ตอนที่597 สาวใช้ตัวแสบ 501
เขาใช้แรงโอบเธอไว้ ทั้งสองคนไม่ขยับ เป็นเวลานานก่อนที่เขาจะเข้าใกล้หูของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเกือบจะขอร้องว่า
“ออกไป ได้ไหม? อย่าพยายามต่อไปเลย”
“ไม่ ให้ฉันได้เห็นคุณเพิ่มอีกหนึ่งนาทีก็มีความสุขแล้ว” เธอก็ที่พูดข้างหูเขา
หลังจากบ่ายวันนี้ ขณะที่ส้งหลิงหลิงกำลังหลับอย่างเป็นสุข พวกเขาใช้เวลาอันสั้นพูดคุยกัน ทำให้ในใจของทั้งสองรู้สึกอาลัยอาวรณ์ด้วยความเจ็บปวด มีคำพูดมากมายที่ยังไม่ได้พูด ตามตื้อเขา ขัดขวางเธอ
เธอจะตัดใจไปได้ยังไง?
เขามือใหญ่ๆทั้งสองข้างจับเอวเธอไว้เต็มมือ ดึงเธอออกไปเล็กน้อยแล้วมองไปที่เธอเขาพูดอย่างเงียบ ๆ เธองี่เง่า ถ้ายังอยู่ผมก็ยังจะพูดกับคุณอย่างเย็นชา ฉันจะไม่ล้มเลิกกลางคันหรอกเธอยิ้มน้ำตาคลออยู่ในดวงตา แต่ดูเหมือนว่าจะพูดอย่างหนักแน่น ไม่สนใจเธอมองแผลที่อยู่บนใบหน้าเขาอย่างละเอียด ยื่นมือมาสำรวจ เขาจับมือเล็กๆของเธอไว้ ส่ายศีรษะ บอกกับเธอว่าเขาไม่เจ็บเขาจ้องมองที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ ปัญหาในใจหมุนเวียนเป็นพันครั้ง ผมควรทำยังไงกับเธอสิ่งเล็กน้อย
เขาไม่ต้องการที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเขากับเธอ อยากจะใจดำเย็นชาต่อเธอ ทำให้เธอรู้และถอยไปเอง
วันนี้เขาเข้าใจอย่างสมบูรณ์ว่าผู้หญิงคนนี้มีความเอาแต่ใจมากเกินไป ตราบใดที่เธอแน่ใจแล้ว คุณไม่สามารถทำให้เธอถอยได้เป็นตายร้านดียังไง
เธอก็ไม่ยอมไปถ้าหากเขาเย็นชาอย่างนั้นกับเธอต่อไป มีแต่จะทำให้เธอไม่สบายใจ เพราะฉะนั้นในช่วงเวลาที่ไม่มีคนอยู่ ทำให้เธอรู้ถึงความรักที่เขามีต่อเธอดีกว่า สำหรับเธอแล้วอย่างน้อยช่วงเวลาสั้นๆก็ยังทำให้เธออุ่นใจ สำหรับตัวเขาก็เหมือนกันเขานั่งเธอยืน ทั้งสองคนสบตากันสักพัก
เซี่ยชีหรั่นเข้าใกล้เขาจุ๊บที่หน้าผากเขาเบาๆ แล้วเดินออกอย่างรวดเร็วพร้อมหยิบขวดยาแก้รอยฟกช้ำไปด้วยเธอหวังว่า พรุ่งนี้ยังมีโอกาสทายาให้เขากิริยาท่าทางที่ดื้อรั้นของเธอนั้นทำให้ในใจของเย่เชินหลินทั้งเจ็บทั้งปวด อยากวิ่งตามเธอกอดเธอไว้เดินออกจากห้อง ท่าทีของเซี่ยชีหรั่นเย็นชา ทำให้คนอื่นดูไม่ออกว่าเธอกับเย่เชินหลินอยู่ในห้องเคยมีฉากที่อบอุ่นเขาแสดงละคร
เธอต้องให้ความร่วมมือไห่ลี่หมินออกจากบ้านของประธานจง ในใจรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ระหว่างทางกลับไปที่โรงเรียนของพรรค
เขาได้รับโทรศัพท์จากไห่ฉิงฉิงและขอนัดให้เขาออกมาเจอกันส่วนตัวเขาเดาว่ามันอาจเกี่ยวข้องกับเซี่ยซี่หรั่น
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เรื่องที่กังวลเพียงอย่างเดียวของไห่ฉิงฉิง นั้นเกี่ยวกับโม่เสี่ยวจุน และโม่เสี่ยวจุนกำลังเป็นห่วงว่าการเป็นอยู่สุดท้ายเซี่ยชีหรั่นจะเป็นยังไงทั้งสองไปร้านกาแฟที่ไห่ฉิงฉิงเปิด
ด้านในมีห้องพักวีไอพี เธอเอาไว้ใช้เวลาคุยงานปิดประตู ไห่ฉิงฉิงก็เปิดประตูเจอภูเขา
“ให้นายตามจีบเซี่ยชีหรั่น เป็นไงบ้าง? ทำไมไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่นิดเดียว?”
