สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่703 สาวใช้ตัวแสบ 607

ตอนที่703 สาวใช้ตัวแสบ 607
ในตอนที่พวกเขามาถึง เหยนชิงเหยียนก็อยู่ด้วย
เซี่ยชีหรั่นต้องการมาบ้านตระกูลเย่ นึกถึงตอนที่เธอหมั้นกับเย่เชินหลินตอนนั้นระหว่างจิ่วจิ่วกับเหยนชิงเหยียนคล้ายกับมีอะไรแปลกๆ จึงเคยแอบคุยกับเย่เชินหลิน อยากพาจิ่วจิ่วกลับบ้าน ดูว่าจะสามารถทำให้พวกเขามีโอกาสได้เข้าใจอีกฝ่ายมากขึ้น
ตอนนี้เย่เชินหลินนั้นตามใจเซี่ยชีหรั่น เธอพูดยังไง เขาก็ไม่มีข้อโต้แย้ง
จิ่วจิ่วเป็นคนของตระกูลเย่ เชื่อฟังคำสั่งของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นทุกอย่าง
“จิ่วจิ่ว วันนี้เธอกลับตระกูลเย่กลับพวกเราเถอะ หากแม่ผมต้องการ เธอก็อยู่ที่บ้านตระกูลเย่เลย หากแม่ผมไม่จำเป็น เธอก็ติดตามชีหรั่น ดูแลอาหารการกินให้เธอ”
“ค่ะ คุณเย่” จิ่วจิ่วตอบอย่างร่าเริง
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นแอบเล่าแผนการของพวกเขาให้จ้าวเหวินอิงฟังแล้ว เดิมจิ่วจิ่วอยู่ข้างๆไม่ให้จ้าวเหวินอิงเหงาก็ดีอยู่แล้ว พวกเขากลัวว่าเธอจะคิดมาก จึงเล่าแผนการของพวกเขาให้จ้าวเหวินอิงฟัง
“นี่เป็นเรื่องดี พวกเธอจัดการเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันมีอะไรทำฆ่าเวลาเยอะแยะไปหมด”
กลัวว่าจิ่วจิ่วจะอาย เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินไม่ได้ออกหน้าจนเกินไป
“จิ่วจิ่ว ได้ยินว่าช่วงนี้เธอฝึกทำอาหารเยอะเลย อาหารมื้อค่ำวันนี้ต้องฝากเธอด้วย” เย่เชินหลินบอก
“ค่ะ คุณเย่” จิ่วจิ่วตอบอีกครั้ง เหยนชิงเหยียนเห็นท่าทีนอบน้อมของจิ่วจิ่วแล้วคิดนึกขำอยู่ในใจ
เขายังจำได้ว่าครั้งก่อนที่เธอคุยกับเขาไม่ได้มีท่าทีเชื่อฟังขนาดนี้ พอเข้าครัว เธอต่างจากเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เชินหลินราวกับคนละคน
“ขำอะไร” จิ่วจิ่วยืนอยู่ห่างจากเหยนชิงเหยียนไม่ไกล อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสนใจเธอ เธอจึงบ่นเบาๆ แถมยังจ้องเหยนชิงเหยียนเขม็ง
เหยนชิงเหยียนถือโอกาสขยับเข้าใกล้เธอ เอ่ยหยอกเย้าเสียงต่ำ “นี่ สาวเจ้าลักยิ้ม ผมก็เป็นคุณเย่นะ ทำไมคุณถึงไม่รู้จักนอบน้อมกับผมบ้าง”
“ฉัน…..” ลิ้นของจิ่วจิ่วพันกันอยู่ชั่วขณะ
จริงสิ เขาก็เป็นคุณเย่ เป็นน้องชายแท้ๆของเย่เชินหลินทำไมเธอถึงไม่อยากเคารพเขาเลยนะ
ตามหลักการ เธอควรเรียกเขาว่าคุณเย่จื่อห้านสิถึงจะถูก
จิ่วจิ่วท่าทางระแวดระวัง ใบหน้าแดงระเรื่อ ท่าทางไม่สงบแบบนั้นกระตุ้นให้ผู้ชายรู้สึกอยากปกป้องได้เป็นอย่างดี
เดิมแค่อยากแกล้งเธอเล่น ยังไงซะนี่ก็เป็นบ้านของเขา แกล้งเธอจนกระอักกระอ่วนขนาดนี้ แน่นอนว่าคงไม่ดี
