สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่596 สาวใช้ตัวแสบ 500

ตอนที่596 สาวใช้ตัวแสบ 500
เธอลังเลอย่างนี้ ไม่พูดไม่จา แถมตอนนี้ยังมีข้ออ้าง ทำให้จ้าวเหวินอิงเข้าใจหมดแล้ว ที่จงหวีฉวนพูดล้วนเป็นความจริงคิดถึงลูกสาวจะต้องไปเป็นสาวใช้ ใจเธอนั้นราวกับถูกมีดกรีด
เย่เชินหลินคนนี้ ไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมถึงให้ลูกสาวเธอได้รับความไม่ยุติธรรมอย่างนี้?
วันนั้นตอนที่เย่เห้าหรันสามีภรรยามา ทุกคนก็รีบพูดว่าส้งหลิงหลิงก็มาบ้านพักตากอากาศแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ได้ไปดูด้วยกันเธอแค่คิดว่าเย่เห้าหรันสามีภรรยาไม่ชอบส้งหลิงหลิง พวกเขาแค่สนับสนุนเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น เพราะฉะนั้นแน่นอนเขาคิดว่าส้งหลิงหลิงถูกพวกเขาขับไล่ออกไปตั้งนานแล้ว บวกกับที่เซี่ยชีหรั่นไม่เคยหลอกเขา เขาจะคิดได้ยังไงว่าลูกที่ว่านอนสอนง่ายมาตลอดจะโกหกเขา
“ลูกเอ๋ย ฉันเป็นแม่ของเธอ ไม่จำเป็นต้องหลอกแม่ ถ้าอยู่แล้วดีก็ดี ถ้าไม่ดีกลับบ้านได้ทุกเมื่อ ไม่จำเป็นที่จะต้องเพื่อความรักแล้วทำให้ตัวเองต้องลำบาก” จ้าวเหวินอิงถอนหายใจ น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นหลั่งไหลออกจากดวงตาทันที
เธอสูดลมหายใจเข้า ไม่อยากให้แม่ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ　เวลานี้เธอก็เข้าใจหน่อยแล้วว่า ที่แม่เริ่มพูดเริ่มถามขึ้น จริงๆแล้วเธอรู้เรื่องราวสถานการณ์ของเธอแล้ว ถึงถามขึ้นแบบนี้ไห่ลี่หมินมาแล้ว พึ่งเดินไป โทรศัพท์ของแม่ก็ดังขึ้น หรือว่าจะเป็นจง…..
“แม่ ฉันไม่เป็นไร ท่านน่าจะไปได้ยินใครพูดอะไรมานะ พูดว่าสถานการณ์ฉันตอนนี้ไม่ดี ฉันเพียงแค่อยากบอกว่า สถานการณ์ตอนนี้ฉันสมัครใจเอง เพื่อคนที่ตัวเองรัก เสียสละนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไร แต่ว่าท่านวางใจได้ ฉันจะดูแลตัวเอง ถ้าฉันทนต่อไปไม่ไหว ฉันจะกลับไป”
จ้าวเหวินอิงเงียบ
เธอไม่ได้เห็นด้วยกับวิธีที่ลูกสาวทำ แต่หลังจากการใกล้ชิดในช่วงนี้ เธอก็เข้าใจด้วยว่าความดื้อรั้นของเซี่ยชีหรั่นไม่สามารถบังคับให้เปลี่ยนใจได้
ตอนนี้เธอคงรู้สึกไม่สบายใจแน่นอน คนเป็นแม่ถ้าพูดอะไรมากเกินไป มีแต่จะทำให้เธอยิ่งลำบากใจ
ดังนั้นเธอจึงได้แต่ปลอบใจ“ลูกโง่ ดูแลตัวเองนะ อย่าลืมหล่ะ แม่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ เธอต้องการอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศรษฐกิจหรือว่าเรื่องอื่น แม่คอยสนับสนุนเธอเสมอ ต้องการให้ตระกูลส่งรู้สึกกดดัน ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร รู้ใช่ไหม?”เซี่ยชีหรั่นยกริมมุมริมฝีปากอย่างปลื้มใจ
“แม่ ไม่ต้อง ท่านเชื่อฉันนะ หากไม่ใช่ว่าเชินหลินรักฉัน ฉันคงไม่อดทนอย่างนี้หรอก เขาก็มีทางของเขาแหละ ฉันไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจ ไม่งั้นกลัวว่าจะไปทำลายแผนการของเขา”
“งั้นเธอต้องทนอยู่อย่างนี้? รอให้เขาจัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยค่อยกลับมาหาเขาไหม?” จ้าวเหวินอิงอดถามไม่ได้
“แม่ ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาลำบากที่สุด ฉันหวังจะอยู่ข้างกายเขา ฉันรู้ว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไรทำอะไร จริงๆแล้วเขาสามารถมองเห็นฉัน สำหรับในใจเขานั้นถือเป็นการปลอบใจอย่างหนึ่ง”เพราะเขามาเยี่ยมเธอแต่ก่อนฟ้าสว่าง ทำให้เข้าใจถึงจุดนี้
เพราะเหตุนี้ เธอจึงต้องยืนหยัดต่อไป
“อืม แม่รู้แล้วต้องการแม่เมื่อไหร่บอกได้ทุกเมื่อ เกรงใจใครก็ได้ แต่ไม่ควรเกรงใจกับแม่แท้ๆ”