“ไม่ยังไง คนที่เธอรักคือเชินหลิน ไม่เหลียวมองคนข้างๆแม้แต่น้อย” ไห่ลี่หมินอยู่ต่อหน้าน้องสาวไม่จำเป็นต้องกลบเกลื่อน“งั้นตอนนี้สถานการณ์เขาเป็นยังไงบ้าง? คบกับเย่เชินหลินอีกแล้ว? ลูกของเขาเธอก็ไม่สนใจ?”
“อืม ไม่สน ไม่เพียงแต่ไม่สนใจเด็ก ตอนนี้…” พอพูดถึงตรงนี้ ในใจของไห่ลี่หมินรู้สึกโกรธและชื่นชมเซี่ยชีหรั่น เขาต้องการที่จะลืมผู้หญิงคนนี้ตลอดกาล เพราะเธอไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเขาเลย คิดไม่ถึง ความห่วงที่เขามีต่อเธอกลับถึงเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ผู้หญิงที่ตั้งใจและแน่วแน่อย่างนี้ เพื่อความรักแล้วถึงเลือดตกยางออกก็ไม่แคร์ แล้วจะทำให้คนไม่ประทับใจยอมรับได้ไง?
“ตอนนี้ทำไม?” ไห่ฉิงฉิงรู้สึกกระวนกระวาย แม้ว่าโม่เสี่ยวจุนจะไม่พูด แต่มักจะอ่อนโยนและเอาใจใส่เธอ แต่เธอดูออกว่าในใจของเขากำลังเป็นห่วงเรื่องที่เซี่ยชีหรั่นต้องเผชิญ
เธอกลัวว่าถ้าถามไห่ลี่หมินเกี่ยวกับสถานการณ์ของเซี่ยชีหรั่นต่อหน้าโม่เสี่ยวจุน
ถ้าหากสถานการณ์ไม่ดี กลัวว่าโม่เสี่ยวจุนจะหุนหันพลันแล่นหรือวิตกกังวลมากขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่เธอใช้เรื่องที่เขาออกไปจัดการเรื่องบริษัท และเธอก็แอบออกไปคนเดียวเพื่อคุยกับพี่ชายของเธอ
“ท่านจักรพรรดิไม่ต้องรีบร้อน ทำขันทีตกใจหมด” เมื่อเห็นความวิตกกังวลของไห่ฉิงฉิง ไห่ลี่หมินก็อดไม่ได้ที่จะบอกเธอ
“ไอ้หยา คุณไม่ต้องสนฉัน บอกฉัน ชีหรั่นเป็นยังไงบ้าง”
“กลับไปบ้านพักตากอากาศของเย่เชินหลินแล้ว ส้งหลิงหลิงก็อยู่
ณ เวลานี้คือถิ่นของส้งหลิงหลิง เซี่ยชีหรั่นเป็นสาวใช้” ไห่ลี่หมินพูดจบสั้นๆ ไห่ฉิงฉิงโกรธจนทุบโต๊ะ
“นี่ก็เกินไปแล้วนะ ให้คุณจีบไม่ใช่หรอ? ทำไมคุณไม่เข้มเเข็งหน่อย ทนเห็นเธอลำบากอยู่ที่นั่นได้ยังไง?”
“ผมเกือบจะบังคับแย่งเธอกลับมาเธอไม่ขยับ ผมแย่งได้จริงหรอ?” ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว จริงๆแล้วเขาคิดว่าจะแย่งเธอแล้วคว้าเธอออกมาเพื่อไม่ให้เธอครอบครองเย่เชินหลิน นี่ก็คงเป็นไปไม่ได้ไห่ฉิงฉิงเงียบลง
เวลานี้โม่เสี่ยวจุนโทรศัพท์เข้ามา ถามเธออยู่ไหน เธอคิดแล้วคิดอีก ถึงจะบอกเขา เธอกับไห่ลี่หมินอยู่ร้านกาแฟโกรธมาก เธอไม่สามารถที่จะเงียบสงับได้ เธอเชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะเชื่อโม่เสี่ยวจุน ให้โม่เสี่ยวจุนพาเธอออกมา จะให้เธอสับสนอยู่อย่างนั้นต่อไปไม่ได้…….
