ตอนที่ 567 สาวใช้ตัวแสบ 471
สำหรับเขานั้น เมื่อหายเหนื่อยแล้ว ก็คว้าผ้าขนหนูแล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ สีหน้าของเขานั้นไม่คลายความเย็นชาลงเลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ ท่าทางของเขาก็แสดงความเจ็บปวดที่อยู่ลึกๆภายในใจออกมา
เขาทำใจไม่ได้ที่จะต้องเสียเธอไป ขณะเดียวกันเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่า เธอนั้นไม่สามารถที่จะยอมรับเด็กคนนั้นได้ หากจะให้เธอต้องมารักเขาตลอดชีวิตและยังต้องมาอึดอัดใจในการรับเด็กคนนั้นเป็นลูก สู้ให้เธอคิดว่าผมนั้นไม่ต้องการเธอเสียจะดีกว่า
เขารู้ดีว่าเธอนั้นไม่เชื่อ แต่เขาก็จะพยายามต่อไป ให้เธอเชื่อให้ได้
แน่นอนว่าเขานั้นตัดใจจากเธอไม่ได้ ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าทั้งชาตินี้เขาจะตัดใจจากเธอตลอด เขาเข้าในสิ่งที่เธอเป็นกังวลในช่วงเวลาที่เราห่างกันนี้ เขาก็กำลังพยายามที่จะหาหลักฐานต่อกรกับรองประธานส้ง เขาจะสู้กับตระกูลส้งให้ถึงที่สุด
เขาจะไม่ยอมให้ส้งหลิงหลิงฉวยโอกาสกับเขาอีก เขาจะต้องทำให้เธอต้องจนตรอก จะดูสิว่าหากเธอไม่ใช่ลูกสาวของรองประธานส้ง เธอจะทำอะไรได้
ศัตรูของเขานั้นไม่ได้มีแค่รองประธานส้งเพียงคนเดียว ยังมีจงหวีฉวนที่เจ้าเล่ห์กว่าคนแซ่ส้งหลายร้อยเท่าตัวนัก
เขายังเป็นพ่อของเซี่ยชีหรั่น เขานั้นชอบมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งสอง เขารู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นเสียใจแค่ไหน ดังนั้นก่อนที่เขาจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย เขาก็คงจะต้องแยกห่างจากเธอก่อน
แน่นอนว่า ในระหว่างนี้เธอนั้นอาจจะยอมรับความปรารถนาดีจากชายอื่น ไม่ว่าจะเป็นไห่ลี่หมิน หรือหลี่เหอไท้ แต่ว่าเขานั้นก็จำเป็นที่จะต้องเสี่ยง เพราะว่าการเลิกรากับเธอนั้นจะทำให้เธอปลอดภัยที่สุด
หลังจากที่เราแยกทางกันแล้ว จงหวีฉวนก็คงจะให้เธอไปสานสัมพันธ์กับชายอื่น ชายที่มีผลประโยชน์ต่อเขา ในสายตาของจงหวีฉวน คนที่เหมาะสมที่สุดก็คือไห่ลี่หมิน วันนี้เขาโทรหาไห่ลี่หมิน ก็อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ก็เป็นได้
เย่เชินหลินอาบน้ำไปพลาง ครุ่นคิดเรื่องนี้ไปพลาง ส่วนเซี่ยชีหรั่นนั้นยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง
แม้ว่าเธอจะยังมองไม่ออกว่าเย่เชินหลินนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เวลานี้เธอก็สามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะเขานั้นหวังดีต่อเธอ ไม่อยากที่จะบังคับฝืนใจเธอ
ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ เธอก็ยิ่งไม่อยากที่จะจากเขาไป ความรักนั้นมันห้ามกันไม่ได้ หากได้รักแล้วก็ต้องดูแลความรักนั้นให้ดี เพราะหากสูญเสียมันไปแล้วก็อย่ามาเสียดายในภายหลัง
หลังจากที่เย่เชินหลินอาบน้ำเสร็จแล้วเดินเข้ามาในห้อง เขาก็เห็นเซี่ยชีหรั่นนั้นลุกขึ้นจากเตียง เตรียมที่จะไปอาบน้ำ
“ยังไม่ไปอีกเหรอ？ภารกิจของเธอนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว”เย่เชินหลินยังคงพูดจาเสียดสีเธอ เธอนั้นยิ้มตอบและพูดว่า：“ฉันไม่ไปไหนหรอก ยังไงฉันก็จะไม่ไป ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่”
