สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 568 สาวใช้ตัวแสบ 472

ตอนที่ 568 สาวใช้ตัวแสบ 472
สำหรับคนธรรมดาแล้ว ความยากลำบากก็อาจจะหมายถึง กินไม่อิ่ม ใส่เสื้อผ้าไม่ดี แต่สำหรับคนอย่างเย่เชินหลินแล้ว ความยากลำบากก็คือการเผชิญกับวิกฤตการณ์ต่าง ๆ ตรงหน้า
ดังที่คำกล่าวว่ายิ่งยืนอยู่สูง ตกลงมาก็ยิ่งสาหัส ดังนั้นพวกเขามีความเสี่ยงมากขึ้น เพียงเพราะความประมาท บางทีคุณอาจจะต้องกลายเป็นนักโทษก็เป็นได้
เซี่ยชีหรั่นลงมาชั้นล่าง และเป็นอย่างที่คาดไว้ ไม่มีใครใส่ใจเรื่องของเธอนัก
เธอไปที่ชั้นหนึ่งแล้วเคาะไปที่ประตูห้องอ่านหนังสือของเย่เชินหลิน แต่เขาไม่ตอบรับ เธอจึงเปิดประตูเข้าไปและก็พบว่าเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่
และก็ไปที่ห้องนอนของเขา เขาก็ไม่อยู่เช่นกัน
การที่เขาหลบหน้าเธอ ทำให้เซี่ยชีหรั่นยังคงท้อแท้อยู่บ้าง เธอต้องการพบเขา นึกถึงเมื่อเช้าขึ้นมาก็อยากจะคุยกับเขา ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ดีทั้งนั้น
เมื่อเดินออกมาจากห้องนอนของเย่เชินหลินมาถึงห้องโถงใหญ่ พ่อบ้านก็มาต้อนรับและทักทายด้วยความเคารพ : “คุณเซี่ย ที่จริงผมอยากเรียกว่าคุณนายเย่นะครับ คุณเย่พูดไว้ว่า ให้เตรียมอาหารเช้าให้คุณก่อน แล้วค่อยให้ผมไปส่งคุณกลับบ้าน ท่านบอกว่าต่อไปไม่อยากพบคุณอีก แต่ผมมองออกว่าหัวใจท่านไม่ได้คิดแบบนั้นจริง ๆ หรอกครับ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วก้มหน้าลง “ฉันรู้ค่ะ รบกวนคุณแล้วนะ ฉันขอไปทานอาหารเช้าก่อน ทานเสร็จก็กลับบ้านค่ะ”
“ครับ!” พ่อบ้านตอบรับและออกคำสั่งให้คนนำอาหารเช้ามาให้เธอ ส่วนตัวเขาเองก็ดูแลอยู่ข้างกายของเซี่ยชีหรั่นอย่างใกล้ชิด
“คุณนายเย่ คุณจะไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกตามที่คุณเย่บอกจริง ๆ เหรอครับ?” พ่อบ้านถามอย่างไม่วางใจนัก
“เปล่าค่ะ ไม่นานฉันก็จะกลับมา จากนั้นฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
แต่ว่าเธอก็ยังคงต้องทำงานที่บริษัทหลี่เหอไท้ แม้ว่าเธอจะเพิ่งตกลงกับเขาได้ไม่นาน อีกทั้งเธอก็ได้ลาออกจากบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปเรียบร้อยแล้ว ตำแหน่งของเธอเกรงว่าจะมีคนแทนไปแล้ว เธอไม่สามารถจะกลับไปได้แล้ว
“คุณกลับมาได้ก็ดีมากแล้ว พวกเราทุกคนหวังว่าคุณจะได้เป็นคุณนายของพวกเรานะครับ” พ่อบ้านพูดอย่างจริงใจ ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดง แล้วเธอก็พูดขอบคุณเบา ๆ
เมื่อทานอาหารเรียบร้อยแล้ว พ่อบ้านก็ให้รถไปส่งเซี่ยชีหรั่น รถมาถึงหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์ ทันทีที่เธอกำลังจะขึ้นรถ เธอเห็นรถคันหนึ่งขับเข้ามาจากด้านนอก และเมื่อรถหยุด หลินต้าฮุยก็เดินออกมาจากที่นั่งคนขับ
“คุณนายเย่ ？” หลินต้าฮุยเรียกเซี่ยชีหรั่นอย่างประหลาดใจ
คุณนายเย่ ตัวอักษรสี่คำนี้ค่อนข้างฟุ่มเฟือยไปหน่อย ที่จริงเรียกแค่คุณนายก็พอแล้ว เพียงเพราะว่าเย่เชินหลินรู้สึกว่าการเรียก คุณนายเย่ก็คือการประกาศว่าเธอคือผู้หญิงของเย่เชินหลินและต้องใช้นามสกุลของเขา
ทุกครั้งเวลาที่เซี่ยชีหรั่นได้ยินทุกคนเรียกเธอแบบนี้ ในใจก็มีความสุขขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอกับเย่เชินหลินจะเป็นคู่รักที่ถูกสร้างขึ้นโดยพระเจ้า
“อืม คุณมาแล้วเหรอ?”

