สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่575 สาวใช้ตัวแสบ 479

ตอนที่575 สาวใช้ตัวแสบ 479
ยิ่งคุยเธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด เธอไม่ชอบความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อต้องสูญเสียเขาราวกับโลกทั้งใบพังทลาย
สีหน้าของเย่เชินหลินยุ่งเหยิงมาก เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอรู้สึกอย่างไร เขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน หลังจากแยกจากเธอเขาก็ทำแบบเดียวกัน รู้สึกว่าเขากลายเป็นซอมบี้
นอกเหนือจากการมองหาข่าวเกี่ยวกับเธอ นอกเหนือจากการทำสิ่งต่างๆเพื่อเธอ นอกเหนือจากการไปเยี่ยมเธออย่างเงียบๆแล้ว ในช่วงเวลาอื่นๆดูเหมือนว่าเขาจะถูกปกคลุมไปด้วยเมฆ
เขาไม่เชื่อในความรักมาก่อน หลังจากตกหลุมรักเธอ เขาก็ตระหนักว่าความรักเป็นยาพิษชนิดหนึ่งและพิษชนิดนี้ไม่มียาแก้พิษ ถ้าคุณไม่ได้อยู่กับคนที่คุณรัก คุณจะเจ็บปวดมากจนหัวใจเป็นอัมพาต
“หลิน เราคืนดีกันได้ไหม ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนฉันไม่กลัว ฉันแค่อยากอยู่กับคุณ!” เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างหนักแน่น
เย่เชินหลินเงียบอยู่นานและในที่สุดก็พูดอย่างเย็นชา “ผมรักคุณ ดังนั้นฉันจึงไม่ตอบสนองคุณ แต่ผมไม่ต้องการอยู่กับคุณ”
หัวใจของเธอกำลังแตกสลาย
“ทำไม?” เธอถาม ความเสียใจบนใบหน้าของเธอก็ทำให้หัวใจของเย่เชินหลินเจ็บปวดอีกครั้ง
“ผมบอกคุณแล้ว ผมเย่เชินหลิน ไม่ชอบผู้หญิงที่เดินจากไป ผมไม่สามารถยอมรับผู้หญิงที่นึกอยากจะกลับมาก็กลับมา ตอนที่คุณจากไปอย่างไร้ความรู้สึกนั้น มองย้อนกลับไปแน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลย เอาล่ะ! อย่าบอกผมเลยว่าคุณเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องแยกจากผมไป คุณควรตระหนักถึงมันเมื่อตัดสินใจแล้ว เซี่ยชีหรั่นบอกตรงๆ ตอนนี้ผมเห็นคุณบอกว่าคุณขาดผมไม่ได้ ผมก็มีความสุขและโล่งใจมาก นอกเหนือจากอารมณ์เหล่านี้แล้วก็ไม่มีอะไรอื่นอีก”
เธอมองไปที่ใบหน้าของเขาดวงตาของเขาที่หลีกเลี่ยงอย่างชัดเจน
เซี่ยชีหรั่น เธอรีบร้อนเกินไป เขาอยากปกป้องเธอต่างหาก ยัยโง่!
