สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 725 สาวใช้ตัวแสบ 629

ตอนที่ 725 สาวใช้ตัวแสบ 629
การสัมผัสของเธอนั้นรบกวนการนอนของเด็กน้อย เด็กน้อยขยับตัวสองทีและส่งเสียง ฮื้อ ฮื้อเบาๆ แสดงออกถึงความไม่พอใจ
ส้งหลิงหลิงรีบเก็บมือ ขณะที่เธออยู่กับลูกของเธอตามลำพัง เธอพยายามไม่ทำให้ลูกของเธอต้องร้องไห้ เธอจะทำให้เย่เชินหลินว่าเธอนั้นไม่เหมาะสมที่จะเป็นแม่คนไม่ได้
นายหญิงส้งอยากที่จะโน้มน้าวส้งหลิงหลิง เพื่อเด็ก เพื่อตระกูลส้ง อย่าล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ เมื่อเห็นลูกสาวนั้นร้องไห้อย่างโศกเศร้าเสียใจ เธอก็ทำใจไม่ได้ที่จะให้ลูกสาวที่กำลังอยู่ไฟออกแรงมากเกินไป
“หลิงหลิงลูกรัก อย่าร้องไห้เลย ลูกร้องไห้ แม่ก็ทำใจไม่ได้ อย่าคิดมากไปเลย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามลูกก็เป็นแม่แท้ๆของเด็กคนนี้แม่เชื่อว่าแม้ว่าเย่เชินหลินจะใจแข็งแค่ไหนก็คงไม่ยอมให้ลูกต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากหรอก”นายหญิงส้งมองหน้าลูกสาวด้วยความห่วงใย และพูดปลอบใจเบาๆ
“ขอโทษค่ะแม่ ลูกรู้ว่าแม่หวังที่จะให้ลูกได้ช่วยเหลือตระกูลส้ง ลูกคงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว เย่เชินหลินไม่ได้รักลูก ลูกขอร้องเขาก็คงไม่มีประโยชน์ เรื่องของซูหาวคราวที่แล้วลูกก็เคยขอร้องเขา แต่สุดท้าย ซูหาวก็เกิดเรื่องอยู่ดีไม่ใช่เหรอ？”
ส้งหลิงหลิงตั้งใจพูดประโยคนั้นออกมา สภาพเช่นนี้ เธอคิดว่าจะไม่ทำให้ใครเกิดความสงสัย
นายหญิงส้งคิดว่าการพูดคุยในห้องนี้จะปลอดภัย มิฉะนั้นแล้วลูกสาวของเธอคงไม่กล้าคุยกับเธอที่นี่ ดังนั้นเธอจึงได้พูดความจริงออกมา
“เด็กโง่ แม่คิดว่าลูกคือความหวังเดียวของตระกูลส้งจริงๆ แต่นี้ก็เป็นเพียงความหวังเท่านั้น ในใจของแม่นั้นรู้ดีว่ายังไงพ่อของลูกก็คงยากที่จะออกจากคุกได้ แต่ซูหาวนั้นไม่เหมือนกัน ความผิดของเขานั้นไม่ได้ร้ายแรงมาก หากฝ่ายหญิงกลับคำให้การ เขาก็จะสามารถออกมาได้ ลูกรับปากแม่สิว่า ไม่ว่าจะอยากไรก็ตามลูกจะต้องสานสัมพันธ์ที่ดีต่อเย่เชินหลิน ถ้าช่วยได้ก็ช่วยน้องชายของลุกสักครั้งเถอะ แม่มีลูกชายแค่หนึ่งคนและลูกสาวอีกหนึ่งคนเท่านั้น”นายหญิงส้งเมื่อคิดถึงลูกชายที่ถูกจำคุก ก็โศกเศร้าเสียใจ
และเริ่มทนไม่ไหวกับความทุกข์ทรมานในช่วงเวลานี้ จึงร้องไห้โฮออกมา
ภายในใจของส้งหลิงหลิงก็รู้สึกทรมาน ก็ร้องไห้ตามพักหนึ่ง จากนั้นก็รับปากกับแม่ของเธอว่า เธอจะลองขอร้องเย่เชินหลินดู
เซี่ยชีหรั่นกลับไปที่ห้องนอนของเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวหนงก็ยังคงนินทาส้งหลิงหลิงที่ข้างหูของเธอ กล่าวโทษเธอและขัดขวางเธอ เดิมทีเธอนั้นอยากที่จะชักสีหน้าใส่หล่อนเสียหน่อย
