ตอนที่ 558 สาวใช้ตัวแสบ 462
“ฉันพูดจบแล้ว ไปก่อนนะ ”
เธอไม่ได้มองเขาอีก หมุนตัวเดินกลับไป เย่เชินหลินก็ยืนลุกขึ้นมา รีบหยิบเอาซองเอกสารนั้น แล้วเดินไปขว้างทางเธอ ก่อนที่เธอจะเดินใกล้ถึงประตู
พวกเขาทั้งสองคนเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ใกล้กันมาก
แค่เขายืนแขนออกไปดึง ก็สามารถเอาร่างเล็กๆของเธอดึงเข้ามาในอ้อมกอดที่แข็งแรงของเขาได้
เขาสามารถจูบเธอได้ เธอจะขัดขืน หรือไม่ขัดขืนก็ได้ แค่เขาจูบเธออย่างรุนแรง เธอก็มักจะยอมอ่อนให้เขา เขารู้
เขามีความรู้สึกอยากที่จะกอดเธออยากจูบเธออย่างมาก ถึงแม้ว่าจะผ่านไปไม่กี่วัน เขากระหายเธอเหมือนกับคนที่กระหายน้ำกำลังจะตาย อยากที่สัมผัสใกล้ชิดอยากจะจูบเธอ
สายตาของเขาเร่าร้อนแสดงความคิดถึงเธออย่างเห็นได้ชัด เซี่ยชีหรั่นถูกเขาขว้างทางทัน เธอยังรู้สึกแปลกใจนิดๆ เธอแปลกใจในสายตาที่เร่าร้อนของเขา หัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้นมาอีก
เธอลดสายตาลงแล้วหยุดฝีเท้า เพราะว่าถ้าเดินต่อไปด้านหน้าก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว
เย่เชินหลินรู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมา ดึงมือเล็กๆของเธอขึ้น เอาซองเอกสารวางไว้ในมือของเธอ
“เซี่ยชีหรั่น สิ่งที่ให้ไปแล้วไม่มีเหตุผลที่จะเอากลับมา ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีควรที่จะให้คุณ ”
“คุณพยายามยัดเยียดมาให้ฉันนี้หมายความว่าอะไร? ฉันไม่เอา! ฉันพูดไปแล้วว่าไม่เอา! ฉันไม่อยากจากไปแล้วยังมีอะไรติดค้างกับคุณอีก เดิมทีฉันจากไปทำให้คุณเจ็บปวดมากมายทำให้ฉันรู้สึกโทษตัวเองอยู่แล้ว คุณยังพยายามเอาพวกนี้ให้ฉันอีก ฉันยิ่งโทษตัวเองเข้าไปมากอีก ฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณ และก็ไม่เคยคลอดลูกให้คุณด้วย ฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะเอาสิ่งของมากมายขนาดนี้? ” ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เธอขมวดคิ้ว จ้องมองไปที่เขา พูดออกมาด้วยความโกรธ
เย่เชินหลินก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย มองเธออย่างนิ่งๆ “คุณโทษตัวเองทำไม? เป็นผมที่ไปมีลูกกับคนอื่นแล้ว คุณเป็นคนได้รับความเจ็บปวด คุณโทษตัวเองทำไม? มีผู้หญิงคนไหนที่ดีใจและยอมรับที่ผู้ชายไปมีลูกกับคนอื่นอ่ะ? อย่าโง่เลย! เอาไปซะ! รีบไปเถอะ! ”
หลังจากที่เขายัดซองเอกสารให้เธอไป แล้วก็เดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเขา
เขาไม่สามารถมองเธอได้อีกต่อไปแล้ว ถ้ามองเธอต่อไปเขาจะทนไม่ไหวอยากกอดเธอ
น้อยมากที่เธอจะโกรธ มีบางครั้งที่โกรธแล้วใช้เสียงต่ำขู่เขา ที่จริงท่าทางแบบนั้นเขาชอบมาก เขาชอบที่เธอแสดงอารมณ์ที่แท้จริงออกมา ไม่ใช่แค่ยิ้มอ่อนเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นทำได้แค่เดินตามเขาไปอีกครั้ง รู้ว่าถ้าพยายามเอาสิ่งของยัดกลับไปในมือของเขาอีกครั้ง เขาก็ไม่เอาแน่นอน เธอรีบวิ่งเดินแซงเขาไป เอาซองเอกสารไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา แล้วพูดอย่างหยิ่งทะนงว่า : “ถึงแม้จะเป็นคนได้รับความเจ็บปวด ก็ไม่จำเป็นต้องชดเชยให้มากมายขนาดนี้ ฉันต้องการแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งของที่ไม่มีความอบอุ่นเหล่านี้ ”
ผู้หญิงนี้ควรตายจริงๆ! ทำไมถึงดื้อขนาดนี้!
