไม่ให้อภัย เธอรีบกลับไปนอนเถอะ ฉันก็ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้ค่อยคิดหาวิธีออกไป”
“ต้องพาฉันไปด้วยนะ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพยักหน้า พูดว่า ได้ จะต้องพาเธอไปพร้อมกัน
……
ส้งหลิงหลิงได้ยินด้านนอกประตูมีคนสวมเสื้อดำทักทายเจ้านาย จากนั้นประตูถูกเปิดออกจากทางด้านนอก เย่เชินหลินเดินเข้าประตูด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ด้านหลังตามมาด้วยหลินต้าฮุย
“เชินหลิน คุณมาได้อย่างไร?” สีหน้าของเธอต้อนรับด้วยความประหลาดใจ เพราะว่าเขาเคยเตือน เธอจึงไม่กล้าที่จะวิ่งเร็ว การก้าวเท้ายังถือว่าค่อนข้างก้าวยาว
เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเย่เชินหลินมาสอบถามความผิด นี่เธอตั้งใจที่จะแกล้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยมีความสุข เซี่ยชีหรั่นเธอไม่ยอมให้อภัยคุณหรือ? หรือไม่ให้ฉันไปคุยกับเธอดู ฉันจะบอกกับเธอว่า ลูกของฉันไม่ส่งผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของเธอ……”
“ค้น” เย่เชินหลินออกคำสั่ง หลินต้าฮุยตอบไปว่าครับ โบกมือออกคำสั่งคนชุดดำหลายคนต่างกระจายไปเริ่มค้นหาจากทุกมุมในห้อง ค้นหาสิ่งของทุกอย่างของส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงตกอกตกใจไปชั่วขณะ การเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ก็ไม่รู้สึกถึงความรุนแรงนั้นแล้ว
สายตาที่เยือกเย็นของเย่เชินหลินไม่เคยออกห่างจากใบหน้าที่เขาขยะแขยงมากที่สุดของส้งหลิงหลิง สีหน้าของเธอเองก็ดูไม่ดีเอามากๆ
“เชินหลิน คุณกำลังค้นอะไรคะ? คุณสงสัยอะไรฉันหรือ?” ส้งหลิงหลิงถามด้วยเสียงต่ำ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง
“สักครู่คุณก็จะรู้เอง” เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็น
ผลการค้นหา อะไรก็ไม่มี
“เธอติดต่อคนข้างนอกได้อย่างไร โทรศัพท์คุณอยู่ที่ไหน?” เย่เชินหลินถาม คนที่ส่งข้อมูลออกไปต้องเป็นส้งหลิงหลิงโดยที่ไม่ต้องสงสัย
เขาแค่ต้องการหลักฐานที่ชัดเจน ถึงจะสามารถจัดการกับเธอ
“เชินหลิน ฉันมีโทรศัพท์ที่ไหนกัน ตอนที่คุณควบคุมฉันไว้ก็ใช้คนมาเอาเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดของฉันไปหมดแล้วนี่” น้ำตาของส้งหลิงหลิงได้ไหลท่วมเต็มใบหน้าไปหมด เย่เชินหลินไม่ใจอ่อนแม้เธอจะร้อยไห้
“คุณยังออกไปครั้งหนึ่ง คนตระกูลจงใช่ไหมที่ให้โทรศัพท์คุณ?”
“เชินหลิน คุณจะพูดอะไรกันแน่? คุณคิดว่าเซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องนี้เพราะว่าฉันให้เธอรู้ใช่ไหม? ตอนที่ฉันกลับมา พวกเขาก็ตรวจค้นร่างกายฉันเหมือนเดิมไม่ใช่หรือ?”
ส้งหลิงหลิงนึกถึงตอนที่ถูกตรวจค้นร่างกาย ยังรู้สึกดีใจมาก
เธอเอาโทรศัพท์พกพาใช้เทปกาวติดแปะไว้กับใต้ท้อง พวกเขาจะตรวจค้นอย่างไร ก็ไม่กล้าที่จะค้นหาถึงร่างกาย ดังนั้นโทรศัพท์จึงถูกนำเข้าไปอย่างปลอดภัย
“ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเธอใช้วิธีอะไรที่ทำให้พวกเขาค้นหาไม่เจอ”
เสียงพูดของเย่เชินหลินยังไม่จบ คนใส่เสื้อดำที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรายงาน “เจ้านายครับ แม่บ้านได้พามาแล้วครับ”
“ให้เธอเข้ามา”
ในไม่ช้าแม่บ้านที่ถูกจ้างมาเพื่อดูแลส้งหลิงหลิงโดยเฉพาะก็เข้าประตูมา เพื่อความระมัดระวัง ครั้งนี้ได้เปลี่ยนสถานที่ และเปลี่ยนแม่บ้านคนใหม่
ท่าทีของแม่บ้านตื่นเต้นเล็กน้อย หลังจากเข้าประตูมาก็ลืมหน้าที่ของตัวเองไปหมดจ้องมองแต่เย่เชินหลิน
“วันนี้เธอได้สนทนากับคุณส้งหรือยัง?” หลินต้าฮุยถามเธอ
“คุณหลิน ได้คุยสนทนา ไม่อนุญาตให้สนทนากับเธอใช่ไหม?”
