สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 700 สาวใช้ตัวแสบ 604

ตอนที่ 700 สาวใช้ตัวแสบ 604
ในสายตาของโม่เสี่ยวจุน ทุกอย่างกลายเป็นความเห็นแก่ตัวของเขาไปแล้ว
คนอย่างเย่เชินหลินยังจะสนใจว่าใครจะมองจะพูดยังไงอีกงั้นหรือ หากเขาคือว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ให้เขาคิดไปสิ เพราะสำหรับเย่เชินหลินแล้ว โม่เสี่ยวจุนคือคนที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเขาทั้งสิ้น
หากไม่ใช่เพราะเซี่ยชีหรั่นใส่ใจเขาจริงๆแล้วล่ะก็ แค่จะพูดเขายังไม่อยากจะพูดด้วยเลย
ถ้าทำให้เขาโกรธมากๆ เขาก็ควรจะชกเข้าไปสักหมัดหนึ่ง
แต่ที่น่าแปลกก็คือ แม้แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทุกครั้งที่จะเหวี่ยงหมัดใส่โม่เสี่ยวจุน เขาก็จะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
เขานึกถึงเรื่องที่เขาจะเป็นน้องชายของตนหรือไม่ขึ้นมาอีกครั้ง จำได้ว่าส้งหลิงหลิงเคยถามเขา ว่าเขาเคยตรวจสอบดูหรือเปล่า ว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายของเขาหรือไม่
เขาหลับตาครุ่นคิดอยู่สองวินาที นึกถึงเรื่องที่พวกเขาเคยตรวจดีเอ็นเอถึงสองครั้ง ผลแสดงอยู่บนกระดาษอย่างชัดเจน เคยตรวจดูแล้ว ไม่มีอะไรน่าสงสัย
เย่เชินหลิน นายก็แค่เชื่อมั่นในตัวเซี่ยชีหรั่นมากเกินไป คำพูดของเขามีอิทธิพลกับนายมากเกินไป นายถึงได้มีความคิดแบบนี้ คิดว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายของนาย ความคิดแบบนี้เป็นการทำร้ายเสี่ยวห้านชัดๆ นายห้ามคิดแบบนี้อีก
“ฉันจะเห็นแก่ตัวหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับนาย ที่มาคุยกับนายเป็นการส่วนตัว ก็เพราะจะบอกนายว่า ต่อไปอย่ายุ่งเรื่องคนอื่น ฉันกับเซี่ยชีหรั่นจะเป็นอย่างไร ก็เป็นเรื่องของเราสองคน ถ้านายหวังดีกับเธอจริงๆ ก็อย่ามารบกวนชีวิตเธอ เพิ่มภาระทางใจให้กับเธออีก”
พูดจบ เย่เชินหลินก็ไม่คิดจะพูดอะไรกับเขาต่ออีก หันหลังจะเดินจากไป
“หยุดก่อน เย่เชินหลิน ฉันได้บอกไปแล้ว นายมีตัวเลือกแค่สองตัว คือหนึ่ง หากจะอยู่กับเซี่ยชีหรั่น ก็เอาลูกของนายทิ้งซะ ถ้านายไม่ทำ ฉันจะทำเอง ต่อให้เด็กคนนี้เกิดมา ฉันก็จะหาวิธีจำกัดไอ้พันธุ์ชั่วนั่น นายทำลูกของนายไม่ลง ก็อย่ามายุ่งกับเซี่ยชีหรั่น ถึงแม้ว่าเธอจะเสียใจระยะหนึ่ง แต่พอผ่านไปช่วงหนึ่งเธอก็จะลืมนายไป และเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันว่าไห่ลี่หมินและหลี่เหอไท้ยังเหมาะสมกับเธอกว่านายอีก พวกเขาบริสุทธิ์กว่านายมาก”
“โม่เสี่ยวจุน อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือกับนายนะ”เย่เชินหลินกระชากคอเสื้อโม่เสี่ยวจุนไว้
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่ใครก็ตามบอกว่าจะยกเซี่ยชีหรั่นให้ เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงของเขา เป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียวตลอดไป คนอื่นอย่าหวังแม้แต่จะชายตามองเธอ
