สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 751 สาวใช้ตัวแสบ 655

ตอนที่ 751 สาวใช้ตัวแสบ 655
“คุณทำแบบนี้ พนักงานผู้หญิงทั้งหมดต้องซาบซึ้งในตัวคุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างถอดใจ
“ฉันจะไปคุยกับหลินหลิงตอนนี้ ให้เธอร่างแผน…ใช่แล้ว วันนี้เธอไม่มาทำงาน ถ้าหากไห่ลี่หมินแต่งงานกับเธอ และไม่ให้เธอมาทำงานกับบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ก็คงจะวุ่นวายน่าดู”
ไม่ได้ ฉันต้องหาทางทำให้คนแซ่ไห่ลำบากยิ่งขึ้น
แปลกเหมือนกันน่ะ หลินหลิงที่เย็นชาเข้มแข็งในความทรงจำของเขาไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆ แบบนี้ ทำไมถึงยอมให้เด็กคนนั้นได้ไปล่ะ
วันนี้ ไห่ลี่หมินก็ลางานเพื่อใช้เวลาอยู่กับหลินหลิง
เย่เชินหลินก็ไม่มาทำงาน กลับให้หลินต้าฮุยเอางานไปให้เขาที่บ้านเพราะต้องการอยู่ดูแลเซี่ยชีหรั่น
“ส้งซูหาวล่ะเป็นยังไง?” เย่เชินหลินถาม
“ปลอดภัยแล้ว เสียขาไปข้างหนึ่ง นอกจากนี้ยังตัดม้ามออก หมอบอกว่าหลังจากนี้เมื่อเขากลับมาแข็งแรงแล้ว ก็จะเป็นผู้พิการตลอดไป” หลินต้าฮุยกล่าว
“คุณไปจัดการให้ผู้หญิงคนนั้นสารภาพหน่อย ทำให้ส้งซูหาวและเซียวเสี่ยวลี่พ้นผิด”
“ได้ คุณชายเย่”
เย่เชินหลินปล่อยเรื่องของส้งซูหาวแต่กลับไม่บอกส้งหลิงหลิง คิดถึงเธอที่คุกคามเขาแบบนั้นอีก เขาโกรธมาก จึงตั้งใจทำให้เธอเป็นทุกข์
หนึ่งวัน เย่เชินหลินนอกจากจะจัดการเรื่องงานแล้วก็จะอยู่เป็นเพื่อนเซี่ยชีหรั่น
“นอนอีกหน่อย” เขาพูดประโยคเหล่านี้มากที่สุด
เซี่ยชีหรั่นมองเขาที่ดูแลเธออย่างระมัดระวังรู้สึกมีความสุขมากๆ
ตอนกลางวันเธอได้รับโทรศัพท์ของหลี่เหอไท้ บอกว่าสุขภาพไม่ดีให้พักผ่อนเยอะๆ ไม่ต้องคิดถึงเรื่องงาน
เธอไม่รู้จะบอกยังไงว่าแค่มีประจำเดือน แต่หลี่เหอไท้รู้ดี แค่เปิดปากพูดเย่เชินหลินก็ให้ลางาน3วัน ชวนให้คิดถึงอาการป่วยเฉพาะของผู้หญิง
“พี่เหอไท้ จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ป่วยอะไร พรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้” ขณะที่เซี่ยชีหรั่นพูดอยู่ เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่น ไม่พอใจที่เธอไม่รักตัวเองเป็นอย่างมาก
“เย่เชินหลินช่วยลางานให้คุณแสดงว่าคุณจำเป็นต้องพักผ่อนจริงๆ ฉันก็เหมือนเขาไม่อยากเห็นเธอฝืนทำงาน ทำตามที่เขาบอกพักผ่อนให้หายดีแล้วแล้วค่อยกลับมา เรื่องแผนงานไม่รีบ”
“ขอบคุณพี่เหอไท้ ฉันมีพี่ชายแบบคุณช่างโชคดีจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างจริงจัง เย่เชินหลินขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก มองเธออย่างหึงหวง
เซี่ยชีหรั่นแลบลิ้น หลังจากได้ยินเสียงหลี่เหอไท้หัวเราะก็วางสายไป
“มีพี่ชายแบบเขาโชคดีจัง ดูเหมือนว่ามีพี่ชายแบบเขาไม่จำเป็นต้องมีคนอื่นแล้ว” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นทนไม่ได้ที่สุดที่ผู้ชายคนนี้ขี้หึง เขาหึงหวงมากจนเหมือนติดนิสัย พี่ชายของเธอเข้าก็หึง โม่เสี่ยวจุนเขาก็หึง
ยังมีไห่ลี่หมินอีก…เขาไม่กลัวจะหึงจนเหนื่อย
เธอยิ้มอ่อนๆ จับแขนเขาและพูดว่า : “ที่ไหนล่ะ พี่ชายสำคัญมาก ผู้ชายก็สำคัญมาก คุณคือคนที่สำคัญที่สุดสำคัญเป็นอันดับที่1เลยน่ะ โอเคไหม?”
