สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 55 แก้ตัวแทนเธอ

บทที่ 55 แก้ตัวแทนเธอ
“นั่งตรงนี้แล้วพูดมา” เขาสั่งด้วยใบหน้าที่ดุดัน
เธอต้องเชื่อฟังเขาและนั่งลงตรงข้ามกับเขา แล้วจัดเรียงกระโปรงของเธอเล็กน้อย กอดเข่าแล้วเงยหน้าขึ้นถามเขาว่า “คุณเย่ คุณจะคุยอะไรค่ะ”
เขาไม่พูด เธอก็ไม่กล้าพูดและทั้งสองได้แต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงข้ามกัน
ในโรงยิมที่กว้างและว่างเปล่านั้นเงียบมาก มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาสองคนเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยอมนั่งกับเธออยู่แบบนี้โดยไม่พูดอะไรเลย เขาไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อบ้างหรือไง
แล้วเธอล่ะ เธอเองก็ดูเหมือนว่าจะไม่เบื่อเหมือนกัน แค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยเพราะเธอนั้นไม่รู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไรและทำอะไรในวินาทีต่อมา เลยทำให้เธอก็รู้สึกประหม่า
แน่นอนว่าช่างแตกต่างกับการอยู่ด้วยกันกับโม่เสี่ยวจุน การมีเสี่ยวจุนอยู่ด้วยนั้นก็เป็นเหมือนมีอากาศในธรรมชาติ และไม่มีอะไรที่ทำให้เกิดอารมณ์กระวนกระวายใจ
“คุณ … ”
ความเงียบที่เข้าครอบคลุมนั้นนานพอสมควร เธอต้องการพูดว่า คุณเย่ค่ะ หากไม่มีอะไรจะพูด ก็เชิญกลับไปเถอะค่ะ”
ทันทีที่เธอเอ่ยพูด เขาก็พูดออกมาเช่นกัน
“คุณมีความรู้สึกหรือไม่” เขามองตาเธอและถามเพื่อดูความรู้สึกแท้จริงของเธอตั้งแต่แรก
“อืม”
“ต่อฉัน”
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นกระโดดเต้นโครมครามขึ้นมาอีกครั้ง เธอพยายามเสแสร้งว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ใบหน้าของเธอนั้นได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเสียแล้ว
“คุณยังชอบไห่ลี่หมินอยู่หรือเปล่า” เขาเห็นความหลงใหลในดวงตาของเธอเล็กน้อย ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกสมหวังมาก
คนอย่างเยเชินหลินไม่ชอบผู้หญิงบางคนได้ แต่เขาจะไม่ยินยอมให้ผู้หญิงที่เขาชอบไปชอบคนอื่นโดยเด็ดขาด แม้ว่าเขาจะมีความปรารถนาอันบริสุทธิ์ต่อผู้หญิงคนนั้น แต่เขาก็จะไม่ยอมให้เธอคิดถึงคนอื่นในช่วงเวลาก่อนที่เขาจะปล่อยเธอไป
เขาพูดเรื่องที่เธอชอบไห่ลี่หมินขึ้นมาอีกครั้ง และเซี่ยชีหรั่นก็ส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็วและพูดอย่างชัดเจนว่า “ฉันได้ไม่ชอบคุณไห่ เดิมทีฉันก็ไม่ได้รู้จักเขามาก่อน”
สีหน้าของเย่เชินหลิน ดูอึมครึมขึ้นมาเล็กน้อยอีกครั้ง ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่ดูธรรมดา ๆ ดูไร้เดียงสาคนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะยอมเปิดหัวใจของเธอให้เขาได้เขาไป ซึ่งก็ดี และมันก็รู้สึกท้าทายดี
