สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 744 สาวใช้ตัวแสบ 648

ตอนที่ 744 สาวใช้ตัวแสบ 648
เธอหวังอยากให้พวกเขาสามคนรักกันเหมือนครอบครัวจริงๆ แต่เธอรู้ดีว่าความปรารถนานี้จะต้องใช้เวลานานถึงจะเป็นจริง
เย่เชินหลินไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าถ้าเขาขยับแล้วลูกตื่นจะร้องไห้เจ้าตัวน้อยจับไว้แน่นมากและไม่ยอมปล่อยเขายืนยันที่จะยืนอยู่ตรงนั้น แขนของเขาเมื่อยแล้วแต่ก็ไม่ขยับรอจนกว่ามือของเย่เจิ้งเหิง จะผ่อนคลาย เขาถึงจะเอาออก
เขายังยื่นมือออกไปช่วยเขาดึงผ้าห่ม กลัวว่าลูกจะหนาว
“เชินหลิน พี่เลี้ยงบอกว่าเดือนนี้ลูกยังไม่เหมาะที่จะห่มผ้ามากเกินไป คุณก็ให้เขาหายใจเองเถอะ ถ้าทำให้ร้อนเกินไปเขาจะเหงื่อออกกลับทำให้เป็นหวัดง่าย” ส้งหลิงหลิงพูด
“อืม ได้” เย่เชินหลินปรับเปลี่ยนใหม่ จัดผ้าห่มให้ลูกกลับเป็นเหมือนเดิม
เขาเดินไปข้างๆส้งหลิงหลิงและพูดเบา ๆว่า “เซียวเสี่ยวลี่อยู่ในช่วงให้คนฝากคำพูดมาให้ผมระหว่างการซักถามโดยบอกว่าเธอรู้ว่าคุณมีความลับอยากที่จะบอกผม ขอแค่ให้ผมปล่อยเธอไป ผมมาที่นี่เพื่อถามคุณว่าที่เธอกำลังพูดถึงคือเรื่องอะไร ”
น้ำเสียงของเขาเบามาก ราวกับว่าเขาไม่ตั้งใจซักถาม แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้ส้งหลิงหลิงและคุณนางส้งประหลาดใจ
ท่าทีของส้งหลิงหลิงชะงักเป็นเวลาสองถึงสามวินาทีก่อนจะกลับมาเป็นปกติ เธอไม่กล้าพูดง่ายๆเพราะกลัวว่าเสียงที่สั่นเครือของเธอจะเปิดเผยความรู้สึกผิดของเธอ
“เซียวเสี่ยวลี่คนนี้ ตั้งแต่เข้าประตูพวกเราก็ทำกับเธอไม่แย่ ทำไมเธอถึงใส่ร้ายป้ายสีได้ล่ะ” คุณนางส้งขมวดคิ้วพูด
ท่าทีของเธอไม่ใช่จุดสนใจของเย่เชินหลิน แต่คำพูดของเธอทำให้ส้งหลิงหลิงหาคำตอบเย่เชินหลินได้
“เชินหลิน ฉันไม่มีความลับอะไร เซียวเสี่ยวลี่ต้องนึกออกมาแน่นอน ใครจะยอมเป็นวัวล่ะ”
“ใช่หรอ? ไม่มีความลับก็ดี ถ้าหากว่ามี รีบพูดมาตอนนี้ดีที่สุด ผมจะรีบไปดูเขา เขารู้อะไร เพียงครู่เดียวผมก็สามารถรู้ได้” ตอนที่เย่เชินหลินพูดประโยคนี้สายตามองไปที่ส้งหลิงหลิงไม่กะพริบ เธอต้องการที่จะมองสีหน้าของเธอให้ชัดเจน
เธอสับสนมาก เธอรีบอยากแสดงสีหน้าเย็นชาออกมา
“ฉันคิดไม่ออกจริงๆฉันมีความลับอะไรที่คุณไม่รู้ เชินหลินคุณจะไปพบเธอก็ไปพบ ช่วยฉันถามไถ่เธอด้วย เธอจะพูดยังไงก็อยู่กับฉันมานาน เป็นพี่น้องฉัน ฉันหวังจริงๆว่าทุกอย่างเธอจะราบรื่น” ส้งหลิงหลิงพูด
“ได้” เย่เชินหลินพูดเพียงคำเดียวและมองส้งหลิงหลิงอย่าง
ทันทีที่เขาจากไปส้งหลิงหลิงก็หงุดหงิดทันที
ตอนนี้เธออยู่เดือน ออกไปไม่ได้ ไม่สะดวกพูดคุยกับแม่ ได้แต่กังวลอย่างเดียว
ดูเธอแล้วเหมือนนิ่งสงบ นั่นเพราะเธอกำลังพนัน พนันว่าเซียวเสี่ยวลี่ไม่กล้าเอาผลตรวจDNA ที่เธอวางหมากพูดออกมา
แต่เธอได้ส่งข้อความถึงเย่เชินหลินแล้วตอนนี้เธอต้องการเป็นอิสระเธอจะรักษาไว้ได้อย่างไร?
