สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 743 สาวใช้ตัวแสบ 647

ตอนที่ 743 สาวใช้ตัวแสบ 647
ไห่ลี่หมินรู้ ความอดทนและความแน่วแน่ของเขานั้นหนักแน่นมาก เป็นประเภทที่ยิ่งแพ้ยิ่งกล้า เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เพราะความเย็นชาของหลินหลิง
ยิ่งเขาทำอย่างนี้ ยิ่งเป็นอุปสรรคแก่เขา
ผู้หญิงในช่วงนี้มีความอ่อนไหวมากโดยเฉพาะผู้หญิงอย่างหลินหลิงที่มีความมั่นใจในตัวเองมาก เธอกลัวว่าฝ่ายที่ตามจีบเธอจะไม่จริงใจ เธอดูถูกว่าคนอื่นต้องรับผิดชอบเธอและเธอก็ไม่ต้องการเป็นเพียงของเล่นให้ผู้ชายพิชิต
หลินหลิงกำลังทายว่าไห่ลี่หมินก็ชอบเธอนิดหน่อยหรือเปล่า เมื่อได้ยินเย่เชินหลินพูดกับตัวเอง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เปลี่ยนเป็นยิ่งเย็นชาขึ้น
ในห้องโดยสารที่เงียบสงบ เย่เชินหลินตลอดทางไม่พูดสักคำ ทำให้หลินหลิงครุ่นคิดขึ้นมาเอง
“คุณชายเย่ คุณจะกลับบ้านพักตากอากาศหรือไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป?” คนขับรถถามเย่เชินหลิน เขายกมือขึ้นมามองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า “ไปบริษัท”
“ครับ คุณชายเย่”
หน้าประตูบริษัทเซี่ยชีหรั่น เธอพึ่งกลับมาจากข้างนอก เซี่ยอี้ชิงไปต้อนรับแล้วถามเธอว่า “พี่เซี่ย กลางวันนี้กินอะไร?”
เซี่ยชีหรั่นดึงแขนของเซี่ยอี้ชิงพูดเสียงเบาว่า “ฉันอยากกินหม้อไฟหม่าล่า คุณไปถามเขา ได้ไหม?”
เธอเป็นอย่างนี้เหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ซุกซน ทำให้เซี่ยอี้ชิงคิดถึงแฟนสาวที่น่ารักที่สุดของเขา
เขายิ้มอย่างเอาใจ ตอบเธอ “ได้ แต่เเค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ถ้าคุณชายเย่ถามขึ้น เราก็บอกไปว่าพวกเรากินข้าวข้างหน้าที่ร้านอาหารโล่อาน”
เซี่ยชีหรั่นหยักหน้าแล้วพูดว่า “ดีมาก ดีมากเลย ฉันได้กินหม้อไฟหม่าล่าอย่างเอร็ดอร่อย คุณไม่รู้ ลำไส้ของไอ้คนนั้นบอบบาง เขาถึงกับท้องเสียนะ
เซี่ยชีหรั่นพูดแล้วคิ้วก็ขมวดเต้นขึ้น โดยไม่สังเกตว่าเซี่ยอี้ชิงขยิบตาให้เธอ
เธอรู้ว่าวันนี้เย่เชินหลินต้องอยู่เป็นเพื่อน เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ไม่มีเวลามา ดังนั้นจึงไม่คิดว่าจะมีคนมองเธอด้วยใบหน้าที่มืดมน
“ไป อี้ชิง พวกเรารีบไปกินเถอะ ฉันนึกถึงกลิ่นหอมๆของหม้อไฟหม่าล่า อดไม่ไหวจนจะไหล…”
“อะไรไหล?” เย่เชินหลินถามอย่างเย็นชา ทันใดนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเธอเซี่ยชีหรั่นตกใจรีบกลืนคำพูดครึ่งหลังกลับไป
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรไหล เหอะเหอะ ฉันพูดเล่นกับเซี่ยอี้ชิง” เซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนอย่างไว แน่นอนว่าเธอพูดแบบนี้ คนแซ่เย่ยังไงก็ไม่เชื่อเธอแล้ว
“การล้อเล่นอันนี้ไม่เห็นน่าหัวเราะ สู้ที่ผมกินหม้อไฟหม่าล่าแล้วท้องเสียไม่ได้” ใบหน้าเย่เชินหลินนิ่ง เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าไอ้คนนี้ยิ่งในศักดิ์ศรีที่สุด
เขาต้องรู้สึกว่าเขากำลังพูดถึงเขาไม่ดี คนนี้เป็นคนขี้อวด ท้องเสียแล้วมีอะไร หรือว่าคุณชายจะไม่กินข้าว? ไม่อะไร?
ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นค่อยๆแดง เริ่มดึงแขนของเย่เชินหลินและพูดเบาๆว่า “เรื่องครั้งที่แล้วฉันไม่ดีเอง ไม่ควรพาคุณไปกินหม้อไฟหม่าล่า วันนี้ฉันไม่ได้จะไปกิน ฉันแค่พูดเล่น ไม่ให้คนกิน และจะไม่ให้คนพูดให้ชื่นใจชื่นใจปากเลยหรอ?”
สายตาที่เย่เชินหลินมอง เซี่ยอี้ชิงรู้ทันทีว่าต้องหลบ
เขารู้ว่าเย่เชินหลินหน้าเสืออย่างนี้ จริงๆแล้วไม่ได้โกรธ นี่คือพวกเราสองคนกำลังเกี้ยวพาราสีกัน
ทันใดนั้นเย่เชินหลินหันมาทันที เชยคางเซี่ยชีหรั่นขึ้นอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “ตอนนี้ไม่กิน ปากของผมก็สุขใจสุขใจแล้ว”
ขณะที่เซี่ยชีหรั่นยังไม่เข้าใจ เขาก็กดทับลงมาที่ริมฝีปากอย่างหนัก
เวลานี้เป็นเวลาเลิกงาน พนักงานออกมาทีละคน เป็นช่วงที่คนเยอะที่สุด
เขาจูบเธอในที่สาธารณะแบบนี้เธออยากจะหลุดพ้น แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้
เขายังจงใจ นี่ไม่ใช่จูบธรรมดา แต่เป็นจูบที่เร้าใจมาก ลิ้นของเขาตั้งใจเอาลิ้นมาพันลิ้นเธอจง บางครั้งก็ผ่านริมฝีปากอันละมุนของเธอ
ร่างกายเธอเหมือนมีไฟผ่านเข้ามา ชาไปหมด
ไอ้คนเลวนี่ เขาเก่งเกินไปแล้วนะ เซี่ยชีหรั่นคิดอย่างโกรธเคือง
หลี่เหอไท้ออกมาจากห้องทำงาน เห็นร่างสูงใหญ่ของเย่เชินหลินจากที่ไกลๆกำลัง“รังแก” เซี่ยชีหรั่น
เด็กคนนี้เพียงไม่กี่วัน ก็มาที่ประตูของเขาเพื่อแสดงอำนาจอีกครั้ง?
ยังกล้าอย่างนี้ เขาจะไล่คนไม่ให้เซี่ยชีหรั่นทำงานบริษัทเขาแล้ว เขาคิดอย่างนี้ ถึงรู้ว่าเขากำลังหึง
ไม่ได้ เขาให้เธอไปไม่ได้ เด็กคนนี้มาที่นี่เป็นครั้งคราวเพื่อแสดงความเสน่หา เขามีเจตนาที่ไม่ดี ต้องการให้เซี่ยชีหรั่นกลับไปที่ที่ของเขา
หากเขาเกลี้ยกล่อมให้เซี่ยชีหรั่นกลับไป งั้นไม่ทำให้เด็กนั่นได้ใจหรอ?
เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินจูบจนร่างกายอ่อนปวกเปียก คิดหาวิธีผลักเขาออกตลอด แต่กลับยิ่งอ่อนแรง
เย่เชินหลินแค่อยากลงโทษเธอ ใครใช้ให้ตอนที่เขาไม่อยู่แล้วเธอไปกินอาหารขยะ ใครรู้โทษก็รับโทษ เขาเองก็หลงไปด้วย จนลืมไปแล้วว่านี่คือที่ไหน
สองคนหลงลืมฉันเกินไปแล้ว หลี่เหอไท้เดินไปใกล้ข้างหน้ายังไม่รู้ตัว
เขาถอนกระแอมเบาๆ เย่เชินหลินได้ยิน พอดีเขาตั้งใจจะปล่อยเซี่ยชีหรั่นออก แต่ได้ยินกระแอม เขากลับจูบอย่างมีความสุขมากขึ้น
“อืม … อืม … ” เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถสงบลงได้อีกต่อไป เธอต้องการให้เขาปล่อย ทำเสียงขัดขืน
เย่เชินหลินคิดในใจ รู้สึกอึดอัดก็ออกไปสิ หลี่เหอไท้กลับไม่ไป ยืนมองอยู่อย่างนั้น
“ประธานหลี่”
“อืม!”