“ยังไม่พออีกเหรอ？”ทันใดนั้นเขาก็คว้าไปที่ไหล่ของเธอ จากนั้นผลักเธอไปประชิดกับประตูอย่างเย็นชา และดึงผ้าขนหนูของเธอออก ลูบไล้เรือนร่างของเธออีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วพร้อมกับพยายามฝืนยิ้ม
“เย่เชินหลิน ทำไมคุณถึงได้ปัญญาอ่อนเช่นนี้ คุณคิดว่าการที่คุณทำแบบนี้จะสามารถไล่ฉันไปได้งั้นเหรอ？ไม่มีทาง คุณจะทำแบบนี้อีกสักล้านรอบ ฉันก็จะไม่ไปไหนอย่างเด็ดขาด ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะเผชิญหน้าไปพร้อมกับคุณ ชาตินี้ฉันจะไม่จากคุณไปไหน”เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
คำพูดที่เธอพูดออกมาในทุกคำทุกประโยคนั้น มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก
วางใจเถอะเซี่ยชีหรั่น ขอเพียงคุณนั้นรักผม ผมก็จะรักคุณตลอดไปเช่นกัน ผมจะทำให้คุณมีความสุขกว่าผู้หญิงคนไหนๆ แต่ขอแค่คุณรอหน่อยได้ไหม ไม่นานหรอก
แววตาของเขานั้นจริงจัง เซี่ยชีหรั่นดูไม่ผิดจริงๆว่าเขานั้นจงใจทำเช่นนั้น
เธอโอบเอวของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า：“ฉันคิดถึงคุณ ฉันคิดถึงคุณจริงๆ นับตั้งแต่ที่เราเลิกกัน ไม่มีคนไหนเลยที่ฉันจะนอนหลับสบาย คุณก็เหมือนกันใช่ไหม ต่อไปเราทั้งสองก็จะได้นอนกอดกันอีกครั้งแล้ว”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เขาสะบัดแขนของเธอออก และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“คุณกลับไปเถอะ”
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปที่บริเวณข้างๆเตียง หยิบกางเกงที่หล่นอยู่ที่พื้นขึ้นมา และล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา
ดูออกว่า เขาต้องการที่จะโทรหาพ่อบ้าน ให้พ่อบ้านเตรียมรถ เซี่ยชีหรั่นรีบเดินมาขัดขวางเขา ：“อย่าทำแบบนี้ได้ไหม？ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไป คุณจะเอายังไงอีก？ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ฉันจะร่วมเผชิญหน้ากับคุณเอง คุณอย่ามองฉันเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอได้ไหม คุณก็รู้ว่าฉันเคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน เพราะฉะนั้น ฉันแข็งแกร่งกว่าผู้หญิงธรรมดาอยู่แล้ว”
เย่เชินหลินจ้องมองมาที่เธอ เธอนั้นค่อนข้างร้อนใจ จังหวะการพูดค่อนข้างเร็ว
มีอยู่ครู่หนึ่งที่เขาอยากจะรับปากเธอ ได้ เราเผชิญหน้าด้วยกัน
ความคิดเช่นนั้นเป็นเพียงความคิดที่มาชั่วขณะ ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชาย เขาจะยอมให้ผู้หญิงที่เขารักต้องอกสั่นขวัญแขวนได้อย่างไรกัน อะไรคือการเผชิญหน้า ผู้หญิงควรที่จะหลบอยู่ข้างหลังผู้ชายมิใช่หรือถึงจะมีความสุข ส่วนผู้ชายนั้นจะต้องเป็นคนแก้ไขปัญหา
“ปล่อยมือ ผมจะให้พ่อบ้านเตรียมรถให้คุณ ดึกแล้ว”น้ำเสียงของเขานั้นแข็งกระด้าง แต่เซี่ยชีหรั่นนั้นกลับส่ายหัว
“ฉันไม่กลับ หรือไม่คุณก็ให้พวกเขาอุ้มฉันกลับไปเถอะ！”
เย่เชินหลินมองดูเวลา ดึกมากแล้ว หากเซี่ยชีหรั่นกลับไปเวลานี้ แม่ของเธอคงจะเป็นห่วงมาก
