สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 62อยากจะกอดเขา2

บทที่62อยากจะกอดเขา2
เธอทำได้เพียงยืนขึ้นแล้วตะโกนเสียงดัง“ไอหยาฉันนี่มันควรตายจริงแม้แต่เรื่องนี้ก็ลืมไปเลย”
ในใจเย่เชินหลินกลับเริ่มคิดเกลียดแล้วถ้าหากเธอกล้าลงมือกับเธอนั่นถึงจะจะสมควรตายจริงๆ
ทำไปแล้วก็อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายใจดำกับเธอก็แล้วกัน！
เพียงแค่คนยังไม่ออกมาเข้าต้องใจเย็นแม้จะกังวลสักเท่าไหร่ทว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ล้วนแต่เป็นเรื่องแปลกๆที่คิดมากไปเรื่อยเปื่อย
“น้องหรั่น！รีบลุกมาเร็วเชินหลินจะรีบพาเธอกลับไปยังหลับอยู่รึเปล่าน่ะ?รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆเถอะ！”
ส้งหลิงหลิงยืนอยู่หน้าประตูตอนที่เคาะประตูก็เตือนให้ส้งซูหาวรีบใส่เสื้อผ้าให้เธอดีๆ
ตอนนี้ส้งซูหาวเสียใจจริงๆที่ลงมือช้าไปทั่วทั้งตัวเขาร้อนแล้วแต่ก็ยังทำอะไรเธอไม่ได้แล้วยังจำต้องปล่อยเธอไปหลังจากที่เย่เชินหลินมาเซี่ยชีหรั่นก็เหมือนกับโดนสารกระตุ้นพลังมากขึ้น
ตรงนี้เขาอยากจะถอดเสื้อผ้าเธอทางเธอก็จะกัดมือของเขา
ดิ้นรนถึงตอนสุดท้ายเสื้อผ้าเธอก็ไม่ได้ถูกถอดออกมีเพียงผมเฝ้าและตะเข็บกระโปรงที่ยุ่งเหยิงไปเท่านั้น
　　“ตอนนี้ฉันจะปล่อยเธอไปถ้าเธอกล้าเอาเรื่องที่ฉันทำกับเธอไปพูดออกมาฉันจะทำให้เธอตายอย่างเวทนา！”ส้งซูหาวพูดขู่ข้างหูเซี่ยชีหรั่น
มีที่ปิดปากของเขาค่อยๆคลายออกให้เธอสบโอกาสพูดขึ้น
　　“ฉันไม่พูดแน่นอนไม่พูดแน่นอนขอให้คุณปล่อยฉันเถอะฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อพี่สาวของคุณฉันไม่โทษคุณหรอก”
　　เซี่ยชีหรั่นรีบสัญญาทำให้ส้งซูหาววางใจลงไป เปลาะหนึ่ง
พอเขาปล่อยเซี่ยชีหรั่นรีบคลานออกจากเตียงทันทีรีบสางผมเผ้าอย่างรวดเร็วดึงกระโปรงให้เท่ากัน
เย่เชินหลินที่อยู่ข้างนอกเซี่ยชีหรั่นสงบขึ้นมากอย่างน้อยตอนนี้ก็คิดได้ว่ารู้ว่าเย่เชินหลินจะต้องปกป้องเธอไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
ท่าทางที่เธอกำลังจัดการกับสภาพนั้นทำให้ส้งซูหาวรู้สึกว่าเซ็กซี่มากเขาจ้องมองไล่ไปตั้งแต่กระดุมไปจนถึงขาเล็กๆที่โผล่ออกมา
ทว่าเซี่ยชีหรั่นจ้องมองไปยังรูปภาพที่เขาถ่ายเอาไว้ในโทรศัพท์ก็ทำให้เขารู้สึกลุ่มหลงในตัวเธอตอนที่เธอดึงกระโปรงจึงตั้งใจดึงกระโปรงให้สูงขึ้นนิดหน่อย
ตอนที่สายตาร้อนแรงของเขาหันมองมาที่ต้นขาของเธอเธฮก็ยื่นมือไปด้วยความกล้าหาญแล้วคว้าโทรศัพท์บนเตียงของเขาเอาไว้
ส้งซูหาวจับเธอเธอจับโทรศัพท์แล้ววิ่งไปที่ประตูอย่างสุดคิดชีวิต