เขาถามเธอซ้ำ ๆ ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขา ยังถามเธอว่าตอนเขาจูบกับเธอเธอรู้สึกยังไง และดูเขาจะสนใจมากเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเธอกับไห่ลี่หมิน ตลอดจนทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอนั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาสนใจเธอจริง ๆ
เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาสนใจเธออยู่แบบนี้ต่อไปได้ แม้ว่าเธอต้องการที่จะทำให้เขาต้องขุ่นเคืองก็ตาม เธอก็ต้องพูดให้มันชัดเจน
เธอไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ค่ะ ฉันไม่ได้ชอบคุณไห่ แต่ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่ในใจแล้ว ฉันรักคนคนนั้นมากกว่าชีวิตของฉัน และฉันคิดว่าคุณเองก็ไม่ชอบที่จะให้ใครก็ตามมารักใช่มั้ยค่ะ ดังนั้นได้โปรดเพิกเฉยต่อการมีอยู่ของฉัน หรือคิดเสียว่าฉันไม่ได้มีอยู่ และให้ฉันทำงานที่นี่ตามหน้าที่ที่ฉันควรทำ ”
รักใครบางคนมากกว่าชีวิตของเธองั้นเหรอ
ชั่วครู่หนึ่งที่เขารู้สึกประทับใจในความซื่อตรงและแน่วแน่จากในสายตาของเธอ แต่กลับทำให้เขานึกถึงคำพูดที่ผู้หญิงคนนั้นเคยพูดกับเขาขึ้นมาทันที
เธอพูดอะไรนะเหรอ เธอพูดว่า “โม่ ฉันรักคุณ ฉันจะรักคุณตลอดไป แม้แต่ตายฉันก็ยินดีตายคุณได้ คุณสำคัญต่อฉันกว่าตัวของฉันเอง”
ผลสุดท้าย พ่อของเขาเพียงแค่จับที่ข้อมือเธอและเสนอว่าจะให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับเธอได้มากกว่าเขา เธอก็ยอมศิโรราบยอมจำนนแด่เขาได้อย่างง่ายดาย จะเห็นได้ว่าผู้หญิงไม่ได้สนใจเรื่องความจงรักภักดีอะไรหรอก แต่เพียงว่าสิ่งยั่วตายั่วใจไม่เพียงพอก็แค่นั้น
เขาโน้มตัวไปข้างหน้า บีบที่ปลายคางของเธอไว้อย่างมั่นคง แล้วมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างเย็นชา และถามว่า “จริงเหรอ รักมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ รักมาก มากกว่าเท่าที่คุณจะจินตนาการได้หลายพันเท่าหมื่นเท่า” เธอมองกลับไปที่เขาอย่างกล้าหาญและพูดออกมาอย่างหนักแน่น
“งั้นทำไมเวลาฉันถึงจูบเธอ แล้วทำไมเธอถึงต้องตื่นเต้นด้วย”
เซี่ยชีหรั่นน้ำท่วมปาก และเธอไม่สามารถอธิบายออกมาได้จริง ๆ ว่าทำไม
เป็นเพราะว่าเขาหล่อเกินไปหรือเปล่า หรือจะเป็นเพราะคำพูดของเขาที่ว่าจูบของเขาสามารถทำให้มึนเมาได้ ความรักที่แท้จริงไปควรเป็นเขา
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การตอบสนองทางร่างกายของเธอก็กำลังคัดค้านต่อคำพูดของเธอเอง กำลังคัดค้านความรักของเธอที่มีต่อโม่เสี่ยวจุน
เขาจ้องมองนิ่งมาที่เธอ ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะเอาชนะ
สายตาของเขาบอกกับเธอว่า ชายผู้นี้ยิ่งสนใจเธออย่างลึกซึ้งมากขึ้น