“ค่ะ แม่ ฉันรักท่าน!” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยเสียงหวาน วินาทีนั้นรอบดวงตาจ้าวเหวินอิงก็แดงขึ้น

พูดคุยกับแม่จบ เซี่ยชีหรั่นดึงกระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตา เธอรู้สึกว่าเธอกลับมามีพลังใหม่อีกครั้ง เธอมีคนคอบสนับสนุน มีทางให้ถอย แม้ว่าเธอจะไม่เลือกถอย แต่การมีหนทางให้เธอถอยนั้นทำให้เธอปีติยินดี

เธออยากไปเยี่ยมเย่เชินหลิน ดูว่าแผลเขาเป็นอย่างไรบ้าง เธอคิด อีตานั่นต้องไม่ให้หมอตรวจแน่

เธอออกจากห้องไป สองคนนั้นที่เย่เชินหลินจัดการให้มาคุ้มครองเธอเป็นพิเศษก็ตามมา พวกเธอไม่ได้ถามว่าเธอจะทำอะไร แต่แอบตามด้านหลังอย่างเงียบๆ

เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่สำนักงานของแพทย์ ถัดจากพื้นที่ของคนงาน ตอนที่เธอไป หมอทั้งสองนั้นกลับมาแล้ว

“คุณนาย！” หมอทั้งสองเจอเซี่ยชีหรั่นมา มีเสียงเรียกแสดงความเคารพ ปกติพวกเขาไม่ได้ประชุมพร้อมคนใช้ ดังนั้นจึงไม่รู้เรื่องที่ไม่ควรเรียกเซี่ยชีหรั่น คุณนาย เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วอธิบาย “คราวหน้าอย่าเรียกฉันอย่างนี้แล้วนะ ฉันยังเป็นคนใช้ของที่นี่ เรียกฉันว่าชีหรั่นก็ได้”

พวกเขาถึงสังเกตเห็นเธอใส่ชุดเครื่องแบบของสาวใช้ หมอทั้งสองมองหน้ากัน ทั้งไม่ได้พูดอะไร

สีหน้าบนใบหน้าของหมอห่าวนั้นละอายทรมานใจ ตั้งแต่วินาทีที่เขารู้ว่าส้งหลิงหลิงอุ้มท้องใหญ่กลับมาขณะนี้

พอเห็นเซี่ยชีหรั่นถูกลดสถานะ รู้ว่าส้งหลิงหลิงเป็นเหตุ เขายิ่งละลายเข้าไปอีก แม้กระทั่งไม่กล้ามองเซี่ยชีหรั่นตรงๆ

เซี่ยชีหรั่นนั้นก็ไม่รู้ว่าที่ส้งหลิงหลิงท้องนั้นหมอห่าวมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เธอเข้าใจว่าเบื้องหลังส้งหลิงหลิงจะต้องมีขั้นตอนการข่มขู่อะไรแน่ๆ ไม่งั้นหมอห่าวไม่ทำอย่างนั้นแน่เธอไม่โทษเขา เขามีพ่อแม่และลูกๆ ถูกข่มขู่ตรงนั้นใครจะไม่ยอมหล่ะ?