“ใช่ คุณนายเย่ ผมมาหาคุณเย่”

เขามาหาคุณเย่? ดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจะอยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน ช่างร้ายกาจจริง ๆ

“คุณนายเย่ คุณคืนดีกับคุณเย่แล้วงั้นเหรอ? ดีจังเลย เขารักคุณจริง ๆ นะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เขาก็คงจะไม่มีความคิดที่จะทำแท้งลูกของคุณส้งหรอก คุณเย่ของพวกเราเป็นคนใจดีมีเมตตาที่สุดในโลกนี้แล้ว เขาจะกล้าลงมือขนาดนั้นได้ยังไง”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วสงสัย เสียงของเธอสูงขึ้นเล็กน้อย “เขาให้ส้งหลิงหลิงทำแท้งลูกของเธอไปแล้ว? เมื่อไหร่? ตอนนี้เหรอ?”

เธอไม่ชอบส้งหลิงหลิง ส่วนลูกที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิดยิ่งพูดไม่ได้ว่าชอบ อย่างไรก็ตาม เด็กที่เกิดขึ้นมาแล้ว เธอไม่สนับสนุนให้ทำลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อเธอด้วยแล้ว ยิ่งไม่ควรเลย

“ไม่ใช่ ๆ คุณเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ตอนนี้ หลังจากที่ท่านรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ คุณเย่ก็วางแผนให้ผมพาคุณส้งไปทำแท้ง ต่อมาคุณส้งก็ใช้มีดผ่าตัดฆ่าตัวตายในห้องผ่าตัด ถึงจะไม่สำเร็จ แต่หัวใจก็ถูกแทงจนได้รับบาดเจ็บ คุณเย่ก็ทนไม่ได้เลยตัดสินใจเก็บลูกไว้ คุณนายเย่ ในความเป็นจริงคุณเย่ได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว สองชีวิตนะ เขาก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ใครจะกล้าลงมือ คุณว่าใช่หรือไม่? ผมรู้ว่าคุณใจดี มีเมตตา สักวันคุณจะต้องเข้าใจ”

ในใจของเซี่ยชีหรั่นมีความรู้สึกต่าง ๆ มากมายผสมปนเปกัน เธอคิดว่าเย่เชินหลินยอมรับเรื่องนี้โดยตรงตั้งแต่ต้นและไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย

แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ เขายังทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนี้ให้กับเธอ แม้ว่าเธอจะไม่อนุญาต แต่ก็ใช่ว่าเธอจะซาบซึ้งด้วย

เมื่อรู้ข่าวนี้ ยิ่งทำให้เธอมุ่งมั่นที่จะรอจนกว่าเธอจะกลับไปหาแม่ของเธอและหลังจากนั้นก็กลับมาที่ตระกูลเย่ เขาจะไม่สามารถขับไล่เธอออกไปได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

“ฉันรู้แล้ว ขอบคุณที่คุณนำเรื่องพวกนี้มาบอกฉัน ฉันไปก่อนนะ”

เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบ เธอก็รอให้หลินต้าฮุยเดินเข้าไปในคฤหาสน์ก่อน จากนั้นเธอก็กระซิบกับพ่อบ้าน : “ถ้าคุณเย่ถามว่าก่อนไปฉันพูดอะไรไว้บ้าง ให้เธอบอกไปว่าไม่มีพูดอะไรเลยนะ”

เขาไม่ต้องการให้เธอเกาะติดเขาไม่ใช่เหรอ? ก็ให้เขาคิดว่าเขาประสบความสำเร็จก็แล้วกันและเมื่อเธอกลับมา ค่อยจัดการกับเขาก็ยังไม่สาย แค่คิดแบบนี้เธอมีความสุขเล็ก ๆ ขึ้นมาแล้ว

เย่เชินหลินเปิดคอมพิวเตอร์อยู่ที่ห้องหนังสือของเซี่ยชีหรั่น สายตามองไปที่จอภาพคอมพิวเตอร์อย่างลึกจดจ่อ ระยะห่างในการพูดของเธอคนนั้นกับพ่อบ้านช่างใกล้เหลือเกิน

พ่อบ้านอย่างไรก็คือผู้ชาย เธอไม่รู้เหรอว่าต้องระวังหน่อยน่ะ?

