สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 702 สาวใช้ตัวแสบ 606

ตอนที่ 702 สาวใช้ตัวแสบ 606
“หลิน ฉันยังมีอีกเรื่องที่ต้องคุยกับคุณ”
“อืม ว่าไง”
“ฉันอยากทำงาน”
“ได้สิ อยู่เฉยๆก็น่าเบื่อ กลับไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปสิ ผมจะหาตำแหน่งใหม่ให้คุณ คุณมีความสามารถ ทำงานในตำแหน่งสูงๆได้” เธอไม่พูด เย่เชินหลินก็คิดอยากให้เธอไปทำงานอยู่แล้ว
เธอบอกเสมอว่าจะช่วยเขาดูแลเด็กคนนั้น นั่นเป็นการกักขังความสามารถของเธอ เขารู้ว่าเธอปรารถนาดี หากเขายืนยันไม่ให้เธอดูแล ไม่รู้เธอจะคิดยังไง
สู้ให้เธอไปทำงาน พอเธอทำงาน เธอก็ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องในบ้านแล้ว ถึงตอนนั้นเขาจะจ้างพี่เลี้ยงมาดูแลเด็กที่จะเกิดมาใหม่ ผ่านไปสักพักค่อยเอาเด็กไปไว้ที่อื่น
“ฉันไม่อยากทำงานที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ฉันอยากไปทำงานที่บริษัทกับพี่เหอไท้ ครั้งก่อนฉันเคยรับปากว่าจะไปทำงานที่บริษัทกับเขา ยังไม่ได้ไปเลย เขายังมีตำแหน่งไว้ใช้ฉันอยู่เลย”
“ไม่ได้” เย่เชินหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“ทำไม”
“เจ้าคนนั้นจับจ้องคุณอยู่ทุกวัน ให้คุณไปทำงานใกล้ๆเขามันอันตรายเกินไป อีกอย่าง ไม่ง่ายกว่าจะได้กลับมา ทุกวันทำงานก็ออกไปอีก เมื่อผมอยากเจอคุณแล้วจะเจอได้ยังไง” ประโยคข้างหลังเย่เชินหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบาลง ไม่รู้ว่าเขากลายเป็นผู้ชายติดผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่อยากห่างจากเธอแม้เพียงเสี้ยววินาที
เขาคิดถึงเมื่อก่อนที่พวกเขาทำงานที่บริษัทฝู้ชื่อกรุ๊ปด้วยกัน ไม่ต้องพูดถึงว่าได้เข้างานเลิกงานพร้อมกันเลย ยังได้ทานข้าวเที่ยงพร้อมกันด้วย
เขาอยากเจอเธอเมื่อไหร่ แค่โทรหาเธอก็สามารถขึ้นมาหาเขาได้เลยทันที
แต่ถ้าให้เธอไปทำงานที่บริษัทของหลี่เหอไท้ ตอนกลางวันเขาจะเจอเธอได้ยังไง
“คนขี้งก” ใบหน้าเล็กของเซี่ยชีหรั่นทะมึนขึ้น ตะโกนใส่เขา
“ฉันยังคิดว่าคุณมีเหตุผล ที่แท้ก็หึงอะไรง่ายๆแบบนี้ ไม่รู้ว่าคุณไม่ไว้ใจเขาหรือไม่ไว้ใจฉันกันแน่ คุณดูว่าฉันใจกว้างขนาดไหน ผู้หญิงแซ่ส้งคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านของฉันแล้ว ฉันยังไม่ใช่เชื่อว่าคุณจะไม่ทำอะไรเธอ แน่นอน ไม่ใช่ว่าคุณไม่ได้ทำอะไร คุณแทบจะกอดเธอแล้วด้วยซ้ำ ฉันก็โกรธแค่นิดเดียวเอง และไม่ได้บอกให้คุณไล่เธอออกไปด้วย คุณทำแบบนี้กับฉัน มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันต้องการอิสระ”
แบบนั้นเธอเรียกว่าโกรธนิดเดียวหรอ ทำเขาร้อนรนขนาดนั้น ปลอบแบบนั้น เอาใจแบบนี้ เธอก็ไม่สนใจเขาสักนิด ทำราวกับเขาเป็นอากาศ
“คุณอิสระมากนะ คุณอยากไปที่ไหนคุณก็ไป อยากซื้ออะไรก็ซื้อ ผมไม่ได้ว่าคุณ ใช่ไหม” เย่เชินหลินบอกกับเธออ้อมๆ