“ถ้าเช่นนั้นก็อยู่ที่นี่อีกคืนก็แล้วกัน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับไป ต่อไปอย่ามาที่นี่อีกนะ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”เมื่อเย่เชินหลินพูดจบ เขาก็ไม่พูดอะไรอีก เขาสวมชุดคลุมแล้วเดินออกจากห้องไป
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เงาหลังของเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบไปอาบน้ำ
เมื่อกลับมาเห็นซุปแก้สร่างเมาวางอยู่ที่หัวเตียง เมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ก็คิดได้ว่าคงไม่จำเป็นแล้ว จึงไม่ได้สั่งให้คนเอาไปให้เขา
เธอคิดว่าหากเวลานี้ เธอไปหาเย่เชินหลิน เขาจะต้องไล่เธอให้กลับไปแน่ๆ ดังนั้นสู้เธอนอนเอาแรงอยู่ตรงนี้เสียดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
เย่เชินหลินยังคงรู้สึกง่วงนอน เขาจึงเดินไปที่ห้องนอนชั้นล่าง แต่เมื่อขึ้นไปนอนบนที่นอน เขากลับนอนไม่หลับ จึงทำได้แค่เพียงหลับตาครุ่นคิด
เมื่อถึงช่วงกลางดึก เขาก็ลุกขึ้น อยากที่จะไปดูผู้หญิงคนนั้น
หากเธอนอนหลับสนิทแล้ว เขาก็อยากที่จะไปกอดเธอให้อุ่นใจเสียหน่อย
เขาเดินขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นสองอย่างเงียบๆ และเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นเหนื่อยจนนอนหลับสนิท
เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นขึ้นไปนั่งบนเตียง กอดร่างของเธอไว้ในอ้อมอก ลูบที่ผมของเธอเบาๆ หวังแค่เพียงว่าเธอนั้นจะนอนหลับสบายขึ้น
เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นง่วงนอนมาก เขาเพียงต้องการที่จะเสาะหาอ้อมกอดที่อบอุ่น จึงทำให้เธอเขยิบเข้ามาแนบชิดเขามากขึ้น เหมือนกับแมวตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเจ้าของ
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา พบว่าเธอนั้นนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ส่วนกลิ่นที่ชายคนนั้นทิ้งไว้ก็ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นของเมื่อคืนหรือตอนเช้ามืด
เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่น สิ่งแรกที่เธอทำก็คือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาแม่ของเธอ
“แม่คะ เมื่อคืนลูกนอนค้างที่คฤหาสน์ของเย่เชินหลิน ลูกขอโทษนะคะ ลูกรู้ว่าแม่อยากให้ลูกแยกทางกับเขา แต่ลูกลืมเขาไม่ได้จริงๆ ดังนั้นลูกก็เลยตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขาต่อไป”
จ้าวเหวินอิงนิ่งเงียบครู่หนึ่ง การที่เซี่ยชีหรั่นพูดออกมาเช่นนี้ เธอนั้นไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย
เพราะการที่เธอเห็นลูกสาวของตนเองเศร้าโศกเสียใจเช่นนั้น ก็ทำให้เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าลูกสาวของเธอจะต้องตัดสินใจเช่นนี้
ในฐานะที่เป็นแม่ ก็คงไม่อยากที่จะให้ลูกของตนเองต้องเสียใจ แต่ในเมื่อเธอรักเขาไปแล้ว เธอก็คงต้องยืนหยัดต่อไป
แม้ว่าส้งหลิงหลิงจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้ แต่เบื้องหลังที่สนับสนุนเธอก็เป็นแค่รองประธานส้ง หากตระกูลเย่และตระกูลหลี่รวมตัวกัน แน่นอนว่าจะต้องแข็งแกร่งกว่าตระกูลส้งอย่างแน่นอน และหากเป็นเช่นนี้ ตระกูลส้งยังจะสามารถต่อกรได้อีกเหรอ？