เย่เชินหลินตั้งใจโทรศัพท์หานายหญิงส้ง บอกกับเธอว่าตอนนี้ส้งหลิงหลิงอยู่ที่บ้านพักตากอากาศชานเมือง คิดถึงแม่แล้ว
“คุณน้า ถ้าคุณมีเวลา มากินมื้อเย็นนะ อยู่คุยเป็นเพื่อนเขา” น้ำเสียงเย่เชินหลินพูดอย่างอ่อนโยน เทียบกับครั้งที่แล้วที่ไปตระกูลส้ง ท่าทางต่างกันลิบลับเขาเป็นคู่รักที่ยังไม่แต่งงานกับส้งหลิงหลิงอย่างเป็นทางการ ทัศนคติของเขาที่มีต่อรองประธานส้งและภรรยาของเขามารยาทมักจะห่างเหิน วันนี้ท่าทางการพูดของเขาคือว่าดีที่สุดแล้วคุณนายหญิงแน่นอนว่าดี ในที่สุดก็จะได้เจอลูกสาว เจอในวิดีโอจะเหมือนเจอตัวจริงได้ยังไงหล่ะ?
“ได้ ฉันจะไปเช้าหน่อย”เย่เชินหลินวางโทรศัพท์ ในใจก็คิด เธอจะไม่มาคนเดียวนายท่านส้งน่าจะต้องจัดเตรียมพิเศษหน่อย เช่นสื่อมวลชนอะไรอย่างนี้ประมาณสี่โมงเย็น แม่บ้านได้มาแจ้งว่ารองประธานส้งมาถึงแล้ว ขับรถตู้เจ็ดที่นั่งมารถใหญ่ขนาดนี้ เย่เชินหลินคว่ำปากอย่างเย็นชา ออกคำสั่ง
“เชิญเข้ามา!”เย่เชินหลินอยู่ในห้องรับแขกห้องใหญ่กับคนตระกูลส้ง ให้แม่บ้านเรียกส้งหลิงหลิงลงมาสักพักตอนมาดูแลแขก ก็เรียนเซี่ยชีหรั่นมาช่วยนะ” เย่เชินหลินพูดขึ้นกับแม่บ้าน“ค่ะ คุณเย่” แม่บ้านตอบรับ เธอปาดเหงื่อแทนเซี่ยชีหรั่น ไม่จำเป็นต้องพูด ความไม่ยุติธรรมของเธอยังไม่จบส้งหลิงหลิงได้ยินว่าคนที่บ้านมากันหมด มีความสุขขึ้นโดยธรรมชาติ
เธอลูบท้องของเธอรู้สึกว่าช่วงเวลาที่เธอรอคอยก็มาในที่สุด แม้ว่าตอนนี้ท่าทางของเย่เชินหลินนั้นจะเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว แต่เธอก็ยังเชื่อว่านี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี เมื่อพ่อของเธอเห็นความหวัง เขาจะผลักดันความหวังนี้ให้มากขึ้นเรื่อย ๆ และพอถึงเวลาเย่เชินหลินคงขี่หลังเสือแล้วลงยาก
เย่เชินหลินโอบส้งหลิงหลิงที่ไหล่ ยืนอยู่ที่หน้าประตูรอคนตระกูลส้งมา ข้างหลังเขา พวกสาวใช้ทุกคนเข้าแถวรอบริการ เซี่ยชีหรั่นโม่เสี่ยวหนงก็ต่อแถวอยู่ในนั้น
เซี่ยชีหรั่นได้รับแจ้งจากแม่บ้าน วันนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับความไว้วางใจของตระกูลส้ง เธอต้องได้รับความลำบากใจอีก เธอไม่สนใจเธอคิด แม้ว่าเธอจะลำบากใจเพราะคนที่เธอรัก แต่มันอาจจะเป็นความสุขอย่างหนึ่งรถตู้ตระกูลส้งมาถึงแล้ว รองประธานส้งกับภรรยา ส้งซูหาว ยังมีเซียวเสี่ยวลี่ก็ลงมาจากรถรอยยิ้มที่สุภาพนั้นอยู่บนใบหน้าของเย่เชินหลิน ตั้งใจมองเซียวเสี่ยวลี่
ในขณะเดียวกันก็ทำให้ประธานส้งเห็นว่าเขากำลังให้ความสนใจเธอ เพียงแว็บเดียวเขาก็หันเหความสนใจของเขาไปอย่างรวดเร็ว รองประธานส้งตั้งใจพาเซียวเสี่ยวลี่มาเป็นพิเศษ เขาไม่เพียงต้องการทดสอบว่าเสี่ยวเซียวลี่เป็นคนของเย่เชินหลินหรือไม่?