“ประธานหลี่”
พวกพนักงานที่เดินผ่านหลี่เหอไท้พากันทักทายเขา เซี่ยชีหรั่นยิ่งรู้สึกตัวว่ามีคนมากมายเท่าไหร่ให้ความสนใจเธอกับเย่เชินหลิน
ผู้หญิงของเขาอาย แน่นอนเย่เชินหลินรู้ ดังนั้นเขาจึงจูบขยี้ริมฝีปากของเธอสองทีแล้วปล่อยออก
“นี่คือบริษัทผม คุณรังแกพนักงานของผมแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมรึเปล่า?” หลี่เหอไท้ไม่อ่อนโยนเหมือนปกติ สีหน้าของเขาก็ไม่ได้เย็นชามาก ฟังแล้วเหมือนกำลังล้อเล่น แต่ก็ดูจริงจังเล็กน้อย
เย่เชินหลินยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “นี่คือถนน ประธานหลี่ไม่ได้ซื้อถนนไว้มั้ง? นอกจากนี้ผมไม่ได้รังแกเธอ แต่แสดงเกี่ยวกับความรัก”
คนเลวหนังหนาที่ยังคงหมายถึงความรัก ซึ่งคือการกลั่นแกล้งอย่างชัดเจน เซี่ยชีหรั่นพึมพำในใจ แต่บนใบหน้ากลับยิ้มอย่างอึดอัดและพูดว่า“พี่เหอไท้ พวกเรามาทานอาหารกลางวันด้วยกันเถอะ หลินบอกว่าอยากเชิญคุณกินข้าว หาเวลาที่เหมาะสมที่จะเชิญคุณมาทานอาหารค่ำไม่ได้เลย”
มือของเซี่ยชีหรั่นยังอยู่ที่เอวของเย่เชินหลินหยิกเขาเบาๆหนึ่งที ความหมายคือจะให้เขาให้ความร่วมมือกับเธอ
“ไปกินข้าวด้วยกันนะ” เย่เชินหลินพูดกับเหอไท้
“ไม่ล่ะ ผมนัดหยุนซางแล้ว ไปก่อนนะ” หลี่เหอไท้พูดจบก็หันตัวเดินไป
ในใจเซี่ยชีหรั่นรู้สึกเกรงใจ กัดริมฝีปาก แล้วพูดว่า “พี่เหอไท้ คุณอย่าโกรธนะ ฉัน…จากนี้ฉันจะระวัง”
“ระวังอะไร?” รอหลี่เหอไท้เดินไป เย่เชินหลินถึงถามเธอ
“หลิน ต่อไปนี้อย่าทำแบบนั้นในที่ ๆ มีคนพลุ่งพล่านดีไหม?” เซี่ยชีหรั่นกระซิบ
ท่าทีของเธอนุ่มนวลมากเย่เชินหลินอารมณ์ดี จึงลูบศีรษะและเตือนเธอว่า “คุณไม่ทำผิด ผมก็ไม่เป็นแบบนี้ถ้าคุณปล่อยให้ผมจับได้อีกว่าคุณพยายามแอบกินของที่ไม่ดีต่อสุขภาพ ผมรับประกันจะทำเกินกว่าวันนี้”
“ได้ได้ ถือว่าฉันกลัวคุณ หลังจากนี้ฉันจะเลิกกินหม้อไฟหมาล่ายังไม่ได้อีกหรอ?”
นี่ยังไม่เท่าไหร่
“ไป พวกเราไปกินที่ร้านอาหารโล่อานข้างหน้าแหล่ะ” เย่เชินหลินโอบเอวเซี่ยชีหรั่นไว้แน่น ก้าวเท้าไป
“หลิน ทำไมวันนี้ตอนกลางวันถึงมีเวลามากินข้าวเป็นเพื่อนฉัน เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไปแล้วหรอ?”