“ผมไปช่วยคุณดีกว่า ครั้งที่แล้วผมสอนคุณทำเค้ก คุณบอกว่าผมเข้มงวดกับคุณเกินไปไม่ใช่หรอ ครั้งนี้คุณเอาคืน สอนผมทำกับข้าวเถอะ”
เหยนชิงเหยียนพูดแบบนั้น จิ่วจิ่วจึงดึงสติกลับมาได้
เธอไม่รับรู้เลยว่าเหยนชิงเหยียนกำลังกู้หน้าให้เธอ เธอรู้สึกว่าคนคนนี้กำลังตั้งใจลงโทษเธอ
นี่คุณอยากเรียนเองนะ รอดูว่าฉันจะจัดการกับคุณยังไง ยังจะมาคุณเย่อะไร เย่บ้าบอน่ะสิ จิ่วจิ่วบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่ในใจ รอยยิ้มเผยลักยิ้มโผล่ขึ้นมา
“ได้สิคะ คุณเย่จื่อห้านช่วยด้วยตัวเองขนาดนี้ ช่วงเป็นเกียรติอย่างยิ่ง เชิญค่ะ”
ฝู้เฟิ่งหยีและเย่เฮ่าหรันสบตากันเล็กน้อย แล้วหันไปมองเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น ทุกคนสื่อจิตหากัน ไม่สนใจเหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่ว ปล่อยให้ทั้งสองไปทำกับข้าว
“เสี่ยวหลัน ยกน้ำชา” ฝู้เฟิ่งหยีสั่ง เรียกพี่เลี้ยงที่กำลังเตรียมทำอาหารเย็นออกมา
“เสี่ยวหลัน วันนี้จิ่วจิ่วและเสี่ยวห้านจะทำกับข้าว เธอไปทำอย่างอื่นเถอะ ถ้าไม่มีอะไร ไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้” ฝู้เฟิ่งหยีบอกอีกครั้ง
“ค่ะ นายหญิง งั้นฉันออกไปข้างนอกนะคะ”
เสี่ยวหลันก็อยากพักผ่อน เมื่อฝู้เฟิ่งหยีบอก เธอจึงรีบตอบรับ เสิร์ฟน้ำชาเสร็จเธอก็รีบออกไปทันที
เหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วหาจนทั่วครัวไปหนึ่งรอบ จิ่วจิ่วก็ไม่เจอวัตถุดิบที่เธอต้องการเพื่อใช้ในการประกอบอาหาร
“ฉันจะไปซื้อของ คุณเย่จื่อห้านจะไปกับฉันใช่ไหมคะ” ถ้าคุณกล้าไป ดูซิว่าฉันจะทำให้คุณหน้าแตกยังไง เธอแอบคิดอยู่ในใจ
จิ่วจิ่วใสซื่อ สิ่งที่เธอคิดนั้นล้วนปรากฏออกมาทางใบหน้าทั้งหมด เหยนชิงเหยียนแค่มองก็ดูออกแล้ว
เขาจะรอดู เธอจะทำยังไงกับเขา
“ผมเป็นผู้ช่วยคุณ วันนี้รับคำสั่งจากคุณ คุณอยากให้ผมไป ผมก็จะไปกับคุณ ได้ยินว่าการทำอาหาร การเลือกวัตถุดิบก็เป็นขั้นตอนสำคัญ ใช่ไหมครับ” เขาช่วยเธอคิดแม้กระทั่งคำแก้ตัว จิ่วจิ่วพยักรัวเร็ว “ถูกแล้วถูกแล้ว เป็นแบบนั้น เป็นแบบนั้น ไปเถอะ คุณเย่จื่อห้าน”
เป็นเหยนชิงเหยียนเองที่ให้เธอเรียกเขาว่าคุณเย่ เธอเรียกแล้วจริงๆ เขากลับไม่คุ้นชินเท่าไหร่
เมื่อทั้งสองออกจากบ้านแล้ว เมื่อเธอเรียกเขาแบบนั้นอีกครั้ง เขาจึงพูดยิ้มๆ “อย่าเรียกแบบนั้นเลยครับ ฟังแล้วไม่ค่อยรื่นหูเลย หลายคำขนาดนั้น”
“คะ รังเกียจหลายคำหนอ แต่ฉันไม่ให้เกียรติคุณไม่ได้นะ งั้นให้ฉันเรียกคุณว่าคุณห้านดีไหมคะ แบบนี้สั้นหน่อย”
“ตามสบายเลยครับ”
“ได้ค่ะ งั้นก็เอาตามนี้ เรียกว่าคุณห้าน(คุณเหงื่อ เป็นคำพ้องเสียง)” ฮ่าๆ ตลกจริงๆ เขาเป็นคุณชายหยาดเหงื่อ
　　……