“ฉันต้องการอิสระในการทำงาน ฉันไม่อยากไปทำที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป อยู่ที่นั่นฉันแม้ฉันจะพยายามขนาดไหน มีคะแนนสูงแค่ไหนฉันก็คิดว่ามันเป็นเพราะคุณ”
“งั้นคุณไปทำที่บริษัทของหลี่เหอไท้ก็ไม่เหมือนกันหรือไง คุณคิดว่าเขาจะไม่ใช้เส้นสายหรอ ผมว่าเขาอยากจีบคุณ ก็ต้องใช้เส้นสายอยู่แล้ว” ไม่ว่าเธอจะพูดยัง เขาก็ไม่ต้องการให้ผู้หญิงของเขาต้องไปเจอหน้าผู้ชายคนอื่นอยู่วันแน่
“ไม่มีทาง พี่เหอไท้จะปฏิบัติกับฉันอย่างยุติธรรม ฉันเชื่อใจเขา เอาล่ะ หลิน คุณตกลงเถอะ อย่างน้อยให้ฉันได้ไปลองดู ได้ไหม ความจริงไม่ใช่เพราะฉันมั่นใจในตัวเขา แต่เพราะเขาล็อกตำแหน่งนั้นไว้ให้ฉันตลอด พอดีมีตำแหน่งว่าง และฉันก็รอคอยงานนั้นเป็นอย่างมาก เรื่องในฝู้ซื่อกรุ๊ปฉันก็รู้ ทุกตำแหน่งมีคนประจำอยู่แล้ว ฉันจะไปเบียดเบียนคนอื่นได้ยังไง เอาแบบนี้ดีไหม ให้ฉันไปบริษัทของพี่เหอไท้ก่อน ฝู้ซื่อกรุ๊ปมีตำแหน่งเหมาะสำหรับฉันเมื่อไหร่ ฉันค่อยกลับไป ได้ไหม”
เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยความจริงใจขนาดนั้นแล้ว ช่วงนี้เย่เชินหลินก็กำลังคิดเรื่องตำแหน่งงานของเธอ ฝู้ซื่อกรุ๊ปเป็นแบบที่เธอบอกจริงๆ ตำแหน่งต่างๆนั้นค่อนข้างเต็ม
ตัวเขาเองก็ไม่ชอบใช้เส้นสาย ไม่สามารถทำเพื่อเธอแล้วให้พนักงานที่ทำงานอยู่ดีๆต้องออกไป และไม่สามารถเพิ่มตำแหน่งขึ้นมาง่ายๆ พอเธอไปก็กลายเป็นที่ครหา
“งั้นก็ไปสักพัก แต่ก็ต้องรักษาเวลาส่วนตัว ตอนกลางวันถ้าผมไปหาก็ต้องออกมาพบผมได้” เย่เชินหลินบอกอย่างใช้อำนาจ
“โอเค วันเสาร์อาทิตย์ฉันจะอยู่กับคุณดีไหม เวลาทำงานคุณจะหาฉันทำไม อีกอย่างตอนกลางคืนฉันก็อยู่กับคุณ แค่ตอนกลางวันไม่กี่ชั่วโมง คุณอย่าตระหนี่ให้มาก โอเคไหมคะ”
เธอใช้น้ำเสียงออดอ้อน ใบหน้าเฝ้ารอ เขาไม่อาจบอกปฏิเสธได้เลย
“เด็กน้อย ดูเหมือนเวลาผมอยู่ต่อหน้าคุณแล้วกลายเป็นคนไม่มีหลักการอะไรเลย” ถอนหายใจเบาๆ เขาก็จูบผมของเธออีกครั้ง
เขานึกถึงใบเซียมซีของเธอขึ้นมา จักรพรรดิผู้เที่ยงธรรม จะต้องมีสักวันที่เธอกลายเป็นจักรพรรดิของเขา ทำให้เขากลายเป็นเชลย
ไม่ได้ ยอมเธอเรื่องนี้แล้ว ต่อไปจะยอมเธอไม่ได้อีก
“ตอนกลางคืนอยู่กับผม ผมอยากได้กี่ครั้งก็กี่ครั้ง ต่อต้านไม่ได้ ดูแลไม่ทั่วถึง ก็ลาออกจากงาน”
เย่เชินหลินท่าทางใช้อำนาจ เซี่ยชีหรั่นเห็นว่ายังไงเขาก็เห็นด้วยแล้ว จึงตอบพร้อมหัวเราะ “เพคะ เจ้าชายใหญ่ตระกูลเย่ ข้าน้อยรับคำสั่งเพคะ”
เอ่ยจบ เธอก็แลบลิ้นอย่างซุกซน ไร้ซึ่งความร้อนใจ ท่าทางน่ารักกระตุ้นความต้องการของเขาขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อถึงบ้านตระกูลหลี่ ประธานหลี่กลับมาแล้ว ทั้งสองทักทายพ่ออย่างนอบน้อม จากนั้นหันไปทักทายแม่ พอดีที่หลี่เหอไท้ก็อยู่ จึงได้ทักทายกัน