“หมอห่าว ฉันอยากถามคุณเย่ เขาไม่ยอมใช้ยาใช่ไหม? เขาบาดเจ็บหนักไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามเสียงเบาคุณเย่ ทำอย่างนี้ต่อเธอ เธอยังเป็นห่วงคุณเย่ หมอทั้งสองท่านจะไม่ซาบซึ้งได้หรอ?

ที่เธอถามนี้ หมอห่าวยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ แต่กลับไม่สามารถชดเชยอะไรให้เธอได้ ได้เพียงแต่ตอบคำถามของเธอด้วยความเคารพ

“คุณเย่บาดเจ็บภายนอก ไม่สาหัส แต่ว่าเจ็บคงจะเจ็บอยู่ เขาไม่ยอมใช้ยา กลัวว่าจะเจ็บสักระยะหนึ่ง”

“คุณมียาที่ช่วยละลายเลือดช้ำในไหม? เอาให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันว่า…”

“ได้!” หมอห่าวไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นพูดจบ รับปากทันที เขาไปในห้องเก็บยา หยิบขวดน้ำมันยาละลายเลือดมา

“นี่ยาแก้รอยฟกช้ำ เป็นของบรรพบุรุษบ้านผมเอง ได้ผลมาก แค่ทาด้านนอกก็ได้แล้ว” หมอห่าวพูด

“ขอบคุณค่ะ! หมอห่าว!” เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วพูด ยื่นมือรับมามื้อกลางวันผ่านไป เย่เชินหลินจะพักกลางวัน นี่คือกิจวัตรของเขา

ถึงว่าว่าเขาไม่พักกลางวัน ก็จะอยู่ในห้องนอน หลังจากพักกลางวัน ปกติเขาจะเปลี่ยนชุดหนึ่งครั้ง

เมื่อก่อนตอนที่เซี่ยชีหรั่นดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้เขา จะคำนวณแล้วว่าตอนบ่ายสองเอาเสื้อผ้าไปส่งให้เขา

เธอเอายาแก้รอยฟกช้ำวางไว้ในกระเป๋าชุดสาวใช้ ไปที่ห้องเสื้อเขา เลือกชุดใส่ตอนบ่ายให้เขาหนึ่งชุด

ตอนนี้มีเพียงแค่ตอนส่งเสื้อผ้าให้เขา ถึงจะได้พบเขาเป็นการส่วนตัว สำหรับเธอแล้ว เป็นสิ่งที่มีค่ามากเสียงเคาะประตู ได้ยินเสียงต่ำให้เข้ามาของเขา ริมฝีปากเธอยิ้มขึ้นช่างเป็นฉากที่คุ้นเคยเสียงที่คุ้นเคย เธอชอบฟังเสียงของเขา

เมื่อเปิดประตูคนที่เดินตามเธอหยุดที่ประตู เธอปิดประตู เห็นเย่เชินหลินนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ การกระทำนั้นดูวิตกกังวล

เย่เชินหลินกำลังเฝ้าดูวงจรปิด เธอเดินออกมาจากพื้นที่ของคนรับใช้เขาก็ดูเธออยู่และรู้ว่ากำลังจะมา

ในขณะนี้ เขาจงใจไม่หันไปมอง เขาต้องการเห็นเธอ แต่เขาต้องการให้เธออยู่ในห้องนอนเขาอีกสักหน่อยรอเธอจากไป ในบรรยากาศอาจจะหลงเหลือกลิ่นของเธอไว้

“คุณเย่ นี่คือชุดที่เตรียมไว้ให้คุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบด้วยเสียงที่สั่นเทา เดินเข้าไปหาเขาทีละก้าวทีละก้าว

แม้ว่าเธอจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับเขาตามลำพัง เธอยังคงหวังว่าเขาจะไม่พูดอย่างเยือกเย็นเธอหวังว่าเขาจะมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน เพียงแค่แว๊บเดียว

เธอวางชุดเขาไว้บนเตียง เดินไปข้างกายเขา เอายาแก้รอยฟกช้ำวางไว้บนโต๊ะคอมพิวเตอร์เขาหมุนเก้าอี้คอมพิวเตอร์หันตัวมามองเธอ พูดด้วยเสียงเย็นชา “เอาไป!”

“ฉันไม่เอาไป คุณอย่าคิดว่าคุณถูกตี คุณเจ็บ แล้วจิตใจฉันจะสบาย ฉันไม่สบายใจ “เธอมองเขาอย่างสงบ และพูดอย่างดื้อรั้น

เย่เชินหลินกวาดสายตามองยาแก้รอยฟกช้ำขวดเล็กๆ มือขยับเขาไม่ได้พูดฉีกหน้า ไม่มี!