โม่เสี่ยวจุนร้อง หึ ออกมาเสียงหนึ่ง จ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว กระตุกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างเย้ยหยัน ความจริงแล้วท่าทางแบบนั้นคล้ายกับเย่เชินหลินมาก เพียงแต่ทั้งคู่ต่างไม่รู้ตัว
“ตามใจ ฉันสู้นายไม่ไหวอยู่แล้ว”เขาพูดอย่างไม่แยแส
“หยุดนะ ห้ามทำร้ายเขา”เย่เชินหลินได้ยันน้ำเสียงร้อนใจของเซี่ยชีหรั่น คนยังมาไม่ถึง เสียงก็มาถึงก่อนแล้ว
เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะเสียใจ เขาไม่อยากสร้างความลำบากใจให้กับโม่เสี่ยวจุนที่เซี่ยชีหรั่นแคร์ต่อหน้าเธอ
ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงของเธอ เขาก็ปล่อยมือจากคอเสื้อของโม่เสี่ยวจุนทันที ทันทีที่ปล่อยมือ เซี่ยชีหรั่นก็ผลักประตูเปิดเข้ามาแล้ว
“เย่เชินหลิน ห้ามทำร้ายเขา ทำไมนายชอบใช้กำลังนักนะ นายรับปากฉันแล้วว่าจะไม่ทำตัวอันธพาลแบบนี้อีก”เซี่ยชีหรั่นเหมือนแม่เสือที่กำลังเดือดดัน เมื่อเข้ามาถึงก็แผลงฤทธิ์ทันที
เธอต้องร้อนใจอยู่แล้ว ทุกสิ่งที่โม่เสี่ยวจุนทำไปก็เพื่อเธอ ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็คงไม่เห็นด้วยที่เธอจะไปอยู่กับผู้ชายที่มีลูกคนหนึ่ง
เธอเข้าใจในความคิดของพวกเขา เพียงแต่เธอจะยืนหยัดในความคิดของตนเอง ยึดมั่นในความรักของเธอ
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่น มองไปยังผู้หญิงของเขาด้วยสีหน้าทำตัวไม่ค่อยถูก
ตอนนี้เขากลายเป็นเด็กนักเรียนของเธอสักแล้ว ท่าทางราวกับนักเรียนที่กำลังมีเรื่องชกต่อยแล้วถูกครูจับได้ สภาพสะบักสะบอมเล็กน้อย
เขากระแอมเสียงเล็กน้อย จงใจขมวดคิ้วเข้าหากัน เอ่ยหน้าตาย“ใครว่าฉันทำร้ายเขา ฉันไม่ได้ลงมือสักหน่อย ฉันก็แค่หลอกให้เขากลัว ก็เขาพูดจาเกินไปนิ”
ไห่ฉิงฉิงที่ตามเข้ามาก็ร้อนใจไม่แพ้กัน โม่เสี่ยวจุนคือคนที่เธอแคร์ที่สุด เธอจะทนเห็นโม่เสี่ยวจุนถูกทำร้ายได้อย่างไร
เธอมองสำรวจโม่เสี่ยวจุนตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็พบว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรจริงๆ ยังคงยืนอยู่ดี เพียงคอเสื้อมีรอยยับเล็กน้อยเท่านั้น
ถ้าเซี่ยชีหรั่นไม่เข้ามา หมัดของเย่เชินหลินก็คงกระทบลงบนใบหน้าของโม่เสี่ยวจุนไปแล้ว
“ไร้เหตุผลสิ้นดี เอะอะก็ใช้กำลัง ดิฉันไม่รู้เลยนะคะว่าคุณเย่กลายเป็นมนุษย์ยุคหินไปตั้งแต่เมื่อไหร่”ไห่ฉิงฉิงจ้องเย่เชินหลินเขม่น เอ่ยอย่างเยือกเย็นไปประโยคหนึ่ง
เธอเดินไปข้างกายโม่เสี่ยวจุน จับแขนเขาไว้ เอ่ยขึ้น“ไปเถอะเสี่ยวจุน ฉันถามชีหรั่นแล้ว เธอบอกว่าเธอยินดีอยู่กับเย่เชินหลิน เรากำลังทำอะไรกันอยู่ นี่มันการยุ่งเรื่องชาวบ้านนะ”
เซี่ยชีหรั่นฟังออกว่าไห่ฉิงฉิงโกรธมาก เธอเองก็เสียใจมากเช่นกัน รู้ว่าพวกเขาหวังดีกับเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยมือจากเย่เชินหลินไปอย่างที่พวกเขาต้องการ สำหรับเธอ มันเป็นเรื่องที่ยากทั้งขึ้นทั้งล่อง
โม่เสี่ยวจุนให้ไห่ฉิงฉิงกุมมือเขาไว้อย่างนั้น เขาไม่ได้ปล่อยออก เพียงแต่ส่งสายตาเยือกเย็นไปยังเซี่ยชีหรั่น ก่อนจะเอ่ยปากถามเธออีกครั้ง“เซี่ยชีหรั่น ไปกับฉัน เธอรับปากฉันแล้ว ว่าจะไม่อยู่กับเขาอีก”