“เสี่ยวหนง อย่าไปสนใจเลยว่าเมื่อก่อนเธอนั้นเลวร้ายแค่ไหน ตอนนี้เธอก็เป็นแค่คนที่เพิ่งคลอดลูก อย่าทำให้เธอต้องอึดอัดใจ ไม่ว่าใครก็ต้องตกอยู่ในสถานะเช่นนี้ ต่อไปคุณก็ต้องเป็นแม่คน เอาใจเขามาใส่ใจเรา หากตอนนี้เธอไม่ได้คิดที่จะแยกกับเย่เชินหลินออกจากกันแล้ว พวกเราก็ลืมเรื่องเก่าๆเถอะ”
“พี่คะ พี่ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ฉันรับไม่ได้แล้ว ฉันกล้าพูดเลยว่า หากส้งหลิงหลิงสามารถเปลี่ยนได้จริงๆ ไม่แย่งผู้ชายของพี่แล้วหมูก็คงจะปีนต้นไม้ได้ พี่รอดูเถอะค่ะว่า พี่ไม่จัดการกับเธอ เธอนั่นแหละที่จะมาจัดการกับพี่ เมื่อถึงเวลานั้นพี่จะเสียใจ แล้วอย่ามาร้องไห้กับฉันแล้วกัน”เมื่อโม่เสี่ยวหนงพูดจบ ก็เดินด้วยความโกรธออกจากประตูไป
เธอนั้นโกรธจริงๆ ในเมื่อเซี่ยชีหรั่นไม่ให้ความร่วมมือกับเธอ เธอคนเดียวจะต่อกรกับส้งหลิงหลิงได้ อย่างไร
หลายวันมานี้ เธอเห็นความรักระหว่างเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกับตา เย่เชินหลินนั้นดูแลเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างดี พวกเขาทั้งสองนั้นรักกันอย่างดูดดื่มในสนามหญ้า ความใกล้ชิดสนิทสนมเช่นนั้นทำให้เธอรู้สึกอิจฉา ทำให้ช่วงนี้เธอรู้สึกเคารพรักเย่เชินหลินมากยิ่งขึ้น
เย่เชินหลินนั้นสามารถทำให้ผู้หญิงรักได้ง่ายๆ ทุกการกระทำของเขา ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ล้วนทำให้คนที่พบเห็นหลงใหล
แม้ว่าจะไม่ได้ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี แต่เขานั้นก็สามารถทำให้ผู้หญิง หลงใหล อย่างปาฏิหาริย์ 
โดยเฉพาะอย่างยิ่งโม่เสี่ยวหนง เธอนั้นทำได้เพียงแค่มองเขาอยู่ไกลๆ แต่เซี่ยชีหรั่นนั้นมีโอกาสใกล้ชิดและสัมผัสความรักกับเขา ทุกครั้งที่นึกถึงเธอในฐานะที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ยังสู้ลูกเลี้ยงอย่างหล่อนไม่ได้เลย เธอนั้นอิจฉาเป็นอย่างมาก
หลังจากที่โม่เสี่ยวหนงเดินจากไป เซี่ยชีหรั่นก็ยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างเพียงลำพัง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้หลังจากที่ส้งหลิงหลิงกลับมา ภายในใจของเธอนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบ
เธอกวาดสายตาออกไป พบว่าเพื่อเด็กคนนี้ เย่เชินหลินได้ตกแต่งตุ๊กตาไว้เจ็ดแปดตัว
เธอไม่รู้ว่าคนที่มีสถานะทางสังคมเช่นนี้ก็ล้วนทำกันเช่นนี้ หรือว่าเขานั้นให้ความสำคัญกับเด็กคนนั้นมากเป็นพิเศษ
เด็กคนนี้นั้นเป็นลูกแท้ๆของเขานั้นไม่ผิดหรอก ปกติแล้วถ้าหากว่าเขาไม่รักแม่ของเด็ก ก็คงจะไม่รักเด็กคนนี้มากนัก
เธอถอนหายใจเบาๆครั้งหนึ่ง จากนั้นสมองของเธอก็คิดวนเวียนอยู่กับสิ่งที่โม่เสี่ยวหนงที่ว่าส้งหลิงหลิงจะเอาคืนเธอ