“พ่อครับแม่ครับ ช่วงที่ผ่านมาทำให้ท่านต้องเป็นกังวลกับเรื่องของผมกับชีหรั่นแล้ว ทุกอย่างผ่านไปแล้วครับ ต่อไปผมจะไม่ให้เธอต้องเสียใจอีกแล้วครับ” เย่เชินหลินบอก
“นี่เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าทำให้ชีหรั่นเสียใจอีก ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณอีก” ใบหน้าของจ้าวเหวินอิงจริงจัง ท่าทางแบบนั้นทำให้หัวใจของเซี่ยชีหรั่นอุ่นวาบ ที่แท้มีแม่ก็คือความสุข
“แม่ครับ ผมรับรองว่าจะไม่มีอีกแล้ว ได้โปรดเชื่อผมเถอะครับ”
ท่าทางนอบน้อมและจริงใจของเย่เชินหลินแน่นอนว่าเอาชนะใจของจ้าวเหวินอิงและหลี่หมิงจุ้น คุยกันไปอีกสักนิด เย่เชินหลินค่อยพูดกับหลี่หมิงจุ้น “คุณพ่อครับ ผมมีเรื่องอย่างคุยเป็นการส่วนตัวกับพ่อสักหน่อย ไม่ทราบว่าพ่อสะดวกไหมครับ”
“สะดวกสิ ไปห้องหนังสือกับฉันเถอะ”
เย่เชินหลินลุกขึ้น เดินตามหลี่หมิงจุ้น หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงในห้องหนังสือแล้ว ลี่หมิงจุ้นกล่าวถึงเรื่องของเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินอย่างจริงจัง “ถ้าคุณกล้าทำผิดอีกครั้ง ผมก็ไม่รับปาก คุณทำให้เซี่ยชีหรั่นเสียใจ ก็เหมือนทำให้คนรักผมเสียใจ ผมได้ยินถึงความเชื่อใจของคนรักผมที่มีต่อคุณแล้ว ใครทำให้เธอเสียใจ ผมไม่ปล่อยไว้แน่”
หลังจากเย่เชินหลินให้คำมั่นสัญญาอีกครั้งแล้ว หลี่หมิงจุ้นค่อยพยักหน้า “คุณมีธุระอะไรจะคุยกับผม เรื่องของพ่อคุณหรือเปล่า”
เพื่อรับมือกับตระกูลจง เย่เชินหลินทำได้เพียงไปหาเสียงแทนเย่เฮ่าหรัน
“คุณพ่อครับ เป็นเช่นนั้นครับ” เย่เชินหลินก็ไม่อ้อมค้อม
“ผมรู้ว่าท่านเป็นคนซื่อตรง พ่อของผมก็เป็นแบบนั้นเช่นกันครับ มีใจอยากสร้างความสุขให้กับประชาชน หากมีเวทีที่สูงขึ้นยิ่งสามารถทำให้ประชาชนมีความสุขได้เยอะยิ่งไปอีก ท่านว่าถูกไหมครับ”
ประธานหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง คนแซ่จงคนนั้นแค่พูดให้น่าฟัง เรื่องที่ทำเพื่อประชาชนนั้นมีน้อย อย่างน้อยก็ไม่เหมือนเย่เฮ่าหรันที่คิดถึงประชาชน
“เรื่องนี้ให้ผมได้ลองไตร่ตรองดูสักพัก เสียงของผมไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่คุณยังต้องคิดดู ความจริงคนพวกนั้น โดยเฉพาะคนที่เตรียมจะขึ้นเวทีคนนั้น กลัวว่าประธานจงจะเข้าใกล้ง่ายกว่า” หลี่หมิงจุ้นเอ่ยช้าๆ เย่เชินหลินพยักหน้า
“ขอบคุณครับคุณพ่อ เรื่องอื่น เดี๋ยวผมลองหาวิธีครับ”
ทั้งสองคุยกันถึงเรื่องก่อนหน้าอีกสักพัก เย่เชินหลินค่อยเอ่ยลาตระกูลหลี่พร้อมกับเซี่ยชีหรั่น
ระหว่างทาง เย่เชินหลินได้รับโทรศัพท์จากหลินต้าฮุย บอกว่ายังคุยกับเซียวเสี่ยวลี่ไม่ได้ เธอยังยืนยันกับคนไต่สวนว่าอยากพบคุณเย่ เมื่อได้เจอคุณเย่ เธอจะบอกทั้งหมด ไม่เจอคุณเย่ เธอก็จะไม่พูดอะไร