ในห้องรับแขกตระกูลเย่ เซี่ยชีหรั่นกำลังจะอธิบายเรื่องราวผ่านมาให้สองสามีภรรยาฟัง แต่เย่เฮ่าหรันกลับเอ่ยออกมาก่อน
“ชีหรั่น ช่วงที่ผ่านมาเธอลำบากแล้ว”
“คุณพ่อคะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยอย่างสงสัย เย่เชินหลินลูบศีรษะเธอ บอกอย่างอ่อนโยน “ท่านประธานหลี่กับแม่รู้เรื่องที่คุณต้องแบกรับไว้หมดแล้ว คุณลำบากมากจริงๆ ต่อหน้าพ่อกับแม่ ผมก็อยากขอโทษคุณอีกสักครั้ง”
นี่เป็นลูกชายของพวกเขาหรอ คาดไม่ถึงว่าเขาจะกล่าวขอโทษผู้หญิง เย่เฮ่าหรันสบตากับฝู้เฟิ่งหยี จากนั้นจึงเข้าใจอยู่ในใจ
อีกอย่างจิตใจและการวางตัวของเซี่ยชีหรั่น ก็มีค่าพอให้เย่เชินหลินเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอ
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอ่อนโยน มองเย่เชินหลินด้วยสายตาลุ่มหลง ส่ายหัวเบาๆ “ขอโทษอะไรกัน คุณทำเพื่อฉันตั้งเยอะ ฉันยังไม่เคยทำอะไรเพื่อคุณเลย”
ได้เห็นพวกเขาทั้งสองผ่านปัญหาเรื่องส้งหลิงหลิงมาแล้วยังรักกันแบบนี้ พวกเขาที่เป็นพ่อแม่ก็รู้สึกขอบคุณเซี่ยชีหรั่นจากใจจริงๆ
“หลินเอ๋อ ตอนนี้พวกเธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ ส้งหลิงหลิงก็อยู่ที่นั่นหรอ เธอรีบจัดการให้เธอออกไป ต่อไปเรื่องของลูกอย่าให้ชีหรั่นต้องลำบากใจ”
เซี่ยชีหรั่นแบบนี้หาได้อยากแล้ว พวกเขาไม่ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นแม่เลี้ยงของเด็กคนนั้นแน่ เธอยังเด็ก ลูกของตัวเองก็ยังไม่มีก็ต้องไปเป็นแม่เลี้ยง การเป็นแม่เลี้ยงยากขนาดนี้ แม้ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน คนภายนอกก็ยังคอยจับผิด
เซี่ยชีหรั่นรู้ถึงความรู้สึกของพวกเขา เธอจะเลี้ยงลูกให้เย่เชินหลิน แต่เธอไม่รีบที่จะพูดเรื่องนี้ออกมา
ยังมีเวลาอีกนาน เธอจะใช้ความเป็นจริงให้พวกเขาได้เห็น เธอจะปฏิบัติกับเด็กคนนี้ยังไง ยังไงเด็กก็เป็นลูกของตระกูลเย่ เธอจะต้องให้พวกเขาเห็นว่าให้เด็กอยู่กับเธอแล้ว พวกเขาจะวางใจได้ เธออยากให้พวกเขาเห็นว่า เธอไม่รังเกียจเด็กคนนั้นเลยสักนิด
บางทีอาจจะต้องใช้เวลาสักพัก เธอไม่รังเกียจเด็กคนนั้น ทว่ากลับรังเกียจแม่ของเด็กคนนั้น ดังนั้นยังไม่ถึงเวลาที่เด็กคลอดออกมา เธอก็ยังไม่มั่นใจว่าเธอจะทำมันได้ดี
“แม่แกพูดถูก เย่เชินหลิน เดิมฉันก็ไม่เห็นด้วยให้เก็บเด็กคนนั้นเอาไว้ จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังคงยืนยัน ทางที่ดีเอาเด็กออกซะ” เย่เฮ่าหรันใบหน้าทะมึน สีหน้าจริงจัง