เขาก็ทำไม่ลง ที่จะเอ่ยปากทำร้ายเธอ?

เซี่ยชีหรั่นยื่นมือหยิบยาแก้รอยฟกช้ำขึ้นมา เปิดฝาขวดออก เอาน้ำมันยาเทบนมือ ไม่สนว่าเขาจะคัดค้านไหม ยื่นนิ้วชี้ค่อยๆแตะที่รอยช้ำบนแก้มของเขาเบา ๆ

แน่นอนว่าเขาหลบได้ แต่ตอนนี้เขาจะหลบก็หลบไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะใจแข็งแค่ไหนก็ใจแข็งไม่ลง เขาเพียงแค่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนของเธอด้วยแววตาที่แผดเผาสายตาของพวกเขาปะทะกันกลางอากาศ เธอเป็นห่วงเขาอย่างนั้นอ่อนโยนขนาดนี้ ทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย

ลูกเอ๋ย ทำไมเธอโง่อย่างนี้ เขาถอนหายใจอีกครั้ง แขนของเขาใกล้เธอมากๆ แค่ยืดออกไปข้างหน้า ดึงเข้ามา เขาก็สามารถรับเธอมาไว้ในอ้อมกอด เขาหลับตาลง ไม่มองเธอ คิ้วกระตุกสองที

“เจ็บ?” เธอรีบถามขึ้น

เขาส่ายศีรษะเดิมเขาไม่ได้เจ็บ ไม่ว่าเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่เจ็บเท่าใจของผู้หญิงและเจ็บปวดไม่เท่าหนึ่งในหมื่นของเธอ

เซี่ยชีหรั่นนั้นรู้สึกมีความสุขมากในเวลานี้ มีความสุขเหลือล้น เธอยิ่งชัดเจนกับใจของเขา ในเวลานี้มีเพียงพวกเขาที่อยู่ที่นี่ เขาไม่ต้องแสดงให้คนอื่นดู เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขา เขาก็ให้ความร่วมมือให้เธอทายาให้มือเล็ก ๆ ของเธอแตะที่แผลของเขาอย่างอ่อนโยน ค่อยๆทายาให้เขาอย่างระมัดระวังเขาทนไม่ไหวลืมตาขึ้นมามองเธอ

แววตาของเธอจ้องมองอย่างตั้งใจกลัวจะทำให้เขาเจ็บ ปากเล็กของเธอเปิดออกอย่างประหม่าก่อนเวลาฟ้าสางเขาจูบเธอ ขณะนี้เขานึกถึงความรู้สึกที่จูบเธอนั้นอย่างบ้าคลั่งเขาไม่ได้อยู่ใกล้เธอนานแค่ไหนทำไมเขาถึงไม่อยากทนแม้แต่สักนาทีเดียว

เขาอยากจะกอดเธอไว้ในอ้อมกอด กดร่างเธอลง เขาต้องการทะนุถนอมเธอ ปลอบโยนเธอ และรักเธอทันใดนั้นเขาก็เหยียดแขนออกและใช้แรงโอบเอวอันเรียวเล็กของเธอ หัวใจของเซี่ยชีหรั่นกระแทกแนบกับเขา ราวกับน้ำแข็งที่ถูกแช่แข็งเป็นเวลาพันปีนั้นละลายลงในทันทีหลังจากโอบเธอ เขาหลับตาลงสูดลมหายใจเข้า

“ที่รักผมขอโทษ” เธอได้ยินเขากระซิบเหมือนไม่มีอะไร และรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเทา มันเป็นแรงที่เขาพยายามที่จะเข้าใกล้เธอ เธอเข้าใจหัวใจของเธอสั่นเทาด้วยร่างกายของเขา มีด้วยคำพูดของเขาประโยคเดียว

ไม่ว่าเธอจะไม่ได้รับความยุติธรรมขนาดไหน มันก็คุ้มค่าเธอกลั้นน้ำตาที่มีความสุข และทั้งเศร้า กระซิบเขาด้วยน้ำเสียงที่เบามากมีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “ฉันไม่สนใจอะไรเลย ตราบใดที่คุณใส่ใจฉัน”