เย่เชินหลินหรี่ตาแคบ เงียบไปสักพัก
เซียวเสี่ยวลี่ต้องการพบเขา เมื่อได้เจอเขาเธอถึงจะสารภาพ นี่มันหมายความว่ายังไง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากติดคุก คิดว่าหากได้พบเขาแล้ว เขาจะปกป้องเธอได้
แล้วทำไมเขาต้องปกป้องเธอด้วยล่ะ คนที่เธอทำร้ายคือผู้หญิงที่เขารักนะ
ที่พึ่งเดียวของเซียวเสี่ยวลี่ เกรงว่าจะเป็นความลับอะไรสักอย่างสินะ ความลับนั่นคงเกี่ยวเนื่องไปถึงส้งหลิงหลิงด้วย
ส้งหลิงหลิงท้องโตใกล้คลอดแล้ว ยังเป็นเจ้านายเก่าของเธอด้วย ตอนนี้ยังเป็นพี่สาวของสามีเธออีก ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้ตกบ่อแล้วก้อนหินหล่นใส่ซ้ำอีก กล้าขายคนสำคัญสำหรับตัวเองขนาดนั้นเพื่อให้ตัวเองปลอดภัย คนแบบนี้ไร้จิตใจ เย่เชินหลินเกลียดที่สุด
“คุณเย่ ผมเดาว่าเธอน่าจะมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับคุณส้งอยากคุยกับคุณ” หลินต้าฮุยก็เดาได้ถึงความตั้งใจของเซียวเสี่ยวลี่
“คุณว่า…….”
“ไม่พบ” เย่เชินหลินบอกอย่างเย็นชา จากนั้นจึงตัดสายไป
เซี่ยชีหรั่นนิ่งอยู่ตลอดระหว่างที่เย่เชินหลินคุยโทรศัพท์ เดิมเธออิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน เพราะเขาต้องรับโทรศัพท์ เธอจึงยืดตัวกลับมานั่งตรง จะขยับเข้าใกล้หน้าต่างเพราะกลัวจะรบกวนเขา
การกระทำเล็กน้อยของเธอ แน่นอนว่าเย่เชินหลินรับรู้ เขายื่นแขนไปคว้าเธอกลับมา อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนเขาต่อไป
“หลิน เกิดอะไรขึ้นคะ คุณอารมณ์ไม่ดีหรอ” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นถาม
“ไม่มีอะไร และก็ไม่ได้อารมณ์ไม่ดี คุณกลับมาแล้ว ผมอารมณ์ดีทุกวัน” เย่เชินหลินลูบผมเซี่ยชีหรั่น
ความจริงเขากำลังคาดเดา ความลับของส้งหลิงหลิงที่เซียวเสี่ยวลี่กุมเอาไว้คืออะไร
ไม่รู้ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ หากรู้ว่าเธอเคยทำเรื่องบ้าอะไรอีก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะทนไม่ได้ทำอะไรกับเธอแน่ ช่วงเวลาที่ผ่านมาส้งหลิงหลิงต้องลำบากมากแล้ว เขายังคงคิดเหมือนเดิม แม้เป็นนักโทษประหารก็จะให้โอกาสเธอคลอดลุกออกมา
ความลับของเซียวเสี่ยวลี่ หากเขาอยากรู้ เขาจะรู้เมื่อไหร่ก็ได้ ให้เธอได้รับโทษไปก่อน ติดคุกไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
จากบ้านตระกูลหลี่ถึงบ้านตระกูลเย่ ใช้เวลาไม่นาน เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านพร้อมกัน เย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีดีใจจนออกหน้าออกตา
ช่วงเวลาที่ผ่านมา เย่เชินหลินต่อสู้กับจงหวีฉวนและรองประธานส้งอยู่นั้น เวลาที่จะกลับมาดูแลคนแก่ทั้งสองที่บ้านไม่มาก เหยนชิงเหยียนนานๆทีจะมีญาติๆมา ต้องกลับบ้านเกือบจะทุกวัน