เธอควรจะทำเช่นไรดี ถึงจะทำให้เขาเลิกสนใจเธอได้ เธออ้าปากพูดไปตั้งมากมายหรืออยากจะพูดอะไรออกไปก็ตาม แต่ก็พบว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย อยากจะเผชิญหน้าเขา แต่เธอกลับรู้สึกอ่อนแอทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าเขา
“ฉันจะทำให้เธอหลงจนโงหัวไม่ขึ้น” เขาพูดอย่างเน้นย้ำกับเธอทีละคำ ๆ
ในไม่ช้าเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงของเขา และเธอจะต้องรอคอยที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงของเขา เหมือนดวงดาวรอคอยแสงของดวงจันทร์ เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่รอคอยที่จะปีนขึ้นบนเตียงของเขา
เธอก็จะต้องบอกกับเขาด้วยปากของเธอเองว่าเธอมาที่นี่เพื่อเป็นสายลับ และเธอไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดปังต่อเขาอีก ในจุดนี้เขานั้นมีความมั่นใจในตัวเองอย่างมาก
เขากำลังจะกดริมฝีปากของเขาลงมาอีกครั้ง เมื่อมีเสียงเคาะดังขึ้นมาที่หน้าประตูของห้องออกกำลังกาย พร้อมกับคำถามที่ดังขึ้นมาของพ่อบ้าน “คุณเย่ อยู่ข้างในหรือเปล่าครับ คุณไห่มาถึงแล้วครับ”
การมาของพ่อบ้านทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงการช่วยให้เธอรอดหนีพ้นจากปากของเสือ ดวงตาของเธอเปล่งประกายดีใจ และเย่เชินหลินก็จับภาพนั้นไว้ได้ทั้งหมดพอดี
ยังจะกล้าพูดออกมาได้เต็มปากว่าคนที่เธอที่รักมากกว่าชีวิตนั้นไม่ใช่ไห่ลี่หมินอีกหรือ
เขายืนขึ้นด้วยใบหน้านิ่งเฉย และเดินไปที่ประตู
“ตามฉันมาทักทายแขก” เขาสั่งอย่างเย็นชา
ช่วงสองสามวันมานี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกโชคดีจริง ๆ ที่สามารถแยกตัวออกจากผู้คนเหล่าเรื่องวุ่นวายเหล่านั้นได้ และได้มีอิสระที่จะได้อยู่คนเดียว
ตอนนี้เขามีคำสั่ง เธอทำได้เพียงเชื่อฟังเขา และต้องกลับมาสู่สายตาของทุกคนอีกครั้ง
เธอลุกขึ้นและพยายามดึงกระโปรงของเธอให้เข้าที่ เหมือนว่าผมของเธอเองก็ยุ่งเหยิงจากการกอดจูบเมื่อกี้นี้ ดังนั้นเธอจึงควรจัดให้เรียบร้อยเสียก่อน
ใครจะรู้ว่าเขาจะมีดวงตาอยู่ข้างหลังเขา และพูดออกมาอย่างเฉยเมยว่า “ไปมันอย่างนี้แหละ ไม่ว่าจะกระโปรง หรือผม ไม่ต้องแตะต้องมันทั้งนั้น”
นี่เขากำลังจะทำอะไร
เขาจะทำให้เธอตกเป็นเป้าที่โดนผู้หญิงทั้งหลายเหล่านั้นอิจฉาริษยาอีกงั้นหรือ
เขาไม่จะแคร์ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรย่อมได้ แต่เขาจะไม่สนใจสิ่งที่คู่หมั้นในอนาคตของเขาคิดได้อย่างไร
ก็ใช่ เขาเดิมทีก็ไม่แคร์ว่าคู่หมั้นของเขาจะคิดเช่นไรอยู่แล้ว และเขาก็ไม่เคยแคร์ว่าเซี่ยชีหรั่นจะคิดจะรู้ยังไงเช่นกัน เขาไม่เคยแคร์มุมมองของใครทั้งนั้น
เธอลืมไปแล้วว่าเขาเป็นคนที่หยิ่งผยองแค่ไหน และคนแบบนี้ เธอก็ไม่มีอะไรที่จะต้องหลงใหล