วันนี้เมื่อส้งหลิงหลิงกลับมา ก็เริ่มทำให้เธอรู้สึกอึดอัดต่อหน้าผู้คนมากมายเสียแล้ว ต่อไปในภายภาคหน้าอาจจะเป็นดังที่เธอทำนายไว้ คงไม่สงบเป็นแน่
เธอลุกขึ้นอย่างเงียบๆ แม้กระทั่งท้องหิวก็จำไม่ได้เสียแล้ว เธอยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สายตามองไปที่ด้านนอกของหน้าต่าง
มีหลายเรื่องราวที่ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด เธอคิดว่าเขาจะต้องอุ้มเด็กคนนั้นไว้ในอ้อมกอดเป็นเรื่องแรก และก็จะรักเด็กคนนี้เหนือสิ่งอื่นใด
เด็กคนนี้นั้นดูน่ารักมาก เธอนั้นก็อยากที่จะเข้าไปกอด แต่เรื่องง่ายๆเรื่องนี้มันแฝงไว้ด้วยความซับซ้อน เธอจึงไม่ได้อุ้มเด็กคนนี้
ถ้าหากว่าเย่เชินหลินรู้ว่าเธอไม่ยอมอุ้มเด็กคนนี้ เขาจะคิดยังไงกัน？
เย่เชินหลิน ความรู้สึกของพวกเราจะสามารถข้ามผ่านแบบทดสอบนี้ไปได้ไหม？ไม่ว่าส้งหลิงหลิงจะพูดอะไร และก็ไม่ว่าในอนาคตเด็กคนนี้จะพูดอะไร เขาก็จะรักฉันแบบนี้ และไว้ใจฉันเช่นนี้ใช่ไหม？
เพราะอะไร ทำไมฉันถึงได้มีความรู้สึกไม่ปลอดภัย หรือว่าฉันนั้นคิดมากจนเกินไป？
เธอค้นพบว่าหลังจากที่ทราบว่าส้งหลิงหลิงท้องนั้น ความรู้สึกของเธอจากเดิมที่เคยสงบสุข ก็ไม่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แม้ว่าจะตัดสินใจแล้วว่าจะยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ตอนที่เผชิญหน้าจริงๆนั้น ยังไม่ทันไร เธอก็กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ
อาจจะเป็นเพราะรักมากเกินไป ก็เลยกลัวที่จะสูญเสีย ก็เลยมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย
เวลานี้เย่เชินหลินก็กำลังคิดถึงเซี่ยชีหรั่น เขากำลังอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ที่กำลังจากมาจากเฮลิคอปเตอร์ เมื่อเดินทางมาถึงตีนเขาหมอก ภูเขาอันดับหนึ่งของตงเจียง
ก่อนหน้านี้เย่เชินหลินและองค์หญิงคนนี้ได้เคยเจอหน้ากันในช่วงระยะเวลาสั้นๆครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นการทำสัญญาระหว่างบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปและประเทศฝานหลาย（ชื่อประเทศนั้นสมมุติขึ้นมา）
ประเทศฝานหลายนั้น ไม่เหมือนประเทศอื่น สามารถพูดได้ว่าเป็นสังคมกึ่งผู้หญิงเป็นใหญ่ สถานะของผู้หญิงนั้นสูงส่ง สถานะขององค์ชายและองค์หญิงนั้นเท่าเทียมกัน
ผู้หญิงที่เติบโตมาในประเทศเช่นนี้ ส่วนใหญ่แล้วจะประพฤติตนอย่างอิสระ มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี และไม่ปกปิดความรู้สึกของตนที่มีกับผู้ชาย
เย่เชินหลินรู้สึกว่า การที่ครั้งนี้องค์หญิงเจาะจงว่าจะมาเที่ยวที่ตงเจียง มีจุดประสงค์ที่พิเศษแฝงอยู่ ภูเขาที่มีชื่อเสียงในประเทศนี้นั้นมีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน แล้วทำไมเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย จะต้องเลือกมาเที่ยวภูเขาหมอกด้วย