จบแล้ว! ครั้งนี้จบแล้วจริงๆ!
เธอเดินลงพื้นด้วยเท้าเปล่า เดินไปที่เปลแล้วอุ้มลูกขึ้นมา
จู่ๆเย่เจิ้งเหิงก็ถูกเธออุ้มขึ้นมา และฮัมเพลงอย่างไม่สบอารมณ์สองครั้ง
เธอไม่เคยอุ้มลูกอย่างเป็นทางการ และอุ้มไม่เป็น แต่ในตอนนี้เธอไม่อยากให้ใครมาช่วยอุ้มลูก เธอกลัว เธอต้องกอดลูกไว้แน่นๆ ถึงจะรู้สึกว่ากลับตัว
“หลิงหลิง เธอวางลูกลง อุ้มเขาอย่างนี้ เอวเขารับไม่ไหว” คุณนางส้งเตือนอยู่ข้างๆ ส้งหลิงหลิงทำเหมือนไม่ได้ยิน
เธอกอดลูกไว้แน่นแล้วเดินไปที่เตียง ถกเสื้อป้อนนมขึ้นเพื่อให้นมลูก
เด็กแค่อยากนอน ไม่ใช่อยากกิน เธอพยายามมาครึ่งวัน เห็นเขายังนอนหลับสนิท เธอโกรธจนอยากด่าคน
คุณนางส้งมองเธอที่เป็นแบบนี้ ในใจรู้สึกเจ็บจริงๆ ทำได้แค่ถอนหายใจยาวๆ
ส้งหลิงหลิงมองแม่อย่างไม่พอใจจะสื่อว่าถอนหายใจทำไม แค่นี้ยังเรื่องที่เกิดขึ้นยังไม่ใช่หายนะอีกเหรอ?
เซียวเสี่ยวลี่ยังไม่ต้องพูดอะไร แม้ว่าเธอจะพูด แล้วเย่เชินหลินจะเชื่อ? แม้ว่าเย่เชินหลินจะเชื่อจริงๆ แต่เขายอมที่จะให้ลูกชายของเขาไม่มีนมกินหรอ?
โม่เสี่ยวจุนยังดีๆ เขาไปรับกลับมาก็ได้แล้วนี่
คิดอย่างนี้ ดูเหมือนเธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นหน่อย สูบลมหายใจเข้าลึกๆพูดกับแม่ว่า “แม่ ช่วยฉันพา เหิงเหิงอุ้มกลับไปเถอะ ดูเหมือนเขายังไม่หิว”
คุณนางส้งดูออกว่าลูกสาวคิดได้แล้ว รีบตกลงอุ้มเด็กไป วางไว้บนเปล
เย่เชินหลินไปเจอเซียวเสี่ยวลี่ เวลานี้เซียวเสี่ยวลี่ถูกคุมขังไว้ ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด
เขามองที่ท้องเธอ บางทีเดือนยังน้อย ดูไม่ออกมาว่าท้อง
“คุณชายเย่! ในที่สุดคุณก็มาแล้ว ตอนนี้ฉันจะบอกเรื่องเกี่ยวกับส้งหลิงหลิงทั้งหมด ได้โปรดปล่อยฉันออกไปเถอะ ฉันสำนึกผิดแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เคยทำผิดมากมายเพื่อเขา ตอนนี้ฉันมีลูกแล้ว ฉันอยากจะให้กำเนิดลูก ฉันขอร้อง ฉันจะสารภาพผิดเป็นการแลกเปลี่ยน บอกคุณทุกเรื่องที่ฉันรู้”เซียวเสี่ยวลี่กระวนกระวายมาก แทบจะพูดขอร้องทุกอย่างในเฮือกเดียว
สีหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเย่เชินหลินมองเธอ มองจนเซียวเสี่ยวลี่กังวลจะตายแล้ว
เธอรู้ว่าอิสระของเธอขึ้นอยู่กับคำพูดของเย่เชินหลิน เเละเธอก็รู้ว่าคำสารภาพผิดนั้นเป็นการเสี่ยง ตอนนี้เธอไม่สามารถจัดการได้มากขนาดนั้น หากเธอต้องติดอยู่ในคุกเกินสิบปี เธอจะไปหาผู้ชายได้จากที่ไหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีลูก
ในชีวิตนี้ หากไม่มีลูก ทันไม่น่าอนาถใจหรอ มาโลกนี้แล้วกลับเลยหรอ?