เขาอยากที่จะวางแผนทั้งชีวิตนี้ของเธอให้ดีดี เขาอยากที่จะปกป้องเธอ เขาอยากที่จะใช้วิธีนี้รักทะนุถนอมเธอ ทำไมเธอถึงไม่ยอมเอานะ
เย่เชินหลินขมวดคิ้วอย่างหนัก หายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง และก็ดึงเธอเข้ามากอดให้อ้อมกอด
เขาใช้แรงแขนทั้งสองข้างกอดไว้แน่น เซี่ยชีหรั่นตัวสั่นอย่างรุนแรง และน้ำตาก็ไหลออกมา
เธอปรารถนาที่จะกอดเขาเป็นที่สุด เธอบ้าไปแล้วเหรอ?
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากแน่น ในช่วงเวลาที่เขากอดเธอนั้น ในสมองของเธอก็พูดกับเธอว่า เธอต้องผลักเขาออก แต่ความรู้สึกของเธอกลับไม่ได้ทำการกระทำแบบนั้นเลย
ร่างกายเล็กๆของเธอสั่นไปทั้งตัวอย่างรุนแรงในอ้อมกอดของเขา ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
เขาไม่ควรที่จะกอดเธอแล้ว ทำอย่างนี้ก็เหมือนกับว่าเขาไม่อยากปล่อยวางอย่างเห็นได้ชัด เขาสัญญาแล้วว่าจะยอมปล่อย เขาไม่ควรทำแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้เขาอยากที่จะโอบกอดเธอไว้แน่นๆอย่างนี้ และกอดเธอแน่นกว่านี้
เธอต้องการผู้ชายที่อบอุ่นคนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ความอบอุ่นของเขานั้นกลับเป็นสิ่งที่เธอปฏิเสธ
เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถทนความใจสั่นแบบนี้ไปได้อีกแล้ว กอดอีกนานกว่านี้ เธอคิดว่า เธอคงเก็บความรู้สึกไม่ได้แล้วพูดออกไปว่า พวกเราคืนดีกันเถอะ ฉันไม่เลิกกับคุณแล้ว ฉันยอมรับลูกของคุณ ทุกอย่างของคุณ ขอแค่พวกเรายังอยู่ด้วยกัน
น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไหลจนจะกลายเป็นแม่น้ำแล้ว
รู้สึกเหมือนเธอจะผลักเขาออกแล้ว เย่เชินหลินพูดเสียงต่ำข้างหูของเธอ : “ผมให้คุณจำเป็นต้องรับ ไม่อย่างนั้นก็กลับมาอยู่ข้างกายผม คุณมีแค่สองทางเลือกเท่านั้น ”
เขารู้ เธอดื้อมาก เธอพูดว่าไปก็จะไป ไม่ย้อนกลับมาอีก เพราะฉะนั้นเขาเลยต้องบังคับเธอ ให้เธอรับสิ่งที่เขาให้ซะ
เธอผลักเขาออก แค่ผลักออกเบาๆ ก็ผลักออกแล้ว เขาไม่ได้ดึงเธอเข้ามากอดอีก
เธอไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ เลยก้มหน้าลง ยังคงยืนหยัดพูดว่า : “ไม่เลือกทั้งสองอย่าง อย่ามาบังคับฉัน ”
พวกเขา ทั้งสองคนนิ่งแข็งไม่ขยับเขยื้อน เย่เชินหลินสามารถเผด็จการได้มากกว่านี้ สามารถดึงใบหน้าที่เล็กๆของเธอได้ จูบเช็ดน้ำตาเธออย่างอ่อนโยน
เขารู้ว่าเธอชอบให้เขาทำแบบนั้น มีความเคยชินบ้างอย่างที่ไม่สามารถหายไปได้ในทันทีทันใด
เขาไม่ต้องการเป็นคนพาลมากเกินไป ถึงแม้ว่าผู้ชายบางคนจะใช้การพาลเพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้ให้เธอยอมรับความรู้สึกของตัวเองและเริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้ง หลังจากนี้เธออาจจะเสียใจภายหลัง เขาไม่อยากเห็นเธอบ่นให้เขาในวันนั้น
“ข้อตกลงนี้ ถ้าคุณอยากรับก็รับ ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนการดำเนินการ ทำเสร็จแล้ว หลินหลิงจะเอาไปให้คุณ เซี่ยชีหรั่น คุณควรจะรู้ ผมให้คุณ ก็จะไม่เอาคืนแน่นอน คุณจะมาหาผมอีกสักหมื่นครั้ง ก็ทำได้แค่มาดูผมเท่านั้น ไม่บรรลุเป้าหมายการเอามาคืนของคุณหลอก ถ้าคุณมาดูผม ผมก็ดีใจแน่นอน ถ้าตอนนี้คุณไม่รีบล่ะก็ ก็สามารถนั่งคุยกับผมได้ ”
เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างเรียบง่าย ที่จริงก็เป็นแค่คำพูดส่งแขกอย่างหนึ่ง เขารู้ว่าเขาพูดแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็จะไปแล้ว เธอจะมานั่งคุยกับเขาได้ไงกันล่ะ?