หลังจากที่เจอหน้ากันแล้ว สายตาขององค์หญิงนั้นเซ็กซี่ไม่น้อย เธอกอดเย่เชินหลินและจูบแนบหน้ากับเขาอย่างเป็นมิตร
เพื่อที่จะรักษาหน้า ทำให้เย่เชินหลินนั้นยากที่จะปฏิเสธ แต่ว่าสีหน้าท่าทางของเขาก็ยังเป็นปกติและทุกครั้งที่เอ่ยชื่อเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ก็ใช้คำว่าองค์หญิงในการเรียกชื่อเพื่อเป็นการให้เกียรติ
ขณะที่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย กำลังต้องการที่จะรั้งแขนของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ภาษาฝานหลายพูดขึ้นอย่างคล่องแคล่วและมีมารยาท：“ขอโทษนะครับองค์หญิง กระผมอยากจะโทรศัพท์หาภรรยาของกระผม วันนี้เธอพักผ่อนก็เลยนอนตื่นสาย เลยน่าจะยังไม่ได้รับประทานอาหารเช้า เธอเป็นผู้หญิงที่มึนๆหน่อย กระผมต้องเตือนความจำเธอสักหน่อย”
สีหน้าท่าทางของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย นั้น แข็งทื่อเล็กน้อย รีบถามเขาขึ้นประโยคหนึ่งว่าอย่างเหลือเชื่อว่า：“ครั้งนี้ที่ฉันมา ฉันได้เจาะจงถามเรื่องสถานภาพของคุณแล้ว ได้ยินมาว่าคุณนั้นเป็นโสด แล้วทำไมถึงได้มีภรรยาเร็วจังเลยล่ะ？”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ไม่ชอบให้ใครมาโกหกเธอ ดังนั้น เธอจึงได้ถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา
เย่เชินหลินยังคงยิ้มอย่างสง่างาม และอธิบายด้วยภาษาฝานหลาย อย่างเรียบเฉยว่า：“องค์หญิงครับ สถานภาพของกระผมที่องค์หญิงท่านได้ยินมานั้นไม่รอบด้าน กระผมนั้นไม่โสดแล้ว แต่ว่ายังไม่ได้แต่งงานอย่างเป็นทางการ ดังนั้นคนที่องค์หญิงถามอาจจะไม่รู้เรื่องของกระผมอย่างละเอียดมากนัก ในความเป็นจริงแล้วกระผมหมั้นสักพักหนึ่งแล้ว กระผมเจอผู้หญิงที่ผมนั้นเลื่อมใสศรัทธาแล้ว ในใจของกระผมนั้นเธอนั้นได้เป็นภรรยาของผมแล้ว เพียงแต่ว่าเรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสที่ถูกต้องตามกฎหมายก็เท่านั้น”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแสดงออกถึงความผิดหวังเล็กน้อย เธอนั้นก็ผ่านผู้ชายมาไม่น้อย แต่เธอหวั่นไหวกับเย่เชินหลินมากที่สุดในประเทศฝานหลายผู้หญิงนั้นค่อนข้างเปิดเผย ผ่านการคบหาผู้ชายมาหลากหลายนั้นไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร อีกทั้งการที่คบหาผู้ชายมาเป็นจำนวนมากนั้น กลับเป็นการแสดงออกถึงเสน่ห์ของผู้หญิง
ผู้หญิงสามารถตามจีบผู้ชายได้ตามอำเภอใจ ก็เหมือนกับผู้ชายในประเทศอื่นที่สามารถตามจีบผู้หญิงได้ตามอำเภอใจ ซึ่งเป็นเรื่องที่ธรรมชาติและเป็นปกติ
การมาเยือนของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ในครั้งนี้ เนื่องจากครั้งที่แล้วที่เธอได้เห็นหน้าเย่เชินหลิน เธอก็รู้สึกชอบเขาในทันที คราวที่แล้วเธอก็อยากที่จะแสดงตัวว่าเธอนั้นชอบเขา แต่เธอนั้นมีความเข้าใจผู้ชายจีนเป็นอย่างดี รู้ว่าผู้ชายชาวจีนนั้นไม่ชอบผู้หญิงที่รุกเกินไป กลัวว่าเย่เชินหลินนั้นจะตกใจกลัว