ลองคิดดู ตั้งแต่รักกันมา เขาปกป้องเธอตลอดเวลา ในใจของเขาคุณต้องเป็นผู้หญิงที่บอบบางและอ่อนแอมากๆ หรือแม้กระทั่งไม่สามารถทนต่อความปั่นป่วนได้แม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคุณเผชิญเหตุการณ์นี้ ปฏิกิริยาแรกของคุณคือการถอนตัวออกไปซึ่งอาจทำให้ความประทับใจในใจของเขาแย่ลงด้วยซ้ำ
“โอเค ขอบคุณ! ขอบคุณที่อยู่กับฉันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ มานอนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนคุณแล้ว” เซี่ยชีหรั่นหยิบทิชชู่เช็ดน้ำตาก่อนจะเอนหลังลงบนเตียง
เขาเห็นได้ว่ายัยตัวเล็กนั้นไม่ยอมแพ้และมันคงยากจริงๆจะเปลี่ยนถ้าเธอดื้อรั้น
เธอไม่ยืนกรานอีกต่อไปและเขาก็ไม่พูดอะไรมากเขาจึงเอนหลังลงบนเตียง
เตียงใหญ่กว้างอยู่ห่างกัน แต่ในช่วงครึ่งคืนหลังไม่มีช่องว่างระหว่างทั้งสองคน
คืนนี้ เซี่ยชีหรั่นจงใจ เมื่อเขากอดเธออย่างอ่อนโยน เธอรู้ว่านี่ทำให้เธอมีความมั่นใจและมุ่งมั่นมากขึ้น
หลังจากรุ่งสาง เย่เชินหลินตื่นเช้ามาก เขาไปซื้ออาหารเช้าด้วยตัวเองและส่งไปเธอที่โรงพยาบาลที่เขาไปเยี่ยมผู้เฒ่าทั้งสอง
พวกเขาพักผ่อนอย่างเต็มที่เมื่อคืน เวลานี้คุณยายของเธอดูดีขึ้นมาก
“ชีหรั่นอยู่ที่ไหน” พวกเขาถาม เย่เชินหลินบอกว่าเธออาจจะเหนื่อยนิดหน่อย หลังจากนั่งรถมานานและเผลอหลับไปในโรงแรม
ผู้เฒ่าทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มอีกครั้งด้วยความสงสัยว่าการนั่งรถมาเหนื่อยมาจากไหน กลัวว่าจะไม่รู้ว่าทำอะไรตอนกลางคืน แต่คนหนุ่มสาวต่างก็มีความรักซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมา ห้องก็ว่างเปล่าแล้ว
ถ้ามันยังไม่มีกลิ่นของเขาอยู่รอบๆ เธอก็ยังสงสัยว่าเขานอนกับเธอในอ้อมแขนของเขาเมื่อคืนนี้หรือไม่
คนคนนี้จะไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ ปล่อยเธอไว้ข้างหลังแล้วกลับไปที่ตงเจียงแล้วใช่ไหม
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของเขา และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของเขา
“ตื่นละเหรอ ผมอยู่โรงพยาบาลในหอผู้ป่วยของคุณยาย”
เธอเม้มริมฝีปากอย่างมีความสุขและอารมณ์ร้ายที่ล่อให้เขาล้มเหลวเมื่อคืนนี้หายไปนานแล้ว
เมื่อเซี่ยชีหรั่นมาถึงโรงพยาบาล จ้าวเหวินอิงแม่ของเธอก็นำอาหารเช้ามาให้เธอ
“แม่!” เขาเรียกแม่เธอว่าแม่ต่อหน้าชายชรา
เธอพาเซี่ยชีหรั่นกลับมาในครั้งนี้ เธอต้องการให้ทั้งสองคนมีเวลาคิดมากขึ้น เธอคิดว่าเขาจะตามมาได้อย่างไรไม่จำเป็นต้องพูดทั้งสองควรกลับมาคืนดีกัน
หลังจากที่ลูกสาวของเธอตัดสินใจเธอก็ทำได้แค่หวัง
“มาแล้วเหรอ?” เธอพูดเบา ๆ
“แม่ คุณตาและคุณยายทานอาหารเช้าแล้ว ผมอยากคุยกับแม่ตามลำพัง” หลังจากที่เย่เชินหลินพูดจบ จ้าวเหวินอิงก็พยักหน้าและทั้งสองกำลังจะออกไป เซี่ยชีหรั่นจับแขนของเย่เชินหลินและกระซิบ “ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันอยากได้ยินด้วย”
จ้าวเหวินอิงดูสภาพของทั้งสองคน อาจแตกต่างจากที่เธอคิด
พวกเขากำลังทำอะไร?
