สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 723 สาวใช้ตัวแสบ 627

ตอนที่ 723 สาวใช้ตัวแสบ 627
ตลอดทั้งคืน ทั้งสองลืมเรื่องทุกอย่างจนหมดสิ้นแล้ว นอนหลับสบายมาก
ตอนเช้าที่เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมานั้น เธอปวดเมื่อยร่างกายเป็นอย่างมาก เธอนั้นหาวติดต่อกันหลายครั้ง จนแทบจะหลับตาคลำไปที่ห้องน้ำแล้วล้างหน้าแปรงฟัน
“ตื่นขึ้นมาทำไม ผมก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ลางานให้แล้ว？”เย่เชินหลินกล่าวโทษประโยคหนึ่งด้วยความรักและเอ็นดู
“ไม่ได้ จะไม่ไปทำงานเพราะเรื่องนี้ได้ยังไง ยังไงก็ต้องไป”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างเบลอๆ
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาออกไปกำชับให้พ่อบ้านเตรียมอาหารเช้าสำหรับเซี่ยชีหรั่นให้เรียบร้อย
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว เย่เชินหลินพูดขึ้นว่า แม้กระทั่งรถเขาก็ให้พ่อบ้านจัดการเรียบร้อยแล้ว และเมื่อเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็จูงมือเธอออกจากบ้าน
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นว่ารถในวันนี้คือรถบ้าน เมื่อคิดได้ว่าเขาคงจะกลัวเธอง่วงนอน รถคันนี้เธอสามารถนอนระหว่างทางได้ เขาช่างเป็นผู้ชายที่ละเอียดอ่อนเสียจริง
แต่ว่าเขาก็เป็นผู้ชายที่พฤติกรรมแย่คนหนึ่ง หากไม่เป็นเพราะเขา เธอจะต้องนอนในรถเหรอ
หลังจากที่ขึ้นรถ เย่เชินหลินก็ให้เซี่ยชีหรั่นนอนลงที่หน้าตักของเขา เซี่ยชีหรั่นนั้นเหนื่อยมาก ปิดตาไม่นานเธอก็หลับลง
รู้เช่นนี้ไม่ให้เธอไปทำงานที่บริษัทของเจ้านั้นหรอก ให้ทำที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปก็ดี เวลาเธอเหนื่อยจะได้ไม่ต้องไปทำงาน
เมื่อถึงบริเวณด้านหน้าของบริษัท เย่เชินหลินมองดูเวลา ยังเหลือเวลาในการสแกนบัตรเข้าทำงานอีกยี่สิบนาที เขาไม่ได้ปลุกเซี่ยชีหรั่น แต่ให้เธอนั้นนอนพักต่ออีกสักพักหนึ่ง
เขาแอบมองไปที่ลำคอของเธอ เขาตั้งใจแอบทิ้งรอยจูบไว้ที่บริเวณลำคอของเธอ จากนั้นก็ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ตื่นได้แล้ว ไปทำงานได้แล้ว”ยังเหลือเวลาอีกห้านาที จากนั้นเขาจึงจูบที่ริมฝีปากของเธอ แล้วปลุกเธอ
“อา ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว ฉันไม่ได้สายใช่ไหม？”เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความเครียด
“ไม่สาย รีบไปเถอะ！”
เซี่ยอี้ชิงเปิดประตูรถให้กับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นลงจากรถแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง และพูดขึ้นเบาๆว่า：“ฉันไปทำงานก่อนนะ ถ้าคุณเหนื่อยก็ไม่ต้องมารับฉัน ไม่ต้องมากินข้าวกับฉันก็ได้”
“ถ้ายังบ่นมากอยู่แบบนี้ ก็คงจะสายนะ”เย่เชินหลินเตือนเธอประโยคหนึ่งด้วยความเอ็นดู เซี่ยชีหรั่นหยุดพูดและรีบเดินเข้าไปในบริษัท
ตลอดทางที่เธอเดินผ่านนั้นมักมีคนมองเธอด้วยสายตาที่แปลกประหลาด เธอคาดว่าอาจจะเป็นเพราะเมื่อวานนี้เย่เชินหลินมารับเธอตอนเลิกงาน ทำให้เธอนั้นกลายเป็นข่าว