“เย่เชินหลิน! ” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่มีแรงจริงๆ เธอไม่อยากรับไว้จริงๆ เธอรับของเขาเอาไว้ ทั้งชีวิตนี้ของเธอจะวางใจได้ยังไงกันล่ะ?
“หือ? ”
“ฉันต้องมีวิธีเอาคืนคุณอย่างแน่นอน! ” เธอไม่เชื่อ และก็ไม่เอา ยังยัดเยียดให้เธออีกไหม?
เซี่ยชีหรั่นพูดคำสาบานเสร็จ ก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างดื้อรั้น สายตาที่นิ่งสงบของเย่เชินหลินมองตามหลังของเธอไป ค่อยๆยิ้มมุมปากขึ้น
สิ่งของเล็กน้อยแค่นี้ หลังจากนี้คุณคงไม่มาหาผมแล้วมั้ง?
ผมยังมีโอกาสได้เจอคุณอีกไหม?
แน่นอน ถ้าเขาอยากเจอเธอ เธอไม่มีทางที่จะปกปิดได้ เขาสามารถเจอได้ทุกเวลาที่ต้องการ แค่ได้พูดคุยแบบนี้ และก็กอดเธอแบบนี้ สัมผัสอย่างแนบชิดแบบนี้ล่ะก็ ชีวิตนี้คงทำไม่ได้อีกแล้ว
ร่างกายของเขาเหมือนกับยังมีกลิ่นกายอ่อนๆของเธอติดอยู่ กลิ่นนั้นสามารถทำให้ผู้ชายหลงใหลได้
เมื่อสูดดมกลิ่นเมื่อกี้ไปแล้ว เย่เชินหลินก็นึกอยากที่จะบีบใบหน้าที่เล็กๆของเธอนั้น นึกถึงน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าเธอ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวอีกแล้ว
ห่างกันก็ดี ห่างจากเขา ชีวิตนี้ของเธอก็คงมีช่วงเวลาที่เจ็บปวดแค่นี้เท่านั้น หลังจากนี้ก็คงจะมีแต่รอยยิ้มมั้ง
เมื่ออยู่เคียงข้างเขาเมื่อใด เธอก็คิดถึงเด็กที่เกิดขึ้นมานั้นทันใด ในใจก็เหมือนกับถูกบีบกดเอาไว้ หลังจากที่แยกจากกัน เขากลับได้รับรู้ความรู้สึกของเธอได้อย่างชัดเจน ไม่อยากที่จะบังคับเธอเลยสักนิด เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะขอให้เธออยู่กับในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไป
เขาคิดไปแป๊บหนึ่ง แล้วกดปุ่มโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะทำงานโทรออกอย่างรวดเร็ว สั่งงานหลินหลิงไป
เซี่ยชีหรั่นเดินออกจากบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ยังคงมีความรู้สึกอยากที่จะร้องไห้อยู่ เธอจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน ตอนอยากร้องไห้ให้เงยหน้ามองท้องฟ้า อย่างนั้นถึงสามารถทำให้น้ำตาที่จะไหลออกมา ไหลย้อนคืนกลับไปได้
เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า น้ำตาไหลย้อนคืนกลับจริงๆ
ท้องฟ้าวันนี้ไม่เลวเลยจริงๆ สีฟ้าครามไม่มีเมฆ ไม่เหมือนกับวันที่เลิกกันเลย
แสงพระอาทิตย์ตกลงมาส่องกระทบพอดี ใกล้จะสิบโมงเช้าแล้ว ในอากาศมีความอบอุ่น แต่ก็กลับเข้าไปในใจของเธอไม่ได้เลยสักนิด
นอกจากข้างกายคนนั้น เธอไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะไปที่ไหน
ไม่ว่าจะมีญาติมากมายเพียงใด ไม่ว่าจะมีที่พักชั่วคราวมากเพียงใด มีบางครั้งที่ไม่สามารถอยู่ข้างกายกับคนรักได้ คนเราก็เปลี่ยนเป็นลังเลได้