หากแต่ตอนที่วิ่งถึงประตูแล้วก็ยังโดนส้งซูหาวคว้าแขนไว้ได้
สายตาของเขาจ้องมาที่เธออย่างดุร้ายแต่ตอนนี้เซี่ซีหรั่นไม่กลัวเขาแล้ว
เธอหันกลับมามองเขาแล้วกระซิบที่ข้างหู“คุณเอาโทรศัพท์ให้ฉันฉันไม่มีทางให้เย่เชินหลินหรอกถ้าคุณไม่ให้ฉันจะฟ้องเขาแน่นอนตอนนี้ฉันจะตะโกนเรียกให้เขาเห็นว่านายทำยังไงกับฉัน！คิดให้ดีนะงานแต่งทุกอย่างของพี่นายอยู่ในมือนายนะ”
ส้งซูหาวไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำแบบนี้ที่จริงในรูปก็ไม่ได้ถ่ายเห็นอะไรมากมายนักเขาก็จะเก็บไว้ไม่เอาทำอะไร
　　“น้องหรั่นเซี่ยชีหรั่น？โอเคไหม？”ส้งหลิงหลิงอยู่ที่ประตูเค้นถาม
เซี่ยชีหรั่นสายตาวาวโรจน์จ้องไปที่เขาท่าทางไม่เกรงกลัวไม่เคารพให้ส้งซูหาวทั้งเกลี่ยดทั้งยอมใจ
ไม่มีเวลาคิดแล้วถ้าไม่ตอบรับเธอแล้วเธอบอกความจริงไปเย่เชินหลินจะต้องยกเลิกงานแต่งแน่ๆ
ส้งซูหาวขยับใกล้หูเธอเค้นเสียงพูด“โทรศัพท์ให้เธอได้เธอที่ฉลาดนักนะถ้าเกิดว่าบอกไปแล้วทำให้งานแต่งของพวกเขาต้องยกเลิกฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วถ้าฉันไม่พาคนไประยำเธอฉันก็ไม่ได้สกุลส้งแล้ว！”
　　“วางใจ！”เซี่ยชีหรั่นพูดแค่สองคำก็รีบเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วรีบเปิดประตูออกไป
ในที่สุดเย่เชินหลินก็เจอเธอดูไม่ได้รับอันตรายแต่จากสิ่งที่เขากังวลแต่แกล้งยังนิ่งนั้นก็ยังมองเห็นร่องรอยบางอย่างออกอยู่
ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็เจอเขาเขานั่งอยู่ที่โซฟาสายตามองกลับมามีสายตาเป็นห่วงที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความปลอบโยนในช่วงขณะหนึ่ง
ทั้งสองจ้องมองกันสักสองนาทีเย่เชินหลินก็เปิดปากพูดเย็นชา“เธฮนี่กล้าจริงๆรู้ๆอยู่ว่าถ้านายหญิงห่างจากเธอแล้วจะนอนไม่หลับแต่ก็ยังจะกล้ามานอนค้างคืนข้างนอก”
　　“ทีหลังถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันก็ห้ามก้าวออกจากบ้านตระกูลเย่ไปเด็ดขาด！ได้ยินรึยัง？”
เย่เชินหลินกล่าวโทษเธอไปไม่น้อยแต่กลับไม่มีครั้งไหนที่การดุด่าติเตียนของเขาจะน่าปลื้มใจเท่าวันนี้
เธฮก้มหน้ายอมรับผิด“ขอโทษค่ะคุณเย่ทีหลังจะไม่ทำแล้ว！”
เย่เชินหลินยืนขึ้นพลางบอกลานายท่านส้งและนายหญิงส้งตามมารยาท
เขาปรายตามองเธฮครู่หนึ่งไม่ได้พูดอะไรในใจของเธอยังยินดีเบิกบานอยู่
เรื่องนี้จะไม่มีทางหายไปได้ตอนนี้เธอยังรู้สึกเหมือนฝันไปคิดไม่ออกว่าทำไมเย่เชินหลินถึงมาโปรดได้ทันเวลา
แม้ว่าเธอจะเชื่อแล้วว่าส้งซูหาวคงจะคาดโทษเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วตราบใดที่ยังอยู่ในสายตาเย็นๆนี้เธอก็ยังคงไม่เกรงกลัวอะไร