เธอนั้นรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จึงรีบเร่งฝีเท้าขึ้น และเมื่อเดินมาถึงหนาประตูห้องทำงานของตนเอง เธอเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าหลี่เหอไท้ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับกำลังยืนรอเธออยู่
“พี่เหอไท้”เธอเรียกชื่อของเขา หลี่เหอไท้เหลือบมองเธอครู่หนึ่ง สายตาจับจ้องอยู่ที่บริเวณลำคอของเธอ จากนั้นแววตาของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด
“ที่คอของฉันมีอะไรแปลกไปเหรอคะ？”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นเบาๆ จากนั้นมือของเธอก็มาวางอยู่ที่บริเวณลำคอ
แย่แล้ว！เธอนึกขึ้นมาได้ เหมือนกับว่าเจ้าหมอนั้นจะเคยจูบที่บริเวณลำคออย่างแรง
เขาเลวจริงๆ เมื่อก่อนหากเขาต้องการที่จะทิ้งรอยจูบไว้บนร่างกายของเธอ เขาก็มักจะทิ้งไว้ตอนที่จะเริ่มจูบ แต่ช่วงนี้เหมือนกับว่าเขาจะรอให้เธอเผลอก่อนแล้วค่อยจบเธอ ทำให้เธอมักไม่รู้ว่าบนร่างกายของเธอนั้นมีรอยจูบ
ทันใดนั้นหน้าของเธอก็แดงขึ้น รีบพูดขึ้นด้วยความเขินอายว่า：“พี่เหอไท้ ฉัน ฉันไปสแกนบัตรก่อนนะคะ”
ท่าทางของเธอเช่นนั้น ทำให้ผู้ชายนั้นใจเต้น แต่ว่าสีหน้าท่าทางของหลี่เหอไท้นั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป เขารีบปรับสายตาเป็นปกติ
“ผมมารอคุณที่นี่ ก็เพราะจะบอกกับคุณว่า ต่อไปไม่ต้องสแกนบัตรแล้ว ถ้าหากว่าคุณ……”เมื่อเขาพูดถึงตรงนี้ เขาก็กระแอมและพูดขึ้นว่า：“หากคุณคิดว่าร่างกายไม่สบาย ไม่มาทำงานก็ได้ ผมไม่หักเงินเดือนหรอก”
เขากลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะรู้สึกเกรงใจ เขาจึงตั้งใจพูดในเชิงขำขัน
เมื่อเซี่ยชีหรั่นนึกถึงประโยคที่ว่าหากวันนี้คุณเหนื่อยมากล่ะก็ สีหน้าของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย
“ขอบคุณมากเหอไท้ ร่างกายฉันโอเค ฉันสบายดีไม่ได้มีปัญหาอะไร ฉันสแกนบัตรเข้างานเหมือนเดิมดีกว่า ฉันคงไม่สามารถใช้อภิสิทธิ์ที่คนในครอบครัวคุณดูแลฉันเป็นพิเศษเช่นนี้ มิฉะนั้นแล้วคนอื่นจะไม่สบายใจ และจะทำให้คุณบริหารบริษัทยาก ฉันไปแล้วนะคะ！”เมื่อพูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็รีบเดินจากไป
หลี่เหอไท้มองเธอด้วยความชื่นชม เพื่อที่จะให้เขาสามารถปกครองคนในบริษัทได้อย่างราบรื่นเธอจึงกดดันตนเองเช่นนี้ แน่นอนว่านี้คือพฤติกรรมที่หาได้ยาก
……
หลังจากที่เย่เชินหลินส่งเซี่ยชีหรั่นเรียบร้อยแล้ว เดิมทีอยากจะไปโรงพยาบาล แต่เมื่อคิดไปคิดมา ก็ล้มเลิกความคิดนี้ เขาไม่อยากให้ส้งหลิงหลิงดูออกว่าเขานั้นใส่ใจกับลูกของเธอเป็นอย่างมาก
และก็เป็นแบบนี้นี่เองที่ทำให้ สามวันผ่านไป เขาไม่ได้ไปโรงพยาบาล
ส้งหลิงหลิงนั้นรอคอยการมาของเขา แต่เธอก็ไม่ได้ให้พ่อบ้านโทรเรียกเย่เชินหลินให้มาที่โรงพยาบาล เธอรู้ดีว่าเย่เชินหลินนั้นหวั่นเกรงเธอ ดังนั้นเธอจะต้องเปลี่ยนแปลงตนเอง เพื่อให้เย่เชินหลินนั้นรู้สึกว่าเธอนั้นไม่ได้บีบรัดหัวใจเขาจนเกินไป