“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณไปทานอาหารเช้าเถอะ ผมซื้อมาให้คุณแล้ววางไว้บนโต๊ะ” เย่เชินหลินพูดจบอย่างแผ่วเบา แต่ดึงมือของเซี่ยชีหรั่นออกอย่างมั่นคง
“ไปเถอะที่รัก” จ้าวเหวินอิงยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยน
ยัยโง่ ดูเหมือนว่าอยากจะกลับมาคืนดีกับเขาอีกแล้ว แต่คราวนี้กลัวว่าเย่เชินหลินจะไม่เห็นด้วยกับเธอ
เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการทำให้แม่ลำบากใจ ดังนั้นเธอจึงยิ้มและลงไปรับอาหารเช้า
จ้าวเหวินอิงและเย่เชินหลินเดินมาถึงทางเดินแล้วเดินไปหยุดที่หน้าต่าง
“แม่ครับ ผมขอโทษ!” เย่เชินหลินเอ่ยขอโทษก่อน ตั้งแต่ที่เขารู้เกี่ยวกับส้งหลิงหลิง เขาก็เต็มไปด้วยคำขอโทษ ท้ายที่สุดเขาทำให้เธอและลูกสาวของเธอไม่สบายใจ
“พูดมาเถอะ มันเกี่ยวกับชีหรั่น ไม่ว่าคุณจะต้องการคืนดีหรือเลิกกัน ฉันต้องการทราบการตัดสินใจของคุณ” จ้าวเหวินอิงกล่าวเบา ๆ
“ชีหรั่นต้องการกลับมาหาผม คิดว่าแม่ก็รู้เช่นกัน ผมก็คิดว่าอยู่ ผมรักเธอ ผมจะรักเธอในฐานะผู้หญิงเดียวในชีวิต แต่ในเวลานี้ผมรู้สึกว่ายังไม่ใช่เวลาเหมาะ ครอบครัวส้งหลิงหลิง ยังมีประธานจงอีก พวกเขาไม่ต้องการให้เราอยู่ด้วยกัน ผมต้องการขจัดอุปสรรคเหล่านี้และชนะก่อน ในช่วงเวลานี้อาจต้องลำบากให้แม่ช่วยดูแลเธอ ผมขอโทษที่ทำให้แม่ลำบากอีกครั้ง ผมรู้ดีว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม แบบนี้อาจถูกใครบางคนตามจีบได้ตลอดเวลา ในช่วงเวลานี้ผมจะปล่อยวางและจะไม่ขัดขวางไม่ให้เธออยู่กับคนอื่น”
เย่เชินหลินรู้สึกเจ็บปวดมากเมื่อเขาพูดเช่นนี้และจ้าวเหวินอิงก็สามารถมองเห็นมันผ่านการแสดงออกของเขา
“ทำไมล่ะ แม่เห็นว่าชีหรั่นไม่ใช่ผู้หญิงที่บอบบางขนาดนั้น เธอตัดสินใจที่จะคืนดีกับคุณเธอก็ต้องพร้อมสำหรับทุกอย่าง ไม่งั้นคุณจะเผชิญหน้าด้วยกันก็ได้!”
คำพูดของจ้าวเหวินอิงทำให้เย่เชินหลินประทับใจมากและเขาก็พูดขอบคุณอย่างจริงใจ
“ไม่สำคัญว่าเธอจะคิดอย่างไร ผมไม่ต้องการให้เธอเสี่ยง แม่เองก็ไม่ต้องการเช่นกันหรอกครับ ขอร้องแม่อย่าบอกเธอเรื่องที่ผมพูดในวันนี้ หลังจากที่ผมแก้ไขสิ่งเหล่านี้ฉัน รอให้ผมมีคุณสมบัติที่จะบอกว่าผมรักเธอ มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะอยู่กับเธอก่อน”
“ดี ถ้าคุณพูดอย่างนั้น งั้นคุณสามารถวางใจเถอะ” จ้าวเหวินอิงกล่าว
ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินเป็นคนดีและมีความรับผิดชอบจริงๆ เขาไม่ต้องการทำร้ายลูกสาวของเธอ เพื่อเธอจึงได้พูดแบบนี้และลงมือทำ
หลังจากพูดคุยเสร็จ เย่เชินหลินก็กลับไปที่วอร์ดและทักทายตาและยายของเซี่ยชีหรั่น โดยบอกว่ามีธุระที่บริษัทของเขา ดังนั้นเขาต้องกลับไปก่อน
เซี่ยชีหรั่นต้องการไปกับเขา มองเขาอย่างไม่อยากแยกจากกัน
แต่เธอเพิ่งมาหาคุณตาและคุณยายของเธอและถ้าไปตอนนี้ก็ไม่ดีนัก
“ชีหรั่น กลับไปกับเขาได้นะ ชายหนุ่มคนนี้กำลังมีความรัก นานเกินกว่าที่จะแยกกันได้สักนาที เราก็เข้าใจได้” คุณยายกล่าว
แน่นอนว่าพวกเขาเข้าใจดีว่าหากทั้งสองไม่แยกจากกันเมื่อคืนนี้ เย่เชินหลินจะตามมาเมื่อคืนได้ยังไง?