“หลิงหลิง！” คุณนายส้งเรียก ก้าวไปข้างหน้าและกอดลูกสาวของเธอเบา ๆปกติส้งหลิงหลิงนั้นเข้มแข็งมาก เวลานี้เจอแม่ ความคับข้องใจและความยากลำบากทั้งหมดที่ได้รับในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพุ่งเข้ามาในหัวใจของฉันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ลูก หลิงหลิง ในที่สุดแม่ก็ได้เจอเธอ ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง? สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง? แล้วลูกเป็นอย่างไรบ้าง?” คุณนายส้งถามติดๆกัน ส้งหลิงหลิงน้ำตาไหลพรากออกมาวินาทีนี้
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกทอดถอนใจมาก ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะแย่แค่ไหนก็ยังมีด้านที่ดีอยู่เสมอ บางทีส้งหลิงหลิงก็ไม่ได้ร้าย เธอก็แค่ควบคุมมากเกินไปมั้งสมมุติเธอใจดีมากกว่านี้ สมมุติเธอไม่ใช้ผลประโยชน์จากลูกตัวเอง สมมุติเธอรักเย่เชินหลินจริงๆรักเขามากกว่าที่เธอรัก บางทีเธออาจจะเต็มใจถอนตัวเพื่อทำให้พวกเขาสมบูรณ์แบบแต่ว่าชีวิตไม่มีคำว่าสมมุติ เรื่องพวกนั้นของส้งหลิงหลิงยังคงมีอยู่ เธอจะไม่ใจอ่อน
เย่เชินหลินคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด รองประธานส้งทั้งครอบครัวหลังจากลงจากรถ ในรถมีคนลงมาอีกสองคน หนึ่งในนั้นที่คอแขวนกล้องที่ดูแล้วเป็นมืออาชีพไว้
“ท่านนี้คือ?” หลังจากทักทาย เย่เชินหลินตั้งใจถามขึ้น
“ท่านนี้คือนักข่าวจากสำนักพิมพ์ตงเจียง หนังสือพิมพ์ของพวกเขา มีการเปิดคอลัมน์ใหม่สำหรับผู้ประกอบการ ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันรับผิดชอบการตีพิมพ์ของสำนักพิมพ์ หัวหน้าของพวกเขามาหาฉันและบอกว่าพวกเขาต้องการสัมภาษณ์ผู้ประกอบการใหม่อย่างเธอผ่านการแนะนำความสัมพันธ์ของฉัน เชินหลินเห็นแก่หน้าคุณลุงส้งได้ไหม?” รองประธานส้งมองเย่เชินหลินด้วยรอยยิ้ม รอคำพูดของเขาเรื่องนี้จะบังคับกันไม่ได้ ตัวเขาไม่อยากร่วมมือ ใครที่สามารถทำให้เขายอมให้สัมภาษณ์ได้ ใครมีความสามารถนั้น?
ได้ข่าวว่าพักหลังนี้เย่เชินหลินยอมเชื่อฟังคล้อยตามลูกสาวเขาทุกอย่าง เขาก็ต้องการรู้เหมือนกันว่าเย่เชินหลินอยากกลับมาคืนดีกับส้งหลิงหลิงไหม ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นสาวใช้จริงๆหรอเขาเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่ในกลุ่มคนตั้งนานแล้ว เห็นแค่เธอใช้ชุดสาวใช้ ยืนอยู่ที่ไม่สะดุดตา
บนใบหน้ามีความลำบากใจ ธรรมชาติ ความลำบากใจนี้เซี่ยชีหรั่นตงใจที่จะให้รองประธานส้งเห็นไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีมันอาจมาจากตอนที่เธอกับเย่เชินหลินทำงานร่วมกัน
พวกเขาค่อย ๆ พัฒนาความเข้าใจโดยปริยายเธอรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร โดยที่เขาไม่ต้องพูดอะไร และช่วงนี้ความเข้าใจโดยปริยายดูเหมือนจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
“ดูเหมือนว่าคุณลุงส้ง จะได้รับความสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ และแม้แต่สำนักตีพิมพ์ก็ยังแบ่งกันดูแล” เย่เชินหลินพูดด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ รองประธานส้งหลังจากหัวเราะเสร็จก็หันมาพูดกับนักข่าวทั้งสอง
“ยังไม่รีบขอบคุณ คุณเย่ เขาเป็นคนง่ายๆสบายๆ ใครๆก็รู้ เมื่อก่อนไม่เคยให้การสัมภาษณ์กับใคร พวกเธอต้องระวัง อะไรที่ถามได้ก็ถาม อันไหนไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม ต้องรู้จักแบ่งแยก”