เธอขึ้นรถ รถออกไปแล้ว และไกลออกไปขึ้นทุกที

เมื่อเธอเดินจากไป เมื่อไหร่ถึงจะกลับมาอีก เขาเริ่มจะคิดถึงเธออีกครั้ง

เมื่อพ่อบ้านเข้ามาในห้องโถงหลักเพื่อตรวจสอบรอบ ๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนถามขึ้นจากทางด้านหลัง ด้วยเสียงเรียบ ๆว่า : “เธอคุยอะไรกับคุณ ทำไมเข้าไปใกล้นัก?”

พ่อบ้านหันกลับไป และกล่าวทักทายคุณเย่อย่างนอบน้อม ก่อนจะตอบคำถาม : “ไม่มีอะไรครับ แค่บอกว่าเธอไปแล้ว และขอบคุณผม”

“เธอไม่ได้บอกเหรอว่าจะไปแล้วกลับมาหรือว่าจะไม่กลับมาอีก?”

พ่อบ้านส่ายหน้า “เธอไม่ได้พูดอะไรเลยครับ ผมบอกเธอตามที่คุณบอกแล้ว เธอก็ไม่ตอบรับอะไร แต่ผมเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักเหมือนผิดหวังในตัวคุณมาก ๆ ตอนนี้ดูเหมือนจะยังไปได้ไม่ไกลนะครับ ทำไมคุณไม่…… ”

“พูดมาก!” เย่เชินหลินตะคอกคำสองคำนี้ออกมาอย่างเย็นชา ก็พบว่าหลินต้าฮุยจากห้องหนังสือด้านนั้นไม่เห็นเขา แต่จากตรงนี้สามารถพบเขาได้แล้ว

“คุณเย่ นี่คือเอกสารที่ผมจะให้คุณวันนี้ และอีกเรื่องนึง วันนี้ท่านจะไปพบเซียวเสี่ยวลี่ใช่ไหมครับ?”

“อืม คุณจัดเวลาและสถานที่ให้เรียบร้อยละกัน” เย่เชินหลินพูดอย่างใจเย็น

“มีอีกเรื่องครับคุณเย่” รอยยิ้มของหลินต้าฮุยแปลกไปเล็กน้อย ช่วงนี้เขาไม่กล้าพูดคำคำว่าเซี่ย หรือเอ่ยถึงคุณนายเลย ใครจะกล้าพูด เพราะสีหน้าของเย่เชินหลินก็จะไม่สู้ดี และไม่มีใครกล้าเกลี้ยกล่อมเขา

“พูดมาสิ อ้ำๆอึ้งๆทำไม ใจเสาะยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก” เย่เชินหลินพูดอย่างไม่สบอารมณ์ สายตาก็ยังมองทอดไปที่ประตูหน้าบ้าน และเห็นได้ชัดว่าหญิงสาวของเขาไม่กลับมา แต่เขาก็อยากมองเเม้ว่าจะไม่มีประโยชน์ก็ตาม

“ผมเห็นคุณนายเย่ เมื่อกี้นี้”

“ฉันรู้” เย่เชินหลินยังคงพูดอย่างใจเย็น นึกถึงคำเยินยอของหลินต้าฮุยเมื่อเขาเห็นเซี่ยชีหรั่น เขาก็คิดว่าเขาควรจัดให้เด็กคนนี้เดินทางไปสัมมนาที่อื่นเสียหน่อย

“คุณเย่ ท่านทำยังไงเธอถึงยอมกลับมา? เมื่อคืน……ผมเห็นที่คอของเธอเป็นรอยแดง ผมคิดว่าพวกคุณกำลัง ….”

“นายกำลังเบื่อหน่ายกับชีวิตใช่ไหม? ระวังฉันจะให้นายไปทำงานที่อื่นซักเดือนนึง”

“ผมผิดไปแล้วคุณเย่ ผมยังต้องเฝ้าคุณส้งที่ตงเจียง ไปไม่ได้หรอกครับ” หลินต้าฮุยพูดอย่างรีบร้อน เมื่อพูดถึงส้งหลิงหลิง สีหน้าของเย่เชินหลินก็ไม่สู้ดีนัก

หลินต้าฮุยยื่นเอกสารให้เย่เชินหลิน แล้วก็คิดจะออกไปจากห้อง แต่ใครจะคิดว่าเขาจะไม่รับ แต่กลับพูดน้ำเสียงเยือกเย็นออกมา “ไปพบเซียวเสี่ยวลี่ก่อน แล้วค่อยไปที่บริษัท นำเอกสารไปด้วย”

“ครับ คุณเย่”