ความเหงาจะติดตามเป็นเงาไปทุกที่ ไม่ว่าจะมีคนข้างกายมากมายสักเท่าไร ก็ยังรู้สึกเหงา
ตอนนี้เธอไม่อยากยิ้มแม้แต่นิดเดียว ไม่อยากบังคับตัวเอง เพราะฉะนั้นเธอเลยไม่อยากรีบร้อนกลับไป แค่เดินตรงไปด้านหน้า เดินไปตามถนน
เดินจากบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงสวนสาธารณะริมถนน ตอนนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งสดใสมาก มีผู้สูงอายุเอาลูกหลานออกมาเดินเล่นตากแดดบาง
เซี่ยชีหรั่นอยู่ด้านหน้าที่นั่งม้านั่งยาว หาพื้นที่มุมเล็กๆนั่งพักลง มองดูผู้สูงอายุผมสีขาวคู่หนึ่งที่เอาหลานน้อยของพวกเขามาวิ่งเล่น
“คุณกระหายน้ำหรือยัง? ก็รู้ว่าจะต้องเอาน้ำมาให้หลาน แต่ตัวเองก็ไม่รู้จักหยิบน้ำมา เดี๋ยวอีกแป๊บหนึ่งควันบุหรี่ก็เข้ามาในคออีก” ชายชรายืนบนต่อหน้าหญิงชรานั้น
“คุณก็มีแต่ว่าฉัน แล้วทำไมคุณถึงไม่ช่วยฉันล่ะ? แกมันไอ้คนเห็นแก่ตัว ตอนคุณวัยรุ่นอยู่ก็เห็นแก่ตัว เรื่องที่คุณทำมีแต่เรื่องที่ทำร้ายฉัน ” หญิงชราบ่นกลับไป
หลานได้ยินทั้งสองคนคุยกัน ก็วิ่งเข้ามาถาม : “คุณย่าๆๆ คุณปู่ทำเรื่องที่ไม่ดีอะไรที่ทำร้ายคุณย่า? ”
หญิงชราหัวเราะ แล้วโอบไหล่ชายชราพูดว่า: “คุณถามคุณปู่ซิ ”
ชายชรานิ่งเงียบ แล้วก็นั่งยองๆลง อธิบายให้หลานฟังว่า : “ก็เพราะหัวสมองของคุณปู่เบลอๆสับสนนิดหน่อย เดินผิดทาง คุณย่าหาปู่ไม่เจอ เพราะฉะนั้นปู่เลยทำให้คุณย่าเสียใจ ”
“คุณปู่ งั้นคุณปู่เดินไปถึงไหนแล้วล่ะ? ” หลานตัวเล็กถามคุณปู่ด้วยสีหน้าจริงจัง ดูเหมือนว่าจะถามให้จนมุมประมาณนั้น
สีหน้าของชายชรานั้นรู้สึกอึกอักขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วหญิงชราก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน พูดเสียงต่ำว่า : “คุณปู่ก็ไม่รู้ว่าเดินไปถึงไหนแล้ว แต่ว่าก็เดินกลับมาแล้ว กลับมาก็ดีแล้วนะ ”
คำพูดของหญิงชราซ่อนไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง เด็กน้อยเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับได้ยินอย่างชัดเจน
เธอนึกถึงคำพูดของหลินหลิงขึ้นมาทันใด เธอพูดว่าในความเป็นจริงนี้มีความรักอะไรที่จะสมบูรณ์ไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิดล่ะ
สมมติหญิงชราที่อยู่ด้านหน้าไม่ได้เลือกที่จะให้อภัย งั้นตอนนี้พวกเขาจะมีความสุขแล้วมาเล่นกับหลานเหรอ?
แต่ก่อนเธอมักจะคิดว่า ความรู้สึกที่สมบูรณ์แบบสวยงามที่สุดนั้นก็คือการแก่เฒ่าไปด้วยกัน ทุกครั้งที่เห็นคู่รักคนชราผมสีขาวที่จูงมือเดินบนถนนด้วยกัน เหมือนกับอีกคนเป็นไม้เท้าให้อีกคนเดินอย่างนั้น เธอรู้สึกอิจฉามากๆ และเป็นความฝันที่อยากได้อย่างมาก