“ไปแล้ว กลับประเทศแล้ว” เย่เชินหลินพูดนิ่งๆ
“จริงหรอ? ดีมาเลย!” เซี่ยชีหรั่นหยุดเดินและมองดูเย่เชินหลินพูด ใบหน้าเล็กๆของเธอแทบจะเรืองแสง
เย่เชินหลินหรี่ตายิ้มถามเธอ “ดีใจขนาดนั้นเลย?”
“แน่นอน ใครจะยอมให้มีผู้หญิงมาจ้องพร้อมที่จะตะครุบดั่งพญาเสือผู้ชายของตัวเอง ฉันดูจากทรงแล้ว ราวกับว่าปรารถนาที่จะกินคุณเป็นอย่างมาก ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงแย่งไม่ไหว” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำเบาๆ ท่าทางน่ารักมาก
“ไอ้ตัวเล็ก ผมรับปากไม่ให้เขากิน แต่ให้คุณกิน ดีไหม?” เขายิ้มถามอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่นลอยค่อยๆแดงขึ้นมา มองบนเขาไปหนึ่งทีพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “ไม่จริงจัง”
สองคนเดินไปที่ร้านอาหารโล่อาน
หลังกินข้าว เย่เชินหลินส่งเซี่ยชีหรั่นกลับบริษัท ถึงนั่งรถกลับบ้านพักตากอากาศ
เขาแค่อยากไปเจอส้งหลิงหลิง ถือโอกาสเปลี่ยนชุด วางแผนไว้ว่าหลังจากไปเจอเซียวเสี่ยวลี่ค่อยไปบริษัทประชุมสองงาน
เมื่อเขาเข้าไปในบ้าน ในห้องเงียบสงบ ไม่มีเสียงร้องไห้ของเด็ก เขารู้สึกโล่งใจ
ลูกกำลังหลับ คนใช้แม่บ้านรออยู่ห้องที่ถัดจากห้องรับแขกไปสองห้อง ส้งหลิงหลิงกับคุณนายส้งสองแม่ลูกพูดคุยกันเสียงเบา
พวกเขากลัวว่าในห้องจะมีกล้องวงจรและเครื่องดักฟังไม่กล้าพูดอย่างอื่นแค่พูดถึงลูก บางครั้งพวกเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลส้ง ปลอบโยนซึ่งกันและกันว่าจะไม่มีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้น
เย่เชินหลินขึ้นตึกมาเคาะประตูเบาๆ ส้งหลิงหลิงเชิญเข้ามาด้วยน้ำเสียงต่ำ
เขาเปิดประตูเข้ามา ส้งหลิงหลิงในใจนั้นก็แปลกใจอยู่เล็กน้อย เธอมองเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “กลับมาได้ไง?”
“ยังต้องพูด เชินหลินต้องคิดถึงและเป็นกังวลเด็กตลอดเวลาอยู่แล้ว” นายหญิงส้งพูด
เย่เชินหลินเดินไปถึงเตียงเด็กก่อน เหิงเหิงกำลังหลับ ท่าทางซื่อๆนั่นยิ่งดูดีขึ้นเรื่อยๆ
“เชินหลิน คุณดูเขาสวยกว่าตอนเพิ่งเกิดหรือเปล่า?” ส้งหลิงหลิงยิ้มถาม
“อืม ก็ดูดีหน่อย หน้าก็อ้วนขึ้นหน่อยแล้ว”
เดิมเย่เชินหลินคิดไว้ว่าสิ่งแรกจะคุยกับส้งหลิงหลิงคิดไม่ถึงเขาเห็นมองดูลูกมองแล้วก็หลงรักเข้า
แขนของตัวน้อยวางไว้ข้างนอก แขนเล็กๆเหมือนรากบัว เบาๆ อ่อนๆ
เย่เชินหลินค่อยๆยื่นมือออกมา จับมือเล็กๆของเขาไว้ เจ้าตัวน้อยก็เหมือนรู้สึกได้แล้ว ก็พลิกมือมาจับนิ้วมือเขา
รอยขีดข่วนที่นุ่มนวลนี้ทำร้ายจิตใจของเย่เชินหลินจริงๆ
สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ความปรารถนาที่ต้องการปกป้องลูกยิ่งรุนแรงมากขึ้น
คุณนายส้งกับส้งหลิงหลิงล้วนไม่ได้รบกวนการพูดคุยของพวกเขาพ่อลูก ดูเขารักลูกขนาดนั้น ส้งหลิงหลิงซึ้งจนจะร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาโดยไม่รู้ตัว