พ่อบ้านยืนก้มหัวรออยู่ที่หน้าประตู และเมื่อเย่เชินหลินเดินออกมาเขาก็ติดตามมาข้างหลังเขา และเซี่ยชีหรั่นก็ได้เดินตามหลังเยเชินหลินมาเช่นกัน และพ่อบ้านได้แอบสำรวจเธออย่างละเอียด และเห็นที่แก้มของเธอเป็นสีแดง ผมของเธอดูยุ่งเหยิง และที่กระโปรงของเธอก็มีรอยยับมากมาย
เขาไม่สามารถห้ามไม่ให้คิดได้ว่าเซี่ยชีหรั่นคนนี้ไม่ใช่แม่มดธรรมดา ๆทั่วไป แต่หล่อนสามารถยั่วยวนให้คุณเย่ทำเรื่องแบบนี้ในห้องออกกำลังกายได้
อนิจจา! อย่าทำกันจนทำให้ท้องป่องขึ้นมาจริง ๆล่ะ ถ้าเธอเกิดตั้งท้องขึ้นมาจริง ๆละก็ ในอนาคตเขาคงจะต้องซวยแน่ ๆ
เรื่องนี้เขาต้องบอกให้ส้งหลิงหลิงรู้อย่างโดยเร็วที่สุด ให้เธอคิดหาวิธี ในความเป็นจริงเขาไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ ส้งหลิงหลิงน่าจะรู้แล้วเพราะเธอขอให้เขาไปหาเย่เชินหลินที่ห้องออกกำลังกาย โดยหวังอย่ายิ่งว่านายหญิงใหญ่ในอนาคตที่แสนจะฉลาดหลักแหลมจะคิดได้เท่าทันสถานการณ์นี้
ที่ประตูทางเข้าห้องโถงใหญ่ ส้งหลิงหลิงกล่าวทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและพูดว่า “เชินหลิน ไห่(คุณไห่)และพานพานกำลังรออยู่ที่ในห้องรับรองล่ะค่ะ”
เธอควงที่แขนของเย่เชินหลินด้วยความสนิทสนม และมองไปด้านหลังเขาแวบหนึ่ง
ลักษณะภายนอกที่ดูยุ่งเหยิงของเซี่ยชีหรั่นทำให้หัวใจของส้งหลิงหลิงรู้สึกเจ็บปวดราวกับโดนเข็มทิ่มแทง แต่เธอปกปิดอาหารไว้ได้อย่างดีเยี่ยม ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสพูดอย่างกระตือรือร้นขึ้นว่า “โอ้นั่น น้องชีหรั่นก็ถูกพ่อบ้านเรียกมาด้วยเหรอจ๊ะ”
“รีบ ๆ เข้ามาเร็ว ฉันจะแนะนำเธอให้กับเพื่อนสนิทของฉันได้รู้จัก”
ขณะที่พูด เธอได้ปล่อยแขนของเย่เชินหลิน แล้วเดินไปที่เซี่ยชีหรั่น จับมือของเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องโถง
เธอเพิ่งจะกอดจูบกับคู่หมั้นของเธอในเมื่อกี้นี้ และเธอก็ยังทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมมากที่สุด เมื่อเธอนึกถึงมัน ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็อายจนหน้ายิ่งกลายเป็นสีแดงยิ่งขึ้น
เธอต้องการที่จะปฏิเสธส้งหลิงหลิงที่ดึงมือของเธออยู่ แต่มือเธอก็ถูกเธอจับเอาอย่างแน่น เย่เชินหลินมองดูการจับมือพวกเขาเหมือนกำลังดูละครอยู่ และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ประตูห้องรับแขกได้ถูกเปิดออก ไห่ลี่หมินและพานหยู นั่งเคียงข้างกันอยู่บนโซฟา แต่ละคนถือชาหนึ่งถ้วยไว้ในมือฟางลี่น่าและซุนเหมิงเหมิงได้มอบหมายโดยพ่อบ้านเพื่อรับรองไห่ลี่หมินกับพานหยูที่ห้องรับแขก และหลังจากเสิร์ฟชาเสร็จแล้วพวกเขาก็ยืนรออยู่ข้าง ๆ โซฟา
“คุณเย่ คุณหนูส้ง เชิญเข้ามาครับ!” พ่อบ้านโค้งตัวพร้อมกับพูดเชิญ
“เซี่ยชีหรั่นอยู่ก่อน ส่วนพวกคุณทุกคนที่เหลือ ออกไปข้างนอกและรออยู่ในห้องโถง”