“คุณชายเย่!”เธอรีบเรียกเขา
“ทำไมคุณถึงเรียกแต่ชื่อส้งหลิงหลิง? เมื่อก่อนคุณเป็นผู้ช่วยเขา ตอนนี้คุณคือพี่น้องเขา คุณทรยศเขาอย่างนี้ ไม่รู้สึกละอายหรอ?” เย่เชินหลินถามด้วยความเย็นชา
“คุณพูดอะไร?” เซียวเสี่ยวลี่ถามตะกุกตะกักเล็กน้อย เธอรู้สึกตั้งตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่าที่เย่เชินหลินพูดหมายถึงอะไร
“คุณทำทุกวิถีทางเพื่อมาหาฉันและคุณยังมาพูดถึงความลับอะไรใหญ่โต ไม่ใช่ว่าต้องการให้ฉันหาทางช่วยคุณออกไปหรอ? ตอนนี้ฉันไม่สนใจความลับนั้นตอนนี้ ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณจะเป็นคนดีหรือไม่หลังจากที่คุณออกไป”
เย่เชินหลินพูดอย่างนี้ เท่ากับเป็นการบ่งบอกกับเธออย่างชัดแจ้งว่าไม่จำเป็นต้องบอกความลับที่เธอรู้เขาไม่ต้องการฟังและไม่สนใจ
เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าของส้งหลิงหลิงว่าเธอทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาโกรธมากไม่เธอก็ไม่ได้รู้กลัวขนาดนั้น
เขาเข้าใจนิสัยตัวเขาเอง หากได้ยินเซียวเสี่ยวลี่พูดถึงเรื่องที่เซี่ยชีหรั่นทำ เขาจะไล่เธอออกไปทันทีแน่
งั้นลูกจะทำยังไง? ทำไม่ดีแม้แต่ชีวิตลูกก็จะไม่มี
เพื่อเย่เจิ้งเหิง ตอนนี้เขายอมแกล้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ โดยแสร้งว่าเซียวเสี่ยวลี่ไม่เคยรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องที่ไม่ควรบอกใครของส้งหลิงหลิง
เซียวเสี่ยวลี่ก็ไม่ได้โง่ ที่จะฟังไม่ออกว่าเย่เชินหลินวางแผนจะทิ้งเธอหรอ?
เธอมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ เพราะอะไรทำไมเขาถึงไม่อยากรู้ว่าจริงๆแล้วส้งหลิงหลิงทำอะไรไว้
ในเวลานี้เธอไม่สามารถดูแลสิ่งนั้นได้มากนัก หากเธอสามารถเป็นอิสระโดยไม่ต้องทรยศส้งหลิงหลิง เธอคงเรียกร้องอะไรมากกว่านี้อีก
เธอรีบพยักหน้าอย่างสุดชีวิต แล้วพูดว่า “ฉันจะเป็นคนดี ได้แน่นอน ไม่เพื่อคนอื่น แต่เพื่อนลูกของฉัน ฉันจะไม่ทำเรื่องเลวๆอีก ฉันเสียใจสุดขีดแล้ว”
“หวังว่าที่คุณพูดพวกนี้ไม่ใช่เพื่อที่จะตอบแทนผม คุณควรรู้ ผมสามารถเอาคุณออกได้ และก็สามารถทำให้คุณเข้ามาได้ ผมมองส้งหลิงหลิงในฐานะแม่ของลูกผม บวกกับในท้องมีเด็กของตระกูลส้งอยู่ ถึงได้ปล่องเธอ จำไว้นะ ถ้าให้ผมเห็นคุณทำเรื่องชั่วแม้แต่น้อย แม้แต่ลูกของคุณก็ไม่เว้น”
เย่เชินหลินพูดจบ มองดวงตาทั้งสองของเธอด้วยความเย็นชาไม่หยุด
ในใจเขารู้ชัดเจน เขาเคยปล่อยเซียวเสี่ยวลี่ เหตุผลหลักคือเธอท้อง
ตอนที่ส้งหลิงหลิงท้อง หากไม่ใช่เพราะวิตกกังวล เธอจะให้กำเนิดลูกที่เป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดได้อย่างไร
คนตระกูลส้งนั้นเลวร้าย แต่ส้งซูหาวเป็นลูกชายคนเดียว เขาไม่อยากให้ตระกูลพวกเขาเป็นรุ่นสุดท้าย
หลังจากเย่เชินหลินจากไป ก็ไปเยี่ยมส้งซูหาว
สภาพของส้งซูหาวยังสู้เซียวเสี่ยวลี่ไม่ได้ เขาเป็นคุณชายที่เอาแต่ใจนอกจากนี้ยังมีคนที่ทำให้เขาอับอายในคุกอยู่เสมอใบหน้าของเขาถูกตีจนช้ำเขียวม่วง
“พี่เขย คุณมาแล้ว? ผมรู้ว่าผิดแล้ว คุณปล่อยผมได้ไหม?” ส้งซูหาวไม่หยิ่งยโสแล้ว แทบจะคุกเข่าให้เย่เชินหลิน
เขาคิดอยู่ว่าในเมื่อเขากล้าที่จะคิดร้ายต่อเซี่ยชีหรั่นและเกือบจะข่มขืนเธอถึงสองครั้งและหัวใจที่อ่อนนุ่มของเขาก็ไม่สามารถช่วยให้เข้มแข็งขึ้นได้อีก
เขาจ้องมองเขาอย่างเย็นชาสักพักและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“เย่เชินหลินคุณฟังนะ หากคุณไม่ปล่องผมไป ต่อให้ผมตายผมก็ไม่ปล่อยคุณ!” ส้งซูหาวมองไม่เห็นความหวังแล้ว หันไปตะโกนใส่หลังของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินเบะมุมปากเบาๆ ในใจคิด การที่คุณมีชีวิตอยู่ไม่ได้เป็นการคุกคามต่อผม ตายแล้วจะเป็นหรอ?
ยิ่งเป็นอย่างนี้ ผมยิ่งปล่อยคุณไปไม่ได้
เย่เชินหลินไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป หลังจากประชุมไปสองงานมองดูเวลา ห่างจากเวลาที่จะไปรับเซี่ยชีหรั่นเลิกงานก็ยังเช้าอยู่ จึงจัดการงานบางส่วน
ในช่วงบ่าย เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกลับถึงประเทศฝานหลาย ตรงไปที่ห้องคุณป้าทันที
คุณป้าเธอพวกหนักจริงๆ แม้จะหลับตาอยู่แต่ปากบ่นพึมพำว่า “ลูกชายฉัน ลูกชายฉัน หย่าหจี ลูกชายของฉัน”
ที่ผ่านมาเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่เคยได้ยินว่าป้ายังมีลูกชาย เธอจึงถามพ่อของเธอ “ทำไมคุณป้าเอาแต่พูดถึงแต่ลูกชาย หรือว่าเธอมีลูกชาย?”
ตอนนี้ลุงของเธออยู่ในห้องด้วย เมื่อเห็นพ่อของเขาไม่พูด เธอก็มองไปที่ลุงของเธออีกครั้ง
ลุงของเธอและน้องชายของเย่เชินหลินเหมือนกันมากเกินไป ทำให้เธอยังคงมึนงงเล็กน้อยในตอนนี้
หากเพราะไม่ใช่ป้าป่วยหนัก เธอคงต้องถามเขาว่ามีลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอกหรือไม่
พ่อของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย กษัตริย์ประเทศฝานหลาย ถอนหายใจและพูดด้วยเสียงต่ำ “ป้าของคุณมีลูกชายคนหนึ่งชื่อหย่าหจี ผู้คนเรียกเขาว่าเจ้าชายหย่าหจี แต่น่าเสียดาย … “