เดิมทีเย่เชินหลินคิดจะเข้าไปกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ ประกาศความเป็นเจ้าของๆเขาในตัวผู้หญิงคนนี้ต่อหน้าโม่เสี่ยวจุน
แต่พอคิดไปคิดมา เขาก็ไม่ได้ทำอะไร หากโม่เสี่ยวจุนมีอิทธิพลต่อเซี่ยชีหรั่นมากขนาดนั้นจริงๆ หากเขาพูดมาคำหนึ่ง แล้วเธอก็ตามเขาไปและทิ้งเย่เชินหลินจริง ถ้าเช่นนั้นความรักนี้ควรค่าแก่การยืนหยัดหรือเปล่า หรือหากเซี่ยชีหรั่นหวั่นไหวขึ้นมา เขาก็ควรจะคืนอิสรภาพแก่เธอ ไม่ให้เธอมาลำบากไปกับตน และยังต้องมาลำบากใจที่เขามีลูกอีกคนอีก
เย่เชินหลินไม่ได้ขยับเขยื้อนใดๆ ทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยความรอคอย เขาต้องอยากให้ผู้หญิงของเขา ยึดมั่นที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขาตลอดชีวิตอยู่แล้ว
“เซี่ยชีหรั่น”โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้ว น้ำเสียงหนักยิ่งขึ้น
เขาแทบไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน เพราะเซี่ยชีหรั่นผอมแห้งและเปราะบาง และยังประสบกับความยากลำบากมากมายมาตั้งแต่เด็ก โม่เสี่ยวจุนปกป้องดูแลเธอดีมาก อะไรก็ตามที่เซี่ยชีหรั่นอยากได้ ต่อให้ยากแค่ไหน เขาก็จะเอามันมาให้เธอจนได้ เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเสียใจแม้แต่นิดเดียว แต่ทว่าวันนี้เขากลับจำต้องให้เธอเสียใจ เขาไม่อยากเห็นเธอเสียใจตลอดชีวิต ต่อให้ตอนนี้ต้องยอมใจร้ายกับเธอหน่อยก็ยอม
“ขอโทษนะโม่เสี่ยวจุน ใช่ฉันเคยรับปากนาย เพราะตอนนั้นส้งหลิงหลิงกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันจำเป็นต้องรับปาก ฉันก็เคยลองจากเขาไปแล้ว แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันลืมเย่เชินหลินไม่ได้จริงๆ ฉันจะอยู่กับเขา ต่อให้ฉันต้องเป็นแม่ของลูกชายส้งหลิงหลิงก็ตาม ฉันก็ยินดี ทั้งชีวิตนี้ ฉันรักเขาและอยู่กับเขาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น จากเขาไปฉันก็ทรมาน จะไม่มีวันมีความสุขได้ เสี่ยวจุน ฉันรู้ว่านายเข้าใจฉัน นายอวยพรพวกฉัน เหมือนอย่างที่เคยอวยพรตอนที่พวกฉันหมั้นกันได้ไหม”เซี่ยชีหรั่นอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการถอดถอนใจ
เย่เชินหลินทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้หญิงของเขาก้มหน้าให้กับคนอื่น
เขาคิดจะพูดอะไรกับโม่เสี่ยวจุน แต่เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นอยากคุยด้วยตัวเองมากกว่า ถึงแม้ว่าสำหรับเขา การโม่เสี่ยวจุนจะอวยพรหรือไม่ก็ไม่ได้สำคัญอะไร แต่เซี่ยชีหรั่นไม่คิดเช่นนั้น
ตราบใดที่ไอ้บ้าโม่เสี่ยวจุนไม่อวยพรเธอ เธอก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ
เซี่ยชีหรั่นได้ประกาศจุดยืนของเธอไปอย่างชัดเจนแล้ว เย่เชินหลินจึงเข้ามาโอบกอดเธอไว้ เขากำลังบอกเธอโดยไร้เสียง ว่าเขารักเธอมาก เขาจะสร้างความมั่นใจให้แก่เธอ ให้เธอยืนหยัดต่อไป
“เป็นแม่เลี้ยงก็ได้งั้นหรือ”โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าการที่เธอพูดแบบนี้โม่เสี่ยวจุนจะเสียใจ สำหรับเขาเธอคือคนที่สำคัญที่สุดในโลก เขาจะทนเห็นเธอลำบากแม้แต่นิดเดียวได้อย่างไร