เมื่อถึงตอนนี้ เธอนั้นรู้สึกเสียดายที่เธอออกตัวช้าเกินไป เย่เชินหลินกล่าวว่าเขานั้นหมั้นมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่คราวที่แล้วที่เธอได้เจอกับเขานั้นเธอมั่นใจว่า เขานั้นยังไม่ได้หมั้นหมายกับใคร
“องค์หญิง ขอโทษนะครับ กระผมขออนุญาตโทรศัพท์หาภรรยาก่อนนะครับ！”เมื่อเย่เชินหลินพูดจบ เขายิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์โทรหาเซี่ยชีหรั่นอย่างคล่องแคล่ว
ก่อนหน้านั้นเซี่ยชีหรั่นยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บริเวณริมหน้าต่าง รู้สึกว่าภายในใจของตนนั้นเต็มไปด้วยหมอกควันขมุกขมัว
เมื่อเสียงสายข้าวของโทรศัพท์ดังขึ้น สายตาของเธอนั้นก็เป็นประกายขึ้นมาทันใด ความทุกข์ของเธอก็ค่อยๆจางหายไป
เซี่ยชีหรั่น นับวันเธอก็ยิ่งพึ่งพาเขามากขึ้นเรื่อยๆ หากว่ามีวันหนึ่ง เขาเปลี่ยนใจขึ้นมา ไม่ต้องการคุณแล้ว คุณจะทำยังไง คุณจะยังมีชีวิตอยู่รอดได้ไหม ？เธอตั้งคำถามกับตัวเธอเอง
เมื่อเธอกดปุ่มรับสาย และได้ยินเสียงของเย่เชินหลินที่อ่อนโยนเป็นพิเศษ
“ที่รัก คุณตื่นนอนหรือยัง？”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในใจคิดว่า เย่เชินหลินนั้นเป็นคนที่ไม่แสดงออกทางความรัก แต่การที่เขาเรียกผู้หญิงคนหนึ่งด้วยความสนิทสนมและอ่อนโยน ดูแล้วในใจของเขาผู้หญิงคนนี้นั้นอยู่ในสถานะที่ไม่เลวเลยทีเดียว
เย่เชินหลินรู้ดีว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะต้องคิดเช่นนี้ จึงจงใจเรียกเธออย่างสนิทสนมและอ่อนโยนกว่าปกติ
ผู้หญิงส่วนใหญ่แล้วชอบฟังคำหวาน อีกทั้งการที่เซี่ยชีหรั่นได้ยินเขาเรียกเธอเช่นนี้ ภายในใจของเธอนั้นก็คงรู้สึกอ่อนโยนไม่น้อยเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า：“ตื่นแล้วค่ะ เพิ่งจะตื่นเมื่อสักครู่นี้เอง ส้งหลิงหลิงและลูกของเธอกลับมาแล้ว เมื่อสักครู่นี้ฉันก็ได้ออกไปดูครู่หนึ่ง เด็กคนนั้นน่ารักมาก ส้งหลิงหลิงอยากให้ฉันอุ้มเด็กคนนั้น ฉันไม่รู้ว่าหล่อนนั้นคิดอย่างไรกันแน่ เด็กน้อยยังคงนอนหลับอยู่ ฉันกลัวว่าหากอุ้มแล้วเขาจะตกใจตื่น”
เซี่ยชีหรั่นจะไม่ยอมให้ส้งหลิงหลิงแย่งผู้ชายของเธอไป เธอจะรักษาเขาไว้ ดังนั้นเธอจะไม่ให้ส้งหลิงหลิงมีโอกาสพูดเรื่องนี้กับเย่เชินหลินก่อน ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจพูดขึ้นก่อน
น้อยครั้งที่เธอจะพูดเยอะเช่นนี้ใบหน้าของเย่เชินหลินยิ้มและฟังเธออย่างตั้งใจ หลังจากที่เธอพูดจบเขาก็พูดขึ้นว่า：“เข้าใจแล้ว อืม คุณทานข้าวเช้าแล้วหรือยัง？”
“ยังค่ะ”
“เดี๋ยวอีกสักพักหนึ่งจะมีคนนำมาหารเช้ามาเสิร์ฟคุณ คุณรออยู่ในห้องเถอะ”