“ประธานเย่ เอาเด็กออกไม่ได้ ครั้งก่อนผมส่งเธอไปที่โรงพยาบาลแล้ว เกือบจะเอาเด็กออกแล้ว ส้งหลิงหลิงใช้มีผ่าตัดฆ่าตัวตาย ไม่ว่าจะพูดยังไง เธอก็คือหนึ่งชีวิต ผมเป็นคู่หมั้นของเธอก่อน แล้วยังบังคับให้เธอเลิกกับผม ถือว่าผมเอาเปรียบเธอก่อน เพราะเธอไม่ยอมจึงมีลูกกับผม ถ้าเธอต้องตายเพราะเรื่องนี้ ผมคงรู้สึกไม่ดี ดังนั้นจึงต้องเก็บเด็กเอาไว้ ผมจะให้โอกาสเธอสักสองเดือนในการดูแลร่างกาย หลังจากนั้นไม่ว่าจะเป็นผมหรือลูกก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีก ถ้าเธอกลับตัวกลับใจได้ หลายปีจากนั้นผมอาจให้ลูกรู้ได้ว่ามีเธอเป็นแม่อยู่ นั่นเป็นเรื่องในอนาคต”
คำพูดพวกนี้ เย่เชินหลินก็เคยบอกกับเซี่ยชีหรั่น
เธอหึง เขารู้ เขาไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกไม่ดีกับเรื่องของส้งหลิงหลิงแม้แต่น้อย
เย่เฮ่าหรันเงียบไปสักพัก เขาไม่สนับสนุนให้เก็บเด็กเอาไว้ แต่ถ้าเพราะเหตุนี้ต้องทำให้ส้งหลิงหลิงต้องตาย เขาก็คงใจร้ายไม่ลง
“ไม่ว่ายังไง เธอต้องจัดการให้ดี อย่าให้เธอมาวุ่นวายชีวิตของเธอและชีหรั่น อย่าให้ชีหรั่นต้องมาลำบากกับเธอ” ฝู้เฟิ่งหยีบอก
“พ่อคะแม่คะ เย่เชินหลินบอกแล้วว่าจะให้เธอไปจากที่นี่ เป็นหนูเองที่ให้เขาเก็บส้งหลิงหลิงเอาไว้ ตอนนี้เธอท้องลูกของตระกูลเย่อยู่ คฤหาสน์ก็ดี เป็นผลดีต่อพัฒนาการของเด็ก มีผลต่อการฟื้นตัวของเธอ คนที่หนูรักคือเย่เชินหลิน เพียงแค่ในใจเขามีหนู เรื่องพวกนี้สำหรับหนูแล้ว ไม่ได้ลำบากอะไรเลย เขาจะจัดการทุกอย่างได้ค่ะ หนูเชื่อมั่นในตัวเขา”
เซี่ยชีหรั่นพึ่งพูดจบ โทรศัพท์ของเย่เชินหลินก็ดังขึ้น เป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากหลินต้าฮุย :คุณเย่ครับ งานแถลงข่าวจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณจะมาตอนไหนก็ได้
เย่เชินหลินยกมือขึ้นมาดูเวลา ห่างจากเวลาทานข้าวอีกนาน
“คุณอยู่คุยกับพ่อแม่ที่นี่ ที่บริษัทมีเรื่องนิดหน่อย ต้องไปจัดการหน่อย จัดการเสร็จแล้วผมจะรีบกลับมา” เย่เชินหลินบอกกับเซี่ยชีหรั่นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“คุณไปเถอะค่ะ ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่”
“ประธานเย่ แม่ ผมไปนะครับ”
“อืม” เมื่อทั้งสองตอบรับ เย่เชินหลินจึงลุกขึ้นแล้วเดินจากไป ก่อนออกไปยังจูบเบาๆบนหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น
ระหว่างทางที่เย่เชินหลินกลับไปให้สัมภาษณ์ ไห่ลี่หมินก็กำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าวอีกกลุ่ม
“ประธานไห่คะ เกี่ยวกับความรู้สึก คุณอยากบอกอะไรกับทุกคนไหมคะ” คำถามนี้ไห่ลี่หมินได้ให้คนเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
เขายิ้มให้กล้อง “ผมเคยบอกไปแล้วว่าผู้หญิงที่ผมรักที่สุดก็คือเธอ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
“คุณกับเธอเคยอยู่ด้วยกันที่ไหหลำแล้ว ทำไมพอบอกจะเลิกก็เลิก หรือว่าเธอเป็นผู้หญิงโลเลคะ”