“เด็กน้อย แบบนี้ค่อยโอเคหน่อย” เย่เชินหลินจูบริมฝีปากเซี่ยชีหรั่นอย่างนุ่มนวล รู้สึกเศร้าที่ตัวเองเงียบหายไปหลายวัน
ถึงตอนค่ำ ขณะที่เย่เชินหลินกำลังนั่งคุยกับเซี่ยชีหรั่น ได้ยินเสียงเย่เจิ้งเหิงกำลังร้องไห้อยู่ชั้นบน
“คุณพักผ่อนน่ะ ฉันขึ้นไปดูหน่อย” เย่เชินหลินพูด
“อืม”
เย่เชินหลินเดินขึ้นไปด้านบน หลังจากเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับส้งหลิงหลิงพี่สะใภ้ที่กำลังอุ้มลูกน้อยวัยไม่กี่เดือนดื่มนมอยู่ รีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น? เด็กร้องทำไม?” เขาถาม
“คุณชายเย่ ดูเหมือนว่าคุณส้งจะมีเรื่องไม่สบายใจ ทำให้น้ำนมน้อยลง คุณชายน้อยกินไม่อิ่ม พวกเราชงนมให้เขาก็ยอมไม่กิน…”
เย่เจิ้งเหิงสูดหายใจแล้วร้องไห้และวนอยู่อย่างนั้น
ก่อนนี้เขาไม่ใช่แบบนี้ แค่มีนมกินก็นิ่งสงบ
“อืม…” ส้งหลิงหลิงร้องอย่างเจ็บปวดลึกๆ ที่แท้เป็นเพราะไม่มีน้ำนม เย่เจิ้งเหิงใช้แรงดูดแรงมากจนทำให้เธอเจ็บ
เย่เชินหลินขมวดคิ้วมองเด็กที่กำลังพยายามอยู่นั่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอกิน เด็กยิ่งร้อนรน เขายิ่งร้อนรนยิ่งกว่า
“หมอนวดเปิดท่อน้ำนมล่ะ?” เย่เชินหลินถามเสียงทุ้มต่ำ หมอนวดเปิดท่อน้ำนมเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ และกล่าวด้วยความเคารพ : “คุณชายเย่ ฉันอยู่นี้เมื่อพลบค่ำน้ำนมไม่พอ ฉันนวดให้คุณส้งไปแล้ว”
“นวดอีก!”