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวยิ้มและพูดว่า “เปล่าเลยค่ะ คุณยาย หนูอยากอยู่กับยายมากกว่านี้ ไม่ต้องรีบกลับไปกับเขา อย่างไรก็ตามปกติเรามักจะอยู่ด้วยกันทุกวัน แยกบ้างก็ไม่เป็นไรค่ะ”
“กลับไป! คุณยายของหนูไม่มีปัญหาสุขภาพอะไรแล้ว และวางแผนที่จะออกจากโรงพยาบาลวันนี้”
“ถึงแม้ยายจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่หนูต้องอยู่กับยายที่บ้านสักสองสามวัน แล้วยังมีแม่ที่นานๆจะกลับมาสักที หนูจะไม่กลับไปหรอกค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นทำตัวเหมือนเด็กทารก จ้าวเหวินอิงรับปากเย่เชินหลินไว้แล้ว แม้ในใจอยากให้ลูกสาวกลับไปกับเขาแต่ก็พูดไม่ได้ ทำได้เพียงยิ้ม “ แม่กับพ่อปล่อยให้ชีหรั่นอยู่เถอะ เธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเที่ยวรอบๆถ้ามีเวลา”
หลังจากที่เย่เชินหลินอำลาทุกคน เขาก็มอบบอดี้การ์ดหลายคนให้อยู่ปกป้องเซี่ยชีหรั่น
การแยกครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นยังคงคิดถึงเย่เชินหลินแต่หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสุข
เธอหวังเพียงว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขึ้นและเธอจะได้พบกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อเธอกลับไป
ภายในไม่กี่วัน ทั้งสองคิดถึงกัน เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการให้ญาติของเธอเห็นความเหม่อลอยของเธอ ดังนั้นเธอจึงพยายามฟังพวกเขาและทำอาหารให้พวกเขาเสมอ เฉพาะตอนกลางคืนความคิดของเธอจะตื่นขึ้นมา
มันแปลกมาก เธอเคยนอนหลับลึกที่สุดในตอนกลางดึก แต่ตอนนี้กลับเป็นไปในทางกลับกัน เธอหลับได้ในช่วงครึ่งแรกของคืน แต่โดยธรรมชาติจะตื่นในตอนเช้าตรู่
คุณตากับคุณยายเคยอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก จ้าวเหวินอิงซื้อบ้านหลังใหญ่ให้พวกเขา แต่พวกเขาปฏิเสธ อยากจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กก่อน
มีเพียงสองห้องนอนเท่านั้น เซี่ยชีหรั่นนอนในห้องเดียวกันกับแม่ของเธอทุกคืน เมื่อตื่นขึ้นมาจ้าวเหวินอิงรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเธอตื่นขึ้นมามองหาเย่เชินหลิน
“ลูก หนูคิดทุกอย่างแล้วหรือยัง อยากอยู่กับเขาใช่ไหม?” จ้าวเหวินอิงถามเบา ๆ
“ค่ะ คิดดีแล้วค่ะแม่ ขอโทษด้วยหนูลืมเขาไม่ได้”
“ดีแล้ว สู้ต่อไปนะลูก เดี๋ยวเขาก็รักลูกเอง!”
“แม่ เขาพูดอะไรที่กับแม่ห้องโถง เขาบอกว่าไม่ยากอยู่กับหนูแล้วเหรอ หนูรู้ว่าเขาทำเพื่อหนู แต่เขาก็เกินไป ไม่เคยเชื่อเลยว่าหนูเข้มแข็งพอ”
“ยัยเด็กโง่!” จ้าวเหวินอิงจับลูกสาวของเธอแล้วจับผมโดยไม่พูดอะไรเลย
ไม่ได้พูดอะไร แต่เธอเดาถูก
ไม่กี่วันต่อมา จ้าวเหวินอิงและเซี่ยชีหรั่นลาคุณตาคุณยายและกลับไปที่ตงเจียง
พวกเขาสองคนหมายความว่าพวกเขาต้องการพาคุณตาและยายไปยังตงเจียงเพื่อจะดูแลได้ง่าย แต่ชายชราปฏิเสธ หลายปีมานี้พวกเขายังคงกังวลว่าตระกูลหลี่มีลูกชายแต่เพราะไม่ใช่ลูกของจ้าวเหวินอิง พวกเขากลัวที่จะทำให้ลูกสาวของพวกเขาเดือดร้อน