อีกทั้งพ่อของเขาก็คือจงหวีฉวน ต่อให้เขาเลวร้ายแค่ไหน ในช่วงเวลาสำคัญก็คงไม่ปล่อยให้ลูกสาวของตนเองตกอยู่ในที่นั่งลำบากหรอก เรื่องนี้เธอรู้เป็นอย่างดี เพียงแต่ว่ายังไม่ถึงจุดๆนั้นจริงๆ เธอก็แค่ไม่อยากให้เขามายุ่งก็เท่านั้น
“ลูกรัก แม่เคารพในการตัดสินใจของลูก เมื่อวานหลังจากที่ลูกออกไป แม่ได้รับสายของคุณยาย ท่านไม่สบาย แม่ก็เลยอยากพาลูกไปเยี่ยมท่านเสียหน่อย ”
“คุณยายป่วยเป็นอะไรคะ？”เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นจากเตียงพร้อมถามขึ้น
“โรคเดิมลูก ถุงน้ำดีไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ร้ายแรงมาก ลูกวางใจเถอะ วันนี้กลับไปเยี่ยมท่านกับแม่ ได้ไหมลูก？”
“ได้ค่ะ”เซี่ยชีหรั่นตอบ พวกท่านเป็นตายายของเธอ หากท่านไม่สบายเธอก็ต้องไปเยี่ยมเยือน
แม้ว่าจ้าวเหวินอิงอยากจะพาเธอไปเยี่ยมท่านตั้งนานแล้ว แต่การที่เธอตั้งใจเลือกเวลานี้ ก็เป็นเพราะเธอต้องการให้ลูกของเธอได้ใช้เวลาในการตัดสินใจอย่างถี่ถ้วน เพราะว่าเรื่องนี้นั้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
เซี่ยชีหรั่นก็พอจะเดาความหมายของแม่ของเธอออก การที่เธอรับปากเช่นนั้น ก็เพื่อที่จะให้แม่ของเธอนั้นสบายใจ
“ถ้าเช่นนั้น เดี๋ยวแม่ให้เหอไท้ขับรถไปรับลูกนะ？”จ้าวเหวินอิงถามขึ้น
“ไม่ต้องค่ะแม่ เดี๋ยวลูกให้คนรถที่นี่ไปส่งค่ะ พี่เหอไท้ต้องไปทำงาน อย่าไปรบกวนพี่เขาเลยค่ะ”
“ก็ได้ลูก แม่จะรอลูกอยู่ที่นี่นะ”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นก็เปิดม่านออก จึงรู้ว่าสายมากแล้ว น่าจะประมาณเก้าโมงเช้าแล้ว เธอยืนอยู่ที่ด้านหน้าของหน้าต่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นที่เธอคุ้นเคย เธอก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เธออบอุ่นที่เคยได้รับ
เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ว่า หากเธอไม่มีเย่เชินหลินอยู่ข้างกาย โลกทั้งใบของเธอก็จะกลายเป็นสีเทา
แม้ว่าในบางครั้งเย่เชินหลินจะดื้อรั้น ที่ตอนนี้เธอต้องการที่จะอยู่ข้างๆเขา ก็คงเหมือนตอนที่เธอดื้อรั้นที่จะจากเขาไป
เธอยังจำได้ว่า ทุกครั้งที่เธอตื่นสาย เขามักจะสั่งให้จิ่วจิ่วมารอรับใช้เธอในห้อง พร้อมกับเตรียมอาหารเช้าไว้อย่างเรียบร้อย
แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิม ไม่มีคนมาปลุกให้เธอตื่นนอน และไม่มีคนมาเตรียมอาหารเช้าให้เธอ ดูเหมือนว่าเขาต้องการบอกเธอเป็นนัยว่า ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ
เธอยิ้มให้กับตนเอง ก่อนที่จะสวมรองเท้าแล้วเดินออกมาจากห้อง ไม่ว่าเขาจะบีบบังคับเธอแค่ไหน ขอเพียงเธอรู้ว่าภายในใจเขานั้นยังรักเธอก็พอ หลังจากที่นอนพักเต็มที่แล้วหนึ่งคืน เธอก็รู้สึกสดชื่นกว่าเมื่อวานเป็นอย่างมาก และก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าการที่เขากระทำเช่นนั้นก็เพื่อเธอ
เขาคงคำนึงถึงอันตรายต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นอันตรายจากพ่อของเธอจงหวีฉวน อันตรายจากตระกูลส้ง เขาคงอยากที่จะแก้ไขปัญหานี้ด้วยตนเอง และอยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
เย่เชินหลินเขานั้นช่างโง่เสียจริง ฉันเป็นผู้หญิงของคุณนะ แน่นอนว่าต้องเผชิญสิ่งต่างๆไปด้วยกัน สุขด้วยกัน และทุกข์ด้วยกันสิ