“ได้ คุณชายเย่!” หมอนวดพูดจบ รีบหันกลับไปพูดกับส้งหลิงหลิง : “คุณส้ง คุณส่งลูกให้พี่เลี้ยงก่อนเถอะ ฉันจะลองนวดให้คุณอีกครั้ง”
“ไม่ต้องให้พี่เลี้ยง ให้ฉัน!” เย่เชินหลินกล่าวพลางรับเย่เจิ้งเหิงไว้ในมือ
ลูกกินไม่อิ่มก็ร้อง ครั้งนี้ยิ่งไม่มีความหวังก็ยิ่งร้องหนักขึ้นอีก
“ไม่ร้องน่ะ เดี๋ยวก็ดีแล้ว เป็นเด็กดีน่ะ…” เย่เชินหลินพูดเสียงเบา กอดลูกไว้แน่นพร้อมเขย่าเบาๆ
ตอนนี้เองเซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามาในห้องพอดี เธอสุขภาพไม่ค่อยดี แต่ได้ยินเสียงเด็กร้องไม่หยุด ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นจึงอยากไปเดินขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เย่เจิ้งเหิงแค่อยากกินนม ไม่ว่าเย่เชินหลินจะกล่อมยังไง เขาก็ยังคงร้องไม่หยุด
“นี่ ให้ฉันอุ้มหน่อย?” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้น เย่เชินหลินส่ายหัว และพูดว่า : “ไม่ต้อง คุณอุ้มเขาก็ร้องอยู่ดี นมไม่พอเขายังกินไม่อิ่ม”
“แล้วจะทำยังไง ลองชงนมผงให้กินรึยัง?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างร้อนใจ
“ลองแล้ว คุณนายเย่ แต่นายน้อยเย่ไม่ยอมกิน” พี่เลี้ยงหลี่ตอบ
ขณะนั้นเองหมอนวดเปิดท่อน้ำนมให้ส้งหลิงหลิงนอนลง และช่วยนวดเปิดท่อน้ำนมให้เธอต่อหน้าทุกคนอย่างไม่อาย
เซี่ยชีหรั่นเห็นส้งหลิงหลิงกำลังถูกนวด เธอหวังว่าพวกเขาจะเร่งมือขึ้นอีกหน่อย เพราะเด็กร้องจนทำให้ทุกคนกระวนกระวาย
เย่เชินหลินมองดูริมฝีปากเด็กน้อยที่กำลังร้องอย่างไม่วางตา ร้องนานมากแล้ว ริมฝีปากเขาเริ่มเปลี่ยนสี และรู้สึกว่าเขาเริ่มหายใจไม่ปกติ
เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นความกังวลของเขา และพูดให้กำลังใจว่า : “นี่ คุณไม่ต้องร้อนใจ เดี๋ยวมันจะดีขึ้น”
“ยังไม่ได้อีกเหรอ?” เย่เชินหลินถามหมอนวดเปิดท่อน้ำนม
“ใกล้แล้วๆ คุณชายเย่ แต่ว่าถึงแม้ว่าจะนวดไปแล้วก็ไม่สามารถเห็นผลได้ในทันที ถ้าอยากเห็นผลทันทีต้องนวดอีกอย่างน้อย20นาทีขึ้นไป” หมอนวดอธิบาย แต่เย่เชินหลินกลับไม่อยากได้ยิน
เขาเพียงแค่มุ่งหวังไม่อยากให้เด็กร้องเท่านั้น ไม่สนใจว่าผลที่ได้จะดีหรือไม่ เขาแค่อยากให้เด็กได้พักก่อนสักอึดใจเดียว
“ลองให้เขากินดู ไม่ได้ก็นวดอีก!”
เย่เชินหลินออกคำสั่ง หมอนวดทำได้แค่หยุดและส้งหลิงหลิงขยับตัวลุกขึ้น เย่เชินหลินรีบส่งเด็กเข้าไปอย่างรวดเร็ว
เห็นเย่เชินหลินร้อนใจอย่างนั้น ส้งหลิงหลิงรู้โล่งใจขึ้นมาหน่อย
เย่เชินหลิน ต่อให้คุณไม่สนใจว่าฉันจะเป็นจะตายไง สุดท้ายก็ยังคงมีเรื่องที่คุณสนใจอยู่ใช่ไหม?
ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่ปล่อยน้องฉันไป
ทว่าจริงๆแล้วเธอก็กังวล เธอก็กลัวว่าถ้าเกิดไม่มีน้ำนมขึ้นมาจริง จะทำให้สูญเสียของที่มีคุณค่าเพียงอย่างเดียว ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ เธอคงจะถูกไล่ออกไปจากบ้าน เย่เชินหลินก็คงจะไม่สนใจเรื่องราวที่เกี่ยวกับตระกูลส้งอีกต่อไป
ดังนั้นเรื่องน้ำนมน้อยต้องดีขึ้นอีกหน่อยถึงจะดี เธอภาวนาอย่างเงียบๆ แค่ให้ลูกได้มีนมกินก็ดีแล้ว