“สนทนาเรื่องอะไร?” หลินต้าฮุยถามด้วยน้ำเสียงที่หนักขึ้น
“ระหว่างทางที่ฉันมาเห็นรองประธานส้ง……แย่แล้ว รองประธานส้งไม่น่าจะอะไรกับคุณส้ง ขอโทษค่ะขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว คนตระกูลส้งเยอะขนาดนั้น ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณส้งกับรองประธานส้งอาจจะมีความสัมพันธ์ นี่พูดอะไรออกไปนี่ เธอยังตั้งครรภ์อยู่ด้วย ฉันมันสมควรตาย คุณหลินคะ ฉันรู้สึกผิดแล้วคะ คุณจะหักเงินเดือนของฉันก็ได้ ฉันไม่น่าปากพล่อยจริง”
แม่บ้านกวาดสายไปเห็นเย่เชินหลินยืนอยู่ที่นั่นสีหน้าเยือกเย็นดั่งน้ำค้างแข็ง เธอกลัวจริงๆแล้ว
หากเธอไม่ได้ถูกคุกคามชีวิตครอบครัวของเธอ เธอก็ไม่กล้าที่จะโกหกต่อหน้าผู้คนที่น่ากลัวเหล่านี้
เย่เชินหลินมองแม่บ้านอย่างไม่แยแส ตอนที่มองเธอพูด สายตาของเธอลอยขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขามองไปที่ส้งหลิงหลิงอีกครั้ง เธอสงบนิ่งมาก นอกจากยังร้องไห้อยู่ เธอดูเหมือนจะไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้
“หลินต้าฮุย” เย่เชินหลินเรียก หลินต้าฮุยตอบด้วยความเคารพ “ครับ คุณเย่”
“คุณจับลูกของพี่สาวคนนี้ไว้หรือ? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากพูดความจริง ลงมือกับเด็กเลย” เย่เชินหลินพูดด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น หลินต้าฮุยก็เข้าใจทันทีแล้วตอบว่า “ครับ คุณเย่ ผมจะโทรไปเดี๋ยวนี้”
“อะไรนะ? ไม่ ไม่ ไม่ คุณเย่ คุณหลิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันพูดความจริงๆ” แม่บ้านกลัวจนหน้าซีดหมด สีหน้าของส้งหลิงหลิงก็เปลี่ยนไปในทันที
“เชินหลิน คุณอย่าขู่พี่สาวคนนี้สิคะ” ส้งหลิงหลิงยังพยายามปิดบัง เย่เชินหลินแกล้งส่งสายตาไปให้หลินต้าฮุย หลินต้าฮุยก็หยิบโทรศัพท์มาทำเป็นกดเบอร์โทรศัพท์
แม่บ้านก็กลัวจริงๆแล้ว เสียงคุกเข่าลงสู่พื้น มือคว้าไปที่กางเกงของหลินต้าฮุยขอร้อง “คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันขอร้องคุณแล้ว ปล่อยลูกฉันไปเถอะ พวกคุณอยากทราบเรื่องอะไร ฉันจะพูด ฉันจะพูดให้หมดเปลือก”
“เอาล่ะ” เย่เชินหลินพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณรอก่อนเดี๋ยวค่อยโทรหาเบอร์โทรนี้ ถามพี่สาวคนนี้สิว่าจะพูดอะไร ถ้าเธอพูดความจริง คุณก็ปล่อยลูกเขาไปซะ หากไม่พูดละก็……”
เย่เชินหลินแกล้งทำเสียงเคร่งขรึม แม่บ้านให้คำมั่นสัญญาด้วยการพูดซ้ำๆ “ฉันพูดความจริง พวกคุณต้องการทราบเรื่องอะไร?”
“อ่า……เชินหลิน ฉันปวดท้อง” ส้งหลิงหลิงกรีดร้อง มองเย่เชินหลินเหมือนกันช่วยตัวเองไม่ไหว เธอใช้อาการปวดท้องเป็นตัวเบี่ยงเบนความสนใจของเย่เชินหลิน
“กรุณาเงียบ ไม่อย่างนั้นผมจะให้คุณเจ็บจริงจังสักครั้ง” เย่เชินหลินพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา สีหน้าก็คล้ำลงเป็นที่น่ากลัว
ส้งหลิงหลิงเห็นว่าเรื่องนี้กำลังจะถูกเปิดเผย เธอเป็นกังวลมาก และไม่สามารถหยุดยั้งได้
เธอพยายามส่งสายตาให้กับแม่บ้าน บอกเธออย่าพูด แม่บ้านคิดว่าลูกอยู่ในมือของพวกเย่เชินหลิน ไหนหรือจะไม่กล้ายอมแพ้
“เธอทำอะไรให้กับผู้หญิงคนนี้ไปบ้าง? พูดออกมาต้องแต่ต้นจนจบ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ”
เย่เชินหลินพูดจบ แม่บ้านรีบยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
“เธอ……เธอให้ฉันโกหก บอกว่าฉันเป็นคนบอกเธอว่ารองประธานส้งเกิดอุบัติเหตุ และยังมี……”
เวลานี้ แม่บ้านมองไปที่ส้งหลิงหลิงกะพริบตาหนึ่ง เห็นเพียงสายตาของส้งหลิงหลิงที่ดุดัน เธอกลัวจนเกือบไม่กล้าที่จะพูดแล้ว
ส้งหลิงหลิงเคยเตือนเธอแล้ว หากเธอไม่ทำตามสิ่งที่เขากำชับไว้ ครอบครัวของเธอจะต้องตาย
ตอนนี้เธอตกอยู่ในสภาพหนีเสือปะจระเข้ ควรจะทำอย่างไรถึงจะปลอดภัย?