ท้ายที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็พยักหน้าอย่างยึดมั่น พูดขึ้นอย่างจริงจัง“ใช่ เสี่ยวจุน ลูกของเขาก็คือลูกของฉัน ฉันจะรักเด็กคนนั้นเหมือนลูกแท้ๆของตัวเอง เพราะฉะนั้น นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นายห้ามคิดที่จะกำจัดเด็กคนนั้นอีก หากเด็กเป็นอะไรไปเพราะนาย ฉันจะไม่ให้อภัยนาย”
เธอจำต้องพูดออกไปเช่นนี้ เพราะเธอรู้นิสัยโม่เสี่ยวจุนดีเกินไป
ถ้าเธอไม่พูดแบบนี้ โม่เสี่ยวจุนต้องคิดที่จะกำจัดเด็กคนนั้นเพื่อเธอแน่ๆ
เย่เชินหลินเป็นคนแบบไหน เขาอยากจะเก็บเด็กคนนั้นไว้ จะให้ผู้คนยุ่งตามอำเภอใจได้อย่างไร ถ้าเด็กเป็นอะไรไป เขาจะยอมปล่อยโม่เสี่ยวจุนไปง่ายๆหรือ
และอีกอย่าง ไห่ฉิงฉิงรักโม่เสี่ยวจุนขนาดนั้น เธอจะให้โม่เสี่ยวจุนเอาแต่คิดเรื่องเธอทั้งวันทั้งคืนและทำให้ไห่ฉิงฉิงเสียใจไม่ได้ ความรักนั้นเห็นแก่ตัว ไห่ฉิงฉิงเห็นโม่เสี่ยวจุนกังวลเรื่องของเซี่ยชีหรั่นทุกวัน ในใจเธอจะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใด
สองสามวันมานี้เธอได้เข้าใจในความรู้สึกเช่นนี้มากยิ่งขึ้น มือของเย่เชินหลินยังไม่ได้วางลงบนตัวส้งหลิงหลิงเลย เธอก็หึงขนาดนี้แล้ว โม่เสี่ยวจุนใช้การกระทำมาแสดงออกครั้งแล้วครั้งเล่า และไห่ฉิงฉิงก็สนับสนุนเขาทุกครั้ง เธอต้องใช้ความกล้าและความใจกว้างมากเพียงใด จึงทำเรื่องพวกนี้ได้
เธอรู้สึกผิดต่อไห่ฉิงฉิงมาก แต่ก็ทดแทนไม่ได้ ฉะนั้นเธอยอมให้โม่เสี่ยวจุนโกรธเสียดีกว่า และให้พวกเขาใช้ชีวิตของพวกเขาต่อไปดีๆ
เซี่ยชีหรั่นรู้จักโม่เสี่ยวจุนดี คำพูดนี้ของเธอได้ทำร้ายจิตใจเขาเป็นอย่างมาก
โม่เสี่ยวจุนมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นสุดขีด“ฉันคงยุ่งเรื่องของเธอมากไปจริงๆ ได้ เซี่ยชีหรั่น ในเมื่อที่ยืนยันที่จะอยู่กับเขาให้ได้ ต่อไปเธอจะหัวเราะหรือร้องไห้ ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันอีก นับตั้งแต่วินาทีนี้ ก็ถือสักว่าเราไม่เคยรู้จักกันและกัน”
พูดจบ โม่เสี่ยวจุนก็กุมมือไห่ฉิงฉิงไว้แน่น พุ่งตรงไปยังประตูทางออกทันที
ไห่ฉิงฉิงรับรู้ได้ว่ามือของโม่เสี่ยวจุนออกแรงเยอะมาก จนมือของเธอรู้สึกเจ็บ
ความเจ็บบนมือของเธอ คงเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจของโม่เสี่ยวจุน
อย่าว่าแต่เขาที่เสียใจเพราะเรื่องวันนี้เลย เธอเองก็เสียใจเช่นกัน เห็นเซี่ยชีหรั่นยืนหยัดที่จะอยู่เย่เชินหลิน ต่อให้เขามีลูกก็ไม่สนใจ เธอรู้สึกโกรธมาก
เซี่ยชีหรั่น โม่เสี่ยวจุนปฏิบัติต่อเธอราวกับนางฟ้านางสวรรค์ แล้วเธอล่ะ เธอกลับเห็นตัวเองเป็นเพียงหญ้าข้างถนน ไม่ให้ความสำคัญต่อตัวเองแบบนี้ ไม่รักในศักดิ์ศรีขนาดนี้ คนแบบนี้ยังมีอะไรที่ควรค่าแก่การคบหาอีก
เธอไม่ได้เตือนให้โม่เสี่ยวจุนห้ามทอดทิ้งเซี่ยชีหรั่น ตัวเธอเองก็กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ คิดเพียงว่าอย่าได้ไปมาหาสู่กับเซี่ยชีหรั่นอีกตลอดชีวิตเป็นดีที่สุด
ประตูถูกโม่เสี่ยวจุนเหวี่ยงปิดอย่างแรง เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในห้องจ้องประตูที่ถูกปิดลงอย่างอึ้งๆ น้ำตาไหลรินลงมาโดยไร้เสียง
ขอโทษเสี่ยวจุน ที่ฉันทำให้นายผิดหวัง