ส้งหลิงหลิงรับลูกมา ที่เพิ่งจะนวดเปิดท่อน้ำนมไปเมื่อกี้เห็นผลเล็กน้อย เมื่อลูกได้ดูดน้ำนมก็หยุดร้องทันที
เย่เชินหลินสบายใจขึ้นมาหน่อย แต่ยังคงขมวดคิ้วอยู่เหมือนเดิม
จากประสบการณ์เมื่อวานตอนเย็น แม้ว่าจะได้รับอนุญาตจากเย่เชินหลินแล้ว พ่อบ้านยังคงดูแลบ้านตามปกติ
“พ่อบ้าน ไปเชิญคุณหมอห่าวมา” เย่เชินหลินสั่งงาน พ่อบ้านรับคำสั่งและรีบไปจัดการทันที
“นี่ คุณออกมาสักพักได้ไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลินเบาๆ เขาไม่พูดอะไรแต่ก็เดินออกไป
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เจิ้งเหิงในอ้อมกอดของส้งหลิงหลิงแวบหนึ่ง เขาดูดนมพลางส่งเสียงร้องไม่พอใจพลาง อาจจะเป็นเพราะเพิ่งจะร้องไห้มานาน เกิดเงื่อนไขสะท้อนกลับทำให้หยุดร้องไม่ได้ในทันที
“นี่ ทำไมอยู่ๆ น้ำนมของส้งหลิงหลิงถึงไม่พอล่ะ?” เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลินหลังออกมาจากห้องนอนได้ไม่กี่ก้าว
เธอพอจะเดาออก เคยได้ยินมาแม่บุญธรรมของเธอพูดว่า ผู้หญิงที่ให้นมลูกสภาพจิตใจมีผลต่อปริมาณน้ำนม เธอคิดว่าส้งหลิงหลิงอาจจะร้อนใจเพราะเรื่องของส้งซูหาว จึงทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น
“ไม่รู้” เย่เชินหลินตอบอย่างไม่เชื่อว่าการที่มีเรื่องวุ่นวายใจจะมีผลกระทบต่อน้ำนม เขาคิดมาตลอดว่าส้งหลิงหลิงกำลังวางแผนทำอะไรไม่ดี
เธอเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน และลองทำตามดู เพื่อว่าเขาจะปล่อยวางเรื่องน้องชายของเธอ
“ไม่รู้ว่าเป็นผลกระทบจากสภาพจิตใจไม่ดีรึเปล่า? แต่ลูกสำคัญน่ะ คุณตกลงปล่อยส้งซูหาวไปเถอะ”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลังเล และรู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดของเธอ
“คุณไม่เกลียดส้งซูหาวหรือ? เขาพยายามที่จะทำร้ายคุณมาหลายครั้ง” เย่เชินหลินถามขึ้น
“เกลียด เกลียดที่สุด ตระกูลส้งเป็นแบบนี้ทุกคน ฉันเชื่อว่าต่อให้เขาออกมาได้ ก็ไม่สามารถคุกคามฉันได้ ฉันไม่อยากเห็นคุณร้อนรนเพราะเรื่องของลูก เย่เจิ้งเหิงยังไม่ครบเดือน ทุกๆ วันสำคัญมากสำหรับเขา ถ้าสุขภาพไม่ดีจะส่งผลตลอดชีวิต จริงๆ เรื่องพวกนั้นก็ผ่านมาแล้ว ฉันไม่อยากจำ หลินอ๋อไปตกลงกับส้งหลิงหลิงเถอะ ถ้าสภาพจิตใจเธอดี น้ำนมเธออาจจะเติมเต็มขึ้นมาก็ได้”
เขามองแววตาที่ไม่มีความเห็นแก่ตัวของเธอ
“เด็กโง่! ถ้าเธอได้สักหนึ่งในสิบของคุณ ลูกคงจะโชคดีมาก” เย่เชินหลินลูบผมของเซี่ยชีหรั่นพลางพูดอย่างปลงใจ
“เราไม่พูดเรื่องนี้ รีบเข้าไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นต้องการให้เขาไปปลอบใจส้งหลิงหลิง
แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้เย่เชินหลินถอย แต่เธอคิดว่า ไม่ควรปล่อยให้เด็กมาแบกรับเรื่องความขัดแย้งระหว่างผู้ใหญ่ด้วยกันเอง
เด็กไม่มีความสุข สุขภาพไม่แข็งแรง เขายังเล็กมาก ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย รู้แค่กินอิ่มและเติบโตเพียงเท่านั้น
“ไม่ต้องรีบ ลองใช้วิธีอื่นก่อน คุณไม่เข้าใจคนอย่างส้งหลิงหลิง ถ้าเธอรู้ว่าสามารถใช้เรื่องไม่มีน้ำนมมาบังคับฉันได้ เธอจะทำให้แย่ลงอีก ต่อให้ยอมปล่อยตอนนี้ ก็ยังไม่ควรบอกให้เธอรู้”