แน่นอนว่าเย่เชินหลินรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแค่สายตาของเขา ทำให้หลินต้าฮุยรีบพูดกับแม่บ้านว่า “เธอไม่ต้องกลัว คุณเย่บอกว่าคุณจะไม่เป็นอะไร คนในครอบครัวของเธอทั้งหมดก็ไม่เป็นอะไร พูดเถอะ ยังอะไรอีก?”
“ยังให้ฉันเอาโทรศัพท์หนึ่งเครื่องออกไปอีก คืออันนี้” หลังจากที่แม่บ้านพินิจพิจารณา ในใจคิด ผู้หญิงคนนี้สุดยอดจริงๆ ตัวเองถูกขังอยู่แท้ๆ ผู้ชายคนนั้นต้องสุดยอดกว่าผู้หญิงแน่นอน ดังนั้นเธอจะเชื่อฟังฝ่ายชาย จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อยื่นให้กับเย่เชินหลิน เย่เชินหลินรับโทรศัพท์มากดเปิดดู
ไม่พูดไม่ได้ว่า ส้งหลิงหลิงเป็นคนที่ระแวดระวังมาก ประวัติการสนทนาในโทรศัพท์ถูกลบทิ้งหมด รายชื่อในโทรศัพท์ถูกลบหมด ข้อความต่างๆก็ว่างเปล่า
“เธอพูดไร้สาระ เธอทำไมถึงต้องใส่ร้ายป้ายสีด้วย ใครให้เธอมาใส่ร้ายฉัน?” ส้งหลิงหลิงกระวนกระวายพุ่งไปข้างหน้า เกือบจะลงมือแล้ว หลินต้าฮุยไปข้างหน้าดึงตัวเธอไว้
เธอเป็นคนท้อง หลินต้าฮุยไม่กล้าใช้แรงมาก
“โอเค เธอไปได้แล้ว” เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็นจนจบ มองไปที่หลินต้าฮุย แล้วกำชับเขาว่า “ปกป้องดูแลเธอและคนในครอบครัวเธอให้ดี อย่าให้คนอื่นไปทำร้ายพวกเขา”
“ครับ คุณเย่ ผมจะจัดการอย่างเหมาะสม” หลินต้าฮุยพูดเสร็จ แล้วก็พาแม่บ้านออกไป พาเธอไปมอบให้กับคนชุดดำ และกำชับให้คนชุดดำช่วงเวลานี้ให้เพิ่มคนไปดูแลความปลอดสมาชิกทั้งครอบครัวของเธอ จนกว่าจะมีคำสั่งเรียกพวกเขากลับ
ในห้องเหลือเพียงเย่เชินหลิน สีหน้าของเขาเปลี่ยนมาคล้ำขึ้น ในใจส้งหลิงหลิงตื่นตระหนกอยู่ไม่เป็นสุข
เธอคิดว่าเย่เชินหลินค้นโทรศัพท์ในตัวเธอไม่เจอ เขาก็จะไม่สงสัยอีกต่อไปแล้ว และไม่ตรวจสอบอีกต่อไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะจริงจังจนเอาตัวแม่บ้านออกมา
หรือว่าเซี่ยชีหรั่นทราบเรื่องนี้แล้ว เขาถึงโกรธขนาดนี้เลยหรือ?
“คุณยังมีอะไรจะพูดอีก?” เย่เชินหลินถามด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา
“แน่นอนฉันมีอะไรจะพูด เชินหลิน มันไม่ใช่ฉันจริงๆนะ โทรศัพท์เครื่องนี้ประธานจงเป็นคนให้ฉันมา ให้ฉันใช้ติดต่อกับคนอื่น ฉันกลัวคุณจะสงสัยฉัน ดังนั้นจึงให้แม่บ้านเอาโทรศัพท์ออกไป”
“โกหกเด็กอายุสามขวบหรือ? ไม่มีโทรศัพท์ เธอจะรู้ได้อย่างไรพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุ แล้วทำไมถึงบังเอิญไปเจอกันที่โรงพยาบาล ที่บังเอิญไปมากกว่านั้น เธอให้คนไปบอกเซี่ยชีหรั่น ส้งหลิงหลิง เธอทำเกินไปจริงๆ ร้ายกาจมากเกินไปแล้ว อย่ามาโทษผมที่ทำกับคุณแบบนี้นะ”