เวลาที่เหลือจากเวลางานของเย่เชินหลินนั้น เขานั้นก็อยู่กับเซี่ยชีหรั่นตลอด เซี่ยชีหรั่นก็เอ่ยปากว่าจะไปบ้านตระกูลเย่ ดังนั้นเขาทั้งสองคนก็เลยได้กลับไปบ้านตระกูลเย่ เมื่อได้ยินเสียงต่อล้อต่อเถียงของจิ่วจิ่วและเหยีนชิงเหยียนทุกคนก็รู้สึกมีความสุข
สามวันต่อมา ส้งหลิงหลิงก็ออกจากโรงพยาบาล หลินหลิงจัดการทำเรื่องให้ ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นพ่อบ้านจะเป็นคนจัดการ
ดังนั้นแม่บ้านที่คอยดูแลอยู่ที่โรงพยาบาลรวมทั้งพี่เลี้ยงซึ่งเป็นคนที่หลินหลิงหามาล้วนพากลับไปที่บ้านตระกูลเย่
ส้งหลิงหลิงใช้โอกาสที่ไม่มีคนอยู่ พูดกับแม่ว่า อยากจะให้แม่ของเธอนั้นกลับไปอยู่กับเธอที่บ้านตระกูลเย่ด้วย
“แม่คะ คนชั้นต่ำโม่เสี่ยวหนงยังอยู่ในคฤหาสน์ ลูกคนเดียวจะไปสู้รบกับสองพี่น้องนั้นไหวได้ยังไง？แม่ไปกับลูกเถอะ จะได้ช่วยดูแลลูกของลูกด้วย อีกทั้งยังจะทำให้เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเย่เชินหลินนั้นให้ความสำคัญกับลูก ”
นายหญิงส้งคิดว่า ตอนนี้ตระกูลส้งต้องพึ่งใบบุญส้งหลิงหลิงแล้ว แน่นอนว่าเธอนั้นจะต้องดูแลลูกสาวอย่างเต็มที่
วันที่ส้งหลิงหลิงออกจากโรงพยาบาลนั้นเป็นวันอาทิตย์ เซี่ยชีหรั่นนั้นก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน
ก่อนวันนั้นหนึ่งคืน เธอก็ถูกเย่เชินหลินทำให้ทรมานจนแทบจะไม่ไหว ดังนั้นเมื่อถึงเวลาสิบโมงเธอก็ยังไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาจากเตียง
“พี่คะพี่คะ！ทำไมพี่ยังนอนอยู่ล่ะคะ พี่รีบลุกขึ้นมาเถอะค่ะ ส้งหลิงหลิงกลับมาแล้ว！อุ้มลูกกลับมาด้วย！” โม่เสี่ยวหนงผลักประตูห้องของเซี่ยชีหรั่น เรียกเซี่ยชีหรั่นอย่างร้อนใจ
เซี่ยชีหรั่นตะลึงงันครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นานก็ได้สติ
ไม่ช้าก็เร็วหล่อนก็จะต้องกลับมา และนี่ก็คือสิ่งที่เธอต้องเผชิญหน้า
“ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะลงไป หลินอยู่บ้านไหม？”เซี่ยชีหรั่นถามขึ้น
“พี่เขยไม่อยู่ เขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
“อ่อ”
เขาคงจะมีธุระ เพราะหากส้งหลิงหลิงกลับมาเขาก็คงจะอยู่บ้าน เพราะเธอก็ดูออกว่าเขานั้นก็ใส่ใจเด็กคนนั้นไม่น้อย
“พี่คะ พี่ต้องคิดหาวิธีนะคะ พวกเราไม่ควรที่จะให้ส้งหลิงหลิงและลูกอยู่ที่นี่ตลอดไปนะคะ บ้านหนึ่งหลังจะมีผู้หญิงสองคนได้ยังไงกัน”โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นอย่างร้อนใจ
“คุณอย่าไปคิดเรื่องนี้เลย ตอนนี้ส้งหลิงหลิงอยู่ไฟ เด็กเพิ่งคลอดได้ไม่กี่เดือน อย่าทำให้มีเรื่องเลย”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“โธ่ พี่ก็ชอบเป็นแบบนี้ หากว่าคุณคิดให้ดีตั้งแต่แรก เราทั้งสองคนช่วยกันหาทางออก เด็กคนนี้ก็คงไม่ต้องเกิดมา แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ฉันก็ไม่กล้าที่จะลงมือกับเด็กคนนั้นแล้ว คงทำได้เพียงไล่พวกเขาออกไปก็เท่านั้น”