คนคนนี้ ไม่ใช่ว่าเขาบอกว่าจะนำเอกสารไปส่งที่บ้านพักหรอกเหรอ? เขารู้จักจิตใจของเย่เชินหลินได้อย่างไร เขากลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะอยู่ในบ้านพัก ดังนั้นเขาจึงสามารถติดตามเธอได้ทุกการเคลื่อนไหวจากที่บ้าน

สำหรับเขาแล้ว เป็นการดีที่ได้มองเธอมากขึ้น

ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ไปแล้ว เขาก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำงานที่บ้าน

เขาเพียงต้องการที่จะแก้ไขปัญหาของตระกูลส้ง และในอนาคตเขากับเธอคนนั้นก็คงจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันอีกนาน

แต่ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างหนักแน่นว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนอย่างแน่นอน เขาพร้อมที่จะใช้เวลากับเธอ ทำไมเธอถึงออกไป? มีเรื่องเร่งด่วนอะไร? เธอดื้อมากจนเธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

คิดๆดูแล้ว เขาควรที่จะโทรหาเซี่ยชีหรั่นบนรถ

เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์มือถือที่เย่เชินหลินมอบให้ไว้เสมอ เธอไม่รู้ว่าเย่เชินหลินจะโทรหาเธอหรือไม่ แต่เธอหวังว่าจะได้รับโทรศัพท์ของเขา

คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์นั้นจะดังขึ้นจริงๆ เธอหยิบมันด้วยรอยยิ้ม แต่กลับได้รับเสียงเย็นชาจากฝ่ายตรงข้ามกลับมา

“เซี่ยชีหรั่น ออกไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

“ค่ะ” เธอพูดคำนั้นออกมาง่าย ๆ ใบหน้าของเย่เชินหลินแย่ลง เขาต้องการรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อคืนคุณยังดื้อดึงว่าจะอยู่ที่นี่ต่ออยู่เลย ? หรือมีเรื่องอะไร?” เย่เชินหลินอดไม่ได้ที่จะถาม ยังคงเย็นชาตามปกติ เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบา ๆ โดยไม่มีเสียง

“ไม่มีอะไร คุณไม่ให้ฉันอยู่ ฉันจะหน้าด้านพึ่งพาคุณได้อย่างไรล่ะ หากคุณไม่มีอะไรจะพูด แค่นี้ก่อนนะคะ” พูดจบเซี่ยชีหรั่นก็กดปุ่มวางสายอย่างเด็ดขาดและเมื่อมองไปที่หน้าต่างรอยยิ้มของเธอก็กว้างขึ้น

เย่เชินหลินจ้องที่โทรศัพท์ที่วางสายก่อนและรู้สึกถึงความมึนงงทันที ทำไมจึงดูเหมือนว่าเราคนสองคนจะสลับกันแล้วล่ะ?

หลินต้าฮุยจัดสถานที่ที่เย่เชินหลินและเซียวเสี่ยวลี่ต้องพบกันเรียบร้อยแล้ว ซึ่งก็คือสถานที่ที่ค่อนข้างลับตาในบ้านของเย่เชินหลิน

เมื่อเซียวเสี่ยวลี่ถูกตระกูลส้งส่งมา เขาก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย คนนอกบอกว่าเย่เชินหลินแข็งแกร่งมากและเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร

“คุณช่วยส้งหลินหลินทำอะไรบ้าง อะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น พูดออกมาให้หมด คุณจะพูดจริงหรือไม่ ผมรู้ ถ้าโกหก คุณจะต้อง…..” เย่เชินหลินพูดถึงตรงนี้ ก็หยุดพูดอย่างจงใจ

เซียวเสี่ยวลี่รีบพูดขึ้นว่า : “ฉันจะบอกทุกอย่าง และไม่โกหกคุณ”

ส้งหลิงหลิงรู้ดีว่าเธอจะถูกจับกุมในวันหนึ่ง เธอจึงได้สั่งไว้ว่า เรื่องอะไรที่เปิดเผยแล้วก็ต้องยอมรับในเรื่องนั้น และถ้าหากเย่เชินหลินถามอย่างบีบบังคับ ก็สามารถเลือกเรื่องที่ยังไม่เปิดเผย โดยพยายามเลือกเรื่องที่มีความผิดน้อยที่สุดเปิดเผยออกไปได้

“เสี่ยวลี่ คุณต้องจำไว้ หากคุณสารภาพทุกอย่างที่ฉันสั่งออกไปจนหมด ฉันก็หมดหนทางที่จะหาวิธีช่วยเธอได้ แต่ถ้าหากคุณยังเก็บความลับไว้บางส่วน ฉันก็ช่วยคุณได้ง่ายขึ้น เย่เชินหลินก็คงจะไม่ทำให้เธอลำบากใจมากนัก ” ส้งหลิงหลิงพูดเช่นนี้กับเธอ