เย่เชินหลินสั่งด้วยเสียงที่ดังก้อง จากนั้นเซี่ยชีหรั่นกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้องนั้น และใบหน้าที่แดง ๆ ของเธออผมยุ่ง ๆ ของเธอ ก็ยิ่งกลายเป็นจุดสนใจและเป้าสายตาของทุกคน
ไห่ลี่หมินมองมาที่บนร่างกายของเธอ และ ณ จุดที่ลึกที่สุดในดวงตาของเธอ เขาเกินความรู้สึกอิจฉาริษยาบางอย่างที่ไม่สามรถบรรยายออกมาได้
เขารู้สึกได้ว่าเย่เชินหลิน พยายามที่จะจงใจแสดงให้เขาเห็น จึงพาเธอออกมาที่นี่ด้วยหลังจากที่เขาได้จูบเธอเสร็จ
เซี่ยชีหรั่นตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกัน เธอพยายามก้มหัวของเธอลงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอหวังว่าทุกคนได้ไม่ต้องมองเธอแบบนี้ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นเหมือนกับคนที่ถูกจับได้ว่าแอบผิดประเวณีมา แล้วต้องยอมรับสายตาประหารจากผู้คนยังไงยังงั้น
ในที่สาธารณะเช่นนี้เธอรู้สึกอับอายเหลือเกิน เธอรู้สึกว่าเธอเหมือนโดนจ้วงแทงจากข้างหลังอย่างเงียบ ๆ บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไร้ซึ่งความนับถือในตนเอง
เธอต้องการทำให้พวกเขามองไม่เห็นเธอ แต่ว่าเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงไม่ต้องการให้เธอหลบซ่อนได้ ส้งหลิงหลิงยังคงจับมือเธอเอาไว้
เธอลากเธอไปที่ไห่ลี่หมินกับพานหยู และพูดว่า “ไห่ พานพาน นี่คือเซี่ยชีหรั่น ไห่เคยเจอกันแล้วครั้งนึง แต่ในตอนนั้นเธอยังไม่ได้เป็นน้องสาวของฉัน เมื่อสองสามวันก่อนเราสองคนได้สาบานเป็นพี่น้องกัน นับแต่นี้ต่อไปได้ฉันจะปฏิบัติต่อเธอในฐานะน้องสาวของฉัน คุณสองคนก็จะต้องปฏิบัติต่อเธอในฐานะเพื่อนสนิทคนนึง อย่าแบ่งแยกยศถาบรรดาศักดิ์ล่ะ
เย่เชินหลินนั่งลงที่ตำแหน่งเจ้าของบ้าน มองดูอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
พานหยูกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจของเธอ ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากอย่างชัดเจน แต่ถ้าเธอจะออกมาพบกับผู้คนในสภาพอย่างนี้ได้อย่าง ทำไมไม่ให้เธอได้เช็คดูความเรียบร้อยของตนเองให้ดีเสียก่อน
คำพูดของส้งหลิงหลิงยังไม่จบ เธอหันหน้าไปทางเซี่ยชีหรั่นและพูดกับเธอว่า “คนนี้มีชื่อว่าไห่ลี่หมิน เป็นเลขานุการลับของท่านประธานและเป็นเด็กหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่มีอนาคตไกล นี่คือพานหยูเป็นแฟนสาวของเขา เธอเรียกเธอว่าพานพานเหมือนที่ฉันเรียกก็ได้จ๊ะ”
ไห่ลี่หมินนิ่งเงียบ เขาได้ระงับความริษยาและหึงหวงไว้แล้วตั้งแต่ต้น
ไม่ว่าเขาจะขับร้องเพลงไหนออกมา เขาก็ต้องรับชมและรับฟัง
เขาลุกยืนขึ้นมา แล้วเหยียดมือออกไปอย่างสุภาพและเป็นมิตรออกไปว่า “น้องชีหรั่น ยินดีที่ดีรู้จักครับ”
เซี่ยชีหรั่นจะพูดอะไรได้อีก
เธอทำได้แค่ยื่นมือออกไปจับมือกับเขาเบา ๆ เท่านั้น