“เสี่ยวหนง！ถ้าเธอยังจะพูดต่อ ฉันจะโกรธแล้วนะ！คุณกลับไปที่ห้องเถอะ อย่าไปยุ่งกับพวกเขา ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วจะลงไปดู”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็ลุกจากเตียงแล้วเปลี่ยนชุด
โม่เสี่ยวหนงทำหน้าทะเล้น พูดขึ้นอย่างจำใจว่า：“โอเค โอเค ฉันไม่คิดจะทำเรื่องเลวร้ายไม่ได้เหรอ？ หากคุณอยากจะดูแลเด็กคนนั้นเหมือนลูกแท้ๆ ฉันก็จะคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นหลานของฉันก็แล้วกัน”
“เธอก็นะ！”เซี่ยชีหรั่นเคาะที่หน้าผากของโม่เสี่ยวหนง ไม่ได้พูดอะไรออกมามาก เธอได้ยินพ่อบ้านพูดอยู่ข้างนอกว่า จะอุ้มคุณชายน้อยแล้ว
เซี่ยชีหรั่นออกมาจากห้องนอนของเย่เชินหลิน เมื่อเดินมาถึงห้องโถง ก็เห็นพี่เลี้ยงเด็กกำลังอุ้มเด็กน้อยขึ้นตึก
“ชีหรั่น ฉันกลับมาแล้ว”ส้งหลิงหลิงยิ้มให้กับเซี่ยชีหรั่น บนใบหน้าของเธอนั้นไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของศัตรู แต่กลับดูเหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่า
เซี่ยชีหรั่นมองส้งหลิงหลิงครู่หนึ่ง เมื่อเห็นแม่ของหล่อนเดินตามมา ภายในใจของเธอนั้นก็รู้สึกขมขื่น
เย่เชินหลินก็ยังดูแลส้งหลิงหลิงเป็นอย่างดี ดังนั้นถึงยอมให้แม่ของเธอมาดูแลเธอ
ส้งหลิงหลิงเปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก เธออดขมวดคิ้วไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอนั้นรู้สึกไม่สบายใจ
“ชีหรั่น คุณจะอุ้มเด็กหน่อยไหม？เขาน่ารักมากๆเลยนะ”ส้งหลิงหลิงยิ้มและพูดขึ้น
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เด็กน้อยที่กำลังหลับอยู่ในข้อพับของพี่เลี้ยง ใบหน้าจิ้มลิ้มสีชมพูที่อิ่มเอิบ น่ารักมากๆเลย
เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรส้งหลิงหลิงถึงได้เอ่ยปากให้เธอนั้นอุ้มเด็กคนนี้ ลูกของเธอจะชอบให้ศัตรูของแม่อุ้มได้อย่างไรกัน？
มือของเซี่ยชีหรั่นนั้นยื่นออกไปหาเด็กน้อย พี่เลี้ยงเด็กถอยไปอีกก้าวเพื่อหลบหลีก มือของเซี่ยชีหรั่นก็หยุดนิ่งสองสามวินาที จากนั้นก็เก็บกลับไป
เมื่อเก็บมือกลับมา เธอก็คิดถึงเจตนาของส้งหลิงหลิง นี่เป็นการกระทำครั้งแรกหลังจากที่ส้งหลิงหลิงมาถึงบ้าน หากเธออุ้มเด็กและทำให้เด็กร้องไห้ ส้งหลิงหลิงก็คงวางแผนที่จะรายงานเย่เชินหลิน และบอกว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่เหมาะที่จะดูแลเด็ก และสั่งให้เธอนั้นอยู่ห่างจากเด็กคนนี้
หากว่าเธอไม่อุ้ม ส้งหลิงหลิงก็อาจจะพูดว่า：“เชินหลิน ฉันให้เซี่ยชีหรั่นอุ้มลูกของฉัน แต่เธอคงไม่ชอบ ก็เลยไม่ได้อุ้ม”
และนี่คืออุบายของส้งหลิงหลิงที่กระทำต่อเธอ ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ก็ไม่มีทางถูกต้อง
เธอคิดว่า เจตนาของส้งหลิงหลิงจะต้องเป็นเช่นนี้แน่
เซี่ยชีหรั่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อธิบายว่า：“เด็กกำลังนอนอยู่ เดี๋ยวจะตื่นเพราะเปลี่ยนมือให้ฉันอุ้ม พวกคุณรีบขึ้นไปข้างบนเถอะ คุณก็เพิ่งจะคลอดลูก ก็ต้องพักผ่อนให้มากๆ”